Nederland – Pagina 5

Hoezo vrijheid? Een beschaafd protest tegen de monarchie kwam republikein Joanna en op twee uur cel te staan. Reden voor het Republikeins Genootschap om deze proteststicker uit te brengen.

Bevrijdingsdag kan beter afgeschaft worden

9 reacties / Filosofie, Ideeën, Misvattingen, Nederland, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 5 mei 2018 5 mei 2018

Voor buitenlanders die voor het eerst in Nederland komen lijkt het alsof Nederland 5 mei 1945 gesticht is. Toch is de Tweede Wereldoorlog niet de meest bepalende gebeurtenis in de Nederlandse geschiedenis. Kunnen we niet beter Onafhankelijkheidsdag vieren?

Derde Bevrijdingsdag
Een kort overzicht met de meest bepalende momenten in de Nederlandse geschiedenis

Op 26 juli 1581 werd door de Staten-Generaal van de Nederlanden het op 22 juli opgestelde Plakkaat van Verlatinghe geratificeerd. Hierin werd Filips II afgezet als heerser van de Nederlanden. Het plakkaat wordt gezien als de officiële onafhankelijksverklaring die het begin in luidde van een autonoom Nederland.
Op 15 mei 1648 is de Spaanse bezetting beëindigd en werd de Republiek officieel als onafhankelijke staat erkend bij de Vrede van Münster.
Op 24 augustus 1815 wordt het tegenwoordige Koninkrijk der Nederlanden (toen nog “Verenigd”, inclusief België) opgericht, na het verdrijven van de Franse troepen.
Op 5 mei 1945 worden de Duitse bezetters verdreven.

Wat op vijf mei wordt gevierd is in feite niet ‘de’ bevrijdingsdag, maar de derde bevrijdingsdag, als we kleinere bevrijdingsgebeurtenissen, zoals het afslaan van meerdere aanvallen van Frankrijk en Engeland, buiten beschouwing laten. In België wordt bijvoorbeeld wél gewoon de onafhankelijkheidsdag als Nationale Feestdag gevierd.

Waarom de obsessie met de Tweede Wereldoorlog?
De bezetting van Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog vond meer dan honderd jaar na de afzetting van Napoleon Bonaparte plaats. De generaties die nog leefden, kenden Nederland niet anders dan als een onafhankelijk neutraal land, dat er (met uitzondering van de korte onafhankelijkheidsoorlog van België) in slaagde buiten de vele oorlogen in de woelige negentiende eeuw te blijven. Overigens verliep de negentiende eeuw in Nederlands-Indië minder vreedzaam – in de negentiende eeuw breidde Nederland de heerschappij uit tot de gehele Indonesische archipel, wat met de nodige wederzijdse moordpartijen gepaard ging.

Dit betekende dat de inboorlingen de bezetting en bevrijding van Nederland als uniek en uitzonderlijk ervoeren. Boeken en films over de Tweede Wereldoorlog gaan als warme broodjes over de toonbank. Het gortdroge encyclopedische werk Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog van 15.000 bladzijden, voor de liefhebbers hier te downloaden, is maar liefst 75.000 maal verkocht.

Vals heldenepos tegen republikeinen en het communisme
Bevrijdingsdag heeft voor de gevestigde elite nog een voordeel. De aandacht wordt zo afgeleid van de vernederende vlucht van de koninklijke familie en de regering in mei 1940. Door een heldenepos te scheppen, waarin de regering in ballingschap en “koningin” Wilhelmina een onverdiende glansrol speelden, werd zowel staatsgevaarlijke republikeinen als communisten (die de werkelijke ruggengraat van het verzet vormden) effectief de pas afgesneden. De laatste decennia is Bevrijdingsdag een dankbare kapstok, waaraan de politiek-culturele elite populaire thema’s zoals homo-emancipatie (getuige het protserige homomonument voor het handjevol door de nazi’s vermoorde Nederlandse homo’s wegens hun deelname aan het verzet) en de integratie van Marokkanen (getuige de kranslegging voor spook-Marokkanen; uit historisch onderzoek blijkt dat er nooit Marokkaanse soldaten in Nederland zijn geweest of gesneuveld) kan ophangen om hun ideologie te propageren. Opmerkelijk genoeg worden de Polen die zijn gesneuveld bij de mislukte operatie Market Garden, uitgedacht door voormalige SS’er “prins” Bernhard van Lippe-Biesterfeld, alleen in het kleine dorpje Driel herdacht.

Dag van de oprichting van de Republiek
Dankzij het gekonkelfoes van reactionaire staatshoofden in het verre Wenen in 1814-1815 zitten we in Nederland opgescheept met een achterhaald instituut, het koningshuis, dat de Nederlandse geschiedenis sindsdien voornamelijk in negatieve zin heeft beïnvloed. Als de valse bevrijdingsmythe wordt ontmaskerd en vervangen door de meest belangrijke dag in de Nederlandse geschiedenis, namelijk de oprichtingsdatum van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, kunnen we ons eindelijk richten op een hoopvolle toekomst. Nederlandse kernwaarden, zoals vrijheid van meningsuiting en levensovertuiging, vrijheid om een toekomst op te bouwen en samen een land uit de golven opbouwen, komen dan weer centraal te staan. Wij Nederlanders verdienen beter dan een ziekelijk, op verdraaiingen gebaseerde gedrocht als Bevrijdingsdag.

Mannen willen best huishoudelijk werk doen, maar dan wel betaald, als butler. Bron: Pavillion Agency, https://pavillionagency.com/butlers/modern-day-butler

Toxische mannelijkheid of toxisch feminisme?

1 reactie / Analyses, Europa, Ideeën, Maatschappij, Misvattingen, Nederland, Psychologie, Visionair leven, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 10 april 2018 10 april 2018

De Vlaamse socioloog en “genderexpert’ Katrien van der Heyden baart veel opzien in Vlaamse media met haar stelling, dat toxische mannelijkheid veel leed veroorzaakt. Heeft ze hierin gelijk?

Wat bedoelt Van der Heyden met toxische mannelijkheid?
Volgens Van der Heijden leidt de heersende cultuur, waarin van mannen wordt verwacht dat ze kostwinner, sterk, stoer en succesvol zijn, tot veel leed. Mannen kunnen niet voldoen aan deze norm en worden daarom ongelukkig. Dat uit zich in maatschappelijk ongewenst, “toxisch” gedrag, zoals drugsverslaving, geweldpleging, en het seksueel intimideren (of erger) van vrouwen. Tot overmaat van ramp onttrekken ze zich massaal aan huishoudelijke taken. Dit toxische gedrag komt dan weer voort uit zogeheten toxische mannelijkheid, waar vooral een “groeiend aantal blanke, boze, bange mannen” aan lijden. [1] Dit gedrag is ook voor de man in kwestie zelf schadelijk. Denk bijvoorbeeld aan het negeren van medische klachten (een vriend van mij is mede om deze reden aan stadium 4 longkanker overleden).

