huur

Nederland wordt volgens D’66 geteisterd door een gevaarlijke parasiet: de scheefhuurder. Onterecht houdt deze onverlaat goedkope woningen bezet waar de arme geplaagde bijstandstrekkers en andere minima eigenlijk gebruik van moeten maken.

Sociale woningbouw
De woonlasten in Nederland zijn extreem hoog. Vooral op gewilde locaties in de Randstad kost zelfs een klein appartement van vijftig vierkante meter al gauw meer dan twee ton. Als gevolg hiervan zijn ook de huurprijzen hoog. Hoger dan wat een bijstandstrekker, laat staan iemand met een minimumloon zich kan veroorloven. Vandaar dat er veel werk wordt gemaakt van de zogeheten sociale woningbouw. Woningbouwcorporaties bouwen grote hoeveelheden goede, maar toch betaalbare woningen, die ze aan mensen die het eigenlijk niet kunnen betalen voor een betaalbaar bedrag verhuren. Om het wonen nog betaalbaarder te maken, heeft de overheid nog iets moois bedacht: huursubsidie. Iemand met een inkomen rond het minimumloon kan tot de helft van de huur vergoed krijgen van de overheid.

Sociale huurwoning te koop
Ondanks al deze gulle en menslievende voorzieningen, wil het niet echt opschieten met de beschikbare woonruimte voor bijstandsgerechtigden en andere verworpenen der aarde. Er zijn bijvoorbeeld in Amsterdam wachtlijsten van ongeveer negen tot zestien jaar. Wakkere ondernemers handelen nu in sociale huurwoningen. Voor vierduizend euri is een riant appartementje in hartje 020 voor slechts zevenhonderdvijftig pegels per maand je deel [1]. Monsters, asocialen, gewetenloze criminelen, aldus D’66 [2]. Hoe durven ze een gemeenschapsvoorziening zo te misbruiken. Waarom gaan die ploerten niet zoals iedere nette burger wordt geacht, de helft of meer van hun inkomen besteden aan een duur appartement op IJburg?

Wie zijn de echte criminelen?
Opmerkelijk genoeg is er in Amsterdam (en in Nederland als geheel) een enorm overschot aan kantoorruimte. Het zou dus voor de hand liggen om wat kantoren in woningen om te toveren. Maar dat kan niet. Bestemmingsplannen, bijvoorbeeld. Ook is er de huurbescherming, waardoor het vrijwel onmogelijk is om een huurder uit een woning te zetten.  Eigenaren van kantoorpanden bedenken zich daarom wel drie keer voor ze dit in een appartementencomplex omtoveren. Ook menslievende bouwers van sociale huurwoningen weten dat ze onder idioot strenge regels komen te vallen. Geen wonder dat het niet echt wil vlotten met de sociale huurmarkt in bijvoorbeeld Amsterdam. De werkelijke criminelen zitten dus in het gemeentehuis van randstedelijke gemeentes en op het ministerie van VROM.

Vrijheid, blijheid
Hier in Nederland leven we, heb ik op school geleerd, in tegenstelling tot in bijvoorbeeld de Democratische Volksrepubliek Noord-Korea in een vrije markteconomie. Mensen moeten weliswaar belasting betalen, maar mogen hun netto inkomen zo besteden als ze dat willen. Helaas heeft de sociale woningmarkt in Nederland erg veel weg van die van Noord-Korea. Mensen worden gedwongen een vast percentage van hun inkomen te besteden aan wonen. Iemand die weinig behoefte heeft aan luxe, wordt gedwongen in een veel te dure en riante woning te wonen op een door de overheid kunstmatig opgevoerde woningmarkt. Wat als iemand zijn salaris liever uitgeeft aan reizen, aan een mooie auto, aan een goed doel?

De oplossing is uiteraard vrij simpel. Schaf al die “menslievende” regelingen af. Als een uitkering te laag is om een kamer te kunnen betalen, verhoog die uitkering dan. Of een nog beter idee: beloon mensen als ze samen in één woning gaan wonen in plaats van ze af te straffen zoals nu gebeurt. Geef ook verhuurders de vrije hand. Plaats op braakliggende industrieterreinen mobiele woningen om zo de onderkant van de markt te bedienen. Er zijn ook tal van andere slimme oplossingen om aan goedkope woningen te komen.  Ja, heel zielig voor mensen met een hoge hypotheek, ik weet het. Shit happens. Maar ach. Hoezo peak fantasie?

Bronnen
1. Wat nou wachtlijst, een sociale huurwoning koop je gewoon, Nieuw Amsterdams Peil
2. Nieuwe aanpak wachtlijst sociale huur loont!, D’66