verantwoordelijkheid

Interne autoriteit en eigen verantwoordelijkheid

Voor al die mensen die zich afvragen, wat wordt er van de wereld als we niet meer in externe autoriteiten geloven? Het antwoord is dat je dan beseft dat je je eigen autoriteit bent en dus zelf aan de gang zult moeten. Bah wat een vervelend nieuws, of misschien toch niet… Juist door je eigen verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven kunnen mensen weer de creator worden van hun eigen bestaan en het spel des levens weer gaan spelen vanuit de enige waardige positie van waaruit het te spelen is, je eigen positie.

Responsability betekend letterlijk the ability to respond. dus in staat zijn om met een goede reactie te komen.
Responsability betekend letterlijk the ability to respond. Kortom in staat zijn om met een goede reactie/ een goed antwoord te komen.

Bekijk voor een verdere toelichting ook dit korte filmpje van Larken Rose, ongeveer 10 min. met de toepasselijke titel: But what will be done about…

For those who ask how problems will be handled, if there was no “government.”

 

En verder gaat Larken Rose ook in het laatste deel van zijn boek hierop in vanaf pagina 141 tot aan het einde van zijn boek, hier het begin van dat stuk.

Part IV Life Without the Superstition

Nearly everyone can see at least some problems with the “government” he lives under, whether it be corruption, war-mongering, socialist redistribution, police state intrusions, or other oppressions. And many are desperate to find a solution to such problems. So they vote for this or that candidate, support this or that political movement or party, lobby for or against this or that legislation, and almost always end up disappointed with the results. They can easily identify and complain about various problems, but an actual solution always eludes them.

10246714_770598026292050_1281250396_nThe reason they are always disappointed is because the problem does not reside in the people called “government”: it resides in the minds of their victims. Tinkering with “government” cannot fix a problem that does not come from “government.” The dissatisfied voter fails to realize that it is his own view of reality, his own belief in “authority,” that is the root cause of most of society’s problems. He believes that a ruling class is a natural, necessary, beneficial part of human society, and so all of his efforts focus on bickering over who should be in charge, and on what the power of “government” should be used for. When he thinks of “solutions,” he thinks inside the box of statism. As a result, he is powerless from the beginning. Begging masters to be nice, or asking for a new master, never leads to freedom. Instead, such behaviors are dear indicators that the person is not even free inside his own mind. And a man whose mind is not free will never be free in body. People are so accustomed to engaging in the cult rituals collectively referred to as “politics” (voting, lobbying, petitioning, campaigning, etc.) that any suggestion that they not bother participating in such pointless and impotent endeavors amounts, in their eyes, to suggesting that they “do nothing.”

Because they view voting, whining and begging as the entire spectrum of possibilities open to them when it comes to “government,” they are unable to even comprehend anything that might actually accomplish freedom. So when a voluntaryist or anarchist explains both the problem and the way out of it, but without presenting a new candidate to vote for, a new political party to support, or some new movement or campaign to get behind-in other words, without proposing anything that coincides with the superstition (of “government” and “authority’<=the average statist will complain that no solutions were offered.

From their perspective, anyone who does not play the game of “politics,” within the rules set down by the ruling class, is “doing nothing.” They enthusiastically declare, “You have to participate!” They fail to realize that participating in the game created and controlled by tyrants is “doing nothing” nothing useful, at least. In truth, rather than some event needing to occur, or some particular thing needing to be done, the real solution-the only solution to the problems involving “government”-comes from not doing certain things, and from certain things not happening. In one sense, there is no positive, active solution to “government.” The ultimate solution is negative and passive:

Stop advocating aggression against your neighbours. Stop engaging in rituals that condone the initiation of violence and reinforce the notion that some people have the right to rule. Stop thinking and speaking and acting in ways that reinforce the myth that normal people should be, and must be, beholden to some master, and should obey such a master rather than follow their own consciences.

En ook het volgende tekenfilmpje laat duidelijk zien hoe een wereld zonder een heersende klasse eruit zou kunnen zien.

 

Wat denken mensen, zijn we zelf in staat om oplossingen te bedenken en te implementeren. Zijn we in staat ons eigen leven vorm te geven zoals wij dat graag zouden zien?