“Deze toxische mannelijkheid wordt gekenmerkt door vervreemding en geweld, onterechte privileges en macht. Vervreemding is het resultaat van een levenslange opvoeding om emoties weg te leren duwen, wat ertoe leidt dat allerlei vormen van geweld nog de enige antwoorden lijken op veel vragen. Verder zijn toxische mannen blind voor hun privileges in de samenleving en voelen zich eerder omgekeerd gediscrimineerd door een maatschappelijke beweging die gelijke kansen vraagt voor iedereen. Ze beseffen hoe de samenleving hun macht en privileges in vraag stelt, maar ervaren zelf vooral onmacht in een wereld die steeds complexer en economisch moeilijker wordt.” aldus Van der Heijden. [1]

Klopt deze analyse?
De Noordwesteuropese cultuur, waar de Belgische en Nederlandse cultuur deel van uit maken, kenmerkt zich vergeleken met de menselijke culturele basislijn door relatief grote afstandelijkheid. Een arm om een vriend heen slaan, zoals normaal is in mediterrane, Zuid-Aziatische en Afrikaanse culturen, wordt al gauw gezien als homoseksueel of verwijfd. Er zijn op zich goede argumenten om dit element bij te stellen. Huidhonger is een elementair menselijke behoefte[3], waar vooral alleenstaande mannen tekort aan komen; bij vrouwen onderling is de omhelzing gebruikelijker. Aangezien mede dankzij de #metoo-beweging elke vorm van lichamelijke intimiteit tussen mannen en vrouwen potentieel verdacht is, blijft dan alleen de kameraadschappelijke omhelzing over. Of knuffelen met een huisdier, natuurlijk. Het negeren van medische klachten is niet stoer, maar nogal dom. Als klachten niet over gaan, moet je naar een arts om het probleem te laten verhelpen.

Zoals zo ongeveer overal elders op de wereld met een functionele samenleving – de Caraïbische eilanden waar alleenstaande moeders voor de kinderen zorgen, zijn niet echt als zodanig aan te duiden – wordt van de man verwacht dat hij hoofdkostwinner is. Dat heeft logische, praktische redenen. Mannen zijn lichamelijk sterker. Ze worden niet zwanger, waardoor ze meer tijd hebben om te werken. Ook zijn er emotionele redenen. Anders dan vrouwen, waarvoor doorgaans sociale relaties en kinderen de meeste bevrediging geven, is het gevoel nodig en nuttig te zijn voor mannen het meest belangrijk voor het geestelijk welbevinden. Werk is hier bij uitstek een middel voor. Werk afpakken van een man die opgegroeid is in een westerse cultuur is daarmee een wrede daad. Mannen zijn extreem doelgericht[2] en doelloosheid voelt voor de gemiddelde man als een doodvonnis.

Naar blijkt uit misdaadstatistieken, zijn de meest “toxische” groepen mannen niet afkomstig uit de groep ‘boze blanke mannen’, waarmee Van der Heyden waarschijnlijk de etnisch Vlaamse man bedoelt die stemmen op partijen als Vlaams Belang en N-VA, maar uit Caraïbische en soennitisch-islamitische culturen[4]. In deze groepen is geweldpleging cultureel gesproken eervol.
Het privilege voor mannen, zo het al aanwezig is, is niet bijster groot. Dit blijkt onder meer uit hun lagere levensverwachting en de oververtegenwoordiging van mannen bij marginale groepen als zwervers en verslaafden.

Toxisch feminisme
Door de MGTOW-beweging en andere pro-man activisten wordt gesteld dat het feminisme te ver is doorgeslagen en mannen nu zwaar uitgebuit worden, bijvoorbeeld door ‘affirmative action’ en de wel erg eenzijdige nadruk op de rechten van de vrouw na een scheiding. Hier zit een kern van waarheid in. De levensverwachting van laagopgeleide mannen stagneert, of daalt zelfs zoals in de VS[6]. De maatschappij wordt door de geestverwanten van Van der Heyden voor laagopgeleide mannen steeds meer gefeminiseerd. Praten en overlegrondes worden steeds belangrijker. Praatberoepen vormen nu al de meerderheid van het werk. Hierdoor gaat voor veel mannen steeds meer van de lol van hun werk af, daar waar de meeste vrouwen praten geweldig vinden. Steeds meer van hun zelfstandigheid, het ‘denkwerk’ wordt afgepakt en overgenomen door hoogopgeleide managers.

Het kernprobleem met feminisme is dat als vrouwen de taken van een man overnemen, er voor mannen weinig meer overblijft. Ook zijn er werkzaamheden waarin mannen gemiddeld beter zijn dan vrouwen, zoals beroepen die weinig contacten met mensen vereisen, veel lichaamskracht, fysieke moed of focus op één doel. Aan de dalende geboortecijfers, nu in België en Nederland ver onder het vervangingsniveau, kan je ook merken dat de werkende vrouw wordt overbelast. De problemen worden nog verergerd, omdat door feministische pedagogen de anti-autoritaire opvoedingsstijl wordt opgelegd. Dit kweekt onzekerheid bij kinderen, waardoor ze grenzen gaan opzoeken en zo nog voor extra stress zorgen.

Wat moet er dan gebeuren?
Mannen en vrouwen hebben beide sterke en zwakke punten die voor een belangrijk deel aangeboren zijn. Als een man er gelukkig van wordt om thuis te zitten en op de kinderen te passen, en een vrouw om te werken, hebben ze een voor beiden gelukkig makende vorm van samenleven gevonden. Wie zijn anderen dan om zich daarmee te bemoeien? Datzelfde geldt ook voor een omgekeerde rolverdeling. Volwassen mensen moeten zelf beslissen wat ze met hun leven doen, als ze anderen daarmee niet schaden. Een betere oplossing is het invoeren van een zogeheten opvoedersloon, in te houden op het loon van de werkende partner. Hiermee komt er wettelijke erkenning voor het maatschappelijk nut van het grootbrengen van kinderen. Ook moet er belastingaftrek komen voor mensen met kinderen, die de alleenstaande oudertoeslag vervangt. Hoe ze vervolgens de inkomsten en huishoudelijke taken regelen, is aan het gezin zelf.

Omdat voor mannen, en veel vrouwen, werk een absolute noodzaak is om zich gelukkig te voelen, moet er prioriteit komen voor het scheppen van zinvol werk voor laagopgeleiden. Dit kan bijvoorbeeld door de energietransitie en infrastructurele werken versneld door te voeren, waardoor er veel bouw- en constructiewerk ontstaat. Nederland en in mindere mate België moeten zich voorbereiden op de zeespiegelstijging.

Geweldpleging is in onze feminiene cultuur een taboe, in veel andere, meer masculiene culturen minder. Geweld tegen zwakkeren is een taboe dat in ieder geval moet blijven.

Het probleem met het lastig vallen van vrouwen is niet te veel, maar te weinig mannelijkheid. Een geestelijk goed functionerende man heeft geen enkele behoefte aan het aanranden van vrouwen. In plaats van mannen in vrouwen met een piemel te veranderen, zoals Van der Heijden wil, is het beter om te werken aan meer onderlinge kameraadschap en respect voor mannen, zodat hun zelfvertrouwen toeneemt. Ziekelijke narcisten, zoals de huidige Amerikaanse president Donald J. Trump, zijn een uitzondering, niet de regel. Dit soort mannen moet zich laten behandelen door een professional. Het is niet nodig om half België en Nederland naar de feministische maakbaarheidspsychiater te sturen om enkelingen, waarvan het gedrag door de meeste mannen sterk wordt afgekeurd.

