De dubbele nationaliteit is een juridisch gedrocht, waardoor er rechtsongelijkheid ontstaat. Ook ontstaan er loyaliteitsproblemen bij mensen met een dubbele nationaliteit.
Turkije-crisis
Er heerste de nodige spanning bij de VVD-partijtop. De PVV stond erg hoog in de peilingen in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen in 2017. Gelukkig kwam daar als een reddende engel de Turkse islamistische president Tayyip Recep Erdogan. Het verloop van de geschiedenis zal u als lezer bekend zijn. Enkele Turkse bewindspersonen probeerden Nederland binnen te komen, waarna Rutte door een landingsverbod en daarna de uitzetting van de Turkse minister van Binnenlandse Zaken enkele dagen voor de verkiezingen kon laten zien, dat hij een krachtdadige leider was. De resultaten zijn bekend: de VVD bleef de grootste partij. Deze affaire heeft ook Erdogan geen windeieren gelegd. Dit stelde hem in staat om Turkije af te schilderen als het slachtoffer van een Europees complot.
Een tweetalig verkeersbord symboliseert de knieval die de Nederlandse overheid maakt voor Turkije. Nu heb ik alleen een Nederlandstalig verkeersbord aangetroffen. Bron: BN
Wat veroorzaakt de integratieproblemen met Turken en Marokkanen?
Waar de mainstream media helaas over zwijgen, is een veel interessantere vraag. Hoe hadden deze problemen voorkomen kunnen worden?
Op weg van Enschede naar Deventer, een van de drie Nederlandse steden waar Turkse stembureaus staan, trof ik afgelopen week een merkwaardig geel verkeersbord aan langs de snelweg. Het bord verwees gebruikers van de snelweg naar de juiste afslag voor het stembureau, waar het Turkse referendum werd gehouden. Een merkwaardig beeld. De Nederlandse overheid faciliteert een vreemde mogendheid – in het verleden nota bene in het Turks – om verkiezingen op haar grondgebied te organiseren. Dit zie je in principe alleen in gebieden die een protectoraat, of kolonie, zijn van een ander land.
Deze borden vormen slechts het topje van de ijsberg. Zo hebben Turkse onderdanen, die in Turkije verblijven, recht op toeslagen die een ziektewetuitkering aanvullen tot het wettelijk minimumloon. Dit volgens het EU-associatieverdrag met Turkije. Nederlandse onderdanen (overigens: waaronder mensen met een dubbele, Turks-Nederlandse, nationaliteit) hebben dit recht niet. Met andere woorden: Turken krijgen hier een voorkeursbehandeling boven Nederlanders.
De Nederlandse overheid erkende tot in de jaren zeventig de dubbele nationaliteit niet. Onder druk van linkse politici is in diverse Europese landen de dubbele nationaliteit ingevoerd, om zo de immigratie en naturalisatie van gastarbeiders eenvoudiger te maken. Tegenwoordig is er een ontmoedigingsbeleid.
Waarom de dubbele nationaliteit afschaffen een erg goed idee is
De rechtsongelijkheid die de dubbele nationaliteit schept, zorgt voor verwarring en onduidelijkheid. Turkse immigranten voelen zich meer Turk dan Nederlander. De dubbele nationaliteit betekent ook, dat Turkse politici Nederland gaan behandelen als hun eigen land en dat een vreemde mogendheid steeds meer een vinger in de pap krijgt. De dubbele nationaliteit heeft geen voordelen voor Nederland, alleen nadelen. Deze affaire toont eens te meer aan, dat de dubbele nationaliteit een juridisch gedrocht is dat zo snel mogelijk moet verdwijnen.
Nu Turkije steeds meer verandert in een islamistische dictatuur, blijkt dat de lange arm van Ankara ver reikt. De Turkse ambassade heeft gedetailleerde lijsten verspreid van ’terroristische’ organisaties die banden met de islamistische prediker Fethullah Gülen zouden hebben. Waarom speelt Turkije nog steeds de baas over mensen die hier al dertig jaar wonen en de Nederlandse nationaliteit hebben?
