Net omwille van de economische crisis is er nogal wat te doen over een terugkeer naar de goudstandaard, naar aanleiding van onze brainstormsessie is een dergelijke beweging voor veel interpretatie vatbaar. Zoals altijd zijn er voor- en tegenstanders, het is dan ook raadzaam dit binnen een evolutionaire context te plaatsen. Zo eenvoudig mogelijk een situatieschets die we in relatie brengen tot het sustainocratische wereldbeeld. Een beeld faciliteert dit bewustwordingsproces.
Twee sporen
Als we mens en milieu terug centraal willen stellen, is het duidelijk dat we strategieën nodig hebben om te evolueren van een extreem geldgedreven naar een milder en ethischer vorm van samenleving. Dit uit zich in sustainocratie of elke andere term die een sociaal duurzame economie voor ogen heeft. Binnen het sustainocratische gedachtegoed is het geen zaak om het kind met het badwater buiten te gooien dan wel het water terug helder te krijgen, dit wil zeggen dat we het monopolyspel waarderen volgens de positieve vruchten die het ons heeft opgeleverd. Deze positieve vrucht uit zich in een versnelde opbouw van welvaart, mede bepaald door de competitie die inherent aan het monopolyspel verbonden is. Er is echter ook een keerzijde aan de medaille en dat is een vrucht die nu heel bitter smaakt, zich uitend in een element van omgekeerde effectiviteit. Voor een opsomming van het aantal negatieve neveneffecten kunnen we terecht bij media en andere berichtgeving, wat we weten is dat ‘het systeem’ aan een upgrade toe is, geen afbraak maar gewoon een volgende stap in het proces dat we leven noemen, in algemene zin ‘bewustwording’ genoemd.
Op een of andere manier trachten we nu dit systeem te overstijgen, enerzijds (1) ontstaat er een beweging die zich dissocieert om via een ‘achterpoortje’ het nieuwe wereldbeeld te bereiken en praktisch vorm te geven. Deze beweging uit zich op verschillende manieren en vaak geflankeerd door een systeem van co-creatieve samenwerkingsverbanden, op zich niets nieuw en in lijn met sustainocratie en tal van andere maatschappelijke trends. Mens, milieu, solidariteit, zelfredzaamheid, gezondheid, creativiteit, ethiek, bewustwording … staan hierin centraal, in het beeld vertegenwoordigt door de linkse pijl. Anderzijds (2) trachten we naar het hart van het probleem te gaan om ‘het systeem’ op een vreedzame manier van binnenuit te transformeren, dit noemen we de directe weg en in het beeld vertegenwoordigt door de rechtse pijl.
Simultaniteit & opdracht
Beide bewegingen ambiëren hetzelfde doel en dienen dan ook simultaan beschouwd te worden. In metaforische zin trachten we ons – als ware we slaven – te bevrijden uit de gevangenis van het geldafhankelijke monopolyspel dat evolutionair tot een verzadigingspunt is gekomen, steeds meer mensen worden zich hiervan bewust en trachten deze beweging te cultiveren, soms vreedzaam, soms vijandig. In dynamisch opzicht is dit als een maatschappelijke worsteling met voor- en tegenstanders, finaal een strijd om onszelf als geheel te behoeden voor een volgende catastrofe (cfr 4-fasen proces), om verschillende redenen is niet iedereen zich bewust van het risico op een totale ineenstorting waardoor meer bewustzijnscampagnes raadzaam worden. Ondanks de (1) dissociërende beweging zich gestaag verder zet, is het adviseerbaar om prioriteit te geven aan de (2) directe weg. Vrijwel zeker zal de directe weg het meeste verzet laten optekenen door het – overigens begrijpelijke – onbegrip dat hierover bestaat, wetenschappelijk studiewerk levert hierover deskundig verslag. Indien succesvol zal de directe weg wel de meest rendabele blijken te zijn, niet in het minst betreft dit een morele keuze, hoe sneller we via deze weg succes boeken, hoe minder slachtoffers dit transformatieproces zal maken en tegelijkertijd wordt de poort naar sustainocratie wagenwijd opengezet. Het mag voor zich spreken dat de directe weg input vergt van gevestigde autoriteiten, zij hebben een veel grotere maatschappelijke invloed en krijgen hiermee de kans om de bevolking een positieve boodschap te brengen, hierdoor zullen ze als helden onthaald worden. Er is echter een grote MAAR, het risico bestaat ook dat de (1) vreedzame dissociërende beweging eveneens slachtoffer wordt van een totale ineenstorting en dan is al het nobele werk voor niets geweest (ic gevoel van onbehagen, onderdrukking, regressie, depressie, opstand, oorlog …). In welke richting het dubbeltje zal vallen is nog niet zeker maar onze nobele opdracht is wel duidelijk.
