milieuvervuiling

De Indiase muiltimiljardair Mukest Ambani bouwde het duurste huis ter wereld in Mumbai. Kosten: 2 miljard euro.

‘Ongelijkheid goed voor het milieu’

Rijken  consumeren relatief minder dan armen, betoogt een analist. Is de steeds groter wordende ongelijkheid van de rijkdom van de 1% versus de rest een zegen voor het milieu?

De ongelijkheid in landen als het Verenigd Koninkrijk en de VS was sinds de Grote Depressie niet zo groot als nu. De rijkste 1% van de Amerikaanse bevolking verdient een vijfde van het totale Amerikaanse inkomen en bezit zelfs veertig procent van alle eigendom. Waarbij vermoedelijk offshore trusts, een doortrapte manier om rijkdom en inkomen uit de greep van de fiscus te houden, niet eens meegerekend zijn. Deze rijke 1%, zoals de wereldwijde Occupy beweging ze aanduidt, zijn om die reden dan ook het mikpunt van haat en nijd onder de mensen die het financieel minder hebben getroffen. Ook in Nederland is het geduld met graaiers en zakkenvullers, vooral als ze uit de staatsruif eten, nu echt aan het opraken.

De Indiase muiltimiljardair Mukest Ambani bouwde het duurste huis ter wereld in Mumbai. Kosten: 2 miljard euro.
De Indiase multimiljardair Mukesh Ambani bouwde het duurste huis ter wereld in Mumbai. Kosten: 2 miljard euro.

Wereldkampioen energieverspillers
Hun levensstijl is op het eerste gezicht ook niet echt milieuvriendelijk. Een rijkaard die echt mee wil tellen heeft bijvoorbeeld een eigen, kerosineslurpende, privéjet en privéjacht. Om over het luxueuze wagenpark maar te zwijgen. Rijkaard Al Gore, die altijd zijn mond vol heeft over het broeikaseffect, woont met vrouw Tipper in een optrekje in Nashville, Tennessee dat rond de twaalf tot twintig maal zoveel energie opslurpt als het gemiddelde Amerikaanse huishouden. En dan draait Gore nog spaarlampen in. Koffie? Een echte rijkaard haalt zijn neus op voor snelfiltermaling of zelfs handgebrande koffiebonen en drinkt kopi luwak, gefermenteerde koffiebonen afkomstig uit de uitwerpselen van civetkatten. Maar klopt dit allemaal wel?

Rijken relatief milieuvriendelijker
Veel luxeproducten bevatten niet veel meer grondstoffen dan de producten van standaard of ersatzkwaliteit. De genoemde kopi luwak is een mooi voorbeeld. Het gaat nog steeds om hetzelfde aantal koffiebonen, die echter door de kostbare oogst en bewerking veel meer waard worden. Een ons kopi luwak, a 22 euro, vertegenwoordigt dus evenveel ecologische belasting als een ons standaardkoffie (groothandelsprijs: vijftig cent). Over het algemeen verstookt een rijke niet meer dan enkele tonnen  per jaar. De rest wordt geïnvesteerd. Een extreem voorbeeld is een van de rijkste mensen ter wereld, Warren Buffett, die al een halve eeuw in een weinig luxueus huis woont. Stel dat het jaarlijkse inkomen van een multimiljardair, bijvoorbeeld 1 miljard euro, zou worden verdeeld over 50 000 gezinnen die nu leven van het minimumloon (dus 20 000 euro per jaar meer besteedbaar inkomen). Dan zou, als we naar het bestedingspatroon van de middenklasse kijken, dit geld vermoedelijk besteed worden aan een dure auto, meer vliegvakanties en dergelijke. De ene privéjet van de multimiljardair weegt niet op tegen de tienduizenden extra wintersportvakanties en tweede auto’s.  Het wagenpark van de miljardair staat het grootste deel van de tijd stil: hij kan immers in niet meer dan één auto tegelijk rijden.

