Overal verspreid over het land liggen onbenutte kleine stukjes grond. Als hier honderdduizenden kleine huisjes worden gebouwd, zou hiermee een einde komen aan de woningnood.
Op dit moment is wonen in Nederland voor grote groepen mensen onbetaalbaar aan het worden. De oorzaken voor het gebrek aan woonruimte zijn:
Bodemgebruik in Nederland in 2012. Bron: CBS
een onnodig streng ruimtelijke ordeningsbeleid. Op dit moment heeft slechts vijf procent van alle grond in Nederland een woonbestemming, zie de figuur. Deze grond wordt ook erg inefficiënt benut. Het platteland kan in principe op strategische plaatsen van kleine woningen worden voorzien in traditionele stijl.
onnodig strenge welstandseisen. Zo laat het Bouwbesluit niet toe dat een ruimte meerdere functies heeft, terwijl bijvoorbeeld een douchecel goed te combineren is met een keuken.
de straf op samenwonen bij uitkeringsgerechtigden
de hypotheekrenteaftrek. De kunstmatig lage kosten om geld te lenen betekent dat huizenkopers tegen elkaar opbieden en de prijzen enorm opdrijven.
hoge migratie. Door nationalistische partijen als de PVV wordt de massa-immigratie als oorzaak voor het woningtekort genoemd. In 2016 was sprake van een migratiesaldo van dertigduizend. Dit komt overeen met een woningbehoefte van rond 15.000 per jaar. Dit is een derde van alle huizen die op dit moment gebouwd worden, rond de 50.000 per jaar.
Voorbeeld van een tiny house. Meer informatie op https://tinyhousefrance.org/keva-tiny-house/
Tiny houses
Niet alleen in Nederland, maar ook elders in de wereld worden huizen steeds meer onbetaalbaar omdat de effectieve inkomens dalen. Dit inspireerde de beweging voor tiny houses. De kleinste tiny houses hebben minder dan tien vierkante meter oppervlakte nodig door het slim combineren van gebruiksfuncties. Ge begrijpt dat dit geheel in strijd is met het Bouwbesluit en dergelijke, waardoor deze huisjes meestal op wielen worden geplaatst. Hiermee vallen ze niet meer onder het Bouwbesluit.
Niet-benutte grond
Vooral op industrieterreinen is er veel onbenutte grond, maar ook bijvoorbeeld bij spoorlijnen, plukjes onbenutte grond in steden en dergelijke kunnen tiny houses gerealiseerd worden. Deze plukjes zijn vaak te klein voor een standaard huis, maar ideaal voor een tiny house. Onder wegen kunnen woningen met doorzichtige daktegels gerealiseerd worden. Vooral in steden betekent dat vele procenten extra woonruimte. De oppervlakte kan worden verdubbeld door ze gedeeltelijk in te graven, of gecombineerd met een parklandschap zoals bij hobbitwoningen. Kelderwoningen hebben bij sociaal bewogen ambtenaren een slechte reuk, maar sinds eind negentiende eeuw zijn goede isolatiematerialen ontwikkeld. Strategisch geplaatste lichtkoepels en dergelijke brengen veel daglicht binnen.
In de main stream media worden we onophoudelijk gebombardeerd met verzekeringen dat diversiteit goed is. Vooral de zinsnede “diversity is strength” wordt tot vervelens toe herhaald. Wat is diversiteit en wat zijn de voor- en nadelen van diversiteit? Een overzicht.
Wat is diversiteit?
Diversiteit betekent letterlijk verscheidenheid. Culturele diversiteit, dit bedoelen we voortaan als we het over diversiteit hebben in dit artikel, is de verscheidenheid aan culturen binnen een specifieke regio, of in de wereld in zijn geheel. De mate van culturele diversiteit binnen een regio of samenleving, of bijvoorbeeld in een bedrijf, kan worden afgeleid van de mate van aanwezigheid van mensen met verschillende etnisch-culturele achtergronden.
VN Human Development index, 2016. Groene landen zijn het hoogst ontwikkeld, rode het minste. Er lijkt een negatieve correlatie met diversiteit te zijn. Bron: Wikipedia
Wat zijn de gevolgen van diversiteit?
Diversiteit betekent een grotere variatie in de groep. Dit maakt de groep onvoorspelbaarder. Dat heeft uiteraard zowel voor- als nadelen. Als de volledige werkploeg van het bedrijf bijvoorbeeld uit katholieke Polen bestaat, is er weinig meningsverschil over het al dan niet vieren van kerstmis of het ideale bedrijfsuitje. Er zijn binnen de groep weinig communicatiemisverstanden. Het vertrouwen binnen de groep is doorgaans hoog. De groep werkt soepel samen en komt snel in flow. Aan de andere kant zullen deze groepen zich moeilijk kunnen inleven in andere groepen.
Kaartje met de meest en minst diverse landen. De minst diverse landen zijn blauw, de meest diverse landen rood. Bron: Wikipedia
Bij een erg divers personeelsbestand, kost het meer moeite om het over zaken eens te worden. Er zijn dan ook meer conflicten in een zogeheten divers bedrijf, dan in een etnisch homogeen bedrijf. Als we op de juiste manier met conflicten wordt omgegaan, volgens het Hegeliaans-dialectische model, dus met these, antithese en synthese, kan dit in theorie leiden tot een betere, universele oplossing. Sterker nog: diverse bedrijven zijn er min of meer genoopt om een universele oplossing te kiezen. Andere oplossingen zijn niet werkbaar bij een diverse staf. Hiervoor is een goede manager onmisbaar. Een tweede voordeel van diversiteit is dat er geput kan worden uit een veel groter cultureel reservoir. Daardoor wordt het in theorie makkelijker om problemen op te lossen. In de praktijk is het vaak moeilijk om dit potentieel te benutten. Er moet namelijk op een gegeven moment een besluit worden genomen en dat vereist consensus. Als een potentieel betere oplossing geen draagvlak heeft binnen de groep, zal deze oplossing toch niet door worden gevoerd. Daarom moeten diverse groepen autoritair worden geleid en zie je in landen met hoge diversiteit, dat er doorgaans een dictatoriaal regime heerst. Dit weer met opmerkelijke uitzondering van Israël. Omdat bedrijven doorgaans dictatoriaal worden geleid, is diversiteit in het bedrijf een minder groot probleem dan in een democratie.
