Ego: het strategische zelf

Dit artikel is geschreven door Pieter Stuurman en overgenomen van zijn blog: pieterstuurman.blogspot.nl

Ego: het strategische zelf
Je hebt mensen die, ondanks hun successen of tegenslagen, altijd zichzelf blijven. Je hebt ook mensen die zichzelf niet zijn. Je hebt mensen die zichzelf voor de gek houden. Je hebt mensen die zichzelf kwijtgeraakt zijn, en mensen die zichzelf gevonden hebben. Of hervonden hebben. Maar wie vindt dan wat?

Als je jezelf niet bent, wat ben je dan? Als je zelf de keuze maakt om anders te zijn dan je bent, dan maak je toch zelf die keuze. Dan is de manier waarop je jezelf presenteert toch een gevolg van de keuze die je zelf maakt, en dus ben je dan toch weer jezelf. Of niet?

Toch hebben mensen een feilloos gevoel voor authenticiteit als het gaat om het zelf. Vooral bij anderen. Dat impliceert dat er een zelf bestaat dat authentiek is, en waarvan naar keuze kan worden afgeweken, maar dat zo’n keuze een minder authentiek zelf oplevert. Ook al is die keuze zelf gemaakt. Het gaat ervan uit dat er in de kern van iedereen een onveranderbare essentie ligt. Een zelf zoals het is, en blijft. Ook al kies je uit vrije wil voor iets anders.

Als het essentiële zelf onveranderbaar is, dan kan de vrije wil er ook geen invloed op hebben. Dan moet die vrije wil dus invloed hebben op iets anders dan het essentiële zelf. Dan moet er dus ook een veranderbaar, of programmeerbaar deel van het zelf bestaan. Een deel dat keuzes kan maken, dat strategieën kan ontwikkelen en volgen. Het programmeerbare zelf.

Als het essentiële zelf onveranderbaar is, dan kan het zich niet aanpassen. Het is dan immers zoals het is. En zonder aanpassingsvermogen wordt het leven onhanteerbaar. Situaties doen zich in alle mogelijke vormen voor, kunnen bedreigend zijn, en moeten worden gehanteerd. Daarom is het noodzakelijk dat we ons kunnen beschermen tegen alle dingen die we meemaken en op ons afkomen. En dat wapenen doen we door strategieën te ontwikkelen. Iedereen doet dat op zijn manier; de manier die het beste bij hem of haar lijkt te passen. Het wapenen gebeurt uit noodzaak, het bepalen van de strategische richting uit vrije wil.

Die vrije wil heeft daarmee alleen invloed op het programmeerbare zelf. Strategieën worden gevormd door een combinatie van vrije wil en omstandigheden. De omstandigheden geven aan voor welke gevaren het zelf beschermd moet worden en op basis daarvan wordt een zo goed mogelijk passende strategie ontwikkeld. Het is daarvoor dus noodzakelijk dat we ons van de gevaren bewust zijn. Het bewust zijn van gevaren noemen we angst.

Hoe goed ken jij je essentiële onveranderlijke zelf en je veranderlijke strategische zelf?

Strategieën worden dus gevormd op basis van angst, in combinatie met een mix van vrije wil en van talenten (je kiest voor je sterkste kanten als je jezelf wil wapenen tegen gevaren).

Het programmeerbare, strategische zelf is een noodzakelijk hulpmiddel om te overleven in een materiële wereld. Het essentiële zelf is immers onveranderbaar, en kan dus ook geen keuzes maken om zich te verdedigen.

Strategieën werken alleen als je jezelf eraan houdt. Werkende strategieën die hun nut bewezen lijken te hebben, zijn daarom zeer hardnekkig. Ze vormen een beveiligingsschild rondom het zelf en beschermen dat zelf tegen alles waarvoor het bang is. Het loslaten van zo’n schild zal dus direct meer angst opleveren en zal daarom vermeden worden.

Dat geeft het strategische zelf (ook wel ego genoemd) macht over het essentiële zelf. Hoe succesvoller de gekozen strategieën lijken te zijn, hoe meer ruimte het strategische zelf krijgt om nieuwe strategieën te ontwikkelen of bestaande strategieën te versterken. En die strategieën leveren controle op. Het geeft een persoon controle over zijn leven. En daarmee over zijn essentiële zelf.

Maar omdat het essentiële zelf onveranderbaar is, kan het ego dat essentiële zelf alleen controleren door het te onderdrukken of te verduisteren.

Mensen die zichzelf niet zijn, doen dat vanuit angst. Wat we dan te zien krijgen is het strategische zelf, in plaats van het essentiële zelf. Andere mensen voelen dat vaak goed aan, en zeggen: hij is zichzelf niet. Voor de persoon in kwestie is het meestal niet zo duidelijk. Hoe succesvoller een strategie lijkt te zijn, hoe sterker mensen zich ermee gaan vereenzelvigen. En dan kan het gebeuren dat die mensen gaan denken dat ze hun strategische zelf (hun ego) zijn.

In dat geval is het essentiële zelf volledig verduisterd, en heeft het strategische zelf de macht volledig overgenomen.

Angst is een ideaal middel om andere mensen individueel en/of met hele kudde`s tegelijk te manipuleren.

Omdat het programeerbare, strategische zelf niet alleen uit vrije autonome keuzes bestaat, maar ook gevoed wordt door (angst voor) omstandigheden, is het ook van buitenaf programmeerbaar. Als een ander het voor elkaar krijgt om angst te genereren, dan zal het strategische zelf daarop reageren. Het is om die reden dat angst voortdurend gebruikt wordt om anderen te beïnvloeden. Het is de enige manier om anderen te programmeren.

Alle pogingen om anderen te programmeren zijn gericht op het strategische zelf, en bestaan uit het enige voedsel voor dat ego: angst. Zonder angst is er geen enkele aanleiding voor het vormen of aanpassen van strategieën. Mensen die anderen proberen te beïnvloeden, doen dat altijd door die anderen te voeden met angst. Er is simpelweg geen andere manier.

Opvoeden is een vorm van programmeren. Vandaar dat opvoeden hoofdzakelijk bestaat uit het gecontroleerd voeden van angst. Het is gebaseerd op de gedachte: input is output. Stop je de juiste angsten in een kind, dan kun je een bepaalde reactie verwachten. Alle boodschappen zijn gericht op het strategische zelf: je moet goede cijfers halen want anders krijg je geen diploma, je moet een diploma halen want anders kun je niet studeren, je moet studeren want anders krijg je geen goede baan, je moet en goede baan hebben want anders krijg je maar weinig geld of aanzien etc.

Ook alle reclame- en propagandaboodschappen waarmee we voortdurend geconfronteerd worden, zijn gericht op het ego. Het programmeerbare, strategische zelf/ego wordt vanaf onze eerste dag gevoed, en zelfs vetgemest. En hoe vetter dat strategische zelf wordt, hoe meer het essentiële zelf weggedrukt of verduisterd wordt (en hoe gemakkelijker een persoon programmeerbaar wordt). Het strategische zelf, dat in eerste instantie bedoeld was ter bescherming van het essentiële zelf, heeft dat essentiële zelf buitenspel gezet. Het is van een handig hulpmiddel, een dienaar, verworden tot een dictator. Maar het essentiële zelf is er nog wel. Het is onveranderbaar en dus ook onuitwisbaar.

Een strategie van je veranderlijke zelf oftewel je ego, wat botst of in strijd is met je essentiële onveranderlijke zelf vormt de basis van psychische problemen. Wees dus altijd zo eerlijk mogelijk naar jezelf toe over wat je essentiële zelf is. :-)

En bij veel mensen komt er dan ook een moment waarop er een conflict ontstaat tussen die twee ‘zelven’. En zo’n conflict noemen we een psychisch probleem. Het is het probleem dat zich voordoet bij degene wiens strategie het is om altijd grappig en vrolijk te zijn maar zich steeds depressiever voelt, het is het probleem van degene die zich altijd sterk en stoer voordoet maar steeds onzekerder wordt, het is het probleem van degene die zich altijd begripvol en verzorgend opstelt maar steeds meer last krijgt van sadistische of gewelddadige gedachten. Enzovoort. Ieder psychisch probleem is het gevolg van een conflict tussen het strategische zelf en het essentiële zelf. En de oorzaak ligt altijd in het strategische zelf dat een richting gekozen heeft die onverenigbaar is met het essentiële zelf. Het essentiële zelf is immers onveranderbaar en dus kan het ook niet goed of slecht zijn. Het is zoals het is.

Omdat het essentiële zelf geen strategieën kent, wordt het oplossen van problemen altijd overgelaten aan het strategische zelf. Maar het strategische zelf is nou juist de veroorzaker van het probleem. Daarom kunnen mensen soms te maken krijgen met zeer hardnekkige psychische problemen. Je kunt het oplossen van een probleem niet overlaten aan de veroorzaker ervan. En verder heb je geen middelen om het aan te pakken.

Dan heb je dus een ander nodig. Een therapeut of zo, of een goede vriend om met te praten. Maar ook therapeuten en goede vrienden zijn gewend om problemen aan te pakken door er controle over te krijgen. Terwijl een overmaat aan controle nou juist de veroorzaker was van het probleem: overmatige controle van het strategische zelf/ego over het essentiële zelf, waardoor het essentiële zelf geen adem meer krijgt.

Lao Tzu begreep het al. Je moet je strategische zelf / je ego loslaten om zo weer dichter bij je essentiële onveranderlijke zelf te kunnen komen.

De enige echte oplossing is dan: het verminderen van de macht van het strategische zelf/ego, waardoor het essentiële zelf weer ruimte krijgt. Maar dat is eng. En het ego zal dus onmiddellijk proberen in te grijpen. De enige echte oplossing is dan het ego minder macht te geven door het los(ser) te laten.

In onze cultuur en in deze tijd heeft het strategische zelf/ego een buitenproportioneel grote rol toebedeeld gekregen. En omdat het ego van buitenaf beïnvloedbaar/programmeerbaar is, worden we voortdurend bestookt met allerlei angsten die tot doel hebben ons een bepaalde richting in te sturen.

Daarmee speelt het ego niet alleen een buitenproportioneel grote rol op individueel niveau, maar ook op collectief niveau. Het collectief (de mensheid) is niets meer dan een verzameling individuen, en is daarmee een afspiegeling van die individuen. Je ziet dan ook dat de samenleving op een vergelijkbare manier ingericht is en bestuurd wordt als het gemiddelde individu.

Ook collectieve angsten worden gepareerd met strategieën. Strategieën die controle moeten opleveren over alle bedreigingen. En je ziet dan ook dat er een collectief ego bestaat dat op vergelijkbare wijze als bij het individuele ego, steeds meer macht naar zich toetrekt. Dat collectieve ego kennen we als regeringen en bestuur.

Vul zelf nog maar wat angsten aan die je via de media, de politiek en reclame naar je hoofd geslingerd krijgt op een gemiddelde dag. Angst om niet mooi genoeg te zijn, niet genoeg spullen te hebben, niet genoeg vrienden te hebben… etc. etc. Angst als sturingsmechanisme wordt volop gebruikt.