Of toch?
Wij mensen zijn een primatensoort, die graag dominante mannetje naäpen. De ergste milieubelasting komt dan ook niet van de multimiljardairs zelf, maar van de mensen die hen na willen volgen. Ook prikkelt een groot verschil tussen arm en rijk een competitieve wedloop waarbij de prikkel voor armen om het milieu aan te tasten, veel groter is dan als de rijken matig leven. Per saldo denk ik persoonlijk daarom dat een groot verschil tussen arm en rijk helemaal zo goed niet is voor het milieu. Een grote middenklasse met een open oog voor het belang van de natuurlijke leefomgeving is een veel beter idee. het is niet voor niets dat het milieubewustzijn in egalitaire samenlevingen als de Scandinavische, veel groter is dan in een door een extreme Gini-index geteisterde landen als de VS.

‘Ongelijkheid goed voor het milieu’ Meer lezen »

Een groot deel van de vijf miljoen Chinese mijnwerkers werken in dit soort kleine, onveilige mijnen.

Vervuiling maakt China arm

Lucht- en milieuvervuiling kosten de snelgroeiende economische reus 112 miljard dollar. Per jaar, al in 2005, zo blijkt uit een onderzoek van de Amerikaanse technische universiteit MIT. Het blijkt lucratief om het milieu te beschermen.

Een groot deel van de vijf miljoen Chinese mijnwerkers werken in dit soort kleine, onveilige mijnen.
Een groot deel van de vijf miljoen Chinese mijnwerkers werken in dit soort kleine, onveilige mijnen.

Explosie van milieuvervuiling
Gedurende tientallen jaren ging in China economische groei boven alles. Wetten tegen luchtvervuiling bestonden nauwelijks en werden al helemaal niet gehandhaafd. Een groot deel van het platteland veranderde in een open riool, vervuild met zware metalen. Vijf miljoen mijnwerkers delven de overvloedige Chinese kolen, die door de alomtegenwoordige kolencentrales in stroom en dikke rookwolken worden omgezet. Dit bespaarde de Chinezen op het eerste gezicht veel geld. Waterzuiveringsinstallaties en rookgaszuiveraars, zoals in West-Europa verplicht zijn, zijn duur. Toch blijkt deze luchtvervuiling een aantal bijzonder onaangename gevolgen voor China te hebben, te hebben, ook financieel, zo wijst een nieuwe studie van het MIT uit.

Epidemie van longaandoeningen en andere ziekten
Door de verstikkende rookwolken in metropolen als Sjanghai, Beijing en de kolenstad Linfen, de meest vervuilde stad van China met drie miljoen beklagenswaardige inwoners, explodeert het aantal luchtwegaandoeningen en chronische ziekten in China. Geen wonder. Zestien van de twintig meest vervuilde steden ter wereld liggen in China.
Onderzoekers van het MIT brachten in kaart hoe groot de schade voor China was als gevolg van deze vervuiling. De onderzoekers letten op de lange-termijn kosten van de luchtvervuiling, voornamelijk ziekte bij werknemers. Omdt de lonen in China steeds meer stijgen, betekent dit, heel cynisch, dat de economische schade door luchtvervuiling ook veel groter wordt. De steeds grotere steden confromteren ook steeds meer Chinezen met vervuiling. Waar in 1975, rond de dood van Mao, het land ongeveer 22 miljard dollar schade leed, uitgedrukt in dollars van 2012, is dit nu opgelopen tot 112 miljard dollar. Per jaar. Dat is een verlies van twee procent per jaar. Dit cijfer zal nog verder stijgen als de Chinese welvaart stijgt. Juist de economisch gezien meest productieve mensen, die in de grote Chinese steden, worden immers getroffen. Wel neemt het relatieve belang van de schade door milieuvervuiling af. China is nu namelijk meer dan vijftien keer zo rijk als in 1975.

Volgens schattingen van de Wereldgezondheidsorganisatie vallen er in China naar schatting 656 000 voortijdige doden per jaar door vervuilingsziekten (en is er een veelvoud aan longpatiënten). Ook is China de grootste uitstoter ter wereld van gifstoffen als kwik. Mogelijk zal er na dit rapport meer aandacht komen voor dit voor China grote probleem. Ook in China is er vergrijzing. Als werkenden eerder sterven, zal hopelijk zelfs voor de niet om hun respect voor mensenlevens bekend staande Chinese bureaucraten de maat vol zijn.