Japan: succesvol zonder diversiteit
Dat diversiteit niet nodig is om economische en culturele successen te boeken, bewijst Japan. Japan heeft een van de etnisch meest homogene bevolkingen ter wereld, maar kent ook een unieke cultuur en hoogontwikkelde economie. In Japan zijn er nauwelijks etnische minderheden. De belangrijkste zijn de Koreaanse en Ainu minderheid. Ondanks geregelde demonstraties van Japanse neonazi’s, en een uitgesproken xenofobe bevolking, lijkt het land toch redelijk goed te functioneren. De situatie in Korea en China lijkt hier sterk op.
Israël: succesvol met diversiteit
Een voorbeeld van een land met een hogere diversiteit, dat juist succesvol is, is Israël. Hoewel de bevolking van Israël etnisch zeer heterogeen is, delen de meeste Israëli’s toch enkele kernwaarden. Zo vinden bijna alle Israëli’s dat Israël recht van bestaan heeft. Logisch, anders zouden ze er niet hebben gewoond. Omdat het land vijandige buren heeft, die het land het liefst zouden uitmoorden, worden alle onderlinge meningsverschillen opzij gezet om ervoor te zorgen dat Israël blijft voortbestaan. De sterke externe dreiging gecombineerd met de joodse identiteit maken dat Israël goed functioneert met diversiteit.
Verenigde Arabische Emiraten: succesvol met diversiteit
Een goed voorbeeld van een opmerkelijk divers en succesvol land zijn Verenigde Arabische Emiraten. De meerderheid van de bevolking bestaat uit niet-Emirati’s. Deze diversiteit is echter maar schijn. Er is een koninklijke familie, die op autocratische wijze de scepter zwaait. Expats in de Verenigde Arabische Emiraten hebben weinig in te brengen. Vooral niet moslim gastarbeiders uit landen als Nepal en de Filippijnen zijn rechteloos. Omdat de koninklijke familie bepaalt wat er gebeurt in het land, en de inheemse bewoners een bevoorrechte positie innemen, zijn er weinig etnische conflicten in de Verenigde Arabische Emiraten.
Is diversiteit nou goed of slecht?
Het antwoord hierop ligt genuanceerd. Diversiteit werkt goed, als de leden van de groep één enkel gedeeld ideaal en doel delen. Zij zijn dan bereid, om onderlinge meningsverschillen opzij te zetten en streven naar het beste voor de groep. Daarom is bijvoorbeeld Israël een goed functionerende diverse samenleving. Is die bereidheid er niet, dan is burgeroorlog, of een door ruzies uit elkaar vallend bedrijf, onvermijdelijk. In dat geval is diversiteit juist een nadeel. Uit voorgaande statistische analyse blijkt dat politiek gezien diversiteit over het algemeen nadelig werkt. Alleen als er krachtig gedeeld ideaal is dat een land bijeen houdt, of door een politiestaat, zal het land bijeen blijven.
In de politiek wordt vaak een beroep gedaan op emoties. Angst en hebzucht door rechts, medelijden en ook vaak hebzucht door links. Zo leidden de beelden van een dood jongetje op het Turkse strand tot een massamigratie die zijn weerga in de moderne tijd niet kent. Zijn emoties het antwoord om de kloof tussen politiek en de burgers te dichten, of maken ze de problemen juist nog veel groter?
Is gevoel geschikt voor in de politiek?
in het dagelijks leven gaan wij om met een handjevol mensen. Omdat wij ons in kunnen leven in andere mensen, kunnen wij ons werk beter doen. Wij houden rekening met anderen, wij helpen anderen en onze angstgevoelens voor gevaren voorkomen dat we domme dingen doen. We sluiten vriendschappen en beginnen liefdesrelaties met mensen. Dit verrijkt allemaal ons leven. Kortom: in ons dagelijks leven zijn gevoelens -meestal- erg nuttig.
Dat is anders in de politiek. Weliswaar gaat politiek ook over mensen, maar er is een belangrijk verschil met ons dagelijks leven. Dat heeft te maken met drie dingen. Om te beginnen is de schaal van de politiek duizenden malen tot miljoenen malen groter dan onze persoonlijke schaal. Bij politiek moeten de belangen van grote groepen mensen tegen elkaar afgewogen worden. De impact van een politiek besluit is duizenden malen groter dan van beslissingen in het dagelijks leven.
Ook is het tijdsperspectief in de politiek meestal veel groter dan in het dagelijks leven. Politieke beslissingen hebben vaak gevolgen in een tijdsbestek tientallen jaren tot zelfs eeuwen later. Een derde verschil is dat op deze enorme schaal organisaties en structuren heel belangrijk worden.
We kunnen ons identificeren met één mens, of met een groep mensen. we zijn als mens niet in staat om ons te identificeren met bijvoorbeeld 1 miljoen mensen. Dat worden getallen. Ook is ons gevoel niet echt in staat om ons een wereld voor te stellen die radicaal afwijkt van die van ons nu. Alleen mensen met een hoge visionaire begaafdheid, die vrij zeldzaam zijn, kunnen dat.
