Er zijn veel manieren om tegen de aarde aan te kijken. De meeste zijn vooral handig voor landbewoners. Toch bestaat er projectie die vooral geschikt is voor vissen: de Spilhaus-projectie.
De aarde is een bol, maar we willen het aardoppervlak op een vel papier weergeven. Dat gaat natuurlijk niet zonder dat we de kaart ernstig verstoren. Er zijn verschillende projecties, die elk voor- en nadelen hebben. De meest bekende projectie is de mercatorprojectie. Deze is erop gericht om landen en continenten natuurgetrouw weer te geven, qua vorm. Dus een eiland als Groenland ziet er ook echt uit zoals de vorm in het echt is. Dat gaat alleen ten koste van de natuurgetrouwheid van het oppervlak. Groenland lijkt een enorm eiland, zo groot als continent als Afrika. In werkelijkheid is Groenland vier keer zo klein als Australië, dat als een klein eilandje op de Mercatorprojectie opduikt.
Andere projecties hebben weer andere nadelen, zo is de Gall-Petersprojectie weliswaar oppervlaktegetrouw, maar de vorm van landen aan de evenaar is sterk vervormd. Dat is de reden dat de Gall-Petersprojectie, die erg populair was bij derde-wereldactivisten, niet erg geliefd is in landen aan de evenaar.
Ook de sinaasappelschilprojectie vervormt de aarde sterk. Hiernaast een variant, de Goode homolosine projectie. Hierbij zijn de continenten aan elkaar geplakt en de zee opengeknipt, waardoor de oppervlakte, zowel als de vorm van de continenten natuurgetrouw zijn. Nadeel van de sinaasappelschil is dat continenten voorkomen door elkaar liggen. Deze drie projecties zijn afkomstig van Wikipedia-gebruiker Daniel R. Strebe (CC BY-SA 3.0).
Maar wat, als we niet zouden denken als een land wonen, maar als een vis? Wat zou dan de meest logische projectie zijn?
Spilhaus-projectie: Antarctica in het midden
Dan komen we op de Spilhaus projectie. Dr. Athelstan Spilhaus ontwikkelde deze provocatieve projectie vanuit het standpunt van vissen. Voor vissen is het enige begaanbare deel van de aarde de oceaan. Deze projectie zijn alle oceanen als een geheel aangeduid en is het land verknipt.
Het perspectief is opmerkelijk. Zo ligt Antarctica, voor ons het einde van de wereld, in het midden van de kaart. Het wordt ook meteen duidelijk hoe sterk de Noordelijke IJszee in feite een binnenzee is. En hoe ongelooflijk groot de Pacifische oceaan is. Kortom: een heel andere aarde, die duidelijk laat zien hoe belangrijk de oceaan eigenlijk is.
Als intelligente zeebewoners zoals een geëvolueerde soort octopussen een landkaart zouden ontwikkelen, zou deze wel eens erg veel weg kunnen hebben van de Spilhaus-projectie.
