Waarom zou je een kaartje sturen als je ook een complete miniatuur videoinstallatie in een kaart kan stoppen?
TV in a card denkt hiermee de direct mail markt op zijn kop te kunnen zetten.
Een plaatje zegt meer dan duizend woorden, vinden veel mensen, en een bewegend beeld natuurlijk nog meer. Het Brits bedrijfje van Russell Lawley-Gibbs en Robert Green probeert ondernemingen over te halen, hun uitgekauwde productfolders te vervangen door bewegend beeld.
Indruk maken zal het in ieder geval zeker. De standaard TV-kaart bestaat uit een A4-map met hierin een 11 centimeter doorsnede, 16:9 LCD-schermpje met een resolutie van 320 x 240 pixels. Ook ingebouwd is een compleet afspeelsysteem en voldoende geheugen voor een half uur video. naar wens uit te breiden tot drie en een half uur. Veel mediadeskundigen voorzien een tijdperk waarin ook kranten en boeken bewegende video’s zullen bevatten. Dit bedrijf lijkt alvast een voorschotje te hebben genomen op die tijd.
Wil je het goed maken met je ex of hem/haar juist stikjaloers maken? De kaarten zijn over niet al te lange tijd ook voor particulieren voor 55 Engelse pond te verkrijgen bij TV in a Card.
Door de aardbeving moesten in Japan en in de VS de Toyota-fabrieken de produktie staken. Er kunnen geen auto’s meer in elkaar gezet worden omdat sommige onderdelen niet meer op voorraad zijn. Die onderdelen worden in Japanse fabrieken gemaakt, maar die zijn getroffen door de aardbeving en tsunami. Nu worden zelfs de Toyota-fabrieken in Europa stilgelegd.
De Toyota-fabrieken zijn afhankelijk geworden van heel veel toeleveranciers.
Het is de prijs van complexiteit.
De eerste auto’s bestonden uit tientallen onderdelen. Die onderdelen werden in de autofabriek zelf of dicht in de buurt gemaakt. Moderne auto’s bestaan uit duizenden onderdeeltjes. Veel van die onderdeeltjes worden gemaakt in gespecialiseerde fabrieken om de kosten te drukken.
Hoe complexer een produktieproces, hoe kwetsbaarder het wordt voor onderbrekingen.
En hoe complexer de samenleving georganiseerd is, hoe kwetsbaarder die samenleving wordt.
Onderzoekers zijn er in geslaagd om een materiaal te ontwikkelen dat in staat is zich te gedragen als een biologische spier. Opmerkelijk is dat het om een qua structuur heel eenvoudig materiaal gaat. Slechts het manipuleren van magneetvelden is al voldoende om het materiaal in beweging te zetten en zich te laten gedragen als worm, vis of rups.
Het materiaal, ontwikkeld door Miklós ZrÃnyi van de Semmelweiss Universiteit in Boedapest bestaat uit magnetische deeltjes die verwerkt zijn in een polymeer-gel. ZrÃnyi verwacht dat het materiaal gebruikt kan worden om robots van kunstmatige spieren te voorzien. Vergeleken met menselijke spieren – die bestaan uit zeer gecompliceerde bundels van myelinevezels – is het materiaal uiterst eenvoudig. Ontwerpers denken dat met behulp van dit soort materialen dingen als kleppen kunnen worden vervangen door meer organisch aandoende alternatieven.
Zal dit – of een verbeterde versie van – materiaal in de toekomst – kunnen worden gebruikt voor lopende of zwemmende robots? De video is in ieder geval spectaculair…
Soortgelijke rubberachtige materialen kunnen ook gebruikt worden om een motor mee te bouwen, bewees een team andere onderzoekers. Het lijkt er steeds meer op dat er een compleet nieuwe tak van mechanische techniek ontstaat, waarvan de onderdelen meer weg hebben van biologische organismen dan van rigide dingen met rammelende tandwielen en krukassen, zoals machines er vandaag de dag doorgaans uitzien. Zullen toekomstige auto’s meer weg hebben van een lopend dier waar je op of in kan gaan zitten, dan van rollende blikken op wielen?
Volgens onderzoek van de universiteit van Kent zijn onze handen geëvolueerd in de veelzijdige grijpinstrumenten die het nu zijn doordat de mens gereedschap is gaan gebruiken.
