Westerse landen zoals de Verenigde Staten en ook Nederland, laten zich steeds minder gelegen liggen aan het internationale volkenrecht. Hoe de roekeloze houding van onze elite de Derde Wereldoorlog dichterbij brengt.
Waarom is er internationaal volkenrecht?
Staten, en mensen binnen die staten, kunnen niet altijd even goed met elkaar overweg. De reden dat er oorlogen zijn sinds het ontstaan van de mens, en mogelijk zelfs daarvoor. Immers, ook chimpansees en mieren voeren oorlog. Oorlogen zijn één van de grootste bedreigingen voor het menselijk bestaan. Bij zeer vernietigende oorlogen kan zelfs meer dan de helft van de bevolking omkomen. Velen zijn voor het leven lichamelijk of psychisch verminkt. Alleen grote misantropen zullen dit een gewenste uitkomst vinden. Kortom: maatregelen nemen voor het voorkomen, of snel beslechten, van oorlogen zijn een moreel imperatief.
Een van de beste manieren om oorlogen te voorkomen is het erkennen van internationaal volkenrecht. Als er een meningsverschil tussen twee landen bestaat, kan dat beslecht worden door een internationaal gerechtshof, bijvoorbeeld het Internationale Gerechtshof in Den Haag. Dat voorkomt op die manier een oorlog.
Belangrijke elementen van het huidige internationaal volkenrecht
Een van de belangrijkste regels binnen het internationale volkenrecht is het beginsel van soevereiniteit. Binnen de grenzen van een land is de regering van een land de hoogste autoriteit. Andere landen hebben niets te zeggen over wat er binnen de grenzen van een bepaald land plaatsvindt. Het is niet toegestaan door middel van een oorlog de regering van een land ten val te brengen om hiermee een marionettenbewind aan de macht te brengen. Een belangrijke uitzondering hierop is verdediging tegen agressie. Wordt een staat aangevallen door een andere staat, dan mag deze staat, met eventuele bondgenoten, zich verdedigen en de bedreiging van het agressorland opheffen, bijvoorbeeld door de regering hiervan ten val te brengen. Dit is gebeurd in de grensoorlog tussen Oeganda en Tanzania, toen het leger van de toenmalige dictator Idi Amin Tanzania binnenviel. Het Tanzaniaanse leger verjoeg toen het regime-Amin uit Oeganda.
Gevaarlijke precedenten
Een belangrijke reden voor de meer confronterende buitenlandse politiek van Rusland ligt in Kosovo. In de dagen van Tito was Kosovo een autonome provincie binnen de deelstaat Servië. Nadat de federatie Joegoslavië uit elkaar viel, werd Servië de voornaamste deelstaat binnen klein-Joegoslavië (Servië en Montenegro) met de nationalistische president Slobodan MiloÅ¡ević. In de Servische provincie Kosovo vormen de etnisch Albanezen een grote meerderheid. Wat dat te betreft is dit te vergelijken met de situatie in de Krim. In de westerse media werd de kans op een genocide in Kosovo sterk opgeklopt. In feite zijn vooral de Servische en Roma-minderheden in Kosovo het doelwit van voortdurende terreur door de Albanese beweging UÇK. Het gevolg was dat de NAVO massale bombardementen uitvoerde op Servië, dit zonder VN-mandaat en in strijd met eerdere beloften aan Rusland. Hierdoor vielen honderden doden en werd voor meer dan een miljard schade aangericht. Meer dan de helft van de Servische en Roma-minderheid ontvluchtte Kosovo. De UÇK-bendeleden, vaak met een achtergrond in de orgaan- en drugshandel, kregen door dit succes de smaak te pakken en speelden het spelletje daarna opnieuw in Macedonië.
De wraak van Poetin
Dit zette met name in Rusland, begrijpelijkerwijs, kwaad bloed. De nieuwe leider van Rusland, Vladimir Poetin, besefte door deze gang van zaken dat de elite in het westen, ondanks de roerende praatjes over internationaal recht, dit naar believen aan de laars lapt als dit strategisch of commercieel gezien het beste uit kwam. Wilde Rusland overleven, dan had hij maar één keus. Er voor zorgen dat de Russische beer weer tanden kreeg, en flinke.
Het gevolg: een ongekend herbewapeningsprogramma. In de jaren ’10 was Rusland weer sterk genoeg.
