3D-printers zijn in theorie erg handig, maar in de praktijk logge, onhandelbare apparaten. Dat verandert met dit nieuwe printertje. Startup OLO maakt gebruik van een smartphone om het licht te genereren waarmee een lichtgevoelige hars op de juiste plaatsen uithardt.
Een interessante feature is dat het mogelijk is om een ontwerp te delen met een andere OLO3D-gebruiker. De OLO3D is niet geschikt voor ongeduldige mensen. Een printje kost al gauw enkele uren. Al die tijd kan je je smartphone ook niet gebruiken. Een hel dus voor de gemiddelde hippe smartphonegebruiker.
Update: er zijn nogal wat ontevreden deelnemers aan dit Kickstarter project. Het lijkt door mismanagement een roemloos einde te zijn gestorven, wat jammer is. Begin hier dus niet aan.
Het goed nieuws is dat er ondertussen (eind 2021) voordelige resin 3D printertjes te koop zijn van rond de 150 tot 200 euro. Zie de 3D printers op bol.com. Deze zijn van betrouwbare merken.
De gedachte achter de chemputer is even revolutionair als geniaal. Download het ‘recept’ voor een bepaalde chemische stof en 3D-print de reactor om die stof mee te maken. Dit is vooral interessant voor medicijnen (en, uiteraard, recreatieve drugs).
Dit is wat Lee Cronin van de Universiteit van Glasgow (Schotland) deed. Hieronder een TED presentatie.
Het belang hiervan kan niet worden overschat. Als een klein, compact apparaat in staat is elke gewenste chemische verbinding te maken, maakt dit in feite apotheken overbodig en kunnen zelfs in de armste gebieden up-to-date medicijnen worden verstrekt. Voor astronauten is het ontbreken van een goede ziekenboeg mogelijk dodelijk. Met een chemputer kunnen ook voor de meest exotische aandoeningen (als die optreden bij astronauten) medicijnen worden geprint. Dit geldt ook voor andere nuttige chemische stoffen.
Een uitzondering zijn enkele chemische stoffen die extreme reacties vereisen om te fabriceren.
3D printers nu zijn erg nuttig om voorwerpen in allerlei vormen en maten te maken, bijvoorbeeld een werkende opwindklok, maar afgezien daarvan, kan je er nog weinig mee. Electronica, bijvoorbeeld, ligt off limits. Daar lijkt nu verandering in te zijn gekomen.
In samenwerking met printgigant Autodesk heeft Voxel8 nu een printer ontwikkeld, die in staat is met elektrisch geleidend plastic te werken. Een tweede zeer waardevolle toevoeging is de mogelijkheid, de print gedurende het printproces stil te leggen, waardoor de gebruiker elektronische onderdelen, denk aan motortjes, printplaten of condensatoren, er in kan leggen. Na afronding van het printproces ontstaan zo apparaten, die zonder 3D printen niet gemaakt hadden kunnen worden.
Voxel8: de eerste commerciële elektronicaprinter.
Voor consumenten die weinig van elektronica afweten, vrijwel iedereen dus, of voor onbemande toepassingen in bijvoorbeeld ruimtevaartuigen, zou in een wat verdere toekomst ook een robotarmpje en magazijnen met standaard weerstandjes, condensatoren en andere elektroniche onderdelen toegevoegd kunnen worden. Dit zou echt ongekende mogelijkheden opleveren. Je zou dan wetenschappelijke meetinstrumenten ter plekke op een planeet of asteroïde uit kunnen printen. Een fiasco zoals op komeet 67/P met de Rosetta-missie zou tot het verleden behoren. Ook zou je zo zelfreplicerende mijnbouwfabrieken kunnen printen.
In een nieuw project van Computer Science and Artificial Intelligence Lab (CSAIL) van MIT, waar de knutselaars uit Massachusetts tien miljoen dollar voor kunnen uitgeven, is het doel om het fabriceren van gespecialiseerde robots binnen bereik te brengen van een gemiddeld persoon. In deze video enkele demonstratiemodellen.
