Processen als kusterosie gaan te sluipend en te langzaam om met het blote oog waar te nemen. Daarom houden we er minder rekening mee dan met snelle gebeurtenissen, die eigenlijk veel minder belangrijk zijn. Hoe zou het er voor ons uitzien als een maand in enkele seconden voorbij gaat? Dan verandert het perspectief totaal en wordt dramatisch duidelijk hoe verwoestend kusterosie is. Check deze video, om jezelf te trainen op visionaire tijdschaal te denken.
Deze timelapse dateert van 2019 en is afkomstig van een onbemande camera van de Amerikaanse geologische dienst USGS. Gedurende de korte zomer op Alaska erodeert dit klif van het eiland. Elk beeldje heeft een uur tussenpoos, waardoor een dag ongeveer twee seconden duurt. De opname eindigt als de winter toeslaat.
Robots zijn sterker dan ons, reageren veel sneller en zullen binnen enkele jaren ook beter kunnen vechten op een slagveld. Hoe kunnen we ons verdedigen tegen een robotleger?
Robots op het slagveld In feite bestaan er al tientallen jaren robots op het slagveld. Kruisraketten, torpedo’s en intercontinentale raketten zijn in feite vliegende robots. Drones, door de nu al in conspiracykringen ‘Dronebama’ genaamde Amerikaanse president overvloedig ingezet tegen echte en vermeende terroristen, zijn in feite vliegende robots. Ook in landlegers rukken op afstand bediende robots snel op. Deze robots worden ook steeds slimmer. Het Terminator-nachtmerriescenario van een oorlog tussen mensen en robots komt steeds dichterbij.
Robots zijn gehoorzamer en betrouwbaarder dan mensen, maar kunnen gehackt worden. Ook hebben ze hun eigen zwakheden. – Wikimedia Commons
Robots als ordehandhavers Geen zichzelf respecterende elite kan zonder een legertje gehoorzame meppers, in Nederland ME gedoopt. Door de ME in te zetten, kunnen lastige demonstranten of oproerkraaiers worden gestopt. Echter: de elite kan niet onvoorwaardelijk op de loyaliteit van menselijke dienaren rekenen. Bij een impopulaire regering zullen ook veel ME’ers de kant van de demonstranten kiezen. Dit zagen we onder meer in veel Arabische landen en is ook in de westerse landen, waar veel regeringen uitermate impopulair zijn bij de bevolking, niet denkbeeldig. Kortom: het is voor de elite erg interessant om te kiezen voor robot-ordehandhavers. De kans is dus terdege aanwezig dat we deze in het straatbeeld zien verschijnen, waarschijnlijk met als argument dat het kosten bespaart.
Wat zijn de sterke en zwakke punten van robots? Robots beschikken, zoals gezegd, over enkele grote voordelen ten opzichte van mensen. Ze zijn sterker, sneller en op bepaalde gebieden ‘slimmer’ dan mensen. Toch kennen ook robots hun zwakke punten, waar burgeractivisten gebruik van kunnen maken.
Robots zoals die nu door defensiebedrijven worden ontwikkeld, lopen op een batterij en worden aangedreven door elektromotoren, hoewel grotere modellen soms van een verbrandingsmotor zijn voorzien. Dit beperkt hun actieradius. Bijladen gaat traag. Verder zijn robots in verhouding tot hun grootte zwaar. Dit door de belangrijke rol die metalen in de constructie en batterij spelen. Voor robots is externe communicatie en besturing essentieel.
Hoe schakelen we robots uit, als ze tegen de burgerbevolking in worden gezet? Robots hebben dus meerdere zwakke punten, die door menselijke tegenstanders kunnen worden geëxploiteerd. Wel sluit het raam met mogelijkheden voor effectief verzet zich met de dag, omdat robotontwerpers uiteraard niet achterlijk zijn. Om te beginnen kan gebruik worden gemaakt van hun beperkte actieradius. Een geïsoleerde robot is binnen enkele uren dood, maar een energiespaarstand kan deze werkduur verlengen. Met bijvoorbeeld metaalfoliedekens of ijzerpoeder kan de communicatie met de robot worden verbroken. De robot zelf kan worden uitgeschakeld met een elektromagnetische puls. Ook verzetsstrijders kunnen machines inzetten om hen te helpen. eenvoudige machines zonder kunstmatige intelligentie, die in staat zijn om de bliksemsnelle reflexen van robots te pareren.