De voormalige Usaanse president Bush jr. kuste geregeld babies op politieke rallies om op het gevoel van de kiezers in de VS te spelen. In werkelijkheid was deze president een stuk minder fijngevoelig. De bombardementen in Zuid-Irak met verarmd uranium hebben de levens van tienduizenden Iraakse kinderen geëist.
Hoe gevoel gevaarlijk kan zijn
Zogeheten valse vlag operaties hebben doorgaans tot doel om heftige emoties op te wekken. Bijvoorbeeld: verklede militairen die een misdaad plegen om zo de vijand in diskrediet te brengen. Hierdoor nemen de doelwitten van de valse vlagoperatie een besluit dat ze op rationele gronden niet zouden hebben genomen. Ook spindoctors en terroristen gaan op deze manier te werk. Het manipuleren van gevoel is voor verkopers dagelijks werk.
Ook kan gevoel leiden tot het nemen van rationeel gesproken uitermate domme besluiten. De moord op de Oostenrijkse kroonprins door een Servische terrorist leiden tot miljoenen doden en uiteindelijk de ondergang van Oostenrijk. Het was vanzelfsprekend dan verstandiger geweest, de Serviërs te vragen om uitlevering van Gavrilo Prinzip in plaats van de Eerste Wereldoorlog in gang te zetten. Medelijden met het dode Koerdische jongetje Alan op het Turkse strand leidde tot het openstellen van de grenzen en daarmee tot een migratiegolf die Europa uit zijn voegen deed barsten. En meer dan 5000 doden op de Middellandse Zee, waaronder vele kinderen.
Wanneer gevoel in de politiek nuttig kan zijn
Toch moet niet alle gevoel uit de politiek uitgebannen worden. Alle politieke besluiten vertalen zich uiteindelijk in persoonlijke gevolgen voor mensen. Door eerst rationeel vast te stellen wat de gevolgen voor de getroffenen zullen zijn van een politieke beslissing, en zich in die mensen in te leven, kan dit gevoel juist heel nuttig zijn. Het verlagen van een uitkering bijvoorbeeld, betekent soms dat de ontvangers van deze uitkering niet meer warm kunnen eten. Door zich in te leven in mensen, kan een politicus ook vaststellen of bepaalde beleidsmaatregelen wel het juiste effect zullen hebben. Zo heeft de politiek de regel, dat ontvangers van een bijstandsuitkering 25% van alles wat ze verdienen mochten houden, afgeschaft. het gevolg is dat het voor mensen met een bijstandsuitkering alleen nog lood om te werken, als ze fulltime werken. Als de politicus in kwestie zich had voorgesteld dat deze zelf een bijstandsuitkering had, en vervolgens uit eigen zak arbeids-, reis- en vervoerskosten moest betalen, had hij onmiddellijk begrepen dat dit een uitermate domme maatregel was.
Kortom meestal is gevoel in de politiek een slecht idee, tenzij gevoel wordt gebruikt om de effecten op het gedrag van mensen, of de impact op hun persoonlijke leven, te begrijpen. De politiek zou hiervoor klankbordgroepen van Nederlanders uit het dagelijks leven moeten gebruiken.
Een veelvoorkomende discussie in Nederland en België is de vraag, of vreemdelingen die in de lage Landen verblijven dezelfde rechten moeten krijgen als inboorlingen .Heeft een asielzoeker dezelfde rechten als iemand die in het eigen land geboren is, of moet het eigen volk voorgetrokken worden?
Als je 5 km buiten België of Nederland komt, ben je in het buitenland. Je bent er gast. Meer niet. Er is maar één land waar jij en ik echt thuis zijn. Dat is ons thuis, hier, Nederland. De enige plaats op de wereld waar we nooit als ongewenst vreemdeling uitgezet kunnen worden. Ik heb in mijn leven anderhalf jaar in het buitenland gewoond. Ik weet daarom wat het verschil is tussen een gast zijn en thuis zijn.
Immigranten, zoals hier in Londen, veranderen het straatbeeld. Sommigen hebben moeite met de veranderingen. Bron: Wikipedia/Tarquin Binary.
Wie hier in Nederland is geboren, heeft rechten die iemand die hier niet is geboren niet heeft. Dat is ook niet erg. Want die andere mensen hebben hun eigen land waar zij rechten hebben die wij weer niet hebben. Zo kan een Marokkaan of een Turk nooit uitgeleverd worden aan het buitenland. Een Rus mag haar burgemeester kiezen, of een hectare land in Siberië gratis krijgen. Een Nederlander mag wél uitgeleverd worden, en naar gratis land kunnen wij uiteraard fluiten. Maar wij Nederlanders hebben dan weer bepaalde andere voorrechten, die Russen, Turken en Marokkanen weer niet hebben.
Ik denk dat een elementair recht is van ons Nederlanders om te bepalen wie in ons land mag komen en wie niet. Ik denk dat ook ons elementaire recht is, ervoor te kiezen alleen mensen binnen te laten die waarschijnlijk een positieve bijdrage gaan leveren aan ons land. bijvoorbeeld, omdat ze geloven in Nederland en waar wij Nederlanders voor staan. Datgene, dat Nederland gemaakt heeft tot wat het is. Een van de beste plaatsen in de wereld om te leven. Anders dan in Syrië, of Somalië,waar een mensenleven minder waard is dan een vlieg, investeert Nederland heel veel in haar mensen. Dat geld komt niet uit het niets. Dat hebben andere mensen hard voor gewerkt. Uit onderzoek blijkt dat de bijdrage van seculiere, of andere niet islamistische immigranten per saldo positief is.veel gevluchte Iraniërs doen het bijvoorbeeld erg goed. Helaas geldt dat niet voor laaggeletterde immigranten die er vaak reactionaire islamistische ideeën op nahouden. Selectie aan de poort is daarom humaan, verstandig en ook het beste voor Nederland. Voor talentvolle mensen van goede wil moet Nederland altijd open blijven staan. Helaas, zoals uit dit verhaal ook weer blijkt, lijden juist deze mensen het meeste onder het huidige toelatingsbeleid.