Aanverwante artikelen en informatie:
-) Youtube kanaal Larken Rose
-) The Story of the Tiny Dot
-) The Non Aggression Principle
-) Larken Rose in de rol van een Statist
-) De plantage van koning Willem
-) Als jij koning zou zijn
-) Intensieve menshouderij
-) Josie The Outlaw over zelfeigenaarschap
-) Discussie over Voluntarism vs Authority
-) Lezingenserie over The Natural Law or The Real Law of Attraction door Mark Passio
-) Het einde van al het kwaad, een boek van Jeremy Locke
-) Het meest gevaarlijke (bij)geloof, een boek van Larken Rose
-) In het licht van voortbestaan
-) Bashar, volg je hoogst passie met integriteit en zonder verwachtingen

responsibility-wall-1920-1200
In het Duits ook wel bekend als: Wir haben es nicht gewusst.
freedom
Moraliteit en legaliteit komen helaas maar zelden overeen. Dit komt omdat moraliteit overeenkomt met vrijheid, terwijl legaliteit voortkomt uit wetten en wetten zijn altijd het wapen van de heersende klasse om de vrijheid van de mensen die ze onderdrukken te beperken. Dus precies het omgekeerde van vrijheid oftewel moraliteit.

Interne autoriteit en eigen verantwoordelijkheid Meer lezen »

Tijd voor iets werkelijks nieuws

governmentNa de afgelopen twee artikelen met interessante discussies heeft Pieter Stuurman nog een nieuw stuk geschreven ter overdenking en input van wellicht een nieuwe boeiende discussie. Het origineel is wederom op zijn weblog te vinden.

Dat regeringen en bestuurders er een puinhoop van maken wordt voor iedereen steeds duidelijker. Welke “democratisch gekozen” politici het op ieder willekeurig moment ook voor het zeggen hebben, de ene domheid lijkt op de andere gestapeld te worden en de ene na de andere zo betrouwbaar lijkende bestuurder blijkt bij nader inzien een frauderende zakkenvuller, corrupter dan de gemiddelde politieagent in Baribaki.

Geen wonder dat steeds meer mensen gaan nadenken over de vraag: ‘Hoe dan wel?’ Hoe zorg je voor een betrouwbaar en rechtvaardig bestuur? In de loop der tijd is er een keur aan systemen en ideologieën uitgedacht en in veel gevallen ook toegepast. Het socialisme, het communisme, het kapitalisme (en nog een hoop ander -ismes) en zelfs de democratie, zijn allemaal modellen geweest die de bedoeling hadden een werkbare hiërarchische structuur over de samenleving te leggen. Allen hebben gefaald.
Het verwondert me dan ook dat de meest gangbare vraag nog steeds is: ‘Hoe moet de wereld bestuurd worden?’, in plaats van: ‘Moet de wereld wel bestuurd worden?’

Zou het niet eens tijd worden om in te zien dat ieder hiërarchisch model uiteindelijk verzandt in onderdrukking en leed onder de bevolking? We hebben er in ons deel van de wereld nu zo’n 20 eeuwen opzitten die gedomineerd waren door allerlei vormen van bestuur en dus van macht. Kijk de geschiedenisboeken er nog eens op na en zie dat die geschiedenis bepaald wordt door een aaneenschakeling van ellende als gevolg van macht en de strijd om macht.

Er was of oorlog, de strijd om macht die altijd ten koste gaat van de bevolking, of geen oorlog en dat betekende in de meeste gevallen dat de bevolking zwaar te lijden had onder het gezag van despoten en andere heersers.

Ook in deze tijd wordt het nieuws (de geschiedenis van morgen) bepaald door oorlog en machtsstrijd. Misschien wel meer dan ooit en misschien heeft de wereldbevolking ook wel meer dan ooit te lijden onder terreur van de technologische geweldsmachinerie waarover overheden en politiek het monopolie hebben. Kijk bijvoorbeeld even naar de honderden miljoenen doden door overheidsgeweld in de afgelopen honderd jaar.

Welbeschouwd zou het voor de hand liggen dat we daar nu toch onderhand meer dan genoeg van hebben. Dat na twintig eeuwen van chaos en ellende, oorlog en geweld, uitbuiting en armoede, vervolging en genocide, mensen toch een keer tot het inzicht zouden komen dat het geen goed idee is om macht te verlenen aan wie dan ook.

responsibility-wall-1920-1200

Daarom vind ik het verbazingwekkend dat de idiote overtuiging dat mensen “leiders” nodig hebben, nog steeds bestaat. Vrijwel iedereen meent te weten dat een hiërarchische inrichting van de samenleving “nou eenmaal bij mensen hoort”. Dat dit noodzakelijk is. Dat het zonder leiders of heersers één grote chaos zou worden. Dat we zonder overheidsdwang elkaar voortdurend de harses zouden inslaan, massaal bestelen of zouden laten verkommeren.