Centrale banken worden aan alle kanten bedreigd. Door crypto, maar ook door concurrerende aanbieders van geld en zelfs door de liefhebbers van contant geld. Hun antwoord: digitaal geld, waar wij dan weinig over te zeggen krijgen. De digitale euro is volledig te controleren door een centrale bank. Dus deze is in principe in staat om niet toe te staan dat digitale euro’s worden uitgegeven aan dingen die de centrale bank, of een overheid, niet zint. Ook kan een bank een negatieve rente heffen. Dan maar over naar contant geld? Helaas, ook daar hebben de bedenkers van digitaal geld wat op gevonden. Econoom Edin Mujagic van BNR Nieuwsradio doet de plannen van centrale banken uit de doeken. Erg vrolijk zullen vrijheidslievende mensen daar niet van worden.
Er komen, als het aan de bedenkers van het systeem ligt, straks twee prijzen. De prijs in digitale euro’s en de prijs in contante euro’s. Wil de bank een negatieve rente heffen van bijvoorbeeld -5%, dan daalt de wisselkoers van de contante euro ook 5%. Zo kan de bank ook de waarde van papiergeld af laten nemen. Hier is aan te ontsnappen door aandelen te kopen, in feite zijn dit ook een soort valuta, waardevaste activa als goud of crypto. Ervaringen ut het verleden leren, dat centrale banken en politici erg ver kunnen gaan om hun monopolie te beschermen. Zo werd in de dertiger jaren het bezit van goud in de VS strafbaar.
Volgens de klassieke geopolitieke theorie van Harold MacKinder (1903) en anderen vormt Eurazië het Wereldeiland en is Amerika de periferie. In de praktijk is Eurazië zwak en verdeeld en deelt de Verenigde Staten, een Amerikaanse grootmacht, de lakens uit op de wereld. Kunnen ambitieuze Russische en Chinese infrastructurele plannen dit veranderen? Het eerste artikel in een tweeluik.
De Hartland-theorie Volgens MacKinder’s Hartland-theorie vormt Europees Rusland met Siberië, het Hartland, een ‘pivot area’, scharnierpunt, waarmee de vruchtbare, welvarende Europese Laagvlakte en de andere grote vruchtbare laagvlakte, Han-China, met elkaar verbonden kunnen worden. Het grootste wereldrijk ooit, dat van de Mongolen, bereikte precies dat. Volgens de theorie van MacKinder is degene die Oost-Europa beheerst, degene die het Hartland beheerst en degene die het Hartland beheerst, beheerst de wereld. Als Duitsland en Rusland samen gaan werken, is dat volgens MacKinder dus een reden voor bijvoorbeeld de Amerikanen om te sidderen en beven.
Volgens de Hartland-theorie vormt Rusland het scharnierpunt van het Euraziatische supercontinent, of Wereld-Eiland. Bron: Wikimedia Commons
Geen infrastructuur Wel stelde MacKinder enkele voorwaarden. Zo moest de infrastructuur in Rusland voldoende goed zijn. Op dit moment is dat, mild uitgedrukt, niet het geval. Als je je autootje vollaadt met benzine, een Russisch visum kan bemachtigen en koers richting oosten zet, strand je iets ten oosten van de voormalige dwangarbeidersstad Magadan, aan de barre Zee van Ochotsk. Deze leeglopende stad bereik je na een tocht over de beruchte pokdalige Bottenweg, zo genoemd omdat de botten van de tienduizenden dwangarbeiders die bij het aanleggen van de weg in de Stalin-tijd omkwamen, door de Sovjets in de weg zijn verwerkt. Alleen onverschrokken pioniers die beschikken over een krachtige SUV met vierwielige aandrijving durven de expeditie verder naar het oosten, richting het eskimodorp Uelen dat de verste plaats richting oosten is, aan. Ga je in de winter, wanneer de weg beter begaanbaar is, bereid je dan voor op temperaturen van onder de -70 graden. De gemiddelde temperatuur op Mars. Neem een grote jerrycan mee en mis het benzinestation niet. De volgende is er pas na 600 km.