Wel denk ik, dat een ieder gelijk moet zijn voor de wet. In principe botsen natuurlijk het principe van Nederlanderschap met het gelijk zijn voor de wet. Immers, in Nederland heeft de Nederlander meer rechten dan een niet-Nederlander. Dit wordt echter gecompenseerd, omdat de niet-Nederlander in zijn eigen land weer rechten heeft die een Nederlander niet heeft. Bij de strafoplegging mag daarom geen rekening worden gehouden met nationaliteit. Maar als iemand een strafbaar feit pleegt, is dat op zich voldoende reden voor uitzetting als ongewenst vreemdeling.
Sir John Glubb, in de Arabische werld beter bekend als Glubb Pasja, schreef in de jaren zeventig het geruchtmakende boekje The Fate of Empires. Volgens dit boek overleven imperia ongeveer 250 jaar, en doorlopen ze allen vaste fasen. Onafhankelijk van technologisch niveau. Zijn conclusie is pessimistisch. Wat brengt de toekomst?
Ooit enorme wereldrijken, zoals het Romeinse en het Spaanse, bestaan niet meer. In hun plaats zijn er andere wereldrijken verrezen – en vaak weer ten onder gegaan. Sommige imperia, zoals het Incarijk Tawantinsuyu, zijn in hun bloeitijd vernietigd door een invasie en ziekten. Maar in de meeste gevallen was het rijk al van binnen aan het desintegreren, waardoor aanvallers vrij spel hadden om het wankelende rijk te plunderen en op te slokken.
Universeel patroon
Glubb bestudeerde als Arabist voornamelijk islamitische imperia, maar ook meer bekende rijken zoals dat van Alexander de Grote en het Russische. Hierbij stelde hij vast dat deze rijken doorgaans tien generaties besloegen, rond de 250 jaar. Dit geldt voor monarchieën, theocratische rijken en zelfs het unieke Mammelukse Rijk, waar alleen slaven heerser konden worden. Het geldt voor rijken waarin het vervoer door dragers plaatsvond en rijken waarin stoomtreinen de steden met elkaar verbonden. Klaarblijkelijk is de oorzaak voor het verval van de imperia sociologisch en heeft dit alles te maken met de enige onveranderlijke constante: alle imperia bestonden uit mensen.
Glubb Pasha bij een parade van de erewacht van het Arab Legion van het Jordaanse leger bij het paleis *1953
Veroveringsoorlog
Elk imperium begint met een orgie van grof geweld en grote moed. De veroveraars, arm en fanatiek, lopen in een onstuitbare lawine van geweld zwakkere buurlandjes – of zelfs volken aan de andere kant van de oceaan – omver. De Romeinen maakten korte metten met de Etruskische stadsstaten en daarna de Carthagers, Grieken en Galliërs. De volgelingen van Mohammed veegden in enkele jaren het Oost-Romeinse Rijk en de Sassaniden grotendeels van de kaart. Genghis Khan zaaide dood en verderf van Hongarije tot China. In de volgende fase wordt het geweld beter georganiseerd. Bruikbare militaire technieken van overwonnen tegenstanders worden overgenomen. Het imperium dijdt uit tot enorme omvang. Dit zet de volgende fase in gang.
Handel
Handel is lastig als je om de tien kilometer weer het volgende potentaatje moet omkopen om je kameel met kostbare mirre door te laten. Na het ontstaan van het imperium zijn er geen roofridders meer, alleen één centraal gezag. Het leger beschermt tot op zekere hoogte tegen diefstal door anderen. Plotseling wordt handel erg winstgevend. Enorme fortuinen hopen zich op bij de elite en nieuwe, gedurfde ondernemingen zijn aan de orde van de dag.
Kunst en intellectualisme
De nakomelingen van de ooit arme, fanatieke grondleggers van het imperium gaan geld zien als het hoogste doel. Weg is hun bereidheid om hun leven op het spel te zetten in een ver land. In plaats daarvan gaan hun kinderen zich richten op de kunsten en daarna wetenschap. De monumenten van verloren beschavingen dateren uit deze periodes. De helden uit dit tijdperk zijn grote kunstenaars en wetenschappers.
Cultuurrelativisme en fatalisme
Het idee wordt populair dat alle problemen door het menselijk intellect, met andere woorden door debat en praten, op te lossen zijn. Sofisme en drogredenen vervangen opofferingsgezindheid. Seksuele losbandigheid neemt toe. Naarmate de kernideeën die de grondslag vormen voor de beschaving in de vergetelheid raken, neemt ook de verdeeldheid toe. Pessimisme verspreidt zich. De meest bewonderde mensen in dit stadium zijn zangers, acteurs en sportlieden. Van het leven genieten wordt belangrijker dan zich inzetten voor een groter ideaal. De ineenstorting is nu een kwestie van jaren.
Leven we in dit stadium? Of kunnen we ontsnappen aan deze historische wetmatigheid? Op het eerste gezicht ziet het er slecht uit. Veel van de voortekenen kloppen met wat we om ons heen zien gebeuren. Meer recent onderzoek aan onder meer het Chinese Rijk lijkt echter uit te wijzen dat door krachtige hervormers het verval een halt kan toe worden geroepen. En door de bevolking. Laten we ophouden respect te hebben voor mooipraters, lafaards en leeghoofden, en onze echte helden, zij die onze menselijke idealen in de praktijk brengen, weer gaan eren.
De vermoedelijke dader van de moord op de jonge Nederlandse vrouw Anne Faber, Michael Panhuis, was reeds lang bekend gewelddadig en geestesziek. Een geestelijk gezond mens pleegt geen gruwelmoorden. Hoe kunnen we nieuwe slachtoffers in de toekomst voorkomen?
