Zijn we als aardbewoners klaar voor contact met buitenaardse wezens?
Persoonlijk denk ik van wel. We delen deze planeet immers met vele niet-menselijke wezens. Of we dat altijd even respectvol doen is uiteraard de vraag, een gestroopte olifant of afgeslachte walvis zal daar waarschijnlijk anders over denken. Op zich hoeft de gedachte dat er buiten de aarde leven voorkomt, of zelfs intelligent leven, ons aardlingen niet heel erg te schokken. Per slot van rekening kwam er ook geen massale waanzin opzetten toen bleek dat er ten westen van Europa een ander, tot dusver onbekend continent lag. De kans is niet denkbeeldig dat we dit heelal delen met niet-aardse soorten. Hoe zouden we daar psychologisch op reageren?
De ingewikkeldste maatschappij buiten de aardse dampkring bestaat uit zes astronauten op het ISS, die gedurende hun verblijf een soort communistische maatschappij vormen. Daar gaat, gezien de ambitieuze plannen van Paypal-grondlegger Elon Musk en andere ruimtevaartpioniers de komende jaren verandering in komen, wat betekent dat er economisch verkeer zal ontstaan. Paypal wil alvast als eerste betaalmaatschappij op de toekomst voorbereid zijn. Hoe ziet Paypal betalingen in outer space voor zich?
Betalen in de ruimte
Een eerste probleem waar je bijvoorbeeld aan kan denken is de vraag welke munteenheid je gebruikt. Dit kan een aardse munteenheid zijn, zoals de dollar of de euro, of wellicht een nieuwe muntsoort. Een veel lastiger probleem is synchroniciteit. Op aarde gebeurt verificatie van een betaling in een fractie van een seconde. Logisch ook: in een seconde kan licht rond de 7,5 maal rond de aarde reizen. In de ruimte wordt dat een ander verhaal. In het aarde-maan stelsel kan licht in principe binnen 1,5 seconden de maximale afstand overbruggen. Betalingen zullen vrijwel onmerkbaar vertraagd zijn.
Computerspelletjesmakers speculeren al decennia op de mogelijkheden voor handeldrijven met aliens.
Maar wat bij een ruimtehotel in het L2-Lagrangepunt (de positie achter de aarde waar de zwaartekracht van aarde en zon even sterk zijn op ongeveer 1,5 miljoen km afstand)? Of bij een transactie in de planetoïdengordel op vele lichtminuten afstand? Wat als er tussentijds een heftige schommeling heeft plaatsgevonden in de wisselkoers? Als asteroïdemijnbouw echt op gang gaat komen, waar enkele grote commerciële partijen nu voor tekenen, zullen er enorme transacties plaats gaan vinden. Of stel dat NASA er in slaagt een werkende warp drive te bouwen? Relativistische effecten gaan dan een grote rol spelen. Wat geldt als de tijd dat de transactie plaats heeft gevonden? Het licht doet er acht jaar over om van Aarde naar Alpha Centauri, de dichtstbijzijnde ster (in feite een samenstel van drie sterren), en weer terug te reizen.
Handeldrijven met aliens
In dit project werkt Payal samen met de non-profitorganisatie SETI Institute. SETI, voluit Search for Extra Terrestrial Intelligence (zoektocht naar buitenaardse intelligentie), Als er in de ruimte inderdaad buitenaardse beschavingen actief zijn, is SETI de meeest aangewezen partner om mee samen te werken. Vermoedelijk zal dit samenzweringstheoretici, die veronderstellen dat NASA contacten met buitenaardse wezens geheim houdt, gaan inspireren. Er zijn verschillen in element- en isotoopsamenstelling tussen het zonnestelsel en andere sterren.
Interstellaire handel
Voor interstellaire handel zal informatie echter veel interessanter zijn voor de handel dan welke stof ook. Gegeven voldoende energie en de juiste informatie, is ieder atoomelement te fabriceren door atoomkernen en/of subatomaire deeltjes te laten fuseren. Informatie, bijvoorbeeld het exacte DNA van bepaalde levensvormen of technieken en filosofische ideeën, is echter inherent waardevol en zeer licht in verhouding tot de waarde. In een kilogram materie met atomaire opslag is meer informatie op te slaan dan er nu op aarde voorhanden is.
