Iedereen herinnert zich waar hij was op het moment dat twee gekaapte vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boorden. Sindsdien veranderde de wereld ingrijpend. Vrijheden zijn ingeperkt, het Midden Oosten is nu een rokende puinhoop en de macht en invloed van de westerse wereld is enorm gekrompen. En ondanks twintig jaar van nation building is Afghanistan weer terug bij af, met de Taliban sterker dan ooit aan het bewind. Is Osama bin Laden in zijn missie geslaagd?
Tijd om onze nederlaag toe te geven…
Het westen – West- en Midden Europa en de door Europeanen gekoloniseerde gebieden in de rest van de wereld, zoals Noord Amerika en Australië, staan er nu, anno 2021, slechter voor dan twintig jaar geleden. Weliswaar hebben we nu een explosie van techniek en welvaart gezien die zijn weerga in de geschiedenis van de mensheid niet kent, maar deze welvaart is maar bij een kleine groep terecht gekomen – de superrijken.
Positief is dan weer dat in veel niet-westerse landen de levenskwaliteit nu sterk is gestegen. China is hiervan het meest spectaculaire voorbeeld, maar ook India en landen als Kenia hebben zich sterk ontwikkeld.
Waarom we verloren
Achteraf gezien was de reactie op de terreuraanslag in New York een enorme overkill, en verkeerd gericht bovendien. Na 11 september kwam een enorme militaire operatie op gang om Afghanistan, het land waar Osama bin Laden zich schuilhield, en Irak, waar het kwijnende regime van Saddam Hussein probeerde het hoofd boven water te houden, tot moes te beuken. Dat tot moes beuken , kunnen we wel zeggen, lukte vrij aardig. Verarmd uranium heeft heel wat kankergevallen in Zuid-Irak opgeleverd en de verwoestende burgeroorlog liet weinig heel in Irak. Ook Afghanistan verpauperde totaal.
Werkelijke doel faliekant gemist
Het probleem is alleen dat de verkeerde landen tot moes zijn gebeukt. De Taliban zijn natuurlijk een uitermate akelig gezelschap, maar als zodanig zijn ze niet uniek in de wereld. Ook vriend en bondgenoot Saoedi-Arabië heeft een naam hoog te houden wat betreft vrouwonvriendelijke en onverdraagzame praktijken. En anders dan de taliban, die niet veel meer kunnen dan onderdak bieden aan gezochte terroristen – waar ze niet uniek in zijn[1] – zijn landen als Pakistan en Saoedi-Arabië veel gevaarlijker.
Afghanistan was nooit het centrale probleem. Afghanistan was en is een sideline show. Afghanistan in 2001, en ook in 2021, is een product van Pakistan. Om precies te zijn, van de Pakistaanse geheime dienst ISI. Deze is door de CIA is ingezet om Afghaanse jihadisten te steunen, die het communistische bewind in Afghanistan bestreden.
Achteraf gezien was dit een kweekvijver voor islamisten, die de nieuwste Amerikaanse technieken voor het runnen van undercover organisaties leerden. Pakistan heeft niet alleen de atoombom, het is ook een qua bevolking enorm land dat strategisch ligt, en veel ellende aanricht. Pakistan heeft ook een lange historie van het actief organiseren van tegen India gericht terrorisme.
Een tweede probleemland is Saoedi-Arabië. Door westerse leiders wordt Saoedi-Arabië geprezen als stabiele bondgenoot. De werkelijkheid is dat een corrupt koningshuis dat aanhanger is van een geïsoleerde sektarische groep, het salafisme, veel kwetsbaarder en daarmee als zetbaas veel nuttiger is dan een onvoorspelbare democratie.
De reden dat de al-Saoeds aan de macht zijn geholpen door de Britten en de sjah in Iran,en de gematigder sjerief van Mekka op een zijspoor is gezet in Jordanië. In plaats van hun volk te ontwikkelen verspilden de Saoedische koningen hun oliedollars aan gokken, hoeren, glimmende peperdure Amerikaanse wapens en het wereldwijd verspreiden van hun troosteloze variant van de islam. Heel fijn voor de Amerikaanse en Europese elite, die flink kon verdienen aan de wapenverkoop en Saoedische steekpenningen, maar een misdaad tegen de menselijkheid voor de inwoners en de vele slachtoffers van de salafistische terreur.
Werkelijke nederlaag was een morele nederlaag
We hebben verloren, kort gezegd, omdat we onze principes hebben verkocht en samen hebben gewerkt met de duivel. Als wij samen hadden gewerkt met leiders die het beste voor hadden met hun volk, met leiders die onze idealen van eerlijke kansen voor iedereen en verheffing van het volk, hadden gedeeld, was het anders geweest. Dan hadden we stabiele partnerschappen kunnen sluiten, en de democratische wereld enorm versterkt met talloze geestverwanten, in plaats van nu af te moeten druipen voor een bende bebaarde dorpelingen met ideeën uit de duistere middeleeuwen.
Hoe kunnen we de democratische wereld redden?
De glorietijd van het westen is voorbij. Voor nu. Wij Europeanen hebben dood en verderf gezaaid als weinig andere volken voor ons, maar we hebben ook goede dingen gebracht. Een van die dingen is geloof in het goede van de mens, in menselijke ontwikkeling. Opmerkelijk genoeg staat dat geloof centraal bij het systeem dat ons nu nog beconcurreert, het autocratische Chinese systeem.
Onze focus moet niet meer de westerse wereld zijn, maar vrijheid en gelijkwaardigheid. Datgene wat de menselijke waardigheid vergroot. Het wordt tijd, dat we onze bondgenoten, grote democratische landen als India, Mexico, Indonesië, Angola en Brazilië, niet meer als achterlijke bananenrepublieken behandelen, maar als gelijkwaardige en volwaardige partners. Toegeven dat we zwak zijn en dat we alle vrienden nodig hebben die net als wij, de mensheid vooruit willen helpen.
En de samenwerking met schurkenstaten die dood en verderf zaaien, zoals Pakistan, beëindigen.
De Amerikanen zullen nooit een rol als een van de vele staten accepteren. Daarom moeten we dit initiatief buiten de Amerikanen en Chinezen om opstarten, tot ook zij bereid zijn om als gelijkwaardige partners deel te nemen.