Nieuw onderzoek van antropologen van de universiteit van Kent heeft een oud vermoeden van Darwin bevestigd: onze handen zijn geëvolueerd tot de huidige veelzijdige vorm als gevolg van het gebruiken van gereedschap. Onderzoek van de anatomie van de hand wees al uit dat de anatomie van onze hand aanmerkelijk verschilt van die van mensapen zoals orang-oetans, gorilla’s en chimpansees.
Een vuurstenen bijl uit de Nieuwe Steentijd. Vuursteen was een gewilde substantie voor de vroege mens.
Cultuur veroorzaakte biologische evoutie in de mens
Uit het onderzoek van Dr Stephen Lycett and Alastair Key, beide van de universiteit van Kent, blijkt dat er duidelijke verschillen zijn in de effectiviteit van de oudste steenbewerking van 2,6 miljoen jaar geleden en die van modernere mensen. Uit een serie van experimenten blijkt dat mensen met kleine handen zoals die van de mensachtige Lucy van 2,6 miljoen jaar geleden veel minder effectieve stenen gereedschappen kon produceren dan onze moderne handen – of de handen van mensachtigen die de tussenschakels tussen deze verre voorouders en ons vormden.
Dit heeft rechtstreeks te maken met de anatomie van de hand, ontdekten de onderzoekers. In hun experimenten maten ze de kracht in de hand en de grootte van de handen van zestig proefpersonen en lieten hen vervolgens een stuk kabel van een centimeter doorsnede in tweeën snijden – dertig gebruikten een stalen mesje zonder handvat, de overige dertig een vuurstenen splinter. De onderzoekers vonden een significant statistisch verband tussen handgrootte en greepsterkte enerzijds en snelheid waarmee de deelnemers konden snijden anderzijds.
Dit is het eerste aangetroffen verband tussen de ontwikkeling van techniek en de evolutie van de mens, waarbij de techniek de evolutie van de mens stuurde. Mogelijk verklaart dit ook waarom de eerste mensen zich weinig verspreidden. Vuursteen komt slechts op enkele plaatsen voor. Dit bevestigt bestaande bilogische ideeën over de rol die techniek speelde in de vorming van de mens.
Huidige culturele druk op de menselijk genetisch materiaal
Analyse van het menselijk DNA-materiaal heeft uitgewezen dat het menselijk DNA de laatste tienduizend jaar sterk veranderd is. Dit is, vermoeden onderzoekers, het gevolg van de introductie van landbouw en het houden van vee, waardoor de mens melk is gaan drinken. Om die reden komt lactose-intolerantie nauwelijks meer voor in Europa en andere gebieden waar mensen veel melk drinken. Onze maatschappij ziet er nu heel anders uit dan bijvoorbeeld honderd jaar geleden. Het is duidelijk dat genetische eigenschappen die honderd jaar geleden heel nuttig waren, bijvoorbeeld resistentie tegen hongersnood en lintwormen, nu juist niet zo nuttig zijn. Wat voor type mens zou evolueren uit de nieuwe generatie mensen? Of zullen we in de toekomst designerbabies kweken?
De volgende stap in de evolutie van machines is gezet met het oprichten van een communicatienetwerk dat door robots onderling wordt gebruikt om ervaringen uit te wisselen en zo bij te leren. Computers krijgen hierdoor mogelijkheden die mensen van te voren niet kunnen voorzien. Wat kunnen de mogelijke gevolgen zijn?
Biologische evolutie krijgt concurrentie van technische evolutie Miljarden jaren was onze planeet het domein van de biologische evolutie. Door het langzame proces van Darwiniaanse evolutie ontwikkelde het leven zich uit een eencellige voorouder tot de enorme variëteit aan levensvormen die we vandag de dag kennen. Het sleutelwoord bij deze ontwikkeling is “langzaam”. Het kost doorgaans duizenden tot miljoenen jaren voor een nieuwe soort zich heeft ontwikkeld uit een oudersoort. In extreme omstandigheden, zols na een allesvernietigende natuurramp kunen dieren en planten zich weliswaar snel ontwikkelen tot nieuwe soorten, maar zelfs in dit geval gaan hier duizenden jaren of langer overheen.
