Thomas Thwaites nam zich voor een bijzondere uitdaging aan te gaan. Hij maakte een broodrooster uit ruwe grondstoffen. Als basismodel gebruikte hij een goedkoop broodrooster van een tientje. Geen probleem, zou je zeggen,voor een apparaat dat door een goede fabrieksarbeider in misschien een half uurtje in elkaar wordt geschroefd. Dat bleek akelig tegen te vallen, en op zijn achterhoofd gevallen was Thwaites bepaald niet…
Werkelijk alle onderdelen die nodig zijn voor een functioneel apparaat, zoals staal, gloeielementen en draad, smeedde hij uit grondstoffen die hij zelf won uit erts en andere natuurlijke grondstoffen. Na maanden zwoegen lukte het Thwaites om zijn broodrooster aan de praat te krijgen. Althans: voor vijf seconden.
De consequenties hiervan zijn uitermate verontrustend. Ons productiesysteem is zo geglobaliseerd, dat er geen producten zijn die in één geografisch gebied kunnen worden gemaakt. Alleen staten die te leiden hebben gehad van internationale sancties, zoals Iran en Noord-Korea,zijn op industrieel gebied grotendeels zelfvoorzienend. Als dit systeem om welke reden dan ook in elkaar stort, een EMP-aanval of zonnevlam bijvoorbeeld, hebben we echt een probleem.
Overal een kooi van Faraday omheen maken?
Dat is helaas onvoldoende. Stel, je bouwt om je huis een enorme kooi van Faraday. De rest van het land is dan terug in de steentijd. Je hebt geen stroom, radio,internet. Ook al heb je persoonlijk je huiswerk goed gedaan. Woon je in een polder,dan ben je helemaal de sigaar, want gemalen werken ook niet meer.
Ik bedoel niet alleen m’n eigen zooi met ‘overal’, maar al het elektrische spul in het hele land.