Interessante informatie uit een vrij bijzondere bron. In de volgende lezing legt Darryl Anka wat meer uit over hoe hij een channel werd voor een intelligente buitenaardse entiteit, hoe hij er zelf tegenaan kijkt en hoe hij tegen de persoonlijkheid die hij channeled Bashar aankijkt.
Vervolgens volgt een interessante lezing waarin de basis bestaande uit de vier wetten van het universum voorbij komen daarna gevolgd door een vraag en antwoord sessie waarin vele interessante zaken aan bod komen.
O.a. zaken als wie zijn we, wat doen we hier, wat is de zin van het leven? Maar ook zaken over “goed en slecht”, de mechansimen van tijd, hoe mensen beter in harmonie met zichzelf en elkaar kunnen leven komen aan bod. Zelfs vragen over de invloed van DMT en of het mogelijk is contact te hebben met buitenaardse intelligente beschavingen worden zo goed mogelijk beantwoord door Bashar in deze sessie met de titel: Tranformation Matters.
Persoonlijk heb ik geen idee over wat ik van de oorsprong van de informatie moet geloven maar de informatie zelf is dusdanig interessant en vernieuwend dat ik het graag hier op visionair deel. De totale lezing bestaat uit 16 delen die hier als mp3 gepresenteerd worden. In het eerste en tweede deel volgt vooral een technische uitleg van het proces, vanaf deel 3 begint de sessie met Bashar en komt een overvloed aan onderwerpen met de interessante gezichtspunten van Bashar hierop aan bod.
Ik zou persoonlijk iedereen aanraden om iig de eerste drie delen te luisteren en daarna te kijken of het informatie is wat voor je persoonlijk interessant genoeg is om eventueel verder te luisteren of niet. (Eventueel is de gehele lezing hier als .rar bestand te downloaden)
Dit is slechts 1 lezing van Bashar door Darryl Anka. Voor de mensen die dit aanspreekt is er op de website van Darryl Anka met Bashar meer informatie te vinden: bashar.org. En een zoekopdracht bij torrentz.eu levert ook het nodige materiaal op.
There is only the understanding of the thing that needs to be taught to every child on the planet, and that is the knowledge that every single individual on this planet is already powerful as he or she needs to be to create any reality desired, without having to hurt yourself, or anyone else, to get it. That’s how powerful you are.
Ons zonnestelsel kent een, volgens sommigen twee planeten in de bewoonbare zone: de aarde en, misschien, Mars. Stel dat de aarde buurplaneten had gehad met intelligent leven? Gliese 667c bewijst dat het mogelijk is.
Zonsondergangen op planeten rond Gliese 667C zijn waarschijnlijk erg spectaculair. Bron: NASA
Drie levensvatbare planeten
Op ongeveer 22 lichtjaar afstand ligt de rode M-dwergster Gliese 667c, die deel uitmaakt van een groep van drie sterren. Planeetonderzoekers ontdekten al eerder drie planeten om deze ster, waarvan een in de levensvatbare zone. Uit nieuwe waarnemingen en berekeningen blijkt nu dat er in totaal zeven planeten rond de ster draaien, waarvan maar liefst drie in de bewoonbare zone, de zone rond een ster waarbinnen vloeibaar water op planeetoppervlakken kan voorkomen.
Spectaculair uitzicht
Het uitzicht vanaf een van de planeten zal met de nabije dubbelsterren spectaculair zijn. Ook zal dit zonnestelsel een stuk spannender zijn dan dat van ons. Wij mogen hier al in onze handen knijpen als we sporen van eencellig leven op Mars ontdekken, maar het planetenstelsel rond Gliese 667 C kent maar liefst drie planeten in de bewoonbare zone. Dat betekent dat het heel goed mogelijk is dat op alle drie van deze planeten complex leven voorkomt. Als een van de drie planeten inderdaad intelligent leven voort heeft gebracht, zullen ruimtevaarders van dit buitenaardse ras twee buitenwereldse ecosystemen kunnen ontdekken.
Woeste monsters?
