Wedstrijd

Megastallen, stallen waarin ontzettend veel dieren bijeen gepropt worden. Niet op een diervriendelijke manier, in ruime hokken of kooien op stro. Nee, er wordt zo kostenbesparend mogelijk gewerkt; de dieren worden in te kleine kale betonnen hokken of draadgazen kooien gehouden. Eerder sprak men van de bioindustrie, echter werkte deze term misleidend. Bio werd namelijk gelinkt aan biologisch voedsel, wat dus goed zou zijn. Deze tem is daarom nu gewijzigd in veeindustrie, in dit soort stallen worden de dieren dus werkelijk gebruikt als productiemiddel in de voedselindustrie.

En dan bestaat ook nog eens het risico voor de volksgezondheid: een individueel dier dat een ziekte heeft kan bij zo’n hoge bezettingsgraad al snel een enorm probleem worden. Voor een land dat zeer veel exporteert kan dat nationale, en zelfs internationale schade veroorzaken. Om deze uitbraken van ziekte te bestrijden wordt de dieren preventief antibiotica toegediend, maar is hiermee dit probleem uit de wereld?

Hand op de knip!

Zoals iedereen weet stevent ons land opnieuw en nog steeds af op een diepe recessie. Ik wil de pret van de nieuwjaarsviering niet bederven maar 2012 dreigt een rampjaar te worden als wij de nieuwsberichten mogen geloven.  De bouwsector verkeert in ongekend zwaar weer. Ik ben allesbehalve een economisch deskundige maar is het niet zo dat het welvaren van de economie voor een groot gedeelte gekoppeld is aan de stand van de huizenmarkt? Zakt de bouwsector in elkaar dan volgt de economie als geheel.

De opgave van deze tekst is inzichtelijk te maken wat een groot probleem van Nederland is op dit ogenblik. Wat mij betreft dekt de titel van deze tekst de volledige opdracht. ‘Hand op de knip’. Een synoniem voor het apathisch ‘schoonhouden van de eigen voortuin’. Het  ‘ik’ denken. Het vergeten van de noodzaak te handelen voor het collectief.

Een bekende kwam een tijdje terug naar me toe en we babbelden wat over de recessie. Hij gaf me dit oer-Hollands advies, als bebaarde hoop en oplossing in en voor bange dagen. Intuïtief breekt in mij een heftig verzet los bij de genoemde ‘tip’.  Hoezo hand er op? Geld moet rollen toch, dan blijft het systeem draaien, even los gezien van de corruptie van het systeem zelf.

Het tegenovergestelde is nu precies wat de banken en de consumenten aan het doen zijn, men houdt de geldstromen tegen, en volgens mij ligt daar op dit moment juist de kern van het probleem. Consumenten stellen grote aankopen uit, met welke reden? Men denkt dat als de hel echt losbarst de 1000 euro die men nu niet uitgeeft aan wasmachines en televisies hen zal helpen de crisis door te komen. Maar is het niet juist zo dat door dat wanhopige gedrag de crisis juist langer aan zal houden, die 1000 euro zijn snel op hoor!

Consumenten wachten met het kopen van een huis tot ze het gebouwd zien worden, want men vertrouwt het eerder niet. De huizenmarkt zou namelijk -buiten hun schuld- kunnen instorten en de aannemer zou failliet kunnen gaan. Men zit dan met een onafgebouwd huis. Beste menschen, er wordt überhaupt geen huis gebouwd als niemand een huis koopt. Inderdaad, blijf liever zitten waar u zit ook al had u verhuisplannen, de huizenmarkt kwijnt vanzelf weg, maar u zit tenminste hoog en droog, met uw huis dat steeds minder waard wordt.