Bronnen
1. Toxische mannen is een trend in de samenleving die veel leed veroorzaakt, K. van der Heijden in Knack.be, 2018
2. Men more likely to achieve targets if they set goals, University of Leicester Press Office, 2015
3. Tiffany Field, American Adolescents Touch Each Other Less and Are More Aggressive toward Their Peers as Compared with French Adolescents, Adolescence, 2018
4. N.J. Baas, lmmigratie en criminaliteit in acht West-Europese landen – Een literatuurverkenning, 1998
5. Hoeveel daklozen zijn er in België?, armoedebestrijding.be
6. A shocking decline jn American life expectancy, The Atlantic, 2017

Suikerooms: de oplossing voor studieschulden?

Suikeroom-fenomeen symptoom van decadentie westerse samenleving

9 reacties / Analyses, Economie, Maatschappij, Misvattingen, Nederland, Social Engineering / Door Germen Roding / 22 maart 2018 22 maart 2018

Gisteren werd ik aangesproken op een (reguliere) datingsite door een welgevormde en op zich intelligente jonge dame, die een zogeheten sugar daddy, suikeroom, zocht. Zij is niet de enige. Er schijnen al meer dan tienduizend jonge vrouwen zich aan te hebben gemeld voor deze constructie. Waarom is dit fenomeen zo populair? En wat zegt dit over onze samenleving van nu?

Wat zijn suikerooms? Is dit fenomeen nieuw?
Suikerooms, bekend als sugardaddies in Angelsaksische landen, zijn rijke mannen, die een jonge, aantrekkelijke vrouw onderhouden met geld en luxe cadeaus. De laatste jaren wordt dit fenomeen steeds populairder.
Hoewel de schaamteloze wijze waarop het fenomeen nu oprukt voor Nederland nieuw is, komen relaties waarbij een rijke oude man een armere, seksueel aantrekkelijke jonge vrouw ondersteunt komen op zich veel voor in niet-westerse culturen. Een belangrijke reden voor de aids-explosie onder vrouwelijke tieners in zuidelijk Afrika is de gewoonte, dat rijke oude mannen (die vaak seropositief zijn), deze door middel van dure geschenken verleiden tot seks. In het verleden waren maÃ®tresses onder vooraanstaande lieden gebruikelijk in onder meer Frankrijk. Leeftijdsverschillen tussen tienerbruiden en rijke mannen van middelbare leeftijd waren in het verleden ook gebruikelijk.

De harde waarheden van Buss over de man-vrouw dynamiek
Wie zich verdiept in patronen van partnerkeuze, merkt enkele in alle culturen terugkerende regelmatigheden. Dit onderzoekswerk is onder andere gedaan door de Texaanse hoogleraar David M. Buss. Hij kon relatief ongestoord dit controversiële onderzoekswerk doen, omdat Texas een conservatieve staat is waar weinig studentenactivisme is. Buss stelde vast, dat over het algemeen mannen voor een jonge en vruchtbare vrouw kiezen – de brede heupen, smalle taille en grote borsten en billen die vrouwen aantrekkelijk maken hangen samen met vruchtbaarheid. Vrouwen kiezen doorgaans voor een rijke man met gunstige vooruitzichten. Kortom: vrouwen zijn hypergaam, wat verklaart waarom er zoveel alleenstaande hoogopgeleiden vrouwen zijn[0], terwijl mannen gaan voor een partner (of partners, in veel gevallen) waarbij ze zoveel mogelijk gezonde kinderen kunnen verwekken. Dit verklaart ook de zogeheten penopauze. Rond de leeftijd waarbij de vruchtbaarheid van hun vrouw terugloopt, doorgaans rond de veertig tot vijftig, verlaten of bedriegen mannen hun vrouw massaal met een jongere, vruchtbare vrouw. [1]

De westerse culturele waarden
De westerse samenleving is ten opzichten van de baseline menselijke samenleving in enkele opzichten anomaal. Zo kent de westerse samenleving geen polygamie. Ook is in de westerse samenleving het leeftijdsverschil tussen partners klein: gemiddeld drie jaar. In traditionele samenlevingen, zoals in Afrika en de islamitische wereld, is dit vaak meer dan vijftien jaar. Partners hebben doorgaans een vergelijkbaar opleidingsniveau en sociale status. Het gevolg hiervan is weliswaar dat de hoeveelheid kinderen in de westerse samenleving suboptimaal is, maar dat jonge mannen al snel de verantwoordelijkheid voor een gezin krijgen (wat ze productiever en verantwoordelijker maakt) en er sprake is van een relatief gelijkwaardige relatie. Jonge, alleenstaande mannen zijn sociologisch gezien de groep die het snelst voor problemen zorgt. Ze zijn crimineler, logisch aangezien de wetten worden gemaakt door invloedrijke manen van middelbare leeftijd die uiteraard de wet zo aanpassen dat deze hun groep en hun toekomst het meest bevoordeelt. Door hun hoge testosterongehalte zijn ze agressiever en wagen meer dingen. Wat overigens een uitermate goed ding is bij activiteiten als het oprichten van een succesvol bedrijf of een ontdekkingsreis. Helaas is Nederland zo dichtgetimmerd, dat er weinig ruimte is voor jonge avonturiers met weinig geld.

Suikerooms als symptoom van de verzwakking van de westerse samenleving
Voor de jongedames (en jonge homo’s) in kwestie is de beslissing om sugar baby te worden op zich rationeel. Ik had als student nog een studiebeurs waar je van kon leven. Millennials moeten zich nu diep in de schulden steken, willen ze studeren. Door een relatie aan te knopen met een rijke oude man, slaan aantrekkelijke jonge dames zo twee vliegen in één klap. Ze zijn van hun studieschulden af en leren de kneepjes van het bestaan als elitair, zoals het vermogen om door een misleidend web van abstracties zoveel mogelijk vermogen van werkelijk productieve mensen, zoals schoonmakers, uitvinders, en arbeiders, over te hevelen naar de eigen groep. Ook worden vrouwen doorgaans seksueel geprikkeld door een man met hoge status, zie de populariteit van de Fifty Shades of Grey-flutromans onder het vrouwelijk geslacht. Een dergelijke relatie zal de vrouw in kwestie soms bevredigen.
Als zodanig zijn suikerooms een symptoom van een volkomen verziekte samenleving. Waarom moeten jonge, pas afgestudeerde mensen van in de twintig genoegen nemen met een precair bestaan, in plaats van een vast contract zoals de oudere generaties wél kregen? Waarom moeten jonge mensen zich in de schulden steken om überhaupt te mÃ³gen werken? Waarom is geld belangrijker dan ethische principes?