Dubbele loyaliteit, vooral naar Turkije
De Turken die in Nederland wonen, bezitten naast de Turkse ook de Nederlandse nationaliteit. Zoals iedereen weet die in een wijk heeft gewoond waar veel Turken huizen, is het enthousiasme van Turkse voetbalfans voor het Turkse team groter dan voor het Nederlandse team. Dit blijkt ook tijdens verkiezingen voor het Turkse parlement. In steden met een grote Turkse gemeenschap, zoals Deventer, staan verkeersborden met de route naar de zaal waar het stembureau staat.
Hoe bemoeit de Turkse overheid zich met de Nederturken?
Vrijwel alle soennitische Turken in Nederland gaan naar één van de door de Turkse staat gesponsorde moskeeën. Deze staan onder rechtstreeks beheer van het Turkse Directoraat van Godsdienstzaken, Diyanet. Deze is in Nederland actief onder de naam Islamitische Stichting Nederland. Onder deze koepel valt zelfs een eigen voetbalvereniging met een website geheel in het Turks. Ook het sociale leven van de Nederturken staat hiermee voor een belangrijk deel onder beheer van de Turkse overheid.
Niet-soennitische Turken klagen dat ze wel belasting moeten betalen voor de uitgebreide activiteiten van Diyanet, maar dat deze alleen het soennisme verspreidt.
Ook organiseert de Turkse overheid demonstraties onder Nederturken, wat al in 2015 tot Kamervragen van de Christenunie heeft geleid, is de Turkse geheime dienst MIT erg actief in Nederland en, wat de ogen heeft geopend van veel mensen, betrekt het regime-Erdogan de Nederturken in haar heilige oorlog jegens voormalig bondgenoot en mede-islamist Fethullah Gülen.
Bij anti-Erdogan demonstraties, zoals hier, staat meestal een mannetje van de Turkse overheid foto’s te maken. Bron: Wikimedia Commons
Waarom bemoeit de Turkse overheid zich met de eigen onderdanen in Nederland?
Er zijn miljoenen Turken naar vooral Europa gemigreerd. Naar schatting bevinden zich ongeveer 3,7 miljoen houders van de Turkse nationaliteit buiten Turkije, waarvan het leeuwendeel (3 miljoen) in Duitsland, bijna een half miljoen in Frankrijk en 370.000 in Nederland (in België wonen minder dan 40.000). Hiermee woont 6%, een aanzienlijk deel van de Turkse bevolking van ongeveer 60 miljoen, in het buitenland. Deze vormen een bron van potentiële oppositie (de reden voor de heksenjacht op Gülenisten in het buitenland – Gülen beschikt over een enorm internationaal netwerk) en zijn veel kapitaalkrachtiger dan de Turken in het moederland. Er is ook een financieel argument. Ze brengen het nodige geld in het laatje. Bijvoorbeeld door het afkopen van de dienstplicht, wat een Turkse man traditioneel € 6000 kostte, nu door het regime-Erdogan teruggebracht naar duizend euro. Ook investeren ze veel in het land van herkomst. Ze zijn ook hoger opgeleid dan de in Turkije achtergebleven Turken.
Steeds belangrijker wordt de enorme invloed die Erdogan heeft door de aanwezigheid van de Turkse minderheid in vooral Duitsland en Nederland. Daar maken Turken enkele procenten van de bevolking uit, waardoor Erdogan een bruikbaar drukmiddel heeft om deze regeringen onder druk te zetten. Erdogan is een gewetenloze leider, die al eerder bewezen heeft terrorisme en onethische streken niet te schuwen. Gezien de militaire training die veel Turken nog steeds ondergaan of hebben ondergaan, zou hij in theorie deze mannen in het geheim kunnen bewapenen. Dat zou enorme problemen opleveren, al zou dit, als het ontdekt werd, vermoedelijk het einde betekenen van de Turkse aanwezigheid in Europa en het NAVO-lidmaatschap, zo niet het afzetten van Erdogan als president.
Dubbele nationaliteit afschaffen
Door de dubbele nationaliteit af te schaffen, zouden deze problemen verholpen zijn. Iedere Turk in Nederland krijgt dan de keus, of zijn Nederlandse, of zijn Turkse nationaliteit op te geven. De goed geïntegreerde Turken zullen dan de Turkse nationaliteit opgeven, de Erdogan-aanhangers de Nederlandse. Deze zullen dan terugkeren naar Turkije. De moskeeënkoepel van Diyanet en het uitgebreide informantennetwerk zal dan ook opgeheven worden. Dit zou een belangrijke bron van binnenlandse onrust in Nederland wegnemen en het leven voor Turkse minderheden, zoals Koerden, Assyriërs, Alevieten en seculiere Turken, een stuk aangenamer maken.