Hier op aarde kennen we al de nodige merkwaardige schepsels, maar een buitenaardse oerwoudplaneet, een Duin-achtige woestijnplaneet, een oceaanplaneet, een superaarde met verpletterende zwaartekracht en een atmosfeer als soep of wellicht een planeet in de greep van een ijstijd zullen een vruchtbare omgeving vormen voor unieke levensvormen die we ons mogelijk niet voor kunnen stellen. Kortom: de spannende ruimtevaartverhalen van begin vorige eeuw over avonturen in de oerwouden van Venus en de woestijnen van Mars, hebben misschien wel hun pendant op deze planeet…
De Keplermissie heeft reeds vele nog onontdekte exoplaneten opgespoord, maar je kan met de gegevens ook iets anders: buitenaardse beschavingen opsporen. Astronoom Geoff Marcy kreeg een donatie uit een wel heel onverwachte bron om zijn non-mainstream onderzoek mogelijk te maken. Staan we op de drempel van het grootste nieuws denkbaar?
Steve Bowers van Orion’s Arm construeerde dit model van een Dysonschil in aanbouw.
Aliens zoeken
Zijn we alleen in het heelal? De enorme grootte van het heelal en de ontelbare hoeveelheid bewoonbare exoplaneten in het heelal maken dit onwaarschijnlijk. Het is echter vrijwel ondoenlijk om een buitenaardse beschaving die ongeveer even ver is gevorderd als de aardse, op te sporen. Voorbij enkele tientallen lichtjaren veranderen ook de radiosignalen van de aardse zendmasten in onbegrijpelijke signalen en als de afstanden toenemen, honderden tot duizenden lichtjaar, wordt zelfs dat ondoenlijk. De zaak verandert echter voor beschavingen die ons enkele honderden jaren of verder voor zijn. Althans, dat vermoeden onderzoekers, die met wetenschappelijke uitgangspunten naar buitenaardse beschavingen zoeken.
De vijf trappen van Kardashev
Als we de historie van onze eigen enigszins intelligente, maar weinig wijze soort raadplegen, valt op dat een toenemende ontwikkeling een toenemend energieverbruik oplevert. De Russische astrofysicus Kardashev gebruikte dit als uitgangspunt voor zijn model. Volgens zijn model (zie “De vijf trappen van Kardashev”) zijn er vier (of vijf) trappen, alle gerangschikt naar energieverbruik. Een Kardashev-I beschaving oogst alle energie die beschikbaar is op een planeet, Kardashev-II alle energie in een zonnestelsel, Kardashev-III oogst de energie in een compleet sterrenstelsel en Kardashev-IV alle energie in het waarneembare heelal. Sommige denkers veronderstellen dat er ook Kardashev-V beschavingen kunnen bestaan, beschavingen die ook de energiebronnen uit andere heelallen kunnen aftappen en hiermee kunnen overleven als hun oorspronkelijke universum ten onder gaat. Onze beschaving vangt maar een fractie op van alle beschikbare energie op aarde en is dus nog niet eens een Kardashev-I beschaving.
Dofgloeiende schil
Dergelijke beschavingen laten uiteraard de nodige sporen achter. Zo vinden we op aarde af en toe overblijfselen van verdwenen culturen. Hoe groter in omvang en hoe verder ontwikkeld deze beschaving was, des te omvangrijker zullen deze sporen zijn. Van een Kardashev-II beschaving, een beschaving die de energiebronnen van een compleet planetenstelsel af kan tappen, zullen de tekenen zelfs met een gevoelige telescoop waarneembaar zijn. Om alle energie van een ster te oogsten, moet je deze omgeven met zonnepanelen. Nadat de vrije energie gebruikt is, wordt de afvalwarmte uitgestraald. Een ster omringd door een Dysonschil van deze zonnepanelen is dus waarneembaar als een in het infrarood opgloeiende stofwolk of nevel. Exoplanetenjager Geoff Marcy (zie dit vorige artikel) heeft nu een onderzoeksbeurs ontvangen van de Britse christelijke Templeton Foundation om Dysonschillen te vinden, aldus Paul Gilster op Centauri Dreams, het nieuwsforum van de Tau Zero Foundation (een stichting die de mogelijkheden voor reizen naar andere sterren onderzoekt).
Als een ster omringd wordt door een Dysonschil zal dat gevolgen hebben voor het sterrenspectrum en de lichtsterkte. Er zal het nodige licht weggevangen worden, zodat de ster zwakker zal lijken te schijnen dan een ster van deze klasse. Marcy wil nu duizend door Kepler opgespoorde planetenstelsels onderzoeken op sporen van Dysonschillen. Ook wil hij laserbundels proberen op te sporen, omdat volgens hem lasers de meest effectieve methode zijn om boodschappen van het ene sterrenstelsel naar het andere te versturen.