De oplossing
Jongeren moeten beter betaald worden dan nu. De wettelijke mogelijkheden voor flexwerk moeten drastisch worden ingeperkt. en fiscaal worden ontmoedigd. Soms is flexwerk onvermijdelijk, maar in deze gevallen moet flexwerk veel kostbaarder voor de werkgever worden dan een reguliere, vaste baan. De invoering van een -karig- basisinkomen van bijvoorbeeld vierhonderd euro per maand kan zorgen voor een betere distributie van hulpbronnen. Dit basisinkomen kan, met gratis collegegeld en kleine aanvulling, ook als studiebeurs dienen. Wel moeten er pittige toelatingsexamens voor hoger onderwijs worden ingevoerd, zodat alleen voldoende getalenteerde en gemotiveerde studenten studeren. Aan deze toelatingsexamens moet dan geen leeftijdseis worden gesteld, al ligt het voor de hand om de eisen per levensjaar op te schroeven.

Lees ook
Suikeroom lost studiegeld-problemen op

Bronnen
0. David M. Buss, the mating crisis among educated women, 2016
1. Alexander Weiss, James E. King, Miho Inoue-Murayama, Tetsuro Matsuzawa and Andrew J. Oswald, Evidence for a midlife crisis in great apes consistent with the U-shape in human well-being, PNAS December 4, 2012. 109 (49) 19949-19952; https://doi.org/10.1073/pnas.1212592109

Tiny houses, de oplossing voor het woningtekort in Nederland? Bron: Flickr, Ben Chun

Tiny houses kunnen het woningtekort in Nederland vrij eenvoudig oplossen

10 reacties / Ideeën, Maatschappij, Nederland, Social Engineering / Door Germen Roding / 12 maart 2018 12 maart 2018

Overal verspreid over het land liggen onbenutte kleine stukjes grond. Als hier honderdduizenden kleine huisjes worden gebouwd, zou hiermee een einde komen aan de woningnood.

Op dit moment is wonen in Nederland voor grote groepen mensen onbetaalbaar aan het worden. De oorzaken voor het gebrek aan woonruimte zijn:

Bodemgebruik in Nederland in 2012. Bron: CBS

een onnodig streng ruimtelijke ordeningsbeleid. Op dit moment heeft slechts vijf procent van alle grond in Nederland een woonbestemming, zie de figuur. Deze grond wordt ook erg inefficiënt benut. Het platteland kan in principe op strategische plaatsen van kleine woningen worden voorzien in traditionele stijl.
onnodig strenge welstandseisen. Zo laat het Bouwbesluit niet toe dat een ruimte meerdere functies heeft, terwijl bijvoorbeeld een douchecel goed te combineren is met een keuken.
de straf op samenwonen bij uitkeringsgerechtigden
de hypotheekrenteaftrek. De kunstmatig lage kosten om geld te lenen betekent dat huizenkopers tegen elkaar opbieden en de prijzen enorm opdrijven.
hoge migratie. Door nationalistische partijen als de PVV wordt de massa-immigratie als oorzaak voor het woningtekort genoemd. In 2016 was sprake van een migratiesaldo van dertigduizend. Dit komt overeen met een woningbehoefte van rond 15.000 per jaar. Dit is een derde van alle huizen die op dit moment gebouwd worden, rond de 50.000 per jaar.

Tiny houses
Niet alleen in Nederland, maar ook elders in de wereld worden huizen steeds meer onbetaalbaar omdat de effectieve inkomens dalen. Dit inspireerde de beweging voor tiny houses. De kleinste tiny houses hebben minder dan tien vierkante meter oppervlakte nodig door het slim combineren van gebruiksfuncties. Ge begrijpt dat dit geheel in strijd is met het Bouwbesluit en dergelijke, waardoor deze huisjes meestal op wielen worden geplaatst. Hiermee vallen ze niet meer onder het Bouwbesluit.

Niet-benutte grond
Vooral op industrieterreinen is er veel onbenutte grond, maar ook bijvoorbeeld bij spoorlijnen, plukjes onbenutte grond in steden en dergelijke kunnen tiny houses gerealiseerd worden. Deze plukjes zijn vaak te klein voor een standaard huis, maar ideaal voor een tiny house. Onder wegen kunnen woningen met doorzichtige daktegels gerealiseerd worden. Vooral in steden betekent dat vele procenten extra woonruimte. De oppervlakte kan worden verdubbeld door ze gedeeltelijk in te graven, of gecombineerd met een parklandschap zoals bij hobbitwoningen. Kelderwoningen hebben bij sociaal bewogen ambtenaren een slechte reuk, maar sinds eind negentiende eeuw zijn goede isolatiematerialen ontwikkeld. Strategisch geplaatste lichtkoepels en dergelijke brengen veel daglicht binnen.

De voormalige Usaanse president Bush jr. kuste geregeld babies op politieke rallies om op het gevoel van de kiezers in de VS te spelen. |De bombardementen in Zuid-Irak met verarmd uranium hebben de levens van tienduizenden Iraakse kinderen geÃ«ist.

Wat is menslievender: meer of minder gevoel in de politiek?

7 reacties / Analyses, Ideeën, Maatschappij, Nederland, Social Engineering / Door Germen Roding / 29 december 2017 29 december 2017

In de politiek wordt vaak een beroep gedaan op emoties. Angst en hebzucht door rechts, medelijden en ook vaak hebzucht door links. Zo leidden de beelden van een dood jongetje op het Turkse strand tot een massamigratie die zijn weerga in de moderne tijd niet kent. Zijn emoties het antwoord om de kloof tussen politiek en de burgers te dichten, of maken ze de problemen juist nog veel groter?

Is gevoel geschikt voor in de politiek?
in het dagelijks leven gaan wij om met een handjevol mensen. Omdat wij ons in kunnen leven in andere mensen, kunnen wij ons werk beter doen. Wij houden rekening met anderen, wij helpen anderen en onze angstgevoelens voor gevaren voorkomen dat we domme dingen doen. We sluiten vriendschappen en beginnen liefdesrelaties met mensen. Dit verrijkt allemaal ons leven. Kortom: in ons dagelijks leven zijn gevoelens -meestal- erg nuttig.

Dat is anders in de politiek. Weliswaar gaat politiek ook over mensen, maar er is een belangrijk verschil met ons dagelijks leven. Dat heeft te maken met drie dingen. Om te beginnen is de schaal van de politiek duizenden malen tot miljoenen malen groter dan onze persoonlijke schaal. Bij politiek moeten de belangen van grote groepen mensen tegen elkaar afgewogen worden. De impact van een politiek besluit is duizenden malen groter dan van beslissingen in het dagelijks leven.
Ook is het tijdsperspectief in de politiek meestal veel groter dan in het dagelijks leven. Politieke beslissingen hebben vaak gevolgen in een tijdsbestek tientallen jaren tot zelfs eeuwen later. Een derde verschil is dat op deze enorme schaal organisaties en structuren heel belangrijk worden.

We kunnen ons identificeren met één mens, of met een groep mensen. we zijn als mens niet in staat om ons te identificeren met bijvoorbeeld 1 miljoen mensen. Dat worden getallen. Ook is ons gevoel niet echt in staat om ons een wereld voor te stellen die radicaal afwijkt van die van ons nu. Alleen mensen met een hoge visionaire begaafdheid, die vrij zeldzaam zijn, kunnen dat.

Hoe gevoel gevaarlijk kan zijn

Zogeheten valse vlag operaties hebben doorgaans tot doel om heftige emoties op te wekken. Bijvoorbeeld: verklede militairen die een misdaad plegen om zo de vijand in diskrediet te brengen. Hierdoor nemen de doelwitten van de valse vlagoperatie een besluit dat ze op rationele gronden niet zouden hebben genomen. Ook spindoctors en terroristen gaan op deze manier te werk. Het manipuleren van gevoel is voor verkopers dagelijks werk.

