Tijdreizen is in ons universum, voorzover we dat kunnen vaststellen, een onmogelijkheid.
Maar wat als het universum een heel andere vorm zou hebben dan het onze? Dan verandert de zaak totaal.
De Duitse kosmoloog Wolfgang Schleich en zijn collega’s van de universiteit van Ulm hebben het scenario wiskundig uitgewerkt en het resultaat verfilmd. Maak een reis door de bizarre alternatieve werelden waar ruimtetijd heel anders is dan hier….
Snap het niet helemaal.
Op naar de koffieshop en dan ga ik me er nog eens in verdiepen…
Ben, je hebt een troost, ik snap er ook geen jota van. Het zegt me eigenlijk totaal niets. Dus ga ik ook maar met je mee naar de coffeeshop om mijn denken wat te verruimen. Met Tui erbij, hoe meer zielen, hoe meer troost moet je maar denken. Mvg Paul.
Ik sluit me aan.
Maar misschien heeft dit iets sterkers nodig dan wat je daar kan halen.
Kurt Godel, een goede vriend van Einstein, gaf hem ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag een uitwerking van zijn algemene relativiteitstheorie die tijdreizen in het verleden wel mogelijk maakt in ons heelal. Einstein was erg onder de indruk en probeerde deze uitwerking te ontkrachten maar slaagde daar niet in, evenals latere wiskundigen die daarin ook niet slaagden. Dus tijdreizen zou in theorie wel mogelijk zijn. Overigens welkom terug Germen, lange tijd geen artikelen meer van je gezien hier! Zijn altijd interressant.
Â
Wat er zo vreemd aan is, is dat het tijdreizen in dit filmpje vanuit een vast observatiepunt lijkt te geschieden; men blijft ogenschijnlijk stationair op één plaats, alleen de objecten bewegen. Je ziet tegelijkertijd de voor en achterkant van de planeet in haar omloopbaan, inclusief alle oppervlakken en overige objecten, in verschillende tijdfases. E.e.a. sterk vervormd en uitgedrukt in kleuren. In het verloop tussen de fases (posities) wordt dit uitgedrukt als een gecombineerde (rood/blauw/roze/paars, vorm/kleurverschuiving?). Dat vind ik een nogal verwarrende visuele combinatie, want er is immers geen echte snelheid, dus kan er zoiets als daadwerkelijke (overigens controversieel theoretische) Lorenzcontractie niet plaatsvinden, wel kleurverschuiving. De kleurverschuiving wordt verklaarbaar, als de positie van de waarnemer radiaal op de omloopbanen staat. De planeet beweegt dan immers voortdurend naar je toe en van je af. Maar goed, het is natuurlijk een ander universum. Verder vraag ik mij af hoe het dan onmogelijk is om in dit universum door de tijd te reizen, (is wel eenrichtingsverkeer) als in de praktijk blijkt, dat de klokken in satellieten achter gaan lopen op die op aarde. Dat is toch een vastgesteld feit.  :(    Â
Het filmpje nu 3x bekeken en beluisterd en moest opeens denken aan de werking van de camera obscura, dit is van uit een stilstaand beeld. http://nl.wikipedia.org/wiki/Camera_obscura_(optica) Zo werken eigenlijk ook onze ogen, bij visuele waarneming, zo ook wat de kleuren betreft. http://nl.wikipedia.org/wiki/Menselijk_oog Het verschil zit hem in dat onze ogen bewegingen en ook kleuren vastleggen en de camera obscura alleen stilstaand beeld vastlegd en in zwart-wit. Het observatiepunt waar Andre het over heeft is m.i. inderdaad een stil-staand punt. Als je daarnaast in ogenschouw neemt dat de aarde roteerd in een richting met een bepaalde snelheid, zou je dat moeten zien als een zg stil-staand punt, maar de objecten in de ruimte bewegen dus ook met hun eigen snelheden in een bepaalde richting. Je zou hier dan kunnen spreken van een contradictie. Doordat het een reflectie is, schept het verwarring. Maar niets is dus minder waar, in mijn denken althans. Hoe kijken jullie hiernaar ? Mvg Paul.