De meeste evolutionair biologen geloven dat het leven zich lijkt te ontwikkelen tot ingewikkelder levensvormen, omdat er domweg meer mogelijkheden zijn voor een plantensoort of diersoort om ingewikkelder te worden dan om eenvoudiger te worden. Maar is dat de enige reden? Steeds meer gegevens pleiten voor het tegendeel.
Traditionele kijk: we zijn het product van toeval
Volgens de vooraanstaande paleontoloog wijlen Stephen J. Gould is evolutie een geheel door toeval gestuurd proces. Als een ander dier dan de voorouder van de dino’s de vernietigende ramp aan het einde van het Perm had overleefd, hadden zich nooit dino’s en dus ook nooit vogels ontwikkeld. De wereld zou er heel anders uit zien en mensen zouden waarschijnlijk niet voorkomen. De processen die ten grondslag liggen aan evolutie, het recombineren van genen, mutaties en veranderingen in de leefomgeving (waarvan extinction level event natuurrampen een extreem voorbeeld zijn), worden geheel door toeval gestuurd. We maken onszelf wijs dat we het toppunt van evolutie zijn, maar dat is onzin, aldus Gould. Onze voorouders hebben domweg meer geluk gehad dan uitgestorven soorten. Er zijn meer manieren om iets toe te voegen dan om iets weg te halen, daarom lijkt het alsof het leven steeds ingewikkelder wordt. De meeste evolutionair-biologen delen deze kijk. Maar klopt dat wel?
Kauwachtigen als de raaf zijn ongeveer even slim als apen.
Evolutionaire vooruitgang duidelijk waarneembaar
Als we als buitenstaander naar de ontwikkeling van leven kijken zien we een duidelijke ontwikkeling, een toename in complexiteit en verbetering in biologische functies. Ooit was alle leven eencellig. Nu bevatten de grootste organismen tientallen biljoenen cellen. Ook zijn er nu veel meer celtypen in een organisme, van één in een bacterie tot 120 in een zoogdier. De gemiddelde hersengrootte in hogere dieren is nu hoger dan ooit in de geschiedenis van de aarde. Een van de slimste dieren aan het einde van het tijdperk van de dino’s, de roofdino Troödon, had hersens zo groot als een duivenei. Er zijn nu meerdere soorten uit heel verschillende ordes, variërend van octopussen tot papegaaien, die een indrukwekkende intelligentie hebben ontwikkeld. Met als voorlopige hoogtepunt onze eigen soort, de voor zover we weten eerste soort die in staat is om een technisch geavanceerde samenleving op te bouwen.
Een klein groepje dissidente evolutiedeskundigen denkt daarom dat evolutionaire vooruitgang wel degelijk bestaat en formuleren het proces in theoretische termen. Ze hopen aan te kunnen tonen dat Gould er naast zat en dat bepaalde vormen van vooruitgang niet op toeval of illusie berusten, maar een logische en noodzakelijke ontwikkeling vormen. Slagen ze in hun opzet, dan betekent dit een ingrijpende wijziging in de bekende evolutietheorie.
Hiervoor geven ze vier argumenten.
Wat is vooruitgang?
Het eerste argument is: we moeten op een andere manier naar vooruitgang kijken. Niet alle vooruitgang is een toename in complexiteit. Vaak zelfs integendeel – veel parasieten zijn succesvol omdat ze lichaamsfuncties verliezen. Astrofysicus Eric Chaisson van Harvard denkt dat we uit moeten gaan van energiestroomdichtheid als maat voor progressie. Een ster als de zon produceert per gram bijvoorbeeld 0,2 microjoule per seconde, een kamerplant 300 tot 600 microjoule, meer dan duizend maal zoveel. Alleen omdat sterren zo groot zijn, schijnen ze zo helder. Het menselijk lichaam produceert 2000 microjoule per gram per seconde, jagers-verzamelaars 4000 microjoule per gram per seconde en onze moderne maatschappij 200 000 microjoule per gram per seconde (Complexity, vol 16, p 27). Op een logaritmische schaal zie je een duidelijk stijgende lijn.