De banken zijn ouderwets zuinig met het verstrekken van hypotheken, omdat ze bang zijn dat de consumenten straks de hypotheekrente niet meer op kunnen brengen vanwege de crisis. Maar is het niet juist zo dat er door dit gedrag geen huis meer verkocht wordt en de banken aan hypotheken daardoor helemaal niets meer verdienen en de ellende alleen maar nóg groter wordt? We hebben hier te maken met deskundigen toch? Is de opslag op de hypotheekrente daarom misschien zo hoog, ter compensatie van zuinig gedrag en bij gebrek aan het inzien van een collectieve noodzaak? Dan komt er tenminste iets binnen? Of ben ik nu heel brutaal? Geen hypotheek betekent geen huisverkoop betekent geen beweging. We zetten zelf de boel op slot en geven elkaar de schuld.

Wat mij betreft zijn we zelf voor een groot deel debet aan het in stand houden van de recessie.  Mijn advies daarom: Denk ‘wij’ in plaats van ‘ik’ en van de knip af die hand! Koopt allen dure zaken en vooral huizen,  en leeft alsof het uw laatste dagen zijn. Doet u het namelijk niet, dan zijn de laatste dagen van onze welvaart misschien dichterbij dan u denkt.

Als je naar de Verenigde Staten kijkt, kijk je naar de toekomst van Nederland.  De druk van presteren dat ten kosten gaat van de ontwikkeling van het individu. Waar de buitenwereld, en het doen overkomen daarnaar, belangrijker wordt bevonden in het doel dat nagestreefd wordt, maar waar men zegt dat het gezin en God de bakermat is van die maatschappij. Op zich logisch, als je jezelf verliest om doelen na te streven heb je God en je gezin nodig om op te leunen, jezelf ben je toch al kwijt, maar dat terzijde. De ontwikkeling en uitbreiding van het kennisarrangement, zodat de buitenwereld kan zien hoe goed je bent in je vak, je carrière, je beroep of je rol die je wilt gaan uitvoeren of al uitvoert, gaat ten kosten van de persoonlijke intrinsieke ontwikkeling van de mens op mentaal en emotioneel vlak. Je bent dan bezig met wat de buitenwereld van je verlangt in plaats van waar je innerlijke wereld behoeften aan heeft. Carrières kosten geld om het te bereiken. Studeren kost geld. Wonen daar waar je carrière zich kan ontplooien kost geld. Dubbele diensten, twee banen om de huur of hypotheek te kunnen betalen. Geld heb je nodig om je gezin te onderhouden, zodat je kinderen later ook weer kunnen studeren. Vrijwilligers werk, goede doelen en God waar tijd aan moet worden gespendeerd. De samenleving in de Verenigde Staten doet wat ie moet in plaats van wat ie voelt. Hierdoor raakt men verder verwijderd van zichzelf, heeft men therapie nodig. Hoor je er niet bij als je geen therapeut hebt. Therapie kost geld, wat voor nog meer stress zorgt. Dit is een variant. Hard werken en je gezin verzorgen, wonen op stand door met z’n tweeën te verdienen, je je gezin in Gods handen legt omdat je er zelf geen tijd voor hebt. Je de liefde die individuen nodig hebben niet kan geven of kan ontvangen, omdat je het te druk hebt. Hierdoor de ziel niet gevoed wordt met onvoorwaardelijke liefde, men surrogaat liefde gaat zoeken, en zich daardoor nooit bevredigd voelt. Echtscheidingen en losgeslagen pubers schering en inslag is, waar God dan waarschijnlijk weer zijn bedoelingen mee heeft en we daar iets van moeten leren, waar we vervolgens geen tijd voor hebben. Dit is ook een variant. Zo zijn er legio varianten die zeggen dat men meer voor zichzelf moet gaan zorgen in plaats van zorgen maken. En wat heeft dit allemaal te maken met ‘wat is nu of in de toekomst een groot probleem voor de bevolking van Nederland?’ Toen ik halverwege de jaren tachtig in de zesde klas lagere school zat had Nederland ongeveer 14 miljoen inwoners. Heden ten dagen 16 miljoen. Als de Verenigde Staten een voorbeeld is in de ontwikkeling van het individu, dan betekent dat voor de toekomst, met over 50 jaar misschien wel 20 miljoen inwoners, dat steeds meer mensen het slechte voorbeeld krijgen en geven waardoor de pure en echte mensen het moeilijk krijgen om zich staande te houden, en de rest van de bevolking ook onbevredigd rondloopt vanwege de varianten die eerder geschetst zijn. Een totale verlies-verlies situatie dus. Een bijkomstigheid is dat er steeds minder gelovigen zijn, wat meteen weer een ander probleem met zich meebrengt, omdat je dan jezelf de schuld moet geven of in ieder geval jezelf de verantwoordelijke bent voor datgene wat je het onbevredigde gevoel geeft. Dit levert dan ook weer meer stress op, en zo worden emmers gevuld alwaar druppels niet welkom zijn, maar wel meer mensen in Nederland die voor die druppel kunnen zorgen en dat zou nog wel eens een probleem voor de bevolking van Nederland kunnen zijn.

