Deze scan van de materieverdeling rondom de Melkweg laat duidelijk zien, dat we in een holte leven. Bron: Sloan Digital Sky Survey

‘Melkwegstelsel bevindt zich in uitzettende bel leegte’

Astronomen meten met verschillende methodes, verschillende waarden voor de uitzettingssnelheid van het heelal. Wellicht is er een opmerkelijke verklaring voor deze verschillen: een lege bel van een miljard lichtjaar doorsnede rondom ons. Niet het heelal, maar wijzelf zetten versneld uit…

Op de allergrootste schaal die we tot nu toe kennen, lijkt het heelal veel weg te hebben van Zwitserse gatenkaas. Grote leegtes worden omringd door ‘muren’ waarin de sterrenstelsels zich dichter bij elkaar bevinden. De schaal van deze structuren is echt onvoorstelbaar groot: honderden miljoenen tot miljarden lichtjaren. Ter vergelijking: ons Melkwegstelsel is 100.000 lichtjaar in doorsnede, duizend tot tienduizend maal zo klein dus.

Deze scan van de materieverdeling rondom de Melkweg laat duidelijk zien, dat we in een holte leven. Bron: Sloan Digital Sky Survey
Deze scan van de materieverdeling rondom de Melkweg laat duidelijk zien, dat we in een holte leven. Bron: Sloan Digital Sky Survey

Wij weten (althans: wij denken te weten) hoe ver bepaalde constellaties zich van het Melkwegstelsel bevinden, door de roodverschuiving te meten. Hoe langer het licht onderweg is, hoe meer het is uitgerekt, dus hoe groter de roodverschuiving. Als de zogeheten z-waarde hoog is, verwijdert het object zich snel van het Melkwegstelsel, en moet het zich dus erg ver weg bevinden. Immers, zo wordt in de mainstream kosmologische modellen aangenomen, het heelal zet overal even snel uit, dus er is een rechtstreeks verband tussen roodverschuiving en afstand.

We hebben (gelukkig) meerdere manieren om afstanden te meten in het heelal. Zo zijn er zogeheten RR Lyrae-sterren, sterren met karakteristiek veranderlijk gedrag. RR Lyrae-sterren hebben altijd dezelfde massa en hiermee lichtkracht. Is de ene RR Lyrae-ster vier keer zo lichtzwak als de andere, dan moet die ene ster twee keer zo ver weg staan. Zo hebben astronomen bijvoorbeeld de afstand tussen de aarde en het Andromedastelsel vastgesteld.

Op grotere afstanden gebruiken astronomen supernovae. Ook proberen ze de Hubble-constante (uitzettingssnelheid) te schatten door de verdeling van de kosmische achtergrondstraling te bestuderen.

Nu is er alleen een probleem. Er komen verschillende uitkomsten uit metingen aan verder weg gelegen sterrenstelsels, afhankelijk van de gevolgde methode van afstandsbepaling. Hetzij één van deze methoden deugt niet, of er is iets heel anders aan de hand.

De verklaring, stellen enkele astronomen van de universiteit van Madison in Wisconsin (USA), is dat we in een  enorme leegte leven. Een bel van ongeveer een miljard lichtjaar doorsnede. Deze leegte verklaart de verschillen in roodverschuiving en kosmische achtergrondstraling. De bel beïnvloedt namelijk de metingen aan supernova’s, maar niet de metingen aan kosmische achtergrondstraling. En we zullen moeten wennen aan de gedachte, dat we kosmisch gezien plattelandsbewoners zijn. De echt spannende gebeurtenissen vereisen een miljard lichtjaar ver reizen…

Bronnen
Celestial boondocks: Study supports the idea that we live in a void, University of Wisconsin–Madison News, 2017
Symposium AAS 2017 (abstract)

1 gedachte over “‘Melkwegstelsel bevindt zich in uitzettende bel leegte’”

Laat een reactie achter