Thermodynamica: complexiteit onvermijdelijk
Het tweede argument heeft betrekking op thermodynamica. De algemene teneur van de Tweede Hoofdwet van de thermodynamica is erg pessimistisch: elk gesloten systeem (zoals ons heelal) streeft naar maximale wanorde, dus wordt op den duur onleefbaar. Geen wonder dat veel mensen zich afvragen waarom er überhaupt leven is ontstaan. Immers, leven creëert orde waar eerst wanorde is. Het antwoord is: er zijn plaatsen in het heelal, zoals ons zonnestelsel, waar er een energiegradiënt is: de oppervlakte van de zon is veel heter dan het aardoppervlak (dat weer veel heter is dan de temperatuur van de ruimte). Dit vormt een bron van vrije energie die omgezet kan worden in complexiteit en orde.
Vleugels en intelligentie onvermijdelijk
Argument drie is convergente evolutie. Zowel octopussen, gewervelde dieren als vier andere diergroepen beschikken over vrijwel dezelfde cameraogen maar behoren tot totaal verschillende diergroepen. Zowel de nu uitgestorven pterodactylen, vleermuizen als vogels ontwikkelden vleugels. Klassieke voorbeelden van convergente evolutie: verschillende organismen in een vergelijkbare omgeving zullen zich toch op vergelijkbare wijze ontwikkelen. Klaarblijkelijk zijn veel evolutionaire uitkomsten niet toevallig maar onvermijdelijk en geldt dat ook voor dingen als gedachten, maatschappijen en technologieën. Al eerder genoemd is de ontwikkeling van opmerkelijk hoge intelligentie in sterk verschillende diersoorten. Kraaiachtigen en primaten behoren tot totaal verschillende diergroepen en kunnen gereedschappen gebruiken, bedrog plegen en ingewikkelde sociale groepen vormen. Kortom: waren wij mensen ze niet voorgeweest, dan hadden heel goed geëvolueerde kraaien of papegaaien in plaats van mensen dit onderwerp kunnen bespreken.
Sommige denkers hebben gespeculeerd over een intelligente dino-soort.
‘Catastrofes niet allesbepalend’
Argument vier is het weerleggen van catastrofisme, een geliefd argument van de school van Gould. Vernietigende natuurrampen als een asteroïdeinslag of een gammaflits die de aarde treft, laten maar enkele individuen in leven. Uiteraard zet dit de evolutie behoorlijk en onvoorspelbaar op zijn kop. Was de asteroïde die de dino’s wegvaagde niet neergekomen, dan waren er geen niches vrijgekomen voor zoogdieren en hadden zich geen slimme, gereedschap gebruikende aapachtigen kunnen ontwikkelen. Simon Conway Morris, paleontoloog van de Universiteit van Cambridge, weerlegt dit met een beroep op convergente evolutie. En inderdaad: de zoogdieren aan het einde van het Trias waren ongeveer even slim als Troödon. Intelligente dino’s zijn dus verre van onmogelijk – kraaien en papegaaien bewijzen dit.
Morris gaat verder. Stel, de rampasteroïde van Chicxulub had ons gemist. Dan, 30 miljoen jaar later, was alsnog het tijdperk van ijstijden begonnen en had het koude klimaat de dino’s teruggedrongen tot de tropen. Dit had alsnog ruimte opengelaten voor zoogdieren en vogels. Het gevolg: deze hadden zich alsnog kunnen ontwikkelen tot gereedschapsontwikkelde soorten en met de dino’s zou het net zo afgelopen zijn als met de mammoet, aldus hem. Overigens waren dino’s wel degelijk warmbloedig en zijn grote dieren in een koud klimaat juist in het voordeel.
Toch de kroon op de schepping?
Als deze vier argumenten overeind blijven, zou dit betekenen dat de evolutietheorie een stuk uitgebreider wordt. Vooruitgang wordt zo onvermijdelijk. Hoewel de einduitkomst niet te voorspellen is, zal deze toch in grote lijnen lijken op de wereld van nu. Een dergelijke nieuwe evolutietheorie zou ook korte metten maken met creationisme en intelligent design. Immers, er is nu een logische en natuurlijke verklaring voor de ontwikkeling van complexiteit zonder dat een beroep hoeft ter worden gedaan op een hogere of buitenaardse macht. Ook maakt dit onze rol anders. We zijn dan wel degelijk het onvermijdelijke hoogtepunt van een evolutionaire ontwikkeling.
Terwijl het heelal steeds sneller naar een duister armageddon reist, kan je je de vraag stellen: hebben we een toekomst?