In mijn optiek is dat een van de allermafste overtuigen die er bestaan. Een overtuiging die niet zomaar bestaat, nee, die zo wijdverbreid en hardnekkig is dat bijna niemand eraan lijkt te twijfelen.

Die overtuiging is gebaseerd op de gedachte dat mensen vanuit zichzelf niet in staat zijn het juiste te doen. Dat mensen alleen dat juiste doen als ze daartoe gedwongen worden door andere mensen. Betere mensen. Mensen die wel weten wat het juiste is en dat aan ons opleggen en van ons afdwingen. Door “leiders”. Anders doen we het niet…

Maar, als onze overheid even niet toekijkt, gaan we elkaar dan werkelijk te lijf? De mensen hier in de straat in ieder geval niet, net zomin als de mensen in de volgende straat. Sterker nog: de mensen in deze straat gaan de mensen in de volgende straat niet eens te lijf. Zelfs niet als onze hoeders even de andere kant opkijken.

Laten we dat achterwege omdat we bang zijn voor de mogelijke straffen? Ik ken werkelijk niemand die zo denkt. Mensen doen dat niet omdat ze dat niet willen doen.

Nou weet ik best dat er ook mensen zijn die niet het beste voorhebben met anderen. Mensen die er geen bezwaar in zien om anderen te benadelen of te beschadigen ten bate van hun eigen belang. Maar hebben we werkelijk een dwingende overheid nodig om ons daartegen te beschermen?

De meeste mensen gaan uit van de gedachte: als het met de anderen goed gaat, gaat het ook goed met mij. Veruit de meeste mensen zijn er helemaal niet op uit om anderen te benadelen.

Maar naar schatting zo’n 3 tot 10% van de mensen is behept met een variërende mate van psychopathie, denkt alleen aan zijn eigen belang en probeert andere mensen te manipuleren, te bestelen of op andere wijze te benadelen ten bate van zichzelf. Dat zijn de superegoïsten die uitsluitend aan zichzelf denken en die het niets kan schelen of dat ten koste van een ander gaat.

ResponsibilityMaar rechtvaardigt dat een surveillancecultuur waarbinnen overheidsgezag ons daartegen zou moeten beschermen? Dat zou betekenen dat die overheid nooit meer de andere kant op kan kijken, iedereen onder controle moet houden, dus ook degenen die helemaal geen kwaad in de zin hebben. Een tendens overigens die momenteel sterk gaande is met alle cameratoezicht, elektronische controle en (binnenkort in dit theater) drones die ons begluren. Maar is dat een goed idee? Ik denk het niet.

Ten eerste omdat het nu toch onderhand duidelijk zou moeten zijn dat lieden met een psychopathische inslag juist onevenredig vaak naar boven drijven in bestuurlijke functies. De geschiedenis (evenals het heden) staat werkelijk bol van despoten, heersers, bestuurders en machthebbers die vooral gekenmerkt worden door niets ontziend egoïsme. Wiens gezag vooral aangewend wordt voor de eigen macht en rijkdom, zonder enig oog voor de ellende en armoede van de bevolking.

Het zijn juist diegenen die het handigst zijn in liegen, bedriegen en manipuleren en er ook geen enkel bezwaar tegen hebben als dat ten koste gaat van wie dan ook (behalve zijzelf), die voor zichzelf de beste en meest invloedrijke posities weten te bemachtigen. Logisch, oefening baart immers kunst.

Voorbeelden te over, en ook wetenschappelijke onderzoeken tonen aan dat er in de bestuurlijke toplagen veel meer superegoïsten en psychopaten te vinden zijn dan gemiddeld onder de bevolking.

Is het dan een goed idee om ons door rücksichtsloze egoïsten te laten beschermen tegen rücksichtsloze egoïsten? Dat lijkt me net zoiets als je huis laten bewaken door het inbrekersgilde of je kinderoppas te rekruteren bij de pedofielenvereniging. Niet slim dus.

