theologie

Lijfstraffen zoals zweepslagen, in de Lage Landen al meer dan een eeuw geleden afgeschaft, komen weer terug als islamisten hun zin krijgen. Bron: L'Exécution de la Punition de Fouet door Jean-Baptiste Débret (1829)

Is islamisme legitiem, en iets anders dan jihadisme?

Waar landen als Soedan en de Verenigde Arabische Emiraten afstappen van de meest controversiële aspecten van het islamitische wettenstelsel sharia, rukt het islamisme op in Nederland en België. Volgens een groep overwegend “progressieve” opiniemakers moeten we onderscheid maken tussen islamisme en jihadisme. Waar jihadisme wordt gezien als crimineel, want: oproepend tot geweld, ziet deze groep islamisme als een legitieme politieke stroming. Hebben zij gelijk? Wat is jihadisme en wat is islamisme?

Wat is het verschil tussen islam en islamisme?
Islamisme is een neologisme wat in feite neerkomt op “politieke islam”. Van oudsher was er alleen de islam, die zowel persoonlijke als politieke elementen bevatte. In de sharia is er geen onderscheid tussen het persoonlijke en privédomein. De hadith (overleveringen) met een politiek karakter, zoals de voorgeschreven straffen en huwelijkswetten staan in hetzelfde boek als de hadith met een persoonlijk karakter, zoals de voorgeschreven manier om te bidden of de rituele wassing uit te voeren. Dit volgt het systeem van het belangrijkste islamitische heilige geschrift, de koran. Ook ziet de islamitische staat streng toe op het geloofsleven van de individu. Zo was het gezamelijk bidden voor moslims geregeld een wettelijke plicht in een sharia-staat, zoals in de streng-islamitische staat van de Almohaden[1].
Samengevat: in de traditionele islam is er geen duidelijk onderscheid tussen de politieke en de religieuze dimensie. Deze vloeien naadloos in elkaar over. De explicitering van het islamisme is van vrij recente datum, met denkers als de door Nasser terechtgestelde Egyptische islamist Sayyid Qutb. Voor die tijd, en ook voor een belangrijk deel na die tijd, was er geen onderscheid tussen het privédomein en het publieke domein qua islamitische wet. De strenge afscheiding van het privédomein heeft uitsluitend betrekking op het voorkomen van “onwettige” seks tussen niet-getrouwde personen van het andere geslacht. De harem is afgeleid van het Arabische ‘haram’: verboden of heilig.

Lijfstraffen zoals zweepslagen, in de Lage Landen al meer dan een eeuw geleden afgeschaft, komen weer terug als islamisten hun zin krijgen.  Bron: L'Exécution de la Punition de Fouet door Jean-Baptiste Débret (1829)
Lijfstraffen zoals zweepslagen, in de Lage Landen al meer dan een eeuw geleden afgeschaft, komen weer terug als islamisten hun zin krijgen.
Bron: L’Exécution de la Punition de Fouet door Jean-Baptiste Débret (1829)

Wat is het verschil tussen “jihadisme” en “islamisme”?
Wie de qua leesbaarheid vrij taaie tijdschriften die terreurgroepen als Al Qa’eda en Islamitische Staat doorleest, zoals Inspire (Al Qa’ida) en Dabiq (IS) valt op dat de bronnen die zij aanhalen dezelfde zijn als de bronnen die islamisten aanhalen. Namelijk de koran en (vooral) de hadith. Een als ‘niet-terroristisch’ bekend staande groep als Hizb-ut-Tahrir keurt aanslagen op bijvoorbeeld Israëli’s en andere ; vijanden van de islam’ op theologische gronden goed. [2] Dit geldt in sterke mate ook voor de ideologisch meer flexibele Moslimbroederschap, die voor het doel: het verenigen van alle islamieten onder één soennitisch  kalifaat en het onderwerpen van de niet-moslims, de onderlinge verschillen tussen islamieten als secundair ziet [3]. Er zijn landen, waar deze groep zich vreedzaam manifesteert, zoals Turkije en veel westerse landen, en er zijn andere landen, waar deze groep terreuraanslagen pleegt (Gazastrook, Syrië).