Steeds toenemende kosmische uitzetting
De laatste drie miljard jaar is er wat vreemds aan de hand. De langzaam afremmende expansie van het heelal door de zwaartekracht werd plotseling weer versneld. De versnelling neemt zelfs steeds verder toe. Niemand die weet wat de oorzaak is, maar het lijkt veel weg te hebben van een langzaam op hol slaande kosmologische constante lambda, de ‘donkere energie’.
De drie mogelijke scenario’s voor het einde van het heelal: de Grote Krak, de even akelige Big Rip of eeuwig doorgaande uitzetting, waarbij sterren veranderen in ijskoude sintels. Bron
Vergevorderde beschaving is waarneembaar als astronomische anomalie
Het raadsel blijft. Als er buitenaardse wezens bestaan,waarom staan ze dan niet hier of nemen we hun sporen waar? Zelfs een buitenaardse soort die zich beperkt tot het eigen zonnestelsel, zal de ster een opvallend uiterlijk geven.
Gewoonlijk bevinden zich alleen rond jonge T Tauri-sterren stofschijven en stofwolken. Bij oudere sterren is dit stof samengeklonterd tot kometen, asteroïden en planeten. Wordt er dus een stofwolk rond een oudere ster ontdekt, dan kan dit een teken zijn dat er zich een vergevorderde beschaving (bijvoorbeeld Kardashev-II) rond de ster bevindt, die het licht van de ster oogst (de andere verklaring is de botsing van twee planeten).
Oorverdovende stilte
Tot nu toe hebben we nog geen tekenen van dergelijke sterren ontdekt. Of van andere, echt onverklaarbare, kosmische anomalieën. Wat vooral opvalt is de oorverdovende stilte in het heelal. Wat is de reden dat we geen buitenaards leven waarnemen?
Wat als het heelal op het punt van de ondergang staat?
Wellicht is de versnelde uitzetting van het heelal een teken dat het heelal zoals we dat kennen zijn langste tijd gehad heeft. Het leven is een entropisch proces en heeft daarom een tijdpijl nodig. Als de tijd stilstaat,of als er geen tijd meer is, is het leven zoals we dat kennen niet meer mogelijk. Volgens sommige natuurkundigen is het over enkele miljarden jaren zover. Kortom: het is een goed idee om voor die tijd te verdwijnen uit dit heelal.
Zouden aliens op de vlucht zijn voor de ondergang van dit heelal? Stel, er bestaat een methode om van het ene heelal naar het andere te reizen. Sommige natuurkundige theorieën – bepaalde interpretaties van de kwantummechanica, snaartheorie en nog enkele andere – stellen dat er naast dit heelal, nog meer heelallen zijn.
Herbergzamer heelal
Wellicht zijn de buitenaardse wezens gevlucht naar een ander heelal,waar de leefomstandigheden gunstiger zijn dan hier (zeker over een paar miljard jaar). De stervorming in de Melkweg en andere sterrenstelsels is vrijwel gestopt omdat de versnelde uitzetting van het heelal de toevoer van gas uit de intergalactische ruimte stop heeft gezet.
Gevlucht voor het Einde der Tijden?
Stel, er bestaat een parallel heelal waarin er geen of een veel zwakkere donkere energie bestaat. Hierin zou de stervorming voor tientallen miljarden jaren doorgaan. Een andere mogelijkheid is dat door de steeds sterkere donkere energie het reizen tussen andere heelallen steeds moeilijker werd en dat daarom alle buitenaardse intelligenties voor die tijd maakten dat ze uit dit heelal wegkwamen. Sterven is een natuurlijk gevolg van het leven, maar leven zonder hoop voor jezelf of je nageslacht is een lot, erger dan de dood.
Stel je bent een hoogbegaafde alien met reisplannen. Helaas voor je, ben je een octopus en is je thuiswereld een eindeloze oceaan. Naar uit recent onderzoek blijkt, hebben wij als aardbewoners de nodige mazzel gehad. Wat als intelligent leven op grote schaal voorkomt, maar de buitenaardse wezens niet in staat zijn van hun planeet te ontsnappen? Een aantal scenario’s.
Als een buitenaardse wereld nauwelijks metalen bevat, wordt het voor aliens moeilijk hun planeet te verlaten.
Om aan een planeet als de aarde te kunnen ontsnappen, moet een enorm hoge ontsnappingssnelheid bereikt worden (op aarde: 11,2 km per seconde) of moet het ruimtevaartuig tijdens de reis omhoog versnellen, bijvoorbeeld via een raket of elektromagnetische versnellingsrail. Om voldoende snelheid te krijgen moet er heel veel energie in een kleine plaats geconcentreerd worden. Dat vereist geavanceerde, sterke materialen, dus behoorlijk wat technisch vermogen.
