Lang hebben astronomen meteorieten bestudeerd die afkomstig zijn van de maan of van Mars. Deze kwamen vrij als gevolg van zware inslagen op deze hemellichamen. Uiteraard zijn er op aarde ook dergelijke zware inslagen geweest. Zou de aarde andere planeten hebben ingezaaid met leven? Of zelfs exoplaneten?
Nieuw leven komt voort uit de dood
De gedachte is op zich niet nieuw. Al eerder veronderstelde Visionair.nl dat dit de verklaring zou kunnen zijn voor bepaalde raadselachtige meteorieten met mogelijke sporen van eencelligen.
Hoeveel overblijfselen van meteorietinslagen op aarde zouden er nu door het zonnestelsel – of nog verder – zwerven? Verschillende astronomen hebben hierop hun simulatieprogramma’s en/of berekeningen op los gelaten en hebben bestudeerd wat er gebeurt als een meteoriet formaat-Chicxulub (de dinosaurusdoder) een regen van aards puin rondstrooit. Wie weet heeft de asteroïde die de dino’s doodde, leven gebracht op een verre wereld.
Hun voorlopige conclusie tot nu toe: het is relatief gemakkelijk voor brokstukken van de aarde om de maan of de binnenplaneet Venus (of de mogelijk waterijs bevattende polen van Mercurius) te bereiken. Volgens hun berekeningen zal echter maar weinig Chicxulub-puin op Mars of nog verder het zonnestelsel in terecht zijn gekomen omdat zowel de zwaartekracht van de aarde als van de zon overwonnen moet worden.
Deeltjes veel verder verspreid dan tot nu toe gedacht
Mauricio Reyes-Ruiz van de Universidad Nacional Autonoma de Mexico en enkele collega’s hebben nu de grootste computersimulatie ooit van de gevolgen van een inslag op aarde uitgevoerd. Meer dan tienduizend testdeeltjes worden vanaf de aarde in de rest van het zonnestelsel rondgestrooid. Ze hebben de simulatie vijf keer herhaald, steeds met hogere impactsnelheden van de asteroïde.
Met verrassende uitkomsten.
Zo blijken er ongeveer honderd maal meer deeltjes op Mars terecht te komen dan tot nu toe gedacht. En de grootste verrassing: bij hoge snelheden is de kans dat de deeltjes op Jupiter terecht komen veel groter dan op Mars. En, zoals bekend, heeft Jupiter enkele ijsmanen met een oceaan onder een kilometers dikke laag ijs. De gedachte is adembenemend. Zouden aardse bacteriën de oversteek naar de gastvrije oceanen van Europa gemaakt kunnen hebben? Dit laatste hebben de Mexicanen onderzocht. Ze hebben de simulatie tot 30 000 jaar na de inslag voortgezet – volgens veel astrobiologen de maximale tijd dat aardse levensvormen in de ruimte kunnen overleven.
Er is alleen één maar. Er is alleen bekend hoeveel deeltjes Jupiter bereikt hebben. Niet hoeveel brokstukken de ijsrijke manen Ganymedes, Callisto of Europa hebben bereikt. Overigens zouden bepaalde bacteriën het mogelijk ook op Jupiter zelf kunnen uithouden. Jupiter kent atmosferische lagen waarin waterdruppeltjes voorkomen en op aarde zijn bacteriesoorten bekend die hun leven in de wolken doorbrengen. Vooral als een poreus, weinig massief brokstuk op de gasreus zou belanden zou het in kleine stukjes uit elkaar kunnen vallen en zo de gasreus kunnen inzaaien.
‘Aards leven onderweg naar de sterren’
En hierna – letterlijk- de grootste verrassing. Naar blijkt, verlaat een groot deel van alle deeltjes het zonnestelsel geheel. meer deeltjes komen in de interstellaire ruimte terecht dan op alle planeten gezamenlijk, inclusief de aarde zelf. Als zeer taaie organismen als bacteriën of beerdiertjes de onbarmhartige omstandigheden -denk aan de sterke straling – in de interstellaire ruimte langer kunnen verdragen dan astrobiologen denken, zou het leven op aarde zelfs onderweg kunnen zijn naar andere sterren. Al eerder hebben wetenschappers het idee geopperd om een grote wolk met bacteriën gevulde microruimtescheepjes richting sterren te sturen om zo, als we de aarde door een of andere stommiteit opblazen, we in ieder geval andere, intelligentere wezens laten ontstaan die niet zo stom zijn als wij. Wie weet is Moeder Natuur ons wel voor geweest en is het backup-plan voor het leven nu in volle gang.