Ideologisch gezien is er geen verschil tussen een “vreedzame” islamist en een “jihadist”, behalve een meningsverschil over de te volgen strategie. De ideologie van jihadisten IS islamisme. “Jihadisme” (nauwkeuriger: jihad al-qital, gewapende strijd) is slechts een strijdmethode van het islamisme, het is geen losstaande ideologie.

Wat als jihadisten of islamisten het voor het zeggen krijgen?
De gevolgen zijn in beide gevallen hetzelfde en uitermate voorspelbaar: invoering van de sharia, i.e. inperking van de rechten voor vrouwen en niet-islamitische groepen, invoering van de jizya (een hoofdelijke belasting toegepast op niet-moslims), invoering van polygynie, afschaffen van de mensenrechten van homoseksuelen, de doodstraf op het verlaten van de islam voor ex-moslim mannen / levenslange opsluiting voor ex-moslim vrouwen tot ze van mening veranderen, ar-rajam (steniging) voor getrouwde islamieten die seks hebben met een ander dan de eigen echtgenoot of een ma malakat amaynukum (‘wat de rechterhand toebehoort’, i.e. krijgsgevangen genomen slavin). En, natuurlijk, het ongeldig verklaren van het huwelijk van een ex-moslim met zijn vrouw, in landen zoals Egypte waar een sharia-light heerst. Pas in 2020 werd er in Egypte openlijk gediscussieerd over het afschaffen van deze wet [4]. Had deze ex-moslim in bijvoorbeeld Mauretanië geleefd, waar de volledige sharia geldt, dan was hij geëxecuteerd.

Zoals u al begrepen hebt, waarde lezer, wordt ook de slavernij weer ingevoerd. Immers, abolitionisme is bida (innovatie) van de kuffaar (ongelovigen). En, natuurlijk, de ongeldigheid van de getuigenis van een niet-moslim tegen die van een moslim. In bijvoorbeeld Pakistan en Noord-Nigeria zie je islamisme in de praktijk. In alle landen waar het islamisme oprukt, worden vrouwenrechten en de rechten van niet-islamitische en seksuele minderheden (waaronder de minderheid die seks heeft zonder huwelijk) ingeperkt of afgeschaft.

Positieve kanten vergeleken met de op dit moment heersende politieke ideologieën in het westen heeft het islamisme niet.

Kortom: niet echt idealen die worden geassocieerd met progressief, laat staan visionair denken.

Is islamisme legitiem?
Of islamisme “legitiem” is, is de vraag. De CP’86 is wegens racisme verboden door de rechter. De apartheidsidealen van het islamisme zitten eveneens over de rand wat volgens het huidige Nederlands strafrecht toegestaan is. Wij zijn daarom geneigd deze vraag stellig ontkennend te beantwoorden.

Bronnen
1. D. Serrano, Judicial pluralism under the “Berber empires” (last quarter of the 11th century C.E. – first half of the 13th century C.E.), Bulletin d’Études Orientales, https://doi.org/10.4000/beo.3229, 2015
2. Hizb ut-Tahrir: ideology and strategy, Henry Jackson society, 2013
3. A. Ayyash, Strong Organization, Weak Ideology: Muslim Brotherhood Trajectories in Egyptian Prisons Since 2013, Arab Reform Initiative, 2019
4.
Amna Naseer: Controversy in Egypt after a statement regarding the legality… [of a marriage between a Muslim woman and a non-Muslim man], 2020

 

Marcion van Sinope deed een radicaal voorstel. Hij ontdeed het christelijk geloof van het in zijn ogen duivelse oude testament.

Het gelijk van Marcion

De woorden van Jezus komen volgens modern bijbelonderzoek uit een vrij klein, compact boekje, Q (Quelle) gedoopt.  Q vormt een radicale breuk met de intolerante en genocidale tenach, onder christenen bekend als Oude Testament. Wordt het niet tijd het christendom te zuiveren van de abrahamitische achterlijkheid, die het jodendom en de islam tot zo kwaadaardige godsdiensten maken?

