Volgens een nieuwe theorie leef je voort als je in een zwart gat valt. Als geest, elders in het heelal.
Toegegeven: je moet er wel voor in de snaartheorie geloven en het experimentele bewijs daarvoor (niets, zelfs het Higgsdeeltje is nog niet gevonden) vinden we niet echt overtuigend. Daartegenover staat dat bijna alle theoretisch natuurkundigen fervente aanhangers van de snaartheorie zijn. En laten we eerlijk zijn, het idee dat we hierna bespreken is erg interessant voor visionair denkenden.
De gevreesde singulariteiten
Het verhaal begint bij zwarte gaten: objecten, meestal uitgeputte zware sterren, zo zwaar dat ruimtetijd eromheen zich opkrult en de ster afsluit van de rest van het heelal. Naar binnen gaan kan wel, naar buiten nooit meer. Na vele miljarden jaren (de precieze tijd hangt af van de massa, hoe groter hoe langzamer) verdampen de zwarte gaten door middel van Hawkingstraling, een soort warmtestraling.
Volgens Einsteins relativiteitstheorie gaat de ineenstorting door tot alle materie is samengeperst in een wiskundig punt, de singulariteit, waar onze natuurwetten niet meer opgaan. Singulariteiten zijn daarom gevreesde ondingen.
Geen wonder dat theoretisch natuurkundigen er alles aan doen om van singulariteiten af te komen. Een reden dat de snaartheorie zo populair is, is dat singulariteiten niet voorkomen in de snaartheorie: ruimtetijd bestaat volgens die theorie uit elementaire snaren.
Informatie die verdwijnt in het niets?
Een tweede vervelend probleem met zwarte gaten is de informatieparadox. Stel, je kiepert al je reclamedrukwerk (of aanmaningen van de deurwaarder, dat foeilelijke beeldje van je schoonmoeder of slechte rapportcijfers) in een zwart gat. Dan verdwijnen die voorgoed. Er is geen enkele manier waarop deze informatie terug te halen is.
Dat is in strijd met de kwantummechanica. Deze zegt dat in een waarschijnlijkheidsgolffunctie informatie altijd behouden blijft (in wiskundige termen voor de liefhebber: de Schrödingervergelijking is een unitaire operator die altijd ondubbelzinnige uitkomsten geeft). En met kwantummechanica wil je als natuurkundige geen ruzie hebben, tenzij je Albert Einstein heet: QED, kwantumelektrodynamica, is namelijk verreweg de nauwkeurigste natuurkundige theorie die er bestaat. We kunnen soms tot op veertien decimalen, dat is één op honderd biljoen, nauwkeurig voorspellen hoe een door QED beschreven verschijnsel (het grootste deel van de natuurkunde, de complete scheikunde en daarvan afgeleide wetenschappen bijvoorbeeld) zich gedraagt. Ter vergelijking: G, de zwaartekrachtsconstante die zegt hoe sterk twee kilo’s op een meter afstand elkaar aantrekken, kennen we slechts met een miezerige vier decimalen precies.
Geest ontsnapt uit zwart gat
Weliswaar kan de materie waaruit we bestaan niet ontkomen aan het zwarte gat – Einsteins algemene relativiteitstheorie en ook de snaartheorie zijn daar onverbiddelijk over – er blijkt toch een escape te zijn.
Volgens de snaartheorie zijn er namelijk meer dimensies dan vier (lengte, breedte, hoogte, tijd) en sloopt een zwart gat ruimtetijd zo grondig dat de anders verborgen zeven dimensies (hemelen voor de mystici onder u) zichtbaar worden. De theoretisch fysici Valeri Frolov van de universiteit van Alberta in Canada en Shinji Mukohyama van de universiteit van Tokyo denken dat ons heelal in een meerdimensionaal multiversum zweeft en dat het goed mogelijk is dat de meetkunde in het multiversum heel anders is dan die van ons. Met andere woorden: punten die in onze wereld niet met elkaar verbonden zijn, zijn dat in het multiversum misschien wel. De informatie, de geest, van de ongelukkige die in een zwart gat valt, duikt zo misschien op in een heel ander deel van het heelal. Als die informatie bij elkaar blijft, tenminste.