Steeds meer mensen wordt het duidelijk, dat Turkije een uiterst dubbelzinnige ‘vriend’ is, en dat Europa beter af is met Rusland als bondgenoot dan met de Turken. Een korte beschrijving van de recente geschiedenis.
De illegale bezetting van Cyprus Cyprus, een voormalig Britse kolonie, werd bij de onafhankelijkheid bewoond door 87% Grieken en 13% Turken. De Turkse minderheid kreeg bij de onafhankelijk buitenproportioneel veel politieke zeggenschap. Zo ging dertig tot veertig procent van de zetels van belangrijke bestuursorganen naar Turken. Na politieke onlusten en kleinschalige inmenging van het Griekse leger, viel een Turkse invasiemacht het eiland binnen. Het noordelijke derde deel werd etnisch gezuiverd van Grieken. Kerken werden verwoest, waar de moskeeën in het zuiden nog steeds worden onderhouden. Turkije transporteerde grote hoeveelheden mensen uit het oosten van Turkije naar Noord-Cyprus, een vorm van demografische oorlogsvoering die verboden is volgens het VN-handvest.
De geheime steun aan IS en Al Nusra
Het is geen geheim, dat de moslimfundamentalist Erdogan in eigen land en daarbuiten een islamiseringsagenda doorvoert. De buitenlandse politiek van Turkije is nu niet ingegeven door wat in het belang is van Turkije, maar door soennitisch-sektarische overwegingen. Het resultaat is nu dat Turkije een zeer vijandige relatie heeft met de Koerden, met buurlanden Griekenland, Syrië, Irak, Armenië en met verder weg gelegen landen als Israël, Egypte en Rusland. Al langer is bekend dat Turkije, met de oliedictaturen Qatar en Saoedi-Arabië, massaal steun levert aan islamistische groepen zoals Islamitisch Front en Al Nusra. Uit Amerikaanse uitlatingen en getuigenissen van ex-IS strijders blijkt ook dat Turkije IS actief steunt en grootafnemer is van de door de terreurbeweging gestolen olie. Dat niet alleen. Turkije bombardeert de enige kracht die IS effectief weerwerk kan leveren: de YPG, in plaats van dat het land samenwerkt met de Koerden om af te rekenen met deze misdadigers. Kortom: dit is hoogverraad en reden om Turkije per direct uit de NAVO te zetten.
Het regime-Erdogan schendt de mensenrechten sterker dan Rusland.
De immigrantengolf
Turkije doet niets om de grote hoeveelheid immigranten uit landen als Afghanistan, Pakistan, Irak en Syrië tegen te houden en is hiermee voor een groot deel verantwoordelijk voor de huidige migrantencrisis. Turkije gebruikt de migrantenstroom, die NAVO-bondgenoten als Duitsland ernstig destabiliseert, als politiek wapen om extra concessies van de EU (waarvan het grootste deel van de leden ook NAVO-lid) is af te dwingen. Een chantagepolitiek waar de ruggengraatloze politici van landen als Duitsland, de Benelux en Frankrijk graag aan toegeven. Dat is gedrag van een vijand, niet gedrag van een bondgenoot. Al eerder maakte het regime-Erdogan zich schuldig aan inmenging in binnenlandse aangelegenheden, door de Turkse minderheid op te hitsen tegen het land waarin ze wonen en hun integratie tegen te werken.
Dit is niet het gedrag van een vriend en bondgenoot, maar van een vijandige mogendheid.
Ruziezoeken
De Turken doen er, zo lijkt het, alles aan om een gewapend conflict met Rusland uit te lokken en de NAVO hierbij te betrekken. Zo bleek uit de beschieting van een Russische straaljager toen deze minder dan een minuut over Turks grondgebied was gevlogen (hoewel zelfs deze lezing betwist wordt; volgens de Russen vlogen ze alleen in het Syrische luchtruim). Voor een islamist als Erdogan is een scenario waarin de kafirs elkaar afslachten een droomscenario. Het is daarom niet denkbeeldig dat Turkije welbewust provoceerde, nu Rusland en NAVO-lidstaten steeds meer samenwerken om IS op te ruimen. Een oorlog tussen Rusland en het westen zou uitdraaien op een atoomoorlog en de relatieve positie van de islamitische wereld enorm versterken.