Gespecialiseerde robotjes zouden bijvoorbeeld onkruid in de tuin kunnen wieden, ramen kunnen lappen, verstopte leidingen repareren of stof kunnen zuigen op een flexibeler manier dan de bestaande robotstofzuigers kunnen. Of astronauten uit een benarde positie bevrijden. Dit alles is dan te downloaden van internet. Met dit project wordt de creativiteit van tientallen miljoenen mensen over de hele wereld aangeboord. Hopelijk op een positieve manier…
Ontwerpers moesten tot nu toe rekening houden met de beperkingen van bestaande ontwerptechnieken om hun brain childs werkelijkheid te laten worden. Hier komt nu verandering in. Met een 3D printer kunnen namelijk ook onderdelen geprint worden die met andere technieken onm ogelijk op die manier te construeren zijn. Denk bijvoorbeeld aan een masssieve, naadloze schaal die een ander voorwerp herbergt.
Vice heeft wederom een interessante aflevering over wapens en dit keer over het open source delen van wapenonderdelen die vervolgens met de 3D printer thuis kunnen worden uitgeprint.
People have figured out how to print a semi-automatic rifle from the comfort of their own home. Now they’re putting all the information online so that others will join them.
This is a story about the rapid evolution of a technology that has forced the American legal system to play catch up. Cody Wilson, a 25 year old University of Texas Law student, is an advocate for the open source production of firearms using 3D printing technology.
This makes him a highly controversial figure on both sides of the gun control issue. Motherboard sat down with Cody in Austin, Texas to talk about the constitution, the legal system, and to watch him make and test-fire a 3D-printed gun.
Goed idee of juist niet, het online open source delen van wapenonderdelen die iedereen met een 3D printer thuis uit kan printen?
In de woestijn is een boel energie aanwezig in de vorm van zonnestraling en is er ook een boel grondstof aanwezig in de vorm van zand. Markus Kayser telde de twee bij elkaar op en trok met een 3D printer die op zonne-energie werkt en zand als grondstof gebruikt de woestijn in om daar van zand en zon mooie dingen te maken met zijn Solar Sinter.
In a world increasingly concerned with questions of energy production and raw material shortages, this project explores the potential of desert manufacturing, where energy and material occur in abundance.
In this experiment sunlight and sand are used as raw energy and material to produce glass objects using a 3D printing process, that combines natural energy and material with high-tech production technology.
Solar-sintering aims to raise questions about the future of manufacturing and trigger dreams of the full utilisation of the production potential of the world`s most efficient energy resource – the sun. Whilst not providing definitive answers this experiment aims to provide a point of departure for fresh thinking.
Het Biomanufacturing Laboratory van de University of Iowa, College of Engineering’s Center for Computer Aided Design ontwikkelt een proces om een glucose-gevoelig pancreas-achtig orgaan te bioprinten. Dit orgaan kan in een laboratorium worden opgekweekt (de stamcellen moeten immers delen en aan elkaar groeien, zodat zich uit de losse cellen een pancreas gaat vormen om zo het bloedsuikerniveau te reguleren.
De pancreas staat ook wel bekend als alvleesklier. Dit orgaan produceert insuline, een hormoon dat het glucoseniveau in ons bloed controleert. Bij een te hoog glucosegehalte scheidt de alvleesklier insuline af, die lichaamscellen het signaal geeft glucose uit het bloed op te nemen. Bij suikerziekte is de alvleesklier geheel of gedeeltelijk buiten werking. Daarom krijgen deze patiënten kunstmatige insuline toegediend, die ze zelf, afgestemd op hun maaltijden, handmatig moeten innemen. Dit is vrij belastend; ook blijft het bloedsuikergehalte schommelen, waardoor toch schade optreedt.