We gaan er voor het gemak vanuit dat wij in het nu leven, maar voor hetzelfde geld leven we in een voorgeprogrammeerd verleden en is tijdreizen om die reden al mogelijk. Wanneer de tijdlijn een cirkel is met een plus en een min kant kun je ook alle kanten op reizen.
Bij deze de toelichting bij de video: http://translate.google.nl/translate?hl=nl&sl=en&u=http://jobs.newscientist.com/&prev=/search%3Fq%3Dnew%2Bscientist%2Bjobs%26hl%3Dnl%26tbo%3Dd%26qscrl%3D1%26rlz%3D1T4ADSA_nlNL392NL393%26biw%3D1024%26bih%3D529&sa=X&ei=QD4RUZSRMObN0QXwkoHwCQ&sqi=2&ved=0CDEQ7gEwAA
Â
(klik op de link ‘more on newscientist.com’, dan zie je het.)
Ha Paul.
Â
Het bijzondere aan de situatie van de waarnemer of camera is in dit geval; dat de waarneming niet gedaan wordt vanuit een omloopbaan om de planeet, maar vanuit stilstand, in een positie ver daarbuiten. De planeet draait namelijk niet alleen om z’n eigen as, maar ook om een ster. De ster is in dit filmpje weggelaten. Je ziet dus de planeet, geobserveerd vanuit een baan om de ster, inclusief de spin van de planeet; twee bewegingen dus. In feite is een dergelijke positie als waarnemer in ons universum onmogelijk. Het tijdreizende toestel zou gedurende de langdurige waarneming in de tijd, (vele jaren) allang in de ster moeten zijn gevallen omdat het stil staat. Het kan natuurlijk wel zijn dat het toestel doordat het stationair door de tijd reist, zich kan onttrekken aan de plaatselijke zwaartekracht. In ons universum moeten we (althans hypothetisch) de snelheid van het licht bereiken of overschreiden, om zo snel door de tijd te reizen, waardoor we nooit in een baan om welk zonnestelsel dan ook kunnen blijven. We zouden er langs schieten. Het filmpje is echter gebaseerd op een alternatief heelal, waar de ruimtetijd zich anders gedraagt. De vergelijkingen die ik trok gelden daar niet, ik kan mij voorstellen dat het iedereen van de wijs brengt. Behalve misschien Lukas. :)      Â
Andre, misschien een stomme vraag? maar ondanks dat wij denken stil te staan, draaien we vrolijk met de aarde mee in de rondte. Dat geld ook voor een camera dacht ik. Daarnaast als je het filmpje bekijkt zie je de zg vertekening van het uitlopen van het objekt om daarna weer samengevoegd te worden tot het bestaande geheel. Vandaar de hypothese van een camera obscura, maar dan in beweging. Maar ja ik ben hierin een leek, dus eigenlijk weer wat geleerd. Bedankt. Mvg Paul.
Paul, ik heb de raad opgevolgd die Julie hierboven gaf, dan begrijp je het beter denk ik. Consequentie was voor mij wel, dat ik Google Chroom moest downloaden als browser. M’n hele pagina is nu veranderd hier, veel duidelijker en sneller, maar ook moest ik mijn adres hier opnieuw invoeren. Ideaal eigenlijk, er zit zelfs een automatische functie in voor grammaticale fouten, wat ik wel nodig heb met mijn geheugen.
