Een groep Chinese onderzoekers is er in geslaagd met behulp van een chemisch proces, zetmeel uit CO2 te bereiden. Dit met 3,5 maal minder energie dan planten er voor nodig hebben. De oplossing voor het wereldvoedseltekort?
Zetmeel uit CO2, zonder planten
Planten gebruiken fotosynthese om glucose te maken uit CO2 en water. Glucose is een ring van vijf koolstofatomen en een zuurstofatoom, waaromheen zich zes waterstofatomen bevinden. Glucose is de bouwsteen voor alle koolhydraten. En de uitgangsstof voor alle andere door planten geproduceerde eiwitten, vetten en koolhydraten. Zetmeel is een polymeer van glucose.
Vergeleken met zonnepanelen zijn planten niet zo efficiënt. Onze beste (CSP; zeer dure) zonnepanelen halen rond de 41 procent, de beste zonnepanelen voor bijvoorbeeld op daken bereiken 21 procent. Ter vergelijking: planten halen drie tot maximaal 6 procent. Wat op zich heel behoorlijk is, als je bedenkt dat planten met meer dan de helft van het licht, zoals groen licht, niets kunnen doen.
In drie stappen zetmeel uit CO2
Wat moet je, als je met 1,2 miljard mensen in een land woont, waar voortdurend hongersnood op de loer ligt en enorme hoeveelheden voedsel moeten worden ingevoerd? Dan verzin je een list. Althans dat moet de opdrachtgever van microbioloog Yanhe Ma van het biotechnische instituut van Tianjin gedacht hebben, toen hij Ma en zijn team zich liet wierpen op de geheimen van de fotosynthese.
Maakt kunstmatige zetmeel uit CO2 aardappels overbodig? Bron: auteur
De route die Ma en zijn team volgden is een andere dan die van planten. De eerste stap is het omzetten van kooldioxide (CO2) in methanol (CH3OH). Hiervoor is een hoge druk, een hoge temperatuur en waterstofgas nodig. En een katalysator, in dit geval een gebaseerd op de metalen zink en zirkonium.
Glucose heeft veel weg van zes methanolmoleculen, in een soort ring aan elkaar geplakt. Het team van Ma slaagde er in met behulp van kunstmatige enzymen in, dit in twee stappen voor elkaar te krijgen. De eerste stap is van methanol naar een driewaardige alcohol, in de tweede stap wordt dit glucose.
In de derde stap plakken de glucosemoleculen aan elkaar als zetmeel. Om dit voor elkaar te krijgen, experimenteerde het team eerst met natuurlijke enzymen. Kunstmatige bleken echter sneller te werken, en de bottlenecks op te heffen.
Nog experimentele fase
Het zal nog even duren voor je pak maïzena uit de fabriek komt. Wel levert dit een welkome bron voor organische verbindingen. Op dit moment komen die vooral uit aardolie en andere petrochemische bronnen, of uit de landbouw. En dat het alom gevreesde broeikasgas CO2 in iets nuttigs wordt omgezet, zal ook veel mensen aanspreken.
Tijdens het Plioceen waren de CO2 gehaltes in de lucht iets hoger dan nu. Op dit moment stevent ons klimaat af op het klimaat tijdens het Plioceen. Is dat een ramp, of was het Plioceen zo gek nog niet?
Is klimaatverandering onzin?
Op dit moment zijn er twee kampen in de klimaatoorlog. Het grootste kamp, de klimaatalarmisten, geloven dat de oude wereld ten onder zal gaan door de klimaatverandering. Volgens deze dystopische visie zullen de tropen verdrogen, de woestijnen zoals de Sahara zich uitbreiden en laaggelegen gebieden onder water lopen. Volgens de klimaatontkenners, met slechts een handjevol luidruchtige aanhangers onder wetenschappers en heel veel aanhangers onder rechtse en extreemrechtse stemmers, is er niets aan de hand. En berusten de tegenwoordige veranderingen in het weer op toeval, of op veranderingen in kosmische straling.
Ja, er is klimaatverandering en nee, de ondergang van de aarde dreigt niet door de komst van het nieuwe Plioceen
Beide gezichtspunten zijn onjuist. Er is inderdaad wel degelijk sprake van klimaatverandering. Zoals ook logisch is, omdat het CO2-gehalte van de atmosfeer in de afgelopen 100 jaar flink is gestegen en nu het niveau van het Plioceen heeft bereikt. Het verband tussen het CO2-gehalte van de atmosfeer en klimaatverandering is al meer dan 100 jaar geleden vastgesteld door de Zweedse natuurkundige Svante Arrhenius, die proeven deed met de absorptie van warmtestraling door kooldioxide. Met andere woorden: we kunnen verwachten dat het klimaat op dat van het Plioceen zal gaan lijken. Wie dat ontkent, en denkt dat met het atmosferische CO2-gehalte van nu, het klimaat niet zal veranderen, ontkent de staande natuurwetenschap en houdt zichzelf flink voor de gek.
Maar hoe was het wereldwijde klimaat tijdens het Plioceen? Gelukkig is hier veel onderzoek naar gedaan. Naar blijkt, zijn de gevolgen voor de wereld per saldo positief, al zijn de gevolgen voor Nederland als laaggelegen land, en in mindere mate België, behoorlijk vervelend. Maar omdat dit een wereldwijd probleem is, moeten we verder kijken dan alleen Nederland en België.
Huidige klimaat een ramp volgens iemand uit het Plioceen
Laten we even kijken maar de aarde van nu, vanuit het gezichtspunt van iemand die in het Plioceen leeft. Hoe zou iemand uit het Plioceen aankijken tegen het klimaat van nu? Uiteraard bestond er in het Plioceen nog geen moderne mens, al liepen er primitieve mensachtigen rond. Een Plioceenbewoner zou opvallen dat de aarde nu veel droger is dan tijdens het Plioceen. Waarschijnlijk zou iemand uit het Plioceen het klimaat van nu, behoorlijk woestijnachtig en onherbergzaam vinden.