Samengevat
Met een ‘vriend’ als het regime-Erdogan heeft Europa geen vijanden meer nodig. Een land met een dergelijk misdadig regime en verraderlijke buitenlandse poliitiek hoort niet thuis in een organisatie als de NAVO. Het is verstandiger om de onzinnige ruzie met Rusland bij te leggen en het land het liefst snel toe te laten treden tot de NAVO of een nieuw te vormen militaire organisatie. Ook kunnen de EU en de Euraziatische Unie, met China, samengevoegd worden tot een economisch blok dat het gehele noorden en midden van Eurazië omspant. Zodra de Turken hebben afgerekend met de islamisten, en de Amerikanen met de waanideeën die het politieke establishment teisteren, zijn ze welkom.
Nu Rusland direct ingrijpt in Syrië ten gunste van de regering-al Assad, lijkt het een kwestie van tijd voordat de Syrische regeringstroepen weer de overhand krijgen in de burgeroorlog. Waarom is Poetin, de president van een land in grote geldproblemen, zo happig om in Syrië een kostbare oorlog te beginnen?
Buurstaten als Jordanië en Libanon voelen de gevolgen, denk aan stromen vluchtelingen, en moeten de grootste moeite doen om ook het hoofd boven water te houden. In deze poel van ellende hebben de extremisten van Al Qa’ida en de afsplitsing Islamitische Staat vrij spel. Kortom: er moest iets gebeuren.
Waarom Poetin de grote winnaar gaat worden
Zelfs een jaar lang bombarderen door grootmacht VS bleek onvoldoende te zijn om Islamitische Staat op de knieën te krijgen. De groep breidde het grondgebied zelfs nog uit. In de westerse media worden de wandaden van IS breed uitgemeten.
Nu Poetin gaat ingrijpen en zoals het nu zich aan laat zien, in samenwerking met de Syriërs, Irakezen en Iran IS en de door de Amerikanen gesteunde moslimextremisten van de kaart gaat vegen, bereikt hij meerdere strategische doelen. Ten eerste heeft hij laten zien dat Rusland, in tegenstelling tot de onbetrouwbare Verenigde Staten, haar bondgenoten nooit laat vallen. Het wegbombarderen van door de VS gesteunde groepen omdat het “terroristen” zijn (wat overigens voor het grootste deel klopt), is een enorme belediging. Ten tweede laat hij zien, dat Rusland in staat is doortastend op te treden en voor elkaar krijgt, wat de Amerikanen niet voor elkaar krijgen. Dit betekent enorm gezichtverlies voor de Amerikanen. Op de Russen kan je, zo blijkt, rekenen. Op de Amerikanen niet.
Ten derde verzekert Rusland zich op deze manier van drie trouwe bondgenoten: Syrië, Irak en Iran, en hierna ook Libanon. Die nu een gaspijpleiding van Qatar naar Turkije effectief zullen blokkeren.
Ten vierde: NAVO-staat Turkije wordt nu vakkundig ingekapseld en gekortwiekt. Erdogan kan zijn plannetjes voor een nieuw groot-Turks rijk op zijn buik schrijven en ook de Koerden in Turkije zelf, met veel Turken overigens, hebben nu een flink appeltje te schillen met de verraderlijke AKP-leider. Kortom: met een harde tactische klap is Poetin weer helemaal terug op het wereldtoneel.
Wat wordt de tegenzet van de Amerikanen?
Deze geopolitieke catastrofe is hard aangekomen in Washington en Ankara en we kunnen er dus op rekenen dat er weer plannen worden bekokstoofd. Het effectiefste zou het leveren van luchtdoelgeschut aan de ‘rebellen’ in Noord-West Syrië zijn. Voor Qatar is het erop of eronder. Mislukt dit, dan moet hun gas door de nauwe Straat van Hormouz, die door Iran eenvoudig is dicht te zetten.
Is Rojava het eerste bewijs dat een anarchistische samenleving kan werken? De Koerden in Rojava, West-Koerdistan, zijn vooral bekend door hun heldhaftige verzet tegen ISIS en hun handlangers van de Turkse AK Partij. Minder bekend is dat Rojava een unieke samenlevingsvorm heeft, waarin anarchistische en libertaristische principes verwerkt zijn.
