Over een miljard jaar is de aarde veel heter dan nu. De zon schijnt feller en alle water verdampt, waardoor het broeikaseffect totaal uit de hand loopt. Is de aarde ten dode opgeschreven?
Natuurbeschermers vinden dat we onze planeet in ongerepte staat moeten bewaren voor ons nageslacht. ‘Deep ecology’ bewegingen als de CoE en het Gaia Liberation Front vinden zelfs dat de mens moet uitsterven om het andere leven de kans te geven zich te ontwikkelen. Hoe zou het de aarde vergaan zonder mens?
De ondergang van de aarde
Ten eerste zou de kooldioxide, die door de mens in de vorm van fossiele brandstoffen naar boven is gehaald, snel worden opgebruikt door welig tierende jungles. In feite heerste er de afgelopen vijftien tot twintig miljoen jaar en dramatische periode met weinig kooldioxide. Dit zou de gemiddelde temperaturen doen dalen en ijstijden zouden gedurende een paar miljoen jaar weer af- en aantreden. Dan, op langere termijn, zou het klimaat uiteindelijk heter worden. De zon begint namelijk steeds feller te schijnen, of zoals een weerkundige zou zeggen: de zonneconstante neemt geleidelijk toe.
Op een gegeven moment wordt het punt bereikt dat de verdamping van zeewater totaal uit de hand loopt. Waterdamp is een krachtig broeikaseffect, dus vanaf dat moment gaat het snel. De oceanen veranderen in een dikke deken van waterdamp, waardoor temperaturen oplopen tot ver boven de honderd graden. Het fellere zonlicht laat de waterdamp uiteenvallen in waterstof en zuurstof. De waterstof lekt weg, net zoals bij Venus gebeurd is en de aarde verandert in een tweede, wat koelere Venus.
Wat kunnen onze nazaten er aan doen?
Visionairen hebben voorgesteld de aarde door middel van zogeheten gravity slingshots in een baan verder van de zon af te brengen. Nu wordt deze gebruikt door ruimtesondes om bewegingsenergie van planeten als Venus of Jupiter af te tappen (of die daar te dumpen). Het effect lijkt dat op twee botsende kogels, waarbij een lichte kogel op een zeer zware kogel botst en bewegingsenergie aftapt. Voer voldoende gravity slingshots uit, waarbij bijvoorbeeld zware ruimteschepen of asteroïden langs de aarde suizen. Het gevolg zal zijn dat de aarde steeds meer bewegingsenergie krijgt en de aarde in een baan verder van de zon komt te staan.
Een andere, nog veel ingrijpender oplossing is de zon af te tappen: star lifting. Meer dan negenennegentig procent van alle massa in het zonnestelsel zit in de zon. Hoe zwaarder de ster, des te feller deze brandt en des te korter de levensduur. Als de massa van de zon met bijvoorbeeld tien procent terug te brengen is, schijnt hij dertig procent minder fel. Voldoende om nog een paar miljard jaar behaaglijk van de zon te kunnen genieten…
Helemaal niets.
Dat dachten je voorouders ook over de pokken en overstromingen, Hans…
Hier is nog een idee wat onze nazaten zouden kunnen doen…
Ze zouden een hittebestendig en hitteweerkaatsend schild in het luchtruim kunnen hangen gemaakt van hetzelfde materiaal waarmee ze de ruimteschepen mee willen voorzien om zich voort te kunnen stuwen. De zon zal er niet langer door kunnen blijven bestaan maar de mensheid wel.
Of beter gezegd..in het heelal kunnen hangen….tussen de zon en de aarde in.
Ja Barry, zo’n constructie zou handig zijn, je kan er dan meteen zonnecellen van maken, of desnoods een spiegel. (Een goed gevormde spiegel kan je bv ook gebruiken om meer zonlicht op b.v. Titan te krijgen.) Albedoverhogende aerosolen zou ms de goedkoopste oplossing zijn. Behalve minder energie binnen laten komen kun je ook meer energie laten vertrekken. Zoals energie aan het aardoppervlak winnen uit zonlicht of wind, en die energie naar ruimtestations transporten en gebruiken.