Â
Overigens, om antwoord te geven op jouw vraag:
Wij draaien inderdaad allemaal mee, met een snelheid van ongeveer 1666,7 km/h. Dat zou ook voor de camera moeten gelden, als die zich op aarde bevond. Maar als je de link die Julie ons gaf bekijkt, zie je dat dit alternatieve heelal cilindrisch is in opzet. Alle licht vormt daarin spiraalvormige korte banen, waardoor een totaal ander optisch beeld wordt gevormd. Volg de link en gij zult u verbazen. :)Â
Andre, praat me niet van google chrome, die heeft bij mij al vele programma’s in de knoei geholpen, vooral MS Outlook. Verder je raad opgevolgd en de link van Julie gelezen. Je laatste zin van “je zult je verbazen”, kwam bij mij niet zo over, ik voelde me eigenlijk bedonderd. Maar dat is mijn eigen fout gelukkig. Ik heb nog wel even gedacht aan een schijn creatie. Maar na dat verhaal verder uitgespit te hebben, blijft de hypothese alleen maar over. Ook Godel’s universum en zijn verhaal van Grandfather Paradox gelezen. In mijn belevenis van het gegeven om terug te reizen in de tijd, heb ik altijd wel als een mogelijkheid gezien, maar ben niet onderlegd genoeg om het te verwoorden. Maar ik heb geleerd in mijn leven om niet te zeggen, zeg nooit nooit, dat er eens een echte mogelijkheid zou komen om terug te reizen in de tijd, net zoals het omgekeerde van wat Jules Vernes deed, door vooruit de tijd te reizen, zal komen, in mijn belevenis althans. Mvg Paul.  :-( Â
Â
Ps: Toch wel een slimme meid, die Julie van ons. P.   ;-)  Â
Â
Helemaal met jou eens wat Julie betreft, maar ze is dan ook niet voor niets universitair onderlegd. :)
Â
Je hoeft je niet bedonderd te voelen trouwens, want ik wist me hier ook geen raad mee moet ik eerlijk zeggen, tot ik de links bekeek die Julie gaf. Oké, ik heb even aapachtig zitten grijnzen om mijn eerdere verklaringen hieromtrent, maar we zijn tenslotte geen wetenschappers, dus wij trappen erin. :) Een alternatief heelal is voor mij glad ijs, heb al moeite genoeg met deze werkelijkheid.
Â
Tot slot, het woordje bedonderd is een te zwaar beladen woord. Ik had beter mijn huiswerk moeten doen. Doorgaans als ik iets tegen kom, ga ik eerst op onderzoek uit en dat had ik nu niet gedaan. Had me gelijk gefocust op de animatie. Maar ja weer een goede les. Mvg Paul.
Er stonden geen links bij dit artikel Paul, dan heb je geen direct houvast om op onderzoek uit te gaan. Je hebt hier al genoeg bewezen dat jij eventuele kennisbronnen o.a. via links, serieus onderzoekt. Ik pas vaak andere methoden toe om problemen te benaderen, daarbij van het principe van de vrije associatie gebruikmakend. Ik zal een voorbeeld geven:
Een alternatief voor donkere materie en donkere energie.
Eerder verscheen hier een artikel over de Warp-drive. Twee supergeleidend, samengestelde, keramische schijven, werden snel draaiend tegenover elkaar geplaatst. D.m.v. een van der Graaf generator werd een spanning overslag gegenereerd van zo’n twee miljoen volt. Als de rotatiesnelheid, in combinatie met een toenemende frequentie van spanning overslag werd opgevoerd, ontstond een niet nader gedefinieerde kinetische krachtbundel, axiaal op de spin van de schijven. Daarbij werd vermeld, dat de bundel op afstand niet in kracht inboette, deze bleef gelijk. Dit betekent in feite; (als het concept tenminste realiteit is) dat een dergelijke afgegeven energievorm over onbekend grote afstanden, in twee richtingen constant dezelfde kracht kan uitoefenen. De as op de schijven heeft immers twee uiteinden.
Â
In ons universum bevinden zich enorme hoeveelheden snel draaiende hemellichamen, van vaak onbekende samenstelling, temperatuur en elektrisch potentiaalverschil. Mij viel op dat het telkens de rotatieas van deze objecten is, van waaruit bijvoorbeeld uitbarstingen van gammastraling of andere elektromagnetische aard stroomt. Het gevolg van actie is altijd reactie. Ik kan het daarom niet uit sluiten in mijn gedachtengang althans; dat sterrenstelsels een soort chaotisch evenwicht bereiken tussen zwaartekracht, kinetische krachtbundels als hierboven omschreven en diezelfde tegengesteld werkende krachtbundels, die invloed uitoefenen op elk sterrenstelsel in de omgeving. De ruimte blijkt (volgens de theorieën) uit te dijen, waardoor de sterrenstelsels steeds verder uit elkaar komen te liggen. Een geheimzinnige donkere energie is daarvan de oorzaak, zo wordt gezegd. Ik vraag mij echter af; wat zou de invloed zijn van een kinetische energievorm, beschreven volgens het principe dat in het concept werd gepresenteerd met de keramische schijven?
