Braziliaanse gedenkplaat voor de ontdekkers van de rapamycine producerende bacterie, die vele transplantatiepatiënten al het leven gered heeft. Overigens produceert de bacterie meer nuttige stoffen. Bron: Wikimedia Commons

Pil tegen veroudering in zicht

Het was een ontdekking met een wrange bijsmaak. Rapamycine verlengt het leven, maar veroorzaakt suikerziekte. Nu onderzoekers er in zijn geslaagd deze eigenschappen van dit medicijn van elkaar te scheiden, ontstaat een nieuw levensverlengend medicijn zonder de schadelijke bijeffecten.

Langer leven, maar met suikerziekte
Rapamycine (sirolimus) wordt doorgaans gegeven om te voorkomen dat na een transplantatie, het lichaam van de patiënt het donororgaan afstoot en als therapie voor kanker. Eerdere studies toonden aan dat rapamycine het leven van dieren met (bij muizen) rond de veertien procent verlengt, maar tegelijkertijd glucose intolerantie vergroot – een bijwerking die ook bij mensen wordt gerapporteerd.

Braziliaanse gedenkplaat voor de ontdekking van de rapamycine producerende bacterie, die vele transplantatiepatiënten al het leven gered heeft. Overigens produceert de bacterie meer nuttige stoffen. Bron: Wikimedia Commons
Braziliaanse gedenkplaat voor de ontdekking van de rapamycine producerende bacterie, die vele transplantatiepatiënten al het leven gered heeft. Overigens produceert de bacterie meer nuttige stoffen. Bron: Wikimedia Commons

Werking op twee verschillende eiwitten
David Sabatini van het Whitehead Institute for Miomedical Research in Cambridge, Massachusetts, gaf met zijn collega’s het middel aan genetisch gemanipuleerde muizen waarbij de genen voor de doeleiwitten van rapamycine waren uitgeschakeld. Hierbij ontdekten ze dat rapamycine op twee belangrijke, op voedingsstoffen reagerende eiwitten reageerde, MTORC1 en MTORC2 (mammalian target of rapamycin complex 1 en 2).

Rapamycine is ontdekt in de bodembacterie Streptomyces hygroscopicus, een bacterie die op Paaseiland (Rapa Nui) voorkomt. De stof onderdrukt het immuunsysteem.

Na het onderzoek werd bekend dat de werking op het gen voor MTORC1 het leven verlengt, terwijl de werking op het gen voor MTORC2 suikerziekte veroorzaakt.

Alleen levensverlenging
Sabatini’s team werkt nu aan een vorm van rapamycine die alleen inwerkt op MTORC1.  Lukt dat, en kunnen de onderzoekers voorkomen dat hun nieuwe variant elders in de cel vervelende effecten veroorzaakt, dan zou er een medicijn ontstaan waarmee de levensduur effectief met een aantal jaren kan worden verlengd. Zou het effect even sterk zijn als bij muizen, dan is dat bij mensen gemiddeld tien jaar. Dit wel voor een prijs: zelfs na het elimineren van de glucose-intolerantie, betekent de onderdrukking van het immuunsysteem een verminderde weerstand, onder meer tegen bepaalde kankersoorten. Juich dus nog niet te vroeg.

De tweede stap  naar een al duizenden jaren oude menselijke droom: onsterfelijkheid, komt zo wel dichterbij. (De eerste stap, gezonde leefgewoonten ontdekken, is al gemeengoed). Overigens is levensverlenging op zich niet het meest interessante doel. We leven al tien jaar langer dan voor de tweede wereldoorlog, maar helaas duurt de periode zonder chronische ziekten nog even lang. De werkelijke uitdaging is de periode dat mensen zonder chronische ziekten leven, te verlengen, zodat de levenskwaliteit flink stijgt en het ook de moeite waard wordt, de tijd dat we in leven blijven te verlengen.