Zee geschikter voor transport dan land Het kost veel minder energie om goederen over zee te transporteren dan over land, laat staan door de lucht. Dit is de reden dat de welvarendste streken de kuststreken zijn en het wereldhandelsnetwerk wordt gedomineerd door waterwegen. Wat dat betreft is het misschien interessant om een grafiekje te laten volgen, gebaseerd op data van de Amerikaanse transportautoriteit, dat de energiekosten per ton laat zien van vervoer over zee, trein, vrachtwagen en vrachtvliegtuig.
Transportwijze
Energieverbruik
vgl. binnenvaart
kJ per ton-kilometer
Binnenvaart
1
160
Spoorwegen
1,3
209
Vrachtvervoer
15
2.426
Luchttransport
43
6.900
Geen wonder dus, dat de meeste handel over water plaatsvindt. In de praktijk bestaat Eurazië daarom uit een aantal dichtbevolkte grote eilanden: Europa, de Gangesvlakte, de Chinese Laagvlakte, Japan en Zuid-Oost-Azië, die alleen door middel van zee en lucht met elkaar verbonden zijn. En, zoals bekend, is de Verenigde Staten heer en meester over de zee, wat de Russen en Chinezen een doorn in het oog is.
Bijna de helft van de banen die nu bestaan gaat verdwijnen, omdat er mechanische alternatieven voor zijn. Zal de mensheid er in slagen op tijd nieuw, leuk werk te creëren? Of is het verdwijnen van werk eigenlijk wel een probleem?
De meeste baantjes zijn helemaal niet zo leuk, en worden snel minder leuk door het oprukken van managers, die werkzaamheden stroomlijnen en efficiënter maken, ten koste van het werkplezier. Als we zorgen voor een basisinkomen, is het dan eigenlijk wel een ramp dat veel banen zullen verdwijnen? Werken om in leven te blijven in plaats van om iets nuttigs en waardevols te doen, is dat concept niet heel erg uit de tijd?
Oneindigheid is een handig concept, wiskundig gezien. Natuurkundigen zitten daarentegen met hun handen in hun haar met theorieën, zoals de relativiteitstheorie, die worden geteisterd door oneindigheden. Vandaar dat er steeds meer stemmen opgaan om oneindig als begrip af te schaffen. Is er een grootste eindig getal denkbaar?
Voor een korte, en grappige, introductie in hoe paradoxaal oneindigheid is, is onderstaand filmpje van Veritasium zeker een aanrader.
Ver hoef je niet te zoeken om binnen de wiskunde op oneindigheden te stuiten. Zo liggen er oneindig veel reële getallen tussen nul en één. Meer zelfs dan het totale aantal natuurlijke getallen. Ook worden veel wiskundige en natuurkundige grootheden gedefinieerd door een limiet over een oneindig bereik te trekken. Ook in de natuurkunde komen veel oneindigheden voor. Volgens de algemene relativiteitstheorie storten sterren met een massa boven de Chandrasekharlimiet bijvoorbeeld ineen tot een punt met een oneindig hoge dichtheid, de singulariteit. Met omringende waarnemingshorizon ook wel bekend als zwart gat. Elektronen worden beschreven als puntdeeltjes. Natuurkundig beschrijf je dit met een Dirac delta-“functie”, een overigens handig gedrocht dat in feite de oppervlakte van een oneindig lange lijn op een eindige waarde (bijvoorbeeld één) stelt. Ongestraft kan dit niet. De deeltjesfysica werd geteisterd door oneindigheden. Meerdere Nobelprijzen werden uitgedeeld aan natuurkundigen die manieren uitvonden om hieraan te ontsnappen.
De oplossing, zegt de wiskundige Doron Zeilberger, is om oneindigheid als begrip af te schaffen. In plaats van oneindig stelt hij een getal voor – door hem N[0] genoemd, dat het grootst denkbare eindige getal is. Tel hier één bij op en het getal wordt gereset in nul. Ongeveer zoals in een computer; als je bij een byte-variabele met waarde 255 één optelt, springt deze weer op nul.
Er zijn inderdaad wiskundige functie waarbij oneindig snel in bijvoorbeeld min oneindig verandert: onder meer de tangensfunctie en meer in het algemeen, functies met de variabele in de noemer. De tangens neemt als de hoek de 90 graden (pi/2 rad) nadert, snel zeer grote waarden aan en is onbepaald bij 90 graden. Om hierna vanuit zeer grote negatieve waarden de nullijn weer te naderen.