Â
Bovenstaande hypothetische concepten ontstonden bij mij door vrije associaties. Wat daaraan aan verbonden is, is dat er helemaal niets van hoeft te kloppen, het kan ook science fiction zijn. Het is aan u dit te beoordelen als u kunt. :) Â
Â
Â
 Â
P.S.
Â
Overigens wordt in bovenstaande hypothese, de donkere materie vervangen door het verschijnsel “Flux pinning” (magnetische fixatie). Dit houdt dan de onderdelen van een sterrenstelsel bij elkaar, tegen de middelpunt vliegende kracht in. Tussen de twee keramische en supergeleidende schijven, moet namelijk een magnetisch aantrekkingsmoment bestaan. Dit naast de aantrekking door een groot elektrisch potentiaalverschil tussen de twee schijven.Â
Andre, bij de tekst “read morë, zie je Wolfgang Schleich en Godel’s universe onderstreept staan. Bij laats genoemde ben ik verder gaan spitten. Ik bevroed dat jij al veel langer met deze materie bezig bent als ik. Nadat ik bij vionair kwam, ben ik me stapje voor stapje over het universum en haar complexe systemen meer gaan lezen en daar nog druk doende om er een bal van te snappen. Ook hier moet je toch minimaal een basiskennis hebben om je denken een vrije loop te gunnen, om het zo maar te verwoorden. De Natuurkunde die ik heb moeten leren ging alleen over de Natuur, want dat is mijn studie geweest. Net zoals scheikunde was in mijn tijd nog niet verweven met de natuurkunde. Maar ik heb alle tijd en elke keer leer ik weer een klein beetje van het wonderbaarlijke universum en haar potentie. Je praat hierboven over kinetische energie, dat zoek ik dan eerst weer op, lees het en geef het de tijd om de grijze cellen aan het werk te stellen. Nadat ik dat gelezen had, begrijp ik nu ook beter je vraag hieromtrent, betreffende het uitdijen van het heelal. Eigenlijk leg je hier een gedachte voor. Waarom maak je hieromtrent bij forum post een artikel aan. Dan kunnen we met ze allen, daar rustig over over babbelen. Mvg Paul.
Dat kunnen we hier ook Paul, het onderwerp is in dit geval niet off topic.
Â
Voor de liefhebbers van science fiction nog het volgende:
Â
Vanavond op RTL 7 twee science fictions.
2030 Man in black. Altijd lollig.
2230 Star trek – The motion picture, met James T Kirk.
Â
Hier neemt ruimteschip USS Enterprise en haar bemanning, het op tegen een alles verwoestend buitenaards object.
Â
Actuele bijkomstigheid is; op 15 februari passeert hier een enorm ruimteobject (astroide-komeet) op slechts 30 000 km afstand. Het is niet het enige object dat hier in het voorjaar zo rakelings zo langs komt schieten, binnen de banen van onze satellieten nog wel. Bedenk dat dit tien keer dichterbij gaat gebeuren dan de maan van ons afstaat. Uitgerekend is, dat dit ruimtepuin heel Europa van de kaart kan vegen in één klap. Veel kijkplezier.  ;)Â
Andre, nadat ik je verhaal gelezen had over kinetische energie, kwam ik steeds terug op het ontstaan van een blackhole. In hoeverre je vanuit jouw keramische schijven dit kan interpreteren, heb ik op dit moment nog geen zinnig idee over. Want in mijn belevenis is er bij het ontstaan van een blackhole, in principe maar een vorm van een schijf aanwezig. Het enige wat ik bedenken kan is dat de ene kant plus is en de andere kant min is. Maar dat gaat uiteindelijk ook niet op. Wel heb ik begrepen dat de gravitatie (zwaartekracht) een belangrijke rol speelt in dit geheel. Het zou ook het uitdijen van het heelal tegenwerken. Mvg Paul.