Bronnen:
David M. Sabatini et al., Rapamycin-Induced Insulin Resistance Is Mediated by mTORC2 Loss and Uncoupled from Longevity, Science (2012), DOI:  10.1126/science.1215429 (paywall)
Pil tegen veroudering stap dichterbij, Kennislink (2012)

20 gedachten over “Pil tegen veroudering in zicht”

  1. Als ik dit stuk over levensverlenging door ev een pil lees, krijg ik toch veel gemengde gevoelens. Als ik dan naar mij zelf kijk en neem mijn lichamelijke en geestelijke gesteldheid, vraag ik me zelf af, wil ik dit wel ?! Ik denk dat als je jong bent, de overlevingsdrang groter is dan als je een deurtje ouder bent. Daarnaast is het in mijn optiek een tegenstrijdig gegeven, wat tegen elke wetgeving van het leven indruist. Normaal gesproken is er een tijd van komen en van gaan. Dat men er tegenop kan zien om te gaan, ongeacht de redenen, kan ik me ook wel wat in verplaatsen. Dat is de diversiteit van denken en gevoelens hieromtrent, gebaseerd op vele belevenissen in deze enof gene zijn enof haar leven. Maar in mijn optiek is dit leven waarin ik nu verkeer, maar een onderdeel van het volgende deel van leven wat daarna zal komen. Ja en hoe je daar dan weer tegen aan kijkt is ook weer voor velen divers. Als je al van een wetgeving zou kunnen spreken van het leven is het een vast gegeven dat het lichamelijke gedeelte eens opgebrand zal zijn en daar door de geest weleens rust zou willen hebben. Het enige positieve wat ik van die pil zou kunnen vinden, zou betrekking hebben op een jong kind, indien die door wat voor omstandigheden dan ook het einde ziet naderen. Maar ook hier heb ik zeer veel kantekeningen bij. Het systeem is nu eenmaal zo gemaakt en of ontworpen en in Ben zijn blauwdruk vastgelegd. Dus tot slot, waarom die pil maken, de dingen gaan zoals ze in de blauwdruk vastgelegd zijn en daar kan gelukkig de mens niets aan veranderen. Maar wees niet bevreesd, de angst voor de dood is te overwinnen. Mvg, Paul.

    1. Gelijk heb je Paul, ik denk dat de dood uiteindelijk niets anders is dan het stadium voor de conceptie. Je was er niet, wist van niets, tot je kwam, zag, en je in die chaos moest oriënteren tot wat je tot aan de dood zal achtervolgen. Alle pijn van het weten blijft als herinnering in jouzelf opgeslagen, dat mag van mij ook wel afgelopen zijn. De eeuwigheid mogen ze van mij houden, het hiernamaals ook. Ik lees aandachtig de stukken die jij schrijft, lever normaal geen commentaar, maar bewonder jouw inzichten, ga zo door.
      Met vr gr André.

  2. Paul soms zeg je goede dingen, maar ben het nu totaal niet met je eens.
    Er zijn ook mensen die een pracht leven hebben en dan kan ik mij heel goed voorstellen dat zulke personen het leven zouden willen verlengen. Niet iedereen heeft het leven wel gezien na één levenscyclus.

    Zelfde voor André. Herinneringen worden niet door iedere mens als een onverdraagbare last meegenomen gedurende het leven. Sommige kunnen vervelende herinneringen ook een plaats geven en verder genieten. Als er nog genoeg is om voor te leven, waarom zou een mens dat niet de mogelijkheid mogen krijgen om het leven te verlengen (mocht dit uberhaupt ooit kunnen).

  3. Ik zou best twintig jaar langer willen leven, als het maar in goede (geestelijke) gezondheid is. Stel je voor, je hebt alle harde levenslessen geleerd, dan wil je toch graag 20 jaar langer van die ervaring genieten lijkt me.

    1. Stef en Germen, ik gun jullie alles toe, dus ook een langer leven door de pil. Stef, na 1 cyclus is het onmogelijk om datgene te beleven door de ervaring, wat er eigenlijk te beleven valt, misschien hebben we daar wel 100 cyclussen enof meer voor nodig. Ik denk ook dat hoe ouder je wordt je dan zelf moet afvragen of je geest nogwel van die tijd is enof de geest dat dan ook daadwerkelijk kan beleven.
      Germen, ik denk, zoals ik het hierboven al verwoord heb dat het zeldzaamheden zijn, waar de geest nog zo optimaal werkt op oudere leeftijd. Er komt onherroepelijk een moment, dat die oude hersencellen de geest gaan begeven. Maar ja, laat duidelijk zijn dat het een ieder zijn enof haar eigen keuze is om wel enof geen pil te nemen, daar hoef ik gelukkig niet over te beslissen. Mvg, Paul.