Net als het individuele ego, is het collectieve ego (bestuur, regering) aangesteld om ons te beschermen tegen bedreigingen. Als een dienaar om ons te verdedigen. Maar net zoals bij het individuele ego, heeft het collectieve ego zich omgevormd van dienaar tot dictator. En ook hier ontstaat een probleem. Door de toenemende macht van dat collectieve ego, kunnen we steeds minder zijn wat we in essentie zijn. We worden voortdurend tot van alles gedwongen, of verhinderd om onszelf te zijn. We zijn onvrij.

En net zoals bij individueel ego, is het enige wapen waarover het collectieve ego beschikt ter bestrijding van een probleem: meer controle. En zo wordt het probleem van onvrijheid, dat veroorzaakt is door het collectieve ego (regering) door datzelfde ego alleen maar versterkt in plaats van opgelost: we worden steeds meer onvrij.

En daarmee hebben we niet meer de vrijheid om te zijn wat we in essentie zijn. En die essentie is onveranderbaar, dus daarin hebben we geen keuze. En daarmee is vrijheid dus iets dat pas bestaat als je niet gedwongen wordt om te kiezen.

Had Plato hier een goed punt? Of zijn wetten en angst juist onontbeerlijk om een maatschappij te vormen?

De enige mogelijkheid om het essentiële zelf weer de ruimte te geven, is het loslaten van het ego, zowel op individueel als op collectief niveau. We hoeven het ego (zowel het individuele als het collectieve) niet weg te gooien of buitenspel te zetten, sterker nog: we hebben het nodig om te overleven. We kunnen het ook niet bestrijden; het ego is immers een meester in strategie en daarvan verliezen we het altijd. We kunnen het alleen minder serieus nemen. Er minder waarde aan hechten. Losser laten. Het weer de rol geven van dienaar, in plaats van dictator.

Keuzes komen voort uit strategieën, en de vrije wil bepaalt welke strategische keuzes er gemaakt worden. Ook op collectief niveau werkt het zo: (vrije) verkiezingen bepalen welke strategieën collectief gevolgd worden. Maar door te kiezen (voor welke strategie dan ook) geven we macht aan het collectieve ego (regering). De vrije wil is daarmee een gereedschap van het ego, en het ego beperkt de vrijheid om ons essentiële zelf te zijn.

Echte vrijheid staat daarmee haaks op vrije wil. Echte vrijheid laat ons zijn wat we zijn, en daarover hebben we niks te kiezen. Dat zijn we gewoon.

Aanverwante informatie en artikelen:
-) pieterstuurman.blogspot.nl
-) Ego vs. Zelf
-) Eigen en sociale identiteit
-) In het licht van voortbestaan
-) Diversiteit, de bouwsteen van het leven
-) Het begin en einde van goed en kwaad
-) De dood, een verkenning
-) Eindeloos Bewustzijn

133 gedachten over “Ego: het strategische zelf”

    1. Ik denk dat als mensen veel zekerder zijn van hun voortbestaan ze zeker minder behoefte hebben aan allerlei strategien die wellicht schadelijk zijn voor anderen. Van de andere kant is het een soort basaal mechanisme wat essentieel is om mee te doen in het voortbestaansspel. Dus ik denk dat begrip over dit soort zaken 5000 jaar geleden en ook over 5000 jaar nog zeer nuttig zal zijn. :-)

  1. In een meditatie kan je inderdaad kennis maken met het afleggen van je ego.
    Het leert je anders kijken naar je ego.  Een van de mooiste ervaringen die een mens kan op doen. 

  2. Ondanks dat ik het een goed verwoord stuk vind, mis ik toch het e.e.a. in dit stuk nl: op het moment dat de samensmelting plaats vind en het nieuwe individu geboren wordt is het al voor geprogrameerd, lees DNA, Alles wat geschied aan keuzens ed, wordt beantwoord door een reflexie handeling. Of dat nu een keuze uit angst is enof een bewuste keuze is. Naar gelang het individu ouder wordt, worden door ervaringen en daardoor bewustwording nieuwe gegevens aan het DNA toegevoegd en ook hier wordt weer in het automatisme (reflexie) gereageerd op dat gene wat zich op dat moment afspeelt. In mijn belevenis althans, heb je pas de echte mogelijkheid om iets te veranderen en de weg in te slaan naar je echte zelf zijn naar gelang je ouder wordt. Daar je dan ook beter inzicht heb verkregen in je zelf. Dan nog is het de vraag of dan ook daadwerkelijk dat individu het vermogen heeft om zijn reis naar haar enof zijn innerlijke te kunnen maken. Dit is volgens mij een procedure die je moet willen, tevens vergt dat toch wel wat doorzettingsvermogen om dat te bereiken en vergeet niet de tijd die je daarvoor nodig hebt. Daar gaan vaak vele jaren over heen. Zo is het bij mij althans geschied. En ondanks deze ontdekkingsreis, wat weer mede opgeslagen wordt in het DNA, betrap ik me zelf toch regelmatig erop dat het terug vallen in de oude doen van, dat ik de keuze al gemaakt had en daardoor ook al weer in de reflexie gehandeld heb. Het is echt een leerproces, maar niet onmogelijk. Mvg Paul. ;-) 

     

    1. Ik zelf, ego is inderdaad een gevangenis, maar als je eruit kan ontsnappen, denk ik dat de gevangenis wel verdwijnt. Zie het als een training, om je zelf te leren dat je helemaal vrij moet worden zonder enige vorm van belasting en dat kost tijd om daarin te investeren. Zelf noem ik dat dan de kracht van het positief denken. Mvg Paul.  ;-) 

  3. Paul. R

    Misschien ben ik nog wel niet ontwikkeld genoeg in deze materie.  Ik vind het nog erg moeilijk om los te komen van het ego.  Hebzucht, jaloezie enz. zijn mij niet vreemd.
    Het kost erg veel tijd en moeite om daarvan los te komen.  Daarom zie ik mijzelf ook als een duaal persoon .  Het is inderdaad een levenslange training.  En door meditatie kan ik voelen hoe het is om het ego te MOGEN loslaten.  Mogen in caps, want ik beschouw het als een voorrecht om in vrijheid te mogen leven.  Ik ervaar het tenminste als echte vrijheid.

  4. Ik zelf, of het nu met vallen en opstaan gebeurd etc, je probeert het in ieder geval en dat is zonder meer een compliment waard, ongeacht het resultaat. Ik denk ook dat  een ieder hierin zijn eigen weg moet vinden en dat is absoluut niet even gemakkelijk. Zelf ging ik altijd het veld in en nog, om mijn geest rust te geven en doordat mijn geest tot rust kwam, krijg je ook antwoorden en daar zou je mee moeten werken, stapje voor stapje. Het vraagt ook om discipline hieromtrent. Mvg Paul. ;-) 

    1. Paul.R

      Mijn ego neemt het compliment in ontvangst;-)

      En serieus:  dat is de weg die ik ook betracht.  Het veld in, de natuur in, dat geeft me rust. En bij tijd en wijle meditatie
      Het is ook waarom ik deze  nick heb gekozen.  Het is de zoektocht naar de bron.  Naar mijn ‘ikzelf’.

      1. Ik zelf, ik weet niet waar je woont? maar ik woon in Leeuwarden. Als ik een periode heb met zeer veel problemen, reed ik s’nacht naar de afsluitdijk. Ongeacht het weer en liet de stilte over me heen komen en de problemen werden weggewaaid door de wind. Misschien een idee? Mvg Paul.

        1. Ik zelf, tot slot: het is een normaal gegeven dat je een stap voorwaarts zet en dan 3 stappen achterwaarts enof meerdere stappen kunt vooruitzetten. Het is een heel divers gegeven. Neem de tijd en de stelling: niets moet, alles mag. Mocht het onverhoop niet willen lukken enof je hebt even een schop onder je achterste nodig :-D   ,kun je me altijd mailen mail=prdekloe@lijbrandt.nl Mvg Paul. ;-) 

        2. Paul. R

          Ik vind mijn rust aan het eeuwige strand.  Daar kom ik gemakkelijk tot mij zelf, mits niet te druk zoals in de zomer.  Ben ik al in rust-toestand, dan word ik graag een met de natuur.  Dan zoek ik ergens een rustige plek en het mooiste wat ik heb meegemaakt is hoe een haas mij van af een afstand van een meter nieuwsgierig bekeek.  Het vlucht-gedrag van de haas in aanmerking genomen was dit heel bijzonder.  Ik voelde me een worden met alles om me heen.

    1. Oom T
      Een enorm leuke en inspirerende man.  Bedankt voor de tip.  Ik zag nog meer YT’s van hem.  Ik zal ze zo af en toe eens bekijken en op me in laten werken.

      Een visie hebben is een ding, hem uit kunnen dragen is nog weer iets heel anders.  En dat lijkt deze man te kunnen.

      1. Graag gedaan. De filmpjes zijn inderdaad interessant net zoals de overige filmpjes die staan op Youtube. Ook de podcasts met Patrick Kicken op waarheid.com zijn erg interessant. Er zijn iets van 135 stuks en ze zijn zo te downloaden. Dan leer je ook veel meer over hoe hij toepast in zijn leven. Gemakkelijk lijkt het echter niet te zijn dit zogenaamde ontwakingsproces zoals hij het noemt. Hij maakt dan ook in een podcast de vergelijking The Matrix met Neo die de Rode en Blauwe pil krijgt aangeboden. Hier een interessante podcast waarin hij dit behandeld die halverwege deze podcast te vinden is: http://patrick.fm/2012/PKPSALMERE2.mp3    

  • De eerste impuls voor de egopsychologie werd gegeven door Freuds dochter Anna Freud http://nl.wikipedia.org/wiki/Anna_Freud 

    Latere onderzoekers in deze traditie waren Heinz Hartmann http://translate.google.nl/translate?hl=nl&sl=en&u=http://en.wikipedia.org/wiki/Heinz_Hartmann&prev=/search%3Fq%3Dheinz%2Bhartmann%26hl%3Dnl%26tbo%3Dd%26qscrl%3D1%26rlz%3D1T4ADSA_nlNL392NL393%26biw%3D1024%26bih%3D563&sa=X&ei=diOxUMeFDcLF0QWXvYGwBw&sqi=2&ved=0CDAQ7gEwAA en

    Erik Erikson http://nl.wikipedia.org/wiki/Erik_Erikson

    Een recentere en invloedrijke variant van de egopsychologie is de zelfpsychologie die door Heinz Kohut is ontwikkeld. http://translate.google.nl/translate?hl=nl&sl=en&u=http://en.wikipedia.org/wiki/Heinz_Kohut&prev=/search%3Fq%3DHeinz%2BKohut%26hl%3Dnl%26tbo%3Dd%26rlz%3D1T4ADSA_nlNL392NL393&sa=X&ei=WCWxUPuLDam90QXXtIDYDg&ved=0CDMQ7gEwAA

    Aanhangers van de egopsychologie delen met de neurofreudianen hun belangstelling voor culturele en interpersoonlijke factoren, maar voegen daar nog een element aan toe. Zij leggen het accent op de gezonde aspecten van het zelf, dat de moeilijkheden die zich voordoen, het hoofd probeert te bieden, in plaats van de realiteit te vervormen of zich ervoor te verschuilen. Voor dit ‘omgaan met’ de omgeving is de term ‘coping’ in zwang gekomen. http://nl.wikipedia.org/wiki/Coping_(psychologie)

    Zie ook Vaillants indeling van afweermechanismen http://translate.google.nl/translate?hl=nl&sl=en&u=http://en.wikipedia.org/wiki/Defence_mechanisms&prev=/search%3Fq%3Dvaillant%2Bcoping%26hl%3Dnl%26tbo%3Dd%26qscrl%3D1%26rlz%3D1T4ADSA_nlNL392NL393%26biw%3D1024%26bih%3D563&sa=X&ei=AiixUP-HAqeb1AXzkoCwCw&sqi=2&ved=0CD0Q7gEwAQ   waarin een algemene toename in het vermogen om persoonlijke problemen op te lossen. Gezonde copingstrategieën zijn humor, onderdrukking (een bewuste poging om de angstoproepende voorstellingen op zijn minst voorlopig uit de gedachten te bannen, te onderscheiden van verdringing, wat een onbewust proces is), en altruïsme (waarin men anderen probeert te geven wat men zelf zou willen ontvangen).

