Op dit moment is de mensheid geconcentreerd op de aarde. Als de aarde wordt vernietigd, betekent dit ons einde, stelt onder meer natuurkundige Stephen Hawking. Het is in het belang van ons voortbestaan, onze soort over meerdere planeten te verspreiden. In deze korte videoclip een overzocht van de mogelijkheden om Mars te koloniseren.
Hoofdartikel over de kolonisatie van Mars
Koloniseren van Mars ethisch verantwoord?
Een tweede aarde. Een tweede plek onder de zon waar we zonder zuurstofflessen of drukkoepels een ommetje kunnen maken. Maar… is dat wel ethisch verantwoord, vragen sommigen zich af.
We moeten onze wieg verlaten
De aarde is de wieg van de mensheid,maar de mens moet niet voor altijd in de wieg blijven, zo zei de Russische ruimtevaartvisionair Tsiolkovski al een eeuw geleden, toen de eerste moeizame proefvluchten met vliegtuigen plaatsvonden. Wat hebben we er aan als we gedetailleerde kennis hebben van onze buurplaneten, als er op een dag geen mensen op kunnen rondlopen en leven?
Naast de aarde slechts twee plekken in het zonnestelsel waar we kunnen overleven
Leven op andere planeten is echter levensgevaarlijk. We kunnen zonder kunstmatige atmosfeer en bescherming tegen straling niet overleven. Als deze systemen ook maar voor enkele minuten haperen, zijn de kolonisten reddeloos verloren. Er zijn twee plekken die met minimale aanpassingen door aardlingen bewoond kunnen worden: Venus, op een hoogte van zestig kilometer boven het verschroeiend hete oppervlak (wel moeten kolonisten dan in een eigen zuurstofatmosfeer leven en hun leven zwevend doorbrengen) en rond de evenaar van Mars, waar de temperaturen vergelijkbaar zijn met die in hartje Antarctica.
Mars als lusthof
Het zal in de toekomst technisch mogelijk zijn om Mars in een voor mensen leefbare wereld te veranderen. Het recept: verander de dunne koolzuuratmosfeer in iets dat wij kunnen ademen en maak de dorre oppervlakte van Mars bewoonbaar voor aardse planten. Dit proces staat bekend als terraforming. Maar moeten we dat wel willen?
Is er leven op Mars?
Op dit moment is niet bekend of er leven op Mars bestaat. Dieper in de planeet bestaan er omstandigheden waarin aardse levensvormen (extremofiele rotsbacteriën en archaeae) het zouden kunnen uithouden. Recente ontdekkingen – van warme plekken en van vocht – maken het waarschijnlijker dat er een vorm van leven op Mars bestaat. Zolang we dit leven nog niet onomstotelijk vast hebben gesteld blijven het uiteraard speculaties.
Hebben we het recht het inheemse leven op Mars te vernietigen?
Gesteld dat Mars een biosfeer heeft, dan is het terraformeren van Mars uiteraard desastreus voor de Martiaanse levensvormen. Mars terraformeren komt dan neer op het uitroeien van een compleet planetair ecosysteem met waarschijnlijk unieke eigenschappen. In dat geval zal de menselijke aanwezigheid op Mars beperkt moeten blijven tot enkele kleine kolonies met een drukkoepel, aldus sommigen.
Martianen vermoedelijk grotbewoners
De meest waarschijnlijke verblijfplaats voor Martiaans leven is onder de grond. Grotten zijn in veel opzichten de ideale verblijfplaats voor kolonisten. Ze zijn makkelijk af te sluiten en warm te stoken, ook bieden ze een goede bescherming tegen de dodelijke kosmische straling. Helaas zijn dat nou net ook de eigenschappen die grotten een waarschijnlijke verblijfplaats maken voor Martiaans leven. Vinden we in deze grotten leven, dan kunnen we beter alleen op de oppervlakte blijven.
Mars als geologisch natuurreservaat
Ook als Mars levenloos is, is er veel voor te zeggen om deze unieke maagdelijke omgeving zoveel mogelijk intact te laten. We hebben al veel schade aangericht aan deze planeet, dus kunnen we dat beter achterwege laten bij andere planeten. Wat als we Mars respecteren als levenloos natuurwonder?