Hun bioprinter heeft meerdere printarmen die verschillende materialen – typen stamcellen en substraat dus – kunnen printen. Hiermee kan tijd woden bespaard terwil een menselijk rgaanm wordt uitgeprint. De ene arm print weefsel waaruit zich bloedvaten vormen en de andere arm print actief weefsel (in een pancreas dus insulineproducerende pancreascellen) tussen de bloedvaten.
Ongelofelijk maar waar: met een enkele tank brandstof dwars door Amerika rijden. Ook deze nieuwe doorbraak vindt plaats met behulp van 3D-printers. Komt het tijdperk van overvloed, dat cornucopianen als Ray Kurzweil voorspellen er nu eindelijk aan?
Bij lage snelheden is het brandstofverbruik van een auto evenredig aan het gewicht. Maar hoe krijg je het gewicht omlaag zonder een compromis te hoeven sluiten wat betreft veiligheid? Het antwoord: met een 3D-printer. De URBEE 2 zal in staat zijn met een volle tank van 45 liter heel Amerika door te rijden. 3d-printgigant Stratasys leverde de printer, KOR EcoLogic leverde in samenwerking met Stratasys-dochter RedEye On Demand het ontwerp en de technische uitvoering. Het chassis van auto’s bestaat doorgaans uit honderden onderdelen. Het chassis van dit ontwerp bevat slechts veertig losse onderdelen, die alle geprint kunnen worden uit ABS, een thermoplastisch plastic materiaal. Wel moet de motor, batterij en dergelijke nog uit andere bronnen betrokken worden. Het kleine aantalosse onderdelen maakt de uitvoering vrijwel naadloos, waardoor een extreem lage drag-coëfficiënt wordt gehaald: 0,15 en de luchtweerstand dus sterk daalt. Ter vergelijking: een rijdende kubus scoort 1, een bol 0,5.
urbee-1
Hoewel het gewicht slechts de helft is van een conventionele auto, is de bescherming tegen botsingen even groot, vanwege de sterkte van het materiaal waaruit de auto wordt geprint. Het lage gewicht leidt ook tot een extreem laag brandstofverbruik. De bouwers plannen een autorit van Los Angeles, aan de Stille Zuidzee, naar New York City aan de oostkust, op een volle tank met rond de 45 liter benzine. Dit komt neer op een afstand van 4500 km en dus een brandstofverbruik van 1:100. De proef zal worden uitgevoerd met het niet erg milieuvriendelijke bioethanol.
Met deze proef wil Stratasys aantonen dat ook grote oplages hoogwaardige producten kunnen worden geproduceerd met 3D-printers. Uiteraard met de bedoeling om veel 3D-printers te kunnen verkopen aan fabrikanten over de gehele wereld. Het tijdperk van grote overvloed komt steeds dichterbij.
De twee jaar oude Emma kan haar armen niet gebruiken door de zeldzame aangeboren (maar niet-erfelijke) ziekte arthrogrypose. Een prothese in de vorm van een ondersteunend exoskelet kan dan uitkomst bieden. Kleine kinderen groeien snel, dus een prothese met de hand laten maken is niet praktisch. Tenzij de ouders miljonair zijn of het ziekenfonds erg gul. Een ziekenhuis in het Amerikaanse staatje Delaware vond een goede oplossing: een vervangende prothese met een 3D-printer uitprinten.
Met de 3D printer van fabrikant Stratasys kunnen steeds nieuwe armprotheses voor Emma worden uitgeprint. Emma is nu aan haar tweede stel “toverarmen”, zoals ze het exoskelet noemt.
Goed nieuws, niet alleen voor Emma, maar ook voor weinig kapitaalkrachtige patiënten in bijvoorbeeld derde-wereldlanden. Dit is weer een nieuw voorbeeld van hoe 3D-printtechniek de maakindustrie steeds meer op haar kop zet. Terwijl we ons allemaal zorgen maken over de financiële markten, is deze stille revolutie in volle gang.