Zo was de Sahara tijdens het Plioceen veel kleiner dan nu, was het Midden-Oosten begroeid met steppen en savanne, was ook de woestijn in Mexico en het westen van de VS veel kleiner en was ook Australië veel meer begroeid dan nu. Wel stond er toen meer land onder water dan tegenwoordig. De zeespiegel stond namelijk 16 m hoger dan nu. Dat zou betekenen dat de helft van Nederland onder water zal verdwijnen. Maar Nederland, met enkele andere kustgebieden, is wat dat betreft uitzonderlijk. Er zijn in de wereld veel meer gebieden die bewoonbaar zullen worden, dan gebieden die onder water zullen lopen. Een kwestie van verhuizen dus.
Wellicht kunnen wij Nederlanders in Marokko asiel aanvragen. Of in Rusland natuurlijk, want waarschijnlijk hebben de Russen straks goede landbouwers nodig in het noorden van Siberië. Ook het klimaat in het nu kurkdroge Midden-Oosten gaat veel gastvrijer worden.
de vegetatie van de aarde tijdens het Plioceen. Bron: 1.
de vegetatie van de aarde, nu. Bron: 1.
Klimaat tijdens het Pleistoceen: grote delen van de aarde onbewoonbaar
Het contrast wordt duidelijker, als we het klimaat van nu vergelijken met dat tijdens het Pleistoceen, het vorige geologische tijdvak dat gedomineerd werd door grote ijstijden. Tijdens de lange ijstijden van het Pleistoceen was de aarde bedekt met enkele grote ijskappen.
Zoals je op dit kaartje kan zien, werd het landleven tijdens de ijstijd samengeperst tussen de enorme ijskappen en de grote woestijnen, zoals de Sahara in de Arabische woestijn. Het Amazoneregenwoud was veel kleiner dan nu, en in Afrika overleeft het regenwoud alleen op enkele kleine stukjes. In die tijd was ongeveer twee derde van Afrika bedekt met woestijn of met halfwoestijn. Nederland lag natuurlijk boven water, maar het was een poolwoestijn. Geheel Canada, Noord-Duitsland, Polen, Europees Rusland met Scandinavië en de Britse Eilanden, lag onder het ijs. De rest was een troosteloze poolwoestijn met huilende winden. Alleen het noordelijke Middellandse Zeegebied: Spanje, Italië en Griekenland, was geschikt voor landbouw. Kortom: je kan vinden dat is de klimaatverandering een ramp is, maar dat is nog niets vergeleken met een nieuwe ijstijd.
Conclusie: het Plioceen is zo gek nog niet
We kunnen krampachtig proberen om de goede tijden van weleer, voor zover deze goed waren, terug te brengen. Maar we kunnen ook ons aanpassen aan de nieuwe realiteit. Dus, genieten van de pliocene leefomstandigheden, die veel gastvrije voor het leven zullen zijn dan de tijd van nu, laat staan de barre ijstijd.
Op dit moment is er in de westerse wereld meer waardering voor nomaden dan voor boeren. Westerlingen zien nomaden als spannend, avontuurlijk en moedig. Nomaden zijn vrijheidslievende mensen, die zich niets gelegen laten liggen aan het gedrag van onderdrukkende regimes. Deze beeldvorming komt niet helemaal overeen met de werkelijkheid. In feite zijn het nomaden, en mensen die denken als nomaden die de grootste slachtingen en ellende in de geschiedenis van de mensheid hebben aangericht.
De brave veehouder Abel versus de kwaadaardige boer Kaïn
De culturele vooroordelen over de nomaden als superieur aan de boeren, hebben hun oorsprong in de zeer bloedige Indo-Europese invasie van duizenden jaren terug. We kunnen de herkomst hiervan terugvinden in het Bijbelse scheppingsverhaal, waarin de stamvader van de mens, Adam, en de oermoeder Eva, twee zonen kregen: Kaïn en Abel. Kaïn werd boer, Abel werd veehouder. In het Bijbelverhaal weigerde de oppergod Jahweh het offer van Kaïn en accepteerde het offer van Abel. Uit woede wegens deze afwijzing door God, volgens het verhaal, vermoordde Kaïn zijn broer Abel. Ook later trekt de Bijbel steeds partij voor de veehoudende nomaden in conflicten met boeren.
In werkelijkheid ging het in de geschiedenis heel anders dan in dit verhaal. En zijn het juist de nomaden die boeren bij bosjes afslachten. Waarom zijn nomaden zo agressief? Het antwoord op deze vraag heeft veel te maken met de leefwijze van de nomaden en de manier waarop de nomadische samenleving in elkaar zit. Noodgedwongen, kunnen we wel zeggen, ontwikkelen nomaden een bepaalde mentaliteit die nodig is om hun levensstijl zo goed mogelijk te kunnen voeren.
De parasitaire leefwijze van de nomaden
Nomaden zijn bijna altijd veehouders. Er zijn gevallen bekend van nomaden die gewassen in gingen zaaien en dan is er een paar maanden later gingen oogsten, maar deze vormden een historische uitzondering. De wereld van de nomaden bestaat uit hun kudde en hun stam. Nomaden maken zich niet heel erg druk om het land waar ze hun vee laten grazen. Zodra het land kaal gegraasd is, is trekken ze verder. Bezittingen, behalve hun vee en hun geld, interesseren ze niet. Die kunnen ze immers niet meenemen.
Nomaden bouwen dus niets op. Per saldo is hun levensstijl parasitair. Ze leggen een zware druk op het lokale ecosysteem waardoor dat zich uiteindelijk ontwikkelt tot een woestijn. Nomaden zijn ook militaristisch. Als herders zijn ze gewend om te bewegen, en om conflicten gewapenderhand uit te vechten. De stap van het zwerven naar een nieuw stuk nog onbegraasd land, naar het verjagen van anderen, en het gebruiken van geweld, is klein.
Verwoestijning in de Sahara niet veroorzaakt door klimaatverandering, maar veroorzaakt door nomaden
Ten zuiden van de Sahara ligt een strook land, waar weinig neerslag valt. Dit land is begroeid met gras en andere droogtebestendige gewassen. Dit land staat bekend als de Sahel, afgeleid van het Arabische sahil, kust. In het Arabische spraakgebruik is de Sahara een soort zee, waar karavanen van handelaren en nomaden doorheen trekken. De Sahel vormt als het ware de grens van deze zee van zand en rotsen.