Andre, nadat ik je verhaal gelezen had over kinetische energie, kwam ik steeds terug op het ontstaan van een blackhole. In hoeverre je vanuit jouw keramische schijven dit kan interpreteren, heb ik op dit moment nog geen zinnig idee over. Want in mijn belevenis is er bij het ontstaan van een blackhole, in principe maar een vorm van een schijf aanwezig. Het enige wat ik bedenken kan is dat de ene kant plus is en de andere kant min is. Maar dat gaat uiteindelijk ook niet op. Wel heb ik begrepen dat de gravitatie (zwaartekracht) een belangrijke rol speelt in dit geheel. Het zou ook het uitdijen van het heelal tegenwerken. Hier een video, waarin veel wordt uitgelegd. Mvg Paul. http://www.levendmechanisme.nl/Birth-of-a-Blackhole.wmvÂ
Paul dit verschijnsel is in ieder geval niet specifiek aan zwarte gaten verbonden. Het kan in mijn hypothetisch concept althans, plaatsvinden door contact (op enige afstand) tussen twee sterk afgekoelde en supergeleidende objecten in de sterrenstelsels. Voorwaarde hierbij is dat de rotatieassen tijdelijk op één lijn staan en er voldoende potentiaalverschil is voor spanning overslag. Maak je verder ook niet te druk over dit onderwerp, ik weet namelijk helemaal niet of ik het principe van die warp drive wel serieus moet nemen. Is dit wel zo, dan vindt dit op grote schaal in alle sterrenstelsels plaats, zonder dat dit waargenomen kan worden op dit moment. Hou het voorlopig maar op science fiction. Het zou echt stom toeval zijn als ik zoiets zou ontdekken. :)
Andre, fantasie is de rijkdom van het kind maar ook van de volwassenen. Door tijd te nemen kan een fantasie werkelijkheid worden. Door steeds een stapje verder te gaan met de oa de beeldvorming van de fantasie en onderzoek te doen naar elk stapje dat je verder gaat, kan men tot een gegeven komen.
Ik heb net je warp drive eens verder uitgespit en begijp nu ook waarom star trek een van je lievelings onderwerpen is. Volgens de natuurkundigen is het mogelijk om met een warpsnelheid te vliegen, dus is er hoop voor je gedachtengang. Ze halen als voorbeeld een wormgat aan en stellen dus volgens de gegevens dat door verbuiging van de ruimte de afstanden korter worden. Een van de belangrijkste punten in dit gegeven blijkt de kwantumgravitatie te zijn, alleen is hiervoor nog geen theorie over ontwikkeld, waardoor ze dus ook niet kunnen bevestigen of wormgaten mogelijk zijn enof niet. Wat me wel duidelijk werdt dat het elektromagnetisch veld hierin een belangrijke rol speelt. Nu begrijp ik ook waarom je de keramische schijven in je denken aanhaalt. Nu is hier weinig over geschreven, maar als ik naar de meeste gebruiks vormen van deze keramische schijven bekijk, dan zou het dus dienst moeten doen als een remmende werking ?? Als ik dan verder naar de kwantumgravitatie kijk, kun je ook hier concluderen dat het nog steeds een hypothese is. Men praat dan over de snaartheorie en de loop-kwantumzwaartekracht, als men dat gegeven zou kunnen aantonen, zou het inhouden dat men de algemene relativiteitstheorie met de kwantummechanica tot een theorie kunnen verenigen. Vraag me nu niet waarom, maar volgens mij zit in dit laatste wel een redelijkheids gedachtegang in. Zeker als je nu naar de huidige wetenschap van de kwantummechanica kijkt. Het woord kwantummechanica en hierin vooral mechanica (werkzaam) lijkt me eigenlijk wel een logisch begrip. Maar ga daar eens rustig verder over nadenken. Mvg Paul.
Zo, vanmiddag eerst een geest verruimend middel genomen met mijn vrouw, door het veld in te gaan en hebben 28 Reeen waargenomen en nog vele kol- en brandganzen. Die waren wispelturig doordat ze alle windrichtingen heen vlogen. Ook nog wat zwermen kievitten gezien. Dat ik denk dat we het ergste van de winter gehad hebben. Misschien nog wat kleine nastootjes, maar dat zal dan ook alles wezen. Dus kunnen we ons verheugen op een vroege lente volgens mij. P.