Steeds meer anarchisten uit Turkije en de rest van de wereld steunen Rojava. Binnen Rojava zijn man en vrouw gelijkwaardig en bestaat er vrijheid van levensovertuiging. Dat is zoals bekend in de rest van het Midden-Oosten wel anders. Rojava wordt bestuurd door de PYD, waarvan de gewapende tak, de YPG, er nu in geslaagd is bijna geheel Rojava te bevrijden van islamisten. De PYD kent een unieke grassroots-organisatiestructuur, waarbij elk bestuur bestaat uit een Arabier, een Koerd en een Syrische christen. Ook is minimaal 40% van de bestuurders vrouw. Heeft de PYD een werkend recept gevonden om in het door sektarisme geteisterde Syrië vrede te brengen, en zal de PYD er in slagen stand te houden ondanks de handelsblokkade van Turkije?
Een zware aardschok met grootte 7.2 sloeg toe einde oktober 2011, met als voorlopig dodental tweehonderd. Een teken dat de Bitlis breukzone actief aan het worden is.
De Anatolische plaat beweegt richting Griekenland, de Arabische plaat drukt tegen Anatolië aan.
Anatolië, de landmassa die 95% van Turkije uit maakt, is geologisch gezien een microcontinent. De wigvormige plaat waar het schiereiland deel van uitmaakt, wordt gemangeld tussen de Euraziatische plaat (waar wij deel van uitmaken) en de Arabische aardschol, die naar het westen oprukt[1]. Op de grensgebieden ontstaan zware aardbevingen en is er ook gebergtevorming. Tussen 1939 en 1999 bewogen de Turkse aardschokken westwaarts, langs de noord-Anatolische breuklijn. Het zeer dichtbevolkte gebied rond de Zee van Marmara ligt ook op de breuklijn en inderdaad sloeg in 1999 een verwoestende aardbeving toe in Izmit, waarbij 17 000 mensen om het leven kwamen.
Sinds 2003 is de aardbevingsactiviteit zich aan het verplaatsen naar de oostelijke breukzone. In dat jaar stierven er meer dan 100 mensen bij de aardbeving in de buurt van Bingöl in het oosten. Bij een soortgelijke aardbeving in het oosten in 2010 doodde een aardbeving met grootte 6,1 51 mensen.
De aardbeving van 23 oktober 2011 sloeg toe 16 km ten noordoosten van de Oost-Turkse stad Van, in de buurt van de plaats waar beide breukzones elkaar ontmoeten. Hier ligt de Bitlis breukzine, die ruwweg samenvalt met Koerdistan. De Bitlis breukzone is ontstaan door de botsing van de Arabische en Euraziatische plaat. Nu is ook duidelijk geworden dat de Bitlis breukzone verantwoordelijk was voor deze aardbeving, dus dat de reeks aardbevingen in Oost-Turkije nog aan zal houden. Het type aardbeving komt hier namelijk mee overeen, aldus de Amerikaanse geologische dienst USGS.
Sinds de Griekse schuldencrisis uitbrak, heeft het land er alles aan gedaan om de komende tijd zo goed mogelijk te overleven, met een internationaal isolement in het achterhoofd.
Griekenland bestaat voornamelijk uit bergen en zee en moet heel veel aan een sterke vloot uitgeven. Geen wonder dat de Grieken financieel in de problemen komen.
Griekenland: veroordeeld tot armoede
Geografisch gezien is de situatie van Griekenland anno nu een nachtmerrie. Het land bestaat uit een bergachtig noorden, het rotsachtige schiereiland Peloponnesos en tientallen eilanden, verspreid over de Egeïsche Zee. Aan het land grenzen alleen de zeer arme buurlanden op de Balkan: Albanië, Macedonië en Bulgarije, met in het oosten de zeven keer grotere machtige aartsvijand Turkije. Transport is in het bergachtige land alleen praktisch over zee, voor landbouw zijn alleen nauwe dalen beschikbaar, met uitzondering de vlakte waar Thessaloniki in ligt, het vroegere Macedonië, het hart van Alexander de Grote’s rijk. Alleen door scheepvaart op de Egeïsche Zee wordt het land bij elkaar gehouden. Geen wonder dat Griekenland van oudsher op de zeevaart is gericht. Het land heeft de grootste koopvaardijvloot ter wereld.