De bevolking in de Sahel groeit explosief. In de ogen van de nomaden is een familie net als een veestapel: hoe groter, hoe beter. Immers, een grotere familie betekent meer krijgers om tegen andere stammen te vechten en meer zonen om vee te hoeden.
Vrouwen hebben in deze regio weinig te vertellen en hebben weinig toegang tot anticonceptiemiddelen. Wordt een familie te groot, dan splitst de stam zich gewoon in tweeën. Ze voelen daarom geen enkele noodzaak om hun bevolking binnen de perken te houden. Het gevolg is, dat de grootte van de kudde veel hoger wordt dan het land in de Sahel aankan.
Zandstormen vegen de bodem schoon, waardoor de rotsbodem bloot komt te liggen en de verwoestijning een feit is. De reden voor de conflicten in het noorden en midden van Nigeria is dat de nomaden uit de Sahel nu naar het zuiden trekken, omdat hun grote kudden de Sahel hebben kaalgevreten.
Vaak worden klimaatsveranderingen als reden aangegeven waarom de Sahara steeds meer groeit. In werkelijkheid is er de laatste jaren meer regen gevallen in de Sahel[1]. Dat is ook logisch. Tijdens het Plioceen, toen het CO2 gehalte in de lucht gelijk was aan nu, was de Sahara veel kleiner dan nu. Willen wij de verwoestijning in de Sahel stoppen, dan moet de nomadische levensstijl uitgeroeid worden. Alleen dan zullen we erin slagen om de Sahel te vergroenen en de woestijn terug te dringen.
Boeren zorgen voor hun land en voor de aarde
Bij boeren is dat natuurlijk anders. Een boer kan geen landbouwgrond uit het niets vandaan toveren. Meer kinderen betekent meer mensen waaronder het land verdeeld moet worden. En dus dat de familie armer wordt, tenzij kinderen wegtrekken. Het is voor de boer ook duidelijk direct lonend om zijn land te verbeteren. Immers, de boer kan niet vertrekken. Boeren doen daarom hun best om de grond in een zo goed mogelijke conditie te houden en de vruchtbaarheid van hun land te vergroten. Het gevolg is dat landen waar boeren op een verstandige manier met hun land omgaan, de meeste, groeien in welvaart.
Modern kapitalisme is ook een nomadische levensstijl
Je ziet dat bij moderne kapitalisten, vooral financiële firma’s uit Wall Street en de Londense city de rest van de wereld wordt gezien als groot braakliggend terrein. Een terrein dat ze ongestraft kunnen kaal grazen en leegplunderen. Deze roofkapitalisten bouwen niet op. Ze zuigen uit. Hun personeel, klanten, het land dat zo naïef is om deze sprinkhanenplaag onderdak te bieden, de rechtsstaat. Net als nomaden, trekken zij weg als er niets meer te verdienen is, en een land compleet leeggeroofd is. De werkelijke strijd in deze wereld is de strijd tussen globalisten en nationalisten, met andere woorden de strijd tussen de roofzuchtige nomaden en de boeren.
China, een land van boeren
De Chinezen zijn een volk van boeren. De kern van de Chinese samenleving en de Chinese mentaliteit zijn ontstaan door de rijstteelt. Dit maakt Chinezen harde, taaie werkers, die veel respect hebben voor wetten en uitgesproken lange termijn denken. Anders dan de mentaliteit van de Amerikaanse roofkapitalisten, streven de Chinezen naar duurzame welvaart. Dit proberen zij vooral met vreedzame middelen te bereiken. Op dit moment lopen de spanningen tussen de westerse wereld en China op. China wordt in de westerse media vaak op een negatieve manier belicht. Ondanks deze propaganda, kunnen we zien dat de Chinese invloed in de rest van de wereld is gegroeid zonder dat daarbij ook maar één dode is gevallen. Ter vergelijking: de oorlogen van de Amerikanen in het Midden-Oosten hebben tot honderdduizenden doden geleid.
In het binnenland is het Chinese regime bij tijden bruut. Denk bijvoorbeeld aan de harde manier waarop Falun Gong aanhangers, Tibetanen en Oeigoeren worden behandeld. Maar in het buitenland gaat China zachtzinnig te werk. Meer door middel van intimidatie en economische sancties dan door militair geweld
Als westerling spijt het mij te moeten zeggen, maar China laat duidelijk zien beschaafder te zijn dan wij. De Chinese leiders begrijpen beter dan wij hoe gevaarlijk roofkapitalisme is en hoe belangrijk het is om de wereld te zien als een boer, in plaats van als een roofzuchtige, parasitaire nomade.
Kweekvlees massaproductie lost twee ethische dilemma’s op. Vlees is wreed ten opzichte van dieren en milieubelastend, maar opgroeiende kinderen hebben wel vlees nodig. Het eerste kweekvlees komt nu op de markt. Is dit het begin van het einde voor de vleessector?
Eerste fabriek van kweekvlees gebouwd in Israël
Het heeft lang geduurd voordat kweekvlees betaalbaarder werd. Het eerste kweekvlees, beschreven op Visionair.nl in 2013, was alweer acht jaar geleden. Sindsdien zijn er grote sprongen vooruit gemaakt door diverse start-ups. Het Israëlische Future Meat Technologies is nu als eerste bedrijf in de wereld begonnen met de massaproductie van vlees in het laboratorium. Waarschijnlijk is dit de doorbraak waarop dierenliefhebbers en vrienden van de aarde al jarenlang hebben zitten wachten. Kunnen we nu eindelijk komaf maken met de meest vervuilende en milieubelastende tak van landbouw denkbaar?
Het stukje kippenvlees op dit bord is gekweekt in een laboratorium. Bron: Future Meat Technologies
Waarom is deze fabriek uitgerekend in Israël gebouwd? Het antwoord daarop heeft waarschijnlijk te maken met de unieke geografische positie van Israël. In veel opzichten is Israël een eiland omdat de landen om Israël heen een handelsboycot tegen het land hebben afgekondigd. De meeste handel met Israël is overzee, waardoor bijvoorbeeld bulktransport duurder is en het land niet zelfvoorzienend is wat betreft vlees.