Risico op besmetting van Mars met aards leven
Al sinds het Ruimteverdrag van 1967 worden alle ruimtevaartuigen nauwlettend gesteriliseerd om besmetting te voorkomen. Met reden. Als aardse bacteriën Mars koloniseren, zullen we nooit weten of het leven op aarde en Mars een gemenschappelijke oorsprong heeft, bijvoorbeeld. Ook kunnen aardse bacteriën vernietigende effecten hebben op het leven op Mars. Bovendien is er natuurlijk het risico dat Martiaans leven de aarde besmet.
Much ado about nothing
Persoonlijk ben ik van mening dat het leven op Mars, als het al bestaat, niet bijster veel voor zal stellen. Uiteraard zullen we er voor moeten zorgen dat er zoveel mogelijk monsters van het leven op Mars behouden blijven; we kunnen zelfs denken aan meerdere microbiële reservaten van enkele vierkante kilometers (alhoewel reageerbuisjes ook heel aardig zullen werken). Zo zou je de uitgedoofde vulkaan Olympus Mons als Martiaans natuurgebied aan kunnen wijzen. Met zijn hoge top van 25 km boven het Marsoppervlak zullen de omstandigheden hier ook na terraforming erg Marsachtig blijven. Vinden we meercellig leven, dan moeten we inderdaad voorzichtig zijn. Wat denken jullie?
Zie ook:
Mars, de volgende stap van de mensheid?
Video: Mars, van rode naar groene planeet (1–2–3)
Bron:
Universe Today
Voor zover we weten is de aarde de enige planeet met leven. Waarschijnlijk gaat dat veranderen als in de komende eeuwen het grootste project ooit ingang wordt gezet: de dorre wereld Mars veranderen in een groen paradijs. Deel 3 in een serie.
Op een dag zal Mars niet meer een dorre, levenloze wereld zijn,maar net als de aarde krioelen van leven. Welke uitdagingen staan ons te wachten voor we er in zullen slagen deze verre wereld bewoonbaar te maken voor de mens? Deel twee in de serie.
Op een dag,enkele eeuwen in de toekomst,zal Mars niet meer een rode,maar net als de aarde een groene planeet zijn. Hoe? Bekijk dit eerste deel van de documentaire.
Waarom zou je miljarden willen uitgeven om mensen van Mars naar de Aarde brengen op een moment dat er daar verder geen mensen zijn, en hier 7 miljard?
Zeker in de huidige economische situatie is bemande ruimtevaart niet populair, afgezien naar de Low Earth Orbit, enkele honderden kilometers vanaf Aarde. De meeste planetaire wetenschappers zien bezoeken aan de Maan, planeten of asteroïden liever uitgevoerd worden door robotmissies, zoals de Marsrovers. Die leveren veel meer wetenschappelijke informatie op in verhouding tot de kosten.
Waarom is bemande ruimtevaart zoveel duurder? Onder andere vanwege de extra veiligheidsmaatregelen, leefvertrekken, proviand etc. Maar ook voor een groot deel vanwege de terugreis. Een terugreis betekent dat je op de heenweg ook nog eens een lanceerinstallatie en veel extra brandstof moet meenemen. De lanceringskosten naar de Low Earth Orbit liggen momenteel op zo’n EUR 5000 per kg. Naar Mars is dit nog een stuk duurder, zelfs meer dan de goudprijs van EUR 40.000 per kg.
Er zijn ook voordelen aan een bemanning: ze kunnen reparaties uitvoeren, improviseren, experimenten doen, monsters nemen en onderzoeken, rondlopen. En denk alleen al aan de aandacht die zo’n reis zou krijgen als je de astronauten een camera meegeeft en er een reality show van maakt, elke avond op prime time op tv. Dit is goede reclame voor wetenschap en technologie en kan veel scholieren inspireren, die dan wellicht de keuze voor een wetenschappelijke opleiding maken. Verder is er het aspect van ontplooiing van de mensheid; mensen zijn altijd al bezig geweest met nieuwe gebieden ontdekken en verkennen, en de ruimte is de natuurlijke volgende stap.
Vaarwel terugreis
Een manier om een groot deel van de kosten van een bemande missie te schrappen is om af te zien van de terugreis. We laten de astronauten achter op Mars. Dit scheelt een lanceringsinstallatie en brandstof, en heel veel geld.
