Heroïne, een aan de pijnstiller morfine verwante stof, werd in de jaren zeventig bekend als de drug die gebruikers voor een paar uur een warm, troostend gevoel gaf, maar ze langzaam ten gronde richt. Minder bekend is dat zelfmedelijden vergelijkbare verwoestende gevolgen heeft. Hoe stoppen we zelfmedelijden?
Medelijden: erg nuttig
De meeste mensen vinden zichzelf aardig. Dat is ook goed, want anders zouden ze niet voor zichzelf zorgen. Met aardige personen heb je al snel medelijden, als ze iets vervelends overkomt. Ook dat is goed. Medelijden en wederzijdse sympathie zijn het cement waarmee mensen, en dus ook de mensenmaatschappij, aan elkaar hangen. Medelijden zorgt voor een sociaal vangnet en voorkomt dat we dingen doen die andere mensen schaden. Ook geeft het een gerust gevoel, waardoor we meer dingen durven te wagen, en ook kunnen wagen. Gaat het mis, dan zullen mensen die ons aardig vinden zich immers in onze miserie verplaatsen en ons helpen.
Heroïne als ontaarde endorfine
Ons lichaam maakt endorfinen aan om ons bij pijn of inspanning beter te laten voelen. Zo voorkomt het lichaam dat we altijd pijn vermijden. Endorfinen grijpen in op het beloningscentrum van ons brein en laten ons pijn negeren. Uit de onrijpe vrucht van de papaverklaproos wordt opium gewonnen, het gedroogde melksap. De farmacologisch actieve stof hierin, morfine, is een krachtige pijnstiller, maar sterk verslavend omdat deze chemisch sterk lijkt op endorfinen, dus ook op het beloningscentrum van de hersenen werkt.Heroïne, dat door chemici uit morfine wordt bereid, werkt nog veel sterker en verslavender: de twee extra CH3CH2-groepen laten heroïne sneller de bloed-hersenbarrière passeren. Het gevolg: veel mensen werden verslaafd aan deze drug, met jarenlange ellende, vaak zelfs de dood, tot gevolg.
Zelfmedelijden als ontaard medelijden
We hoeven niet over ons te laten lopen: we hebben dezelfde rechten en plichten als andere mensen. Voor jezelf opkomen, omdat je onrechtvaardig of oneerlijk behandeld wordt is terecht. Of als we om hulp vragen als we deze echt nodig hebben. Anders wordt het als we medelijden met onszelf krijgen. We voelen ons beter, maar tegen een hoge prijs.
De gevolgen van zelfmedelijden
Het gevaarlijkste gevolg van zelfmedelijden is dat je je neerlegt bij de tegenslag. Hierdoor blijf je in de tegenslag zitten. Ook ga je minder van jezelf eisen. Je wilskracht, je mentale spier verslapt. Je gaat geloven dat ellende natuurlijk is en daardoor ga je ellende ook opzoeken in plaats van positiviteit in je leven te zoeken. Ook worden andere mensen op een gegeven moment moe van je.
Humor: het beste medicijn
De beste manier om zelfmedelijden te overwinnen is om jezelf en de ellende te lachen. Vaak zijn er onverwachte positieve kanten aan een tijdelijke tegenslag. De manager in de WW heeft nu eindelijk de tijd om wat goede boeken te lezen. Een ziekte las kanker is afschuwelijk om door te maken, maar laat patiënten vaak wel wijzer en met een sterkere wilskracht achter, als ze de strijd tegen kanker winnen. Je vriendenkring wordt uitgedund, maar dan weet je meteen wie je echte vrienden zijn die je door dik en dun blijven steunen.
Veel overeenkomst met Christendom volgens Nietzsche ? Misschien is mededogen beter en houdt een mens daardoor waardigheid. Humor is een prima middel vooral om te begrijpen dat elk mens iets kan overkomen.
Mijn vriendin is kankerpatiënt, maar zelfmedelijden heeft ze beslist niet. Ik voel medelijden, mededogen, en consideratie, als ze soms woedend is op het verraad dat ze voelt, aangedaan door haar eigen lichaam. Een heel groot geluk echter is haar cynisch, vaak bijtende, en hilarisch droge gevoel voor humor, dat we beiden tot ons groot genoegen gelijk op delen. Met alle onzekerheid over wat de toekomst zal brengen, is er gewoon geen plaats voor zelfmedelijden, het zou haar alleen maar slopen. Samen huilen, lachen tot we er bij neervallen, en genieten van elkaars gezelschap zolang we er nog zijn, zo doen wij het. Ja, het is zo als je schreef Germen, het is afschuwelijk, maar maakt je veel wijzer. De strijdt is dan ook nog lang niet gestreden, gelukkig maar, we geven niet op.
