Deze documentaire uitgezonden op de Noorse televisie gaat in op hoe bedrijven bewust artikelen ontwerpen die er na een tijdje mee ophouden zodat mensen nieuwe spullen moeten kopen. De gloeilamp is hier een goed voorbeeld van. Nadat de gloeilampproducenten incl. het Nederlandse Phillips succesvol een kartel hadden gevormd in de beginjaren van de vorige eeuw ging de kwaliteit van gloeilampen hard achteruit. Van 2500 branduren in 1920 liep dit terug tot 1000 branduren in 1940. Dit mechanisme van gepland falen is vandaag de dag in allerlei consumentenproducten terug te vinden zoals, Ipod`s, printers, etc. In deze tijd lijkt dit een bizarre praktijk en iets wat wellicht net als kartelvorming grondig aangepakt zou moeten worden. Hieronder de interessante documentaire, (Engelse ondertitels zijn eventueel aan te zetten):
(Met hartelijke dank aan Niels voor de tip van deze documentaire)
Het werd in bovenstaande documentaire ook al genoemd maar het antwoord op dit soort ingebouwde verkwisting is het Cradle to Cradle principe waarbij je juist producten probeert te ontwerpen die volledig te hergebruiken zijn. Laten we onze toekomstige generaties vooral in dit laatste principe scholen zodat we in principe geen afvalstoffen meer hebben maar al het technische afval als nieuwe grondstof voor andere producten kan gaan dienen. Cyclisch leren denken net als de natuur. Hieronder twee oudere documentaires van VPRO over Cradle tot Cradle. Ze zijn op de site zelf te bekijken.
Hoe krijgen de Indiërs het voor elkaar om steeds voor een prikje dingen als auto’s, tablet computers en ruimtevaartprojecten te verwezenlijken, daar waar bij westerse bedrijven en organisaties als Saab en NASA de kosten steeds meer de pan uitrijzen? Het antwoord: de bijzondere filosofie die de Indiërs hanteren. R.A. Mashelkar licht in deze TED-presentatie een tipje van de sluier op aan de hand van drie Indiase succesverhalen.
Kunnen we op deze manier met veel minder mensen en kapitaal toch een hoog welvaartspeil bereiken? Het Indiase voorbeeld doet vermoeden van wel. Als we deze filosofie toepassen op spilzuchtige sectoren als ons financiële systeem en de gezondheidszorg, kunnen we waarschijnlijk voor veel minder dan nu veel betere producten krijgen.
Erger jij je ook aan allerlei ontzettend dom opgezette producten en diensten? Een echte visionair laat het daar niet bij zitten en vindt een veel slimmer alternatief uit. In dit artikel de eerste SIT-tool: aftrekken.
De kunst van het aftrekken
In het eerste deel zijn de basisprincipes van SIT al aan de orde gekomen. Nu de eerste van de vijf tools die bij SIT worden gebruikt: het aftrekken. Met deze verbluffend simpele techniek kunnen compleet nieuwe producten en diensten worden bedacht.
Less is more
Deze gevleugelde kreet blijkt maar al te waar als je nieuwe producten en diensten bedenkt. Iedereen kent wel de van allerlei functies uitpuilende gadgets waar de gemiddelde consument niet op zit te wachten. Logisch ook, iets toevoegen is heel makkelijk. Zeker wat software betreft. Toch loont het de moeite iets weg te halen. Vaak ontstaan zo verrassende producten en diensten.
Door dingen weg te laten uit een autoruit met wissers, ontstaan een aantal verrassend nieuwe producten.
Voorbeeld: een autoruit met ruitenwissers Stap 1: de Closed World van de autoruit
Iedere auto heeft,verplicht, een voor- en achterruit met ruitenwissers. Als we ons op de voorruit concentreren,komen we op de volgende onderdelen.
– de buitenlucht
– de regen of andere neerslag
– de ruitenwissers
– de ruit zelf
– de binnenlucht
– de carosserie die om de ruit heen zit en de rest van de auto.
Stap 2: wat gebeurt er als we hier onderdelen uit verwijderen?
De buitenlucht verwijderen klinkt onzinnig, maar wat als de buitenlucht verandert in datgene waar regen uit bestaat, water? Aquariumliefhebbers kennen het probleem vast wel van algen die zich aan de wand van het aquarium vasthechten. Daar heb je van die irritante magneetwissers voor die de neiging hebben van de wand af te vallen. Wie weet zijn er fervente hobbyisten geïnteresseerd in automatische ruitenwissers voor aquaria. Een schoonmaakrobotje of iets dergelijks. Productidee: automatische ruitenwissers voor aquaria
Wat als je de regen verwijdert? Ruitenwissers voor een droge ruit klinkt krankzinnig, maar is het niet. Neem bijvoorbeeld een winderige, stoffige omgeving als de Sahara, waar woestijnstof voortdurend op de ruiten neerslaat. Ook voor de bouwers van zonnepanelen in de woestijn is dit een groot probleem. Productidee: stofruitenwissers voor de woestijn.
Wat krijgen we als we de ruitenwissers verwijderen? Dan vloeien de waterdruppels samen en ontstaat er door de neerslag uiteindelijk een waterfilm op de ruit. Opmerkelijk genoeg wordt het zicht zo snel beter (ik heb onvrijwillig de proef op de som genomen toen mijn ruitenwissers onderweg kapot gingen). Productidee: Een speciale hydrofiele coating op de ruit aanbrengen om dit effect kunstmatig op te wekken. Zo heb je geen ruitenwissers meer nodig.
Ook interessant is de ruit zelf weg te halen. Hoe zou het zijn om in een auto te rijden zonder voorruit? Niet erg aangenaam, maar er zijn toepassingen waar een dergelijke auto wel eens heel erg handig voor zou kunnen zijn: een rijdende windtunnel bijvoorbeeld. Productidee: een rijdende windtunnel, waarin de wind wordt opgewekt door te rijden.
En wat als je alleen een ruit hebt, wel met ruitenwissers maar zonder auto? Op dit moment worden we overspoeld met zogeheten tablets. Dat zijn laptops waar ze het toetsenbord van hebben afgehaald (trouwens ook een mooi voorbeeld van de kracht van het principe van het aftrekken). Schoonmaken moet altijd met duur schoonmaakmiddel. Zou er geen markt zijn voor een tabletreiniger, die je als een soort ruitenwisser over het ding kan trekken? OK, niet erg zinnig maar wie weet. Iets zinniger is een muntautomaat waarmee je gevoelige oppervlakten kan reinigen. Productidee: ruitenwisser-gadget voor tablets. Productidee: reinigingsautomaat voor tablets
Dit kan uiteraard ook met diensten. Probeer het eens voor de grap.