Ook kan gevoel leiden tot het nemen van rationeel gesproken uitermate domme besluiten. De moord op de Oostenrijkse kroonprins door een Servische terrorist leiden tot miljoenen doden en uiteindelijk de ondergang van Oostenrijk. Het was vanzelfsprekend dan verstandiger geweest, de Serviërs te vragen om uitlevering van Gavrilo Prinzip in plaats van de Eerste Wereldoorlog in gang te zetten. Medelijden met het dode Koerdische jongetje Alan op het Turkse strand leidde tot het openstellen van de grenzen en daarmee tot een migratiegolf die Europa uit zijn voegen deed barsten. En meer dan 5000 doden op de Middellandse Zee, waaronder vele kinderen.

Wanneer gevoel in de politiek nuttig kan zijn

Toch moet niet alle gevoel uit de politiek uitgebannen worden. Alle politieke besluiten vertalen zich uiteindelijk in persoonlijke gevolgen voor mensen. Door eerst rationeel vast te stellen wat de gevolgen voor de getroffenen zullen zijn van een politieke beslissing, en zich in die mensen in te leven, kan dit gevoel juist heel nuttig zijn. Het verlagen van een uitkering bijvoorbeeld, betekent soms dat de ontvangers van deze uitkering niet meer warm kunnen eten. Door zich in te leven in mensen, kan een politicus ook vaststellen of bepaalde beleidsmaatregelen wel het juiste effect zullen hebben. Zo heeft de politiek de regel, dat ontvangers van een bijstandsuitkering 25% van alles wat ze verdienen mochten houden, afgeschaft. het gevolg is dat het voor mensen met een bijstandsuitkering alleen nog lood om te werken, als ze fulltime werken. Als de politicus in kwestie zich had voorgesteld dat deze zelf een bijstandsuitkering had, en vervolgens uit eigen zak arbeids-, reis- en vervoerskosten moest betalen, had hij onmiddellijk begrepen dat dit een uitermate domme maatregel was.

Kortom meestal is gevoel in de politiek een slecht idee, tenzij gevoel wordt gebruikt om de effecten op het gedrag van mensen, of de impact op hun persoonlijke leven, te begrijpen. De politiek zou hiervoor klankbordgroepen van Nederlanders uit het dagelijks leven moeten gebruiken.

Immigranten, zoals hier in Londen, veranderen het straatbeeld. Sommigen hebben moeite met de veranderingen.

Moeten inboorlingen en buitenlanders dezelfde rechten hebben?

13 reacties / Analyses, Ideeën, Maatschappij, Nederland, Social Engineering / Door Germen Roding / 12 december 2017 13 februari 2021

Een veelvoorkomende discussie in Nederland en België is de vraag, of vreemdelingen die in de lage Landen verblijven dezelfde rechten moeten krijgen als inboorlingen .Heeft een asielzoeker dezelfde rechten als iemand die in het eigen land geboren is, of moet het eigen volk voorgetrokken worden?

Als je 5 km buiten België of Nederland komt, ben je in het buitenland. Je bent er gast. Meer niet. Er is maar één land waar jij en ik echt thuis zijn. Dat is ons thuis, hier, Nederland. De enige plaats op de wereld waar we nooit als ongewenst vreemdeling uitgezet kunnen worden. Ik heb in mijn leven anderhalf jaar in het buitenland gewoond. Ik weet daarom wat het verschil is tussen een gast zijn en thuis zijn.

Wie hier in Nederland is geboren, heeft rechten die iemand die hier niet is geboren niet heeft. Dat is ook niet erg. Want die andere mensen hebben hun eigen land waar zij rechten hebben die wij weer niet hebben. Zo kan een Marokkaan of een Turk nooit uitgeleverd worden aan het buitenland. Een Rus mag haar burgemeester kiezen, of een hectare land in Siberië gratis krijgen. Een Nederlander mag wél uitgeleverd worden, en naar gratis land kunnen wij uiteraard fluiten. Maar wij Nederlanders hebben dan weer bepaalde andere voorrechten, die Russen, Turken en Marokkanen weer niet hebben.

Ik denk dat een elementair recht is van ons Nederlanders om te bepalen wie in ons land mag komen en wie niet. Ik denk dat ook ons elementaire recht is, ervoor te kiezen alleen mensen binnen te laten die waarschijnlijk een positieve bijdrage gaan leveren aan ons land. bijvoorbeeld, omdat ze geloven in Nederland en waar wij Nederlanders voor staan. Datgene, dat Nederland gemaakt heeft tot wat het is. Een van de beste plaatsen in de wereld om te leven. Anders dan in Syrië, of Somalië,waar een mensenleven minder waard is dan een vlieg, investeert Nederland heel veel in haar mensen. Dat geld komt niet uit het niets. Dat hebben andere mensen hard voor gewerkt. Uit onderzoek blijkt dat de bijdrage van seculiere, of andere niet islamistische immigranten per saldo positief is.veel gevluchte Iraniërs doen het bijvoorbeeld erg goed. Helaas geldt dat niet voor laaggeletterde immigranten die er vaak reactionaire islamistische ideeën op nahouden. Selectie aan de poort is daarom humaan, verstandig en ook het beste voor Nederland. Voor talentvolle mensen van goede wil moet Nederland altijd open blijven staan. Helaas, zoals uit dit verhaal ook weer blijkt, lijden juist deze mensen het meeste onder het huidige toelatingsbeleid.

Wel denk ik, dat een ieder gelijk moet zijn voor de wet. In principe botsen natuurlijk het principe van Nederlanderschap met het gelijk zijn voor de wet. Immers, in Nederland heeft de Nederlander meer rechten dan een niet-Nederlander. Dit wordt echter gecompenseerd, omdat de niet-Nederlander in zijn eigen land weer rechten heeft die een Nederlander niet heeft. Bij de strafoplegging mag daarom geen rekening worden gehouden met nationaliteit. Maar als iemand een strafbaar feit pleegt, is dat op zich voldoende reden voor uitzetting als ongewenst vreemdeling.

TBS klinieken zoals Oldenkotte lagen onder vuur wegens wantoestanden. Maar ligt het probleem niet bij het systeem van TBS zelf? Bron: Google StreetView, screenshot

Hoe voorkomen we gruwelmoorden?

4 reacties / Analyses, Ideeën, Maatschappij, Nederland, Social Engineering / Door Germen Roding / 25 oktober 2017 26 oktober 2017

De vermoedelijke dader van de moord op de jonge Nederlandse vrouw Anne Faber, Michael P~~anhuis~~, was reeds lang bekend gewelddadig en geestesziek. Een geestelijk gezond mens pleegt geen gruwelmoorden. Hoe kunnen we nieuwe slachtoffers in de toekomst voorkomen?