Voor handel is het van essentieel belang dat zich een uitgebreid netwerk kan vormen van mensen die elkaar in redelijk korte tijd kunnen bereiken. In Griekenland is dat ondenkbaar. De nauwe dalen, waarin de bevolking zich concentreert, kunnen elk maar één stadje onderhouden en zijn over land zeer moeizaam te bereiken. Er kan zich hierdoor heel moeilijk een complex handelsnetwerk vormen (de transactiekosten zijn te hoog), waardoor producenten zich nauwelijks kunnen specialiseren. De situatie van de eilanden is wat dat betreft uiteraard nog beroerder.
Het gevolg is dat er in het land maar weinig kapitaal aanwezig is en de weinige bronnen van kapitaal zeer ongelijk verdeeld zijn. De inkomens in Griekenland liggen laag en de Grieken (de Griekse ambtenaren uiteraard uitgezonderd) maken de langste werkdagen van alle Europeanen.
Strategisch belang steeds minder
Griekenland ligt strategisch, alhoewel niet zo strategisch als Turkije. Omdat het land de Egeïsche Zee beheerst,moet alle scheepvaartverkeer richting Zwarte Zee door de Griekse territoriale wateren. In theorie is het mogelijk om vlak langs de Turkse westkust te varen, maar deze route is weinig praktisch. Ook beheerst het land met eilanden als Kreta en Rhodos een groot gedeelte van de oostelijke Middellandse Zee. Het voornaamste strategische belang van Griekenland is dat wie het land beheerst, de zeevaart van de grote continentale macht in het noorden, Rusland, en de andere landen aan de Zwarte Zee, af kan knijpen. Na de ineenstorting van de Sovjetunie zieltoogde de Sovjetmarine. Het strategisch belang van Griekenland voor de VS is hierdoor enorm afgenomen. Daardoor krijgt het land veel minder steun uit de VS. Toch moet het land heel veel aan defensie, vooral de marine, uitgeven om zich te verdedigen tegen een mogelijke aanval van Turkije. Dat deze niet denkbeeldig is, bewijst de Turkse bezetting van Noord-Cyprus.
Het fundamentele probleem van Griekenland is dus: het land moet heel veel uitgeven aan defensie terwijl er maar weinig kapitaal wordt gegenereerd. Zeker toen het land probeerde de bevolking een “Europees” welvaartspeil te verschaffen ging het mis en moest het land zich diep in de schulden steken om zijn doelen te bereiken.
Griekse overlevingsstrategie al ruim een jaar voorbereid
Nu de slotfase van het Griekse schuldendrama aanbreekt, blijkt steeds duidelijker wat de achtergronden voor de Griekse beslissingen waren. Zodra de eerste tekens van de schuldencrisis aanbraken, in 2010, zijn de Grieken als bezetenen aan de gang gegaan om hun toekomstige exit uit de Eurozone voor te bereiden en als land te overleven. Zo wordt bijvoorbeeld duidelijk waarom de Grieken in 2010 hun voornamelijk van de Duitsers geleende geld hebben gebruikt om veel goud op te kopen[1]. De Duitsers en Nederlanders zijn hier vanzelfsprekend razend over, maar vanuit Grieks standpunt is het een volkomen logische strategie. Als Griekenland de Eurozone verlaat en de eigen drachme invoert, heeft het land een zeer lage kredietwaardigheid. Met nauwelijks buitenlandse valuta is een grote goudvoorraad essentieel om vertrouwen in de eigen munt in te boezemen.
Ook heeft Griekenland vierhonderd Amerikaanse M1 tanks besteld in de VS[2]. Ter vergelijking: Nederland telt nu 130, straks 50 tanks, de Turken ook vierhonderd. Ook dit is uiteraard met een reden gebeurd. Deze reden is Turkije. De Griekse marine is vrij sterk, ook heeft het land nu een geheim defensiepact met Israël gesloten[3]. Mochten de Turken besluiten dat het tijd wordt voor het Ottomaanse Rijk 2.0, dan zijn de Griekse en Israëlische luchtmacht samen voldoende sterk om de Turken te neutraliseren. Over land is het Turkse leger, wanneer volledig gemobiliseerd even groot als de totale Griekse bevolking, echter een formidabele bedreiging. Als de Turken er in slagen de vlakte van Thessaloniki te bereiken, dan is Griekenland de controle over Thessalië en Macedonië kwijt. Vermoedelijk dienen deze tanks dus als afschrikking. Door het gecombineerde Grieks-Israëlische luchtoverwicht kunnen deze tanks niet vanuit de lucht uitgeschakeld worden.