Hallo lieve Barry,
Ik vind je idee heel goed bedacht. Maar ik had een beter idee. (Aangezien we stiekem familie zijn, de goede ideeën zitten in de familie)
Wat nou als we zonnepanelen met hittebestendige touwen aan de zon zouden hangen? We zouden hiermee energie kunnen opwekken en de enorme warmte van de aarde kunnen wegkaatsen. Lijkt de kleur paars je wat?
Ik hoor graag van je!
P.s Ik ben je geheime zoon, van een onenightstand. Ik zou graag een keer willen afspreken met je daddy.
Veel liefs, knuffels en kusjes van je zoon Barry Sarrie
Je kunt naar Mars gaan
Het volgende gebeurt met Mars.
Mars in nu een ijskoude rode woestijn. De dichte atmosfeer is langzaam in de grond omgezet tot mineralen als ijzeroxide, sulfaten en carbonaten. Uiteindelijk heeft dit geleid tot de dunnen atmosfeer en het droge en koude klimaat van Mars anno heden. Tussen 500 miljoen en een miljard jaar in toekomst worden de polen zo dusdanig verhit dat deze verdampen en afsmelten. De balans tussen het aan vriezen en verdampen van de ijskappen van Mars bereikt een kritisch punt. De atmosfeer wordt geleidelijk dichter. Dit zorgt voor meer broeikaseffect en het permafrost in de gematigde zones ronde polen begint af te smelten en er is voldoende atmosferische druk om water vloeibaar te houden. Dit leidt tot chemische en misschien biochemische reacties waarbij methaangas wordt afgegeven aan de lucht. Nog meer broeikaseffect is het resultaat. Al dit water verzamelt zich in de lagergelegen gebieden. En meren rivieren en oceanen zullen ontstaan. We kunnen dan vervolgens weer 1 miljard jaar met Mars verder totdat ook op Mars het broeikaseffect uit de hand loopt en op hol slaat.
Met de tegenwoordige technologie zouden we niet echt iets kunnen doen, maar met die van van over een miljard jaar? Maar ik vind dit so-wie-so een onzinvraag. We weten alleen dat we totaal niets kunnen voorspellen over wat over een miljard jaar gebeurt. Misschien kloppen de nu gebruikte modellen van de werking en evolutie van de zon (en andere sterren) wel helemaal niet. Zoals wel vaker is gebeurt in de geschiedenis van de wetenschap.
Nog een extremere hypothese dan ‘starlifting’: wellicht bestaat de zon over een miljard jaar wel helemaal niet meer omdat onze nakomelingen het zonnestelsel, inclusief de zon, hebben ontmanteld om de ‘domme materie’ ervan om te zetten in het veel handigere Computronium….
Tot mijn verbazing mis ik iets namelijk de afstand tot de zon als variabele nemen. Voor zover ik weet migreren planeten naar buiten en op hun beurt manen ook.
Hierbij wisselen ze rotatiesnelheid in ruil voor een grotere omloop. De maan bijv. heeft geen rotatie meer echter levert de aarde nog rotatiesnelheid in zodat de afstand tussen maan en aarde blijft toenemen.
Kortom de aarde stond ooit dichterbij de zon.
Binnen 1 miljard jaar als de mensheid blijft bestaan is migratie naar een ander sterrenstelsel de oplossing. Relatief kleine sondes met erfelijk materiaal kan worden uitgezaaid op bewoonbare planeten. De sondes hoeven niet eens snel te zijn. En niet alleen leven zoals wij het kennen jan worden uitgezet ook de meer exotische levensvormen op aarde zoals bacteriën die leven in een zwavelsysteem of ammoniak.
Een groot deel van het leven op aarde is aangepast op zuurstof maar oorspronkelijk was dat niet zo. Er zijn altijd mogelijkheden voor het leven maar niet per definitie in de vorm die wij kennen en wenselijk achtten .
Mogelijk was de eerste vorm van leven op aarde ook slechts een zaadje vanuit het heelal en niet perse gezonden door intelligenten levensvormen, maar meegereisd met een asteroïde .
Ik zat ook te denken aan gravity slingshots. Ik denk zelf dat we tegen die tijd zo ver geëvolueerd zijn, dat wij allang in een hogere dimensie zullen leven en het venus scenario niet als zodanig zullen beleven. De meeste sterren worden bewoond door hoog ontwikkelde intelligente spiritueel bewuste wezens, die geen fysiek lichaam hebben zoals wij en derhalve de temperatuur van duizenden graden niet als zodanig ervaren.