Technische evolutie: razendsnelle ontwikkeling Met de komst van een levensvorm die abstract kan denken, de mens, is een tweede evolutionair domein ontstaan, de noösfeer en kon zich techniek ontwikkelen. Dat is ook gebeurd; de evolutie van techniek gaat nu werkelijk razendsnel. Onze wereld is zelfs voor iemand die honderd jaar geleden leefde onherkenbaar geworden. De reden is dat technische evolutie mogelijkheden kent die biologische evolutie voor zover we weten niet bezit. Er bestaan geen dieren die alleen door naar een ander dier te kijken, de genetische code voor bijvoorbeeld snelle poten, sabeltanden of een efficiënter verteringsproces kunnen overnemen. We kunnen niet ons lichaam herontwerpen (al doen plastisch chirurgen hun best). De menselijke techniek kan dit wel. De eerste auto leek op een koets met een motor er in in plaats van er voor. Ideeën uit andere vakgebieden worden nu snel verwerkt in technologieën waarin ze van pas komen. Echter: al deze technische evolutie kent nog een beperking. Bij elke wijziging in techniek moet er een mens tussen staan die ze bedenkt en uitvoert.
Watson kan nu al de meeste mensen kloppen bij het vragen beantwoorden in een kennisquiz.
Internet voor zelfevoluerende machines Met de komst van RoboEarth, een internet alleen voor robots verandert dit fundamenteel. Via RoboEarth kunnen robots onderling ervaringen uitwisselen en (de reden voor de naam van het project) een eigen wereldkaart ontwikkelen: Google Earth, maar dan voor robots. Lopen ze ergens mee vast, dan kunnen ze een andere robot om hulp vragen. Machines kunnen nu van elkaar leren en zichzelf herprogrammeren. Hierme is hun evolutie los komen te staan van de mens. De gevolgen hiervan kunnen niet overschat worden. Dit betekent de eerste stap naar een van de mens losstaande machine-ecologie. Vanaf nu zullen machines op hun eigen manier evolueren.
Computer slimmer dan een mens al een feit?
De huidige generatie robots is vrij dom, te vergelijken met een insekt of een niet al te slimme vis. Dit is snel aan het veranderen. Kunstmatige intelligentie op zich (niet ingebed in een robot) klopt de mens op steeds meer terreinen. Rekenwonders moesten er als eerste aan geloven. De schaakwereld wordt ook al langer geteisterd door onoverwinnelijke schaakcomputers.
Nieuw is dat ook in complexere intellectuele domeinen, waar computers tot voor kort weinig mee konden, nu computers mensen verslaan. Zo slaagt de IBM-computer Watson er steeds vaker in om in de kennisquiz Jeopardy van topkandidaten te winnen. Watson is enorm groot – negentig samenwerkende IBM Power 750 servers met samen vijftien terabyte werkgeheugen (dat is vijftien grote harde schijven) en bijna tienduizend snelle processors. Opmerkelijk detail: vijftien terabyte is volgens sommige schattingen de totale hoeveelheid informatie die het menselijk brein kan bevatten.
Als we Watson als grensgeval voor mensgelijke kunstmatige intelligentie beschouwen, waar niet iedereen het mee eens is, dan zal de komst van kwantumcomputers of een voortdurende voortzetting van de Wet van Moore (alsmede, uiteraard, slimmere AI-algoritmen) betekenen dat een computer waarvan het denkvermogen dat van een mens evenaart of overstijgt, over hooguit enkele tientallen jaren in een humanoïde robot ingebouwd kan worden (Watson kan nu al in een robot ter grootte van een blauwe vinvis ingebouwd worden). Er zijn nu al technieken in ontwikkeling om computers duizend keer efficiënter te maken, waarmee dit punt in één klap bereikt zou zijn. We krijgen dan een ras van intelligente wezens die heel snel van elkaar kunnen leren en zichzelf kunnen herontwerpen. Willen we deze richting op? We kunnen er maar beter goed over nadenken voor het te laat is…
Discovery Networks heeft een documentaire gemaakt over hoe zij denken dat het leven in de iets verdere toekomst (lees tien tot vijftig jaar) er op aarde uitziet.
Uiteraard willen we die onze bezoekers niet onthouden.
Bereid je voor op drie kwartier slim stof dat over een stad uitgestrooid een gigantische computer vormt, James-Bond achtige gadgets als jetpacks, vliegende en duikende auto’s, drijvende steden en slimmere manieren om meteen beperkt aantal atomen toch de wereldbevolking van een luxueus bestaan te voorzien. Kortom: onbeschaamd optimisme. Enfin: ‘nuff said.
