De heelalvisie van André Koers (Antares)

Enkele jaren geleden, in de zomer van 2018, overleed trouw bezoeker en reageerder op Visionair.nl André Koers, actief onder de nicknaam Antares, aan een ongeneeslijke vorm van kanker. Bezoekers van visionair.nl herinneren hem als een eigenwijze, intelligente en uitgesproken persoonlijkheid met kernachtige eigen ideeën over de grote vragen van het leven. Kortom: een visionair in hart en nieren.

Op zijn verzoek publiceren we hier postuum zijn ideeën over de structuur van de kosmos en hoe deze is te benutten voor aandrijvingen voor ruimteschepen.

Wat we nodig hebben in de ruimtevaart, is een aandrijving waar van we zeker van tevoren weten dat die zal werken. Je hebt niets aan op vage theoriën gebaseerde dure experimentele machines, (typen warp drives bijvoorbeeld) die later alleen een miscalculatie bleken te zijn, serieus of tot vermaak van de uitvinder.

Bij de ontwikkeling vn mijn ontwerp met betrekking tot de massa drive, hield ik daarom rekening met een serieus uitgevoerd en uitgebreid peer reviewed beschreven wetenschappelijk experiment.

Rond 2011 verscheen hier een artikel van Germen. Dit met betrekking tot een experiment, waarbij het visuele bestaan werd aangetoond van virtuele deeltjes, als onderdeel van waar het universum theoretisch uit zou moeten bestaan. In de begeleidende tekst werd ook melding gedaan dat deze deeltjes zelfs tijdelijk massa konden ontlenen aan het zogenaamde vacuüm van de ruimte, gedurende korte tijd.

Jaren later in 2018 kwam dit weer boven bij mij, naar aanleiding van een artikel waarop ik op mijn reactie een paar stevige complimenten kreeg van een instituut voor wetenschap en math.

Een aandrijving als in de zin van de de massa motor, had ik hier praktisch constructief en theoretisch al beschreven.

Maar dan nu iets concreter:
De oorspronkelijk experimentele test ; omvat een duidelijke omschrijving omtrent de fysieke omstandigheden. Deze kan men herhalen, maar dan in een serie opstelling, uitgevoerd als een ring vormig en breed bemeten qua dimensies en meet mogelijkheden. Tijdens het experiment dient men de mogelijk verzamelde virtuele massa te kunnen meten. Het eindresultaat zal daarna uitwijzen of deze weg de juiste zal blijken.

Actie geeft reactie. Ga op wieltjes staan en werp een zware bowling bal van je af. Als reactie beweeg jij de andere kant op. Als de massa in het experiment aangeeft dat het nutig resultaat van die massa efficiënt toegepast kan worden, dan heeft het zin om de opbouw van de aandrijving snel op te starten.

Ringen van compleet onafhankelijk werkende segmenten. Deze dienen dan in serie en direct nauwsluitend achter elkaar geplaats te worden.
Schakel ring één in tot het maximale massa resultaat. Dan ring twee parallel, daarna teglijkertijd ring twee maximaal en ring één uit. Als de massa van ring één zo overgenomen kan worden uit verplaatsing van de virtuele massa in ring één naar ring twee, beschikken we vanaf dat moment over de eerste en enige werkende massa.

André Koers

Naar aanleiding van het geplaatste zinvolle artikel, het volgende on topic antwoord hier op: Het eindtijd verhaal dat nooit een einde zal hebben, gebaseerd op de werkelijkheid zoals wij die nu zien. De religieuze sprookjes direct uitsluitende van deelname, het volgende: Al onze wetenschappelijke theoriën zijn, (hoe juist en correct ook geformuleerd) gebaseerd op één gebeurtenis, de Big Bang. Met grote dank aan de ontwikkeling van de moderne, uiterst geraffineerd opgezette meet methoden. Van één universum kunnen we niet meer spreken, er zijn er meer. Het universum bevat meerdere resultaten dan dat van de single Big Bang. Het multiversum dient zich meetbaar aan. Dat impliceert dat er nooit een ruimte begintijd/eindtijd is geweest. De tijdruimte was er dus altijd al, maar mogelijk werd deze wel plaatselijk verscheurd als gevolg van de Big Bang in onze contreien. In de week voor en tijdens dat mijn grote held op nr één, Stephen Hawking van ons is heengegaan, werd ik in mijn ziekbed getroffen door de volgende gedachte: Bij de Big Bang ontstond, (neem ik gerust aan) materie en antimaterie. Afgaande op het bekende scenario, zou dan tot volledige annihilatie moeten hebben geleid. Dat is niet wat er gebeurde, wij zijn er. Wat heeft er dan wel plaats gevonden volgens mijn controversiële gedachtengang. De antimaterie moet gereageerd hebben met de reeds bestaande inhoud van ons multiversum. Een eenvoudige maar rationeel goed te verantwoorden verklaring. Tot nu toe begreep slechts de wetenschap dankzij Einstein, dat gravitatie het gevolg is van ruimte kromming en geen kracht kan zijn. Het resultaat van ruimtekromming staat direct in verband met de grote van de massa binnen de ruimtekromming. Donkere materie: Van de ruimtekromming weten we dat deze zich ogenschijnlijk alleen vormt rond de ons bekende massa’s. Maar wat weten van de invloed van de totale massa van sterrenstelsels op de ruimtekromming rond deze sterrenstelsels. De massa als geheel van deze sterrenstelsels, daar kan wel een extra, maar nooit beschreven of gemeten ruimtekromming aanwezig zijn………… Tot zover donkere materie. Donkere energie: Dat kan heel goed een waarneming zijn die past bij ons multiversum. Het multiversum gedraagt zich nou eenmaal anders dan de enkele gebeurtenis waar wij, de mensheid van uit kon gaan. Waar het allemaal om begon, de vluchtelingen. Allen zijn het resultaat van natuur of menselijk geweld. We hebben volgens mij twee keuzes. De wapen wedloop stoppen in onderling intelligent overleg, anders zal deze ons uiteindelijk stoppen. Wij hoeven niet bang te zijn voor AI, maar moeten bedenken dat deze ontwikkeling gericht dient te zijn op rationele samenwerking en niet op een afspiegeling van de huidige situatie. Bereiken we dat, dan werkt de AI vóór ons allen en kunnen we verder als soort. Met stip op één staat nu voor mij Elon Musk. Hij doorziet ons probleem en doet er daadwerkelijk iets aan. Met grote dank aan Germen Roding, die dit commentaar toch maar mogelijk maakte. Antares.

