De rivierachtige structuren op deze foto worden werkelijk door stromend water veroorzaakt, wijst onderzoek uit.

Bevestigd: er is vloeibaar water op Mars

Een tot dusver vermoed verschijnsel blijkt werkelijk te bestaan: vloeibaar water op Mars. Wat zijn de gevolgen?

Het voornaamste verschil tussen de aarde en Mars is het ontbreken van oceanen op de rode buurplaneet. Water is essentieel voor leven, zoals wij dat op aarde kennen. Er is geen organisme op aarde, dat volkomen zonder water kan functioneren, al zijn er wel organismen, zoals beerdiertjes en veel bacteriën, die in uitgedroogde slaaptoestand kunnen gaan. Kortom: geen leven (zoals wij dat kennen) zonder water.

De rivierachtige structuren op deze foto worden werkelijk door stromend water veroorzaakt, wijst onderzoek uit.
De rivierachtige structuren op deze foto worden werkelijk door stromend water veroorzaakt, wijst onderzoek uit. Bron: NASA

Het doorslaggevende bewijs
Al langer is bekend dat er op Mars geulvormige structuren voorkomen. Deze kunnen eigenlijk alleen door stromend water worden veroorzaakt, al zouden wetenschappers geen wetenschappers zijn, als ze niet allerlei andere alternatieve verklaringen zouden zoeken. Deze geulen, hellingslineae, zijn onder meer aangetroffen op de helling van de Hale-krater.
De Mars Reconnaissance Orbiter, een satelliet die rond Mars draait, heeft een camera met spectrometer aan boord. Een spectrometer meet de intensiteit van verschillende golflengtes licht (en andere elektromagnetische straling) en kan op deze manier vaststellen uit welk type chemische verbindingen het oppervlak van een object bestaat. Met deze spectrometer zijn perchloraten (een chemische verbinding die je niet in je kleren wilt krijgen, omdat het perchloraation chemisch extreem agressief is) aangetroffen. Dat er op Mars perchloraten voorkomen wisten we al langer. Dit is echter de eerste keer dat gehydreerde perchloraten zijn aangetroffen. Dat wil zeggen: perchloraten met water in het kristalrooster. Dit kan zich alleen vormen in vloeibaar water. Met andere woorden: it is het eerste harde bewijs dat er vloeibaar water voorkomt op Mars. Reden voor veel vreugde bij de mannen en enkele vrouw van NASA, die wel een opstekertje kunnen gebruiken.

Wat betekent dit nu voor de mogelijkheden voor leven op Mars?
Water, we zagen het al, is letterlijk een kwestie van leven of dood. Is er geen water, dan kan er geen leven zoals we dat op aarde kennen voorkomen. Nu we weten dat er vloeibaar water op Mars voorkomt, wordt de kans een stuk groter dat er leven op Mars bestaat. Dit moet zich dan wel onder de oppervlakte schuilhouden, want de dunne atmosfeer van Mars beschermt nauwelijks tegen dodelijke zonnewind en kosmische straling. Op beschutte plekken kan bijvoorbeeld korstmos het op Mars volhouden. Of er werkelijk leven op Mars bestaat is uiteraard nog de vraag, maar de kans is behoorlijk groot. De reden: om de paar miljoen jaar wordt de aarde getroffen door een planetoïde, die brokstukken van de aarde in de ruimte slingert. Enkele brokstukken van de aarde moeten op Mars zijn beland: we hebben hier namelijk ook meteorieten, afkomstig van Mars, aangetroffen.

Het aardoppervlak krioelt van het leven. De kans is daarmee reëel, dat aardse bacteriën mee zijn gereisd met een meteoriet, het heelhuids tot de oppervlakte van Mars gebracht hebben en daar hebben overleefd. Wel moeten dit dan extreem taaie bacteriën zijn geweest: het water dat op Mars voorkomt, is in feite pekel. Zelfs in de Dode Zee is leven, dus in principe is het goed mogelijk dat bacteriën in deze pekel overleven. Het is ook niet ondenkbaar dat het aardse leven op Mars ontstaan is en door meteorieten naar de aarde is gebracht, zoals sommige evolutiebiologen geloven.