Oneindigheden vormen een nachtmerrrie voor veel natuurkundigen. Wiskundigen zijn er daarentegen dol op. – Pixabay
Zou bijvoorbeeld de rij met natuurlijke getallen ooit ergens ophouden? Persoonlijk denk ik van niet. Er is een logisch begin aan de reeks natuurlijke getallen: de nul. Er is geen logisch einde. Wel is denk ik ruimtetijd niet wat het lijkt. Sommigen geloven dat er een elementaire minimumlengte bestaat: de Plancklengte. Er zijn proeven gedaan, waarbij het spectrum van gammaflitsen van honderden miljoenen lichtjaren weg gelegen bronnen, is vergeleken met dat van dichterbij gelegen flitsen. Is ruimtetijd korrelig, dan waren er hier veranderingen in opgetreden. Dit bleek niet het geval.Op het eerste gezixht lijkt het dus alsof de ruimte of zeer fijnkorrelig is, of helemaal niet korrelig.
Ik denk alleen dat ons vertrouwen in wat we als ruimte waarnemen, naief is. Er is alleen iets dat wij als ruimte waarnemen, omdat wij metingen kunnen doen aan deeltjes en andere objecten. De vrijheidsgraden van een golffunctie van een deeltje (bijvoorbeeld een elektron) worden bepaald door de ruimte waarin deze zich bevindt (bijvoorbeeld een doos). Door enkele kwantumfysici worden pogingen gedaan de bewegingsvergelijkingen zo te herschrijven dat ze niet meer afhankelijk zijn van ruimte en tijd, maar puur interactie-georiënteerd worden. Dit is uiteraard hallucinerend moeilijk. Wel zou dit een oplossing betekenen om te ontsnappen aan de continuïteit van de ruimte.
Loonmatiging is helemaal niet zo goed als veel mensen denken. Er zijn een aantal goede redenen om lonen juist hoog te houden. Lees hier waarom de autocratische leider van Singapore einde jaren zestig een visionair besluit nam met verstrekkende gevolgen.
Singapore jaagde textielfabrieken weg Singapore, een stadsstaatje op de zuidpunt van het Maleisische schiereiland, is een van de rijkste landen van Azië. Met vijf miljoen mensen samengeperst op 683 vierkante kilometer is het ongeveer zo groot als de Noordoostpolder. Einde jaren zestig, een decennium na de onafhankelijkheid, werd het eiland gedomineerd door textielfabrieken. Laaggeschoolde arbeiders hielden zich meer bezig met sociale protesten en demonstraties dan met zichzelf verbeteren door studie. Ook waren ze massaal aanhanger van de communistische partij, waar toenmalige autocratische president Lee Kuan Yew een uitgesproken hekel aan had. Yew besloot af te rekenen met deze deprimerende werkpakhuizen en verhoogde het minimumloon flink. Als gevolg daarvan verdwenen de textielfabrieken naar buurlanden Maleisië en Indonesië en kreeg Yew de handen vrij om Singapore om te bouwen tot het rijkste land van Oost-Azië. De vrijkomende arbeiders trokken meer kennisintensieve bedrijven aan, die graag in de buurt van de haven wilden zitten.
Lage lonen houden dom
Hoge lonen betekenen hoge uitgaven, dus ook meer verdiensten en inkomen. Bron publicdomainpictures.com
Dit voorbeeld staat niet op zichzelf. De ergste ramp die innovatie en technische ontwikkeling kan overkomen is lage lonen. Een belangrijke reden waarom in het Romeinse Rijk nooit zaken als watermolens of de stoommachine van de grond kwamen (NB: Heron van Alexandrië had al werkende primitieve stoommachines gebouwd), is dat er overvloedige slavenarbeid was. Er is veel kritiek geleverd op de vermeende achterlijkheid van de rooms-katholieke kerk, voor een belangrijk deel terecht, maar feit is wel dat onder druk van de rooms-katholieke kerk slavernij en lijfeigenschap in Europa verdwenen. En hiermee een belangrijke prikkel voor het slimmer omgaan met arbeid ontstond. Lage lonen maken dom, slavernij maakt regelrecht stupide.