Marcion van Sinope deed een radicaal voorstel. Hij ontdeed het christelijk geloof van het in zijn ogen duivelse oude testament.
Marcion van Sinope deed een radicaal voorstel. Hij ontdeed het christelijk geloof van het in zijn ogen duivelse oude testament.

Mensenoffers, genocide en seksslavernij
De buurvolken van de Israëlieten hebben onder gelovigen een slechte naam, omdat ze hun kinderen offerden aan afgoden als Moloch. Ook deden de inheemse inwoners van Israël ijverig aan gewijde tempelprostitutie, uiteraard allemaal “een gruwel in de ogen des Heeren”. Minder bekend is dat er in het bijbelboek Leviticus gedetailleerde beschrijvingen staan van wat er met mensenoffers moet gebeuren. Zo konden mensenoffers weliswaar afgekocht worden (waarbij het vrijkopen van mannen meer zoengeld eiste dan vrouwen, kinderen en bejaarden), maar waren “onvoorwaardelijk aan de Heere gewijde” offerstukken onder alle omstandigheden de klos (Leviticus 27:29).

Ook de (historisch overigens zeer omstreden) beschrijvingen in het boek Jozua over hoe de Israëlieten omsprongen met de oorspronkelijke inwoners van Kanaän liegen er niet om. Het ene dorpje na het andere werd “getroffen met de scherpte des zwaards”, waarbij de mannen werden gedood en de vrouwen als seksslavin werden verdeeld. Mohammed, de uitvinder van de islam, was erg onder de indruk van deze verhalen en besloot deze technieken op de ongelukkige joden in Medina en de oase Khaibar uit te proberen, met de onder islamkenners bekende gevolgen.

De genialiteit van Jezus
Jezus, zoals blijkt uit Q en de canonieke evangeliën, betekende een breuk met deze bloederige traditie. Zo deed hij bij de steniging van een overspelige Samaritaanse vrouw de uitspraak “wie zonder zonde is, werpe de eerste steen”, waarmee hij haar leven redde van religieuze fanaten. Hij legde ook de nadruk op wat het belangrijkste ethische element is in het christendom: je medemens, ook medemensen van een ander volk, liefhebben als jezelf en God boven alles. Verreweg de meeste ethisch waardevolle dingen in de bijbel staan in de drie canonieke evangeliën en het Evangelie van Johannes. Wie het oude testament goed kent, beseft pas goed hoe grensverleggend, geniaal en uniek Jezus als denker was.  Zo geniaal zelfs dat maar weinig mensen hem echt begrepen en begrijpen. Onder hen de nauwelijks geletterde kamelenkoopman Mohammed, die in zijn nieuwe geloof allerlei folkloristische elementen uit de joodse talmoed, Arabisch heidendom en zoroastrisme introduceerde, maar de plank wat betreft Jezus totaal missloeg.

Het idee van Marcion
Marcion van Sinope (een stadje aan de noordkust van Klein Azië) leefde van omstreeks 85 tot 160 na het begin van onze jaartelling.  Volgens hem was Jahweh, de god van de joden, die net als de daarop geïnspireerde Allah niet vies is van moorden en uitroeien, een andere god dan de god van de christenen (met als voornaamste eigenschap liefde). Marcion’s leer, het marcionisme, is sterk geënt op het manicheïsme en verwante gnosticisme, waarin er een transcendente, universele God is en een ondergeschikte zogeheten demiurg, een schepper, die de aarde geschapen heeft. Marcion stelde Jahweh gelijk aan de demiurg en God aan de universele god. Hij trok hieruit de consequentie dat de Tenach niet geïnspireerd was door God, maar door de in zijn ogen duivelse Jahweh. Net als de katharen na hem stelde hij dat alleen door een leven van ascese en onthouding de volgelingen van de hemelse God zich konden losworstelen van de greep van de demiurg. Hij herschreef met dat doel ook de evangeliën en verwijderde alle verwijzingen naar de Tenach en God als heer der aarde.