Â
Andre, als ik in mijn belevenis naar het universum kijk, dan zie ik allerlei werkzame gebeurtenissen, gezien in al zijn diversiteit, die elkaar overlappen enof daar door samenwerken. Dit zou volgens mij ook zo moeten, daar het anders een chaos zou worden, dus je kunt stellen dat je de ene werkzaamheid nooit losmakelijk kan zien van de andere werkzaamheid. M.a.w. ondanks dat we nog bij lange na nog niet alle kennis hieromtrent hebben, is het m.i. een geordende werkzaam gebeuren. De duidelijkste verklaring die ik hiervoor kan vinden is het gegeven van het magnetisch veld.
Â
http://nl.wikipedia.org/wiki/Magnetisch_veld Het valt mij ook op dat deze werking alle kanten op kan en dus een zee van mogelijkheden heeft. Terug naar de keramische platen. Kom ik bij magnetisme en dan verder naar electromagnetisme en lees hier het volgende over: dat magnetisme wordt veroorzaakt door zowel roterende als revoluerende elektrische ladingen in kringstromen, je hebt wel wat speciale elementen nodig om dit te bewerkstelligen, maar die zijn in latere tijd in het ontstaan van het universum in grote maten aanwezig. Dat gaf mij de aanleiding om naar het ferromagnetisme en haar spin werking. Zoals vele oorzaken in het universum soms gezien wordt als een toevalligheid van samenloop van omstandigheden. Zo zouden er dus ook 2 keramische schijven kunnen ontstaan, wel te verstaan in gasvorming die de bewuste elementaire stoffen bezitten. Hoe denken anderen hierover ?? , zou het een kans van slagen hebben? Mvg Paul.
 :-?
Paul, je hebt echt geen schijven nodig, een sterk afgekoeld hemellichaam van een toevallig geschikte samenstelling werkt ook prima. Denk eens aan een zware gasplaneet, sterk afgekoeld tot zo’n 10 Kelvin en voorzien van een rijke atmosfeer van helium. Alle andere gassen zijn dan bevroren, maar Helium niet. Dat betekent dat zo’n planeet statische elektriciteit opbouwt door bewegingen in de atmosfeer en dus ladingen vasthoud en opbouwt. Als Jupiter afkoeld krijg je dat ook en die planeet is helemaal opgebouwd uit gassen, vloeistoffen en een beetje vaste stof door ingeslagen ruimtepuin. Door afkoeling zou Jupiter enorm krimpen, waardoor de planeet een extreme rotatie snelheid krijgt. Vervolgens ontmoeten die twee planeten elkaar periodiek in banen die spanningoverslag mogelijk maken, met de rotatieassen op één lijn. Gedurende die periode herhaalt de natuur van zichzelf het experiment met de twee keramische schijven. De kans dat de assen daarna op één lijn blijven is groot, omdat een gyroscopische werking dat in de hand werkt. Gevolg is; iedere keer dat de planeten elkaar ontmoeten treed dit verschijnsel op. Het aantal hemellichamen in een sterrenstelsel beloopt in de vele miljoenen tot miljarden, groot en klein en alles beweegt. Ik kan niet inschatten hoe vaak dit gebeurd, maar dat het gebeurd kun je donder op zeggen. Het enige dat mij doet twijfelen aan het verschijnsel zelf is; werkt het experiment met de keramische schijven wel echt? Als het werkt komt het in de natuur zeker voor. De natuur is chaos, er is niets op regel, al denk jij dan van wel, maar dat geeft niet. Ieder haar/zijn zienswijze en inzichten. :) Â
Andre, tot slot. Je voorbeelden begrijp ik wel en je miszegt daar niets mee, laat dat duidelijk zijn. Mijn denken gaat van systemen uit. Daar alles wat we tot nu toe weten, bestaat uit systemen. Dat er onverwachte dingen kunnen geschieden, die we niet direct verklaren kunnen, wil nog niet zeggen dat het niet onderhevig is aan een systeem. De gebeurtenis is ons alleen niet bekend enof eerder waargenomen. Dat is ook de redenen dat ik niet denk vanuit een chaos, maar vanuit geordende wetmatigheid. Het is maar goed ook denk ik dan vaak, dat we alles nog niet weten en alle systemen kunnen overzien. We weten nog niet eens alles van onze aardkloot en dat geeft op zich al problemen genoeg. Maar net zoals jij het zegt een ieder zijn enof haar zienswijze. Mvg Paul.