Frolov en Mukohyama noemen dit een braangat (braan is een snaartheorieterm voor een n-dimensionaal vlak, een plat vlak is bijvoorbeeld een 2-braan en een lijn een 1-braan).
Braangaten hebben het nadeel (of voordeel) van alle wormgaten. Je kan er namelijk in principe sneller dan het licht of zelfs door de tijd mee reizen. Je zou dus jezelf in het verleden de winnende combinatie van de lotto kunnen toefluisteren. Of kunnen waarschuwen dat je vooral niet in het zwarte gat moet springen…
Als je dit gaat beoordelen vanuit het paranormale gebied, dan kom je uit op de tunnel van licht. Deze werd al uitvoerig beschreven in de Tibetaanse dodenboeken, maar ook in onze tijd door zeer velen na het ontwaken uit een bijna doodervaring. Wat voor een zwart gat in dit bijzondere geval althans theoretisch zou gelden, kan ook gelden voor omstandigheden daarbuiten. Het zal altijd wel een theorie blijven, maar als gedachtenexperiment is het zeker interessant te noemen. Stel, we benoemen zwarte gaten tot brain holes, en we beschouwen ze als verzamelplaats van zielen. Zielen zijn tenslotte samengesteld uit informatie, en theoretisch staat ook niet vast dat dit statische informatie is. Een ziel zou dan door de overgang van lichaam naar vrije entiteit, ( etherisch lichaam ) mogelijk geen beperking ervaren voor wat betreft het denken op zich. Op grotere schaal zou er dan ook geen beperking kunnen worden gestelt aan interacties tussen zielen onderling, maar ook met die van de levenden. We hebben het tenslotte ook al in een eerder artikel gehad over quantum entanglement, en het mogelijk synchroon gaan lopen van het ene brein met het andere. De vraag ontstaat zo, lopen we mogelijk deels synchroon met ervaringen uit zo’n brain hole? Ik ga nog iets verder; dan kom ik op de gedachte dat hele sterren volken uiteindelijk zijn verdwenen in talloze brain holes. Als je deze combineert tot de uiteindelijke wit gat constructie waaruit ons heelal is ontstaan, dan is de gedachte aan een goddelijk bewustzijn niet eens zo gek. Uiteraard kan het dan nog geen schepper zijn, maar een als een eenheid functionerende verzameling van zielen. Daaruit volgt dan, dat ook zielen uit een ander heelal, deel uitmaken van het geheel. De gedachte dat alles al een keer heeft plaats gevonden, is met het oog op de oneindigheid van het aantal gebeurtenissen in dit verband, niet onlogisch. Het voorzien van toekomstbeelden (proscopie) dus ook niet. Visionair.nl is een site, waar je geest onbeperkte ruimte en tijd krijgt. Hopelijk tot in de oneindigheid.
Niks is tijdloos.1 triljoen,biljoen echte jaren is voor iemand die in het zwarte gat zit feitelijk een milliseconde.Alles kan na je aardse leventje.Je bent er toch ook gekomen vanuit het niets.Alleen een denkend wezen wat stilstaat bij het hier en nu,zal dit kunnen beseffen.De rest leeft op het instinct,de wil van het overleven.Het lot van de mens is doodlopend,omdat er met de komst geen balans meer is in de natuur en dierenwereld.Wat wel miljarden jaren kon overleven,en her-ontwikkelen.De mens zal hooguit de kennis vergaren om een andere levende planeet te vinden en alles weer opnieuw zal beginnen.Wie zegt dat wij het enigste levende organisme is in het heelal wat oneindig is.Wie weet is er nog een zon elders.Of kent het denken al een voor geschiedenis op een andere planeet,en zweeft er een ruimteschip 10.000 jaren ver rond in een ander helaal.
De uitspraak van “tunnel van licht“ is een fenomeen wat wordt veroorzaakt doordat de laatste energieresten in het brein op het moment van sterven zich terugtrekt door de hypothalamus. De hypothalamus staat direct verbonden met het autonome zenuwstelsel en dat is weer onderverdeeld in orthosympatische, het parasympatische en het enterische zenuwstelsel. Als iemand sterft trekken de laatste energieresten zich terug naar de hersenstam,in de hersenstam bevinden zich ongemyeliniseerde zenuwcellen die o.a. verantwoordelijk zijn voor reflexmatige en willekeurige oogbewegingen en pupilgrootte. Precies op het moment van sterven vernauwen de pupillen zich eerst waarna ze zich verwijden, dit verwijden zorgt voor de tunnelvisie oftewel de tunnel van licht omdat de persoon in kwestie dan opeens een grote hoeveelheid licht binnenkrijgt. Dit heb ik op een andere site ook al een keer verteld alleen heb ik toen dit wetenschappelijk onderbouwde verhaal er niet bijgezet.