Bronnen
China pollution puts a dent in its economy, MIT Technology Review (2012)

Vervuiling maakt China arm Meer lezen »

Ook mega-vervuiler Australië aan de CO2-belasting

Ook Australië doet waar vele landen over de hele wereld in verschillende mate mee zijn begonnen: het heffen van CO2-belasting.

De zogenaamde ‘price on carbon’ of ‘carbon-tax’ is uiteraard niet populair onder vele ondernemers, omdat het aan de ene kant betekent dat ze wederom ergens belasting voor moeten betalen en aan de andere kant daarmee ook hun concurrentie positie tegenover internationale concurrenten verzwakken. Als gevolg hiervan wordt het ook minder gunstig voor een land om deze belasting te heffen, omdat dit een uitloop van ondernemers kan betekenen.

Toch is het een logische stap. Groen denken is in en deze belasting past goed in de trend van het groene denken thuis. Het zat er dan ook al een tijd aan te komen en ook in Nederland is emissiehandel al jaren een feit. Wel is het de vraag of de huidige regelgeving voldoende is om daadwerkelijk effect te hebben. Ook is er nog geen algemene Europese regelgeving, maar dit zal waarschijnlijk ook niet lang meer op zich laten wachten. Tot die tijd doen bedrijven er goed aan zich alvast voor te bereiden op zwaardere belasting op CO2-uitstoot. Bedrijven als Akzo Nobel zijn dan ook al geruime tijd bezig hun productielijnen zo veel mogelijk CO2-vrij te maken.

In Australië, dat per hoofd van de bevolking de grootste luchtvervuiling kent, zal de maatregel ook een verschuiving bij de instelling van grote bedrijven bewerkstelligen. In productieprocessen valt er veel te verbeteren zodat er minder schadelijke stoffen voor het milieu vrij komen. Door maatregelen als de CO2-belasting worden bedrijven gestimuleerd naar dergelijke verbeteringen te zoeken.

Ook mega-vervuiler Australië aan de CO2-belasting Meer lezen »

Deze piramide geeft weer wat de beste strategieën zijn om een einde te maken aan afval. 'Reduce', het voorkomen van de vorming van afval, is het beste.

Virtuele milieubescherming

Ook data kan voor milieuproblemen zorgen. Twee informatici vragen nu eindelijk aandacht voor dit zwaar onderschatte probleem. Komt eindelijk de virtuele vuilnisdienst langs?

Windows is zeer vervuilend besturingssysteem
Gebruikers van Windows kunnen meepraten van de eindeloze hoeveelheid rommelbestanden die de diverse Microsoft-applicaties uitbraken en nooit wissen. Het probleem is zelfs zo erg, dat systeembeheerders harde schijven om de paar maanden tot een jaar helemaal schoonvegen en vervolgens een verse mirror van de harde schijf met een exacte kopie van besturingssysteem en kantoorsoftware er op zetten.

Deze piramide geeft weer wat de beste strategieën zijn om een einde te maken aan afval. 'Reduce', het voorkomen van de vorming van afval, is het beste.
Deze piramide geeft weer wat de beste strategieën zijn om een einde te maken aan afvaldata. 'Reduce', het voorkomen van de vorming van afvaldata, is het beste.

In 1999 onderzocht een informaticus aan Cornell University het data management van Windows NT 4.0 (de voorloper van Microsoft Server) en  vond iets opmerkelijks. Ongeveer tachtig procent van alle bestanden die Windows NT aanmaakt, worden binnen vijf seconden gewist of overschreven.  Collega’s Ragib Hasan and Randal Burns aan de Johns Hopkins University in Baltimore zeggen dat programmeurs hier beter over moeten nadenken. Het wissen van data kost energie (en computertijd en slijtage). Een groot deel van alle energieverbruik door de computer wordt veroorzaakt door het creëren  en vrijwel onmiddellijk daarna weer verwijderen van data.

