In Europa worden er vaak grappen gemaakt over het gebrek aan aardrijkskundige kennis van de Amerikanen. Tijd dus om te toetsen of deze vooroordelen kloppen. Wie brengen het er beter van af: de Amerikanen bij het identificeren van Europese landen, of de Europeanen, die Amerikaanse staten als Texas, Florida en Tennessee moeten aanwijzen? De resultaten zullen u verrassen…
Eerst de Amerikanen aan zet.
Dan de Europeanen.
Conclusie: de Europeanen blijken qua geografie niet slimmer dan de Amerikanen.
En: Luxemburg blijkt in de VS bekender dan Nederland en België.
Weten waar landen liggen is erg belangrijk om buitenlandpolitiek te begrijpen. Zolang mensen geen benul hebben van geografie, kan je de bevolking de meest onzinnige oorlogen in rommelen.
Bemande vluchten naar de maan zijn krankzinnig en onuitvoerbaar. Dat stelt de gezaghebbende Amerikaanse krant New York Times, winnaar van talloze Pulitzer prijzen. Hiermee bevestigt deze krant de opinie van diverse complottheoretici, die de maanlanding beschouwen als een gefabriceerde propagandastunt.
A Severe Strain on Credulity
As a method of sending a missile to the higher, and even highest, part of the earth’s atmospheric envelope, Professor Goddard’s multiple-charge rocket is a practicable, and therefore promising device. Such a rocket, too, might carry self-recording instruments, to be released at the limit of its flight, and conceivable parachutes would bring them safely to the ground. It is not obvious, however, that the instruments would return to the point of departure; indeed, it is obvious that they would not, for parachutes drift exactly as balloons do. And the rocket, or what was left of it after the last explosion, would have to be aimed with amazing skill, and in dead calm, to fall on the spot where it started.
De New York Times voorspelde dat dit nooit zou kunnen gebeuren. bron: NASA
But that is a slight inconvenience, at least from the scientific standpoint, though it might be serious enough from that of the always innocent bystander a few hundred or thousand yards away from the firing line. It is when one considers the multiple- charge rocket as a traveler to the moon that one begins to doubt and looks again, to see if the dispatch announcing the professor’s purposes and hopes says that he is working under the auspices of the Smithsonian Institution. It does say so, and therefore the impulse to do more than doubt the practicability of such a device for such a purpose must be — well, controlled. Still, to be filled with uneasy wonder and express it will be safe enough, for after the rocket quits our air and and really starts on its longer journey, its flight would be neither accelerated nor maintained by the explosion of the charges it then might have left. To claim that it would be is to deny a fundamental law of dynamics, and only Dr. Einstein and his chosen dozen, so few and fit, are licensed to do that.
His Plan Is Not Original
That Professor Goddard, with his “chair” in Clark College and the countenancing of the Smithsonian Institution, does not know the relation of action to reaction, and of the need to have something better than a vacuum against which to react — to say that would be absurd. Of course he only seems to lack the knowledge ladled out daily in high schools.
But there are such things as intentional mistakes or oversights, and, as it happens, Jules Verne, who also knew a thing or two in assorted sciences — and had, besides, a surprising amount of prophetic power — deliberately seems to make the same mistake that Professor Goddard seems to make. For the Frenchman, having got his travelers to or toward the moon into the desperate fix riding a tiny satellite of the satellite, saved them from circling it forever by means of an explosion, rocket fashion, where an explosion would not have had in the slightest degree the effect of releasing them from their dreadful slavery. That was one of Verne’s few scientific slips, or else it was a deliberate step aside from scientific accuracy, pardonable enough of him in a romancer, but its like is not so easily explained when made by a savant who isn’t writing a novel of adventure.
All the same, if Professor Goddard’s rocket attains a sufficient speed before it passes out of our atmosphere–which is a thinkable possibility — and if its aiming takes into account all of the many deflective forces that will affect its flight, it may reach the moon. That the rocket could carry enough explosive to make on impact a flash large and bright enough to be seen from earth by the biggest of our telescope — that will be believed when it is done.