Een ziel is een hoeveelheid informatie zonder lichaam, deze informatie kan niet fluisteren, praten of elke andere handeling verichten omdat er vaste materie (een lichaam en een brein waar deze informatie in ligt opgeslagen)voor nodig is om deze handelingen te kunnen uitvoeren. Al zou er een bewustzijn nog aanwezig zijn in de informatie die ziel genoemd wordt, dan nog kan de ziel geen handelingen verichten of samenwerken met entiteiten om handelingen te kunnen verichten. Er is immers vaste materie nodig om handelingen te kunnen verichten. Met andere woorden, vanuit dit standpunt gezien zou er ook geen hoger bewustzijn kunnen zijn die handelingen kan verichten.
@barry. klare taal maar je bent een roepende in een woestijn van bijgelovigheid. respect.
@pieter,
Eindelijk een blijk dat toch nog iemand het onderzoek wat ik hiernaar gedaan heb gelezen heeft :)
Richard Bach heeft eens gezegd:
Je zult in de buurt van de hemel komen, op het moment dat je de volmaakte snelheid bereikt hebt.
En dat is niet 2000 km/u of zo snel als het licht.
Want ieder getal betekent een grens, en volmaaktheid heeft geen grenzen.
De volmaakte snelheid, dat is er zijn.
Graag wil ik een visie geven wat er na de dood gebeurt..maar eerst iets over de “geestelijke” werking:
Op het geestelijk vlak werken 4 zintuigen (van de 12):
-de gehoorzin, met het kenmerk “directheid”.
Net als bij de tastzin en de reukzin het geval is werkt het gehoor in het directe van het contact met wat er te horen is. Geluid komt onmiddelijk bij je binnen; je kunt je oren niet sluiten (zoals je ogen of je mond)evenmin als je neus. Zoals geuren zijn opgenomen in de lucht, zo worden ook geluidstrillingen door de lucht voortgeplant en bereiken daarin onmiddelijk het gehoororgaan.
Het gehoor tegenover het gezichtsvermogen is van een hogere orde, omdat in het gehoor de grondslag is gelegen voor het werken met klanken, die tot woorden (betekenisdragende klanken), zinnen, uitspraken en onderling menselijk contact kunnen leiden.
-de taalzin/spraakzin, met het kenmerk “stromend”.
Met dit zintuig neem je waar dat klanken, geluiden enz. niet altijd zomaar klanken of geluiden zijn, maar betekenisvolle klanken kunnen zijn, die met een bepaald doel geuit zijn. Waar het dan gaat om die uitingen waarin je taal of spraak herkent is dit zintuig in werking getreden. Het werkt in het vloeiende. Van talen zegt men dat je ze vloeiend (of niet)spreekt. Maar het “stroomt” ook en mensen kunnen zich soms gedragen als spraakwatervallen.
Op het eerste gezicht lijkt het wat vreemd om dit zintuig te onderscheiden naast de gehoorzin, maar het heeft zijn eigen aspecten die kenmerkend voor hem zijn, ook al werkt de spraakzin of taalzin voor een belangrijk deel via het gehoor. Met de gehoorzin neem je GELUID waar: toonhoogten, hard of zacht, scherpe of “ronde” klanken enz.(net als de tastzin).Met de taalzin neem je de betekenis waar van gearticuleerde klanken die in een bepaalde stroom zijn ondergebracht. Nog een voorbeeld: het ruisen van de wind is alleen geluid, dat neem je waar met de gehoorzin; muziek bestaat uit geordende, gearticuleerde klanken die in een stroom zijn ondergebracht, dat neem je waar met de taal-of spraakzin.
-De denkzin, met het kenmerk “afstand”.