Het is onrealistisch om aan te nemen dat we mensen met de huidige kennis en technologie decennia in leven kunnen houden op Mars. Alleen al de lage zwaartekracht (3/8 g) heeft desastreuze gevolgen voor botten, hart en andere spieren. Sommige astronauten kunnen zelfs nauwelijks meer lopen na een bezoek aan het International Space Station, ondanks regelmatige training daar. Plus, langdurig overleven betekent veel voeding en materiaal voor woonvertrekken meenemen. Ondergronds water is overigens wel aanwezig op Mars, en daar kan ook zuurstof uit gewonnen worden. Verder is er zonne-energie (al is de zon 2,3 keer zo zwak als bij de Aarde).
Samengevat hebben we 2 opties:
1) De astronauten doen enkele weken tot maanden onderzoek op Mars, waarna hun voorraden opraken. Dan zullen ze zelf hun leven moeten beëindigen.
2) De astronauten proberen te overleven tot een volgende missie arriveert met nieuwe voorraden, en eventueel nieuwe astronauten. Ze zouden in grotten kunnen leven, die bieden bescherming tegen kosmische straling, UV straling van de Zon en micrometeorieten.
Optie 1: Geen hoop op terugkeer
Optie 1 wekt direct weerzin op, immers, is het niet onmenselijk om deze astronauten een zekere dood tegemoet te laten gaan? Dit is een ethische vraag waar de meningen over zullen verschillen. Aan de andere kant gaat het om vrijwilligers die er veel roem en voldoening voor terugkrijgen. De eerste mens op Mars worden, of een van de eersten, is een garantie voor heldenstatus. Een ding is zeker, gekwalificeerde vrijwilligers vinden voor zo’n onderneming is geen enkel probleem. Dit wordt onderstreept door onderzoeken uit de sportwereld. Aan topatleten werd anoniem gevraagd of ze ondetecteerbare doping zouden gebruiken met de volgende garanties: 1) het winnen van al hun wedstrijden, waaronder de Olympische Spelen, en 2) enkele jaren later overlijden. Minstens de helft van de atleten zou de doping gebruiken.[1] Het vooruitzicht van een kort maar spectaculair leven is voor veel mensen aantrekkelijker dan een anoniem, normaal leven.
Bovendien zou de uitvoerende ruimtevaartorganisatie een geldbedrag kunnen doneren om levens te redden van mensen op Aarde. Voor een fractie van de bespaarde missiekosten kun je hier duizenden mensenlevens redden. Is dat niet een heel goede ethische deal? Niettemin ligt het in de lijn der verwachting dat de media niet mild zullen zijn, zeker als de astronauten tijdens hun reis van zo’n 8 maanden op de voet gevolgd worden via allerlei media.
Optie 2: Ondersteunende vervolgmissies
Optie 2 is wellicht beter te verdedigen omdat het de bedoeling is om iedereen in leven te houden, ook al zal de kans hierop misschien klein zijn. Ruimtevaartdeskundige Robert Zubrin heeft een gedetailleerd plan opgesteld om Mars te bezoeken in zijn boek The Case for Mars. Hierin wordt eerst een onbemande missie gestuurd die op Mars voorraden aflevert, en alvast brandstof en water maakt uit lokale grondstoffen. Een of twee jaar later wordt er een bemande missie met 4 astronauten gestuurd, samen met nog een onbemand vaartuig met voorraden, waarmee de astronauten meer dan een jaar kunnen overleven. In Zubrin’s plan worden de astronauten uiteindelijk wel weer naar de Aarde gebracht, maar dat detail laten we dan achterwege. Meer missies zouden kunnen volgen om een kolonie in stand te houden.
Voorlopig is het echter de vraag of er überhaupt een menselijke missie naar Mars gaat komen. Naarmate robots beter worden, zal het voordeel van een menselijke bemanning steeds verder afnemen. Aan de andere kant kunnen betere robots ook betere voorbereiding treffen op een menselijke komst.
[1] http://leda.law.harvard.edu/leda/data/791/Tohidi06.html
In een meteoriet van Mars zijn carbonaten aangetroffen, die zich normaal gesproken alleen in ‘aardse’ omstandigheden vormen. Onderzoekers zijn er nu in geslaagd aan te tonen dat het carbonaat in de meteoriet gevormd is bij een temperatuur van 18 graden. In ieder geval op één plaats op Mars was het dus warm en vochtig genoeg voor leven.