Rechtszaken en straf
Het rechtssysteem is een middel om de maatschappelijk heersende normen dwingend op te leggen. Soms zijn deze normen vanuit visionair standpunt gezien arbitrair of ronduit onzinnig – denk aan het verbod op “groepsbelediging” / discriminatie” (twee jaar, straks vier jaar celstraf maximaal), of aan bescherming van trolpatenten of van het racistische instituut adeldom (iemand die zich jonkheer, baron of graaf noemt en die niet door een in het officieel rasstamboek erkende adellijke dekhengst of fokmerrie is verwekt resp. geworpen kan maar beter een geldboete van categorie 2 (max. 4100 euro) in zijn of haar oude sok hebben liggen). Soms zijn deze normen van essentieel belang voor een menswaardig bestaan. Zoals in dit geval, het Nederlandse verbod op het doden en seksueel misbruiken van medemensen.

Wat is het doel van een straf?
Strafoplegging, nauwkeuriger, het opleggen van juridische maatregelen, is bedoeld om de zogenoemde rechtsorde, de toestand waarin de eerdergenoemde normen allesoverheersend zijn, te beschermen. Dit is zo totalitair en dwingend als het klinkt. De reden dat er uiterst terughoudend moet worden opgetreden met wetten en straffen en deze alleen moeten worden uitgevaardigd om elementaire mensenrechten – zoals het recht op leven en lichamelijke integriteit – in het geding zijn. Dit is hier wel het geval.

Juridische maatregelen hebben de volgende beoogde effecten.

Afschrikking: door een hoge straf wordt de wetsovertreding onaantrekkelijk.
Wraak. Slachtoffers van de wetsovertreding krijgen genoegdoening, zodat ze zelf niet wraak gaan nemen.
Bescherming van de maatschappij tegen de gevolgen van wetsovertreding.
Compensatie van de schade. De heersende rechtsorde kent een hoge waarde toe aan bepaalde objecten, zoals een patent of een adellijke titel. “Slachtoffers” van de schending van de rechtsorde krijgen compensatie.

Wat is het doel van TBS?

TBS, ter beschikking stelling van de staat, zoals de maatregel voluit heet, is een wat vreemde eend in de bijt van bestaande juridische maatregelen. TBS houdt in: het gedwongen verplegen van een ontoerekeningsvatbare veroordeelde verdachte van een ernstig misdrijf. Dit met als doel om de veroordeelde te resocialiseren (m.a.w.: in de bestaande rechtsorde te laten functioneren) zoat de maatschappij beschermd is tegen toekomstige ernstige misdrijven en deze te genezen van de geestesziekte. Dit is dus in feite een vijfde doel van een juridische maatregel. (We zien overigens de laatste jaren steeds meer een trend in deze richting, zoals gedwongen gedragscursussen voor bijvoorbeeld veroordeelde doodrijders).

TBS klinieken zoals Oldenkotte liggen onder vuur wegens wantoestanden. Maar ligt het probleem niet bij het systeem van TBS zelf? Bron: Een Vandaag

TBS of gevangenisstraf?
TBS is in theorie een effectievere maatregel om de maatschappij te beschermen tegen moord en verkrachting dan gevangenisstraf. De straf van levenslang, die in feite neerkomt op een vorm van herroepbare doodsraf, wordt nauwelijks meer opgelegd. Zelfs deze zware straf wordt in de praktijk teruggebracht tot twintig jaar. Nadat een veroordeelde deze heeft uitgezeten loopt deze weer vrij rond. In veel gevallen, zoals in dat van Michael Panhuis, pleegt deze dan een nieuw misdrijf. Anders dan bij gevangenisstraf, wordt een TBS-veroordeelde pas vrijgelaten als de behandelende psychiater van mening is dat de veroordeelde geen gevaar meer vormt. TBS is echter verre van volmaakt. Gevallen waarin een doortrapte crimineel er in slaagde om een psychiater om de tuin te leiden komen vaak in het nieuws – de meerderheid van de TBS’ers gaat weer in de fout. Ook heeft een onschuldige tot TBS veroordeelde een groot probleem: het feit dat hij hardnekkig blijft ontkennen is een bewijs voor zijn gekte.

Wat is de beste oplossing?
Anders dan de kliek die Nederland runt, heb ik persoonlijk weinig boodschap aan de huidige zogenoemde “rechtsorde”, of de corrupte lakeien die dit gekkenhuis regisseren. Het enige wat mij interesseert is of goedwillende medemensen en ikzelf een veilig en menswaardig leven kunnen leiden. Worden vermoord en verkracht draagt hier duidelijk niet toe bij.

Psychopaten en andere plegers van ernstige misdrijven vertonen doorgaans een escalatieladder in hun gedrag. Panhuis, bijvoorbeeld, was al eerder veroordeeld voor een zedendelict en in zijn woonplaats Zeewolde (Flevoland) bekend als een gewelddadige crimineel. Hoe vroeger criminelen in deze escalatieladder worden gestopt, hoe minder leed ze veroorzaken.

Om dit probleem structureel op te kunnen lossen, moeten waarschijnlijk enkele geliefde juridische principes worden bijgesnoeid.

Zo is er de regel dat elke verdachte gelijk is, ongeacht strafrechterlijke historie. Dit is onzin. De veelpleger is niet gelijk aan iemand die voor de eerste keer een misdrijf begaat. Om onverbeterlijke misdadigers vroeg in hun carriére uit te schakelen is er een goed middel: het opleggen van een hoge voorwaardelijke gevangenisstraf, bijvoorbeeld tien jaar, ook bij lichte geweldsdelicten of bijvoorbeld ernstige direnmishandeling. Deze misdrijven zijn vaak het voorportaal voor ergere delicten. Hoge voorwaardelijke straffen zouden iemand als Panhuis in een vroeg stadium gestopt hebben. Hij zou dan pas op veertigjarige leeftijd de gevangenis hebben verlaten. Er moeten aan plegers van gewelds- of zedenmisdrijven daarom veel hogere voorwaardelijke gevangenisstraffen worden opgelegd dan nu. Bij herhaalde overtredingen moeten deze steeds worden verdubbeld, zodat hardnekkige veelplegers pas als grijsaard de gevangenis verlaten – of in een doodskist. Dit is effectiever dan zinloze TBS-behandelingen. Ontoerekeningsvatbaar of niet. Nabestaanden hebben vaak al levenslang.

Ook hebben onschuldig veroordeelden, of politieke gevangenen zoals Erwin Lensink, dan een elementaire kans om rehabilitatie te krijgen. Dat is bij iemand die ontoerekeningvatbaar wordt verklaard wel anders. Dit is de reden dat het bestuurlijk-justitiële apparaat er waarschijnlijk erg happig op is om lastpakken TBS op te leggen.

Arnold Karskens met de aangifte tegen onder meer Eurocommissaris Frans Timmermans. Bron: EJBron.wordpress.org

Is het EU-migrantenbeleid een oorlogsmisdaad?

4 reacties / Analyses, Europa, Geopolitiek, Ideeën, Misvattingen, Nederland / Door Germen Roding / 4 juli 2017 4 juli 2017

De afgelopen jaren zijn er meer dan vijftienduizend bootmigranten omgekomen op de Middellandse Zee, dit voornamelijk vanwege het incompetente migrantenbeleid van de Europese Unie. Reden voor oorlogsverslaggever Arnold Karskens en enkele anderen om aangifte te doen jegens Eurocommissaris Frans Timmermans en Nederlandse NGO’s wegens oorlogsmisdaden. Is dit terecht?