      1. Precies Paul, en het ligt er maar net aan, welke harde levenslessen je doorstaan moest, want sommige zijn onverdraagbaar. Ze blijven als een loodzware last je emotionele stabiliteit verstoren, als die belevenissen te traumatisch zijn geweest. Ik moest doorgaan omdat ik het leven van mijn geliefden voor altijd zou verwoesten als ik er uit stapte, dus ik heb mijn verantwoording daarin genomen. Ik ging er anders door denken, je ziet de gevolgen van het leed dat anderen overkomt ook in heel andere perspectieven. Nadeel van die positie is ook de gedeelde woede over onrecht, daar kan ik absoluut niet meer mee omgaan, en dan moet ik oppassen dat ik niet in de fout ga. Ik heb er psychoses aan overgehouden, waarvoor ik medicijnen slik. Soms als ik sterk vermoeid ben, dan gaat het niet goed. Ik heb nog nooit iemand kwaad gedaan, maar de uitspraken die er dan soms bij mij uitkomen zijn in zo’n geval onaanvaardbaar. Dat weet ik zelf ook wel, heb achteraf dan grondig spijt, en verbaas mij dan dat het heeft plaatsgevonden. Van anderen die niet in mijn verleden kunnen kijken, verwacht ik dan ook geen begrip, niemand kan zich daar iets bij voorstellen. Trauma’s, en wat het met je geest kan doen, daardoor veranderde mijn denken. Alle therapiën ten spijt, je komt er niet vanaf, je leert er slechts mee omgaan door die therapie. Ook mijn schaamte is verdwenen om er openlijk over te praten, wat ik in het verleden slechts in vertrouwen besprak. Heb ik toen een ogenschijnlijke vriend medegedeelt, die nu uit mijn leven weg is. Om dan te moeten lezen dat hij mij gemakkelijk weer eens afbrandde, als ik door hem aangevallen werd, vond ik en vind ik een zware vernedering. Hem is in het verleden ook zeer veel leed overkomen, en leerde dat ook compenseren op zijn manier. Maar dat anderen daarvan het slachtoffer moesten worden, en dan specifiek de vrouwen, dat kan ik niet begrijpen. Ik ben nog van de ouderwetse stempel, en hou steevast de deur open als ik een dame in laat stappen in mijn vervoermiddel. Ben ouderwets opgevoed, en toch geëmancipeerd. Dat werkt door in het heden, dus ik neem het altijd voor ze op. Dat anderen dit niet altijd juist interpreteren, omdat mijn reacties soms verkeerd zijn, (ik heb dit aan mijzelf te danken, vergis je niet) vind ik heel spijtig. Het is wel zo dat ik er nu maatregelen tegen gevonden heb. Schrijf dan op zo’n moment niet meer, maar koel eerst af. Ik gun mensen het eeuwige leven, in welke vorm dan ook, met alle normale genoegens die ze verkiezen. Maar denk net als jij, soms moet het genoeg zijn. Een nieuw begin kan als een verlossing zijn.
        Met vr gr André.

        1. Andre, het spreekwoord zegt niet voor niets, er is geen huis zonder kruis. Mijn leven is een heel bewogen leven geweest, waar ik soms niets van begreep, waarom was altijd de vraag die boven kwam. Het is niet mijn gewoonte om direkt uit huis te klappen, maar soms is het nodig, dit is in mijn optiek zo’n geval. In de 4e klas van de lagere school is mij het zelfde overkomen als jouw. 35 jaar na dato was er een reunie van die klas, waar vele gesprekken gingen oa over de leraren, wat bleek er waren er nog 2 jongens die door dezelfde leraar misbruikt waren. 1 was er helemaal na 35 jaar nog kapot van. Een paar jaar later kwam ik deze leraar tegen, als ambtenaar bij de gemeente achter een loket. We keken elkaar gedurende een minuut aan, hij sloeg zijn ogen neer en heb me omgedraaid en ben weg gegaan. Daarna heb ik 2x mijn eigen vlees en bloed verloren, terwijl dat niet nodig was. ik was 22 jaar. Door dit gebeuren ben ik in een ochose terecht gekomen. Heb alles vernietigd wat ik met mijn eigen handen had opgebouwd. De volgende dag met een weekend tasje op mijn rug op de zwerf gegaan, ik wilde naar israel, maar strande bij syrie en daarna weer langzaam maar zeker weer terug gegaan. In die 7 durende maanden heb ik honger en dorst gekend, buiten op het veld geslapen, nacht in, nacht uit. De kou kroop langzaam en gestaag door je lijf en bij het krieken van de dag, zocht je indien mogelijk een beekje enof iets van die strekking op om je gezicht iets op te frissen, ik stonk een uur in de wind, zonder dat ik daar erg in had. En was zo mager als een lat. Op die reis heb ik een heleboel goeds ontmoet, onvoorstelbaar. Zo kan ik je nog wel een paar voorbeelden geven. Maar kreeg nooit geen antwoord op het waarom. Dat antwoord kreeg ik pas in 1980, toen ik mijn laatste vrouw ontmoette met haar 3 kinderen. In 1985 zijn we getrouwd en in 2010 onze 25 jarig huwelijk gevierd hebben. Op die dag in 2010 kreeg ik eigenlijk pas echt antwoord op het waarom, toen we allemaal bij elkaar zaten met onze 7 kleinzoons erbij. Kwam ik tot de conclusie dat ik een grote rijkdom verworven had. Let wel het ging met vallen en opstaan. Maar toch. Een geluk heb ik altijd gehad in mijn leven, om mentaal mijn energie weer op te laden in de eenzaamheid. Het liefst in het veld of langs de zeedijk, de zee horen ruisen en de wind door mijn gezicht te laten waaien. Door terug te gaan in de eenzaamheid, kwam ik geestelijk tot rust en werden vele vragen beantwoord. Soms doe ik het nog weleens en dan is er een glimlach op mijn gezicht. Vaak gaat mijn huidige vrouw dan mee, ze weet alles van mijn verleden, en ervaart die mentale kracht die we op doen. Andre, mocht je ooit weer eens in een situatie terecht raken, zoek de stilte en verkrijg je rust, geloof me de antwoorden komen van zelf. Mvg, Paul.