Rechtszaken en straf
Het rechtssysteem is een middel om de maatschappelijk heersende normen dwingend op te leggen. Soms zijn deze normen vanuit visionair standpunt gezien arbitrair of ronduit onzinnig – denk aan het verbod op “groepsbelediging” / discriminatie” (twee jaar, straks vier jaar celstraf maximaal), of aan bescherming van trolpatenten of van het racistische instituut adeldom (iemand die zich jonkheer, baron of graaf noemt en die niet door een in het officieel rasstamboek erkende adellijke dekhengst of fokmerrie is verwekt resp. geworpen kan maar beter een geldboete van categorie 2 (max. 4100 euro) in zijn of haar oude sok hebben liggen). Soms zijn deze normen van essentieel belang voor een menswaardig bestaan. Zoals in dit geval, het Nederlandse verbod op het doden en seksueel misbruiken van medemensen.
Wat is het doel van een straf?
Strafoplegging, nauwkeuriger, het opleggen van juridische maatregelen, is bedoeld om de zogenoemde rechtsorde, de toestand waarin de eerdergenoemde normen allesoverheersend zijn, te beschermen. Dit is zo totalitair en dwingend als het klinkt. De reden dat er uiterst terughoudend moet worden opgetreden met wetten en straffen en deze alleen moeten worden uitgevaardigd om elementaire mensenrechten – zoals het recht op leven en lichamelijke integriteit – in het geding zijn. Dit is hier wel het geval.
Juridische maatregelen hebben de volgende beoogde effecten.
Afschrikking: door een hoge straf wordt de wetsovertreding onaantrekkelijk.
Wraak. Slachtoffers van de wetsovertreding krijgen genoegdoening, zodat ze zelf niet wraak gaan nemen.
Bescherming van de maatschappij tegen de gevolgen van wetsovertreding.
Compensatie van de schade. De heersende rechtsorde kent een hoge waarde toe aan bepaalde objecten, zoals een patent of een adellijke titel. “Slachtoffers” van de schending van de rechtsorde krijgen compensatie.
Wat is het doel van TBS?
TBS, ter beschikking stelling van de staat, zoals de maatregel voluit heet, is een wat vreemde eend in de bijt van bestaande juridische maatregelen. TBS houdt in: het gedwongen verplegen van een ontoerekeningsvatbare veroordeelde verdachte van een ernstig misdrijf. Dit met als doel om de veroordeelde te resocialiseren (m.a.w.: in de bestaande rechtsorde te laten functioneren) zoat de maatschappij beschermd is tegen toekomstige ernstige misdrijven en deze te genezen van de geestesziekte. Dit is dus in feite een vijfde doel van een juridische maatregel. (We zien overigens de laatste jaren steeds meer een trend in deze richting, zoals gedwongen gedragscursussen voor bijvoorbeeld veroordeelde doodrijders).
TBS klinieken zoals Oldenkotte liggen onder vuur wegens wantoestanden. Maar ligt het probleem niet bij het systeem van TBS zelf? Bron: Een Vandaag
TBS of gevangenisstraf?
TBS is in theorie een effectievere maatregel om de maatschappij te beschermen tegen moord en verkrachting dan gevangenisstraf. De straf van levenslang, die in feite neerkomt op een vorm van herroepbare doodsraf, wordt nauwelijks meer opgelegd. Zelfs deze zware straf wordt in de praktijk teruggebracht tot twintig jaar. Nadat een veroordeelde deze heeft uitgezeten loopt deze weer vrij rond. In veel gevallen, zoals in dat van Michael Panhuis, pleegt deze dan een nieuw misdrijf. Anders dan bij gevangenisstraf, wordt een TBS-veroordeelde pas vrijgelaten als de behandelende psychiater van mening is dat de veroordeelde geen gevaar meer vormt. TBS is echter verre van volmaakt. Gevallen waarin een doortrapte crimineel er in slaagde om een psychiater om de tuin te leiden komen vaak in het nieuws – de meerderheid van de TBS’ers gaat weer in de fout. Ook heeft een onschuldige tot TBS veroordeelde een groot probleem: het feit dat hij hardnekkig blijft ontkennen is een bewijs voor zijn gekte.
Wat is de beste oplossing?
Anders dan de kliek die Nederland runt, heb ik persoonlijk weinig boodschap aan de huidige zogenoemde “rechtsorde”, of de corrupte lakeien die dit gekkenhuis regisseren. Het enige wat mij interesseert is of goedwillende medemensen en ikzelf een veilig en menswaardig leven kunnen leiden. Worden vermoord en verkracht draagt hier duidelijk niet toe bij.
Psychopaten en andere plegers van ernstige misdrijven vertonen doorgaans een escalatieladder in hun gedrag. Panhuis, bijvoorbeeld, was al eerder veroordeeld voor een zedendelict en in zijn woonplaats Zeewolde (Flevoland) bekend als een gewelddadige crimineel. Hoe vroeger criminelen in deze escalatieladder worden gestopt, hoe minder leed ze veroorzaken.
Om dit probleem structureel op te kunnen lossen, moeten waarschijnlijk enkele geliefde juridische principes worden bijgesnoeid.
