Dit gebed in klassiek Nahuatl, de taal die de Azteken ten tijde van de inval van de Spanjaarden spraken, geeft de visionaire levensinstelling goed weer.
nomatca nehuatl
niQuetzalcoatl
niMatl
ca nehuatl niYaotl
niMoquequeloatzin
atle ipan nitlamati…tla xihualhuian
tlamacazque
tonatiuh iquizayan
tonatiuh icalaquiyanin ixquichca nemi
in yolli
in patlantinemiin ic nauhcan
niquintzatzilia
ic axcan yez…tla xihuallauh
Ce-Tecpatl
tezzohuaz
titlapallohuaztla xihuallauh
Tlatecuin
Vertaald in het Nederlands:
Ik zelf
Ik, Quetzalcoatl
Ik, de Hand
inderdaad, ik, de strijder
Ik, de bespotter
Ik respecteer nietsKom tevoorschijn
geesten
van de zonsondergang
van de zonsopkomstWaar jullie je ook schuilhouden
Als dieren
Als vogelsVan de vier richtingen
roep ik jullie
in mijn greepKom voorwaarts
mes
om bevlekt te worden
met bloedkom voorwaarts
kruis mijn weg
We zijn allen op reis. Hoewel we, neopaganisten uitgezonderd, niet het door animisme en bloedige strijd doorspekte wereldbeeld van de Azteken delen, kan ik persoonlijk me in ieder geval uitstekend inleven in het levensgevoel dat uit dit gebed spreekt. We moeten niet bang zijn voor de (vele) hindernissen die we op onze levensreis tegen zullen komen, maar ze overwinnen.
We hebben de kracht in ons om deze wereld een betere plek te maken dan hoe we deze aantroffen. Laten we dit dan ook doen.
Dus zelfs als je in de bijstand zit (zoals ik) moet je niet fatalistisch zijn?
Nee. Je bent nog gezond (hoop ik), je bent niet dom en je woont in een van de meest welvarende landen ter wereld. Ik geef toe dat de bijstand een val is, maar hopeloos is het niet.
Persoonlijk vind ik het gebed nogal gewelddadig. Het geeft voor mij eigenlijk goed weer hoe de moderne westerse mens naar de wereld kijkt en ermee omgaat: niets ontziend, vanuit een superioriteitsgevoel en respectloos.
Je zult het mij niet horen bidden.
Volgens mij moet je het niet te letterlijk nemen en tussen de regels door lezen.