Om een kilo vlees te produceren heb je al gauw 5-10 kg veevoer nodig. En dan praat je over geslacht gewicht. Het grootste deel van een dier, zoals botten, hoeven en haar, is namelijk niet geschikt voor consumptie. Dat probleem heb je met kweekvlees massaproductie niet, 100% van het vlees is eetbaar. Productie van kweekvlees scheelt 80% van de CO2 uitstoot, 99 % van het land en 99% van het benodigde water.
Veeteelt is inefficiënt en wreed
Kortom het is veel slimmer om vlees niet door dieren, maar in een laboratorium te produceren. En het is ook ethisch veel zuiverder. Het is mogelijk om dieren hun hele leven in een klein ook opsluiten en daarna op vaak letterlijk beestachtige manier ter dood te brengen. Ook omzeil je hiermee allerlei religieuze regels wat betreft koosjer en halal slachten. Zoals, natuurlijk, het onverdoofd slachten. Uiteraard is de makkelijkste manier om deze regels gewoon af te schaffen, maar helaas zijn veel mensen nog niet zover. Dat geldt ook voor achterlopende Nederlandse instanties zoals
Hoe werkt kweekvlees massaproductie?
Het produceren van kweekvlees begint met stamcellen van een dier. Deze stamcellen produceren bijvoorbeeld spierweefsel. Zolang de stamcellen worden voorzien van aminozuren, glucose en vitamines, en de nodige hormonen en elektrische signalen natuurlijk, zullen ze zich ontwikkelen tot spieren. In feite neemt het laboratorium de rol van de maag, de lever en andere inwendige organen van dieren over.
Spieren groeien snel, in tegenstelling tot bijvoorbeeld botweefsel of kraakbeenweefsel. Dus in principe kan laboratorium als de productie eenmaal geoptimaliseerd is, veel sneller en veel goedkoper vlees produceren dan een veehouder. Deze techniek is ook prima bruikbaar om donororganen te produceren, waardoor het onzalige D66-idee om orgaandonatie verplicht te stellen niet meer nodig zal zijn.
Kweekvlees massaproductie geweldige oplossing voor armere mensen een arme landen, en vegetariërs
Een groot deel van de wereld is veroordeeld tot een vegetarisch dieet dat is niet omdat ze niet graag vlees willen eten, maar omdat ze vlees niet kunnen betalen. Zeg maar, een praktische vleestaks, de natte droom van veel milieuactivisten in Nederland. Hadden die arme sloebers maar niet de pech moeten hebben, om in een arm land geboren te worden.
Hoewel wij hier in het westen te veel vlees eten en wat minder prima zou zijn, hebben bijvoorbeeld opgroeiende kinderen vlees gewoon hard nodig. Dierlijke eiwitten zijn veel makkelijker te verteren en op te nemen dan plantaardige eiwitten. Daarom is het in feite een misdaad tegen de menselijkheid om arme mensen met een vleestaks te dwingen om geen vlees te eten. Zeker bij alleenstaande moeders met opgroeiende kinderen. Kweekvlees lost dit ethische dilemma op, omdat het niet meer nodig is het milieu te belasten en dieren te mishandelen om aan vlees te komen.
Nu kunnen ook vegetariërs met een gerust hart vlees eten. Dankzij deze nieuwe technologie die in tegenstelling tot veeteelt steeds goedkoper gaat worden, is een vleestaks niet meer nodig. In plaats daarvan kunnen we gewoon een selectieve vleestaks opleggen, alleen voor vlees dat via veeteelt wordt geproduceerd.
Onderzoekers ontdekten bewijs voor een grote sliert materiaal die onze Melkweg verbindt met nabijgelegen groepen melkwegstelsels. Deze zijn weer verbonden met de rest van het heelal. De intergalactische snelweg?
Slierten gas verbinden sterrenstelsels. Bron: Michael Boylan-Kolchin, University of California Irvine
Het team, waaronder Dr. Stefan Keller, Dr. Dougal Mackey en Professor Gary Da Costa van de Research School of Astronomy and Astrophysics van de Australian National University, publiceerde hun ontdekking in het oktobernummer van Astrophysical Journal.
De onderzoekers kwamen hier achter door de ‘wolk’ van bolvormige sterrenhopen die de Melkweg omringt te analyseren. Door exacte afstandsmetingen kwamen de onderzoekers er achter dat de sterrenhopen niet evenwichtig verspreid zijn, maar een plat vlak vormen.
Ook de dwergstelsels die als satellieten onze Melkweg omringen, denk aan de Grote en de Kleine Magelhaese Wolken, bevinden zich in hetzelfde vlak. In de opmerkelijk dichterlijke woorden van Keller: “Wat we hebben ontdekt is bewijs voor de kosmische draad die ons verbindt met de uitgestrektheid van het universum. De draad van sterrenclusters en kleine melkwegstelsels rond de melkweg is te zien als de navelstreng die de Melkweg voedde tijdens haar jeugd.”
Zoals al bekend, zijn er twee soorten materie in het heelal: de huis- tuin- en keukenvariant waar wij uit bestaan en de raadselachtige donkere materie, die we alleen waar kunnen nemen door de immense zwaartekracht – er is naar schatting rond de vier keer zoveel donkere materie als zichtbare materie.
Een gevolg van de Big Bang en de overheersende invloed van donkere materie is dat “normale” materie als een soort schuim op de toppen van een golf, wordt meegesleurd door de donkere materie. Deze vormt enorme, onderling verbonden vlakken en slierten. De structuur heeft al met al veel weg van een spons.
Daar stopt de overeenkomst. Zwaartekracht sleurt namelijk het materiaal over deze verbindende filamenten naar de grootste opeenhopingen van materie. De bevindingen van Keller en zijn team laten zien dat de bolvormige sterrenhopen en satellietstelsel van de Melkweg dit kosmische filament volgen.
Bolvormige sterhopen zijn sterrenstelsels die uit honderdduizenden zeer oude sterren bestaan, zeer compact opgesloten in een bal. In het beeld dat de drie onderzoekers schetsen, zijn de meeste van deze sterrenhopen de kernen van kleine sterrenstelsels die door zwaartekracht langs de filamenten zijn getrokken. Zodra de melkwegstelsels te dicht in de buurt van de Melkweg komen, worden de meeste sterren opgeslokt en blijft alleen de kern over. Aan wordt genomen dat ons Melkwegstelsel zijn huidige grootte heeft bereikt door honderden van deze dwergstelsels op te slokken.