Hoge lonen dwingen tot arbeidsbesparing Door lage lonen worden ondernemers lui en gaan ze de arbeidstijd van mensen inefficiënt besteden. De bittere armoede van werkenden betekent dat ze weinig gelegenheid hebben te investeren in hun kennis of de leefomstandigheden van zichzelf en hun gezin te verbeteren. Paradoxaal gaat het het beste in de landen waar de lonen het hoogste zijn: Zweden, Zwitserland, Japan en inderdaad Singapore. De reden is duidelijk. Hoge lonen dwingen ondernemers kapitaalintensief te werken en slim om te springen met de beschikbare arbeid. Dat betekent: meer robots, kapitaalintensievere machines. In Europa, waar de loonkosten hoger zijn dan in de Verenigde Staten, staan over het algemeen modernere machines dan in de VS. Het probleem in Europa is niet zozeer de hogere lonen, maar het feit dat een groot percentage van die lonen wordt overgeheveld naar niet-productieve delen van de economie, zoals overvloedige uitkeringen, waarmee uitkeringsgerechtigden in een gouden kooi worden opgesloten, en overbetaalde ambtenaren.Een basisuitkering zou werken altijd belonen, en hiermee zowel sociaal zijn als economisch productief.
Weg met de loonmatiging Loonmatiging zorgt er voor dat inefficiënte bedrijven kunnen blijven voortbestaan. Hoge lonen dwingen bedrijven zoveel toegevoegde waarde te produceren dat ze overeind kunnen blijven. En toegevoegde waarde, dat is waar de economie uiteindelijk om draait. Loonmatiging is een doodlopende weg. Werkgelegenheid ontstaat vooral door werken en investeren te belonen en inactiviteit af te straffen. Opmerkelijk genoeg zijn het vooral de bedrijven die leveren aan de lokale markt, die zeggen het meeste last te hebben van hoge lonen. Nederlandse exporteurs hebben veel meer last van een hoge koers van de euro, bijvoorbeeld. Het grootste deel van hun kosten zit in apparatuur. Kortom: voor Nederland zijn er niet echt veel voordelen aan loonmatiging. Het is slimmer te investeren in bijvoorbeeld bijscholing van werkenden.
Onzichtbaar voor de mensheid worden we mogelijk omringd door buitenaardse luisterposten. Tijd krijgt op de afstanden tussen de sterren een andere betekenis. Interstellaire beschavingen moeten denken in duizenden jaren, misschien miljoenen jaren. Wat als een buitenaardse beschaving overal in het melkwegstelsel afluisterapparatuur heeft geplaatst?
Ons melkwegstelsel is immens groot. Alleen al het aantal sterren bedraagt om en nabij de driehonderd miljard. Dat betekent driehonderd miljard potentiële zonnestelsels waar zich leven kan ontwikkelen of andere interessante dingen kunnen gebeuren. Uit waarnemingen van de Kepler satelliet weten we dat een aanzienlijk percentage van deze sterren, twintig procent of meer, over een planetenstelsel beschikt. Het zou een onvoorstelbare hoeveelheid hulpbronnen kosten om in de buurt van elke ster een bemande basis te hebben of elk zonnestelsel uit te kammen naar mogelijk leven.
Heelal is extreem groot Dit geldt nog sterker als het er om gaat om naburige melkwegstelsels te verkennen. De reisafstanden die in ons melkwegstelsel al zeer groot zijn (duizenden lichtjaren) groeien dan uit tot honderdmaal zoveel of meer. Zelfs onze nabije buur, het Andromedastelsel, bevindt zich op meer dan twee miljoen lichtjaar afstand. Het kost onpraktisch veel energie om met een groot ruimteschip op die manier van ons melkwegstelsel naar buurstelsels te reizen. Ook betekenen snelheden in de buurt van de lichtsnelheid dat zelfs zeer kleine voorwerpen waarmee het ruimteschip in botsing komt, een even grote (of zelfs grotere) explosie veroorzaken als een brok antimaterie had gedaan. De situatie wordt heel anders voor veel kleinere ruimteschepen of ruimtesondes. Al eerder beschreven we een omstreden plan om naburige sterren in te zaaien met aardse bacterieën.