    Coping en het onbewuste: De processen die Freud onbewuste mechanismen noemde, kunnen ook worden beschouwd als manieren om ergens geen aandacht aan te besteden. (Erdelyi en Goldberg, 1979; Bowers, 1984; Erdelyi, 1985).

    1. Interessant. Moet ik anders een keer gaan doornemen als ik tijd heb. De vraag die echter bij mij meteen naar boven komt of het gebruik van het woord ego hetzelfde is als gebruik van het woord ego in de non-dualiteit.  Hier lijkt er sprake te zijn van een westerse rationale benadering en dat kan wel eens wezenlijk anders zijn dan de oosterse meer holistische benadering van de non-dualiteit.  

        1. Ik vind het een beetje een raar stuk waarin het lijkt alsof de schrijver express het boedhisme verkeerd wegzet om zo zijn of haar eigen geloof uit te roepen tot het betere.

          Dat mag natuurlijk best maar als je wat meer over boedhisme wilt leren zou ik eerder gewoon de wikipedia er op nalezen. De schrijver van dit stukje heeft er volgens mij nog niet zo veel van begrepen. 

          http://nl.wikipedia.org/wiki/Boeddhisme 

          Dit is de kern namelijk wat best verbinding heeft met wat Pieter hier ook heeft geschreven.

          De vier nobele waarheden.

          Dukkha: het bestaan is onvolmaakt, het is als een wagenwiel dat niet recht in de as zit;
          Samudhaya: tegelijkertijd met het ervaren van dukkha, anatta en acitta komt tanha op, dorst: het verlangen dat de werkelijkheid anders is dan ze is. We blijven gevangen in dit verlangen door de werkelijkheid niet te zien zoals ze is, namelijk onvolmaakt en veranderlijk;
          Nirodha: we kunnen dit verlangen (dat de werkelijkheid anders is dan ze is) indammen en begrenzen, de werkelijkheid zien zoals ze is, waardoor ons lijden aan de onvolmaaktheidingedamd wordt;
          Marga: dit indammen kan door het volgen van het achtvoudige Pad.

           

        2. Je walst er wel een beetje overheen Douwe, en bent on-onderbouwd veroordelend. Het gaat mij om of Jezus of Boeddha normbepalend kan zijn.

        3. Je opmerking lijkt te zeggen dat het boedhisme zou claimen dat je aan je ego vast zou moeten houden. Dat komt niet overeen met mijn ervaringen van het boedhisme. 

          Volgens het boedhisme moet je niemand behalve je eigen ervaring normbepalend laten zijn, dus ik denk dat  als je een norm wilt je je beter aan Jezus vast kunt houden omdat het tegen de wil van boedha ingaat om hem als norm te zien.

          Het boedhisme ziet boedha alleen maar als een persoon die een bepaalde ervaring heeft ondergaan en zijn weg daarnaartoe heeft omschreven en mensen tips geeft die te volgen. Mensen zullen echter zelf die weg moeten bewandelen en aan hun eigen ervaring moeten testen en het is ook vrij aan mensen om die weg niet te willen nemen. 

          Ik hoop dat dat in ieder geval duidelijker maakt wat het boedhisme wel en niet is. Of wat ik ervan heb begrepen. 

          Qua bijbelverhalen vind ik het verhaal van Job vooral erg mooi. Hij ondervind veel dingen die wij als ellendig zien maar hij accepteert het gewoon, hij accepteert wat is en blijft zo een prima relatie met god houden. Dus als je een voorkeur hebt voor bijbelse verhalen kan het verhaal van Job wellicht een goede inspiratie zijn qua dit soort materie.  

        4. In het Hindoeïsme is Boeddha een Avatara en Yogi.
          http://nl.wikipedia.org/wiki/Yoga

          Yoga is de verbondenheid van de waarneembare mens met de wezenlijke mens. Het ego heeft hier een belangrijke rol in; voor jezelf de goddelijke staat willen bereiken, i.p.v. je te geven omwille van de ander.

        5. Ik zie de relevantie niet in van hoe het hindoeisme over het boedhisme denkt… 

          Ik geef alleen maar aan wat ik van het boedhisme heb begrepen en hun doel is niet om een god te worden. 

          En over hindoesime en yoga weet ik heel weinig vanaf. Maar wat jij daarover zegt geloof ik graag.  

        6. De non-dualiteit stelt dat we allemaal één zijn. Het Ego is dan niets anders dan een mentale projectie en daarmee een persoonlijke unieke ervaring. ‘Ik’ is in deze benadering niets anders dan een gedachte. Loslaten of omarmen is een dualistische benadering. Het zijn mentale projecties.  De non-dualiteit gaat ervan uit dat het is zoals het is. Laat het gewoon gebeuren. Dit filmpje legt het ook wel uit:  http://www.a-dvaita.nl/film4.htm    

        7. Interessant filmpje, dit is trouwens ook precies wat Byron Katie zegt, mensen denken niet, ze worden gedacht. En daarbij zegt ze ook dat mensen al duizenden jaren door dezelfde gedachten worden gedacht. En dat we door die gedachten te onderzoeken ze kunnen ontmantelen en zo hun effect op ons verminderen. 

          En een andere filosofie zegt dan weer, afhankelijk van welke gedachte een mens geloofd, zal via emotie het lichaam tot een bepaalde actie worden gemotiveerd. Dus als je gelooft dat de hond die op je af komt gevaarlijk is, wordt die gedachte in de emotie angst omgezet om zo je lichaam fysiek voor te bereiden op een snelle uitvlucht.

          Wat ik zo interessant vind aan dit artikel van Pieter is dat hij zo mooi uitlegt dat het Ego een heel logisch en essentieel onderdeel is van ons en het niets meer is dan een middel om ons in het voortbestaan bij te staan. Maar dat dat net als alles soms het doel wat voorbij schiet.

           

        8. In essentie gaat het allemaal over aanvaarding. Aanvaardig van Wat-Is. En Wat-Is, IS. Je zou het ook de waarheid over iets kunnen noemen.

          In het individu gaat het dus over het aanvaarden van wat je waarlijk bent. Daarvoor hoef je niets te doen. Of beter nog: niets doen leidt automatisch tot aanvaarding omdat afwijzing (met de daarbij behorende strategieën) altijd inspanning behoeft. 

          Omdat je bent wat je bent, zijn die inspanningen altijd vruchteloos. Wat waar is, is waar. Wat je er ook aan probeert te doen, het blijft waar.  

          Je essentie kun je dus uitsluitend aanvaarden, terwijl het ego alles wil bevechten. Zo is het onderscheid (dat soms lastig waar te nemen is) herkennen.  

        9. Ik kwam deze uitspraak een aantal dagen geleden tegen, dat komt volgens mij ook wel aardig overeen. 

          “The path to enlightenment is not a path at all, it’s actually a metaphor for the time it takes for you to allow yourself to be happy with who you already are, where you’re already at, and what you already have – no matter what.” ~Mike Dooley 

          Dit deed me ook denken aan een ander briljant Tibetaans gezegde:

          “If you are in the body of a donkey, enjoy the taste of grass”

        10. In essentie gaat het allemaal over aanvaarding.

          —————-

          En daarmee ook automatisch over niet oordelen. Dat oordelen zorg voor de dualiteit. Dit geeft spanning en daarmee stress. Als je namelijk helemaal één bent, dan ben je ook totaal ontspannen en daarmee zonder oordeel. Een heerlijk gevoel is dat. Het geeft zoveel rust dat soort momenten.

          De grote uitdaging is dus om niet te leren niet automatisch te oordelen. Dus om niet-twee te zijn om één te kunnen worden. Dat betekent advaita namelijk ook: niet-tweeheid. Je zult eerst niet-twee moeten zijn om één te kunnen worden. Dus eerst compleet stoppen met oordelen om helemaal helder te kunnen zijn in hoofd. Zonder gedachte en daarmee zonder oordeel.

        11. Ik heb het interview met Byron Katie geluisterd die ik afgelopen week ergens hier had gepost en die jij ook had beluisterd. Haar methode The Work komt inderdaad goed overeen met het filmpje. Het lijkt een zeer praktische methode te zijn om je eigen gedachten te onderzoeken en te betwijfelen om tot je ware Essentie te komen. Het is daarmee een vertaalslag om de filosofie van de non-dualiteit in de praktijk toe te passen. Ik zie ook dat deze methode sterke overeenkomsten vertoond met bijvoorbeeld de Socratische dialoog. Alleen dat ze deze methode totaal vanuit haar zelf heeft ontwikkeld zonder inspiratie bij andere godsdiensten of filosofieën. 

        12. Dat is ook mijn ervaring, veel filosofen omschrijven de eindstaat maar maar zelden de weg ernaar toe, behalve wellicht meditatie. 

          Byron Katie heeft in mijn ervaring een veel snellere methode gevonden door een methode te ontwikkelen waarin je systematisch je gedachten kunt onderzoeken zodat je die kunt doorzien voor illusies. Het kan als een soort hulpmiddel met elke filosofie of religie gecomineerd worden. 

          Ik heb zelf een jaar geleden ofzo veel van mijn eigen gedachten onderzocht met haar methoden en interessant genoeg kreeg ik daar inzichten uit waardoor ik opeens veel religies veel beter begreep. Waarom boedhistische monikken continue vreedzaam blijven ongeacht wat voor geweld ze worden aangedaan. Of waarom Job in de bijbel zo rustig bleef maar ook veel van de uitspraken van Jezus werden me opeens veel duidelijker. 

          Daarbij kan juist mediteren op inzichten verkregen met the work ervoor zorgen dat die kennis veel sneller geintegreerd wordt in je systeem. Na het weten kun je via meditatie het dan ook sneller voelen ofzo. Maar goed het is altijd een persoonlijke weg en niemand anders dan jezelf kan je dat soort inzichten laten krijgen. 

          Als je dat inzicht eenmaal hebt weet je ook dat elke poging om andere mensen te converteren zinloos is en dat elke religie die dus agressief probeert nieuwe leden te werven dit zelf niet begrepen heeft… :-) 

        13. Goed om te horen. Het lijkt me een zeer interessante methode om voor mijzelf ook toe te passen. Het past ook perfect bij de filosofie van de non-dualiteit zoals ik zie. Bovendien het simpel om aan de hand van 4 vragen je eigen gedachten te onderzoeken. Ik heb trouwens ook het document  gedownload die op de website van haar te vinden is met 25 pagina’s waarin haar methode beschreven wordt. Eens kijken wat The Work eigenlijk precies inhoudt.     