Hoe verloopt het proces van de migrantenstroom?
Zoals bij elke flow is er sprake van een source: hier de door armoede en vaak oorlog geteisterde herkomstlanden van de migranten, en een sink: de rijke West-Europese landen met hun, globaal gezien, zeer gulle welvaartsstelsels. Er is zowel sprake van een pull-factor, de rijkdom en vrijheid in West-Europa, als een push-factor, de minder dan optimale leefomstandigheden in vooral Afrika en het islamitische deel van Azië. Belemmerende factoren bij deze flow zijn geografie – de dodelijke Sahara en de Middellandse Zee – en politieke barriÃ¨res, zoals kustwachten en milities.

De laatste jaren is de migrantenstroom aangezwollen tot een enorm aantal: in totaal zo’n twee miljoen. Dit is meer dan de complete bevolking van kleine EU-staten als Letland en Slovenië. Hiervan zijn er meer dan vijftienduizend omgekomen op de Middellandse Zee, volgens de statistieken van de EU-grensbewakingsgroep Frontex, plus een onbekend, maar vermoedelijk aanzienlijk aantal bij de doortocht door de Sahara.

Hebben de migranten eenmaal het Europese vasteland bereikt, dan vragen ze asiel aan in een van de rijkere EU-landen. Favoriet zijn Duitsland, Zweden en het Verenigd Koninkrijk. Ze maken na enkele jaren aanspraak op een uitkering, die meer opbrengt dan een academisch salaris in een land als Nigeria of Egypte.

Welke rol spelen de Europese Unie en de NGO’s bij deze migrantenstroom?
De Europese Unie doet er, ongetwijfeld met de beste humanitaire bedoelingen, alles aan om de EU een zo aantrekkelijk mogelijk immigratiebestemming te maken. Niet voor hooggekwalificeerde wetenschappers en technici, waar binnen de EU een groot gebrek aan is. Voor laagopgeleide migranten met een hoog zieligheidsgehalte, die over hun gehele levensloop gemiddeld enkele tonnen kosten, wordt daarentegen de rode loper uitgerold. Dit onder meer door enkele kilometers buiten de kust van Noord-Afrikaanse landen (voornamelijk Libië) nauwelijks zeewaardige boten te onderscheppen en de menselijke vracht naar Europa te transporteren. Ook krijgen migranten na enkele jaren de nationaliteit van het gastland en volledige sociale uitkeringen. Voor niets. Dit gaat veel verder dan het VN Vluchtelingenverdrag voorschrijft. Een tweede paspoort van een eilandstaatje kost gewoonlijk honderdduizenden euro’s.

NGO’s, zoals Artsen Zonder Grenzen assisteren Frontex bij het oppikken van drenkelingen voor de Libische kust. Dit vergemakkelijkt de taak van mensensmokkelaars aanzienlijk. Ze gebruiken nu goedkope, niet zeewaardige bootjes, zoals rubberboten, om op industriële wijze grote aantallen migranten op zee te laten dobberen. De Middellandse Zee blijft echter nog steeds een gevaarlijke plaats waar het weer snel om kan slaan. Als gevolg hiervan vallen er veel doden: meer dan één op de zeventig migranten overleeft de overtocht niet. Tot juli 2017 zijn er minimaal vijftienduizend mensen omgekomen op de Middellandse Zee.

Is sprake van een oorlogsmisdaad?
De krampachtigheid waarmee de politieke elite aan het falende, veel mensenlevens kostende migratiebeleid vasthoudt, dit terwijl de oplossing voor de hand ligt, is lastig te begrijpen voor visionair denkende mensen. Volgens diverse alternatieve media is er een sinister complot gaande, de zogeheten Coudenhoven-Calergi samenzwering, om de Europese bevolking te vervangen door een Europees-Afrikaans mengras.

Hoe vergezocht het idee in eerste instantie ook lijkt, uitgesloten is het niet. Richard Nikolaus Eijiro, graaf van Coudenhove-Kalergi, de spirituele grondlegger van de Europese Unie, hield er ideeën op na met deze strekking. Getuige het bestaan van de tweejaarlijkse Calergi-prijs is de vooroorlogse diplomat nog steeds een belangrijke inspiratiebron. De voormalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken SchÃ¤uble sprak in een interview met de Duitse krant Die Zeit zijn angst uit voor de “inteelt” van de Europese bevolking.

Klopt deze theorie, dan is sprake van hoogverraad. Waarschijnlijker is het dat hier sprake is van dogmatisme, lafheid, kortzichtigheid en aan het criminele grenzende incompetentie, zoals we al eerder zagen bij de behandeling van de financiële crisis. Het verlies aan mensenlevens moet stoppen. Om deze reden is Karskens’ knuppel in het hoenderhok uitermate heilzaam.

Familie in Tianjin Eco City. Bron: overheid van Singapore

Hoe kan wonen en werken slimmer?

2 reacties / Analyses, Ideeën, Maatschappij, Nederland, Visionair leven, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 30 mei 2017 30 mei 2017

Technische veranderingen volgen elkaar steeds sneller op en maken, dat de plekken waar we wonen en werken steeds vaker veranderen. Vaak is de nieuwe werkplek in een andere stad. Toch is het extreem lastig om van woonplek te veranderen, zeker als je in een koophuis woont. Hoe zou het slimmer kunnen?

De situatie nu
Er bestaat in Nederlandse bestemmingsplannen een duidelijk onderscheid tussen woonbestemming en werkbestemming. Ga je dus in een leegstaand fabriekspand wonen, of je woonkamer veranderen in een winkel, dan is de kans groot dat overijverige ambtenaren voor komen rijden. Dat is erg vervelend. Omstandigheden kunnen met zich meebrengen dat je je bedrijf aan huis wilt uitbreiden of juist extra onderdak nodig hebt.

Minder onnodige vergunningen
Een ander berucht heikel punt is de volkomen op hol geslagen vergunningencaroussel. Wil je bijvoorbeeld je huis uitbreiden, er een kelder onder bouwen of er een dakkapel op zetten, dan vereist dit het aanvragen van een bouwvergunning waar al gauw enkele maanden overheen gaan. Er gaat zo kostbare tijd verloren, zowel bij de aanvrager als bij ambtenaren, die beter voor iets nuttigs kan worden ingezet. Veel vergunningen zijn zo triviaal, dat ze in feite afgeschaft kunnen worden.

Modulaire, demontabele huizen
Huizen zouden veel meer dan nu, modulair en demontabel moeten zijn. Het wordt zo mogelijk, om snel te reageren op de behoeften van de woonconsument. Een tijdelijke woonwijk kan een snelle piek in woonbehoefte opvangen. Loopt de werkgelegenheid in de stad weer terug, dan kunnen de tijdelijke huizen worden gedemonteerd. Deze componenten moeten worden gecertificeerd. Zo is het niet meer nodig om steeds weer nieuwe vergunningen aan te vragen: omdat de modules voldoen aan de eisen, geldt dat ook voor het huis waar ze deel van uitmaken.