Intelligent stof Ditzelfde principe kan ook gebruikt worden om intelligent stof van de ene ster naar de andere te sturen. Het is mogelijk, onvoorstelbaar veel informatie op te slaan in materie door bits als atomen te coderen. Volgens sommige wetenschappers zouden we bijvoorbeeld alle menselijke herinneringen op kunnen slaan in een stofje. Eenmaal aangekomen in een ander stersysteem kan het minuscule ruimteschip landen op een asteroïde, als een Von Neumann-machine beginnen met het opnemen van energie en materie en hier uitgroeien tot een volwaardig zend- en ontvangststation, bijvoorbeeld een enorme radiotelescoop.
De volgroeide robot zou kopieën van zichzelf, “zaden”, op pad kunnen sturen naar naburige stelsels waar nog geen sensor aanwezig is. Een zelfreparerend waarnemingsstation (of een kolonie van stations) zou het miljarden jaren uit kunnen houden en geregeld contact houden met collega-stations elders in de Melkweg.
Waarom een sensornetwerk en geen massale kolonisatie? Er is eigenlijk maar één ding dat de moeite waard is om over afstanden van vele lichtjaren te transporteren. Dat is informatie. Inderdaad is het mogelijk met deze technologie in redelijk korte tijd, bijvoorbeeld tien miljoen jaar, de hele melkweg te koloniseren. De informatieinhoud hiervan zou echter uiterst beperkt zijn. Wie weet helpen we zelfs allerlei unieke soorten, beschavingen en verschijnselen om zeep. Het interstellaire afluisternetwerk zou voor intelligente buitenaardse wezens echter heel veel kennis opleveren. Kennis waarmee mogelijk nieuwe natuurkundige doorbraken zijn te bereiken of kosmische curiositeiten zijn op te sporen. De ontdekking van een planeet met leven zou uiteraard groot nieuws zijn, die van intelligente wezens een sensatie van de eerste orde. Waarschijnlijk is onze entertainmentwaarde veel groter dan dat zielige beetje grondstoffen dat hier te halen is…
Ontslaan ambtenaren heeft meerdere voordelen. Nederland telt rond de 915.000 ambtenaren. Als we hier een groot deel van ontslaan, bespaart dat niet alleen tientallen miljarden. Ook lossen we veel personeelstekorten op.
Hoeveel ambtenaren zijn er precies?
Eind 2022 waren er 138 376 rijksambtenaren. Dit aantal groeide dat jaar explosief met 5,5%. In totaal is de Nederlandse staat aan deze ambtenaren 11,5 miljard euro aan salariskosten kwijt. Hiervan is een kleine 15 procent externe inhuur, meldt ambtenarenblad Binnenlands Bestuur [1]. Er zijn natuurlijk ook gemeentelijke ambtenaren, ambtenaren bij de provincies, waterschappen en werknemers van zelfstandige bestuursorganen. Vooral het aantal beleidsambtenaren en managers neemt sterk toe. [3]
Het aantal gemeenteambtenaren, met 179 380 een stuk hoger, groeide sterk, zij het met 4% niet zo sterk als het aantal rijksambtenaren [2]. Maar in absolute aantallen is de groei hier maar iets minder dan de groei van het aantal rijksambtenaren.
Verder werken er honderdduizenden ambtenaren bij de “gemeenschappelijke regelingen”, politie, Defensie en kleinere groepen, zoals provinciale ambtenaren, rechterlijke macht en waterschappen. De hieronder genoemde FTE (full time equivalent) aantallen zijn kleiner, omdat er ook veel ambtenaren parttime werken[4].
Rijk: Twintig procent ontslaan ambtenaren
In het coalitieakkoord van de vier centrumrechtse partijen VVD, PVV, BBB en NSC is halverwege 2024 afgesproken dat het aantal rijksambtenaren met ongeveer een vijfde af zal nemen. Als dit voorbeeld wordt gevolgd door de provincies en de gemeenten, betekent dat, dat er 200.000 mensen beschikbaar komen voor de arbeidsmarkt. Een verdere kostenreductie kan bereikt worden door alle ambtenaren met een meervoudige nationaliteit, bijvoorbeeld een extra paspoort van de Kaaiman Eilanden, Turkije of Marokko, te ontslaan. Dit verkleint ook de corruptie aanzienlijk – mensen met een meervoudige nationaliteit worden geregeld onder druk gezet door de andere overheid en kunnen bezittingen verborgen houden voor de fiscus. Verder kunnen alle ambtenaren worden ontslagen die medeambtenaren en de werkenden in het bedrijfsleven van het werk houden. Denk dan bijvoorbeeld aan diversiteits- en inclusiemedewerkers, voorlichters en pr-medewerkers, veiligheidskundigen, duurzaamheidsmanagers en dergelijke.
