Gadaffi heeft niets te verliezen
Wie al nog niet overtuigd is van de incompetentie van de huidige politieke leiding in Europa en de Verenigde Staten, krijgt nu de bewijzen op een presenteerblaadje. Door alle vluchtwegen voor Gadaffi af te snijden en de man zelfs voor het internationale gerechtshof te dagen, heeft de Europese elite het recept voor een bloedbad geschapen.
Libië: totale vernedering van de NAVO
Libië is net als eerder Afghanistan bepaald geen hoogtepunt van NAVO-optreden. Sommige NAVO-landen, waaronder Duitsland, mengen zich heel verstandig niet in dit wespennest. Andere landen, waaronder Nederland, moeten wel halfhartig meedoen om in Amerikaanse ogen geloofwaardig te blijven en om de oliebelangen van Shell in het nieuwe Libië veilig te stellen. België (nota bene in de oorlog geloodst door een demissionair kabinet), de VS, Frankrijk en Groot-Brittannië bombarderen wel. De effectiviteit is opmerkelijk gering. De opstandelingen slagen er niet in uit hun bolwerken in het oosten en Misrata te breken. Er ontstaat een patstelling: in de delen van het land waar Gadaffi nog aanzienlijke steun onder de bevolking heeft, blijft hij heer en meester.
Gadaffi vervolgen als oorlogsmisdadiger is enorme blunder
Dit werd gevolgd door nog een noodlottige fout. De VS, Engeland en Frankrijk hebben nu in de Veiligheidsraad er doorheen gedrukt dat Gadaffi wordt vervolgd als oorlogsmisdadiger. Ten eerste hebben ze hiermee hun manoeuvreerruimte (net als die van Gadaffi) teruggebracht tot nul. Ze kunnen niet meer terug; gaan onderhandelen met een oorlogsmisdadiger betekent totaal gezichtverlies. Voor Gadaffi is het er nu erop of eronder. Als hij wint, kan hij zijn olie met gemak verkopen aan de nieuwe supermachten China of India en draait hij de gehate westerlingen een enorme loer. Als hij verliest, weet hij dat hij de rest van zijn leven op de vlucht moet. Alleen in Libië zelf is hij veilig. Geen wonder dus dat Gadaffi doorvecht. Ook zijn aanhangers hebben vuile handen. Ze weten dat de opstandelingen hun bloed wel kunnen drinken en uiterst gewelddadig zijn, dus kijken wel uit om over te lopen.
Ten tweede toont dit in de ogen van veel niet-westerlingen terecht weer de hypocrisie aan van de NAVO. Potentaten die veel ergere dingen hebben gedaan dan Gadaffi, denk aan de moordzuchtige Saleh en het regime van Bahrein, worden door het westen gesteund: Saleh omdat hij Al Qaeda aanpakt en zo de Saoedische olievelden beschermt, de Bahreinse emir omdat hij Iran weghoudt van het strategisch uiterst belangrijke eiland vlak voor de kust van het grootste (Saoedische ) olieveld ter wereld.
De manier waarop Gadaffi de NAVO het nakijken geeft, wekt dan ook veel sympathie bij niet-westerlingen. Bij zijn ondergang bereikt Gadaffi dus eindelijk waar hij zijn hele leven van heeft gedroomd: de held van de Arabische en de derde wereld worden.
Twee mogelijke uitkomsten
De opstandelingen zijn een ongeregeld leger. De NAVO kan dit conflict alleen winnen door grondtroepen in te zetten of in het geheim huurlingen te laten vechten. De eerste optie zal veel slachtoffers eisen onder de NAVO-troepen. De laatste optie is moeilijk geheim te houden. Een andere optie is een regionaal staatshoofd dat een gezworen vijand is van Gadaffi (en dat zijn er nogal wat) het leger in laten zetten. Ook hier zitten de nodige haken en ogen aan, denk aan het non-interventieprincipe. Ook is er voor andere regionale grootmachten, de geplaagde Egyptenaren mogelijk uitgezonderd, geen strategisch belang om Gadaffi onder de voet te lopen.
De laatste optie is dat Gadaffi het conflict voldoende lang weet te rekken. Economisch zitten de westerse landen in grote moeilijkheden, terwijl de economie in opkomende landen snel groeit. Het binnenlandse verzet in NAVO-landen tegen de kostbare en dodelijke bombardementen zal toenemen. Als Rusland, China of India in het geheim of openlijk Gadaffi steunen, kunnen ze hiermee meerdere strategische doelen bereiken: zowel verzwakking en gezichtsverlies van het machtige westen als de nodige economische voordelen.