Je moet erop vertrouwen dat iedereen rechts blijft rijden in Nederland en stopt als verkeerslichten op rood springen.
Maar wat als blijkt dat tal van afspraken ons vertrouwen niet waard blijken te zijn?

De wethouder belooft subsidie, verzint een rotsmoes en trekt hem haastig weer in.
De baas komt erop terug, je hoort er niets meer van.
De trein vertrekt om vijf over het uur, maar komt niet eens aan.
De gladheid wordt bestreden, maar nu niet want het strooizout is op.

Op zichzelf zijn de genoemde ongemakken niet onoverkomelijk, het zijn gewoon teleurstellingen die wij moeten en kunnen incasseren.

Op het etiket staat “Hertenbiefstuk”, in werkelijkheid eet u rundvlees.
U denkt Chileense wijn te kopen, in werkelijkheid koopt u met water aangelengde wijnconcentraat met toegevoegde suiker en alcohol.
Wanneer u zeeppoeder koopt, schaft u in werkelijkheid chemicaliën aan die via uw kleding zo door uw huid heen gieren en die u ziek kunnen maken.
Het butterscotch smaakje in de puddingsaus is syntetisch en komt uit een chemische fabriek. Zoethoutthee? U moest eens weten.

Je kunt moderne ontwikkelingen niet tegenhouden, alles wordt goed gecontroleerd door de instanties. Je moet erop kunnen vertrouwen. Vertrouwt u het nog?

De Europese munt staat als een huis, zij brengt ons welvaart, zodat wij ons allen fiere Europeanen kunnen voelen.
De hypotheekrenteaftrek blijft onbespreekbaar, vertrouw ons op ons woord, bouw gerust uw toekomst op onze belofte.
Pensioen is in feite uitgesteld inkomen, het is van jou, vertrouw daarop, baseer er gerust je plannen op, wij staan ervoor.
Zet uw geld veilig op de bank ga rustig slapen, wij waken over u, wij zijn uw vertrouwen meer dan waard, geniet nou maar lekker van voetbal.
Al een griepspuit gehaald?

Vier keer per week krijgen we te horen dat Nederland het gelukkigste land ter wereld is, en zowat het welvarendste.
In het draaiboek “volksverlakkerij” is het allemaal goed voorbereid en ook het draaiboek “brood en spelen” heeft nog leuke dingen voor ons in petto.
Voor mij echter is de menselijke maat zoek, mijn vermogen tot vertrouwen is op en, poolomkeerbaar als ik ben, slaat om in wantrouwen. Dacht ik roomboter te kopen! Staat er ‘roomboterprodukt’ op de verpakking. Weer zo’n geheimzinnige mix met vloeibare plastic. Smeerbaar, allicht!
In afwachting van het partijprogramma van Emil Roemer besluit ik; Zonder leesbril geen boodschappen meer en zonder wantrouwen geen Jan Kees de Jager.