Zo is er de regel dat elke verdachte gelijk is, ongeacht strafrechterlijke historie. Dit is onzin. De veelpleger is niet gelijk aan iemand die voor de eerste keer een misdrijf begaat. Om onverbeterlijke misdadigers vroeg in hun carriére uit te schakelen is er een goed middel: het opleggen van een hoge voorwaardelijke gevangenisstraf, bijvoorbeeld tien jaar, ook bij lichte geweldsdelicten of bijvoorbeld ernstige direnmishandeling. Deze misdrijven zijn vaak het voorportaal voor ergere delicten. Hoge voorwaardelijke straffen zouden iemand als Panhuis in een vroeg stadium gestopt hebben. Hij zou dan pas op veertigjarige leeftijd de gevangenis hebben verlaten. Er moeten aan plegers van gewelds- of zedenmisdrijven daarom veel hogere voorwaardelijke gevangenisstraffen worden opgelegd dan nu. Bij herhaalde overtredingen moeten deze steeds worden verdubbeld, zodat hardnekkige veelplegers pas als grijsaard de gevangenis verlaten – of in een doodskist. Dit is effectiever dan zinloze TBS-behandelingen. Ontoerekeningsvatbaar of niet. Nabestaanden hebben vaak al levenslang.
Ook hebben onschuldig veroordeelden, of politieke gevangenen zoals Erwin Lensink, dan een elementaire kans om rehabilitatie te krijgen. Dat is bij iemand die ontoerekeningvatbaar wordt verklaard wel anders. Dit is de reden dat het bestuurlijk-justitiële apparaat er waarschijnlijk erg happig op is om lastpakken TBS op te leggen.
De mainstream media wereldwijd, vanzelfsprekend inclusief in de Lage Landen, zijn het er alle roerend over eens: de zogeheten Rohingya’s zijn onschuldige slachtoffers van de wrede Burmese/Myanmarese politieke en legerleiding. Zelfs Nobelprijswinnaar Aung San Suu Kyi moet, vinden diverse kopstukken in de mediawereld, haar Nobelprijs inleveren. Wat is er werkelijk aan de hand in de Myanmarese grensprovincie Rakhine?
Wie zijn de zogeheten Rohingya’s?
De groep die zichzelf Rohingya’s noemt, bestaat uit etnisch indo-arische Bengali-sprekende islamieten. Ze zijn etnisch, linguistisch en religieus nauw verwant met de bevolking van het buurland Bangladesh. Volgens historische bronnen zijn ze vrijwel allemaal de nakomelingen van Bengaalse islamieten die in de negentiende en twintigste eeuw, toen Burma nog deel uitmaakte van Brits Indië, uit het huidige Bangladesh naar Burma zijn gemigreerd, alhoewel er ook voor die tijd een (kleine) immigrantengemeenschap bestond. Een belangrijk deel is ook na 1975, toen de bloedige onafhankelijkheidsoorlog van Bangladesh tegen Pakistan plaatsvond, uit Bangladesh naar Myanmar gevlucht of, in de jaren negentig, gemigreerd. Etnisch en linguïstisch gezien, zijn de zogeheten Rohingya’s ononderscheidbaar van de meerderheidsbevolking in buurland Bangladesh. Dit is de reden waarom de Myanmarese overheid ze aanduidt als Bengalen.
Boeddhistische monniken in Myanmar protesteren tegen de agressieve expansionistische politiek, die islamisten voorstaan.
Wat is de geschiedenis van de Rohingya’s?
De huidige burgeroorlog in de Myanmarese deelstaat Rakhine is de laatste in een lange reeks. In 1942 bezette Japan het toen door de Britten gekoloniseerde Birma. De Britten bewapenden de Bengalese immigranten om tegen het Japanse leger te vechten. In plaats van het Japanse leger, vielen de Bengalen de inheemse bevolking van Rakhine aan. Hierbij vielen tienduizenden doden aan beide zijden. Direct na de onafhankelijkheid van (toen nog) Birma poogden Bengaalse opstandelingen om enkele grensgebieden met toen nog Oost-Pakistan, zoals het schiereiland Mayu, deel uit te laten maken van Oost-Pakistan. Deze burgeroorlog duurde tot in de jaren zestig. Het conflict, deze keer in samenwerking met islamistische terreurgroepen uit Pakistan en Maleisië, laaide weer op in de jaren negentig en de jaren 2010. De Rohingya als onschuldige slachtoffers afschilderen, zoals de mainstream media doen, is dus aantoonbaar onjuist en een journalist onwaardig.
Het Burmese gezichtspunt: de Rohingya als Sudetenduitsers
De bevolking van Bangladesh is vergeleken met die van Myanmar (60 miljoen) enorm. In Bangladesh wonen rond de 160 miljoen mensen op een oppervlakte van 3,5 maal Nederland of 5 maal België, waarvan rond de 90 procent uit islamieten bestaat. Als een belangrijk deel van de Bangladeshi’s naar Myanmar migreert, betekent dit het einde van Myanmar. Slechts vijf eeuwen geleden was Bengalen in meerderheid boeddhistisch. Nu worden de laatste boeddhistische gebieden in Bangladesh, de Chittagong Hill Tracts, overlopen door honderdduizenden islamitische migranten uit de rest van Bangladesh.
De Burmezen kennen de geschiedenis van Bengalen erg goed en voelen er weing voor om te eindigen als de Chakma’s en andere boeddhistische minderheden in Bangladesh. Zolang er islamieten in Myanmar wonen, hebben islamitische terroristen een schuilplaats. Ze hebben daarom besloten om deze existentiële bedreiging voor Myanmar in de kiem te smoren.
Het Rohingya probleem in een notendop. Vergelijk het uitpuilende Bangladesh (direct boven de Baai van Bengalen) met het dunbevolkte Myanmar.
Wat er nu met de Rohingya’s gebeurt, is goed te vergelijken met wat er na de Tweede Wereldoorlog met de Sudetenduitsers gebeurde. Ook hier werden de grensgebieden van een land, Tsjecho-Slowakije, gekoloniseerd door etnische Duitsers, een veel groter en sterker buurvolk. In 1938 eiste de toenmalige Duitse dictator Adolf Hitler, dat de door Sudetenduitsers bewoonde gebieden aan Duitsland zouden worden overgedragen. De internationale gemeenschap onder leiding van de Britse premier Neville Chamberlain dwong de Tsjechen om deze gebieden af te staan. Dit betekende het einde van Tsjecho-Slowakije als onafhankelijk land en de aanloop tot de Tweede Wereldoorlog. Om te voorkomen dat dit ooit weer zou gebeuren, verjoegen en vermoordden de Tsjechen de Sudetenduitsers na de Tweede Wereldoorlog.