De nu zichtbaar geproduceerde virtuele deeltjes kunnen zelfs massa ontlenen aan het vacuum van wat althans tot dan toe voor het menselijk oog verborgen was. De mens kon zich vanaf dat moment, (neem dan wel de moeite) zonder een wetenschappelijk wiskundige achtergrond, ruimte kromming visualiseren, (voorstellen).

Of je ze nu superstrings, quantum deeltjes, of virtuele deeltjes noemt. De ruimte is absoluut niet leeg, ze voert een druk uit en die noemen wij in de volksmond zwaartekracht.

Gravitatie is dus een reële, (val maar eens) en virtueel, visuele
druk.

• Antares

Wat betreft de virtuele deeltjes die geproduceerd werden in een artikel hier op Visionair; dat experiment vereistte destijds een serie van schakelbare magneten. De magneten stonden in één lijn, in een kort lineair traject. De serie spoelen met kern werd met 30% van de lichtsnelheid repetitief aan en uit geschakeld. Opviel, was dat deze deeltjes ook voor korte tijd massa konden onttrekken, rechtstreeks uit dit universum

Virtuele deeltjes verschenen zichbaar op dit traject. Na jaren opgeslagen in mijn geheugen, dacht ik dus in een helder moment, dat feit nummer één is aangetoond, dat we dus kunstmatig massa kunnen creëren. Neem nu de ster en de begeleidende planeten uit dit artikel:

Ik schreef later o.a. hierover, (het experiment) dat ik een deeltjesversneller nodig zou moeten hebben om aan te tonen dat zich dit verschijnsel mogelijk ook zou kunnen voordoen bij echte materie. Wel, Nu ik bovenstaand artikel heb gelezen, vond ik de bijna de utopische deeltjes versneller van mijn dromen toch, en ook nog eens de ster, en zijn begeleiders.

De planeten in hun baan moeten wel virtueel licht uitstralen vermoed ik, en zo dus extra massa creëren.

Als dat gevonden wordt, dan is mijn gelijk bewezen en kan het volgende experiment plaats vinden, de massa motor:

In mijn concept ontwerp zouden ringen van geschakelde en supergeleidend materiaal achte elkaar moeten worden geplaatst. Ring één ingeschakeld ring twee daarna. Als ring twee wordt ingeschakeld, wordt tegelijkertijd ring één uitgeschakeld, enz enz. Dat zou hetzelfde moeten werken als dat iemand op rolschaatsen een zware bowling bal van zich afwerpt. Ik hoop voor de mensheid dat dit werkt, dan kunnen we in de realiteit ruimtevaart op grote schaal uitvoeren. Bovendien ben je zo tegelijkertijd het probleem van de heersende straling in dit universum kwijt denk ik en je beschikt ook nog eens over kunstmatige zwaartekracht, zij het in geringe mate dan.

Antares.

Commentaar: inderdaad raakte André hier aan een goed punt. Als virtuele deeltjes onder bepaalde omstandigheden massa kunnen krijgen, is het mogelijk voor ruimtevaartuigen om impuls over te dragen aan het vacuüm. Dat zou een grote doorbraak zijn en het bereiken van snelheden in de buurt van c, de lichtsnelheid, veel makkelijker maken. En hiermee interstellaire reizen praktischer haalbaar. Hoewel het veel energie kost om de lichtsnelheid te naderen – om een rekenvoorbeeld te geven: het versnellen van een kilogram tot tien procent van de lichtsnelheid kost al 500 miljoen megajoule, ongeveer evenveel energie als bij een onweersbui vrijkomt, of het jaarlijkse energieverbruik in Groenland –  is vooral het mee moeten slepen van raketbrandstof wat deze snelheden onbereikbaar maakt. Zou je het vacuüm als “reactiemassa” kunnen gebruiken en de impuls als gerichte zwaartekrachtsgolven wegsturen, waar André hier op duidt, dan zou dit probleem veel kleiner zijn.

Zijn idee om het vacuüm te polariseren met elektromagnetische velden en vervolgens dit “achteruit” te duwen door een “sneller dan licht” aan- en weer uitschakelen (1) – is zeer de moeite waard om uit te werken.

• (1) Hoewel niets sneller kan reizen dan het licht, is het wél mogelijk een SDL beweging te simuleren door opeenvolgend elementen in een circuit aan te schakelen. Licht reist 1 meter in drie miljardste seconde. Als je bijvoorbeeld een reeks spoelen met elk een meter afstand aanschakelt met 1 miljardste seconde tussenpoos, “reist” de golf in kwestie met een snelheid van 3 c. Dit is uiteraard dan een virtuele golf. In werkelijkheid reist er niets met een v > c.