        14. Ja die jongen in dat eerdere filmpje wat je gaf legt het ook mooi uit. De ego is de ik-ervoor-zetter. Volgens mij kun je het nog wel een stap verder trekken door te zeggen dat het ego de concepten schepper is. Het trekt dingen uit elkaar en maakt losse onderdelen, concepten van alles. 

          En we moeten niet vergeten dat het ego dus ook een enorme voortbestaanwaarde heeft. Want door afzonderlijke concepten te kunnen scheppen van de wereld kun je taal ontwikkelen en kun je wetenschap gaan bedrijven en enorm veel leren en je voortbestaan enorm vergroten. Je kunt patronen leren herkennen en die projecteren op de toekomst, logica etc komt volgens mij ook direct hieruit voort. Het ego is dus enorm functioneel voor de mensheid. :-) 

          Maar net als het schild van de schildpad heeft ook een concepten schep machine voor en nadelen. :-)

          Maar ik denk dat als ik de informatie hier zo zie mensen nu toch redelijk wat tools zouden moeten hebben om de nadelen van dat ego behandelbaar te kunnen maken. 

        15. Dat is ook zo wat je hier schrijft. Een gedachte of mentale project vorm je aan de hand van mentaal model, paradigma, overtuiging of hoe je het ook wil noemen. Ego is daarmee ook een conceptenschepper. Dat is waar denk ik. Ego zorgt daarmee voor de dualiteit om zomaar te zeggen. De dualiteit zijn inderdaad losse concepten. Het Ego heeft daarmee ook  er alle belang bij om zichzelf in stand te houden. Bevrijding of verlichting zou je dan ook kunnen beschouwen als laten het sterven van je Ego. Iets wat een zeer pijnlijk proces kan zijn als blijkt dat alles waarin je geloofde een illusie blijkt te zijn geweest. Ik denk inderdaad dat hier voor veel mensen er waardevolle informatie te vinden is :-). Maar het is ook erg interessant om deze discussie voor mijzelf te bewaren als archivering om weer de Essentie terug te vinden als ik weer verdwaal in het web van mijn Ego. Dat die piekermachine weer aangaat.    

        16. Tui
          24 november 2012 at 22:08 · Reageren   
          Dat is een interessant insteek T. Bedoel je ego loslaten of omarmen?.
          —————————–
          Om het Ego te kunnen omarmen zul je het eerst moeten loslaten. 

    1. Jezus is een concept zoals alles. Ik denk dat het vooral aan de mensen zelf is die veel waarde aan dat concept hangen om die vraag te beantwoorden. 

      Echter op het moment dat je vreedzaam en rustig kunt blijven op het moment dat mensen je aan een kruis nagelen en mensen dat niet kwalijk neemt dan snap je het spel wel aardig en blijf je idd bij god, hij verzette zich niet tegen wat was.

      Maar goed, beetje gevaarlijk om hier uitspraken over te doen aangezien je snel verdwaalt in definities en sommige mensen sterk geloven in jezus en zo hun eigen opvattingen daarover hebben. Ik zou zeggen onderzoek gewoon al je gedachten voordat je ze gelooft. :-) En kom dan via eigen onderzoek tot je eigen conclusies. 

        1. Het is ook heel raar eigenlijk omdat je met concepten probeert uit te leggen dat alle concepten illusies zijn. :P

          En voor een gedeelte moet je hier gewoon ervaring mee opdoen. Stressvolle gedachten onderzoeken met The Work van Byron Katie is in mijn ogen de gemakkelijkste en snelste manier om daar ervaring in op te doen. Allemaal gratis beschikbaar via o.a. http://www.thework.com/nederlands/ 

          Maar meditatie zal ook zeker resultaten kunnen geven en er zijn vast ook nog vele andere wegen die naar Rome leiden.  

          Maar aangezien ik me hier toch als een fanatieke Byron Fanboy gedraag, hier ook even wat quotes van haar. :-) 
          http://www.goodreads.com/author/quotes/6374.Byron_Katie

          “A thought is harmless unless we believe it. It’s not our thoughts, but our attachment to our thoughts, that causes suffering. Attaching to a thought means believing that it’s true, without inquiring. A belief is a thought that we’ve been attaching to, often for years.” 
          ― Byron Katie, Loving What Is: Four Questions That Can Change Your Life

          “Since the beginning of time, people have been trying to change the world so that they can be happy. This hasn’t ever worked, because it approaches the problem backward. What The Work gives us is a way to change the projector—mind—rather than the projected. It’s like when there’s a piece of lint on a projector’s lens. We think there’s a flaw on the screen, and we try to change this person and that person, whomever the flaw appears on next. But it’s futile to try to change the projected images. Once we realize where the lint is, we can clear the lens itself. This is the end of suffering, and the beginning of a little joy in paradise.” 
          ― Byron Katie

          “Life is simple. Everything happens for you, not to you. Everything happens at exactly the right moment, neither too soon nor too late. You don’t have to like it… it’s just easier if you do.” 
          ― Byron Katie
           

    2. Dat is interessant vraag: is Jezus succesvol? Dat is een dualistische benadering. De vraag is immers: wanneer ben je succesvol? Dat zal van persoon tot persoon verschillen. Ik kan me dan ook vinden het in de reacties van Douwe. Het is ook erg moeilijk om in een duale wereld via een dualistisch medium als Internet het concept non-dualiteit uit te leggen. Dat is namelijk ook weer een paradox dat concept non-dualiteit ook weer duaal gegeven is. :-)   

  • Oom T, zelf vond ik het aangereikte video van 24-11 van advaita een paradoxaal gegeven, zeker als je vanuit de chemische processen denkt, m.i. wat te simplistisch vertolkt. Wat betreft Ego (het zijn) het volgende, ik zie Ego als een persoonlijke identiteit, als je dat vanuit het non dualisme bekijkt, zou het inhouden dat je dus het dualisme omzet in non dualisme, oftewel een geheel maakt van het dualisme.
    Daarnaast krijg ik het idee, dat men dus er van uitgaat dat alles al aanwezig was en is, dat is maar ten dele zo, gezien va de geboorte. Door het leerproces (ervaren-bewustworden) is dat gegeven steeds onderhevig aan veranderingen en kan het mede door omstandigheden alle kanten uitgaan. M.a.w. ondanks dat het ego een basis heeft, wil dus m.i. niet zeggen dat je na voltooiing van je ego dat dan ook gelijk is aan de basis gegevens. Daarnaast zie ik Ego als een samengesteld onderwerp, die bestaansrecht heeft door de inhoudelijke onderwerpen, deze laatste bestaan allemaal uit dualiteit. Dus het woord Ego opzich zou je dus non dualisme kunnen noemen, maar eigenlijk is het niet zo. Maar de filosofen van het verleden en het heden zijn hier nog steeds niet uit, van het hoe en waarom, die discussie is nog steeds gaande. Mvg Paul.  :-?  

    1. Dat is klopt ook. Het is een paradox :-) Ik heb ergens gelezen dat als iets eenvoudig is het nog niet simpel hoeft te zijn. De filosofie van non-dualiteit lijkt eenvoudig, maar is niet simpel als je begrijpt wat ik bedoel :-) Als je iets bekijkt vanuit chemische processen is dat weer een duale benadering. Het is weer een concept en daarmee mentale projectie. Het is daarmee beredeneert vanuit het Ego. Het is onmogelijk Essentie te begrijpen vanuit iets wat door het Ego geprojecteerd is.
       
      Misschien een mooi vergelijk wel een landkaart of wegenkaart. Als je gaat autorijden en de route uitstippelen doe je dit aan de hand van een routekaart. Of tegenwoordig een navigatiesysteem als de TomTom. Een routekaart of navigatiesysteem is niets anders dan een projectie of een mentaal model. Als de routekaart of kaarten in de TomTom niet up-to-date is een overeenkomt met de werkelijkheid. Dan is de kans groot dat je een verkeerde route uitstippelt. De kans is dan ook groot dat je verdwaalt want vertrouwt die foute kaart. Als je maar blijft vasthouden aan die foute kaart of de TomTom zul je niet op de juiste route terecht komen of met erg veel moeite door toeval. De kans is groot dat je maar blijft dolen en verdwalen. Terwijl als je die kaart weggooid en ook niet op de TomTom blijft vertrouwen, maar zelf nadenkt en kijkt naar de werkelijkheid zoals het is. Dan is de kans ook veel groter dat je niet verdwaalt en sneller op plaats van bestemming komt.
       
      Die routekaart of TomTom is dus het Ego. De werkelijkheid is in deze metafoor Essentie. Heel mensen blijven maar vasthouden aan die foute routekaart of TomTom en snappen maar niet waarom het niet goed gaat. Ze doen toch hun best! Het enige wat ze moeten is die routekaart of TomTom als punt van referentie los te laten en uitgaan van de eigen kracht.  
       
      Hopelijk maakt deze metafoor en beetje duidelijk wat kracht van non-dualiteit is.    

  • Verlichting is niets meer dan de wereld accepteren zoals die is en je daar niet langer tegen te verzetten en ook niet langer te willen dat de wereld anders is dan dat ie is. Dus geen verlangen meer hebben en ook niet langer pijn willen vermijden. Het is doorzien dat alle concepten illusies zijn totdat er niets overblijft en zelfs dat niet. :-)

    Maar goed, in het artikel, het begin en einde van goed en kwaad komt dit verder aan bod.

    1. Douwe, zoals jij verlichting omschrijft is een rationele benadering en ik denk dat maar weinig mensen dit zo zullen zien en ervaren. Doorgaans is het gerelateerd aan emotie en alles wat daar aan verwant is. Emotie is m.i. een schijn creatie van het zg goede en dat geeft vele gelovige mensen een houvast om de rationele wereld te overleven. Mvg Paul.  ;-) 

        1. Je schrijft: Verlichting is niets meer dan de wereld accepteren zoals die is en je daar niet langer tegen te verzetten en ook niet langer te willen dat de wereld anders is dan dat ie is. Rationeel gezien is dit een gegeven wat een feit is. Je kunt het systeem van de mensheid niet veranderen oa door de vererving etc. Als je dat emotioneel benaderd moet er iets tegenover staan, waar je dus een verlichting voor zoekt, omdat het voor vele niet meer leefbaar zou zijn op deze aardkloot. Doorgaans is religie een van de vormen die je verlichting kan geven, gezien in de kontekst van het ontlasten van geweten, ziel etc. Zodanig dus om het toch leefbaar te houden en een zingeving. Mvg paul.

        2. Ik weet niet of ik je helemaal begrijp maar dit is idd hoe ik rationeel tegen verlichting aankijk en hoe ik het van Byron Katie begrijp.

          En vanuit een andere filosofie (Scientology) heb ik geleerd dat je eerst een gedachte hebt die wordt geloofd, dat wordt vertaald naar een emotie, en die emotie wordt vertaald naar fysieke inspanning. Maar dat is als het ware een cascade. Maar als je de stressvolle gedachte onderzoekt en doorprikt dan blijft de emotie en het lichaam ook rustig.  

          Om een praktisch voorbeeld te geven. 