Kortom: de aankoop van goud en de tanks op de pof zullen het land in staat stellen een zeer rumoerig decennium te overleven. Ook is de bestelling van Amerikaans legermaterieel uiteraard een geweldige manier om de Amerikanen op invloedrijke posities in het Pentagon gunstig te stemmen. Griekenland zal spoedig, met zo ongeveer heel Europa tegen ze in het harnas na deze streek, elke vriend nodig hebben die het land maar kan krijgen.
Al te veel medelijden met de Duitsers en de Fransen hoeven we overigens niet te hebben. Deze twee landen zijn de grootste wapenleveranciers aan Griekenland[3] en hebben goed verdiend aan de Grieks-Turkse wapenwedloop.
Met een snel groeiende economie en bevolking ontwikkelt Turkije zich in hoog tempo tot de spil waarom de Balkan en het Midden Oosten draaien. Ook komt Turkije nu steeds meer in islamistisch vaarwater. Wat zijn de gevolgen?
Het Ottomaanse Rijk op het toppunt van zijn macht.
Turkije in een notendop Turkije bestaat uit Klein-Azië en een klein (3%) Europees deel. Hiermee controleert het land de Zwarte Zee en hiermee Odessa, de enige warmwaterhaven van Rusland. Alle zeeschepen moeten door de nauwe Bosporus die het Europese deel van Constantinopel van het Aziatische deel scheidt. De oppervlakte van Turkije is twintig keer die van Nederland, iets groter dan Frankrijk. De Turkse landbouwgrond is vruchtbaar en het land kent in de dichtbevolkte kustgebieden een vochtig klimaat. De afwezigheid van machtige buurlanden in de directe omgeving – Rusland uitgezonderd – en de totale controle over de Syrische en Iraakse watertoevoer maakt de geopolitieke positie van Turkije benijdenswaardig. De economie groeit snel met groeicijfers tot acht procent per jaar. Ook het Turkse leger is goed bewapend en getraind, gezien de voortdurende burgeroorlog in het oosten van het land tegen Koerdische vrijheidsstrijders van de PKK.
Ineenstorting Ottomaanse Rijk door religieus conservatisme
Turkije was het centrum van het enorme Ottomaanse rijk, dat zich in zijn hoogtijdagen uitstrekte van Mekka tot de Krim en Marokko. Innovatie, in het Arabisch bida, is iets dat binnen de islam met afschuw wordt bekeken, althans op religieus terrein. Omdat de islam een politieke religie is en welke verandering dan ook al gauw botst met de verreikende invloed van de islam op het dagelijkse leven, is de islamiet geneigd veranderingen met wantrouwen te bekijken. Niet voor niets is de grootste stroming in de islam, het soennisme, gegrondvest op de soenna, letterlijk: ‘gewoonte’ of ’traditie’, van de uitvinder van de islam, Mohammed, en zijn metgezellen. Elke afwijking van deze soenna betekent een afwijking van het ideaalbeeld, dus wordt met afschuw bekeken. De Ottomaanse heersers waren niet achterlijk en hadden door, dat ze hun enorme rijk moesten moderniseren om niet verpletterd te worden door de ooit achterlopende, maar technisch snel vorderende westerburen. Deze pogingen stuitten echter op fel verzet van godsdienstgeleerden. Het Ottomaanse Rijk overleefde de Eerste Wereldoorlog dan ook niet.
Modernisering door Atatürk
Om die reden schafte de Turkse nationalist Kemal Atatürk de religieuze grondslag onder het Ottomaanse Rijk, het kalifaat, af en veranderde Turkije in een etnisch homogene Turkse staat. Dat had als prettige bijkomstigheid dat Turkije zo aanspraak kon maken op de grote gebieden waar Turkssprekende volken wonen. Hoewel hij er funeste socialistische theorieën doorheen drukte, met vervelende gevolgen voor de economie, legde hij wel de basis voor een moderne seculiere staat. Het Turkse onderwijs is goed opgezet en levert zo het kader voor de fabrieken en bedrijven die nu Turkije snel laten groeien. Het invoeren van Europese regels elimineerde voor een belangrijk deel de verlammende bureaucratie en corruptie die het land tot dan toe hadden gehinderd. Ondernemingslust van de over het algemeen hard werkende Turken deed de rest.