Bronnen
NASA confirms evidence that liquid water flows on today’s Mars, nasa.gov
L. Ojha et al., Brine on Mars, Nature Geoscience, 2015

8 gedachten over “Bevestigd: er is vloeibaar water op Mars”

  1. Verwachtte eigenlijk ook niet anders, er worden seizoensgebonden temperaturen op sommige breedtegraden, tot wel 21 graden Celsius bereikt. Daar moet de permafrost wel ontdooien lijkt mij. Met sensoren is daar al een geringe luchtvochtigheid gemeten, en lijkt nu bewezen niet uitsluitend te gebeuren door sublimatie. Verder heeft men ondergronds nog heel wat uit te zoeken. Onder de grotendeels gesloten, kilometers dikke permafrost kunnen zich enorme gasbellen hebben opgehoopt als een soort domen. Gasgevulde koepels, waar onder het oppervlak vloeibaar water kan voorkomen. In de atmosfeer aan het oppervlak zijn concentraties methaan gemeten. Dat kan heel goed op leven duiden. Of dit nou gebeurde door panspermie daar vanaf de aarde, of omgekeerd hier de oorzaak van ons bestaan, maakt niet uit.

    De volgende stap zou naar mijn mening dan ook moeten zijn; ga daar zeer omzichtig te werk met diepe proefboringen. Reden:

    Door de weinige beweging in de korst in combinatie met de lage zwaartekracht, kunnen zich enorme oppervlakken gasdicht gesloten, gasgevulde, continentaal grote ijsplaten hebben gevormd. Schadelijke straling en de extreem lage temperaturen hebben daar veel minder invloed, waardoor de kans op leven niet moet worden onderschat. Dit ondanks het ontbreken van de magnetische velden, deze zijn alleen noodzakelijk voor oppervlakteleven. Verder denk ik dat mocht daar uiteindelijk geen leven ontdekt worden, we de eventueel gevonden ondergrondse gasvoorraden kunnen gebruiken om de atmosfeer daar versneld op te warmen met natuurlijke bronnen.

    1. Note:

      Mogelijke gasbronnen kunnen ook aangesloten worden op turbine aangedreven generatoren. Daarmee kunnen pioniers daar de nodige zuurstof, energie, en dus ook verwarming voor onderkomens uit halen. De gewonnen waterstof en zuurstof kunnen daarnaast dan ook weer gebruikt worden als brandstof/raketbrandstof. Elon Musk is bezig met raketten die normaal kunnen opstijgen en weer landen op aarde, wat daar een uitkomst zou zijn.

        1. Ze willen er wel een ander karretje naartoe lanceren, wat wel steriel is.
          Maar ze weten niet of dat kan lukken, dat heb ik op Nujij gelezen.

        2. Het zijn voornamelijk de elektronische componenten die ze niet goed kunnen steriliseren, omdat deze niet bestand zijn tegen de hitte en extreme straling die daar voor nodig is. Een 3D printer zou daar in een satellietbaan baan om mars uitkomst kunnen bieden. Van steriel printmateriaal kun je hittebestendige, radioactieve boeien maken, die daarna in de vloeistofstroom afgelaten kunnen worden. De reis door de atmosfeer veroorzaakt opnieuw wrijvingswarmte, waardoor sterilisatie gegarandeerd is. De boeien rust je tijdens het printproces uit met steriele, poreuze capillairen, die zich vol kunnen zuigen met water. Om de boeien later weer op te kunnen pikken moeten ze voorzien zijn van netten, desnoods ook radioactief geprint. Boven het oppervlak zwevende, van Geigerteller sensoren voorziene voertuigen, kunnen dan met haken de boeien later oppikken. De boeien vervoer je dan naar plaatsen waar de meetexperimenten veilig kunnen worden gedaan.

          Het is maar een voorstel, maar zo zou ik het proberen, omdat een bemande landing er voorlopig niet inzit.

Laat een reactie achter