‘Singulariteit is onzin’
Rond 2025 is er een computer zo slim als een mens, en rond 2045 een computer die zo slim is als de mensheid: het moment van de Singulariteit, waarop we de toekomst niet meer kunnen voorspellen. Aldus de geruchtmakende voorspelling van uitvinder en futuroloog Ray Kurzweil. Hij baseert zich op de Wet van Moore, die stelt dat de rekencapaciteit elke twee jaar verdubbelt. Steeds meer mensen nemen Kurzweil serieus, omdat zijn eerdere voorspellingen bijna allemaal uitkwamen. Niet iedereen gaat hierin mee. Paul Root Wolpe, een bioethicus, bijvoorbeeld. Hij denkt dat Kurzweil en andere aanhangers van de Singulariteitsgedachte de complexiteit van biologische systemen zwaar onderschatten.
Wolpe stelt, terecht, dat optimistische ideeën over een Theorie van Alles in de natuurkunde, of dat het ontcijferen van het menselijke genoom alle geheimen van de biochemie zou oplossen, niet blijken te kloppen. Hij vergeet m.i. echter, dat als de rekencapaciteit exponentieel toeneemt, deze complexiteit triviaal wordt. Door de voortdurende verdubbelingen van rekencapaciteit worden ook lastige problemen als epigenetica, die hij beschrijft, kraakbaar. Verder kunnen we ook mazzel hebben: een onverwachte ontdekking doen waardoor “ingewikkelde” zaken veel simpeler lijken te zijn dan we dachten.
Neem bijvoorbeeld de op Visionair beschreven ribosoomhypothese, waarbij ribosomen worden gezien als heer en meester van de cel, en DNA slechts een bibliotheek is waarin de ribosomen hun ‘naslagwerken’ bewaren. (Wat ook zou verklaren waarom maar liefst 30% van de massa van een bacterie als E. coli uit ribosomen bestaat). Waarschijnlijk, door ribosomen als de spin in het web te zien die alles aansturen, kunnen we hiermee de epigenetica kraken. De vraag is dus of het pessimisme van mensen als Wolpe terecht is. Enkele jaren uitstel, misschien zelfs een decennium: ja, onmogelijk is het niet. Maar veel meer dan dat zullen de voorspellingen niet afwijken, tenzij er een wereldwijde ramp plaatsvindt. Wat denken jullie?