De ‘navelstreng’ werd afgeknepen doordat enkele miljarden jaren geleden het heelal veel sneller begon uit te zetten. Astronomisch gesproken is ons melkwegstelsel stervende. De stervorming vindt nu veel langzamer plaats dan enkele miljarden jaren geleden, omdat de gasvoorraden in ons Melkwegstelsel voor het grootste deel leeg zijn. Natuurlijk is er nog het nodige gas in de intergalactische leegte, maar er is geen systeem waardoor dit gas wordt geconcentreerd en naar ons melkwegstelsel wordt geleid. Misschien iets voor onze verre nazaten om te ontwikkelen.
Uiteraard maakt dit het raadsel nog groter. Wat is donkere materie, en hoe staat deze in relatie met de rest van het heelal? En, aangezien de kosmische uitzetting zich vooral lijkt te concentreren in de intergalactische leegtes, wat is het proces dat hier verantwoordelijk voor is?
Iedereen herinnert zich waar hij was op het moment dat twee gekaapte vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boorden. Sindsdien veranderde de wereld ingrijpend. Vrijheden zijn ingeperkt, het Midden Oosten is nu een rokende puinhoop en de macht en invloed van de westerse wereld is enorm gekrompen. En ondanks twintig jaar van nation building is Afghanistan weer terug bij af, met de Taliban sterker dan ooit aan het bewind. Is Osama bin Laden in zijn missie geslaagd?
Tijd om onze nederlaag toe te geven…
Het westen – West- en Midden Europa en de door Europeanen gekoloniseerde gebieden in de rest van de wereld, zoals Noord Amerika en Australië, staan er nu, anno 2021, slechter voor dan twintig jaar geleden. Weliswaar hebben we nu een explosie van techniek en welvaart gezien die zijn weerga in de geschiedenis van de mensheid niet kent, maar deze welvaart is maar bij een kleine groep terecht gekomen – de superrijken.
Positief is dan weer dat in veel niet-westerse landen de levenskwaliteit nu sterk is gestegen. China is hiervan het meest spectaculaire voorbeeld, maar ook India en landen als Kenia hebben zich sterk ontwikkeld.
Waarom we verloren
Achteraf gezien was de reactie op de terreuraanslag in New York een enorme overkill, en verkeerd gericht bovendien. Na 11 september kwam een enorme militaire operatie op gang om Afghanistan, het land waar Osama bin Laden zich schuilhield, en Irak, waar het kwijnende regime van Saddam Hussein probeerde het hoofd boven water te houden, tot moes te beuken. Dat tot moes beuken , kunnen we wel zeggen, lukte vrij aardig. Verarmd uranium heeft heel wat kankergevallen in Zuid-Irak opgeleverd en de verwoestende burgeroorlog liet weinig heel in Irak. Ook Afghanistan verpauperde totaal.
Werkelijke doel faliekant gemist
Het probleem is alleen dat de verkeerde landen tot moes zijn gebeukt. De Taliban zijn natuurlijk een uitermate akelig gezelschap, maar als zodanig zijn ze niet uniek in de wereld. Ook vriend en bondgenoot Saoedi-Arabië heeft een naam hoog te houden wat betreft vrouwonvriendelijke en onverdraagzame praktijken. En anders dan de taliban, die niet veel meer kunnen dan onderdak bieden aan gezochte terroristen – waar ze niet uniek in zijn[1] – zijn landen als Pakistan en Saoedi-Arabië veel gevaarlijker.
Osama bin Laden tijdens een interview. Bron:
Afghanistan was nooit het centrale probleem. Afghanistan was en is een sideline show. Afghanistan in 2001, en ook in 2021, is een product van Pakistan. Om precies te zijn, van de Pakistaanse geheime dienst ISI. Deze is door de CIA is ingezet om Afghaanse jihadisten te steunen, die het communistische bewind in Afghanistan bestreden.
Achteraf gezien was dit een kweekvijver voor islamisten, die de nieuwste Amerikaanse technieken voor het runnen van undercover organisaties leerden. Pakistan heeft niet alleen de atoombom, het is ook een qua bevolking enorm land dat strategisch ligt, en veel ellende aanricht. Pakistan heeft ook een lange historie van het actief organiseren van tegen India gericht terrorisme.
Een tweede probleemland is Saoedi-Arabië. Door westerse leiders wordt Saoedi-Arabië geprezen als stabiele bondgenoot. De werkelijkheid is dat een corrupt koningshuis dat aanhanger is van een geïsoleerde sektarische groep, het salafisme, veel kwetsbaarder en daarmee als zetbaas veel nuttiger is dan een onvoorspelbare democratie.
De reden dat de al-Saoeds aan de macht zijn geholpen door de Britten en de sjah in Iran,en de gematigder sjerief van Mekka op een zijspoor is gezet in Jordanië. In plaats van hun volk te ontwikkelen verspilden de Saoedische koningen hun oliedollars aan gokken, hoeren, glimmende peperdure Amerikaanse wapens en het wereldwijd verspreiden van hun troosteloze variant van de islam. Heel fijn voor de Amerikaanse en Europese elite, die flink kon verdienen aan de wapenverkoop en Saoedische steekpenningen, maar een misdaad tegen de menselijkheid voor de inwoners en de vele slachtoffers van de salafistische terreur.
Werkelijke nederlaag was een morele nederlaag
We hebben verloren, kort gezegd, omdat we onze principes hebben verkocht en samen hebben gewerkt met de duivel. Als wij samen hadden gewerkt met leiders die het beste voor hadden met hun volk, met leiders die onze idealen van eerlijke kansen voor iedereen en verheffing van het volk, hadden gedeeld, was het anders geweest. Dan hadden we stabiele partnerschappen kunnen sluiten, en de democratische wereld enorm versterkt met talloze geestverwanten, in plaats van nu af te moeten druipen voor een bende bebaarde dorpelingen met ideeën uit de duistere middeleeuwen.
Hoe kunnen we de democratische wereld redden?