Computergeheugen slijt sneller door onnodige dataproductie
Ook voor computergeheugen is dat slecht nieuws. Flash memory kan bijvoorbeeld maximaal 100.000 maal gelezen en beschreven worden. Dit geheugen zonder noodzaak vol laten lopen met rommel en daarna weer wissen, is funest voor de levensduur van het geheugen. Er is beslist een betere manier te bedenken, aldus Hasan en Burns. Op dit moment is afvalbeheer steeds meer een zich ontwikkelende discipline. Er bestaan beproefde technieken om te voorkomen dat er fysiek afval ontstaat. Waarom kunnen vergelijkbare technieken ook niet worden gebruikt in de informatietechniek, vragen de twee onderzoekers zich af.

De vier categorieën van afvaldata
De vier categorieën van fysiek afval kunnen makkelijk worden vertaald in digitaal afval:

  • Onbedoelde data. Data die onbedoeld wordt gecreëerd als zij-effect o0f bijproduct van een proces, zonder functie
  • Gebruikte data. Goede gegevens die door de gebruiker zij gebruikt en niet meer nodig zijn
  • Gedegradeerde data. Data die in kwaliteit is verminderd (in de praktijk: verouderd) zodat deze data niet meer nuttig is voor de gebruiker.
  • Ongewenste data. Data die nooit nuttig was voor de gebruiker.

‘Reduce, reuse, recycle’, bekend uit de afvalverwerking, kunnen ook heel goed gebruikt worden voor het beter beheren van data.

Operating system straft rommelmakende programma’s
Hasan and Burns stellen voor dat operating systems programma’s die weinig rommel achterlaten ‘beloont’ met extra rekencapaciteit en de ergste overtreders afstraft, bijvoorbeeld door hun datatransport af te knijpen of minder rekencapaciteit toe te wijzen. “Dit concept is te  vergelijken met ‘de vervuiler betaalt’ dat in de afvalverwerking in het dagelijks leven wordt toegepast,” aldus het tweetal. Ze stellen ook voor “digitale vuilnishopen” in te richten van een semi-vluchtig opslagmedium dat langzamerhand uiteenvalt. Een uitstekend plan, ware het niet dat halve informatie voor een computer gelijk staat aan geen informatie. Het is dan beter na een bepaalde tijdsduur de data in hun geheel te laten verwijderen. Tenzij we hier spreken over een kwantumcomputer.  In het laatste geval is er al een natuurlijke ‘waste disposal’ – het uiteenvallen van de kwantumverstrengeling. maar toch. Zou dit artikel eindelijk dit grote probleem op de kaart zetten en softwareontwerpers hun leven laten beteren?

Zelf op zoek naar een programma dat paal en perk stelt aan de datavuilnishopen op je computer? Persoonlijk hebben we goede ervaring met het gratis CCleaner.

Bron:
Ragib Hasan and Randal Burns, The Life and Death of Unwanted Bits: Towards Proactive Waste Data Management in Digital Ecosystems, arxiv.org (2011)

Virtuele milieubescherming Meer lezen »

Goldrush onder de zeebodem bedreigt uniek ecosysteem

De unieke ecosystemen die zich op en rond de vulkanische schoorstenen op de zeebodem bevinden, worden ernstig bedreigd. Steeds meer mijnbouwbedrijven raken geïnteresseerd in het hoge ertsgehalte in de schoorstenen. Zal het met deze unieke diepzee-oases net zo aflopen als met de tropische regenwouden?

Schatten uit de diepzee

De spectaculaire reuzenbuiswormen worden tot twee meter lang en komen alleen in en op onderzeese hydrothermische schoorstenen voor. Bron: NOAA, Galapagos Rift Expedition 2011, public domain

In de jaren tachtig deden diepzeeonderzoekers een spectaculaire ontdekking: een ecosysteem dat niet van zonlicht leeft, maar van vulkanische processen. Het ecosysteem is geclusterd rond de zwarte schoorstenen, afzettingen van vulkanische mineralen die in het koude oceaanwater neerslaan. Op en rond deze plekken komen unieke diersoorten voor, zoals enorme buiswormen van twee meter lang, garnalen en zelfs een octopussoort. Uniek is dat deze dieren niet afhankelijk zijn van zonlicht, maar van chemotrofe bacteriën, die leven van het waterstofsulfide en andere verbindingen in het water uit de vulkanische schoorsteen. Zowel de bacteriën als de dieren uit dit unieke ecosysteem hebben zich aangepast aan de extreme temperaturen en chemische omstandigheden.