Het probleem van Nederlanders in het algemeen is het bang zijn voor het onbekende. Het onbekende als in onbekende mensen ‘buitenlander’. De meeste mensen beweren niks tegen buitenlanders te hebben tot dat het hun nieuwe buurman of schoonzoon wordt. Dan veranderen de zaken opeens. Niet omdat het een vervelend persoon is of omdat hij de dochter niet goed behandeld. Nee, omdat het een buitenlander is. En niet bij elke buitenlander, nee hoor specifiek bij mensen die een andere huidskleur hebben of een donkerder uiterlijk. En waarom eigenlijk? Hebben deze mensen ons ooit iets aangedaan? Als we verder de geschiedenis ingaan zien we alleen dat donkere mensen werden gebruikt als slaven. Ze moesten keihard werken en kregen er niks voor terug. Maar wie waren de bazen? Juist de blanke mensen. Mensen zijn bang voor buitenlanders omdat door iedereen wordt geroepen dat het wel weer de buitenlanders zullen zijn. Ze worden al veroordeeld voordat zij iets hebben gedaan. Er wordt vaak geroepen dat zij veel stelen en geweld gebruiken. Ja dat klopt. Maar doen de ‘nederlanders’ dit zelf ook niet? Geweld wordt door iedere groepering gebruikt alleen lijkt het bij een blanke minder erg als bij een donker iemand. Geweld moet worden angepakt daar ben ik het mee eens alleen moet er geen onderscheidt gemaakt worden tussen donkere en blanke mensen. Voor de zelfde daad moet de zelfde straf opgelegd worden. Er moet anders over buitenlanders gaan worden gedacht. We krijgen er immers nog veel mee te maken. We leven in een wereld waar geen grenzen meer te bekennen zijn. Op de computer kun je zo met allemaal mensen over de hele wereld in contact komen. Ik vind dat donkere mensen net zo goed zijn als blanke mensen. Het gaat niet om de buitenkant van mensen maar om de binnenkant. En als je de buitenkant vergeten kan zal Nederland een stuk hechter worden. Ik snap ook wel dat als je in de Randstad woont er steeds groepen donkere mensen lopen die dingen vernielen je alleen die kant ziet maar in wezen heb je geen reden omdan maar te zeggen die zwarten dit en dat.

Ons grootste probleem, waar ook de rest van de mensheid mee kampt, is hebzucht.
Geld is een doel in plaats van een middel en zeker de afgelopen jaren is vrijwel alles bedacht om het zo veel mogelijk te vergaren.

Het spel wie het meeste geld bijeen kan schrapen is nu uitgemond in een carrousel waarvan iemand meer begrijpt hoe die werkt. Duidelijk is dat rondpompende bankiers de wereld binnen afzienbare tijd over de rand van de afgrond zullen jagen.

De enige oplossing die wordt aangedragen is…nog meer geld. Dat is zeer kortzichtig, terwijl er een oplossing is waarmee we tevens van een ander groot probleem worden verlost. Het is
haast te simpel voor woorden: Schaf baar geld af! Om te beginnen in de euro. Dus geen munten en bankbiljetten meer. Heb je in een oude sok nog contanten? dan krijg je drie maanden de tijd om het op je bankrekening te storten of het uit te geven. Geld met een luchtje wordt halsoverkop de economie ingepompt, die ongekend zal opleven als baar geld verdwijnt.

Na drie maanden is veel criminaliteit, die op contanten drijft, de nek omgedraaid. De schade die het veroorzaakt zal tot het verleden behoren. Overvallen waarbij cash de buit vormt wordt een zinloze activiteit. Het zal veilig worden op straat en de hoge kosten van criminaliteitsbestrijding in relatie tot baar geld kunnen we ons meteen besparen. Betalingen zijn dan alleen nog mogelijk door overboeking of via pin in de detailhandel.