Maar wat nog veel belangrijker is: wij kunnen misdadigers veel beter zelf aanspreken op hun ontoelaatbare gedrag. Wanneer er geen gezag zou zijn, dan hadden we geen andere keuze dan deze mensen zelf te corrigeren en dat is veel effectiever. Als er dan iemand in de buurt een ander zou beschadigen, dan zouden we er zelf op afstappen en duidelijk maken dat dit gedrag ontoelaatbaar is. In plaats van naar de politie gaan, zoals nu het gebruik is, en de verantwoordelijkheid over te laten aan anonieme vertegenwoordigers van het gezag, die er eigenlijk buiten staan.

Juist omdat de politie en het gezag er eigenlijk buiten staan is het momenteel nodig om iedereen als potentiële misdadiger te behandelen, zoals in steeds toenemende mate het geval is.

Wanneer er geen wetten en gezag zouden zijn dan zou er voor ons niets anders opzitten dan te doen wat we zelf het juiste vinden. De mensen in de straat zouden degenen die in hun directe omgeving over de schreef gaan, zelf moeten corrigeren, in plaats van naar de politie te stappen en het over te laten aan een anonieme vertegenwoordiger van het gezag.

Ja maar, hoor ik u zeggen, zonder wetten worden onze rechten niet beschermd. Welnu, wetten zijn er helemaal niet om uw rechten te beschermen. Wetten zijn er om privileges te beschermen en dat zijn meestal niet uw privileges. In feite hebben we geen enkel recht toegekend gekregen door wetgeving, al was het maar omdat u over de wetgeving niets te vertellen hebt.

Het is de politiek, die deel uitmaakt van het gezag, die de wetten bepaalt en naar eigen smaak kan aanpassen als ze dat zo uitkomt. Wetten beschermen daarom vooral de posities van de hiërarchisch hooggeplaatsten. De enige situatie waarin die wetten, theoretisch gezien, enige bescherming zouden opleveren, is wanneer politiek, overheid en gezag werkelijk het beste met u voor zouden hebben. Het moge onderhand duidelijk zijn dit in veruit de meeste gevallen niet zo is.

Gezag heeft alleen bestaansrecht als we in de overtuiging verblijven dat we tegen onszelf beschermd moeten worden. Als we ervan overtuigd blijven dat we er zonder gezag een moordende en stelende chaos van zouden maken omdat dit “nou eenmaal in de aard van mensen”  zou liggen. Maar dat spreekt faliekant tegen de gangbare gedachte dat democratie een goed en eerlijk systeem zou zijn en dat democratie zo ongeveer gelijk zou staan aan vrijheid.

Maar wanneer wij mensen, er werkelijk op uit zouden zijn elkaar te bestelen, de kop in te slaan of zwakkeren te laten verkommeren, waarom stemmen we dan niet massaal op partijen die deze dingen voorstaan? Dat doen we niet omdat we dat niet willen.

Democratie heeft werkelijk helemaal niets met vrijheid van doen. Als een slaaf mag kiezen wie zijn slavendrijver is, aan wie hij moet gehoorzamen, is hij dan vrij?

Democratie is een systeem dat de hiërarchie in stand houdt, met instemming van de bevolking. Handig, want dat scheelt een hoop gedoe met het in bedwang houden van die bevolking. Er wordt ons niet gevraagd of we ons zelfbeschikkingrecht willen weggegeven aan een ander (een ‘leider’ die voor ons mag beslissen) maar aan wie we het willen weggeven. En toch gaan we steeds maar weer vrijwillig naar de stembus om ons zelfbeschikkingrecht weg te geven in de veronderstelling dat we “nou eenmaal bestuur nodig hebben”. We gedragen ons als gehoorzame kinderen. Terwijl we toch helemaal geen kinderen zijn.

The-Moment-You-Take-Responsibility1-300x176

En het gezag gedraagt zich als een ouder die nog steeds zeggenschap wil behouden over zijn volwassen kinderen. Die deze volwassen kinderen nog steeds meent te moeten opleggen wat ze moeten doen of laten. Het gaat dan al lang niet meer om het nemen van verantwoordelijkheid (dat kunnen volwassenen prima zelf) , maar om het behoud van de (machts)positie. Het is dan aan die kinderen om zich daarvan los te maken door de bevelen simpelweg te negeren en zelf verantwoordelijkheid te nemen voor hun doen en laten.

Een hiërarchisch ingerichte wereld is al tientallen eeuwen onze realiteit. Maar die realiteit is het gevolg van de overtuigingdat dit een noodzakelijkheid is. Dat het onontkoombaar is. Maar dat die realiteit altijd zo geweest is, wil nog niet zeggen dat het altijd zo moet blijven.

