Niet alleen zwerfplaneten, nu ook complete planetenstelsels kunnen ons sterrenstelsel uitgeslingerd worden. Bron: NASA

“Sterren verspreiden leven tussen sterrenstelsels”

Astronomen ontdekten sterren die met snelheden tot 30% van de lichtsnelheid ons sterrenstelsel worden uit geslingerd. Kunnen deze sterren het leven verspreiden over het gehele heelal?

Galactische katapult

In het centrum van elk sterrenstelsel bevindt zich een zwart gat. Het gebeurt, astronomisch gesproken, geregeld dat sterrenstelsels samensmelten. Meerdere dwergsterrenstelsels worden op dit moment door ons melkwegstelsel opgeslokt. Hierbij smelten ook de zwarte gaten van deze sterrenstelsels samen. Zwarte gaten die met elkaar samensmelten, bereiken uiteindelijk, vlak voordat ze met elkaar versmelten, snelheden in de buurt van de snelheid van het licht. Gewoonlijk draaien er sterren om deze zwarte gaten. In ons eigen melkwegstelsel is dat bijvoorbeeld onder meer de ster S2. uit dynamische simulaties blijkt, dat in dit soort situaties deze sterren met zeer hoge snelheden weggeslingerd kunnen worden. Inderdaad zijn er meerdere van deze sterren ontdekt, die met snelheden van procenten van de lichtsnelheid ons sterrenstelsel verlaten. Waarschijnlijk zijn deze sterren door een dergelijk mechanisme gelanceerd. Omdat veel sterren een planetenstelsel hebben, is het niet ondenkbaar dat sommige van deze sterren omringd zijn door planeten met leven. Als een dergelijke ster door een ander sterrenstelsel wordt ingevangen, is leven getransporteerd van het ene sterrenstelsel naar het andere.

Wat is panspermie?
Het leven verscheen relatief gezien heel erg snel nadat de aarde geschikt werd voor leven. Om een indruk te geven: de aarde is officieel maar 4,55 miljard jaar oud, en de eerste sporen van levend zijn bijna 4 miljard jaar oud. Dat is relatief gesproken vrij kort, nadat de aarde voldoende afgekoeld was om oceanen te vormen. Reden voor de aanhangers van de panspermie-theorie, om aan te nemen dat het leven algemeen is in het heelal en zich verspreidt tussen planeten. Het woord panspermie is opgebouwd uit 2 klassiek Griekse woorden: πᾶν (pan), alles, and σπέρμα (sperma), in de oorspronkelijke Griekse betekenis zaad in het algemeen.

Niet alleen zwerfplaneten, nu ook complete planetenstelsels kunnen ons sterrenstelsel uitgeslingerd worden. Bron: NASA
Niet alleen zwerfplaneten, nu ook complete planetenstelsels kunnen ons sterrenstelsel uitgeslingerd worden. Bron: NASA

Als dit mechanisme inderdaad bestaat, zou dat betekenen dat het leven al vrij kort na het ontstaan van het heelal zich verspreid heeft over grote afstanden. Uiteraard staat of valt deze theorie met de aanwezigheid van chemische elementen, waaruit zich leven zou kunnen ontwikkelen. Dat zijn er 6: waterstof, zuurstof, koolstof, stikstof, fosfor en zwavel. Deze kunnen zich gevormd hebben bij explosies van de allereerste, zeer grote, sterren. Vooral in de centra van sterrenstelsels zal zich al vroeg een gasmengsel hebben gevormd dat rijk is aan deze elementen. Wel zal dit leven een erg precair bestaan geleid hebben, gezien de extreme omstandigheden vlak na het ontstaan van het heelal. Daarom is deze ontdekking misschien meer van belang voor onze nazaten, dan voor ons. Zij kunnen dit soort zeer snel reizende sterren gebruiken om van het ene sterrenstelsel naar het andere te reizen.