        2. @Paul.R: wel eens gehoord van de Tante Betje stijl?
          Dit is een wetenschappelijk forum, niet een chatroom voor oude mannetjes.
           
           

        3. Paul, het is ongelovelijk wat een mens kan doorstaan als het moet, en ik hoop dat mensen begrijpen dat dit in verband met bovenstaand artikel geschreven is. Mijn familie heeft al huizen aan de zee, daar geniet ik vaak van de rust.

          Archibald gedraag je niet als een kind, als volwassenen hun belevenissen optekenen. Je bent onnodig kwetsend, hebben we ook niet met jou gedaan.

          Met vr gr André.

        4. Beste Archibald en Andre, zoals andre zegt, archibald je bent kwetsend, maar Andre mensen zijn alleen kwetsend door hun onwetenheid. Wees blij voor hun dat ze die ervaring niet hebben hoeven doorstaan, dat is wederom de kracht van het positief denken. Hij heeft toch 1 punt, het is een wetenschappelijk forum, maar soms archibald moet je de regels wel eens even opzij zetten om het juiste te bereiken. Hoofdstuk wat mij betreft gesloten, of er moeten vragen zijn, stel ze gerust en zal ik ze zo goed mogelijk beantwoorden. Mvg, Paul.

      2. Als ik dit zo lees, willen jullie eerder lichaamsverjonging dan levensverlenging, als je mocht kiezen.

        Wat zou je daarna liever willen, als je moest kiezen; een jonge geest of een jong lichaam?

        1. Liefst beide, maar dan graag met de mogelijkheid om de gevolgen voor mijn geest te herstellen. Ik wil niet zijn zoals ik nu ben Julie. Medicijnen zijn ook niet alles. Aan levenslessen zou je eigenlijk niet willen sleutelen, en het geheugen lijdt eronder. Dat mijn grammatica hieronder lijdt is nog tot daar aan toe, maar dat ik anderen en mijzelf zo moest aanvallen, nee, dat hoeft niet meer van mij. Het verleden kun je nooit terugdraaien, misschien was dat ook wel mijn Karma. Daarom begin ik het nu te aanvaarden, en daarmede ook de gevolgen en het nut van sterven. Wat daar goed aan is, ik weet het niet. Ik ben gewoon moe van het zoeken naar oplossingen voor mijn problemen. En wie wil nou voor altijd in de WAO lopen, omdat het niet anders kan? Ik hou het nog wel een poosje vol, maar voor eeuwig? Ik dacht het niet. Een jonge geest in ruil voor sterven is zo’n slechte ruil nog niet. Misschien is dat mogelijk, ik weet het niet. Ik beschouw incarnatie als een mogelijkheid die ik niet uit kan sluiten, gezien mijn spirituele herinneringen, wie weet wat er is, en zovelen zijn ons voor gegaan.
          Met verdiende warme groeten, aan een vriendelijke dame.
          André.