Onderzeese hydrothermale bronnen vaak extreem rijk aan metaalafzettingen
Vulkanisme is de belangrijkste bron van waardevolle ertsen. Ook “black smokers” zijn geen uitzondering. De schoorstenen van neergeslagen metaalsulfides bevatten een erg hoge concentratie  metalen – tot 6,8 procent koper, bijvoorbeeld. Ter vergelijking: de concentratie in het gemiddelde kopererts op dit moment is ongeveer 0,6 procent. Dit metaal kan dus veel energiezuiniger (en dus goedkoper) worden gewonnen dan uit erts dat op dit moment beschikbaar is. Geen wonder dus dat de mijngiganten begerig kijken naar black smokers. Deze voorzien in een zeer gemakkelijk te winnen bron van delfstoffen.In feite zijn sulfide-ertsen afkomstig van gefossiliseerde onderzeese vulkanische bronnen…

Mijnbouw bedreigt uniek ecosysteem
Er is één wettelijk probleem. De zeebodem is voor het grootste deel van niemand. Een VN-orgaan, de International Seabed Authority, beoordeeelt de aanvragen. En inderdaad hebben  mijnbedrijven nu massaal aanvragen ingediend voor het afgraven van onderzeese schoorstenen in de Stille Oceaan, Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan. De eerste mijnoperaties moeten in 2012 beginnen.

Onderzoekers maken zich hier de nodige zorgen over. Diepzee-ecosystemen zijn erg fragiel. Dit geldt ook voor diepzeebronnen. Zelfs het felle licht van onderzoeksschepen bleek al desastreuze gevolgen te hebben voor de fauna in en rond de zwarte schoorstenen. De gevolgen van een mijnoperatie zullen uiteraard eens zo ernstig zijn.gelukkig is er ook goed nieuws. Naar schatting zijn slechts ongeveer een procent van alle bronnen interessant voor mijnbouwbedrijven. Dit percentage kan echter omhoog gaan als de prijzen voor koper en goud op de wereldmarkt verder gaan stijgen.

Mijnbouw bij dode bronnen
Er is echter een oplossing. Op een gegeven moment stokt de uitstoot van een vulkanische bron. Het ecosysteem er omheen sterft dan af. De dieren hebben tegen die tijd uiteraard al heel veel larven geproduceerd, waarvan er enkele een nieuwe vulkanische bron kunnen koloniseren. Het goede nieuws is, dat de minerale afzettingen zich nog steeds op de zeebodem bevinden. Deze kunnen zonder al teveel schade aan het ecosysteem gewonnen worden. Er is alleen een probleem. Actieve vulkanische bronnen zijn makkelijk te lokaliseren. Is de bron eenmaal stilgevallen, dan is dit veel lastiger. Vandaar dat mijnbouwbedrijven vooral actieve vulkanische bronnen op de korrel hebben. Maar is het niet veel slimmer om in vulkanische gebieden met bijvoorbeeld robotsondes op zoek te gaan naar stilgevallen schoorstenen?

Bron
New Scientist

Goldrush onder de zeebodem bedreigt uniek ecosysteem Meer lezen »

Kan wolfraamstof worden gebruikt als middel om een omloopbaan schoon te vegen?

‘Poederwolk als oplossing voor ruimteafval’

Ruimteafval blijft de gemoederen bezig houden. Met een nieuw plan moet wolfraampoeder korte metten maken met rondvliegende brokken ruimtepuin. Absoluut foolproof, zeggen de bedenkers. Hebben we nu eindelijk DE oplossing of halen we ons hier zelf veel ellende op de hals?

Kan wolfraamstof worden gebruikt als middel om een omloopbaan schoon te vegen?
Kan wolfraamstof worden gebruikt om de ruimte om de aarde schoon te vegen?