Zoals men bij het waarnemen van de eigen beweging of bij het zien altijd even “afstand” moet nemen en zich instellen op datgene wat men “tegenover” zich heeft(moet focussen) zo geldt dat ook voor het waarnemen van gedachten.Daar moet men even bij stil staan en dingen voor op een rij zetten.
Bij de denkzin en hierna bij de ik-zin moet het volgende goed duidelijk zijn: beide zijn zintuigen waarm iets waargenomen kan worden in de wereld om ons heen. Met de denkzin nemen we gedachten waar in de wereld om ons heen. Gedachten die door middel van taalgebruik door mensen wordt geuit.
Daarmee is te zien dat we in dit derde zintuiggebied steeds hoger opklimmen; van ongedifferentieerd geluid waarnemen, stegen we op naar het waarnemen van gedifferentieerd en betekenisvol taalgebruik.
In de denkzin stijgen we verder op naar het waarnemen van de gedachten van mensen die ten grondslag liggen aan hun taalgebruik. Het waarnemen van gedachten is het herkennen van gedachten als geestelijke activiteit die we als mensen gemeenschappelijk hebben.
-De ik-zin, met het kenmerk “individueel”.
Met dit hoogste zintuig, nemen we nog iets dieper waar dan met de denkzin. Met de ik-zin nemen we de individuele mens waar achter de gedachten die hij middels zijn taal uit. Het herkennen van een ander als een eigen individualiteit, als een eigen ik met een eigen levensweg en een eigen lot, dat doen we met name met onze ik-zin als we een ander ontmoeten (ècht ontmoeten) en met hem in contact komen.
Op geestelijk gebied komt dat neer op hetzelfde als wat we met de tastzin op het fysieke gebied doen: e tasten de ander als het ware af; wie ben jij, hoe voel jij aan, enz. De verwantschap met de tastzin wordt hierin zichtbaar en dat is de reden waarom de twaalf zintuigen vaak in een cirkel worden voorgesteld waarin tastzin en ik-zin weer buren zijn.
De ik-zin is wat anders dan het ik-lichaam;
het ik-lichaam is de drager van de individualiteit van de mens, en maakt het mogelijk dat eigenschappen als het gebruik van taal, zelfbewustzijn, het ontwikkelen van een waarden-en normenstelsel, het overzien van een grotere tijdsspanne en het hanteren van doelen tot stand komt. Het ik-lichaam is verder bestuurder van het levenslichaam (etherlichaam) en de ziel (astraallichaam).
Na de dood:
Zonder de zintuigen van het fysieke lichaam, lijkt het enige wat je kan “waarnemen” misschien een eventueel opstijgen en een gevoel van liefde.
Daarom zegt men dat het je ziel is die ‘overgaat”, in deze beperkte vorm en in verbinding met het etherlichaam en ik-lichaam.
Na de dood leggen we deze verschillende delen èèn voor èèn af totdat ons hogere ik, volgens sommigen onze “goddelijke vonk” aankomt bij het oerbegin van alle vonken, in het lichtende gebied van de zon,
in het paradijs, de hemel.
Nu het volgende:
Gedachten en gevoelens zijn onderhevig aan andere wetten dan de natuurwetten.
De kracht van het denken en voelen is onafhankelijk van het lichaam, maar wordt zich door het lichaam van zichzelf BEWUST. Op aarde hebben wij het op ons zelf betrokken, gecentreerde ZELFBEWUSTZIJN te danken aan ons lichaam. In de geestelijke wereld hebben wij zonder dit lichaam een meer sociaal bewustzijn van wat zich om ons heen afspeelt. Vandaar dat de ontwikkeling van de PERSOONLIJKHEID slechts op aarde kan plaatsvinden, terwijl de tijd die we in de geestelijke wereld doorbrengen meer overeenkomt met het verwerken en vormgeven van wat wij op aarde gedaan hebben.
Samenvattend:
Het fysieke lichaam vergaat,
het zelf (het ik-lichaam) gaat naar de hemel,
blijft er over het bewustzijn, die opgenomen wordt in het collectieve (onder) bewustzijn.
IK weet het niet.Ik denk-dus ik besta-dat wij een product zijn van dit heelal en dan bedoel ik-dit heelal-.Mischien zijn wij niet meer als de bacterien of andere koolstofverbindingen die er schijnbaar bestaan in ons heelal,gevonden op meteorieten ed.