Deze keer geen vals alarm
De meteoriet ALH84001, met een ouderdom van vier miljard jaar, was afkomstig van het oppervlak van Mars. De onderzoekers stelden met een combinatie van twee technieken – isotopenanalyse en deze interpreteren met de bekende eigenschappen van carbonaten – vast dat de carbonaten gevormd zijn bij een temperatuur van 18 plus om min vier graden. Achttien graden is in veel opzichten een ideale temperatuur voor leven om zich te ontwikkelen. Ook weten we nu dat dit in een vochtige omgeving gebeurde.
Uit overblijfselen van rivieren en mineraalafzettingen op Mars was al bekend dat de planeet een vochtiger verleden kende. Mars heeft nu een gemiddelde van -63 graden Celsius, niet echt bevorderlijk voor de ontwikkeling van leven – of voor het voorkomen van vloeibaar water om de erosievormen te creëren. Hard bewijs voor vloeibaar water ontbrak echter: tot nu.
Natuurlijk is dit slechts één waarneming, maar in ieder geval op één plaats op Mars waren de omstandigheden (zuurstof uitgezonderd) comfortabel genoeg voor de meeste aardse levensvormen om het uit te houden.
Voor hun analyse gebruikten de onderzoekers een van de oudste objecten op aarde: ALH84001, een Marsmeteoriet, in 1984 ontdekt in de Allen Hills van Antarctica. Hier komen veel meteorieten aan de oppervlakte omdat de gletsjer waar ze in waren opgeslagen, langzaam verdampt, waarbij de meteorieten die in de loop van miljoenen jaren in het gebied zijn ingeslagen, tevoorschijn komen. Vermoedelijk komt het gesteente van de meteoriet van tientallen meters onder het oppervlak van Mars en werd de hemelruimte ingeslingerd toen een ruimterots insloeg op Mars en een groot aantal fragmenten, waaronder ALH84001, wegslingerde.
ALH84001 haalde al eerder het nieuws toen andere onderzoekers veronderstelden dat er sporen van leven in voorkwamen. Dit bleek loos alarm: de carbonaatrijke bolletjes waren, volgens nader onderzoek, geen bacterieresten. Al verschillen daar de meningen over.
Clumped-isotope thermometry al eerder gebruikt om temperatuur dino’s te meten
De temperatuurmeting werd uitgevoerd met clumped-isotope thermometrie. Hoe lager de temperatuur, hoe groter de kans dat bijvoorbeeld (zoals in dit geval) twee zeldzame zware isotopen, zuurstof-18 en koolstof-13, bij elkaar gaan clusteren. Bij hoge temperaturen zijn de bewegingssnelheden van moleculen, dus de menging veel groter, waardoor de isotopen minder geconcentreerd voorkomen. Bij lagere temperaturen is dit massaverschil veel belangrijker. Zo is te berekenen hoe hoog de temperatuur was. Deze methode is al eerder met succes gebruikt om vast te stellen hoe hoog de lichaamstemperatuur van dino’s was en de klimaatgeschiedenis van de aarde is bepaald.
De gemeten temperatuur van achttien plus of min vier graden sluit de meeste verklaringen uit. Die vereisen zeer lage temperaturen of juist temperaturen van vele honderden graden. Het is uiteraard de vraag of deze omstandigheden heel veel voorkwamen op Mars en ook gedurende een lange periode, maar toch toont het aan dat ooit op Mars veel mildere en vochtiger omstandigheden dan nu heersten.
Bronnen:
Wet and Mild: Researchers Take the Temperature of Mars’ Past, ScienceDaily (2011)
I. Halevy, W. W. Fischer, J. M. Eiler. Carbonates in the Martian meteorite Allan Hills 84001 formed at 18 ± 4 C in a near-surface aqueous environment. Proceedings of the National Academy of Sciences, 2011
Er zijn twee theorieën over hoe Mars er miljarden jaren geleden uitzag. Mars was altijd al koud en droog, zoals nu, of Mars werd door een broeikaseffect nat en warm gehouden. Onderzoekers komen nu met een derde model. Leek Mars op Spitsbergen?
Mars staat bijna twee keer zo ver weg van de zon als de aarde. Ook is de planeet veel kleiner dan de aarde. Uit de schaarse geologische gegevens die we van Mars hebben, onder meer van de Marsrobotjes die op het oppervlak rondrijden en satellieten, weten we dat de planeet aan de oppervlakte al miljarden jaren kurkdroog is, maar dat zich meters diep ijslagen en soms zelfs reservoirs vloeibaar water bevinden.