Focus op de directe weg
Dit interludium zet ons terug op het evolutionaire spoor en richten ons op de directe weg, meerbepaald gaan we dieper in op de platitude dat ‘geld en materie’ gekoppeld gezien wordt, dit alsof het om een onwrikbare natuurwet gaat en de perceptie geeft dat het om een Siamese tweeling zou gaan. In de pogingen om de goudstandaard terug in te voeren lijkt dit fenomeen zich ook te weerspiegelen, we verklaren ons nader. De herinvoering van de goudstandaard mag begrijpelijk zijn als reactie op het hedendaagse monopolyspel, losbandige speculatie verstoort de traditionele marken en dan is een terugkeer naar een stabieler verleden een normale dynamiek, het streven naar zekerheden is immers een natuurlijke reflex. Of het evolutionair ook een juiste keuze is, betwisten we ten zeerste. Verschillende argumenten komen hiervoor in aanmerking, we gaan hier even aan voorbij en nemen er terug onze consolidatie bij. We nemen aan dat de levensduurte in alle regio’s hetzelfde is, dat obstakel werd in theorie reeds opgelost en resulteerde in een balans waarin schulden en vorderingen niet langer gelijk waren, vanaf hier gaan we verder.
Alle wegen leiden naar Rome, ook omwegen
Inmiddels hebben we al een hele weg afgelegd, de Financiële Relativiteitstheorie gaf ons het wiskundige bewijs dat we alle schulden kunnen aflossen mits gebruik van de omgekeerde logica. Bij deze optie kwam er effectief geld vrij uit de bestaande geldhoeveelheid, de oefening heeft geleid tot het besef dat het principieel nog eenvoudiger kan. Aangezien het fysieke geld in het systeem nog maar een fractie is van de getallen die op rekening staan, is het genereren van fysiek geld vrijwel irrelevant. Het moge duidelijk zijn dat dit in de praktijk vaak anders gezien wordt, mensen zijn vaak op zoek naar fysiek geld maar finaal kunnen we alle schulden ‘oplossen’ door een strikt boekhoudkundige ingreep. Om dit alles duidelijk te krijgen hebben we een aantal platitudes blootgelegd, deze hadden hoofdzakelijk te maken met het verwisselen van denkkaders, basiseconomie (1) enerzijds, monopoly (2) anderzijds. Dit weten liet ons toe om het schuldencomplex als opgelost te beschouwen en bracht ons tot een maatschappelijke correctie inzake levensduurte, een volgende (simultane?) stap in dit bijzondere transformatieproces.
Irrelevantie van nieuw probleem
De correctie van de levensduurte bracht ons echter tot een nieuw probleem, schulden en vorderingen waren plots niet meer gelijk zoals bovenstaande consolidatie aantoont. Ook dat probleem werd opgelost door dezelfde boekhoudkundige ingreep en maakt ons tegelijkertijd bewust van een misschien nog zwaarwichtiger waarneming. Waarom? In oorsprong namen we aan dat we eerst een globale consolidatie nodig hadden vooraleer we een reset van het schuldencomplex konden realiseren, door de oefening in levensduurte blijkt ook dat niet nodig te zijn, principieel kan iedereen ten individuele titel een journaalpost boeken, welke bedragen het ook zij. Inzake bewustwording mag dit tellen, een totale reset van het systeem behoort dan ook tot de mogelijkheden. Wat we finaal vaststellen is dat geld inderdaad slechts een rekeneenheid en/of een communicatiemiddel is en geenszins een restrictie kan of mag vormen in functie van onze geambieerde sustainocratische wereld.