Het vermoedelijke einde van het Rohingya-conflict
Op ditt moment mengen zich islamistische terreurgroepen, zoals Al Qa’ida, in het conflict. Dit biedt de Myanmarezen een welkom excuus om voor eens en voor altijd af te rekenen met de ’terroristen’, lees: existentiële bedreiging voor het land die de Rohingya’s vormen. Tot nu toe moest Myanmar rekening houden met Amerikaans militair ingrijpen. Als Barack Hussein Obama of Hillary Clinton president was geweest, was dit ook zeker gebeurd. Het lijkt er op dat het land nu het presidentschap van de niet als islamvriend bekendstaande president Donald Trump aangrijpt om ongestraft het voorbeeld van de Polen en Tsjechen te volgen en Rakhine etnisch te zuiveren van de Rohingya’s. Als er geen Rohingya’s meer in Myanmar zijn, hebben de islamitische moedjahedien geen burgerbevolking meer waaronder ze zich kunnen verschuilen. Dit betekent voor Myanmar dat er een vervelend probleem effectief is opgelost.
Bangladesh krijgt er een nieuw, groot probleem blij. Om te beginnen zullen islamisten wraak nemen op de boeddhistische minderheid. Ze kunnen massaal recruteren uit de Rohingya-vluchtelingen die niets meer te verliezen hebben. Deze twee gebeurtenissen zullen Bangladesh destabiliseren. Tot nu toe heeft het land succesvol weerstand geboden tegen de islamisering, dit omdat de Pakistaanse bezetters tijdens de onafhankelijkheidsoorlog op werkelijk beestachtige wijze huis hebben gehouden onder de Bengalese bevolking. Bangladeshi wijzen trots op hun explosief groeiend economie, waar die van Pakistan kwijnt onder soennitische achterlijkheid en bloedig sektarisch geweld. Inderdaad een indrukwekkende prestatie, waarop de ooit straatarme Bangladeshi terecht erg trots zijn. Helaas zal hier vermoedelijk een einde aan komen, als de islamisten de macht grijpen. Dit zal een enorm humanitair drama betekenen.
Een Japanse student bouwde in een half jaar een monsterlijk ingewikkelde mechanische klok. Omzetten van zelfs digitale technologie in analoge vorm blijkt hels moeilijk…
Veel van jullie kennen ongetwijfeld de schrijvende klok. Deze klok, waarvan de bouwbeschrijving op Instructables en Thingiverse te vinden is, schrijft met behulp van een eenvoudige robotarm de tijd. Hieronder de ‘Plotclock’ in actie.
Deze is voor een amateur-electronicus in enkele uren in elkaar te zetten, tenminste, als je toegang tot een 3D-printer hebt voor de onderdelen en drie servomotortjes en een Arduino op de plank hebt liggen. Een Arduino is een chip met ombouw, die (grof gezegd) in feite kan wat met een Commodore 64, MSX of ZX Spectrum kon.
Dit bracht waarschijnlijk Kango Suzuki, een toen 22 jaar oude universiteitsstudent aan de Tohoku University of Art and Design op een idee. Zou deze functionaliteit ook in analoge vorm kunnen worden verwezenlijkt? Hij wijdde een half jaar aan het project. Wat resulteerde was een met gewichten aangedreven klok die puur met behulp van tandwielen en hefbomen elke minuut de tijd schrijft. Zoals uit onderstaand filmpje wel blijkt, is het apparaat monsterlijk ingewikkeld.
Digitale technologie heeft als voordeel, dat deze gemakkelijk is te herprogrammeren. Zo kan de Arduino-klok in principe ook Romeinse, Maya of Hindi-cijfers schrijven, of de tijd in woorden schrijven. Een kwestie van de robotarmen andere bewegingsvectorwaarden meegeven. Dit is programmeertechnisch vrij eenvoudig als je eenmaal een goed wiskundig model hebt van de robotarmen. Voor Suzuki zou dit betekenen dat de klok voor een groot deel herontworpen moet worden, met andere woorden: weken werk. Analoge computers zijn soms te programmeren met dingen als ponskaarten (zoals weefgetouwen en pianola’s).
De analoge klok die elke minuut de tijd uitschrijft. Het kostte Kango Suzuki een half jaar.
Soms denk ik er over na hoe de wereld er uit zou hebben gezien zonder digitale technologie. Waarschijnlijk heel anders dan nu…
De dubbele nationaliteit is een juridisch gedrocht, waardoor er rechtsongelijkheid ontstaat. Ook ontstaan er loyaliteitsproblemen bij mensen met een dubbele nationaliteit.
Turkije-crisis
Er heerste de nodige spanning bij de VVD-partijtop. De PVV stond erg hoog in de peilingen in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen in 2017. Gelukkig kwam daar als een reddende engel de Turkse islamistische president Tayyip Recep Erdogan. Het verloop van de geschiedenis zal u als lezer bekend zijn. Enkele Turkse bewindspersonen probeerden Nederland binnen te komen, waarna Rutte door een landingsverbod en daarna de uitzetting van de Turkse minister van Binnenlandse Zaken enkele dagen voor de verkiezingen kon laten zien, dat hij een krachtdadige leider was. De resultaten zijn bekend: de VVD bleef de grootste partij. Deze affaire heeft ook Erdogan geen windeieren gelegd. Dit stelde hem in staat om Turkije af te schilderen als het slachtoffer van een Europees complot.