        2. Mijn grootvader zou gezegd hebben, goed zo jochie nog even doorbijten. Die vriendelijke dame heeft zeker recht op de welverdiende vriendelijke groeten, ook van mijn kant dus. Mvg, Paul.

      3. Paul, bij de meeste oude mensen blijven de hersenen goed functioneren tot rond het tachtigste jaar, al is er enige achteruitgang. Na het tachtigste jaar zie je inderdaad snellere achteruitgang. Het goede nieuws is dat wetenschappers ook wat dit betreft steeds meer de vinger krijgen achter dit proces. Op een dag zal je moeten sterven, maar waarom niet dat moment flink uitstellen?

        1. Germen dan heb ik nog 15 jaar gelukkig een goed vooruitzicht. Maar zonder gekkigheid, ik denk als ik naar mij zelf kijk en daarbij zeer zeker naar mijn lichaam en de daar aan gerelateerde (huidige) kwalen, zou ik dus nog meer aan de pillen moeten. Medicijnen hebben bijwerkingen, waar je ook niet altijd vrolijk van wordt. Die medicijnen probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, door zo goed en kwaadmogelijk als het kan daar vervanging voor te zoeken in mijn voedsel en niet te vergeten zover ik het goede voedsel kan betalen. Maar eten heeft bij ons wel een voorkeur. De aftakeling van het lichaam, dus ook die van de grijze hersencellen, zou je in mijn optiek, door het juiste voedsel te eten, goed kunnen onderhouden en tegen gaan. Want de chemie die we nodig hebben halen we dus uit het voedsel, wat we verorberen. De bacterien zetten dit om, zodanig dat het bloed het op kan nemen om het naar de desbetreffende afdeling te vervoeren, eigenlijk als je daar stil bij staat een prachtig systeem. Maar er is nog een gegeven, te weten ons DNA. Je zou in mijn optiek eigenlijk dus je eigen DNA moeten laten onderzoeken om daar de wetenschap van te verkrijgen, waar de afwijkingen enof tekorten aanwezig zijn. M.a.w. als er onderdelen in de DNA zouden ontbreken, kan men dat tegenwoordig aardig bijwerken met medicijnen, maar ook hier liggen alle gegevens nog niet vast enof heeft men dit nog niet onderzocht. Want vergeet niet er is geen complexer systeem als onze DNA. Er zijn ook onderwerpen in het DNA waar nog geen medicijnen voor zijn. Net zoals kanker, er wordt nog steeds naarstig onderzoek naar gedaan, men is al aardig in de goede richting, maar volledig is het nog steeds niet. En eigenlijk ook wel logisch als je er van uit gaat, dat er 3,4 miljard gegevens zijn met daar aan verbonden per gegeven, verschillend van 10.000/50.000 tm miljoenen gegevens aan verbonden zijn. Dus reken maar uit hoeveel mogelijkheden er in zit verweven. Nu hebben ze de basis gegevens een eind terug gebracht, weet alleen niet meer precies hoeveel, ik dacht tot ergens in de 2 miljard, maar toch. Dus als ik gebreken heb in mijn DNA en mijn levensstaandaard wordt verlengt, vraag ik me af, hoe zit het dan met mijn kwalen, worden die dan ook weer verholpen daardoor, hieromtrent heb ik heel veel vraagtekens. Is je DNA in redelijke staat en alles funktioneert naar behoren, dan zou je de pil voor levens verlenging kunnen overwegen, maar ook dat blijft een ieder (gelukkig) zijn vrije keuze. Eerst maar tot zover. Mvg, Paul.

  4. Peer Polderman

    Jezus, je moet wel erg onzeker zijn om de dood niet te willen accepteren,
    Fuck de dood, leef elke dag alsof het de laatste is ; met of zonder drank.
     

  5. Voor de kleinkinderen zorgen, als je 110 bent…. die zijn dan… 55???

    En als je zelf zo oud bent, ben je 60 jaar werkloos, want boven de 50 is het wel een beetje afgelopen, als je je niet hebt ingegraven in een vaste baan.

    Fijn oudjaar!

  6. Iets dat het immuunsysteem onderdrukt is nooit goed. Ik heb crohn, en heb verschillende immuun onderdrukkers gehad. Nee, ik ben net blij met de natuurlijke weerstand. Ik vermoed dat mensen die deze pil gaan gebruiken eerder doodgaan aan een griep of ontsteking. Wat een gepruts met het Goddelijke zelf genezende vermogen. Weerstand opbouwen, daar heb je wel wat aan, niet afbreken.

Laat een reactie achter