Nederlands asielbeleid berust op fundamentele denkfout

Voor wie het nieuws een beetje volgt, komt het niet als verrassing. Geregeld wordt Nederland, uiteraard volstrekt onverwacht, overspoeld met een grote hoeveelheid asielzoekers. Bestuurders lopen zich het vuur uit de sloffen om deze mensen op onderdak te voorzien en allerlei leegstaande ruimtes te vorderen. Toch stelt niemand van de bestuurlijke elite de voor de hand liggende vragen. Waarom komen deze mensen zo massaal richting Nederland? Hoe komen deze mensen in Nederland? En is tienduizenden asielzoekers in Nederland per jaar opvangen inderdaad de beste manier om de rest van de wereld te helpen?

Waarom bestaat het asielsysteem?

Misschien wel de allerbelangrijkste vraag is wat de filosofie achter het asielsysteem is. Na de Tweede Wereldoorlog, toen de westerse wereld die verscheurd was door de nazibeweging en de daaropvolgende oorlog, haar wonden aan het likken was, heerste een overweldigende emotie. Das nie wieder. Joden die voor de Tweede Wereldoorlog uit Duitsland wilden vluchten waren nergens welkom. Zoals het beruchte kamp Westerbork in Nederland al voor de oorlog in gebruik, namelijk om joodse vluchtelingen uit Duitsland in op te vangen. Waarschijnlijk waren er veel minder joden vermoord door de nazi’s, als deze joden Duitsland hadden kunnen ontvluchten en elders in de wereld veilig onderdak hadden kunnen vinden.

Asielsysteem voldeed goed gedurende tientallen jaren

Gezien de traumatische ervaringen van de Tweede Wereldoorlog en zeker gezien de afschuwelijke misdaden van de nazi’s tegen joden, zigeuners en andere minderheden was het op dat moment volstrekt rationeel om een asielsysteem op touw te zetten, dat in ieder geval de zekerheid bood voor iedere vluchteling dat deze veilig kon zijn. Dit systeem werkte tientallen jaren vrij aardig. Vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog tot de ineenstorting van het voormalige Oostblok konden politieke vluchtelingen uit de Oost-Europese communistische dictaturen naar het veilige West-Europa vluchten.

Dit geldt ook voor de, vrij schaarse, intellectuelen die uit niet-westerse landen naar Europa en andere veilige delen van de wereld vluchten. Denk bijvoorbeeld aan de Iraanse intelligentsia die op de vlucht sloeg nadat de ayatollah’s de macht grepen en de meest barbaarse misdaden tegen onder meer vrouwen en politieke tegenstanders bedreven. Deze mensen passen zich over het algemeen goed aan door hun hoge algemene intelligentie, ook de reden dat zij in conflict kwamen met het regime waar ze voor gevlucht zijn, onderschreven de normen en waarden van de westerse maatschappij in grote lijnen. Aanpassen was voor deze mensen dan ook niet echt een heel groot probleem.

Waarom gaat het nu mis?

Met de verspreiding van de massamedia als televisies en internet krijgt een steeds groter deel van de wereld door dat de leefomstandigheden in Europa en de rest van de westerse wereld veel beter zijn dan in hun eigen land. Vandaar dat er naast een politiek motief, steeds meer een economisch motief is om naar Europa te komen.

Op zich hoeft een economisch motief voor migratie niet verkeerd te zijn. Men denke bijvoorbeeld aan de grootschalige migratie vanaf Nederland naar Amerika, Canada, Australië en andere migratielanden. Het verschil hier was, natuurlijk, dat deze migranten op zichzelf aangewezen waren en geen beroep konden en wilden doen op het sociale vangnet in deze landen.

Over het algemeen waren dit hardwerkende mensen die hun best deden om in hun nieuwe vaderland bloeiende bedrijven op te zetten. Dit is overigens niet uniek iets Nederland. Ook andere economische migranten met een positieve instelling uit bijvoorbeeld China, India, Korea en Japan, en wat dat betreft ook veel migranten uit Afrika, hebben als ideaal om als zelfstandige of als hoogopgeleide kenniswerker een toekomst op te bouwen.

Het probleem dat we nu veel meer zien is dat de asielwetgeving oneigenlijk wordt gebruikt. Economische migranten proberen door middel van het aanvragen van asiel, toegang te krijgen tot Europa. Als hij als economische migrant een aanvraag tot vestiging hadden ingediend, was de kans heel klein geweest dat dat daadwerkelijk gelukt zou zijn.

Waar het hier fundamenteel fout gaat, is dus dat het voor economische migranten onmogelijk is, anders dan door middel van een asielprocedure, om naar Nederland te migreren. Verder is de bedoeling van de asielprocedure niet om migratie mogelijk te maken, maar om mensen waarvan het leven bedreigd wordt, een veilige plek te bieden.

De oplossing voor de asielproblematiek

We zullen dus om dit probleem op te lossen, een onderscheid moeten maken tussen economische migranten en mensen die een veilige plaats nodig hebben.

Strenge, maar haalbare eisen aan economische migranten

Bij economische migranten mogen, en moeten, wij toegangseisen stellen. Deze eisen moeten fors zijn, want Nederland is een klein en overbevolkt land, waar wij maar weinig extra mensen onderdak kunnen bieden zonder dat wij de leefomstandigheden voor de Nederlanders nog verder verslechteren. Dan kan je bijvoorbeeld denken aan een relevante opleiding voor de Nederlandse arbeidsmarkt op plekken waar tekorten zijn.

Economische migranten moeten in principe ook geen permanente verblijfsvergunning krijgen, maar bijvoorbeeld eerst 10 of 15 jaar in Nederland gewerkt hebben voordat ze recht hebben op de Nederlandse nationaliteit. Ook moeten ze dan geen strafblad hebben en duidelijker aan kunnen tonen een positieve bijdrage te hebben geleverd aan de Nederlandse samenleving. Ook investeerders en succesvolle zakenlieden die op een ethische manier zaken hebben gedaan, waarbij het belangrijker is dat ze een innovatieve bedrijfsvoering hebben gehad dan dat ze multimiljonair zijn, moeten welkom zijn.

Honderd procent acceptatie van asielzoekers, maar buiten Nederland

Wat betreft asielzoekers moeten wij elke prikkel wegnemen om om economische redenen asiel aan te vragen. Tegelijkertijd moeten wij iedereen die voor zijn leven vreest, een veilige plaats kunnen bieden. Zonder uitzondering; elke uitzondering betekent namelijk iemand die vermoord kan worden. Dit kunnen wij alleen doen als wij een opvangplaats inrichten, waar de leefomstandigheden karig, maar veilig en hoopvol zijn. Aangezien de Nederlandse wetten voor iedereen binnen Nederland gelden, dus ook voor asielaanvragers, kan dit niet op het Nederlandse grondgebied zijn. Wij kunnen bijvoorbeeld een stuk land, bijhvoorbeeld een eiland, elders in de wereld huren en daar deze mensen onderbrengen.