Wat als die overtuigingen nou een vergissing is? Dat die vergissing al zoveel eeuwen bestaat, maakt die vergissing nog niet tot waarheid.

De chaos en het geweld in de wereld zijn juist het gevolg van bestuurlijk macht. Het zijn machthebbers en overheden die oorlogen, moord en doodslag, en systematische diefstal op hun geweten hebben. Allemaal zaken waartegen diezelfde overheden ons zouden beschermen, in onze overtuiging. Diezelfde overtuiging laat ons als gehoorzame soldaten, politieagenten, belastingambtenaren en andere volgzame handlangers, de gruwelijkheden uitvoeren.

Responsibility1Wat als we helemaal geen bestuur, leiding of gezag nodig hebben om het juiste te doen? Wat als we gewoon gingen doen wat we allemaal willen doen: voor onszelf en voor onze dierbaren zorgen? En die dierbaren weer voor hun dierbaren. Dan zorgt iedereen voor iedereen en dan hebben we helemaal niemand meer nodig die ons vertelt wat we moeten doen, met alle gruwelijke uitwassen van dien. Uitwassen die het, getuige de beschreven ellende, ons juist onmogelijk maken om ervoor te zorgen dat het goed gaat met ons en met degenen die ons aan het hart liggen.

Het zal natuurlijk even wennen zijn om zelf te beslissen wat het juiste is om te doen. We zijn zo lang gewend geweest dat anderen, bestuurders, politici en overheden ons dat vertellen. Maar na al die eeuwen ellende zou het nu toch onderhand duidelijk moeten zijn dat dit geen goed idee is. Er zit dan werkelijk niks anders op dan eraan te wennen om voortaan de verantwoordelijkheid voor onszelf te nemen.

Tijd voor iets werkelijk nieuws dus.Aanverwante informatie en artikelen:
-) Weblog Pieter Stuurman
-) Eerdere artikelen van Pieter Stuurman op visionair

Tijd voor iets werkelijks nieuws Meer lezen »

Verandering

Naar aanleiding van het laatste artikel van Pieter Stuurman en de daaruit volgende discussie schreef Pieter een vervolgstuk over verandering. Op verzoek en met plezier hier ook het artikel op visionair. Het origineel is op zijn weblog te vinden.

De psychologie van verandering. De stadia die mensen meestal doorlopen bij een verandering.
De psychologie van verandering. De stadia die mensen meestal doorlopen bij een verandering.

 

Oplossingen
In deze tijd hoor ik een steeds sterkere roep om verandering. Om oplossingen. Maar de roep om pasklare oplossingen is welbeschouwd de oorzaak van de problemen.

De wens is dus: anderen moeten oplossingen bieden. En dat is dus precies wat we krijgen: oplossingen geboden door anderen.

Logischerwijze zullen die oplossingen vooral in het belang zijn van degenen die ze aanbieden, en niet zozeer in het belang van degenen die erom geroepen hebben. Het geldsysteem is daar een uitstekend voorbeeld van.

Iedereen doet natuurlijk verschillende dingen, maar de wereld, onze collectieve realiteit, wordt uiteindelijk ingericht door de optelsom van wat alle mensen doen. En wat mensen doen wordt bepaald door wat mensen denken: iedereen heeft een motief om te doen wat hij doet.

Het collectief (de optelsom van alle individuen in de samenleving, en dus van alle motieven van die individuen) krijgt daarom altijd wat hetwerkelijk wil. Die wereld is dus altijd ingericht naar de meest gangbare wensen in het collectief. De ultieme democratie bestaat en heeft altijd bestaan!

Verantwoordelijkheid
Een van de meest gangbare wensen is: de verantwoordelijkheid overlaten aan een ander. Een ander, een ‘leider’ de oplossingen laten brengen. En “gelukkig” werpen er zich altijd wel mensen op die dat graag voor ons doen… We krijgen dus wat we wensen.

change1Laten we er eens vanuit gaan dat we werkelijk verandering willen, bijvoorbeeld een meer rechtvaardige manier om elkaars inspanningen uit te wisselen; rechtvaardiger dan het huidige geldsysteem. Er zijn al prima alternatieven beschikbaar, en anders zijn die vrij eenvoudig te verzinnen.

Verandering is dus niet ingewikkeld, maar het is wel moeilijk. Verandering is moeilijk omdat er een dissonantie bestaat tussen wat mensen zeggen te willen en wat ze werkelijk willenHet rijmt niet met elkaar.