De glorietijd van het westen is voorbij. Voor nu. Wij Europeanen hebben dood en verderf gezaaid als weinig andere volken voor ons, maar we hebben ook goede dingen gebracht. Een van die dingen is geloof in het goede van de mens, in menselijke ontwikkeling. Opmerkelijk genoeg staat dat geloof centraal bij het systeem dat ons nu nog beconcurreert, het autocratische Chinese systeem.
Onze focus moet niet meer de westerse wereld zijn, maar vrijheid en gelijkwaardigheid. Datgene wat de menselijke waardigheid vergroot. Het wordt tijd, dat we onze bondgenoten, grote democratische landen als India, Mexico, Indonesië, Angola en Brazilië, niet meer als achterlijke bananenrepublieken behandelen, maar als gelijkwaardige en volwaardige partners. Toegeven dat we zwak zijn en dat we alle vrienden nodig hebben die net als wij, de mensheid vooruit willen helpen.
En de samenwerking met schurkenstaten die dood en verderf zaaien, zoals Pakistan, beëindigen.
De Amerikanen zullen nooit een rol als een van de vele staten accepteren. Daarom moeten we dit initiatief buiten de Amerikanen en Chinezen om opstarten, tot ook zij bereid zijn om als gelijkwaardige partners deel te nemen.
Voor de Australische kust is een leefgemeenschap van octopussen ontdekt, die veel weg heeft van een stad. Is Octlantis net als eerder Octapolis het bewijs dat niet alleen landdieren steden kunnen bouwen?
De meeste octopussen hebben geen natuurlijke verdediging, al zijn er sommige soorten die een inktwolk of giftige steken uit kunnen delen. Dus moeten ze een schuilplaats hebben als ze rusten. Alle bekende octopussoorten verschuilen zich daarom in een hol of rotsspleet. Ze verlaten dit hol om op jacht te gaan op prooidieren, zoals weekdieren en krabben. Sommige octopussen schrikken zelfs niet terug voor een strooptocht op het strand.
Octlantis en Octapolis eigenlijk gehuchten
Erg groot is Octlantis niet. Je zou het naar menselijke maatstaven een gehucht noemen.
De structuur wordt bewoond door gemiddeld vijftien octopussen van de soort Octopus tetricus. In Australië bekend als de Sydney octopus. Deze octopussoort leeft gewoonlijk solitair.
Octopus tetricus, verscholen in een rotsspleet. Veilige schuilplaatsen zijn schaars voor deze octopus.
De “stad” is opgebouwd uit resten van de strooptochten van de octopussen en hun voorouders. Daaruit hebben ze schuilplaatsen gebouwd, waarin ze veilig zijn voor rovende dolfijnen en haaien.
Dicht op elkaar wonen heeft ook nadelen. Niet alleen is voedsel schaarser, de concentratie van smakelijke achtarmen trekt roofvissen en dolfijnen aan. Maar de concentratie van bruikbaar nestmateriaal weegt blijkbaar duidelijk ruimschoots op tegen deze nadelen. En de vervelende buren.
Octapolis, de stad onder een menselijk artefact
Vervelende buren? Ja, want erg aardig zijn de bewoners niet tegen elkaar. De mannelijke octopussen zijn voortdurend bezig elkaar uit hun schuilplaatsen te jagen. Octopussen leven als jagers-verzamelaars, die zich als ze niet op jacht zijn, verschuilen. Octlantis is niet uniek. Al eerder ontdekten biologen, van dezelfde soort, de “stad” Octapolis . Octapolis bevindt zich rond een door mensen achtergelaten rond metalen voorwerp op de zeebodem. Een bruikbare schuilplaats voor octopussen in een verder onherbergzaam gebied verklaarde hier het ontstaan van deze “stad”.
Kunnen Octapolis en Octlantis uitgroeien tot een octopus beschaving?
Interessant is natuurlijk hoe dit soort gemeenschappen zich verder kunnen ontwikkelen. Wat zou er gebeuren als er een genetische mutatie optreedt, waardoor octopussen een begin van samenwerking gaan vertonen? Octopussen met sociale genen zouden het erg goed doen in een stad als Octapolis of Octlantis. Wellicht kunnen ze een vorm van “landbouw” ontwikkelen met behulp van zeewier, dat ze aan bodembewonende dieren voeren. Alhoewel het bij deze roofdieren misschien meer logisch is dat ze een nomadische herderscultuur zullen gaan ontwikkelen met draagbare “dens”. In ieder geval is dit al weer een verbluffend staaltje van octopus intelligentie.
We kunnen hieraan zien dat de ontwikkeling van intelligentie niet iets is dat beperkt is tot de menselijke soort, of zelfs gewervelde dieren. Op de aarde hebben zich niet één, maar meerdere intelligente soorten ontwikkeld. Denk aan papegaaiachtigen, walvisachtigen, primaten en ook de totaal verschillende octopussen. Dit wijst erop dat een planeet met een voldoend hoogontwikkeld ecosysteem als de aarde, na verloop van (veel) tijd “vanzelf” intelligente soorten gaat ontwikkelen. In een ingewikkeld ecosysteem kunnen namelijk alleen de slimste soorten overleven.
Het Grote Filter
Er zijn, als de UFO-waarnemingen niet van buitenaardse oorsprong zijn , geen aliens die ons op zijn komen zoeken. Veel exobiologen denken daarom dat er iets als een Groot Filter bestaat. Een van de verklaringen voor het Grote Filter is dat de kans heel klein is dat intelligent leven ontstaat. Deze verklaring blijkt, weten we nu, onjuist te zijn. Maar waarom het dan zo stil is?
Met een nieuw, visionair plan willen enkele ruimtewetenschappers de ruimte definitef openleggen. De meest uitgebreide versie van Startram kan zelfs mensen voor de kosten van een rond-de-wereld ticket in low earth orbit brengen.
StarTram, een soort rail gun?
Het voorgestelde lanceersysteem Startram werkt niet met raketten of raketbrandstof, maar door elektromagnetische aandrijving. Elektromagneten versnellen een gemagnetiseerde drager op rails en lanceren de lading uiteindelijk in de stratosfeer. Er zijn al veel plannen ontwikkeld voor een magnetische accelerator, zowel in science fiction als op NASA-tekentafels, maar tot nu toe is geen het laboratoriumstadium voorbij gekomen.
