Eric Bruneton vervaardigde deze fraaie, levensechte trip in een toekomstige ruimtekolonie, zoals deze rond de zon of in de Lagrangepunten van de aarde zou kunnen draaien. Vergezeld door science fiction muziek maak je een reis door een cylindervormig ruimtestation, dat van binnen bekleed is met akkers, bossen, rivieren, meren en uiteraard de nodige woongelegenheid voor mensen.
Vooral in de jaren zeventig werd dit type ruimtestation als het meest kansrijk gezien. Ruimtevaartvisioniren zagen dichte zwermen van deze reuzencylinders voor zich, die traag om hun as wentelden om zo de zon door steeds andere vensters te laten schijnen. Ook zogeheten generatieschepen, die in duizenden jaren naar een andere ster reizen, zouden in de vorm van een dergelijke vorm uitgevoerd kunnen worden.
De ontwikkeling van lichaamsvervangende technologie gaat nu echter zo snel, dat de kans groter is dat toekomstige mensen een avatar, een voor verblijf in de ruimte aangepast lichaam zullen krijgen, dan dat er een technisch zeer uitdagend en ook grondstoffen vretend ruimtestation zal worden ontwikkeld. Wellicht is de vraag of ruimtevaart door menselijke ruimtevaarders of door robots plaats moet vinden, achterhaald. Wellicht zijn toekomstige menselijke ruimtevaarders, robots. Het “nieuwe, onsterfelijke lichaam” waarover in de bijbel wordt gesproken? De gedachte is intrigerend. Zou Jezus in een intuïtieve flits de enorme mogelijkheden van wetenschap en techniek voorvoeld hebben?
Het filmpje is echt prachtig. Die reusachtige cilinders, en dan die hele wereld er in geschapen. Visionair. Ik denk dat velen het wel zouden aan durven om zich daar te gaan vestigen.Â
Het is al weer lang geleden dat ik deze science fiction gelezen heb, maar bovenstaande voorstelling van zaken vind je ook terug in de roman Titaan, van John Varleij. Er zijn allerlei onpraktische landschaps voorbeelden te vinden in de clip hier; bijvoorbeeld een 6 baans snel weg met hangbrug over een prachtig riviertje. Ook de hoogbouw in de steden is al net zo onpraktisch, moet je zo’n schip eens gaan versnellen om opstakels in de ruimte te ontwijken…. Dat riviertje is in één keer de stad ingestroomd. De hangbrug wordt een reuzenschommel, waarbij tegengesteld verkeer massaal op elkaar klapt, en de hoogbouw breekt van z’n fundering door het enorme koppel ten opzichte daarvan. Maar goed, ik ben nu weer begonnen aan NUL-A van A.E. van Vogt, met Gilbert Gosseyn als hoofd figuur in deze roman. Mooi boek, al zeg ik het zelf, alweer vergeten hoe het verhaal ging, na zoveel jaren. Waar kringloopwinkels al niet goed voor zijn hé. :)
oud idee, was al bekend in de jaren ’70