Een tweetalig verkeersbord symboliseert de knieval die de Nederlandse overheid maakt voor Turkije. Nu heb ik alleen een Nederlandstalig verkeersbord aangetroffen. Bron: BN
Wat veroorzaakt de integratieproblemen met Turken en Marokkanen?
Waar de mainstream media helaas over zwijgen, is een veel interessantere vraag. Hoe hadden deze problemen voorkomen kunnen worden?
Op weg van Enschede naar Deventer, een van de drie Nederlandse steden waar Turkse stembureaus staan, trof ik afgelopen week een merkwaardig geel verkeersbord aan langs de snelweg. Het bord verwees gebruikers van de snelweg naar de juiste afslag voor het stembureau, waar het Turkse referendum werd gehouden. Een merkwaardig beeld. De Nederlandse overheid faciliteert een vreemde mogendheid – in het verleden nota bene in het Turks – om verkiezingen op haar grondgebied te organiseren. Dit zie je in principe alleen in gebieden die een protectoraat, of kolonie, zijn van een ander land.
Deze borden vormen slechts het topje van de ijsberg. Zo hebben Turkse onderdanen, die in Turkije verblijven, recht op toeslagen die een ziektewetuitkering aanvullen tot het wettelijk minimumloon. Dit volgens het EU-associatieverdrag met Turkije. Nederlandse onderdanen (overigens: waaronder mensen met een dubbele, Turks-Nederlandse, nationaliteit) hebben dit recht niet. Met andere woorden: Turken krijgen hier een voorkeursbehandeling boven Nederlanders.
De Nederlandse overheid erkende tot in de jaren zeventig de dubbele nationaliteit niet. Onder druk van linkse politici is in diverse Europese landen de dubbele nationaliteit ingevoerd, om zo de immigratie en naturalisatie van gastarbeiders eenvoudiger te maken. Tegenwoordig is er een ontmoedigingsbeleid.
Waarom de dubbele nationaliteit afschaffen een erg goed idee is
De rechtsongelijkheid die de dubbele nationaliteit schept, zorgt voor verwarring en onduidelijkheid. Turkse immigranten voelen zich meer Turk dan Nederlander. De dubbele nationaliteit betekent ook, dat Turkse politici Nederland gaan behandelen als hun eigen land en dat een vreemde mogendheid steeds meer een vinger in de pap krijgt. De dubbele nationaliteit heeft geen voordelen voor Nederland, alleen nadelen. Deze affaire toont eens te meer aan, dat de dubbele nationaliteit een juridisch gedrocht is dat zo snel mogelijk moet verdwijnen.
In Nederland en België rijzen de huizenprijzen de pan uit. Zonder huursubsidie zouden huishuren meer dan de helft van een minimuminkomen uitmaken. Dat het slimmer kan, bewijst het Amerikaanse Open Building Institute. Ze slaagden erin een prototype zero-energy huis te ontwikkelen dat minder dan 25 000 Amerikaanse dollar kost.
Bouwplan van een off-grid huis dat voor slechts 25000 Amerikaanse dollar gebouwd kan worden.
Als er één sector binnen de Nederlandse samenleving werkelijk om smeekt om grondig ‘disrupted’ te worden, is het wel de huizenmarkt. In de rest van Europa zijn mensen gemiddeld slechts 15% van hun inkomen aan woonlasten kwijt, hier een derde. Als we de norm voor bedrijfsgebouwen van een afschrijving van 1% per maand hanteren en 300 euro per maand aan woonlasten, de norm elders in Europa, als leefbaar wordt gezien, zouden huizen ongeveer 30 000 euro per kostwinner moeten kosten.
Dat kan ruimschoots met dit nieuwe huis, dat als extra bonus ook geheel off-grid en zero-emission is. Met andere woorden: de energierekening is extreem laag. Omdat de VS zuidelijker ligt dan de Lage Landen en in de winter veel meer zonneschijn kent, is bij ons in de winter toch een aanvullende stroombron, zoals biogas in combinatie met een compacte warmte kracht koppelingscentrale, nodig. Dit zou tegelijkertijd het huis kunnen verwarmen. Dit vereist wel een praktische instelling. Op dit moment zijn er vele nieuwe materialen ontdekt, waarmee bouwen veel eenvoudiger wordt. Hieronder een inspirerende samenvatting.
Bijzonder aan dit huis is dat het onderdeel is van een compleet open-source ecosysteem van modules, zoals een aquaponisch teeltsysteem (waardoor je altijd verse groenten en vis bij de hand hebt) en drinkwaterzuivering. Alle modules worden van lokaal verkrijgbare materialen gemaakt. Het is mogelijk om te beginnen met een klein, goedkoop huis en dat uit te bouwen tot een veel groter huis.
De bedenker, Marcin Jakubowski, bedacht dit systeem om een volkomen duurzaam, hernieuwbaar industrieel ecosysteem te ontwikkelen. Dit is techniek die geen high-tech materialen als input nodig heeft. Het systeem is in de huidige vorm nog incompleet. Zo moet er nog mijnbouw en raffinage plaatsvinden met traditionele techniek. De filosofie achter dit ecosysteem wordt in onderstaande video uitgelegd.
De mogelijkheid om een klein huis eindeloos uit te kunnen bouwen tot groot huis heeft als enorm voordeel dat je al vanaf het begin onderdak hebt. In Nederland ben je dan gedwongen tot die tijd in een duur huurhuis te wonen en met veel pijn en moeite een hypotheekverstrekker te vinden, waarna je tot je pensioen tot over je oren in de schulden zit. Dat kan en moet slimmer. We verdienen domweg beter dan deze gedwongen winkelnering. Onze planeet gaat er aan kapot, zo ook de werkende lagere en middenklasse van Nederland en België.