Al ben ik zelf lid van Mensa, voel ik me toch een onwetend en dom figuur, vergeleken met al de wijsheid en kennis die om ons heen bestaat.
Wij zijn slechts rondscharrelende insecten in het universum, onwetend van het grote geheel, slechts aangepast aan ons dagelijks bestaan en aangepast aan ons specifieke wereldje.
Ikzelf ben paranormale kennis gewoon gaan toepassen in het dagelijkse leven en durf er gewoon op te vertrouwen.
Voorbeelden: Er zijn twee liften waar men op moet wachten, ik ga altijd al bij die lift staan, die het eerst er aan komt. Dit voel ik gewoon.
Ik voel grote gebeurtenissen en uitvindingen aan: voorbeeld: de val van de muur, en recent de revoluties in het Midden-Oosten.
Ook de Segway, robotisering, afvalscheiding etc heb ik al jaren geleden bedacht.
De lotto-uitslagen kan ik voorspellen, na een beetje concentratie en mediteren.
Dit was in het begin voor mij verbluffend, maar vind het nu voor mij zelf gewoon.
Ik ben er gewend aan dat de mensen mij niet geloven.
Ik raad soms iemands naam, en geboortedatum. Men kijkt je dan ongelovig aan, en vind het eng.
Het heeft in mijn opinie niets met geesten of zielen van de doden te maken, maar is gewoon kennis die al bestaat.
Ik zie de werkelijkheid als een geheel, buiten het rationele denken.
Vergelijk het met een rails, waaraan stations liggen.
Alles is er al. Alleen moet de trein van het bewustzijn nog de reis maken. De tijd is iets, wat het bewustzijn nodig heeft om iets te ervaren. De focus van de aandacht kan zich dus in dit tijdlandschap verplaatsen, terwijl de materie (werkelijkheid) nog moet plaatsvinden.
Volgens mijn vermoeden beweegt de tijd zich voorwaarts, doordat het universum uitdijdt, en op die manier de “tijd” uitrekt, het ene geheel , wat eerst één was tijdens de oerknal en waarin alles met alles is verbonden uitrekt, en waar dus de dimensie tijd bij nodig is om dit weer als één te zien.
De quantumtheorie heeft dit ook bevestigd: alle deeltjes zijn met elkaar verbonden (want afkomstig uit dezelfde oerknal/energie), maar sommige deeltjesparen zijn soms triljarden lichtjaren van elkaar gescheiden, maar toch nog één.
Waar ik zelf niet uit kom, is het volgende:
Als blijkbaar de “toekomst”al vast staat (lottoballetjes goed voorspellen), staat dus ook al vast dat ik deze Lotto wel of niet ga winnen. Maar ikzelf ben dan de factor die dit wel of niet bepaalt, door dit te voorspellen.
Een ongelofelijke paradox dus, want is er dan nog vrije wil?
Bovendien gaat iemand anders hem dan niet winnen, die zonder mijn “ingrijpen” deze wel had gewonnen.
Dus door de toekomst te “zien”verander je de toekomst.
Dit is in de quantummechanica ook een bekend gegeven.
Een aanvulling:
In de wetenschap is het soms belangrijker om de juiste vragen te stellen.
Om op het voorbeeld van de lottogetallen verder te gaan:
De uitslag hiervan wordt bepaald door random factoren, mechanische (aantal onderlinge botsingen, beweging van de aarde, beweging van moliculen, snelheden, impulsen etc.).
Het enige verschil tussen de bewegingen van de lottoballetjes en de draaiingen van een blaadje aan een boom in een Russisch bos, is dat wij belang hechten aan de specifieke situatie op een specifiek moment, wat voor ons betekenis gaat geven.
Op zich heeft de stand van het blaadje in het Russische woud en de ligging van de lottoballetjes voor het universum als geheel dezelfde betekenis.
Het betekent alles of het betekent niets. En elke micro-seconde ontstaan er kortdurende situaties.
Dit alles kan een betekenis hebben, afhankelijk van het bewustzijn die het waarneemt en er betekenis aan hecht.
In feite is het Universum dus onverschillig en vol betekenis (wat wij kunnen ervaren als; liefde, zin, oorzaak, verband) tegelijkertijd.
