Een Japanse student bouwde in een half jaar een monsterlijk ingewikkelde mechanische klok. Omzetten van zelfs digitale technologie in analoge vorm blijkt hels moeilijk…
Veel van jullie kennen ongetwijfeld de schrijvende klok. Deze klok, waarvan de bouwbeschrijving op Instructables en Thingiverse te vinden is, schrijft met behulp van een eenvoudige robotarm de tijd. Hieronder de ‘Plotclock’ in actie.
Deze is voor een amateur-electronicus in enkele uren in elkaar te zetten, tenminste, als je toegang tot een 3D-printer hebt voor de onderdelen en drie servomotortjes en een Arduino op de plank hebt liggen. Een Arduino is een chip met ombouw, die (grof gezegd) in feite kan wat met een Commodore 64, MSX of ZX Spectrum kon.
Dit bracht waarschijnlijk Kango Suzuki, een toen 22 jaar oude universiteitsstudent aan de Tohoku University of Art and Design op een idee. Zou deze functionaliteit ook in analoge vorm kunnen worden verwezenlijkt? Hij wijdde een half jaar aan het project. Wat resulteerde was een met gewichten aangedreven klok die puur met behulp van tandwielen en hefbomen elke minuut de tijd schrijft. Zoals uit onderstaand filmpje wel blijkt, is het apparaat monsterlijk ingewikkeld.
Digitale technologie heeft als voordeel, dat deze gemakkelijk is te herprogrammeren. Zo kan de Arduino-klok in principe ook Romeinse, Maya of Hindi-cijfers schrijven, of de tijd in woorden schrijven. Een kwestie van de robotarmen andere bewegingsvectorwaarden meegeven. Dit is programmeertechnisch vrij eenvoudig als je eenmaal een goed wiskundig model hebt van de robotarmen. Voor Suzuki zou dit betekenen dat de klok voor een groot deel herontworpen moet worden, met andere woorden: weken werk. Analoge computers zijn soms te programmeren met dingen als ponskaarten (zoals weefgetouwen en pianola’s).
De analoge klok die elke minuut de tijd uitschrijft. Het kostte Kango Suzuki een half jaar.
Soms denk ik er over na hoe de wereld er uit zou hebben gezien zonder digitale technologie. Waarschijnlijk heel anders dan nu…
Dat de tijden veranderen valt niet te ontkennen. Maar waar de jeugd vaak snel mee gaat met nieuwe trends, willen volwassenen nog wel eens achter blijven. Een goed voorbeeld van verandering is het bijhouden van je digitale imago. Hoe sta jij bekend op de digitale snelweg?
Bij je aankomende baas wil je niet bekend staan als een fervent drinker
Vroeger solliciteerde je door een brief te sturen naar een potentiële toekomstige werkgever, met de Curriculum Vitae als bijlage. Deze werkgever probeerde dan een beeld van je te krijgen aan de hand van je brief door te kijken naar je schrijfstijl, spelfouten en natuurlijk ook de inhoud. Op grond hiervan werd dan besloten of je uitgenodigd werd voor een gesprek of niet.
Nog steeds zijn veel mensen zich er niet van bewust dat het tegenwoordig anders gaat. Met de opkomst van allerlei sociale media is niet alleen de sociale leefwereld van een select groepje jongeren veranderd, maar de hele maatschappij heeft zich gedeeltelijk naar de digitale wereld verplaatst. De precieze cijfers zijn mij niet bekend, maar ik ken vele bedrijven waarbij een naam eerst wordt gegoogled alvorens iemand wordt uitgenodigd voor een gesprek.
Zij die zich deze verschuiving niet realiseerden spreken veelal van schande hierover. Het zou bijvoorbeeld een inbreuk op onze privacy zijn. Je toekomstig werkgever lacht hier om: het is niet verboden iemand op internet te zoeken en je hebt er tenslotte zelf voor gekozen de gegevens daar neer te zetten. Op deze manier krijgt de werkgever veel makkelijker een ‘eerste indruk’ dan wanneer hij je uitnodigt voor een gesprek.
In een vorig jaar verschenen rapport schrijft Tina van der Linden (Universiteit Utrecht) dat men er verstandig aan doet goed na te denken alvorens foto’s of verhalen over jezelf of anderen op internet te plaatsen [1].
Een veel aangehaald voorbeeld is het geval van een rechtenstudente die was gefilmd in ‘zeer beschonken toestand’. Dit filmpje was vervolgens onder andere op GeenStijl [2] te zien, waarna haar naam al snel onlosmakelijk verbonden was met dit voorval. De studente besloot GeenStijl aan te klagen (wat ze overigens won [3]), maar bereikte daarmee alleen nog maar meer negatieve publiciteit. Nog steeds als je haar naam googled, zul je dit verhaal terug vinden (en nee, ik noem haar naam niet).
Als je de verandering naar de digitale wereld hekelt kun je er natuurlijk voor kiezen er niet aan mee te doen. Helaas snijd je hiermee vooral jezelf in de vingers. Want wat doet je werkgever op het moment dat je digitaal onvindbaar bent? Juist, hij gaat verder met de volgende sollicitant. Digitaal aanwezig zijn wordt – helaas voor sommigen – steeds meer een onderdeel van het sollicitatie proces.
Hoewel het natuurlijk erg verschilt in welke branche en bij welk bedrijf je solliciteert, zijn er twee belangrijke tips die ik kan geven:
Als je nog geen profiel bij een bekende profielen-site hebt, maak er dan eentje aan. Al is het maar om er een fatsoenlijke foto op te zetten en een klein beetje informatie over jezelf. Een bekende profielen-site die gericht is op zakelijke relaties en waar je ook makkelijk je CV kunt bijhouden, is LinkedIn. Steeds meer zaken lopen, ook in Nederland, via deze site. En echt waar, ik heb managers gehoord die liever geen zaken doen met mensen die geen LinkedIn profiel hebben.
Google jezelf alvorens je solliciteert. Zijn al je schandalige foto’s van je profielen (of slechts privé zichtbaar)? Heb je de zogenaamd grappige youtube filmpjes verwijderd? Bekijk de informatie die je over jezelf vindt door de ogen van je toekomstige werkgever en ga na of je wilt dat hij op grond daarvan een oordeel over jou velt.
Een bijkomend voordeel van een profiel, mits zo nu en dan geupdate, is dat het snel boven in de Google-resultaten komt te staan. Op deze manier is het dus mogelijk om de minder leuke verhalen die je zelf niet weg kunt halen, minder in het zicht te zetten.
Kortom: mocht je gaan solliciteren of anderszins op zoek zijn naar zakelijke connecties, vergeet dan je digitale zelf niet!
Ps. Voor de studenten onder ons: bij hospiteren is het ook verstandig je digitale imago te checken.
