uitsterving

Pripyat nu. Betekent het Doomsday argument of Carter Catastrophe, dat we als mensheid gedoemd zijn?

De Carter Catastrofe : de reden dat we alleen zijn?

3 reacties / Analyses, Ideeën, Maatschappij, Mensheid, Misvattingen / Door Germen Roding / 16 december 2016 28 januari 2021

Op dit moment hebben we geen sporen kunnen ontwaren van buitenaardse beschavingen. Vreemd. Het heelal is immers heel erg groot. Een verontrustende theorie stelt dat dat komt, omdat… iets… onvermijdelijk leidt tot de ondergang van technologisch geavanceerde beschavingen. Deze theorie wordt wel de Carter Catastrofe of het Doomsday Argument genoemd (genoemd naar de bedenker, Brandon Carter).

Carter Catastrofe

De redenatie is als volgt. Er zullen ooit N mensen geboren worden. Jij bent geen bijzondere waarnemer (het Copernicaanse principe), dus is de kans groot dat je waarschijnlijk in de buurt van het midden van het totaal aantal mensen zit. Zoals bekend, is het aantal mensen tot nu toe exponentieel toegenomen. Van alle mensen die ooit geleefd hebben, is naar schatting 6,5% nu in leven. Het aantal mensen groeit nog steeds snel.
Dit betekent dat de mensheid waarschijnlijk binnen enkele eeuwen uitsterft. Immers, dan is het aantal mensen dat voor jou geboren wordt, gelijk aan het aantal mensen dat nÃ¡ jou wordt geboren. Aldus het principe achter de Carter Catastrofe.

Klopt het Doomsday Argument?

Deze redenatie lijkt logisch, maar is dat niet. Er is namelijk ook het antropische principe. De reden dat wij ons deze vraag kunnen stellen is dat we zoveel welvaart hebben gecreëerd, dat we hierover na kunnen denken. Die luxe was in voorbij eeuwen alleen voor de aristocratie en rijke kooplieden weggelegd.

We zijn nu weliswaar in hoog tempo de aarde aan het verwoesten, maar we hebben nu ook meer technische mogelijkheden dan ooit om dit rampzalige proces te stoppen. En nu is er ook een wereldwijd inzicht dat het zo niet meer verder kan.

Kortom: een bloeiende toekomst voor de mensheid is waarschijnlijker. Tenminste als we onszelf niet door middel van een stommiteit om zeep helpen. Dat zou de mens nog dommer dan de dodo maken.

Is Nemesis de oorzaak van uitstervingsgolven?

Nemesis, het boze broertje van de zon

5 reacties / biologie, Wetenschap, Zonnestelsel / Door Germen Roding / 30 augustus 2015 30 augustus 2015

Sommige astronomen denken dat de zon in feite een dubbelster is, en dat een rode dwerg, die ze Nemesis noemen, elke 26 a 27 miljoen jaar uitstervingsgolven veroorzaakt. Maar waarom kunnen we Nemesis niet zien?

De onderzoekers denken dat we Nemesis niet kunnen zien om twee redenen. Nemesis is volgens de aanhangers van de Nemesis-hypothese een zeer lichtzwakke ster en staat relatief ver weg, in de oorspronkelijke hypothese 1,5 lichtjaar ver.
Dit maakt dat een omloop van Nemesis heel lang zou duren, volgens de theorie dus 26 miljoen jaar.

Nemesis was in de oorspronkelijke theorie een rode dwerg, klasse M. Ondertussen weten we dat er nog lichtzwakkere objecten bestaan: klasse L, T en Y dwergen, die te klein zijn voor de proton-proton waterstoffusie. Alleen deuteriumfusie en samentrekking door de zwaartekracht (wat ook energie oplevert) kan optreden in deze zwakke objecten, waardoor ze erg koel zijn, klasse Y dwergen zelfs lager dan kamertemperatuur. Als Nemesis een klasse Y dwerg of een gasreus is, zou deze onzichtbaar zijn en alleen door infraroodstraling waargenomen kunnen worden.

Om de uitstervingsgolven te veroorzaken moet Nemesis een elliptische baan hebben, die de doodsster in zijn perihelium (dichtste punt bij de zon) in de Oortwolk brengt. De Oortwolk is een ijle wolk met ruimtepuin, dat ver voorbij de baan van Neptunus ligt en zich nooit tot een volwaardige planeet heeft kunnen ontwikkelen. Als een zwaar object als een rode of bruine dwerg zich in de Oortwolk beweegt, worden ijsasteroïden, oftewel kometen uit hun baan gerukt en richting het binnenste deel van het zonnestelsel gestuurd. Het gevolg: de aarde wordt gebombardeerd door asteroïden. Of Nemesis werkelijk bestaat? Dat is zeer de vraag, al is het bestaan van de ‘doodsster’ niet uit te sluiten.
Wel is duidelijk, dat er iets elke 26 a 27 miljoen jaar een ramp veroorzaakt. Uiteraard kunnen we er maar beter op tijd achter komen, wat precies. Gelukkig hebben we nog zeker 11 miljoen jaar om uit te vinden wat precies.