Zon kan schuldencrisis oplossen
Juist de armste Europese landen hebben de meeste zonnestraling. Dit zou wel eens DE oplossing kunnen zijn voor twee heel vervelende problemen: de schuldenberg van landen als Spanje en Italië en onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. Wat wordt het: de zoveelste bonusronde voor bankiers of een echte structurele oplossing voor de schuldencrisis, waarmee alle Europeanen geholpen zijn?
Waarom is Noord-Europa zo rijk?
Geografisch valt Europa ruwweg in twee delen uiteen: een vlak, vruchtbaar deel met een koel zeeklimaat in het noorden en een zonovergoten, mediterraan deel in het zuiden. Transport in het noordelijke deel is makkelijk: de vele rivieren en het vlakke landschap maken vervoer goedkoop en zorgen er zo voor dat zich veel kapitaal ophoopt. De situatie is totaal anders in het droge, bergachtige zuiden van Europa waar nauwelijks bevaarbare rivieren zijn en de vele heuvels het landschap versnipperen. Er zijn nauwelijks vruchtbare aaneengesloten gebieden (de rijke, vruchtbare Povlakte in Noord-Italië en Catalonië zijn uitzonderingen) waardoor de economische ontwikkeling mondjesmaat verloopt. De enorme, dichtbevolkte Noord-Europese laagvlakte betekent dat een bedrijf een groot aantal afnemers op korte afstand heeft zitten. Een Spaans of Italiaans bedrijf heeft die weelde niet. De langere reisafstanden betekenen minder winst en hogere kosten.

Zuiden stak zich diep in de schulden door importen uit het noorden
Bij de invoering van de euro werd de grote hoeveelheid kapitaal in Noord-Europa voor een groot deel gebruikt om de lucratieve staatsleningen van de armlastige zuiderburen op te kopen. Deze begonnen op grote schaal dit geld uit te geven voor sociale projecten en voor een verbeterde infrastructuur. Het bedrijfsleven in het zuiden bleek echter niet opgewassen tegen de gedisciplineerde concurrentie uit het noorden die door geografische factoren veel goedkoper kon produceren. De gevolgen lieten zich raden. Het geleende geld werd niet geïnvesteerd in het bedrijfsleven, maar besteed aan importen uit Noord-Europese landen als Duitsland en Nederland. En kwam dus weer terug in het noorden. Plus rente.
Zuiden en Noorden helpen elkaar uit de brand
Met het steeds schaarser worden van aardolie, zit Noord-Europa in een uiterst vervelende situatie. De inheemse energievoorraden zijn beperkt: de gasbel van Slochteren is voor het grootste deel leeg, ook de ooit lucratieve olievelden in de Noordzee beginnen nu te sputteren en de weinige zonneschijn in de noordelijke landen maakt zonne-energie weinig aantrekkelijk voor echt grootschalige opwekking, hoewel particulieren binnen enkele jaren zelfvoorzienend zullen zijn. De alternatieven: de uiterst vervuilende bruinkool, de omstreden kernenergie en de wisselvallige windenergie zijn weinig aantrekkelijk.
Echter: juist de armste gebieden in Europa, denk aan Andalusië, Sicilië en het uiterste zuiden van Italië en de Griekse eilanden baden in het zonlicht. De hoeveelheid zon is niet veel minder dan in de Sahara, vaak genoemd als locatie voor zonnefarms. Alle Europese schulden kunnen worden gesaneerd tot bijvoorbeeld zestig procent van het bruto nationaal product, door extra euro’s bij te drukken, uiteraard daarna gevolgd door een verbod om nog geld te lenen. Dit zorgt tijdelijk voor een sterke inflatie, maar de vrijkomende euro’s van institutionele beleggers kunnen worden gestoken in zonne-energieprojecten in zonnige gebieden in Zuid-Europa. De Noord-Europese landen binden zich aan een afnameverplichting voor deze energie, zodat de institutionele beleggers een redelijk rendement op hun schuldbrieven maken van bijvoorbeeld vier procent met inflatiecorrectie per jaar.