Het bijkomende voordeel voor landen waar het moeizaam is om belasting te innen wordt het dan eenvoudig gemaakt om het te heffen en te innen. Als gevolg kunnen belastingen ook in Nederland worden verlaagd, waarmee geld vrijkomt om het uit te geven. Bezuinigen is niet de oplossing, want dat geeft krimp en is het zand in de motor van het huidige hebzuchtige systeem. Verder moet er nog maar één bank komen zodat transacties transparant worden. Heel makkelijk kan worden achterhaald waar gestolen geld naartoe is gesluisd en wie de dader of de heler is.

De volgende stap is dat er één wereldmunt komt die ontdaan is van speculatie. Dus zonder rente. Een munt die een middel is in plaats van een doel. Oude geldleningen worden afgewaardeerd in de nieuwe munt als een herschikking van het oude systeem.

Ontstaan er ook problemen als baar geld wordt afgeschaft in de euro? Ja, want hoe moet het dan met het toerisme. Bezoekers kunnen dan immers niet meer contant betalen of contanten pinnen. Daarvoor is ook een oplossing. Men dient dan te beschikken over een bankrekening met betaalpas in euro’s om in de detailhandel te kunnen betalen. Op die bankrekening maakt men dan euro’s over als men buiten de eurozone komt.

Ben je tegen, dan is dat haast verdacht .

Deze gedachte heb ik verwoord in mijn nieuwe boek dat binnenkort verschijnt onder de titel Occupy De Nieuwe WereldOrde. Een roman die doorloopt in een manifest voor een nieuwe en ultieme democratie.
© Han Peeters.

De hoofdvraag: Wat is nu of in de toekomst een groot probleem voor de bevolking van Nederland?

Het grootste probleem van Nederland is een té grote mate van individualisme is, en daardoor een gebrek aan collectieve beleving. Het is al lang geen nieuws meer dat we nog steeds met een individualistische tijdgeest te maken hebben, die al de nodige problemen heeft opgeleverd, wat qua achterliggend gedachtegoed nog steeds niet voldoende wordt behandeld. Hierdoor ontbreekt inzicht in de werkelijke maatschappelijke vraagstukken en daarmee ook de economische en financiële crisis waar we in zitten.

Belangrijker nog: het gebrek aan collectiviteit zorgt ervoor dat er bijna geen visie is te vormen waar voldoende Nederlanders zich in kunnen vinden om naar een bepaald doel te streven, wat vanuit een visie is vertaald.

Wat is het individualisme?
Individualisme is een filosofisch standpunt waarbij het belang van de gemeenschap niet boven het individu wordt geplaatst. Bij het individualisme staat het recht op zelfbeschikking centraal. Elk individu heeft het recht om zijn leven zelf in te vullen, zonder dat anderen hem gaan opdringen hoe deze zijn leven zou moeten leiden. Het individualisme heeft duidelijk haar valkuilen laten zien, waardoor we in een economische- en financiële crisis terecht zijn gekomen.

Hoe is dit ontstaan?
Mensen zijn steeds meer als individu in plaats van als groep in de samenleving komen te staan en er is sprake van een verzelfstandiging van het individu ten opzichte van de groep. Dit is nog steeds een uitwas van de ontzuiling, waar de babyboomers nog mee te maken hebben gehad. Een van de oorzaken hiervan is zijn industriële ontwikkelingen in de 20e eeuw, die ervoor hebben gezorgd dat er een toename kwam in de welvaart. Dit heeft er, samen met de democratiseringsbeweging in de jaren ’60, toe geleid dat bepaalde groepen in de samenleving onafhankelijker werden van elkaar. Arbeiders kregen meer rechten en vrouwen waren niet langer afhankelijk van hun man. Mensen die al individualistisch waren aangelegd grepen hun kans om zichzelf te ontplooien, wat ook steeds meer gemeengoed werd. Vervolgens werd deze wijze van denken weer steeds meer gemeengoed in de opvoeding van hun kinderen.

