Steeds meer mensen wordt het duidelijk, dat Turkije een uiterst dubbelzinnige ‘vriend’ is, en dat Europa beter af is met Rusland als bondgenoot dan met de Turken. Een korte beschrijving van de recente geschiedenis.
De illegale bezetting van Cyprus Cyprus, een voormalig Britse kolonie, werd bij de onafhankelijkheid bewoond door 87% Grieken en 13% Turken. De Turkse minderheid kreeg bij de onafhankelijk buitenproportioneel veel politieke zeggenschap. Zo ging dertig tot veertig procent van de zetels van belangrijke bestuursorganen naar Turken. Na politieke onlusten en kleinschalige inmenging van het Griekse leger, viel een Turkse invasiemacht het eiland binnen. Het noordelijke derde deel werd etnisch gezuiverd van Grieken. Kerken werden verwoest, waar de moskeeën in het zuiden nog steeds worden onderhouden. Turkije transporteerde grote hoeveelheden mensen uit het oosten van Turkije naar Noord-Cyprus, een vorm van demografische oorlogsvoering die verboden is volgens het VN-handvest.
De geheime steun aan IS en Al Nusra
Het is geen geheim, dat de moslimfundamentalist Erdogan in eigen land en daarbuiten een islamiseringsagenda doorvoert. De buitenlandse politiek van Turkije is nu niet ingegeven door wat in het belang is van Turkije, maar door soennitisch-sektarische overwegingen. Het resultaat is nu dat Turkije een zeer vijandige relatie heeft met de Koerden, met buurlanden Griekenland, Syrië, Irak, Armenië en met verder weg gelegen landen als Israël, Egypte en Rusland. Al langer is bekend dat Turkije, met de oliedictaturen Qatar en Saoedi-Arabië, massaal steun levert aan islamistische groepen zoals Islamitisch Front en Al Nusra. Uit Amerikaanse uitlatingen en getuigenissen van ex-IS strijders blijkt ook dat Turkije IS actief steunt en grootafnemer is van de door de terreurbeweging gestolen olie. Dat niet alleen. Turkije bombardeert de enige kracht die IS effectief weerwerk kan leveren: de YPG, in plaats van dat het land samenwerkt met de Koerden om af te rekenen met deze misdadigers. Kortom: dit is hoogverraad en reden om Turkije per direct uit de NAVO te zetten.
Het regime-Erdogan schendt de mensenrechten sterker dan Rusland.
De immigrantengolf
Turkije doet niets om de grote hoeveelheid immigranten uit landen als Afghanistan, Pakistan, Irak en Syrië tegen te houden en is hiermee voor een groot deel verantwoordelijk voor de huidige migrantencrisis. Turkije gebruikt de migrantenstroom, die NAVO-bondgenoten als Duitsland ernstig destabiliseert, als politiek wapen om extra concessies van de EU (waarvan het grootste deel van de leden ook NAVO-lid) is af te dwingen. Een chantagepolitiek waar de ruggengraatloze politici van landen als Duitsland, de Benelux en Frankrijk graag aan toegeven. Dat is gedrag van een vijand, niet gedrag van een bondgenoot. Al eerder maakte het regime-Erdogan zich schuldig aan inmenging in binnenlandse aangelegenheden, door de Turkse minderheid op te hitsen tegen het land waarin ze wonen en hun integratie tegen te werken.
Dit is niet het gedrag van een vriend en bondgenoot, maar van een vijandige mogendheid.
Ruziezoeken
De Turken doen er, zo lijkt het, alles aan om een gewapend conflict met Rusland uit te lokken en de NAVO hierbij te betrekken. Zo bleek uit de beschieting van een Russische straaljager toen deze minder dan een minuut over Turks grondgebied was gevlogen (hoewel zelfs deze lezing betwist wordt; volgens de Russen vlogen ze alleen in het Syrische luchtruim). Voor een islamist als Erdogan is een scenario waarin de kafirs elkaar afslachten een droomscenario. Het is daarom niet denkbeeldig dat Turkije welbewust provoceerde, nu Rusland en NAVO-lidstaten steeds meer samenwerken om IS op te ruimen. Een oorlog tussen Rusland en het westen zou uitdraaien op een atoomoorlog en de relatieve positie van de islamitische wereld enorm versterken.