          Ik krijg de gedachte: Israël zou geen bommen op Gaza moeten gooien. Als ik die gedachte geloof, wordt mijn emotie boosheid want het gebeurt wel. Wat ik wil is dus niet in overeenstemming met de realiteit. Aangezien ik die realiteit niet wil verzet ik mij daartegen en via mijn gedachte wordt de emotie boosheid dan opgeroepen om zo actie te kunnen ondernemen tegenover iets wat mij niet zint. Door boosheid worden mensen vaak scherper mentaal en kunnen ze ook fysiek tijdelijk meer doen. Allemaal vanuit de evolutie nuttig en begrijpelijk dus dat ik mijn gedachte geloof, dat dat vertaald wordt naar de emotie boosheid om mij fysiek voor te bereiden.

          Maar het komt allemaal voort uit die eerste gedachte die ik geloofde.

          Als ik die gedachte nu eens zou onderzoeken en ik zie dat dat een illusie is dan ben ik er niet boos meer om en komt de emotie boosheid nooit aan de orde. Ik kan zelf in vrede blijven. Sterker nog ik ga in oorlog met Israel omdat ik geloof dat zij iets doen wat niet zou horen en op dat moment begin ik dus oorlog te voeren tegen hun en ben ik dus net zo bezig als Israel. Het antwoord op oorlog is niet oorlog, het is vrede. Het antwoord op haat is niet haat, het is liefde. The Work van Byron Katie liet mij zien dat zodra je een stresvolle gedachte gelooft je een ander wat kwalijk neemt waar je jezelf op dat moment ook schuldig aan maakt. Maar nogmaals dat kun je alleen ervaren door zelf stressvolle gedachten te gaan onderzoeken. 

          Maar goed hier zie je dus ook het mogelijke probleem wat ik heb met verlicht zijn. Je ego heeft een belangrijke rol in het voortbestaanspel. Op het moment dat je verlicht bent en gewoon alles accepteerd is het dus blijkbaar prima dat Israel bommen op Gaza gooit. En dan is dus de vraag, is het voor het voortbestaan wel nuttig om ooit verlicht te raken? 

        3. Je verwoord het beter als ik, ik ga te snel door de bocht. Je zegt: Als ik die gedachte nu eens zou onderzoeken en ik zie dat dat een illusie is dan ben ik er niet boos meer om en komt de emotie boosheid nooit aan de orde. Ik kan zelf in vrede blijven. Dit gegeven is een stukje rationeel denken en m.i. terecht. Als we dat allemaal beter zouden beheersen, was deze aardkloot al een stuk vriendelijker aan het worden. En het is juist, dat verlichting geen oplossing bied, zowel voor je zelf niet enof voor anderen, het is een schijn gebeuren, waarin je een houvast zoekt om te zg te overleven. Ook deze vorm van emotie is m.i. een stukje indoctrine en met de paplepel ingegoten vroeger. De kunst is in dit leven om dat uit te bannen, daar zijn vele gewone wegen om dit te bewerkstelligen, maar je moet dat denk ik ook eerst leren om rationeel te denken. Dus komen we op het begin terug, nl de balans van het zelf zijn eerst in evenwicht te brengen en kan de natuur daarin mede een zeer belangrijke rol spelen, net zoals rust enof stilte, een zijn met de natuur. Daarom vind ik dit ook een prachtig onderwerp. Het kan de mens hopelijk wat tot bezinning laten komen en zich zelf eens onder de loup te nemen en stapje voor stapje hierin te groeien. Want ook de natuur, gezien in al zijn diversiteit is een rationeel gegeven. Emotie is niet slecht, als het maar niet te lang duurt, een paar minuten is lang genoeg. Wederom de kracht van het positief denken. Mvg Paul. ;-) 

    2. Ik heb met interesse deze discussie gelezen en vind de aanvullingen van Paul wel terecht. Ik heb er ook even nagedacht en meen me te herinneren dat volgende de non-dualiteit eigenlijk niet bestaat. Verlichting is eigenlijk niets anders dan een concept van het Ego. Er zijn heel veel mensen bezig met de zoektocht naar verlichting en ze zijn bezig met een spirituele reis. Maar volgens de non-dualiteit bestaat verlichting niet. Verlichting is dan een concept van het Ego. Hier een interessante podcast van Paul Smit over verlichting vanuit de non-dualiteit http://patrick.fm/2009/www.kicken.com-pkpraatmetps16.mp3
           

  • Ik kom nog weer even terug op de opmerkingen van Leon , Paul. R en ik zelf.  Zij gaan eigenlijk naar de natuur om hun ware natuur te (her)vinden.  Althans, zo ervaar ik dat. In de primaire natuur (de zee, woestijnen, bergen) vinden we onze ware natuur terug.  Een reflectie vinden we terug in een beukende zee.  En de scheiding van zee en land symboliseert ook nog eens onze duale aard.  Dat symbool heb ik eigenlijk nog niet eerder ontdekt, dat is eigenlijk naar aanleiding van deze discussie.

    Ik denk dat als we het leven willen beleven zoals dat bedoelt is, we terug moeten gaan naar de scheiding van ego en natuur (essentiele zelf).  Daar op die scheidslijn, op die vloedlijn kunnen we kennis op doen.  Want het ego aan de kant zetten, dan kan natuurlijk niet.  Het ego, dat is bijvoorbeeld ook onze mening.  Als hier twee mensen een discussie houden over een onderwerp, dan gaan ze zich gaandeweg steeds meer vereenzelvigen met hun mening.  Ze worden hun mening!  Als iemand jaloers is op een ander omdat die meer geld of succes heeft, dan wordt die persoon uiteindelijk de jaloezie zelf.

    Door op de scheidslijn te blijven, kan je functioneren in de maatschappij en toch ‘verlicht’   blijven.  Want uiteindelijk willen we ook niet zonder illusies leven.  Want als mijn mening selchts een illusie is, waarom zou ik hem dan nog hier als een reactie opschrijven?  Waarom zou ik er nog over nadenken?

    Er is nog iets waar ik tegen aan zit te hikken.  De auteur stelt dat het essentiele zelf onveranderlijk is.  Maar is dat wel zo? Waarom kan ik niet mijn natuur bijstellen?  Kan het ego niet ook een nuttige functie hebben doordat het het ego is wat allerlei ervaringen ondergaat?  En daarmee aan de natuur bijschaaft?  Wat houdt ‘persoonlijke groei’  anders nog in, als onze natuur toch al vast staat?

    1. ‘Verlichting’ is een soort innerlijke scholingsweg tot de geestelijke wereld. De definitie van ‘ego’ is: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ego_(begrip) Die twee moeten goed onderscheiden blijven. Het zelfbeeld van iemand hoeft niet overeen te stemmen met wat een ander van die persoon vindt. Jaloezie kan verder ook een soort pijn zijn die je voelt als je een ander iemands geluk ziet, maar dat je toch niet zou willen ruilen met die persoon omdat die blind en doof is voor ‘minderbedeelden’. En ik denk dat in iets of in iemand geloven wezenlijk belangrijk is omdat dat liefdevol, hoopvol en motiverend is. En je persoonlijkheid vormt zich gaandeweg in je leven, maar je hele leven blijf je ‘groeien’ door ervaringen en verschillende levensfases en inzichten, zie de humanistische persoonlijkheidsbenadering. Wel groei je uit, tot wie je in wezen bent.

  • Ik zelf, in weze maakt het niet uit welke weg je wilt bewandelen, ieder heeft daar zijn eigen weg voor. Het gegeven is dan ook dat je daar gebruik van maakt. Let wel het zijn processen die tijd nodig hebben, zeer veel tijd. Als je denkt dat doe ik wel even, kom je geen stap verder. Je moet ervaren en dan bewust worden, zo groei je steeds een stapje verder. Maar nogmaals het vergt zeer veel tijd en doorzettings vermogen, want je valt sneller terug in de emotie dan dat je het door hebt, dat is het nadeel van de dogmatiek. Sommigen hebben wel een heel leven nodig om dat te bewerkstelligen en de ander doet het wat sneller. Maar het mooie van jou vind ik, dat je er over nadenkt en een weg zoekt. Keep on mouving my friend. Mvg Paul.

  • Interessante discussie is hier weer uit ontstaan zo op het interessante artikel van Pieter en een boel interessante reacties uit verschillende invalshoeken van de mensen hier in de reacties. Hartelijk dank daarvoor allen :-) Fijn dat dit zo kan op visionair hier.  
     

    1. Inderdaad een heel prettige gedachtewisseling :-)

      Welbeschouwd bestaat er geen pad naar verlichting. Verlichting is niets meer dan aanvaarding van wat-IS. En wat-IS, IS. Verlichting is daarmee niets meer dan afzien van verzet tegen wat-IS.

      Het ego werkt puur strategisch.  Het probeert voortdurend wat-IS, om te buigen naar wat-ik-WIL-dat-is. Het is daarvoor nodig het het zich verzet tegen wat-IS. Zonder dat verzet kan het ego niet de leiding nemen.

      Maar ook het ego IS. Het ego bevechten zou daarmee ook een daad van niet-aanvaarding zijn. En dus een ego-strategie. Het ego bestrijden is daarmee een contradictio in terminis.

      Om onder het juk van ego-dominantie uit te komen, is er niets meer nodig dan dat ego te aanvaarden voor wat het IS.

      Het ego is een gereedschap dat wij allemaal hebben. Maar net zoals mensen zich kunnen vereenzelvigen met hun huis, of hun auto, gebeurt het vaak dan mensen denken dat ze hun ego zijn. Dat ze zich identificeren met hun ego. Het is in deze tijd zelfs gebruikelijk.

      Om het ego de rol terug te geven die het toekomt, is het nodig om die rol, de rol van dienaar in plaats van leider, te aanvaarden.

      Dat is niet ingewikkeld.  Het is letterlijk eenvoudig (in tegenstelling tot tweevoudig/duaal). Onze essentie is non-duaal. Het hebben van een ego maakt ons niet duaal, net zomin als het beschikken over armen en benen ons duaal zou maken. Het enige dat ervoor nodig is om een einde te maken aan de dualiteit, is het besef dat we ons ego niet zijn.

      Wat dit soms lastig maakt, is het ingesleten pad van de gewoonte. Een pad dat in onze tijd en cultuur waarin ego een dominate rol heeft, de norm is.

      Maar er is in principe geen enkele reden om dit pad stand te houden.  Wel vraagt om een periode van alert zijn, om te voorkomen dat we automatisch terugrollen in het ingesleten pad. En een beetje moed  :-)

      Bewust kiezen voor eenvoud dus.

        

    2. Douwe, ik heb het e.e.a. van Byron Katie op het internet gelezen, het is een pracht mens. Maar ook hier weer zo’n gegeven dat je eerst in de ochose moet belanden door omstandigheden om tot de kracht van het positief denken te komen, veel herken ik hierin. Mvg Paul.  ;-) 

      1. Haha ja gaaf he, ik ben ook helemaal fan van die vrouw, maar die heeft eerst idd ook een tijdje door de hel moeten reizen om een oplossing te vinden. :-) 
        (Wat betekend Ochose trouwens? Kan het zo snel niet vinden op het internet.)