Is dit het grootste probleem? Nee. De individualisering is niet zozeer het grootste probleem, want dat is ongewenst en risicovol gedrag. Het is één van de achterliggende factoren die problematisch is: er is te weinig collectieve beleving. In Nederland worden we niet snel één met elkaar, tenzij er wordt gevoetbald door het Nederlands Elftal, het Koninginnedag is of we massaal invulling geven aan de tradities die wel in brede zin hebben standgehouden, zoals kerst en oud&nieuw. Maar daar houd het ook wel mee op, kort door de bocht gezegd.

We hebben ooit een belangrijke status gehad op economisch gebied, namelijk tijdens de Gouden Eeuw en we zijn een gidsland (geweest) op het vlak van homoparticipatie, het poldermodel en het softdrugsbeleid. Deze thema’s raken echter of gemeengoed (homoparticipatie) in ander landen of ze raken door nieuw inzicht achterhaald (poldermodel), waardoor er blijkbaar niet veel overblijft om als geheel trots op te zijn.

Dit is alleen erg als er niets nieuws bijkomt om alsnog collectief trots op te worden; en juist dat lijkt het geval te zijn in Nederland. Ook dit is verklaarbaar. Ik denk dat we het Calvinisme eens goed moeten analyseren of werkbaarheid en of het gezegde ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ nog wel zo praktisch is voor deze tijd. Voor nieuwe ideeën en manieren van werken zijn we afhankelijk van denkers en uitvinders, die daarvoor de ruimte nemen en zouden moeten krijgen. Maar daar moeten ‘we’ wel met z’n allen achter gaan staan.

We willen allemaal hetzelfde voor ons kleine landje, geluk en voorspoed. De weemoed naar de gelukkige jaren ’90. We kenden onze buren, we wisten dat we onze zorgen, maar vooral onze geluk  konden delen met de oude buurvrouw aan de overkant. Nu kunnen we alleen nog denken aan de problemen.Dat worden niet de buurvrouw haar problemen, maar ik tweet het wel van me af. Het vertrouwen in onze buurvrouw is blijkbaar kleiner dan ons vertrouwen in onze social media. We kunnen meer tips en meer medelijden krijgen omdat meer mensen het weten. We willen allemaal op de voorgrond staan met onze problemen dat we door de bomen het bos meer zien. Waardoor we stress krijgen en door die stress krijgen we een burn-out en door de burn-out heb ik een probleem, maar ook mijn familie en mijn werkgever.

Dit is in onze eigen leven zo, maar dit zien we ook bij de banken, de politiek, de wereldleiders en zelfs bij het geloof.  We willen allemaal zekerheid, maar we hebben geen vertrouwen in onze buren of onze geldschieters. Hoe kunnen we dan ooit zekerheid krijgen. We zijn zo radeloos dat we alles verzinnen om zekerheid te krijgen. Het kamermeisje van DSK, wil ook zekerheid en denkt dat de slimste manier om daar voor te zorgen is het aanklagen van DSK. Ik zeg niet of hij onschuldig is of schuldig, maar het kamermeisje links om of rechtsom ze wilde zekerheid.
De fundamentalisten is onze geliefde wereld willen ook zekerheid, het geloof was vroeger een zekerheid voor de fundamentalisten nu nog steeds.Maar voor de jongens die zijn misbruikt is dat de enige onzekerheid die zeker is.

De Grieken willen zekerheid maar krijgen het niet, omdat de EU ook zekerheid wil maar het ook niet krijgt.Krijgt de VS ook geen zekerheid en China ook niet.  We zien hier hetzelfde als bij ons zelf in de straat. De oude buurvrouw, is de EU. Twitter dat is Standard and Poor’s we schrijven iets en we reageren allemaal, we retweeten het en we zijn tevreden.  We hebben ons eigen gemoedstoestand even gered. Terwijl de rest van de wereld ten ondergaat.