Samengevat
Met een ‘vriend’ als het regime-Erdogan heeft Europa geen vijanden meer nodig. Een land met een dergelijk misdadig regime en verraderlijke buitenlandse poliitiek hoort niet thuis in een organisatie als de NAVO. Het is verstandiger om de onzinnige ruzie met Rusland bij te leggen en het land het liefst snel toe te laten treden tot de NAVO of een nieuw te vormen militaire organisatie. Ook kunnen de EU en de Euraziatische Unie, met China, samengevoegd worden tot een economisch blok dat het gehele noorden en midden van Eurazië omspant. Zodra de Turken hebben afgerekend met de islamisten, en de Amerikanen met de waanideeën die het politieke establishment teisteren, zijn ze welkom.
Het Europese Schiereiland wordt bewoond door schapen, die omringd worden door wolven. Na de vijf eeuwen waarin Europeanen dood en verderf zaaiden op hun eigen continentje en de rest van de wereld, veranderde de blik van de Europeanen op zichzelf fundamenteel. Europa werd deze keer de voorhoede van het pacifisme. Na de val van het IJzeren Gordijn raapten de Europeanen een aanzienlijk vredesdividend. Deze gunstige tijden zijn voorbij. De wolven loeren weer richting het Europese Schiereiland, en deze keer zijn ze sterker dan in vele eeuwen.
Een Russische tank in Oekraïne. Rusland heeft meer tanks dan welk ander land ter wereld ook.
Russische leger sterkste op Europese continent
Waar Europese staten de laatste dertig jaar fors hebben bezuinigd op defensie, rekenend op de Amerikaanse paraplu, zijn in Rusland de uitgaven aan defensie fors opgevoerd, tot 70 miljard dollar per jaar of 4,2% van het BNP. Ter vergelijking: in West-Europa ligt dit rond de 1,5%. Op dit moment beschikt Rusland over rond de 845.000 man, 22.550 tanks en 1.399 militaire vliegtuigen. Ter vergelijking: het Europese Schiereiland beschikt weliswaar over meer manschappen, 1,55 miljoen, maar veel minder tanks en vliegtuigen. Vooral de oostelijke flank van de NAVO stelt weinig voor. De Duitse luchtmacht kampt met gebreken (waar de Polen zich behoorlijk zorgen om maken), met de Bundeswehr is het niet veel beter gesteld en zowel Duitsland als Polen beschikken over veel minder tanks, 600 resp. 1000 (die in het geval van Polen erg verouderd zijn, net als die van Oekraïne). Vermoedelijk zou het Russische leger daarom weinig moeite hebben het Poolse leger te kraken, en mogelijk zelfs kunnen doorstoten in Duitsland. De Baltische staten beschikken in totaal over 3 tanks, wat overigens nog drie meer is dan het Nederlandse leger. In principe kan Rusland deze staten snel, in een dag, onder de voet lopen. De zwakte van de Europese luchtmacht bleek ook in Libië. In feite leveren zelfs bij “Europese” luchtoperaties de Amerikanen de meerderheid van de luchtmacht. Alleen de Amerikaanse luchtmacht, met in 2015 3857 gevechtsvliegtuigen, is ruimschoots opgewassen tegen de Russen.
Kortom: alleen als de Amerikanen voor zware luchtsteun zorgen zou deze ongelijke krachtsverhouding verbeteren. Helaas voor de Europeanen beschikken de Russen over een exclave, die tussen Polen en Litouwen in ligt: Kaliningrad. Hier kan Rusland de zeer effectieve en nauwkeurige Iskander ballistische raket en de S-400 luchtafweerraketten met een bereik van 400 km installeren, wat zou betekenen dat Rusland de superieure Amerikaanse luchtmacht enkele dagen op afstand kan houden in Polen en het Balticum. Dit is genoeg om het Balticum en een groot deel van Polen onder de voet te lopen en de Amerikanen voor voldongen feite te stellen. Ik denk niet dat de Amerikanen een verwoestend duel met het geduchte kernwapenarsenaal van Rusland zullen willen riskeren om perifeer terrein terug te winnen.
De uitbreiding van het oosten van de NAVO is in de ogen van de Russen een grote geopolitieke catastrofe.
De motieven voor Poetin om in de eerste maanden van 2015 toe te slaan
Hoewel het Russische leger sterk is, staat Rusland strategisch gezien erg zwak. Poetin veranderde Rusland in een oliesjeikdom dat een groot deel van zelfs eerste levensbehoeften importeert. De communistische dictatuur kweekte weinig vrienden onder de Oost-Europeanen en de inwoners van voormalige Sovjetrepublieken.