Employability na ontslaan ambtenaren vaak een probleem
Helaas laat het werktempo van ambtenaren vergeleken met de in het bedrijfsleven vaak nogal te wensen over. Dat heeft vaak te maken met de nadruk op zorgvuldigheid bij ambtenaren, wat op zich een waardevolle eigenschap is voor een ambtenaar. Dat verklaart ook, waarom de employability van ambtenaren vaak wat problematisch is, maar in bedrijfstakken waar deze zorgvuldigheid juist een asset is, denk aan de geneesmiddelenindustrie en fijnmechanica, zou dit juist positief uit kunnen pakken. Pr-medewerkers kunnen aan de slag als influencer of een andere nuttige job. Voor de DEI-medewerkers wordt dat wat lastiger. Ze kosten vooral geld en leveren niets op. In het bedrijfslaven is daar wat minder behoefte aan, maar wellicht kunnen ze als schoonmaker of bejaardenhulp aan het werk. Daar zijn grote tekorten.
Einde aan personeelstekort in veel sectoren
Waarmee we op misschien wel het grootste voordeel komen. Namelijk, er komt een einde aan veel personeelstekorten. Daardoor hoeven we minder arbeidsmigranten binnen te halen. Vooral in de Randstad, waar de meeste rijksambtenaren wonen en werken, zou dat een grote verlichting betekenen. Er komen zo honderdduizenden werkenden beschikbaar, zonder dat er druk komt op de woningmarkt.
Estland, de meest geautomatiseerde overheid ter wereld
Estland is een klein ex-Sovjetland., waar de overheid van de grond af is opgebouwd. Daardoor konden de Esten meteen slim te werk gaan en heel veel taken die hier handmatig gebeuren, automatiseren. Estland heeft in totaal iets meer dan 28.000 ambtenaren op een bevolking van 1,2 miljoen [5]. Als Nederland procentueel evenveel ambtenaren zou hebben als Estland, zou Nederland 420.000 ambtenaren hebben, dus minder dan de helft van nu. Daarbij moet je ook bedenken dat het Estse leger vanwege de Russische dreiging relatief groot is, met 3800 militairen. Estland krijgt dit voor elkaar door heel veel te automatiseren. In Estland kan je letterlijk alles online doen, zelfs trouwen. Kortom: voor Nederland is hier veel van te leren.
Weliswaar ‘blijft de lichtsnelheid overschrijden door te versnellen niet mogelijk, maar beweegt een ruimtevaartuig eenmaal sneller dan het licht, dan levert dit gen paradoxen op. Aldus stelt natuurkundige en Youtube-ster Sabine Hossenfelder in een recente video.
En inderdaad, er is op het eerste gezicht geen speld tussen te krijgen. Heeft ze de tachyontelefoon, een hypothetisch apparaat waarmee je naar het verleden kan bellen, onmogelijk verklaard? In deze video haar argumentatie, waarom sneller-dan-licht reizen (mits we de lichtbarrière op vernuftige wijze kunnen overschrijden) wel degelijk mogelijk is zonder tijdreizen.
Co-moving frame
Haar argument hiervoor is als volgt. Anders dan wordt gesteld in de speciale relativiteitstheorie, hebben we wel degelijk een vast referentieframe. Namelijk: het co-moving frame. Dat is de gemiddelde positie van alle materie in het heelal.
Stel, je beweegt met een miljard maal de lichtsnelheid naar het Andromedastelsel, dat op twee miljoen lichtjaar afstand ligt, en weer terug. Dan zou je in principe in een dag terug zijn. Het zou dan voor een vriend die op aarde blijft, niet mogelijk zijn om via jou een bericht terug te sturen in de tijd. Immers, nergens is er een moment, dat de lichtkegel van jou in het verleden ligt.
Ook het bekende gedachtenexperiment met het relativistisch versnelde wormgat faalt. Als je uitgaat van een co-moving frame, gaat de tijd aan de andere kant van het wormgat weliswaar langzamer dan de kant op aarde, maar dit vertaalt zich alleen in de welbekende relativistische tijddilatatie. Food for thought.