Ruimteafval
Het probleem van ruimteafval is zeer ernstig. Vooral in lage omloopbanen rond de duizend kilometer boven het aardoppervlak wordt de aarde omringd door kleine brokstukken die met kilometers per seconde om de aarde razen. Deze bewegen sneller dan een kogel en zelfs een klein brokje ruimtepuin heeft dus al verwoestende gevolgen op satellieten of ruimteschepen. Negentienduizend brokstukken zijn groter dan tien centimeter. Het aantal kleinere brokstukken is vele maken meer. Het nachtmerriescenario is de Kessler kettingreactie. Hierbij ontstaan er door diverse botsingen steeds meer brokken, die ook weer vaker met elkaar botsen tot de hele omloopbaan veranderd is in een schietbaan, die ons wellicht op aarde op zal sluiten. Al eerder beschreef Visionair een idee waarbij brokken ruimtepuin met behulp van lasers worden afgeremd.Probleem hierbij is dat dit voor kleinere brokken (waar er vele malen  meer van zijn) niet praktisch is.

Wolfraamstof
Het plan van Gurudas Ganguli van het Amerikaanse Naval Lab is even simpel als controversieel. Strooi  twintig ton wolfraampoeder, bestaande uitkorreltjes van dertig micrometer (minder dan een dertigste millimeter) groot uit op een hoogte van elfhonderd kilometer. Wolfraam is een zeer massadicht metaal met een extreem hoog smeltpunt. De gloeidraden in een gloeilamp zijn gemaakt van wolfraam. In het luchtledig blijft ook stof met kilometers per seconde voortrazen. Dit poeder zal zich verspreiden tot een dunne schil van extreem snel bewegende metaaldeeltjes die zich over de hele aarde zal uitbreiden. Elke keer als een poederdeeltje in aanraking komt met een kleiner brok ruimtepuin, vermindert dit de bewegingsenergie en dus de baansnelheid waarmee het ruimtepuin rondtolt. Het gevolg: het komt in een lagere baan om de aarde te hangen. Onder de negenhonderd kilometer is er geen luchtledig meer, maar zijn er zeer zwakke sporen van een dampkring: de exosfeer. Komen de stofdeeltjes (of het ruimtepuin) op deze hoogte of hieronder, dan remmen botsingen met luchtmoleculen de deeltjes snel af, waardoor ze snel naar beneden vallen.

Door diverse processen (onderlinge botsingen en botsingen met moleculen, interacties met fotonen en magnetisch veld van de aarde) verliest ook het wolfraamstof steeds meer hoogte. Naar schattingen van Ganguli zal na vijfendertig jaar deze  ‘kosmische sneeuwruimer’, zoals Ganguli het aanduidt, in vijfendertig jaar de baan schoon hebben geveegd.  In theorie, althans.

Satellieten worden gezandstraald
Ook satellieten die op een hoogte van elfhonderd kilometer of lager ronddraaien, zullen uiteraard worden getroffen. Gevoelige onderdelen als zonnepanelen worden letterlijk gezandstraald.  Ganguli denkt echter dat deze kunnen worden “gehard” tegen dit effect. Zo kan je denken aan een dunne stroperige laag waarin de deeltjes worden afgeremd. Een meter of twee water is bijvoorbeeld al voldoende om een kogel sterk af te remmen. Voor een klein deeltje met een in verhouding vele malen grotere hydrodynamische weerstand is deze diepte veel kleiner: enkele millimeters wellicht.

Een vervelender probleem is dat de wolk zich ook naar boven uit zal breiden. Bij sommige botsingen zal een deeltje extra energie krijgen en daardoor in een hogere baan om de aarde komen. Op deze hoogte is er nauwelijks meer een remmende invloed en zal het vele eeuwen duren voor het stof door natuurlijke processen is opgeruimd. Ook radioastronomen zullen uiteraard niet juichen over dit idee. Op dit moment is metaalpoeder namelijk al een geliefd middel om radar te storen…

Bronnen
Arxiv Blog
ArXiv

‘Poederwolk als oplossing voor ruimteafval’ Meer lezen »