Poetin heeft slechts één sterk wapen: Russische aardolie en aardgas, dat in een groot deel van de Europese energiebehoefte voorziet. Dit is echter een tweesnijdend zwaard: Europa is de enige afnemer die Rusland een hoge prijs voor het gas betaalt. Europa afknijpen zou één keer flink pijn doen op het Schiereiland, maar daarmee Ruslands voornaamste en lucratiefste afzetmarkt verwoesten. Rusland zat zelfs met de hoge olieprijzen van 2014 al in zwaar economisch weer. Begin 2015, met de gehalveerde olieprijs, is de situatie ronduit catastrofaal. Ondertussen ziet het er voor Poetin somber uit. De Oekraïners kunnen ondertussen zijn bloed wel drinken, op het Schiereiland wordt hij steeds impopulairder, de binnenlandse kritiek zwelt aan en zelfs zijn trouwe bondgenoten Loekasjenko van Wit-Rusland en Armenië beginnen twijfels te krijgen. Kortom: Rusland staat op het punt van omvallen.
De combinatie van de Europese militaire zwakte en verdeeldheid, een incompetente Amerikaanse president en zijn voortdurend verslechterende strategische positie, maakt dit een uitgelezen kans voor Poetin om met één harde tactische klap de rollen om te draaien. Een vlucht naar voren dus. Dit is namelijk de laatste gelegenheid om de ineenstorting van zijn regime af te wenden. Als hij de Baltische Staten en Oekraïne in handen krijgt, zou hem dit in de ogen van de bevolking een grote held maken. Ook zou de NAVO zwaar vernederd worden en zouden vijandige dan buurstaten als Polen en Roemenië eieren voor hun geld moeten kiezen.
De rol van Turkije
Hierbij zal hij het op een akkoordje moeten gooien met Turkije. Voor NAVO-lid Turkije is de zuidelijke Balkan, voornamelijk Bulgarije, erg aantrekkelijk. Als het Europese Schiereiland zou verzwakken, neemt de Turkse invloed sterk toe. Vermoedelijk zal Turkije zich daarom zoveel mogelijk afzijdig houden. Het zou een meesterslag zijn, als Poetin er in zou slagen om de Turken tot bondgenoot om te turnen. Het Turkse leger is sterk, volgens sommige schattingen het tiende sterkste leger ter wereld met 1000 vliegtuigen, 3000 tanks en 410.000 manschappen. Turkije zou zonder veel problemen de zwakke landen Cyprus, Griekenland en Bulgarije onder de voet kunnen lopen, waarmee de strategische positie van de NAVO hopeloos zou zijn in het Middellandse Zee-bekken. Van de Turkse president Erdogan, een islamitische extremist die net als Poetin niet bepaald gezegend is met veel scrupules, is de grote droom het Ottomaanse Rijk opnieuw te vestigen. Beheersing van de zuidelijke Balkan is hiervoor essentieel. Het oprollen van de zuidelijke flank van de NAVO en het veroveren van de Balkan zou deze droom realiteit maken.
Islamitische Staat
IS-strijders infiltreren nu Turkije, lijken een sterk bruggenhoofd in Libië te hebben gevestigd en hebben aangekondigd om vanuit Libië een aanval te doen op het Italiaanse schiereiland. Op dit moment, begin 2015, lijkt dit lachwekkende bravoure. IS krijgt een ongenadig pak slaag van de Amerikaanse luchtmacht, Koerdische strijders en sji’ietische milities, maar wat hier van belang is, is de narratief. Vrijwel elke islamiet voelt zich vernederd vanwege de overheersende rol die niet-islamieten, zoals de Amerikanen en Europeanen, spelen in de wereld en droomt van herstel van het islamitische wereldrijk, het kalifaat. Een confrontatie zoeken met het Amerikaanse leger is vanzelfsprekend zelfmoord, zoals dictator Saddam heeft ondervonden. Europa is echter een ander verhaal. Het zal de leiding van IS niet ontgaan zijn dat de Europese legers maar net opgewassen zijn tegen niet-westerse tegenstanders en dat ze vooral een harde dobber hebben om af te rekenen met fanatieke guerillastrijders zoals de taliban of IS. Europa telt ongeveer twintig miljoen immigranten van islamitische afkomst, die voor een aanzienlijk deel de koran (en, mogen we aannemen, de soenna) boven westerse normen en waarden stellen. Ook apocalyptische visioenen van een wereldoorlog tussen de islamieten en de ongelovigen zijn onder de islamieten wijdverbreid. IS stelt militair nu niet veel voor, maar de zaak verandert als het IS-narratief massaal wordt overgenomen in de islamitische wereld en straks miljoenen gewapende islamieten de IS-dreigementen waar gaan maken. Ervaringen van Koerdische vrijheidsstrijders, taaie en moedige mensen die de dood niet vrezen, met IS scheppen geen opwekkend beeld. Een vergelijkbare situatie deed zich voor in Sudan, waar toen de Mahdistische beweging dood en verderf zaaide. Stel je voor, lawines van slechtbewapende fanatiekelingen die massaal aanvallen gaan uitvoeren op niet-moslims of ‘afvalligen’, hierbij de dood niet vrezend. Hoewel er een zee ligt tussen de gebieden met een moslimmeerderheid en Europa, en de Europese vloot en luchtmacht een invasie met gemak kan afslaan, vormen de steeds meer bewapende islamitische minderheden in bijvoorbeeld de Parijse voorsteden een gevaar. De Europeanen moeten dan een oorlog op twee fronten voeren. Alle ingrediënten voor een “perfect storm” lijken aanwezig.