        1. Inderdaad ik kan het woord ook niet meer terug vinden op het internet. Het woord kan ik al zo’n 50 jaar. Het betekent eigenlijk een “oerkreet”, die uit de diepste van je ziel wegkomt, als er iets gebeurd waar je totaal geen invloed meer op hebt. Het is de meest beladen kreet die door de emotie van een gebeurtenis uit je lichaam ontstijgt, zonder enige controle er over te hebben. Kort gezegd, het uiterste van je verdriet, die je niet meer met woorden kunt uiten, maar komt met een brullende kreet uit je ziel. Je bent daarna ook volledig leeg, gevoelloos voor alles om je heen etc. Mvg Paul.  :’-(   

        2. Het doel van catharsis is je te bevrijden van opgekropte emoties.
          Het beste is te voorkomen dat je ze opkropt maar ik kan me er wel iets bij voorstellen dat het gebeurt, bijv. dat je je emoties niet kwijtkunt omdat je dat beschamend vindt. In zo`n therapie volgt dan een explosieve ontlading omdat men toch aan je vraagt hoe het met je gaat ;). En dat is weer een stapje naar ‘genezing’, vooral ook als je merkt dat je groepsgenoten je ondersteunen.

        3. Julie, Je zelf bevrijden van je (opgekropte) emoties is m.i. een vicieuze cirkel, die zich steeds moet herhalen om stapje voor stapje deze opgekropte emotie te ontladen. Dit kan nooit in een keer, maar daar heb je meerder malen voor nodig en dan nog. De ontladingen hebben de kracht van deze emotie verwijderd, maar de oorzaak blijft gegrift in ons. M.a.w hoe langer de tijd tussen de eerste en de volgende ontlading en de daarop volgende ontlading etc, dan weet je ook dat de hersenen het gegeven begint te aanvaarden en te verwerken. Dit is een tijdrovend proces, je bent niet klaar in een maand, maar kan jaren duren, zeker in het geval van ochose. Doorgaans heb ik dit soort zaken alleen moeten verwerken. Wat ik tot dusver van Janov heb gelezen, is het een vakman op dit gebied en je daarbij een goede begeleiding geeft. De Natuur was en is hierin altijd mijn geestelijke vader in geweest. Mvg Paul.

  • @Julie

    Verlichting kan misschien voor iedereen wat anders betekenen.  Ik kan nooit 100% zeker weten of dat wat ik ervaar, een ander ook zo ervaart.  Voor mij betekend verlichting de zoektocht naar het innerlijke leven.  Ik acht het niet onwaarschijnlijk dat niet het doel het doel is, maar de weg er naar toe.  En met ‘jaloezie’ hoef je niet direct aan materieel bezit te denken of aan ruilen.  Ik kan jaloezie voelen voor hetgeen een ander heeft en het hem toch oprecht gunnen.  Dat is het mooie van het besef een duaal persoon te zijn.  Mijn ego voelt jaloezie, mijn natuur die gunt.

    @Paul. R

    Ik me uitstekend vinden in je reactie.  Het is een ‘aftastproces’ .   Je leest wat, je denkt er over, je praat er over en je past het toe in de praktijk.  De fase waar ik nu in zit is dat ik me wel bewust ben van mijn emotie, maar deze nog niet los kan koppelen van mijn handelen.  Ik kan de emotie nog niet binnen laten en hem gewoon uit laten razen.  En ik ben er niet eens zeker van of dat wel moet.  Maar in mijn beleving zitten emoties duidelijk gekoppeld aan het ego.  Mijn ego reageert op mijn emoties.  Maar waar ik me over verwonder is dat diezelfde emoties de weg openen naar mijn ‘ik zelf’ (natuur of essentiele zelf of geef er zelf maar een naam aan)  In beeldspraak: de zee is mijn ego, het land is mijn natuur, mijn emoties zijn de vloedlijn waar het rumoerig kan zijn. (ik vind metaforen mooi, omdat die beter bij me blijven hangen)

    Ik denk ook dat we allemaal onze eigen, unieke weg bewandelen.  Maar kijken hoe de buurman het doet kan geen kwaad;-)  

    1. Ik zelf, je hebt 1 troost, we zijn allemaal onderhevig aan het gegeven dat onze emotie moeilijk in sommige gevallen los te koppelen is van het desbetreffende onderwerp. vooral als het gevoelsmatig een beladen onderwerp is, waar je direkt bij betrokken bent, gezien in al zijn diversiteit. Bv, toen ik vorige week dinsdag in het ziekenhuis belande ivm een TIA, kreeg ik aldaar bij een van de vele onderzoeken, wederom een Tia aanval, wel was de kracht hiervan de helft dan op het moment van thuis. Die onmacht om mijn L-been en arm niet meer te kunnen gebruiken, bracht zeer veel emotie los bij mij. Dat duurde plm 4 a 5 min, dan draai ik de knop weerom en aanvaard ik het gegeven. Dan zal het komen zoals het moet komen. Het vreemde hiervan is, dat ik me realiseerde dat het gegeven om ev dood te gaan voor mij niet het probleem was, maar de onmacht was diegene die de emotie teweeg bracht. Nadat mn gezin naar huis was, hebben ze me van de monitor even losgekoppeld op mijn verzoek en ben gaan lopen. Het ging eerst even wat onstabiel, maar de kracht kwam in been en arm weer terug. Dat gaf mij weer de rust dat het goed kwam. s’Nachts weer even gelopen en via achteruitgang van het ziekenhuis naar buiten gewandeld. Heerlijk de frisse lucht ingeademd. Daarna goed geslapen ondanks al die pokke draden op je lijf. Dus weer belans terug brengen in je eigen situatie. M.a.w. je emotie loskoppelen, dat is het gegeven. Maar ja dat ben ik, nogmaals het is een weg die je moet leren bewandelen in dit leven. Tot slot, door dit soort ervaringen in de juiste kontekst te plaatsen, kom je er alleen maar sterker uit. Mvg Paul.

      1. Beste Paul. R.

        Hoewel ik nooit een TIA heb meegemaakt, kan ik me levendig voorstellen dat dat een enorme emotionele impact heeft.  Dan helpt non-dualisme niet meer, wat jij bent degene die dat overkomt .  Daarom is het ook zinnig om te beseffen dat je een duaal persoon bent.
        Je essentiele zelf is nog hetzelfde, maar je strategische zef -ego- niet meer.  Er komen allerlei emoties op je af en daar moet je wat mee doen.  Emoties kan je niet negeren of afdoen met “dat het je overkomt”.

        Mensen die heftige emoties overkomen, die willen daar graag voor vluchten.  De stelling dat  “iets je overkomt”  is een vluchtweg.  Je hoeft er niets mee te doen.  En vanuit de psychologie weet ik dat wegstoppen en verdringen uitstel van executie is.  Uiteraard ligt de hoeveelheid emotionele pijn die wij kunnen verdragen net als met lichamelijke pijn op een verschillend niveau.  Maar we zullen die emoties toch moeten zien te verwerken.

        Ik heb gisteren even het volgende filmpje gekeken: http://www.youtube.com/watch?v=hTlF88uYnqE  Daar verteld Paul Smit hoe hij omgaat met de dood van zijn moeder.
        Ik zie het toch meer als een verdringingsstrategie wat hij daar toepast.  (mijn moeder is toch al dood en het kon niet anders)

        Hoewel mijn eigen filosofie veel raakvlakken heeft met het non-dualisme van Paul Smit,  verschil ik toch op essentieele punten met hem.  Ego is een gegeven waar we mee moeten zien te dealen.  Emoties dienen tegemoet getreden te worden.  Juist door het onderkennen van het ego, het onderkennen van de emoties die er mee gepaard gaan ga je beseffen wat voor een duaal persoon je bent.  En trek je het even niet, dan probeer je een reset te vinden door zoals in jouw geval langs de Afsluitdijk de natuur op te zoeken.

        Ik wens je succes met deze nieuwe uitdaging.  Mogelijk verschaft wat je nu overkomt je nieuwe inzichten waarmee je weer verder kunt. 

        1. Ik heb gisteren even het volgende filmpje gekeken: http://www.youtube.com/watch?v=hTlF88uYnqE  Daar verteld Paul Smit hoe hij omgaat met de dood van zijn moeder.
          Ik zie het toch meer als een verdringingsstrategie wat hij daar toepast.  (mijn moeder is toch al dood en het kon niet anders)
          ——————————————————
          Waarom zou een verdringingsstrategie zijn? Ik heb het filmpje ook bekeken net en denk dat het hij het werkelijk zo ziet en ervaart. Het is in ieder geval wel het (on)bewust consequent toepassen van filosofie van non-dualiteit. Hij geeft ook aan dat hij zijn emoties heeft verwerkt en ontkent zeker ook niet dat er geen emoties zijn. Hij zegt alleen dat het na het verwerken van je emoties daarna weinig zin heeft om erover te piekeren en om over te blijven malen. En bijvoorbeeld de schuld te blijven zoeken bij de persoon die de aanrijding heeft veroorzaakt. Of te piekeren waarom het zijn moeder is overgekomen. Dat ze zo jong was en dat het juist een maand voor haar pensioen dit gebeurde. Als ik het zo hoor vind ik het juist wel mooi dat hij er zo mee om weet te gaan. Ik kan me goed voorstellen dat voor veel mensen het onverschillig overkomt of dat hij lijkt dat hij het ontkent of verdringt. Ik vind het juist erg knap dat hij er zo mee om weet te gaan. Ik vraag me af of hij mij zou lukken in een dergelijke situatie.
           
          En ook al zou het een vorm van verdringing zijn en een spelletje van de geest. Wat dan nog? Je kunt dit beter geloven dan de schuld bij persoon te zoeken die de aanrijding heeft veroorzaakt. Als je daarover blijft malen kom je er ook niet verder mee. Het blijkt overigens dat vaak mensen die zelf een ernstige ziekte hebben gemaakt of zelf de dood in de ogen hebben gekeken daarna pas een dergelijke kalmte krijgen. En zeer waarschijnlijk ervaar je in een dergelijke situatie ook wel wat Paul. R ochose noemt om vervolgens uiteindelijk tot de conclusie te komen dat alles relatief is.  En Paul Smit heeft dit blijkbaar door het toepassen van deze filosofie zonder een zeer confronterende ervaring te hebben meegemaakt. Hoewel je dat ook niet zeker kunt weten.

        2. Oom T, dit is ook zo’n psychologisch gegeven. Als je een fout maakt naar een ander toe, dan is het de gewoonte om daarna vergiffenis te vragen voor je daad. Dit is eigenlijk de omgekeerde wereld, het moraal in dit gegeven is dat je jezelf vergeeft van dat gene wat je gedaan hebt. M.a.w. het heeft totaal geen zin als jou iets overkomt om dat bij de schuldige neer te leggen, dat is niet relevant. Het krijgt pas zin als de schuldenaar zich zelf vergeeft (dat houdt dan in dat hij/zij zich dan ook daadwerkelijk bewust is van hun fout). Een goed positief gesprek hieromtrent met de schuldenaar kan een opstapje wezen om hem enof haar hierbij een handje te helpen. Om de veroorzaker schuld te geven, los je dus voor jezelf niets op en er veranderd daardoor ook niets. Mvg, Paul.

        3. Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed wat je bedoelt. Zou je dit nader kunnen uitleggen? In welke context bedoel je dit? Ik reageerde namelijk op reactie van ‘Ik zelf’ op de video van Paul Smit en niet op zijn/haar reactie op jouw TIA wat me overigens een zeer confronterende ervaring lijkt.    