Â
Heftig maar waarachtig geschreven artikel. ;)Â
@antares
Mooi geschreven.
Hier doen we hetzelfde, we lachen ons gewoon door de shit heen.
Mijn meisje leeft met meerdere tijdbommen in haar brein, na twee bijna fatale hersenbloedingen, bleken er nog 3 niet te behandelen aneurysma’s te zitten.
Ondanks (dankzij) alle onzekerheid zijn we gelukkiger dan ooit.
We leven met de dag, en ervaren dus ook elke dag.
Sterkte antares.
Houd voornamelijk oog voor de mooie dingen die jullie samen nog kunnen beleven. Laat de deprimerende doemdenkers helemaal links liggen, en geniet van elk moment dat jullie samen hebben.
Â
Leef :)Â
Ik vond dit wel een mooie om in het achterhoofd te houden al gaat dit natuurlijk niet voor elke situatie op.
https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/556426_556289081122104_2102321820_n.jpg
Een andere keuze zou ik ook niet meer willen maken qua instelling. Lang genoeg keiharde lessen gehad, om deze keuze te willen prefereren boven de sombere alternatieven. Er is tenslotte nog tijd zat om te zitten kniezen over futiele, materiële zaken, en het gedrag van onmensen. ;)
@antares
In 2012 had ik als vader (alweer) 3 maanden de zorg voor onze 4 jonge kinderen, terwijl mijn meisje in het AMC knokte voor haar leven.
Het waren werkelijk de mooiste maanden uit mijn leven, juist omdat de liefdevolle en nuchtere opvoeding van onze kinderen zich in deze moeilijke tijd enorm liet gelden. Die 4 guppies waren bang hun moeder te verliezen maar kozen toch dagelijks voor ”hoop”.
Liefde en hoop maakt het leven geweldig, dwars door alle problemen heen.
Liefde voor elkaar, hoop, en nuchter denken houdt jullie overeind, en bereid je voor op wat komen kan. Daar hoef ik verder mijn ervaringen niet aan toe te voegen, ik weet…
Â
Veel warmte, begrip, en steun toegewenst, want dat hebben jullie nodig.
Voor allen sterkte toegewenst.Mijn echtgenoot leefde 15 jaar met een tijdbom. Voor zelfmedelijden had ik geen tijd en nog steeds niet.
@antares en merkloos
Ik wens jullie veel liefde en prachtige wonderen toe.
Â
Ons gezin is omringd door geweldig lieve mensen, wij redden het wel.
Â
Mijn broer heeft terminale kanker en is 56jaar hij heeft een lieve echtgenote, maar heel haar leven staat in teken van gemiste moederliefde. Nu is het extra moeilijk omdat we haar voortdurend moeten prijzen hoe goed ze wel is en ocharme ik moet voor hem zorgen voor mij is het wel erg en de kinderen letten wel op hun vader maar ik ben maar bijzaak. Ga zo maar door het gaat zelfs zo ver dat bij het minste goed bedoeld woord het kwaadste in haar boven komt, en de mensen die haar goede aandacht geven het moeten ontgelden. Ik kan er met wat moeite wel mee omgaan, maar voor mijn broer is het verschrikkelijk, die moet ondanks zijn ziekte voortdurend op haar inpraten en iedereen verdedigen met de nodige energie. Mijn zorg is dat ondanks zijn ziekte hij zelfs niet gerust mag lijden en met zijn eigen verzuchtingen kan omgaan maar zijn energie in zaken moet steken waar hij zo moe van wordt dat zeker alles er uitzichtloos gaat uitzien.hoe help ik hem en wat kan ik doen?
Misschien schematherapie voor haar regelen, ik vermoed dat ze borderline heeft, of een narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Ja waarschijnlijk heb je gelijk ik zal met wat meer aandacht voor haar zo de druk van zijn schouders proberen te nemen misschien helpt het . Laat ons hopen bedankt voor je reactie