Wat kunnen we hieraan doen?
Om het leger te versterken is het nu rijkelijk laat. Toch zijn er enkele mogelijkheden. Poetin ziet de NAVO als zwak en verdeeld. Hier moet verandering in komen. Om te beginnen zal het Russische offensief in Oekraïne koste wat kost gestopt moeten worden. Te denken valt dan bijvoorbeeld aan een vredesmacht en het massaal aanvoeren van oorlogsmaterieel naar Oekraïne en de Baltische staten. Elke Russische provocatie op NAVO-grondgebied zal moeten worden beantwoord met scherp, maar wel proportioneel. Het Oekraïense leger moet worden voorzien van zware wapens, waaronder geavanceerde Javelin- of Spike anti-tank raketten om af te rekenen met Russische pantservoertuigen en tanks. Rusland kan verder worden gedestabiliseerd door Russische olie- en gasimport te vervangen door bijvoorbeeld uit het Midden Oosten. Ook zal China zwaar onder druk moeten worden gezet om Rusland te laten vallen. Oekraïne toelaten als NAVO-lid zou de Russen doen inzien dat de confrontatiekoers met het westen gedoemd is te mislukken. Na een paar jaar economische misère zal dan een meer democratisch bewind aan de macht komen, met de siloviki aan het hoofd.
Een islam die is gebaseerd op de koran alleen is het beste wapen tegen zowel achterlijkheid, als IS.
De IS-dreiging is lastiger aan te pakken. Het is vrijwel onmogelijk om de diepe haat- en wrokgevoelens die velen onder de meer dan een miljard moslims jegens ongelovigen koesteren, weg te nemen. Om te beginnen moet het Westen duidelijk partij kiezen voor de seculiere staten Syrië, Marokko en Egypte. Elke staat die pro-kalifaat bewegingen steunt, zoals de Golfstaatjes en Saoedi Arabië, moet gezien worden als onderdeel van het vijandige blok. Het wapenbezit en de bendecultuur onder de islamitische minderheid in West Europa zal doortastend moeten worden aangepakt. Dit geldt ook voor de drijvende kracht achter IS en jihadisme: het islamitische fundamentalisme. Ter inspiratie kunnen de Europeanen kijken naar de visionaire stichter van het moderne Turkije, Kemal Atatürk. Het Westen moet deze progressieve landen volop steunen met technologie om de woestijnen tot bloei te brengen en goede onderwijs en gezondheidszorg te ontwikkelen, zodat het welvarende landen met een gelukkige bevolking worden.
Ook van belang is dat het fundamentalisme in Turkije de nek wordt omgedraaid. De militaire agressie op Cyprus en de onderdrukking van persvrijheid zijn elk voldoende redenen om het regime-Erdogan de toegang tot de Europese markt en EU-geld te ontzeggen, wat een harde klap voor het regime zou betekenen. Vooral de kliek rond Erdogan moet hard worden aangepakt, en de seculieren moeten van harte worden gesteund. De beste oplossing is uiteraard een theologische hervorming van de islam, waarbij “jihad” wordt gezien als heilige inspanning om ziekten en armoede uit te roeien, en moslims zich identificeren met goedwillende mensen in het algemeen, in plaats van alleen met andere moslims, hoe schurkachtig deze ook zijn. Dit vereist echter het afschaffen van de hadith en soenna, en terugkeren naar de oorspronkelijke brontekst van de koran. Dit zou de islam een kracht ten goede maken, in plaats van, zoals nu, een kracht van de dood en het verderf.