Bovenstaande editorial verscheen in het New Yorkse blad op 13 januari 1920. Het zou tot 2007, 38 jaar na de eerste geslaagde maanlanding door de Amerikaanse astronauten Armstrong en Aldrin, duren voor het blad de editorial officieel terugtrok. OK, toegegeven, het duurde iets langer, bijna een half millennium, voordat de rooms-katholieke kerk Galilei’s boek van de Index haalde.
De les is duidelijk. Als zogeheten gezaghebbende bronnen beweren dat een visionair plan onmogelijk is, geloof ze dan niet op hun blauwe (of bruine) ogen. Alleen de natuurwetten bepalen wat mogelijk en wat onmogelijk is. De NASA heeft overigens later een onderzoekscentrum voor ruimtevaart naar de verguisde Goddard genoemd.
Er is een landje aan de zee van kaas, klompen, molens en water waar volgens de minister-president geen armoede bestaat. Honger ook niet. Dat kan immers niet want de sociale voorzieningen zijn de beste van de wereld. Iedere kaaskop wil dit graag geloven. Bovendien zo zeggen de volgelingen van de minister-president bestaat in het landje helemaal geen armoede als je dit vergelijkt met de situatie in Afrika of Azië.
Er was eens…
De arme inwoners van dit landje laten hun hoofd hangen en verbijten hun armoede. Er is gelukkig niemand die gelooft dat zij in armoede leven, want zij schamen zich diep hiervoor. Iedere dag bezig zijn met de zorg dat je geen geld genoeg hebt om je kinderen goed verzorgd naar school te laten gaan en de rekeningen aan het eind van de maand te kunnen betalen is niet iets waar je graag mee te koop loopt. Het is al helemaal verschrikkelijk wanneer je aan een voedselbank moet vragen of je iedere week een voedselpakketje mag komen halen.
Zo verlopen vele jaren. De armen bestaan niet voor rijken plus regering en de armen zwijgen uit schaamte over hun lot. Zij ontkennen hun eigen bestaan.
Een man die het stilzwijgen doorbrak…
Op zekere dag besluit een man dat het genoeg is. Hij spant een enorm doek over het stadsplein met de tekst:´ Ik ben arm´ en kondigt aan dat er een grote demonstratie wordt gehouden op het stadsplein op 1 mei. Hij bereidt zich maandenlang voor op deze gebeurtenis. Wanneer de grote dag is aangebroken staat hij alleen met het spandoek op het plein. Niemand wil laten zien dat hij of zij arm is of het oneens is met het regeringsbeleid. Hij is de enige demonstrant.
De man hurkt teleurgesteld neer op het verlaten plein. In de stilte van het spandoek gaat hij zitten. Dan duikt iemand plotseling op en loopt recht op de man af en zegt: ´Op het moment dat jij ziet dat je arm bent, heb je de grootste rijkdom ontdekt die er bestaat. ´ De man haalt zijn schouders op en antwoordt:´Wat hebben al mijn vrienden en vriendinnen daar aan die in armoede hun leven moeten slijten, zonder noodzaak omdat de welvaart in ons land ongelijkmatig verdeeld is? De figuur antwoordt:´Demonstreren betekent opkomen voor jezelf, jezelf waarderen en weten dat je het waard bent om voor jezelf op te komen. Jij ziet jouw eigenwaarde en bent rijk door alleen al dit gevoel over jezelf te hebben. Jouw actie op dit plein is de eerste stap. Ga door met je acties en probeer de armen te overtuigen van de rijkdom die zij bezitten. Er zal spoedig een dag komen waarop zij zien dat ze het waard zijn om voor zichzelf op te komen en eisen dat iedereen gelijkwaardig behandeld zal worden in het kleine landje aan de zee.
Zij zullen zich niet meer in de hoek laten drukken waar de bezuinigingsklappen vallen. Zij zullen als trotse en waardige mensen voor zichzelf opkomen en een regering kiezen die een menswaardige samenleving bouwt.