Bron
J. Guillonchon en A. Loeb, The Fastest Unbound Stars in the Universe, ArXiv/geaccepteerd door Astrophysics Journal, 2015

5 gedachten over ““Sterren verspreiden leven tussen sterrenstelsels””

  1. Zeer interessant artikel, zou zo inderdaad gegaan kunnen zijn.Echter, vraag mij wel af wat er gebeurd zou kunnen zijn met de bewoners, als de ster en zijn planeten een dergelijke zwaartekracht slinger kregen. Doet mij denken aan beschrijvingen van het werk van Immanuel Velikovsky, “Werelden in Botsing. Heb dat boek zelfs nog. Hij zat er naast voor wat de werkelijkheid van onze toen nog zeer onbekende geschiedenis betreft, maar andere argumenten, zoals het zwaartekrachts effect bij ontmoetingen met een ander zwaar hemellichaam juist weer niet Dat was een ontmoeting van dichtbij met onze zusterplaneet Venus. Hoe dat zou aflopen met een ontmoeting in het zwaartekrachts veld van een zwart gat………. Pfoei, dat kunnen alleen bacteriën overleven denk ik en dan ook alleen nog in het kielzog van hun dan kaalgetrokken planeet. Maar goed, er is veel meer mogelijk dan we voor mogelijk hebben gehouden.

  2. Kijk eens aan, Stephen Hawking postuum, geeft hier zijn verklaring vrij voor publicatie. Precies wat ik dacht, nu weten we dus waar de antimaterie mee heeft gereageerd en ook weer zoals ik voorspelde. De eer is echter aan Hawking, zonder wie ik ook nergens blijf.

    http://bigthink.com/brandon-weber/stephen-hawkings-final-theory-written-just-before-he-died-was-just-released-today-its-a-doozy?utm_campaign=Echobox&utm_medium=Social&utm_source=Facebook#link_time=1525291136

    Het maakt mij gelukkig dit nog te hebben vernemen.

  3. Verder dit:

    Wat betreft de virtuele deeltjes die geproduceerd werden in een artikel hier op Visionair; dat experiment vereistte destijds een serie van schakelbare magneten. De magneten stonden in één lijn, in een kort lineair traject. De serie spoelen met kern werd met 30% van de lichtsnelheid repetitief aan en uit geschakeld. Opviel, was dat deze deeltjes ook voor korte tijd massa konden onttrekken, rechtstreeks uit dit universum

    Virtuele deeltjes verschenen zichbaar op dit traject. Na jaren opgeslagen in mijn geheugen, dacht ik dus in een helder moment, dat feit nummer één is aangetoond, dat we dus kunstmatig massa kunnen creëren. Neem nu de ster en de begeleidende planeten uit dit artikel:

    Ik schreef later o.a. hierover, (het experiment) dat ik een deeltjesversneller nodig zou moeten hebben om aan te tonen dat zich dit verschijnsel mogelijk ook zou kunnen voordoen bij echte materie. Wel, Nu ik bovenstaand artikel heb gelezen, vond ik de bijna de utopische deeltjes versneller van mijn dromen toch, en ook nog eens de ster, en zijn begeleiders.

    De planeten in hun baan moeten wel virtueel licht uitstralen vermoed ik, en zo dus extra massa creëren.

    Als dat gevonden wordt, dan is mijn gelijk bewezen en kan het volgende experiment plaats vinden, de massa motor:

    In mijn concept ontwerp zouden ringen van geschakelde en supergeleidend materiaal achte elkaar moeten worden geplaatst. Ring één ingeschakeld ring twee daarna. Als ring twee wordt ingeschakeld, wordt tegelijkertijd ring één uitgeschakeld, enz enz. Dat zou hetzelfde moeten werken als dat iemand op rolschaatsen een zware bowling bal van zich afwerpt. Ik hoop voor de mensheid dat dit werkt, dan kunnen we in de realiteit ruimtevaart op grote schaal uitvoeren. Bovendien ben je zo tegelijkertijd het probleem van de heersende straling in dit universum kwijt denk ik en je beschikt ook nog eens over kunstmatige zwaartekracht, zij het in geringe mate dan.

Laat een reactie achter