We naderen met rasse schreden het punt waarop we bepaalde ooit uitgestorven gewaande dieren, en zelfs uitgestorven mensensoorten als de Neanderthaler, weer tot leven kunnen wekken. Of, wezens kunnen scheppen die er erg op lijken. Over de ethische consequenties hiervan is nog niet goed nagedacht. Met het weer tot leven wekken van een soort die door menselijk toedoen is uitgestorven, zullen maar weinig mensen moeite hebben, tenminste als het om een voor de mens onschadelijke soort gaat. Maar wat moeten we denken over een soort die door natuurlijke oorzaak is uitgestorven, bijvoorbeeld de reuzenhaai?
Het tot leven wekken van een bewuste soort zoals de Neanderthaler is een nog veel ethisch heikeler probleem. Veroordelen we een dergelijk intelligent wezen niet tot een leven van eenzaamheid en verlatenheid?
Misschien een contract waarin staat dat die zijn hele leven vertroeteld moet worden.
Voordat ze er aan mogen beginnen, net als iemand anders met een zichtbare afwijking.
Voelt als herboren. Gewoon een vorm van reïncarnatie. Komt tijd komt raad. Het volgende is ook wel leuk men heeft ‘niet voldoende ruimte op aarde’ dus zal men andere planeten moeten prepareren voor aangepaste levens vormen. Men kan namelijk met deze technieken ook nieuwe soorten binnen het genoom mogelijkheden project, scheppen. Ook belangrijk voor het zeer persoonlijke gaat men de gestorven kinderen weer allemaal tot leven wekken en waarmee gaat men ze voeden. Verjongen is het natuurlijke proces, bij elke geboorte, is een deel (meestal het bruikbare) van de oude wezen(s) immers weer hersteld….. ;)
31 maart in de radio-uitzending op radio 1 hadden we (Labyrint) een Nederlandse spreker over dit onderwerp. Was erg interessant! En het is hier terug te luisteren (onderaan):
http://www.wetenschap24.nl/programmas/labyrint/labyrint-radio/2013/maart/31-maart.html
Als ik naar de wetmatigheid van de evolutie kijk, die door de jaren heen vast is gesteld door de wetenschap, rijst bij mij de vraag, moet je dat willen ? Mi is evolutie een proces, die zich regelmatig aanpast aan de huidige omstandigheden van de aarde, je zou het kunnen zien als een van de grootste en langdurigste cyclus die we kennen. Krijg je de vraag, moeten wij mensen, ahw voor een soort hogere macht gaan spelen en hebben we dat recht dan ook ? Dat men onderzoek doet naar het verleden, om het heden te kunnen begrijpen, vind ik een logische zaak, maar dat is het dan. Trek een lering uit die informatie en probeer met die lering, de huidige aarde nog een beetje in balans te houden en vooral leefbaar voor de toekomst. Een voorbeeld, stel dat we straks zover kunnen komen, dat de mogelijkheid zou bestaan om de uitgestorven soorten te doen herleven. Hoe zouden die soorten dan kunnen overleven ? De aarde en haar biotoop structuren zijn zodanig veranderd voor het desbetreffende dier, dat het geen overlevingskansen zou hebben, laat staan dat er ruimte is voor deze dieren om te kunnen leven. Daarnaast, wederom ervan uitgaande dat deze mogelijkheid bestaat om dit te bewerkstelligen, krijg je het volgende probleem nl dat de mens haar verloren dierbare weer tot leven zouden willen opwekken. Het is een gegeven dat het uitsterven van soorten een onderdeel van de evolutie is, netzoals het sterven aan het einde van de cyclus is van het levendmechanisme, wat zich weer herhaalt door de nieuwe generatie. Tot slot, voor de mensheid is doodgaan een begrip waar we niet zo graag aan denken, daar kan ik nog wel een logica in vinden. Maar wie zegt ons dat het leven daarna volledig teneinde is, wie weet wat er na de dood gebeurd ? Misschien komen we dan terecht in een volledige mooie wereld van transparantie ? Dus zou ik zeggen wees niet bevreesd en geniet van het positieve wat U elke dag weer mag beleven, ondanks dat het vaak maar een klein detail kan zijn. Mvg Paul.
Altijd is er een evolutie geweest, die wezens doet komen en gaan. Toch legt de wetenschap, in het kader van de biodiversiteit, sterk de nadruk op behouden wat er is. Terwijl juist het evolutieproces een proces is dat gebaseerd is op doorlopende verandering. In de lilaca wordt bestudeerd hoe de evolutie en de evolutiekracht wezens en hun lichamen doet komen en gaan. Maar ook wat de mens belet om verandering te accepteren en zelf ook in verandering te komen. Vooral het gebrek aan een juist zicht op het uitsterven van bepaalde diersoorten doet allerlei activiteiten ontstaan die veel geld en energie opslorpen, maar geen inzicht geven in het evolutieproces zoals zich dit in de werkelijkheid afspeelt.
Als je dan ziet wat de mensheid inmiddels al aan biodiversiteit tot z’n einde heeft gebracht en er nog heel wat op de agenda staat kun je je afvragen of dit wenselijke evolutie is.
Beste A.Vrijland, het woord en begrip Lilaca kende ik niet en heb het opgezocht en begrepen. Verder denken we het zelfde omtrent dit gegeven. Mvg Paul.