Zelfs na meer dan een maand bombarderen, het totaal uit zijn verband rukken van het VN-mandaat en het verspreiden van de nodige doorzichtige leugens, zit Gadaffi nog steeds vast in het zadel. Deze les is Midden Oosten potentaatjes niet ontgaan.
Gadaffi, een dictator in zijn nadagen
Muammar Gadaffi is, net zoals zijn collega-dictators in de Arabische wereld, een weinig aangenaam heerschap. De man bood zijn volk een redelijk hoge levensstandaard, waardoor Libië het rijkste land van Afrika werd. Rechten van vrouwen en religieuze minderheden zijn naar islamitische maatstaven in Libië vrij goed geregeld (zij het niet zo goed als in buurland Tunesië). Hij bedacht zijn eigen politieke filosofie. Minder plezierig liep het af met Gadaffi’s vele politieke vijanden, zoals mensenrechtenactivisten en de fundamentalistische Afghanistan-veteranen in Benghazi. Gadaffi bleek ook niet vies van het sponsoren van terroristische groepen. Ook is de fervente islamist Gadaffi de grondlegger van de moordzuchtige Janjaweed, die in Darfur miljoenen mensen over de kling heeft gejaagd en heeft hij actief het islamiseren van Afrika bevorderd.
Met rust laten was beter geweest
Het regime van Gadaffi liep al op zijn nadagen. De man is nu ruim voorbij zijn pensioengerechtigde leeftijd, is volgens sommige bronnen behoorlijk aan het dementeren en zou binnen een paar jaar opgevolgd worden door een van zijn zoons. Zoals gebruikelijk in de islamitische wereld (in feite is Libië net als Syrië een de facto koninkrijk met erfopvolging, de enige stabiele regeervorm in islamitische landen).
Kortom: wijsheid is hier de man te laten zitten en subtiel druk uit te oefenen om wat meer respect voor mensenrechten te tonen, voor zover haalbaar in een feodaal islamitisch land als Libië. Al te humanitair bewogen leiders worden in de autoritair georganiseerde, collectivistische islamitische wereld al snel als zwak gezien.
De afgang van de NAVO in Libië is zo langzamerhand compleet.
NAVO steeds meer een papieren tijger
Nu een groot deel van het land in puin is geschoten, wordt het tijd de balans op te maken. Vele weken van NAVO-bombardementen hebben de greep van Gadaffi op zijn land niet verzwakt. De frontlijn ligt in grote lijnen nog steeds zo als weken geleden. In strategische termen is dit een enorme blamage. De luchtmacht van de op Duitsland na, drie machtigste Europese landen (met substantiële Amerikaanse steun) is niet in staat om een dictator van een landje met misschien zes miljoen inwoners te wippen. Maandenlange training door de beste militaire instructeurs heeft slechts een rebellenleger opgeleverd dat niet in staat is een deuk in een pakje boter te slaan, laat staan om Gadaffi’s bij elkaar geraapte leger te verslaan. Kortom: het militair afschrikwekkende vermogen van de NAVO, althans het Europese deel daarvan, is in diskrediet gebracht.
NAVO steeds ongeloofwaardiger
Ook de oorlogspropaganda van de NAVO wordt steeds meer onderuit gehaald. De theorie als zou Gadaffi een eenzame gek zijn die door het volk massaal wordt gehaat, blijkt niet te kloppen. Grote delen van de bevolking staan, zo blijkt, nog steeds achter hem. Zelfs internationale sancties bleken niet te werken. Ook beweringen over massaverkrachtingen door Libische troepen kunnen volgens Amnesty niet hard gemaakt worden. Vermoedelijk is dit de reden dat de rebellen nu in het geheim worden voorzien van een grote hoeveelheid wapens en nieuwe uniformen.
Als Gadaffi’s regime het overleeft en de Amerikanen door geldgebrek hun militaire paraplu over Europa terugtrekken, is de kans niet denkbeeldig dat de volgende militaire actie op Europees grondgebied plaatsvindt. Het zal niet de eerste keer in de geschiedenis zijn…