We willen allemaal veel te graag zelf zekerheid, maar daardoor krijgen we onzekerheid. Dus mensen geloof in de onzekerheid en misschien krijg je wel zekerheid terug als je het mij vraag hoef ik geen zekerheid. Want waarom zal je alles al willen weten, want dan weet je de negatieve ervaringen in je leven ook. We hebben maar een zekerheid en dat is dood en vele mensen me die ene zekerheid al veel moeite. Dus laten we onze zoektocht naar zekerheid stoppen en de tijd en de kracht van de mens zelf zijn gang laten gaan. De speculaties hebben geen zin en ons vertrouwen in elkaar is weg maar gelukkig heelt tijd alles ook het vertrouwen dat we hebben en ga toch weer een keer op de koffie bij dat oude buurvrouwtje.

Het probleem bestaat niet

Het grootste probleem van Nederland is niet het weer, het immigratiebeleid of het gebrek aan zon. Er is geen écht probleem in Nederland. Er zijn hooguit obstakeltjes. Kiezeltjes onder fietsbanden.
Zoiets.
Er zijn hier geen kinderen die sterven aan tekort aan eten, schone badkamers of zuiver water.
Hier sterven kinderen mentaal. De hersenen sterven af door verwendheid, door hebzucht, door haat. Eigenschappen die hen worden meegegeven. Door ouders die verwoed hopen dat ze goed opvoeden of door ouders die er niet bij nadenken óf ze goed opvoeden. Ik ben zelf een adolescent. Een adolescent van negentien jaar. Ik studeer aan een kunstopleiding in Amsterdam en ik zie het overal.
Wat zie ik?
Ik zie doelloosheid. Ik zie jongeren zonder ambitie. Ik noem dit geen probleem omdat bij een probleem een oplossing hoort, of een streven naar een oplossing. In deze mensen zit geen streven.
Er is geen streven en dus geen probleem. Het probleem bestaat niet.
Wanneer ik toch iemand met een echt doel ontmoet, spring ik salto´s en huppel ik in een rondje, want de grootste ambitie dezer dagen is geld. Ik mis de kracht in het gesprek over de toekomst. Ik mis het geluk, ik mis een drijfveer en ik mis de bereidheid om te knokken. Studies zoals ´Rechten´ en ´Psychologie ´ worden platgelopen. Puur omdat het veilig is. Puur omdat er geen keuze gemaakt kan worden en puur omdat er bij deze opleidingen (na afronding) een baan wordt gegarandeerd.
Of beter gezegd: er wordt geld gegarandeerd.

Kom terug:
´Gildes!´

Kom terug:
´Familiebedrijven!´

Ik denk dat we kunnen leren van een paar eeuwen geleden toen de echte ambacht nog bestond; vakken waarvoor geleerd moest worden. Houtbewerking, schoenen- hoeden en kleedmakers, de slagerij, de bakkerij, de leerlooierij. Dezen waren stuk voor stuk uniek en hadden allemaal verstand van hun vak. Er bestond uiteraard concurrentie maar er waren geen supermarktketens waarin massaproductie werd gestimuleerd. Er bestonden geen vakkenvullers die kennis over producten misten. Massaproductie staat gelijk aan vermindering van kwaliteit.

Dit gezegd te hebben, moet ik toegeven dat het gilde-systeem niet het meest vrije systeem was. Er was sprake van familiedruk. Kinderen werden gedwongen de zaak over te nemen, ook al was dit niet hun droom. Er was ook sprake van uitsluiting. Gildes waren niet vrij te kiezen en nieuwe ideeën waren niet altijd welkom. Niet ideaal dus, zo´n gilde. Daarom moeten wij een nieuw soort gilde het leven inblazen. Of beter gezegd: we moeten het vak an sich leven inblazen. We moeten het vak leren te waarderen om het vák en niet om de verdiensten die ermee gemaakt worden.

De pracht van de ambacht.