Of, mutatis mutandis, uiteraard: het leven op aarde afkomstig kunnen zijn van andere zonnestelsels dan dat van ons. Het heelal is meer dan dertien miljard jaar oud. Onze aarde is 4,6 miljard jaar oud. Uit astronomische waarnemingen is bekend dat zelfs in sommige zeer jonge melkwegstelsels al grote hoeveelheden water, alsmede koolstof, zuurstof, stikstof en dergelijke voorkwamen – noodzakelijk om leven te doen ontstaan.
De ruimte zou wel eens heel wat minder doods kunnen zijn dan deze lijkt.
Panspermie in de praktijk, maar dan vanaf de aarde, naar hemellichamen daar buiten. Het kan ook andersom natuurlijk. Ikzelf denk dat dit nog veel verder gaat, en dat vanuit botsende universa, levensvatbare moleculen van het ene naar het andere universum kunnen zwerven. Gewoon omdat de bellen in elkaar overgaan, er is ruimte genoeg. Een andere manier heb ik hier ook al eerder gelezen, maar ja, het artikel ben ik weer kwijt, per ongeluk de link gewist.
Alfa, als je het hier hebt gelezen is het misschien terug te vinden door “panspermie” in te toetsen rechtsboven deze pagina bij “zoek op visionair.nl” en dan op “enter” te drukken op je computer, dan zie je gerelateerde artikelen.
Bedankt Julie, ik heb er twee gevonden.
Toch heb ik mijn vraagtekens bij de theorie van panspermie. Ik weet namelijk dat dergelijke complexe moleculen uit elkaar vallen door kosmische straling. En hoe zouden dergelijke moleculen in de ruimte kunnen zijn ontstaan? De temperaturen zijn er zo laag dat interactie tussen kleinere moleculen om zo grotere moleculen te vormen niet mogelijk is. Als deze temperatuur hoog genoeg is komt er een nieuw probleem om de hoek kijken: het vacuüm.
Bovendien als dergelijke verbindingen ontstaan op een planeet om vervolgens door een meteoriet de ruimte in geslingerd te worden, denk ik niet dat bacteriën of organische moleculen de intense hitte van de inslag overleven. Maar ik weet dit niet voor 100% zeker.
Maar ik heb er wel een zwaar hoofd in.
@Roelof.
Heb je al gedacht aan ingevroren sperma dan, daar kun je ook jaren later nog leven uit opwekken, zelfs mensen. Bacteriën en virussen zijn daarentegen vele malen taaier, uit de artikelen die ik hier op visionair heb gevonden, kunnen ze zelfs een zwaartekracht aan van 400.000 G. Ook de versnelling en vertraging, bij een levenskiemen bevattende meteoriet, is voor die levensvormen geen bezwaar. Daarnaast, ze kunnen ook in de oceaan terecht komen, en vaak is het inwendige van zo’n meteoriet niet eens warm geworden door de reis in onze atmosfeer. Ik zie daar wel wat in.
“Het heelal is meer dan dertien miljard jaar oud.” Ik blijf moeite met zo’n stelling houden. Het gaat weer uit van een mens met z’n aardetijd en dat het heelal ooit is ontstaan en wat suggereerd dat er ook ooit een einde aan komt.
ma hé gast ( kheb het tege de schrijver) niemand weet hoe de dinos zijn dood gegaan dus ni stoefe me u groot ‘steending’ hoe gij het noemt chicxulub ofzo iet in den aard
@reinoud groot gelijk tenmiste nog eene op aard (of deze website) die nadenkt!!!
De meesten hier denken wel na, maar nochtans in dat alles een begin en een eind heeft, zoals een mens geboren wordt en sterft. Het is moeilijk te bevatten voor een mens dat ‘het alles’ er altijd al is geweest en ook nooit vergaat. Dat het universumpje, één van de oneindig vele universa, waar wij ons bevinden ooit kan of zal vergaan door bijvoorbeeld een big crunch staat natuurlijk buiten kijf.