Vlak na de Eerste Wereldoorlog heerste er in de wereld optimisme. De Eerste Wereldoorlog stond nog bekend als de Grote Oorlog, die zo verschrikkelijk was dat geen zinnig mens meer zou peinzen over een nieuwe oorlog. Daar zu de Volkenbond wel voor zorgen. Dacht men. In dit gedigitaliseerde zwart-wit filmpje van ongeveer negentig jaar oud, een kijkje in de optimistische toekomstdromen van (voor de meeste lezers) hun overgrootouders. Hoeveel kwam ervan terecht?
Sommige voorspellingen, zoals humanoïde robots, bleken zeventig jaar te vroeg gepland. Hangende treinen met propellors kwamen er nooit – railtractie is domweg veel energie-efficiënter en kent veel meer vermogen dan een rotor. Ook een andere toekomstdroom, zwevende snelwegen die zich tussen flatgebouwen doorwurmen, bleken onjuist. Opmerkelijk genoeg hebben de vrouwen van de alternatieve toekomst zeer vrouwelijke kapsels.
In de loop der jaren heb ik de ervaring gekregen, dat het voorspellen van de toekomst op de lange termijn, logischerwijze geen zin heeft. Wetenschappelijk, technologisch revolutionaire doorbraken aan de lopende band, maken tegenwoordig mogelijkheden aan van hyper formaten, die elke gestelde standaard prognose in de schaduw stellen. Het enig zinvolle dat ik er over kan zeggen is; dat we niet weten wat we morgen zullen weten, het schijnt eindeloos door te gaan in het kwadraat. De stelling ging en gaat voor mij letterlijk op; dat hoe meer we weten, hoe meer we weten dat we niet weten. Ik heb het min of meer bevestigd gevoel, dat wij mensen in een fantastische stroomversnelling van kennis terecht zijn gekomen. Een ongekend hoera voor de mensheid, die ik zo lief heb. En de vrouw….. Geen man die daarover een voorspelling kan doen, dat wonder zou zo moeten blijven. ;) Â Â
Vlak na de tweede wereldoorlog was er ook dat optimisme, en dat resulteerde in een babyboom (ik kom ook uit een gezin van 7 kinderen).
En de voorspelling van steeds slimmere robots lijkt mij wel een veilige.