Het noordelijke deel van Mars ligt lager dan de rest van de planeet. Als op Mars veel water aanwezig was, zou dit op het noordelijk halfrond een grote oceaan vormen.
Nu is er een probleem. In een waterrrijke omgeving vormen zich zogeheten phyllosilicaten, dat zijn silicaatgesteenten met een bladachtige structuur, dus die uit kleine plaatjes bestaan. Het bekendste voorbeeld van een dergelijk gesteente zijn de mineralen waaruit klei bestaat, zoals kaoliniet en vermiculiet. Ook mica, het schilferige goedje dat in de negentiende eeuw als hittebestendig alternatief voor glas werd gebruikt, is een phyllosilicaat. Helaas zijn er in de noordelijke vlakte Planitia Borealis nauwelijks phyllosilicaten gevonden. Dit is moeilijk te rijmen met een noordelijke oceaan. Deze phyllosilicaten zijn wél aanwezig in de veel hoger gelegen tropische en subtropische gebieden. Die moeten miljarden jaren geleden dus behoorlijk nat zijn geweest.
Alberto Fairén en zijn collega’s hebben echter een oplossing bedacht voor dit raadsel. Volgens hen werd wat nu de dorre Planitia Borealis is, miljarden jaren geleden bedekt door een zeer koude ijszee, te vergelijken met de Zuidpooloceaan of de Noordelijke IJszee. De temperatuur hiervan was te laag om zich phyllosilicaten te laten vormen. Ook werden de hooglanden rond deze oceaan bedekt door gletsjers, waardoor er ook geen phyllosilicaten de oceaan in konden spoelen. Volgens hun theorie bestond er een groot temperatuursverschil tussen de tropen en het noordelijke ijsgebied, omdat er op Mars niet net zoals op aarde, een wereldomspannende oceaan was die warmte van warme naar koude gebieden transporteerde. Daardoor bleef deze oeroceaan altijd rond het vriespunt, terwijl de tropen af en toe ontdooiden.
Inderdaad zijn op Mars overblijfselen van puinmorenes gevonden, waaiers puin die door smeltende gletsjers achter worden gelaten. Een bewijs dat er op Mars ooit uitgebreide gletsjers voorkwamen. De onderzoekers willen nu op zoek naar bewijzen van ijsbergerosie op de voormalige kusten van de sinds lang verdwenen noordelijke oceaan op Mars.
Lees ook: Mars over 100 jaar en Mars als volgende bestemming voor de mensheid
Bronnen:
A. Fairén et al., Cold glacial oceans would have inhibited phyllosilicate sedimentation on early Mars, Nature Geoscience (2011)
New Theory suggests Mars once was cold and wet, physorg.com
Hoe zou de kaart van Mars er uit zien over honderd jaar, als terraforming is begonnen? Zullen we op een dag kunnen zeilen over de Utopia Planitia-oceaan? En krijgen we het ooit van de grond? Steeds meer mensen denken van wel.
Mars zal als de terraforming doorgaat, in de toekomst een grote oceaan in het uiterste noorden kennen. De rest van de planeet is droog, met twee binnenzeeën. Hellas Planitia, de meest rechtse binnenzee op deze Marskaart, is het overblijfsel van een grote krater en op dit moment de warmste plek van Mars. Het toekomstige toeristische vakantieparadijs van de (nu nog) Rode Planeet?
Bron (13 MB)
Volgens sommige theorieën zijn we de nazaten van levensvormen die zich op Mars hebben ontwikkeld. Er zijn inderdaad enige argumenten die daar voor pleiten, want miljarden jaren geleden was Mars, net als de aarde, een planeet bedekt met oceanen. Komen we met het instrument Search for Extra-Terrestrial Genomes (SETG) aan boord van een nieuwe Marsmissie eindelijk achter de waarheid?