Een voorbeeld:

Ik dank U, Vader, Heer des hemels en der aarde .. (Lucas 10:21) Ik dank U, Hemelse Vader (Marcion)…

Vanzelfsprekend werd Marcion tot ketter verklaard en zijn aanhangers vervolgd. Wat ook niet echt hielp voor de overlevingskansen van zijn beweging was het afwijzen van huwelijk en seks. Op dit moment resteert nog slechts een kleine hoeveelheid van zijn evangelie. Een andere, minder aangename, erfenis van Marcion is de strakke hiërarchie in de katholieke en oosters-orthodoxe kerken. Deze zijn geïnspireerd op Marcion. Voor de komst van Marcion werden kerken informeel geleid en bekleedden ook vrouwen vaak belangrijke functies.

Maar toch. Marcion had wat het verwijderen van het Oude Testament betreft zeker een punt. Te vaak zijn door christelijke theologen de bloedbaden in het Oude Testament als rechtvaardiging gebruikt om ongelovigen of ketters te laten vermoorden.

De islamitische wereld scoort laag wat betreft menselijke ontwikkeling.

Allah in de bankschroef

Als er een almachtige god is, waarom is er dan lijden in de wereld? Waarom sterven er zo veel mensen aan dodelijke ziekten, waarom sterven mensen überhaupt op de meest mensonterende wijzen, zoals de ziekte van Alzheimer of ziekten waarbij ze langzaam wegteren? Het antwoord is niet prettig. Als eerste deel in deze serie: Allah in de bankschroef.

God wetenschappelijk testen
Jezus heeft gezegd: aan de boom kent men de vruchten, aan de vruchten kent men de boom. Een doorleefde uitspraak van een wijze man, van wie de woorden ook nu na tweeduizend jaar nog niets aan relevantie hebben ingeboet.

Door diverse religieuze groepen worden er uitspraken over de aard van God gedaan. Zo zou God in zijn diverse incarnaties goed zijn, rechtvaardig en vooral zijn aanbidders helpen.
Dit zijn uiteraard net als wetenschappelijke uitspraken, testbare vooronderstellingen. Er zijn experimenten of data-analyses denkbaar om vast te stellen of er een goedwillende almachtige god bestaat. Ook hier geldt dat de wetenschap de ruimte voor religie steeds meer inperkt.

Allah, volgens de islamieten
Islamieten geloven minder sterk in de vrije wil van de mens dan christenen. Hiermee brengen ze zichzelf uiteraard nog meer in de problemen. Ze lossen dit op door hun godheid Allah onpeilbaar en onbegrijpelijk te noemen. Uiteraard is dit een zwaktebod, maar zelfs deze hypothese kan in de bankschroef worden gezet, want Allah is zo vriendelijk geweest een (volgens islamieten) duidelijk en onaantastbaar meesterwerk op aarde neer te laten dalen: de koran.

Hun god Allah is, als we de koran onder de loep nemen, een naar moderne eenentwintigste-eeuwse maatstaven almachtige, nogal kleingeestige en jaloerse tiran die er geen been in ziet om ongehoorzame steden in hun geheel om te keren of te bedelven onder woestijnzand. Een kind van drie met de macht van een god, zeg maar. Hij besteedde veel aandacht aan het ontwerpen van allerlei sadistische straffen, zoals duivelskoppen die ongelovigen van binnen opvreten en poelen van vloeibaar vuur. Hij blijkt er een merkwaardig genoegen in te scheppen als mensen vijf keer per dag rek- en strekoefeningen uitvoeren richting een kubusvormig gebouwtje in een stoffige woestijnstad, terwijl ze steeds dezelfde teksten prevelen.

Erg dol op vrouwen is Allah niet. Hij ziet ze als een beloning voor gehoorzame mannelijke volgelingen. Ze moeten altijd klaarstaan om geneukt te worden door zijn dienaren en zwanger te worden van nieuwe islamitische strijders. De vrouw als zoontjesfabriek, zo omschreef Ayaan Hirsi Ali dit kernachtig. In de islamitische hemel mogen ze toekijken terwijl manlief, die de seksdrift van honderd normale mannen heeft gekregen, zich uitleeft op de zogenaamde hoeri’s, een soort geavanceerde seksrobots. Geen wonder dat deze blijde boodschap erg populair werd onder veel mannen.