Na de illegale machtsgreep in Oekraïne door pro-westerse opstandelingen in 2014 was de maat vol voor Poetin. Hij draaide het Westen een vergelijkbare loer als de Serviërs eerder overkomen was in Kosovo. Eerst liet hij etnische Russen en ex-militairen in de Krim de macht grijpen. Daarna zetten zijn bondgenoten een referendum op. Dat, gezien de etnische samenstelling van de Krim, met grote meerderheid werd gewonnen door de pro-onafhankelijkheidspartij. Vervolgens sloot de Krim zich aan bij de Russische Federatie. Poetin liet ook op niet mis te verstane wijze weten, dat agressie tegen Rusland met atoomwapens beantwoord zou worden. De reacties uit het westen waren voorspelbaar. De legitimiteit van het referendum in twijfel trekken – de westerse elite is, zoals bekend, als de dood voor referenda -, wapengekletter, economische sancties (die vooral de Europeanen treffen; de Amerikanen en vooral Turken zijn lachende derde) en veel misbaar over de Russische agressor.
Illegale bombardementen in Syrië
De spanningen tussen de westerse elite en de rest van de wereld laaien weer op. De Turkse luchtmacht haalde een Russische straaljager neer die zich (Turkse lezing) zeventien seconden in het Turkse luchtruim bevond. Volgens de Russische en Syrische lezing is de straaljager nooit boven Turkije geweest. Wat het Turkse verhaal nog ongeloofwaardiger maakt is dat de Turken er in deze luttele zeventien seconden klaarblijkelijk vijf keer in slaagden, de Russische straaljagerpiloot te waarschuwen en te overleggen met Ankara om de straaljager neer te halen. Een prestatie die bovennatuurlijke krachten vereist en dus waarschijnlijk uit de lucht gegrepen is. Poetin’s antwoord op deze daad van agressie liet niet lang op zich wachten. Turkije mag het nu zonder Russische toeristen en inkomsten voor groente en fruit doen. Poetin maakte met wat zware bombardementen ook een einde aan de lucratieve Turkse oliehandel met IS. Ook heeft Poetin nu op verzoek van Syrië rond Latakia een batterij ultramoderne S-400 luchtdoelraketten geplaatst, die de Turken waarschijnlijk wel drie keer doet nadenken voor ze nog eens een dergelijk geintje uithalen.
Zoals de Nederlanders onder u waarschijnlijk weten, is Nederland “gezegend” met een minister van Buitenlandse Zaken die het met mijn en dijn niet zo nauw neemt en zijn toekomstige internationale carrière belangrijker acht dan het Nederlandse belang. Bert Koenders graait graag in de kas als hij hiermee buitenlandse vriendjes een plezier kan doen. Naar mijn persoonlijke mening is er door zijn betrokkenheid bij de pro-EU lobby, voldoende rechtsgrond om Koenders op grond van landverraad, artikel 93 en artikel 99 Wetboek van Strafrecht, te vervolgen.
Toen de Syrische president Bashar al-Assad in een interview met de Nederlandse staatsomroep NOS meedeelde, dat zijn land geen dumpgrond is voor bombardementen en overleg met de Syrische regering gewenst is, zoals dat ook met buurland Irak is geweest, vond de heer Koenders dit niet nodig.
Zoals uit het interview met al-Assad boven blijkt, gaat het om een redelijke, intelligente en rationeel denkende man, niet om het monster waar hij door de main stream media voor wordt uitgemaakt. Wat wij op Visionair overigens al in 2012 stelden. Met al-Assad is goed zaken te doen. Het is geen paranoïde moordenaar als Saddam of schizoïde borderliner als Gadaffi. Wij werken liever samen met een salafistisch, terroristen steunend bewind als het regime in Saudi Arabië dat meer mensen onthoofdt dan IS, dan met een seculiere regering. Dit alleen vanwege de oliebelangen, en de wens een gaspijpleiding te trekken van Qatar naar Europa om de Russen te kunnen pesten.
Geen wonder dat het westen zijn morele gezag nu kwijt is. Poetin is geen padvinder, maar hij heeft meer politiek inzicht en respect voor de internationale rechtsorde dan wat doorgaat voor politieke leiding in Nederland.
Ondanks dat het een mooi stukje tekst is toch een kanttekeningen. Rusland vloog misschien maar 17 seconden over Turks luchtruim maar zonder radiocontact worden dingen ruim voor het overschrijden van de landsgrenzen in werking gezet. Ook in Nederland is dit het geval.
Leuk bedacht, maar de oorlog op de Balkan heeft wat meer roots dan hier wordt beweerd. O.a. de inval van de Turken in de 19 eeuw heeft zijn sporen nagelaten. De overname van de Krim heeft wel wat meer strategisch belang dan Kosovo en Assad wordt al decennia lang bekritiseerd om zijn mensenrechtenschendingen. Ook de voortdurende bombardementen met vatbommen door Assad zijn toch allerminst humanitair te noemen.