Dissonantie
Die dissonantie is het gevolg van gedachtehiërarchie. Hoe dieper de wens (hoe dichterbij de stam: het uitgangspunt) hoe dominanter en hoe meer bepalend voor het gedrag. De diepste wens (wat mensen werkelijk willen) wordt altijd bewaarheid. Maar die wens is lang niet altijd in overeenstemming met de meer oppervlakkige wensen (wat mensen zeggen te willen). Sterker nog, vaak dissoneren ze daarmee.

Een voorbeeld, van diep naar ondiep:

Diepste wens: ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de inrichting van mijn leven en mijn aandeel in het collectief -> ik wil dat iemand anders (een ‘leider’) zegt wat ik moet doen -> als hetgeen ik vervolgens doe verkeerd uitpakt, wil niet ik daarvoor verantwoordelijk gehouden worden, maar die leider -> als het goed uitpakt, dan wil ik daar wel de vruchten van plukken -> ik wil een andere leider want deze pikt die vruchten in -> ik wil vrij zijn

De laatste drie (dikgedrukte) wensen dissoneren dus met de dieper liggende wens om geen verantwoordelijkheid te willen nemen. Ze zijn tegenstrijdig en kunnen niet samen en gelijktijdig vervuld worden.

De enige mogelijke oplossing is dan het harmoniëren van de dissonanties; het in overeenstemming brengen van de wensen. Dat kan op twee manieren: de oppervlakkigere wensen loslaten, of die wensen tot de diepere wens maken.

Het eerste geval, de oppervlakkige wens loslaten, ziet er dan zo uit:

Diepste wens: ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de inrichting van mijn leven en mijn aandeel in het collectief -> ik wil dat iemand anders (een ‘leider’) zegt wat ik moet doen -> als hetgeen ik doe verkeerd uitpakt, wil ik daarvoor niet verantwoordelijk gehouden worden, maar die leider -> als het goed uitpakt, is de verdienste voor de leider -> ik aanvaard dat ik onvrij ben want mijn diepste wens wordt vervuld.

Het tweede geval is de oppervlakkige wens (vrij zijn) tot diepste wens gemaakt:

Diepste wens: ik wil vrij zijn -> ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen beslissingen en voor wat ik doe -> ik bepaal zelf wat ik moet doen -> als het verkeerd uitpakt dan ben ik verantwoordelijk -> als het goed uitpakt, pluk ik de vruchten -> ik ben tevreden want mijn diepste wens wordt vervuld.

In beide gevallen, waar de keuze ook op valt, zijn er geen problemen meer. Maar zolang die keuze niet gemaakt wordt, blijft de dissonantie bestaan en zal er geen oplossing komen omdat er in dat geval geen oplossing mogelijk is.

Omdat de dissonerende gedachtegang op dit moment de meest voorkomende gedachtegang is (mensen willen een leider die het voor ze oplost, maar ook vrij zijn – dat is onmogelijk), krijgen we een inrichting van de wereld die dissonant is. En wereld waarin onoplosbare problemen bestaan: we willen onverenigbare dingen. 

Crisis
De wereld is dus op ieder moment ingericht naar de meest gangbare, meest dominante gedachtegang. Als we die wereld willen veranderen, dan is er maar één mogelijkheid: die gedachtegang veranderen. En daarvoor ontstaat pas een motief als we inzien dat de inrichting van die wereld (en dus ons denken) niet meer voldoet. En dat gebeurt alleen als we tot dat inzicht gedwongen worden, anders is er simpelweg geen aanleiding voor.

Zo’n situatie (een situatie die ons dwingt om onze overtuigingen te herzien) wordt ook wel “crisis” genoemd. De beste definitie van het begrip crisis vind ik deze:

‘Crisis is een situatie waarin oude gedachten en overtuigingen niet meer voldoen’. Ik ben vergeten van wie deze definitie is, maar hij klopt wel prachtig.

Dat de crisis leidt tot het herzien van onze overtuigingen is zeker. Maar welke gaan we ervoor in de plaats nemen? Gaan we dat opnieuw overlaten aan anderen, aan ‘leiders’? Leiders die de oplossingen aandragen? Of kiezen we nu voor de verandering eens voor eigen verantwoordelijkheid en de daarbij behorende vrijheid?

Wat we ook kiezen, de inrichting van onze wereld zal het onvermijdelijk weerspiegelen.

Aanverwante informatie:
-) Weblog Pieter Stuurman

change

 

 

 

Verandering Meer lezen »