Iedere democratie draagt het risico in zich om terug te vallen tot een dictatuur. Je kunt een democratie dan ook nooit genoeg beschermen. Een van de belangrijkste mechanismes daartoe, is de scheiding der staatsmachten in een wetgevende- , een uitvoerende- en een rechterlijke macht. Ik ben ervan overtuigd, dat de rechterlijke macht de meeste invloed heeft in Nederland. Je hoort weinig van ze, maar dat is gezichtsbedrog cq gehoorbedrog. Rechters zijn vrijwel onaantastbaar, ze worden voor het leven benoemd en ze hebben over bijna alle belangrijke kwesties het laatste woord.

Helaas is er in onze samenleving nooit aandacht geweest voor de uiterst belangrijke vraag, wie er bepaalt welke rechter er op welke zaak wordt gezet. Wat mij betreft is dat het grootste probleem van Nederland. Uit ervaring weet ik, dat het overgrote deel van de rechters in Nederland zeer betrouwbaar is. Maar stel nou eens, dat je als burger een zeer hoog oplopend geschil hebt met de staat, dat uiterst gevoelig ligt. In dat geval hoeft de staat alleen maar de beschikking te hebben over een enkele foute rechter en controle te hebben over het volstrekt onduidelijke en onbekende aansturingsmechanisme dat de keuze van de rechter bepaalt en zij kan de uitkomst van het rechtsgeschil naar haar hand zetten. Een rechtstaat is een staat waarin de overheid op gelijke wijze aan het recht onderworpen is als haar burgers. Het is zeer de vraag of dat in Nederland het geval is. Een theoretisch probleem? Forget it. Bedrijfsmaatschappelijk werker Fred Spijkers moest van Defensie liegen tegen de weduwe van de omgekomen ingenieur Ovaa. Die was de lucht in gevlogen tijdens een beproeving van een landmijn waarvan Defensie al jaren lang wist dat hij levensgevaarlijk was. Vlak daarvoor was er al een extreem ongeluk gebeurd met dezelfde mijn in ’t Harde, waarbij een groot aantal militairen om het leven kwam. Spijkers kreeg van Defensie de opdracht om op de meest grove manier te liegen tegen de weduwe Ovaa. Haar man zou onvoorzichtig zijn geweest…… Spijkers weigerde mevrouw Ovaa te bedriegen. Dat kostte hem niet alleen zijn baan, hij werd zelfs met vervalste rapporten tot psychiatrisch patient verklaard. Een van de grootste beerputten uit onze vaderlandse geschiedenis.

Uiteindelijk kwam de zaak Spijkers voor de hoogste ambtenarenrechter. De betreffende president van de Centrale Raad van Beroep bleek extreem vooringenomen. Belangrijke getuigen voor Spijkers mochten niet eens uitspreken en de keihard liegende landsadvocaat kon steeds rekenen op begrijpende knikjes van de president. Over het optreden van de president zijn zelfs klachten ingediend bij de Hoge Raad. Spijkers verloor zijn zaak en kreeg geen schadevergoeding toegewezen. Niet lang daarna bleek, dat deze ‘eigen rechter’ van de staat, in een vorige functie als top ambtenaar bij het ministerie van Binnenlandse Zaken al bezig was geweest met het slopen van Fred Spijkers. Hij had deze zaak dus nooit mogen behandelen. Een en ander was voor de Tweede Kamer aanleiding om in te grijpen. Daardoor heeft Spijkers toch een miljoenen schadevergoeding gekregen en een ridderorde. Maar nu komen we weer terug bij de scheiding der staatsmachten. Als de rechterlijke macht in hoogste instantie heeft uitgesproken, dat Spijkers geen recht heeft op een schadevergoeding, dan moeten de andere twee staatsmachten die uitspraak respecteren. Juridisch heeft het uitbetalen van de schadevergoeding aan Spijkers -tegen de strekking van een vaststaand eindvonnis van de hoogste rechter in- de status van corruptie bij de overheid! Deze volkomen onbestaanbare gang van zaken bewijst dat hier iets goed fout heeft gezeten. De betreffende rechter is nooit aangepakt. Wellicht omdat hij beschikbaar moest blijven voor andere klusjes…….