Om teru7g te komen op de voorspelling van lottoballetjes:
Stel; de toekomst staat vast.
Een helderziende doet een juiste “waarneming” over de toekomst, EN handelt ernaar.
Het gevolg zal zijn dat hij de lotto wint, en dus de toekomst “veranderd” heeft.
Dus de toekomst staat niet vast, maar is afhankelijk van bewustwordingen uit het verleden.
Dit is een paradox.
Of we moeten concluderen dat heden (en verleden) en toekomst in feite één zijn.
Denk aan mijn metafoor van het trein-tracé met de stationnetjes (gebeurtenissen).
Afhankelijk van het bewustzijn van de trein, verandert het tracé, OF het tracé was er altijd al, alleen wordt het pas ervaren, als men het passeert.
En pas dan staat het vast.
Hoe dichter men bij de gebeurtenis in de toekomst komt, hoe zekerder het vast staat?
De vraag is misschien: staat de toekomst vast, onafhankelijk of men deze voorspelt of niet?
Stel dat een toekomstvoorspeller dankzij zijn gave de lotto wint, en het geld gebruikt om zieke kinderen te helpen, die anders zouden sterven.
Zijn bewustwording van de toekomst heeft dus als gevolg dat er een hele nieuwe keten van gebeurtenissen en gevolgen gaat plaatsvinden, die allemaal hun oorsprong hebben in deze ene waarneming.
Ik heb hier geloof genoeg stof tot denken voor jaren.
Het ego is een verzameling algoritmes/regels/aannames in een zee van bewustzijn.
Ik denk dat men vroeger de term “ziel” aan het bewustzijn gaf.
Het ego kan zichzelf niet aan de eigen haren uit de “zee”van het bewustzijn trekken.
Maar moet daar in oplossen.
Het bewustzijn moet echter wel een aangrijpingspunt hebben, om de kennis die het tegenkomt, naar buiten te brengen.
Dus het onbestemde moet toch gegoten worden in “begrijpelijke” taal of handelingen.
De kunst is om dit onder de knie te krijgen.
Om te beginnen moet men “anders”, buiten het verstand om naar de wereld kijken.
Niet om iets te hebben, of verkrijgen, maar gewoon er zijn, en aandacht geven, op een niet “judgemental” manier.
Dan voelt men dat alles met alles verbonden is en één is.
Dit is de “verlichting”waarover gesproken wordt in het Boedhistisch en Zen denken.
Maar het is makkelijker om een reis naar de maan te maken, dan een reis naar het diepste innerlijk van de mens.
Sorry voor het misschien onbegrijpelijke betoog, hoop dat het stof tot denken geeft.
Hallo Simon,
Dank je voor jouw betoog!
Ik ben ooit eens lid geweest van de Mensa.
Aan IQ hier geen gebrek en aan algemene ontwikkeling ook niet.
Hoewel ik waarschijnlijk niet hetzelfde ervaar bij het lezen als jij bij het schrijven maar toch denk ik dat ik je aardig kan volgen.
Vaak kunnen mensen mij niet volgen en verklaren mij dan voor gek.
Laat maar lekker lullen. Zolang jij je schaapjes maar op het droge hebt.
Trouwens, volgens mij zit je hier zeker niet verkeerd gezien de reacties op de diverse draadjes.
Haha die ding fa2 ik ben hersenlloooze plant nutteloos stuk boter materie dat zweet in tijd en ruimte :)
Ik heb eerst na enige meemaken uit nieuwsgierigheid, het een en ander gevraagd, begreep er niks van maar wilde wel weten hoe wat en vanwaar….
Toen…ging ik het door krijgen en begrijjpen dus, waar ik niet goed van werd, was en is nog steeds…, dat het niet ophoud , die info, omdat je door bepaalllllde meemaken van een minder iets in je eigen bestaan , je in kontakt kan komen van een ´Zwart gat`°, allls je dan goed kan luisteren en onthouden kan , observeren kan, dan kan je het wel handelen, maar hoe laat het je los ook al ga je beter?Â
Overleven is het we, dat wel…ik zeg wel eens…´doden, ga rusten en laat de we bestaanden hier op aarde met rust!
moarns let de hiele dei let…zei mien opoe altied.
Moar in een zwart gat giet dat nie op.