        4. Wacht even. Reageerde je op de stuk tekst in mijn commentaar van 18:03 uur op de tekst boven de strepen (deze strepen: ————) of eronder? De tekst boven de streep is namelijk eigenlijk een quote van de tekst van Ik-zelf en eronder is mijn reactie op die quote. Maar ik ben het met je reactie eens dat hen geen enkel zin om de schuld bij een ander neer te leggen die ‘schuldig’ is. En het kan zeker helpen om een gesprek met de vermeende ‘schuldenaar’ aan te gaan om te zien hoe hij of zij zich voelt. Hoewel je daar ook wel voorzichtig mee dient te zijn.     

        5. Oom T.

          Ik kan niet in de ziel van die man kijken, maar zoals hij het brengt komt het bij mij over als verdringen.  En verdringen vind ik een slechte zaak.

          Maar er is nog een aspect wat ik niet heb aangeroerd.  Juist doordat Paul Smit zoiets dramatisch meemaakt als de onverwachte dood van zijn moeder, is hij in de gelegendheid om in Ochose te komen zoals Paul dat noemt.  Het is een diepe confrontatie met je emoties die mijn inziens noodzakelijk is om te verwerken.  Het is daarbij niet relevant om schuldigen te zoeken.  Maar een mens mag best de emotie toelaten om (tijdelijk) boos te zijn op de ‘schuldige’.
          Zo krijg je de juiste flow te pakken om om te gaan met diepgaande emotionele gebeurtenissen .  En ook om ervaring op te doen voor de toekomst.

          Ons allen kunnen dingen  overkomen die nauwelijks te verwerken zijn.  Ervaring hebben in verwerken is mijn inziens geen overbodige luxe.  En de houding van de non-dualistische filosofie staat dit in de weg naar mijn mening.  Terwijl als je leert inzien dat je een duaal persoon bent, dan ga je ook inzien dat de woede op de ‘dader’ een uiting is van het ego.  Dan ga je inzien dat boos worden op hem een tijdelijke emotie is van je ego en dat je ‘je zelf’  weer moet zien te vinden.
          Dan ga je vanzelf inzien dat vergiffenis schenken in de rede ligt omdat de zaak onomkeerbaar is.

          Naar mijn oprechte mening slaat Paul Smit heel veel essentieele zaken gewoon over.  En aangezien hij ook maar een mens is van vlees en bloed kan hij ook ooit in psychische problemen komen.  Beter is het op voorhand problemen aan te pakken.

        6. @ Ik Zelf

          Met alle respect maar dit is allemaal pure speculatie van jouw kant, het lijkt bijna dat jij een probleem hebt met het feit dat hij geen probleem heeft met de dood van zijn moeder.

          Als je je hypothese wilt testen kun je gewoon direct op de video reageren en het Paul Smit zelf vragen. Dat lijkt mij de kortste klap. 

          Mijn eigen ervaring is dat als je non dualiteit begrijpt en gewoon het universum accepteert voor wat het is in welke vorm dan ook, veel problemen gewoon wegvallen. Er is alleen een probleem als jij je verzet tegen de realiteit. Hoe hij reageert op dit verlies is dan ook geheel in lijn met verwachting van iemand die non dualiteit begrijpt en voor mij persoonlijk volkomen geloofwaardig.  

          Onderzoek zelf maar eens wat gedachten rondom de dood, of vrije wil of controle. :-) Zodra je ziet dat dit ook slechts illusoire concepten zijn dan valt alle angst daarom trend weg en is er ook geen reden meer tot verdriet.

        7. Douwe

          In mijn beleving heeft verdriet een functie. Het is het instrument om los te komen van iets wat je dierbaar was.  Dat kan van alles zijn.  Het verlies van je jeugd, van je gezondheid, van een dierbaar persoon.  Maar misschien besef je dat pas als je daadwerkelijk iets belangrijks kwijt bent.

          Als je de vrije wil, de dood of controle als illusie beschouwt, wat doet zo iemand dan nog hier?  Je kan nog zulke mooie filosofieen bedenken, maar dat neemt niet weg dat de mens een gevoelswereld heeft.  En aan die gevoelswereld moet je tegemoet komen om geestelijk gezond te blijven.

          Het gaat niet om verzet tegen de realiteit, maar om omgaan met de realiteit.  Door rouwprocessen te doorlopen leer je om om te gaan met die realiteit.  Niet door te zeggen dat je de realiteit maar nemen moet zoals die zich aandient.  Dan sla je m.i. een heel belangrijk stukje over.

        8. Ik begrijp je standpunt, dat leg je namelijk heel duidelijk en helder uit. :-) Ik probeer je echter duidelijk te maken dat je misschien eerst wat meer praktische ervaring moet opdoen met non-dualiteit en je eigen geloven onderzoeken op een aantal punten voordat je anderen als het ware veroordeelt dat ze zaken verdringen.

          Ik krijg het idee dat je niet helemaal beseft hoe radicaal non-dualiteit eigenlijk is. Zeker in onze wereld waarin we nogal wat geloven door ouders, maatschappij, religie, media, etc krijgen opgedrongen.

          De dood is een door het ego geschapen concept net als het leven en “ik” en die kunnen alleen bestaan als je jezelf identificeert met een specifiek stukje materie. Stressvolle gedachten onderzoeken bijvoorbeeld wie of wat je zelf bent kan je inzichten geven in of die identificatie wel terecht is of niet.

          Zelf vind ik het boekje Losing the moon, dialogues on Non-Duality, Truth and other Illusions van Byron Katie hier wel goed op ingaan, al zou ik mensen eerst adviseren “gewone” stressvolle gedachten te onderzoeken met haar methode totdat ze beseffen dat elke gedachte een illusie is. Ook is het boekje Perfect Peace van Charlie Hayes is zeer inzichtelijk

          -) Losing the Moon, Dialogues on Non-Duality, Truth and Other Illusions (pdf)
          -) Charlie Hayes – Perfect Peace (pdf)

          Maar goed, het staat mensen vrij een boel verdriet te hebben en heel boos te zijn en te geloven dat dat nodig is. :P Persoonlijk geloof ik de jongen van Non Dualiteit echter wel en krijg ik zo niet het idee dat hij dingen verdringt.

        9. Douwe, zoals ik al eerder uitlegde heeft mijn eigen filosofie veel raakvlakken met het non-dualisme.  En uiteraard heb ik met mijn eigen filosofie veel praktijkervaring.

          Zaken die je zelf bedenkt of die je van een ander krijgt aangereikt, dienen steeds weer op hun zwakke punten onderzocht te worden.  Ooit heb ik (tientallen jaren terug) een cursus ‘denken’ gekregen.  En die cursus heeft mijn hele leven beinvloed.  Lastig om hier in en paar zinnen dat uit te leggen, maar het komt er op neer dat je steeds maar weer je gedachten moet onderzoeken en niet altijd oplossingsgericht moet denken.  Vooral mannen zijn goed in dat laatste.  Het nadeel van oplossingsgericht denken is dat  je wel een oplossing vindt voor een probleem, maar niet noodzakelijkerwijs de beste oplossing.  Pak je het anders aan en verzamel je eerst alle oplossingen en stelt daar een totaaloplossing uit samen, dan kan je tot betere oplossingen komen.

          Als je eenmaal leert zien dat je een duaal persoon bent, dan leer je ook inzien dat een gedachte, een emotie iets is wat langs komt.  Je bent niet zelf die gedachte of die emotie.  Wij verschillen nu van mening over deze kwestie, maar dat zijn in feite onze gedachtes die van mening verschillen.  Niet wij twee persoonlijk.  Als je die twee zaken leert zien, dan gaat er een wereld voor je open.  Dan ga je inzien dat er naast je eigenlijke zelf nog iemand in je aanwezig is.  En dat is je ego.  En door deze iemand als tweede persoon te zien, gaat het ego ook niet met je aan de haal.

          Want het artikel slaat de plank heel erg raak op de meeste punten.  Het is ons ego door wie we onze strategieen laten leiden.  Veel zaken overkomen ons gewoon.  Als een dierbare van je dood gaat heb je daar in de regele geen enkele invloed op.  Maar als je je gevoelens van ontreddering, verdriet, boosheid enzovoorts in je zelf gewoon onderkent en ook vooral accepteert dan ben je in staat om deze gevoelens te verwerken.  Zonder ook in een gecultiveerd slachtofferschap te geraken.  En vanuit de psychologie is het bekend dat het erg belangrijk is om deze gevoelens te verwerken.  Ook is het bekend dat er een categorie mensen is die strategieen bedenken om er aan te ontsnappen.

          Resumerend: enerzijds zijn er mensen die vanuit dezelfde situatie slachtofferschap cultiveren en anderzijds zijn er mensen die het juist ontkennen.  Beiden zijn niet goed voor een gezond geestelijk leven. 

          En uiteraard  komen emoties voort uit gedachten.  Als een dierbare van mij overleden is en ik weet het niet, dan heb ik ook geen emoties er bij.  Die komen pas als ik dusdanig op de hoogte wordt gesteld dat ik 100% overtuigd ben.  Dit is een logica die iedereen zal onderkennen, maar je kan hem ook anders toepassen.
          Met je gedachten kan je ook je emoties aansturen.  Als je gebruik maakt van de hulpmiddelen die iedereen ter beschikking staan (metaforen, symbolen) kan je via je gedachtenwereld je emotionele wereld aansturen.

          Deze zaken weet ik niet omdat ik ergens een docu heb gezien, maar omdat ik dat in de praktijk toepas.  Uiteraard heb ik niet alles zelf bedacht.  Bepaalde mensen hebben het een zetje gegeven, zoals de man die mij ooit de cursus gaf waar ik het over had.  Het is een kwestie van steeds maar weer een bepaald pad aftasten, voorzichtig voelen en weer een stapje doen.

        10. Een mooi verhaal wederom maar het gaat helemaal niet in op wat ik in mijn reactie zeg. Daarbij zit je verhaal vol aannames en geloven, iets waardoor ik je bewering dat je filosofie raakvlakken zou hebben met non-dualisme niet echt geloof. Of je houdt er een hele andere definitie op na dan de man uit het filmpje.

          Je herhaalt gewoon je standpunt nog een keer maar nu nog wat uitgebreider. Dat is verder prima maar dan komen we een beetje in een cirkeltje terecht.

          Wat ik mensen zou aanraden die interesse hebben in Non-Dualiteit is ga gewoon een tijdje praktijkonderzoek doen door je stressvolle gedachten te onderzoeken met de methode van Byron Katie. Doe dit eens een uurtje per dag en kijk dan na een week of het je wat oplevert qua inzichten. Op http://www.thework.com/thework.php kun je een prima uitleg vinden van hoe je dat kunt doen. Er zit een groot verschil tussen de video`s bekijken en het daadwerkelijk op papier of op een document of de computer doen. Maar kijk eens wat het na 7 uur praktijkonderzoek oplevert en dan kan eenieder daarna zelf bepalen of het mogelijk is een dood van een familielid volledig open te accepteren zonder iets te onderdrukken zoals de man in dat filmpje zegt te hebben gedaan.