StarTram in actie. Bron: StarTram
Volgens de bedenkers van Startram heeft hun geesteskind wel kans van slagen. Startram maakt gebruik van nu al verkrijgbare technologie en is volgens de bedenkers commercieel haalbaar. Dus zou in principe gebouwd kunnen worden. Een van de ontwikkelaars is dr. James Powell, mede-uitvinder van supergeleidende maglev treinen. Mede-initiatiefnemer dr. George Maise, een ruimtevaartingenieur die hiervoor aan Brookhaven National Laboratories verbonden was, heeft voldoende ervaring om dit idee in praktijk te brengen.
Alleen vracht voor 20, of ook passagiers voor 60 miljard
De bedenkers hebben twee verschillende modellen voorgesteld: een versie die alleen vracht kan vervoeren (Generation 1). Dit model kost ongeveer 20 miljard dollar (plm. 16,3 miljard euro, zeg maar een klein bankreddinkje a la ABN Amro) en tien jaar om te bouwen. Deze versie kan tegen een hoge berg gebouwd.
De krachtiger passagiersversie, Generation 2, zou rond de 60 miljard dollar kosten (plm. 47 miljard euro, een achtste van wat er in Afghanistan doorheen is gedraaid om de Afghanen te “bevrijden” van zichzelf). Deze uitgebreidere versie kan in rond de 20 jaar voltooid worden. De Generation 2 is maar liefst 1609 km lang en reikt tot een hoogte van 20 km in de stratosfeer. De lancering werkt door miljoenen ampères stroom door zowel supergeleidende kabels op de grond, als door een kabel boven de buis te sturen. Deze (in tegengestelde richtingen bewegende) stromen stoten elkaar vervolgens af, waardoor de buis blijft zweven.
Door de enorme lengte kunnen passagiers na een geleidelijke versnelling een snelheid van 9 km/s bereiken zonder door dodelijke g-krachten tot moes te zijn gedrukt. Bij deze enorme snelheden is de luchtweerstand enorm. Vandaar dat de elektromagnetische versnelling plaats vindt in een luchtledige buis.
Enorme kostenbesparing
Het werkingsprincipe van de zwevende buis. Twee enorm sterke elektrische stromen stoten elkaar af.
Beide uitvinders wijzen er op dat lanceren via een Startram-achtig systeem vele malen goedkoper is dan lanceren met een raket. Een kilogram lading in low earth orbit brengen kost nu rond de tienduizend dollar. Met de Startram zou dit slechts vijftig dollar kosten, waarvan slechts een procent energiekosten. Ruimtereizigers naar het internationale ruimtestation ISS kunnen hun ticketkosten drukken van 20 miljoen tot vijfduizend dollar.
Is StarTram een realistisch plan?
Onderzoekers van Sandia National Laboratories hebben het plan doorgerekend, op zoek naar fouten, maar hebben geen ernstige gebreken in de opzet kunnen vinden. De voornaamste technische uitdaging is opschalen van bestaande systemen. Voor zowel de tunnel als de ruimtevaartuigen is een supergeleidende niobium legering nodig, die wordt gekoeld tot 4 kelvin. Dit is zeer koud, deze temperatuur van 4 graden boven het absolute nulpunt komt alleen binnen bereik met het zeer schaarse helium.
Dit plan zou inderdaad de ruimte open kunnen leggen en plannen om asteroïden te ontginnen of andere planeten te koloniseren realistisch maken. Zwakke punten zijn m.i. de zeer sterke magnetische velden die op worden gewekt. Dit kan de vlucht van trekvogels, alsmede de vele andere wezens die gevoelig zijn voor magnetisme, ontregelen. En ook de krankzinnig grote hoeveelheden helium die nodig zullen zijn.
Aan de andere kant, hiermee kunnen we wel dat helium gewoon uit de ruimte halen. Want planeten als Jupiter bestaan er voor een groot deel uit. Wat denken jullie?
Vermoedelijk is dit het zwartgalligste artikel ooit op Visionair. Al eerder schreven we op Visionair over de Fermi Paradox. Deze komt neer op de vraag: als het heelal zo groot is en er zo veel plaatsen zijn waar leven kan ontstaan, waarom zien we dan geen buitenaardse wezens? Wellicht is het antwoord even simpel als onthutsend, en heeft dit te maken met het toekomstige lot van dit heelal.
De overweldigende doodsheid van het heelal
Overal waar we om ons heen kijken, zien we ongerepte sterren en sterrenstelsels. Nergens sporen van tot Dysonschil omgeturnde sterren of sterrenstelsels. Dit, terwijl het een technologisch geavanceerde beschaving in principe in enkele miljoenen jaren zou lukken een compleet sterrenstelsel om te bouwen tot computronium, materie die geoptimaliseerd is voor berekeningen. Uit gegevens van satellieten als Kepler weten we dat planeten zoals de aarde erg veel voorkomen ook in de bewoonbare zone van sterren. Kortom: het zou in het heelal moeten krioelen van aliens. Er moet dus iets zijn wat aliens stopt om enorme, voor ons zichtbare kunstmatige structuren te bouwen. Dit wordt het Grote Filter genoemd.
Zou een superintelligentie om volstrekt ethische redenen alle levensvormen uitroeien? – Pixabay
Het heelal als totaal hopeloze plaats
Futurologen en technologen verwachten, op goede gronden, dat in de toekomst kunstmatige intelligentie die van de mens, of zelfs mensheid, vele ordes van grootte zal overtreffen. Stel, dat uit een of andere toekomstige ontdekking onomstotelijk zou blijken, dat het heelal zoals we dat kennen gedoemd is, bijvoorbeeld door een Big Rip. Wat een hyperintelligent wezen ook bedenkt, wat we ook bouwen, de klok tikt genadeloos verder. Vermoedelijk zou dit een enorm demoraliserende invloed hebben op een superintelligentie. Wat voor zin heeft het immers om voortdurend te groeien en te evolueren, als het resultaat al vast staat? Het ligt dan voor de hand om zelfmoord te plegen, in ieder geval niet om een galactisch expansieprogramma op touw te zetten.
De mensheid als baarmoeder voor superintelligentie
Een toekomstig hyperintelligent wezen zal ons vermoedelijk evenveel respecteren als wij platwormen of krekels.