Oefening baart kunst, ontvankelijkheid een primaire voorwaarde
Het mag begrijpelijk geacht worden dat het bovenstaande enige oefening vergt om te integreren in ons denken en handelen. Als primaire voorwaarde is ontvankelijkheid en mondiale samenwerking een must, en dat is een taak voor een politiek die (finaal) alle burgers op deze wereld dient. Voor de goede orde willen we hier nogmaals verwijzen naar het werk van Thomas Kuhn (ea), hij stelde dat bij een paradigmaverschuiving er haast geen dialoog mogelijk is tussen verschillende paradigma’s of denkkaders. Het mag duidelijk zijn dat dit hier het geval zal zijn, een reset van het totale systeem vergt een totaal andere manier van denken, in een tussenfase noemen we dit vrijpostig ‘paradialoog’, in het verlengde daarvan de sustainocratische dialoog, de nieuwe democratie. Tegelijkertijd – ondanks dit een totaalproces betreft – wordt duidelijk waarom de (1) directe weg al onze aandacht vraagt, het biedt ons de kans om dit transformatieproces drastisch te versnellen, een omwenteling zonder precedent in onze geschiedenis. Op deze manier wordt ook de dissociërende beweging bekrachtigt en tegemoet gekomen waardoor het sustainocratisch wereldbeeld gerealiseerd wordt, vaak omschreven als een ‘Copernicaanse omwenteling’ om aan te geven dat een radicale – in het beste geval vreedzame – mentaliteitswijziging nakend is. ‘Radicaal’ betekent hier ‘aan de wortel’ en impliceert principieel geen vijandigheid, net zoals we onze problemen bij de bron aanpakken door het monetaire systeem van een ‘upgrade’ te voorzien.
Terug naar het onderwerp
Nu, schijnbaar zijn we hier volledig afgeweken van de platitude die we wilden duiden, gemakshalve hebben we de herinvoering van de goudstandaard als referentie genomen om de koppeling ‘geld en materie’ te accentueren. De stelling is dat de geldhoeveelheid dient gedekt te worden door goud, dat overheden nu pogingen ondernemen om dat goud fysiek naar zich toe te trekken, komen we later op terug. Om dit volledig transparant te maken kan u zich best een wereld voorstellen waarin geen fysiek geld meer bestaat. Anders gezegd, in heel de wereld – tot het kleinste gehucht op aarde – betalen we met een bankkaart, dit wil zeggen dat alles volledig elektronisch verloopt. Dit is een trend die zich sowieso aanbiedt en doorzet, gekoppeld aan onze bevindingen betekent dit dat de herinvoering van de goudstandaard een platitude betreft, genuanceerder is te stellen dat het niet congruent is met de tand des tijds. Het waarom moge duidelijk zijn, als alle betalingen elektronisch verlopen is er (1) geen fysiek geld dat gedekt kan/moet worden en (2) de waarde die we aan goud geven is een subjectieve en/of relatieve waardering. Als we morgen – binnen het gestelde denkkader – in consensus besluiten dat de nominale tegenwaarde 1000x hoger ligt, dan is er plots fysiek geld in overvloed.
Maar zelfs als we afspreken om goud te koppelen aan de elektronische geldhoeveelheid in het circuit en om een of andere reden blijkt dat er te weinig geld is, dan kunnen we de prijs verhogen en de getallen aanpassen in de computer. Het goud zelf is een edel metaal en leggen we in een kluis, wat betreft de goudstandaard heeft het verder geen functionele waarde. Binnen deze context kan zelfs het tegendeel beweerd worden, overheden (ea) voeren vandaag een gigantische strijd om dat goud in hun bezit te krijgen, een strijd waarvan we de tijd beter kunnen benutten om duurzame menselijke vooruitgang te bekrachtigen. Deze eerder zinloze strijd wordt extra duidelijk wanneer we weten dat slechts 18% van de totale geldhoeveelheid als tegenwaarde dient voor geld, vanuit hetzelfde denkkader zou het dus rendabeler worden om alle juwelen op te vorderen van de bevolking dan een strijd om goudstaven aan te houden. Finaal is er geen oorzakelijk verband tussen dit goud en de hoeveelheid geld, dit is louter een kwestie van menselijke afspraken. Traditioneel vereist het systeem van dubbelboekhouden voor elke transactie een tegenpost, bij een goudstandaard is dat het edelmetaal goud als activa. Het goud zelf is principieel irrelevant, voor hetzelfde geld kunnen we evenzeer de rekening ‘leven en welzijn’ of ‘sustainocratie’ gebruiken. Anders gezegd, geld is – net zoals het leven – gratis op zich, in een louter elektronische omgeving wordt dit gegeven nog duidelijker.
Slotje, eventjes samenwerken, utopisch of menselijk?
Finaal, als we ons als gehele mensheid en maatschappij willen bevrijden van de hedendaagse crisis is er nood aan mondiale samenwerking en een gezond monetair beleid, een kwestie van menselijke waarden, bewustwording, ethiek en overeenkomstig moreel handelen. In algemene zin zouden we al deze woorden overbodig kunnen maken door te verwijzen naar het economische grondbeginsel dat geld neutraal is, alle geldgerelateerde problemen die ten laste worden gelegd van de bevolking gaan derhalve voorbij aan dit grondbeginsel. We nodigen u dan ook graag om hier ernstig over te reflecteren, dit is – alle rationaliseringen ten spijt – in ons aller belang.