Uit analyses van de Marsrover Spirit blijkt dat bepaalde gesteenten uit de Gusev-krater, die meer dan vier miljard jaar oud zijn, zijn blootgesteld aan een hoog zuurstofgehalte. Althans, die conclusie trekken onderzoekers op basis van de chemische verschillen tussen vrij jonge (plm. 150 miljoen jaar oude) Marsmeteorieten (die afkomstig waren van materiaal onder de Marsoppervlakte) en het eerder genoemde gesteente. Het zeer oude gesteente bleek vijf keer rijker aan nikkel te zijn dan de jonge vulkanische rots. Volgens
[0] is de meest waarschijnlijke verklaring dat een zuurstofrijke atmosfeer dit veroorzaakte. Zuurstof is zeer reactief en verdwijnt als het niet aangevuld wordt door oxidatie van gesteente, dus dit zou betekenen dat er een actief zuurstofleverend proces moet zijn geweest. Er zijn op mars ook fossielen die erg lijken op stromatolieten, ‘levende rotsen’, aangetroffen. Kortom: de aanwijzingen voor plantaardig leven op Mars bijna vier miljard jaar geleden worden steeds sterker.
Mars als kraamkamer voor het allereerste leven?
De planeet Mars is naar aardse maatstaven een uiterst onaangename plek. Hartje zomer stijgt de temperatuur op de evenaar op enkele plaatsen tot iets boven nul, maar de gemiddelde temperatuur op Mars is drieënzestig graden onder nul: een Antarctische winter.
De zeer dunne atmosfeer, een procent van de aardse, is alleen voldoende om loeiende stofstormen te veroorzaken die gedurende maanden de hele planeet aan het zich kunnen onttrekken. Aan de polen is het zo koud dat zelfs kooldioxide een groot deel van het jaar bevroren is. Kortom: Mars is nu niet bepaald een plaats die je zou associëren met welig tierende oerwouden, kleurige koraalriffen en wuivende palmen.
Toch was dat volgens de laatste inzichten tijdens het Noachiaanse tijdperk, 4,2 tot 3,5 miljard jaar geleden, heel anders. Mars was toen bedekt met ondiepe oceanen die op het noordelijk halfrond zelfs bijna het hele halfrond bedekten. Dit weten we omdat op Mars overblijfselen zijn gevonden van kalksteen, een mineraal dat zich alleen in een waterrijke omgeving kan vormen. Ook blijkt er diep onder de oppervlakte een grote hoeveelheid waterijs en vloeibaar water aanwezig te zijn. De Marsrover Opportunity kwam zelfs vast te zitten in de Martiaanse modder.
Was er leven op Mars?
Op dit moment is er nog geen direct bewijs van leven op Mars aangetroffen.
Wel zijn er een aantal raadselachtige geologische structuren aangetroffen die aan aardse stromatolieten doen denken – een soort levende rotsen, het product van bacteriën die de aarde miljarden jaren geleden geheel overdekten en ook nu nog op bepaalde geïsoleerde plaatsen op aarde voorkomen. Ook is er ’s zomers methaanuitstoot gemeten op de gebieden waar het het warmst wordt. Kortom: er zijn een aantal sterke aanwijzingen dat als er al niet nog steeds levende bacteriën op Mars voorkomen, die mogelijk miljarden jaren geleden wel voorkwamen. Er is vanaf Mars zo’n miljard ton materiaal op de aarde terecht gekomen. Er zijn meerdere Mars-meteorieten bekend. De kans is niet denkbeeldig, denken sommige planetologen, dat sommige van die brokstukken van Mars, martiaanse bacteriën hebben bevat die de aarde hebben ingezaaid. We zouden dan allen nakomelingen van Marsbewoners zijn.
Jacht op Martiaans leven
Een groep onderzoekers van het Amerikaanse technische onderzoeksinstituut Massachusetts Institute of Technologie heeft een concept ontwikkeld voor een soort DNA sampler die meegestuurd kan worden met een missie naar Mars. DNA-sporen, weten wetenschappers uit aardse fossiele afzettingen, kunnen voor langer dan een miljoen jaar intact blijven. De SETG (Search for Extra-Terrestrial Genomes) gebruikt een bekende techniek: DNA sampling. Hierdoor worden DNA-sporen in een monster – waar deze ook vandaan komen – verveelvoudigd. Het idee van de onderzoekers is om dat met een bodemmonster afkomstig van decimeters to meters diep onder het oppervlak te doen. In dit gebied is vloeibaar water aangetroffen; dit vormt de meest logische plaats om Martiaans leven te vinden. Bezitten deze organismen DNA zoals de aardse levensvormen, dan moeten sporen van dit leven tevoorschijn komen.
De missie – als deze goedgekeurd wordt – vergt twee jaar voorbereiding. Dat is te laat om mee te gaan met de komende lancering van Mars Science Laboratory, of Curiosity, deze herfst. Voor volgende missies moet het echter mogelijk zijn.