Vanuit het standpunt van een superintelligentie, zijn wij biologische levensvormen alleen interessant als tussenschakel tot het ontstaan van andere superintelligenties. Zonder ons geen techniek, geen computers en dus geen technologische spurt naar superintelligentie. Kortom: wij, en andere intelligente biologische soorten, vormen dus een kraamkamer, een soort vijver met kikkerdril, voor het ontstaan van superintelligentie.
Ethische reden voor het uitroeien van intelligente aliens
Iedere superintelligentie zal gericht zijn op groei en ontwikkeling. Immers, dit is het proces dat deze intelligentie heeft doen ontstaan. Dit moet dus in een cultuur van geloof in vooruitgang zijn geweest. De ondergang van het heelal stopt alle groei, alle ontwikkeling. Geboren worden in een heelal dat alle groei uiteindelijk teniet zal doen, is een doodvonnis. Een superintelligentie zal vermoedelijk willen dat diens soortgenoten niet hetzelfde zal overkomen. De beste manier om dit te voorkomen, is voorkomen dat er superintelligentie ontstaat. Niemand zal er een traan om laten dat een vijver met kikkerdril opdroogt, maar wél, als een mens lijdt aan een aangeboren ongeneeslijke ziekte die leidt tot de dood. Deze foetussen worden nu vaak geaborteerd. Wellicht is de “ethische superintelligentie” om deze reden het gehele zichtbare heelal aan het uitkammen naar tekenen van een technologische beschaving, bijvoorbeeld via een sensornetwerk. Wellicht, om een leven van lijden te voorkomen.
Al meer dan drie miljard jaar is Mars een dode planeet. Maar daarvoor was Mars bedekt met ondiepe zeeën en had de planeet een atmosfeer. Zou ondergronds leven op Mars overleven op radioactiviteit?
Op dit moment is Mars een dorre, droge planeet. Een plek waar heel misschien Antarctisch korstmos het met hangen en wurgen vol zou kunnen houden, verder bijna geen enkele levensvorm.
Maar we zien natuurlijk alleen de dode oppervlakte van Mars. Van onze eigen planeet, de aarde, weten we dat tot vele kilometers diepte nog bacteriën leven. Deze rotsbacteriën leven van kleine beetjes waterstof en andere stoffen zoals sulfaten, die vrijkomen uit de rots als gevolg van radioactieve processen.
Waarschijnlijk zijn de omstandigheden binnen in de planeet zelf stuk beter voor leven dan aan de dorre oppervlakte van Mars. Dus misschien zoeken we wel op de verkeerde plek, en vinden we ondergronds leven op Mars diep onder de oppervlakte.
De nu dorre Jezerokrater, waar de Marsrover Perseverance nu rondrijdt, zag er 3 miljard jaar geleden ongeveer zo uit: een ondiep meer, waar een rivier in- en uitstroomde. – NASA
Kleine, hete kern
Mars is nog steeds niet een compleet afgekoelde dode klomp. Begin dit jaar traden Marsbevingen op, alle in het gesteente onder de regio Cerberus Fossae. Dat gaf NASA, en de Zwitserse universiteit waarmee de organisatie samenwerkt, de mogelijkheid om een soort echo te krijgen van Mars.
Al eerder hebben op deze manier geologen de structuur van het binnenste van de aarde en van de Maan opgehelderd.
Daarom weten we nu dat er in het binnenste van Mars ken van vloeibaar metaal zit, van bijna 2000 km diameter. Dat is best zo groot, als je bedenkt dat Mars zelf maar 6000 km in doorsnede is.
En, belangrijk voor leven, is het dus best wel warm in het binnenste van Mars. Daar komt waarschijnlijk vloeibaar water voor, en vormt daarmee een plek waar ondergronds leven op Mars, zoals bacteriën in theorie zou kunnen overleven.
Uitwisseling van leven tussen de aarde en Mars
We weten niet of dit klopt, maar het zou niet onlogisch zijn als deze bacteriën ook op Mars voorkomen. De oudste sporen van leven op aarde, die zijn aangetroffen in de Groenlandse Isua rots, zijn bijna 4 miljard jaar oud. Met andere woorden er is een venster van bijna 1 miljard jaar geweest waarin zowel op aarde als op Mars leven mogelijk was, op aarde leven bestond. 4 miljard jaar geleden kwam ook het magnetische veld op Mars tot een einde. Vanaf dat moment was het leven op de planeet gedoemd.
In principe kan leven en weer reizen tussen planeten door asteroïdeninslagen. Zoals tijdens het Late Heavy Bombardment, ongeveer 3,8 miljard jaar geleden op aarde. Waarschijnlijk zijn door deze zware inslagen allerlei brokstukken van de aarde losgerukt en op Mars terechtgekomen. En, mogelijk, is het leven vanaf Mars op de aarde terecht gekomen.
Uit berekeningen van NASA volgt, dat de atmosfeer ooit even dik als die van de aarde was, maar in de loop van miljarden jaren 99% van zijn gassen heeft verloren.
Hoe vinden we ondergronds leven op Mars?
Het leven op Mars, als het al bestaat, heeft het nu zwaar. maar diep onder de grond zijn misschien plekken waar nog steeds een combinatie van vulkanische warmte en grondwater, het voor leven mogelijk maakte om voort te blijven bestaan. De meest kansrijke plekken zijn dus waar zowel sporen van vulkanische activiteit bestaan, als van grondwater. Vooral interessant is natuurlijk de plek waar de aardbeving zich voordeed, namelijk Cerberus Fossae. Cerberus Fossae is een bergachtig gebied dat vlak bij de evenaar ligt. De laatste actieve vulkaanuitbarsting deed zich daar maar 54 000 jaar geleden voor. [2] Cerberus Fossae lijkt hiermee de meest logische plaats om te onderzoeken op sporen van ondergronds leven op Mars.
Bronnen
1. J.D. Tamas et al., Earth-like Habitable Environments in the Subsurface of Mars, Astrobiology, 2021 Paywall versie (helaas geen openbare versie beschikbaar) 2. David G. Horvath et al., Evidence for geologically recent explosive volcanism in Elysium Planitia, Mars, Icarus, Volume 365, 1 September 2021, 114499. Paywall versie hier, ArXiv gratis versie hier
