De kristallen in de video hieronder springen afstanden tot duizend maal hun lengte. De energiebron: UV-licht. Hebben we nu eindelijk een geschikte motor voor nanomachientjes gevonden? Een aantal onderzoekers van New York University denkt van wel.
Een van de grootste hinderpalen voor de doorbraak van actieve nanotechnologie is het gecompliceerde vraagstuk van de voortbeweging en aansturing van nanomachines. Ontwerpen die in het dagelijkse leven goed werken, functioneren op nanoschaal vaak niet meer. Onder meer omdat kwantumeffecten roet in het eten gooien en de materiaaleigenschappen op zeer kleine schaal sterk veranderen. Dit geldt onder meer voor elektromotoren, die de krachtbron vormen van de meeste apparaten op menselijke schaal.
Pance Naumov van New York State University, vestiging Abu Dhabi, ontdekte in 2010 dat licht op bepaalde kristallen merkwaardige effecten had. Kristallen van een bepaald groen fluorescerend eiwit bogen onder de invloed van zwakke belichting meer dan negentig graden. Hij besloot er met zijn collega’s in te duiken. Kristallen met Co(NH3)5(NO2)]Cl(NO3), een complex zout bestaande uit kobalt-, ammonium-, nitriet-, chloride- en nitraationen, bleken nog veel feller op licht te reageren. Het effect lijkt veroorzaakt te worden doordat UV-licht verstoringen in de kristallen aanbrengt, die zich ophopen en op een gegeven moment explosief ontladen. Een sterke stralingsintensiteit laat de kristallen al binnen enkele seconden springen, bij een zwakke UV-belichting duurt dit rond de 20 seconden. Bij sommige kristallen leidt dit zelfs tot het uiteenspatten. De onderzoekers verwachten dat dit mechanisme gebruikt kan worden om zeer kleine machines mee aan te drijven. Met andere woorden: ze kunnen werken als een kunstmatige spier.
Ik heb pas ook een artikel gezien waarin licht werd bevroren met kristallen, en dat gaat dan gebruikt worden voor data opslag.
Toen ik dit filmpje zag, dacht ik onmiddellijk aan een medische toepassing bij tumoren. Stel, dat voor ons niet schadelijke kristallen, die in scherven uit elkaar spatten, gekoppeld worden aan speciale nanodeeltjes, welke alleen de celkern van specifieke kankercellen kunnen penetreren. Dan het ultraviolet vervangen door een onschadelijk elektromagnetisch spectrum, dat bovendien gemakkelijk het lichaam doordringt. Vervolgens het middel in de bloedbaan brengen, waar het dan alle kankercellen binnendringt, zelfs onmogelijk te opereren hersentumoren. Zender inschakelen, en binnen enkele minuten is het DNA van alle kankercellen in het lichaam vernietigd.
Â
Ik presenteer dit als open hardware.
Note.
Â
De vaste deeltjes dienen uiteraard na hun werk te hebben gedaan, op te lossen in de bloedbaan. Het lichaam te verlaten via natuurlijke wegen, of zoals het de kankercellen vergaat, te worden gereconsumeerd door het lichaam zelf, als bouwstof bijvoorbeeld.
Andre, ik moest eerst eens nazien wat je precies bedoelde, maar ik denk dat ik je nu wat beter begrijp. Zover ik het gelezen heb vandaag kwam ik ook een stuk tegen in het RADBOT betreffende jou stelling, De mogelijk is er, lees verder: http://www.ru.nl/radbot/afleveringen/nanotechnologie/ Mvg Paul.
Interessante site Paul, bedankt voor de link. :)