Wonen en werken
Ook het onderscheid tussen wonen en werken is achterhaald in de tegenwoordige 24-uurseconomie en hiermee ook de ruimtelijke ordeningsobsessie. In principe maakt het weinig uit of de buurman een woonhuis is of een bedrijf, zolang de overlast en het risico maar beperkt blijven. Het heeft zin om een zwaar vergunningenregime in te voren voor een petrochemische fabriek of een slachterij. Voor een edelsmid of computerreparateur heeft dit geen enkele zin.

Parkeergarages en fabrieken onder wegen
Wegen nemen in steden ongeveer een vijfde deel van de ruimte in beslag. Helaas wordt er verder maar weinig met deze ruimte gedaan. Dat kan slimmer. Bijvoorbeeld door er parkeerplaatsen of opslagruimtes onder aan te leggen. Er kunnen ook fabrieken onder aan worden gelegd. Transport is dan nauwelijks een probleem meer en de werkgelegenheid wordt zo dicht bij de stadsbewoners gebracht. De industrieterreinen kunnen worden omgevormd tot hybride woon-kantoorgebieden of teruggegeven aan de natuur.

Een belangrijke oorzaak voor de dure Nederlandse gezondheidszorg is het grote aantal verpleegdagen. - Wikimedia Commons

Het visionaire alternatief: Volksgezondheid

5 reacties / Analyses, Economie, geneeskunde, Ideeën, Nederland, Techniek, Visionaire vragen / Door Germen Roding / 5 maart 2017 5 maart 2017

De levensverwachting in Nederland behoorde begin deze eeuw tot de hoogste ter wereld, maar is nu relatief gezakt tot ergens laag in de top twintig. De volksgezondheid zakt dus relatief gesproken terug. Dit tegen steeds hogere kosten: meer dan 75 miljard euro, ongeveer een derde van wat de Nederlandse overheid jaarlijks uitgeeft. Waarom stijgen de kosten zo sterk en hoe kan de zorg beter, menselijker en goedkoper?

In feite zijn de kosten voor het op peil houden van de volksgezondheid nog hoger dan de hier genoemde 75 miljard euro, het overheidsdeel. Immers, elke Nederlander betaalt premie en eigen risico. Voor deze premie krijgen armlastige verzekerden dan weer een gedeeltelijke compensatie.

Japan: goede gezondheidszorg voor de helft van de Nederlandse kosten
In Japan worden mensen enkele jaren ouder dan hier. Dit terwijl de Japanse gezondheidszorg (6% BNP) aanmerkelijk goedkoper is dan die in Nederland (11% BNP). Wel blijken de ziekenhuizen in Japan zo afgeknepen te worden dat patiënten die het ziekenhuis verlies opleveren, vaak worden geweigerd.

In het Japanse model betaalt de patiënt een tiende tot een derde van de zorgkosten, tot een maximum. De rest betaalt de overheid. Japanners moeten voor het eigen risico verplicht een verzekering afsluiten. Ziekenhuizen en andere verpleeginstellingen kopen op nationaal niveau in, waardoor de nationale inkoper een enorm sterke machtspositie heeft ten opzichte van farmaceuten en lage prijzen voor inkoop van medicijnen en apparatuur kan bedingen. Ook worden in Japan in verhouding weinig -dure- chemokuren aan stadium IV kankerpatiënten gegeven,wat overigens de overleving wel drukt. Familie neemt veel verpleeghuiszorg op zich, waardoor er in Japan nauwelijks bejaardentehuizen bestaan. Nu de Japanse bevolking snel veroudert, wordt er in Japan veel onderzoek gedaan naar zorgrobots.

Het letterlijk overnemen van het Japanse model, waarin de patiënt 1/3 van de zorguitgaven zelf betaalt tot een bepaald maximum, zal gezien het grote cultuurverschil moeilijk gaan. Zo zijn Japanners zeer plichtsgetrouw (dus maken niet snel schulden) en sparen ze al voor de oude dag.

Wat zijn de problemen binnen de Nederlandse gezondheidszorg?
Binnen Europa staat de Nederlandse gezondheidszorg volgens het EHCI rapport uit 2014 op de eerste plaats. Ook internationaal scoort Nederland beter dan bijvoorbeeld de Verenigde Staten. Dit wel ten koste van hoge uitgaven. Dit komt voornamelijk door dure bejaardentehuizen, verpleeghuizen voor psychiatrische patiënten en vaak onnodig verblijf in een ziekenhuis. Verpleegdagen zijn duur: per dag al gauw rond de 400 euro of meer.

Hoe kunnen deze problemen worden opgelost?
Er moet veel meer dan nu gebruik worden gemaakt van e-health sensoren, die op het lichaam van de patiënt worden aangebracht. Slaapapneu bijvoorbeeld, een sluipmoordenaar die hersenbeschadigingen, geheugenverlies en andere medische klachten zoals diabetes veroorzaakt, wordt nu vaak in een slaaplab vastgesteld. In veel ziekenhuizen krijgt de patiënt nu een meetkit mee, waarmee thuis de zuurstofverzadigingswaarde en ademstops worden vastgesteld. Daardoor is een duur verblijf in het ziekenhuis niet meer nodig.
Ook kunnen deze sensoren preventief werken. Open source komt er steeds meer beschikbaar. De Nederlandse overheid kan hier in samenwerking met andere landen onderzoekssubsidies voor ter beschikking stellen.

Het Japanse model van landelijke inkoop van medicijnen en medische apparatuur moet hier zo snel mogelijk worden ingevoerd. Hiermee zijn al vele procenten in inkoopkosten te besparen. Dan kunnen de apotheken meteen ook op worden geheven en vervangen worden door geautomatiseerde distributiepunten, waar door middel van drones of menselijke koeriers de medicijnen snel ter plaatse zijn.

Het eigen risico zou niet volledig moeten zin, maar een percentage van de zorgkosten met een maximum tussen de honderd en tweehonderd euro, naar Japans model. Hierdoor bestaat er altijd een prikkel om de zorgkosten te minimaliseren, zonder dat patiënten zoals nu in één keer een harde financiële klap krijgen.

Tandheelkundige zorg moet binnen het basispakket worden gebracht. Onbehandelde infecties in de mondholte veroorzaken vaak hardnekkige infecties elders in het lichaam, diabetes en hartziekten. De preventieve werking van tandheelkundige zorg is zeer groot.

De effectiefste manier om de kosten van gezondheidszorg laag te houden is om veroudering te voorkomen. Middelen als rapamycine, metformine en dergelijke zijn nu in klinisch onderzoek in verband met hun levensverlengende effecten in muizen. Als door het slikken van een medicijncocktail het verouderingsproces met tien jaar of meer uitgesteld kan worden, betekent dit een grote verlenging van de ziektenvrije periode in het leven van mensen en, naast het voorkomen van erg veel leed, ook een fikse besparing op gezondheidszorg.

Deep learning systemen, zoals de IBM-computer Watson, zijn bij meerdere aandoeningen (huidkanker) nauwkeuriger in het stellen van een diagnose dan menselijke artsen. Door deze systemen meer in te zetten, kunnen er veel nauwkeuriger diagnoses worden gesteld, waardoor patiënten sneller genezen en de kosten flink dalen. Dit is ook voor de volksgezondheid een grote vooruitgang.