Erdogan steekt zijn bewondering voor het Ottomaanse Rijk niet onder stoelen of banken.
Erdogan, de nieuwe sultan
We hebben nu de situatie van een islamist die de teugels in handen heeft van een modern georganiseerd land. Recep Tayyip ErdoÄŸan beschikt nu over iets waar zijn Ottomaanse voorgangers alleen maar van hebben kunnen dromen: een etnisch homogeen land, qua organisatie op westers niveau met een bloeiende, snelgroeiende economie. Zeker vergeleken met de westerse buren Griekenland, Bulgarije en het naburige Roemenië is het land er uitstekend aan toe. Anders dan in de Ottomaanse tijd, toen de welvaart werd gegenereerd door een klein groepje handelaars, zijn de bronnen van welvaart nu over het hele land verspreid. Ook heeft hij via de grote Turkse diaspora in West-Europa daar een grote invloed. Uiteraard zal onder een islamistisch bewind de verkalking snel inzetten, maar dat moment is nog niet aangebroken. Erdogan weet dat hij snel moet handelen.
Een historische kans
Turkije heeft tot nu toe intensief samengewerkt met het Israëlische leger. Beide hebben een seculiere grondslag en een gemeenschappelijk probleem: de Arabische wereld.
Israël is nu echter niet meer nuttig voor de islamist ErdoÄŸan, die van Turkije de overheersende grootmacht wil maken in de regio. Vandaar dat hij de Turkse marine mee wil sturen met een nieuw Gaza-konvooi. Als Israël buigt, dus het konvooi door laat gaan, betekent dit gezichtsverlies voor Israël en een enorme opsteker voor ErdoÄŸan. De machtsverhoudingen in de regio zijn dan definitief veranderd en het land kan meer chantage tegemoet zien. Grijpt Israël militair in, dan heeft ErdoÄŸan een in islamitische ogen geldig excuus om een koude of zelfs hete oorlog tegen Israël te beginnen en af te rekenen met zijn vijanden binnen het seculiere leger. In beide gevallen rijst zijn ster als leider van de islamitische wereld.
Strategische positie van Israël steeds zwakker
Israël staat in toenemende mate alleen. De Amerikanen, hun voornaamste bondgenoten, hebben hun handen vol aan binnenlandse problemen en de huidige Amerikaanse machthebber Barack Hussein Obama, zoon van een islamiet, toont meer sympathie voor de islamieten dan voor Israël. Het landje kan een enkele vernietigende slag uitdelen, maar is niet in staat een lange oorlog vol te houden. Turkije voert al veertig jaar voortdurend oorlog. Europa is zwak en verdeeld.
Erdogan zal niet zo dom zijn Israël rechtstreeks aan te vallen – het zou dan wel eens slecht toeven kunnen zijn in Constantinopel of Ankara voor de komende tientallen jaren – maar in het geopolitieke schaakspel zal de invloedssfeer van Turkije steeds meer richting Israël oprukken. Het zal beginnen met kleine pesterijtjes, te vergelijken met de raketbeschietingen vanuit Gaza. Denk aan Turkse marineschepen die voortdurend in Israëlisch vaarwater rondvaren. Alleen als Israël bondgenootschappen sluit met landen die in hetzelfde schuitje zitten – Griekenland, Cyprus en Armenië – zal het land de toenemende Turkse druk kunnen weerstaan. De geschiedenis wijst uit dat het afnemen van de macht van de ene grootmacht en het toenemen van die van de andere, een recept zijn voor oorlogen.
Turkije te groot voor de EU
Tegelijkertijd is de toenemende grootte van Turkije goed nieuws voor Wilders en anderen die Turkije buiten de EU willen houden. Hoe machtiger en agressiever het land wordt, hoe minder geneigd de andere Europese landen zullen zijn het land in de EU op te nemen. De vraag is echter of Erdogan nog wel lid van de EU wil worden. Hij krijgt zijn zin wel op een andere manier.