In de eerste alinea ga het van de goudstandaard naar sustainocratie? Kan je dat nader toelichten?
Hey Tuihu, naarmate het bewustwordingsproces zich voltrekt gaan we ons minder hechten aan materiële zaken, niet dat ze onbelangrijk zijn maar de pathologie wordt geneutraliseerd. Er is dan nog steeds groei maar meer gericht op welzijn, wat bv niet in goudstaven uit te drukken valt. De goudstandaard wordt hier gebruikt als referentie voor de overdreven hechting aan materie en het monopolyspel dat het induceert. In een sustainocratische wereld (of het nieuwe wereldbeeld in het algemeen) is deze hechting doorzien en overstegen, de goudstandaard is dan ook niet meer van toepassing en vervangen door een gezond monetair systeem. Anders gezegd, het loslaten van de strijd om dat goud (of geld) laat ons toe om de economie te herstellen, een menselijker economie zal zich dan kunnen ontvouwen. Weet niet of je hier voldoende aan hebt en/of het duidelijk is.
Zoals je weet deel ik je idee van andere normen en waarden. Hopelijk dat tussen de beleidsmakers dit idee ook meer doorgang vindt en ze geboden oplossingen als de jouwe serieus gaan bekijken. Want een groot deel van de problemen en de mogelijkheden om ze aan te pakken zijn idd op basis van geld, wat weer leidt naar macht. We waren het al over eens dat wij als mensen die geldstromen zouden moeten controleren i.p.v. dat [zucht naar] geld ons controleert, leidt of bepaald.
Volledig mee eens, hebben hiervoor speciaal een handig simulatiemodel opgemaakt, op deze manier kan ieder voor zich nagaan hoe erg de situatie vandaag is. Men laat de bevolking in de waan en dat is ethisch gezien mensonterend, iedereen kan dit nuchter vaststellen en kan ook zelf het beleid eens nabootsen op een menswaardiger manier.Â
Â
De neutraliserende attractor geeft ons het wiskundige bewijs dat schulden op een louter technische manier kunnen opgelost worden zonder de reële economie extra te belasten, in theorie komen we hiermee tegemoet aan de randvoorwaarden van onze opdracht. In de praktijk is het vrij ondenkbaar dat we de theorie overnacht kunnen toepassen, om deze reden vergt de theorie ook een functionele inpassing in de tijd. Hieronder treft u een ’stap voor stap’ toelichting, we adviseren om het rekenblad te openen en simultaan te beschouwen. simulatiemodel (stap voor stap)
In het bijzonder worden een aantal kapitale denkfouten gemaakt, vergt enkel wat aandacht …
Â
Tijdens het onderzoek kwamen diverse stellingen steeds terug, ze plaatsen een rem op het doorbraakproces. Deze platitudes mogen misschien onschuldig lijken, wanneer we ze diepgaander analyseren hebben ze wel degelijk een zeer schadelijke impact op ons leven en welzijn. De verschillende platitudes kunnen gezien worden als een cluster van denkpatronen, aan de hand van cijfervoorbeelden tonen we aan waarom ze als ‘kapitale’ denkfouten beschouwd kunnen worden.
5.1 deflatie is onhoudbaar
5.2 vernietiging van geldoverschotten
5.3 mysterieuze verdamping van geld
5.4 vechten tegen windmolens
5.5 levensduurte versus koopkracht
5.6 geld en materie
5.7 …
Beste Slaaf,
Heeft u geen geld meer?
Maar moet u nog belasting betalen?
U bent crimineel en gaat binnenkort naar een strafkamp.
Nu nog in Griekenland maar straks ook bij u om de hoek.
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20130524_00597164
Vanaf 5.000 euro hè en al gauw 1 jaar gevangenisstraf of de helft daarvan dwangarbeid…
Als er nou stond vanaf 5 miljoen…
Maar nee, ze pakken de gewone man aan en laten de elite buiten schot…
En wie krijgt het geld?
Juist de banken!
Meen me te herinneren dat men zoiets vroeger communisme noemde, vraag stelt zich waar nu het verschil zit. Tegelijkertijd weten we ook dat het geen economische rechtsgeldigheid kent, hier lijkt men aan voorbij te gaan.Â