Nanotechnologie, het vermogen om materie atoom voor atoom te manipuleren, zal ons rijker maken dan ooit. Dat voorspelt Eric Drexler in deze TED lezing.
Als we in staat zijn individuele atomen te manipuleren zoals we dat nu met micrometers grote dingen doen, zijn de gevolgen enorm. We zullen dan bijvoorbeeld in staat zijn het vermogen van een computer nu in een volume van een zandkorrel of kleiner te stoppen, of de replicator van Star Trek, een soort universele fabricagemachine, werkelijkheid te laten worden. Een mens zal met deze rijkdom ongeveer een miljoen maal zo rijk zijn als nu. We kunnen een miljoen maal zoveel functionaliteit uit dezelfde atomen halen als nu. Aldus nanovisionair Eric Drexler, die de nieuwste uitwerking van zijn ideeën presenteert op de TED conferentie. Drexler verwierf eerder al bekendheid als schrijver van het visionaire boek Engines of Creation, waarin hij de mogelijkheden voor het werken op nanoniveau beschreef.
Persoonlijk denk ik dat er één bottleneck blijft, als we echt extreem veel veranderingen op atoomschaal gaan doorvoeren. Energie, en als we dat probleem oplossen, bijvoorbeeld door een nog onbekende exotische energiebron af te tappen, het dumpen van afvalwarmte. Overigens heeft zonne-energie, waarvan de snelle groei voor een belangrijk deel op nanofabricageprocessen berust, al voor een groot deel een einde gemaakt aan het energietekort. Maar onderschat niet hoeveel energie het kost om dingen atoom voor atoom op te bouwen.
Aan de andere kant: nanotechnologie zal ons van een legertje werkmieren voorzien die bijvoorbeeld afval veel slimmer, dus met minder energieverspilling, kunnen verwerken dan wij nu doen en hiermee de energie-efficiëntie drastisch verhogen. Zo ook nieuwe nanomaterialen die veel zuiniger machines en duurzamer producten opleveren dan we nu hebben. Toch zal per saldo het volledig benutten van het nanopotentieel een veel hogere afvalwarmteproductie met zich meebrengen dan nu het geval is.
Desondanks is per saldo een duizelingwekkende toename van welvaart onvermijdelijk. Het nieuws voor de langere termijn blijft dus goed. De wereld zal veel rijker worden dan nu. Deze rijkdom zal wel ter beschikking moeten komen van alle goedwillende leden van de mensheid.
Met behulp van de toekomstige nanotechnologie moet het uiteindelijk mogelijk worden, om veel efficiëntere thermokoppel systemen te fabriceren. Daarmee kunnen rechtstreeks uit productie proceswarmte, zowel elektrisch vermogen gegenereerd worden, als koeling.  Ik neem als voorbeeld ijzer-constantaan koppels. Koppel je de hieruit samengestelde draden aan elkaar, en wordt  de verbinding verwarmt, dan ontstaat een elektrisch potentiaal verschil tussen de twee draden.  Verbind je de vrije draadeinden ook, dan ontstaat op het nieuwe knooppunt afkoeling. Van dit koel effect heeft Phillips eertijds gebruik gemaakt, in een nogal prijzige thermoskan.  Te prijzig zelfs, het product prees zichzelf dan ook uit de markt. In ieder geval; de nanocomponenten kunnen zich in principe althans gedeeltelijk zo van energie en koeling voorzien, vermoed ik. Verder lijkt het mij handig, om de productie fabrieken voor nanocomponenten in een baan rond de aarde te houden. Eventuele productie fouten en ongelukjes, kunnen gigantisch uit de hand lopen als die dingetjes zichzelf ongelimiteerd kunnen maken. Vanuit een baan om de aarde kan men in zo’n geval besluiten om de hele fabriek in de zon te lanceren.Â
Misschien klimmen we dan snel op in de Kardasjev schaal, en misschien worden de fabrieken net zo veilig als moderne kerncentrales.
Dus niet zoals Fukushima of Tsernobil.
Met een sprinkler installatie met koningswater als het uit de hand dreigt te lopen.