Twee toetsbare nulhypotheses over Allah
Islamieten maken onderling de nodige ruzie over wat Allah precies wil, wat niet verwonderlijk is als je bedenkt dat hij maar één zogeheten laatste boodschapper heeft gestuurd en allerminst vaststaat wat deze boodschapper nu precies heeft gezegd.
Wel zijn ze het eens over de volgende dingen.

  • Allah is almachtig
  • Allah is rechtvaardig (wat je kan vertalen als: consequent)
  • Allah beloont de gelovigen al naar hun geloof (al stelt hij ze soms op de proef)
  • Allah straft de ongelovigen met armoede

Als Allah almachtig en consequent is, betekent dit dat de gehele wereld door Allah wordt bepaald.
We kunnen op grond van de islamitische geschriften dus een aantal redelijke werkhypotheses, H0n, over Allah opstellen.
H01. Allah beloont zijn aanhangers naarmate zij meer de ge- en verboden in de islamitische heilige schriften (koran en hadith)  in praktijk brengen met als corollair: Allah bestraft zijn aanhangers naarmate zij deze ge- en verboden minder in praktijk brengen.
H02. Islamieten moeten rijker en welvarender zijn dan kafirs.

De Human Development Index-toets
Een redelijke stelling lijkt, dat als hypotheses H0 1 en H02 kloppen, islamieten en de inwoners van islamitische landen een prettiger leven zullen leiden dan niet-islamieten of minder praktiserende islamieten. Volgens de VN is de Human Development Index(HDI) van alle landen in de wereld de best denkbare maat om deze levenskwaliteit vast te stellen. Bij de totstandkoming hiervan was Nobelprijswinnaar Amartya Sen en de Pakistaanse islamiet Mahbub Ul Haq, in het islamitische Pakistan als volksheld vereerd, betrokken. We kunnen dus gevoeglijk aannemen dat deze index niet bevooroordeeld is tegen islamieten.

Een redelijke nulhypothese lijkt dus dat deze HDI hoger is in streng-islamitische landen dan in minder streng-islamitische landen en hoger is in islamitische landen dan in niet-islamitische landen.

We komen dus op de volgende, gespecificeerde aangescherpte nulhypotheses.

H01. Het meer in de praktijk brengen van islamitische regels moet leiden tot een hogere HDI.
H02. Islamitische landen kennen een hogere HDI dan niet-islamitische landen.

Het antwoord hierop is in de volgende grafiek te vinden.

De islamitische wereld scoort laag wat betreft menselijke ontwikkeling.
De islamitische wereld scoort laag wat betreft menselijke ontwikkeling.

De resultaten zijn onthullend. Van de twintig landen met de hoogste levenskwaliteit is er niet een land islamitisch. De hoogste scores zijn van Brunei(32), Qatar(37) en de Verenigde Arabische Emiraten(38), die werkelijk uitpuilen van de olie.

Afghanistan, dat één van de strengste islamitische wetgevingen ter wereld kent, scoort ook vrijwel het laagste als het gaat om menselijke ontwikkeling. Het fundamentalistische Pakistan scoort aanmerkelijk lager dan het hindoeïstische buurland India, dit ondanks miljardensteun uit de Verenigde Staten. Het fundamentalistische Saoedi-Arabië scoort redelijk hoog, net als aartsvijanden Libië en (in mindere mate) Iran. De reden is de overvloedige olie in deze landen, waardoor de bevolking een goede opleiding kan genieten. Maar zelfs met deze enorme olierijkdom scoort het door islamieten intens gehate Israël met positie 15 veel beter dan alle andere landen in het Midden Oosten. Tsjechië en Nederland, de meest atheistische landen ter wereld, doen het indrukwekkend goed met scores van 28 en 7.

De welvarendste gebieden met de beste levenskwaliteit blijven Europa, Noord-Amerika en Japan. In deze landen vormen islamieten een kleine minderheid. Kortom: De nulhypotheses zijn overtuigend verworpen.

Interessant
God, een onhoudbare hypothese