        11. Op de website waarheid.com staan er 135 podcasts van gesprekken tussen Patrick Kicken en Paul Smit over non-dualiteit. Deze zijn ook te downloaden als MP3. Het is ook mogelijk als luisteraar om vragen te stellen aan Paul Smit over non-dualiteit. Er zijn namelijk ook enkele podcasts waarin vragen van luisteraars worden beantwoord. Misschien is het idee om een vraag aan hem te stellen of jouw veronderstelling klopt.
          En Douwe heeft helemaal gelijk: wat wij hier doen is puur speculatief. En om in filosofie van de non-dualiteit te blijven: wat jij denkt op dit punt is jouw waarheid, hoe ik erover denk is mijn waarheid en er is maar één persoon die weet wat DE waarheid is en dat is Paul Smit zelf. :-)  Als we hierover blijven discussiëren is dat een dualiteit en dat past voor mij niet bij filosofie van de non-dualiteit. Dus houd ik ermee op om hierover te speculeren. :-)

        12. Discussie is per definitie een dualiteit.  Tenzij het doel is om elkaar naar de mond te praten, maar dan heeft de discussie weer geen nut.
          Maar ik respecteer je standpunt, even goede vrienden. 

        13. Nee, een discussie is niet het zoeken naar overeenkomsten, maar het zoeken naar wegen om elkaar te overtuigen.  Als het zoeken naar overeenkomsten zou zijn, zou je uiteindelijk maar weinig overhouden.
           
          En wat je dan uiteindelijk overhoudt worden dogma’s…

        14. Of anders gezegd: om middels zinvolle dualiteit eens te worden om vrede/liefde/Essentie/non-dualiteit over te houden.  Dit  laatste zijn weer verschillende duale concepten waarmee hetzelfde wordt bedoeld.

  • Wellicht ook nog interessant nu het over ego, identiteit en identificatie gaat.

    Jiddu Krishnamurti zijn werk/gesprekken/contemplaties is inmiddels ook gratis terug te kijken op de youtube.
    http://www.youtube.com/user/KrishnamurtiArchive/featured

    Wellicht een aantal nuttige lezingen:
    -) Can We Live Without Identifying?
    -) Does Free Will Exist?
    -) Supreme Intelligence Is To Have No Illusions
    -) The Beauty Of Death As Part Of Life

    “You must understand the whole of life, not just one little part of it
    That is why you must travel and read, that is why you must look at the skies, 
    that is why you must sing and dance, and write poems, and suffer, and understand 
    for all that is life.”

    ~Jiddu Krishnamurti 

    1. Jiddi Krishnamurti, toevallig door dit onderwerp heb ik al het e.e.a. aan video’s van deze man bekeken en beluisterd. M.i. een groot mens, die het op een duidelijk verwoordbare tekst zijn denken uitspreekt, daarnaast heeft hij de onderwerpen mooi opgesplits zodat je alles niet in een keer voorgeschoteld krijgt. Mvg Paul.

      1. Wat me het meeste bij blijft van Krishnamurti, is dat je eigen ‘waarheid’ moet zoeken en niet die van anderen moet volgen. Hij leefde en werkte ook als een individu, en niet voor een organisatie, die belemmerend zou zijn in zijn visie. Naar mijn idee had hij zijn gedachtengoed op een krachtiger manier kunnen uitdragen, maar daarvoor was zijn ego te klein :).

        Ik heb nog een link naar een scriptie toegespeeld gekregen, die aansluit op dit onderwerp; http://igitur-archive.library.uu.nl/human/2008-1112-200953/Scriptie%20J.%20Jansen.pdf

        1. Tui, met interresse je aangereikte artikel gelezen. Zoals hij zn uitgangspunt neemt: contact, met de ander en hiervan ook de afspiegeling om het ik/jezelf te ontplooien is duidelijk en helder verwoord. M.a.w hij heeft zijn huiswerk gedegen gemaakt. Humanisme heeft de basis gevonden in de renaissance tijd met uitgangspunt de filosofische inslag van de oude grieken en romeinen. Zit heel veel kennis in naar het eigen ik in etc. Toevallig moest ik mn lijstje voor de kerst inleveren en heb daar de 6 boeken van aristoteles op gezet. Heb hier het e.e.a.van gelezen, onvoorstelbaar hoe men toen destijds al deze onderwerpen definieerden. Mvg Paul.  :-*  

    2. Grappig: die man heeft ook een hele poos in Nederland in Ommen gewoond heb gelezen. Je schijnt zelfs een route te kunnen wandelen daar in de bossen. Wel interessante man lijkt me dit. Die zichzelf ook niet zag als een goeroe. 

  • Ik ben nu een uur aan het zoeken naar het woord Ochose, maar kan niets meer vinden. Als je het woord vertaald kom je op oerkreet enof oerschreeuw uit. Hierin vindt je vele mogelijkheden om tot zo’n kreet/schreeuw te komen, daar naast dus ook de psychische oorzaak. Ik denk dat het een oud woord is, wat niet meer gebruikt wordt in de psychologie en daar een andere vertaling van is gekomen. De behandelingstherapie heet tegenwoordig Primaltherapie. Door het zoeken naar mijn onderwerp kwam ik terecht bij Arthur Janov, zie de site. Hier staat wel zeer veel informatie op, dus als je geinterresseerd bent neem dan de tijd. http://www.primaltherapy.com/  Het bevat veel aspecten betreffende dit onderwerp. Mvg Paul.

        1. Wat heb je dat mooi filosofisch gezegd Leon.
          Tot slot wil ik graag nog zeggen: wees, durf, vooral jezelf te zijn, want er is er maar èèntje op de hele wereld zoals jij. Na je overlijden is er nooit meer zo iemand als jij..

    1. Dingen hoeven niet ingepast te worden aan non-dualiteit, er mogen vele filosofieën naast elkaar bestaan wat mij betreft. 

      Het gaat me voor een gedeelte om hoe jij zaken definieert, je hebt een heel logisch en duidelijk en begrijpelijk verhaal met je eigen filosofie. Daar heb ik niets op aan te merken. Maar vanuit mijn ervaring is wat jij zegt vooral een soort algemeen geaccepteerde volkswijsheid en heeft dat helemaal niets met non dualiteit te maken. 

      Vervolgens komt er een filmpje voorbij waarin iemand uitlegt wat non dualiteit wel is en dat hij mede doordat hij dat beoefent veel gemakkelijker kon omgaan met de dood van zijn moeder.

      Dat verhaal trek jij vervolgens in twijfel. Ook heel begrijpelijk vanuit je eigen filosofie. Omdat wat hij zegt botst met jouw geloven over dat iemand zou moeten rouwen en een dood zou moeten verwerken etc.

      Maar in mijn ogen trek je zijn verhaal onterecht in twijfel en doe je dat vooral omdat je zelf weinig ervaring hebt met echte non dualiteit. Niet dat ik er bijster veel vanaf weet maar wat hij in het filmpje en de podcasts zegt, doet mij ontzettend denken aan de eerder genoemde bronnen en die mensen heb ik precies dezelfde ervaringen horen geven.

      Byron Katie vond het prachtig dat haar moeder doodging bijv. en heeft daar ook 0 problemen mee gehad. Sterker nog als je non dualiteit begrijpt en leeft is het volkomen absurd om het universum zoals het is in twijfel te trekken en daardoor kun je altijd in vrede zijn.  – I want what god/reality wants, so there is never a problem -, omschrijft zij het zelf. En dat is dus inclusief, kanker, genocide en kindermisbruik.

      Non dualiteit is  echt bijzonder radicaal. In haar boek wat ik linkte zegt ze letterlijk, zolang je niet in vrede kunt blijven terwijl iemand je baby in het vuur gooit heb je nog werk te doen. Sterker nog vanuit non dualiteit zijn de dood, het leven en je ik allemaal illusies, allemaal gedachten, concepten die ten onder gaan als je die concepten gaat onderzoeken met de methode van Byron Katie. Er is vanuit non dualiteit helemaal niets wat dood kan omdat er helemaal geen losse onderdelen bestaan. Het enige wat bestaat is de illusie van losse onderdelen en zelfs dat niet. Dit vooral om aan te geven dat Non Duality echt helemaal niets te maken heeft met new age happy happy filosofie om het zo maar even te zeggen. En ook niets met de volkswijsheid filosofie die jij lijkt aan te hangen. Het is een filosofie die genocide net zo accepteerd als een kleurrijke vlinder op een lenteochtend. :-)   

      Vandaar dat ik zeg dat ik niet het idee krijg dat jij non dualiteit begrijpt en dat je dus ook je eigen filosofie niet zo moet bestempelen omdat je dan mensen op een dwaalspoor kunt zetten. Je moet een perenboom geen appelboom noemen. 

      Daarmee wil ik helemaal niet jouw eigen filosofie ontkrachten of debunken want dat lijkt me prima. Ik zeg alleen dat als je echt wilt weten wat non dualiteit is je je wellicht eens wat beter in die man en mensen als een Byron Katie moet verdiepen. 

      Van de andere kant kan ik me voorstellen dat je veel liever met je eigen ontwikkelde filosofie door wilt gaan want ik krijg de indruk dat die je goed bevalt. En dat is uiteraard ook prima. Dus als je geen interesse hebt om je echt in non dualiteit te verdiepen vind ik dat ook prima maar wek niet de indruk bij jezelf en anderen dat jouw filosofie iets met non dualiteit te maken heeft zoals die man het in het filmpje beschrijft en hoe het beoefend wordt door mensen als Byron Katie. 

       

      1. Je hebt duidelijk een punt waar je stelt dat ik mijn eigen filosofie niet moet vergelijken met non-dualiteit.  Dat neem ik terug.  Er zijn ook punten in het christendom waar ik me uitstekend in kan vinden, maar dat maakt mij nog geen christen.

        Non-dualiteit is voor mij te radicaal om te omarmen.  Met name om het eerder door mij genoemde menselijke aspect.   Iemand die worstelt met ziekte of de dood van een dierbare maakt zichzelf juist tot mens dankzij dat worstelen.  Ik had dat worstelen niet willen missen in mijn leven.  Best mogelijk dat non-dualiteit uiteindelijk mijn eindbestemming is, maar wie zegt dat ik al op mijn eindbestemming wil aankomen?

        1. Dan zijn we het idd helemaal eens. 

          Ieder zijn eigen weg en ieder zijn eigen bestemming en tijdspad wat mij betreft. 

          :-)

  • Ik heb een vraag nav artikel, ik ben bezig met het ontdekken van het authentieke zelf en dat kan vrij intens zijn. Daarmee gaat een wereld open van mogelijkheden die anderen over het algemeen niet zien. Ik ben benieuwd hoe er (door Pieter) wordt gedacht over het authentieke zelf en toch prima functioneren in een strategische wereld. Het kan namelijk tot een hoop onbegrip leiden van de directe omgeving en datgene dat ik ervaar als harmonieus met mijzelf en omgeving, wordt door de omgeving (lees: oud strategisch denken) ervaren als asociaal gedrag.

    1. Peter R. de Vries

      Hallo Froukje,

      Ik zie dat Pieter niet reageert…. daarom zal ik je mijn visie geven….
      Wat je in je laatste zin zegt klopt!
      Je authentieke zelf zijn, betekent loslaten van je ego en zal een psychose tot gevolg hebben, dan ben je zo gek als een deur.
      Volledig loslaten van je ego is zelfvernietiging, zelfmoord!
      Op de grens van 100% psychologisch gezond en 100% gestoord zijn, ligt het authentieke zelf, daar ligt de waarheid…. 1 stukje de verkeerde kant op is zelfmoord… 1 stukje de andere kant op en je geeft macht uit handen aan je ego…
      Dilimma!!!!

  • Laat een reactie achter