Oceaanplaneet
Als een wereld geheel overdekt is met een oceaan, zijn intelligente ruimtewezens zwaar gehandicapt. Metaalbewerking en het bereiken van hoge temperaturen in het algemeen, is in een waterrijke omgeving vrijwel onmogelijk. Erg veel meer water dan nu is er niet voor nodig om een oceaanplaneet te vormen. De gemiddelde hoogte van het land op aarde is maar een paar honderd meter. De zeeën zijn gemiddeld 3790 meter diep. Als er tien procent meer water was geweest, waren er slechts enkele eilandjes geweest.
Metaalarme superaarde
Planeten en grote manen differentiëren bij hun ontstaan. Bij dit proces scheiden de zware en lichte bestanddelen van de planeet zich van elkaar. Het metaal zakt naar beneden, de kern in, terwijl lichter gesteente naar boven komt drijven en de mantel en korst vormt. Hoe groter de planeet, hoe sterker dit proces plaatsvindt. In feite zitten er van nature in de korst van de aarde nauwelijks zwaardere metalen dan aluminium en wat ijzer. Alleen door een meteorietenbombardement meer dan drie miljard jaar geleden is de aarde voorzien van metalen als goud en uranium.
Sterren onzichtbaar
Stel dat op een buitenaardse planeet de atmosfeer veel dichter is dan die op aarde of, wat ook kan, veel vochtiger. Sluierbewolking zou dan de sterren en in extreme gevallen zelfs de zon onzichtbaar maken. Er is zelfs veel kans dat wezens op een dergelijke planeet gebruik maken van geluid in plaats van licht, zoals vleermuizen op aarde of dolfijnen onder water. Een buitenaards wezen dat niet in staat is om sterren waar te nemen zal nooit de behoefte voelen op reis te gaan, of uit proberen te zoeken wat er achter de lichtjes schuil gaat.
Wat denken jullie? Hopeloze zaak? Of zouden er toch manieren zijn waarop ondernemende aliens kunnen ontsnappen van dit soort werelden?
Er bestaan technologieën en informatie waarvan je liever niet wil dat mensen die daar niet mee om kunnen gaan, er over kunnen beschikken. Denk aan kennis om een atoombom in elkaar te zetten. Zou je deze informatie zo kunnen beveiligen dat alleen mensen die voldoende wijs en intelligent zijn, er bij kunnen? Zouden buitenaardse wezens een vergelijkbare strategie hanteren? Is dat misschien de reden dat we nog geen bezoek hebben?
Wij mensen hebben reeds laten zien uiterst onverantwoordelijk met dodelijke technologie om te springen.
Met grote macht komt grote verantwoordelijkheid. Helaas, zo wijst de menselijke geschiedenis uit, wil het bij de bezitters van die macht nog wel eens aan dat verantwoordelijkheidsgevoel ontbreken. Dodelijke technieken worden al snel misbruikt om de meest afschuwelijke massavernietigingswapens te ontwikkelen, denk bijvoorbeeld aan de beide wereldoorlogen. Kortom: beschik je over vergevorderde kennis waarmee veel onheil is aan te richten, dan ligt het voor de hand om te voorkomen dat dit ellende aan kan richten. Voor kleine kinderen is er bijvoorbeeld de kindveilige dop ontwikkeld. Deze dop moet tegelijkertijd ingedrukt en gedraaid worden om hem te openen. Alleen mensen die kunnen lezen kunnen de instructies op de dop lezen. Daardoor is de kans vrij klein dat kleine kinderen er achter komen hoe de dop kan worden geopend. Zouden er veiligheidsdoppen op hoger niveau bestaan?
De uitvinders van de atoombom waren geen domme mensen. Ze wisten exact wat de gevolgen zouden zijn van de ontwikkeling van een wapen, zo dodelijk en zo buiten het voorstellingsvermogen van mensen dat Robert Oppenheimer de Bhagavad Gita aanhaalde: ‘Ik ben de dood geworden, de vernietiger van werelden’. Veel ontwikkelaars van de atoombom, geconfronteerd met de allesvernietigende effecten van het wapen, werden later overtuigde pacifisten. Helaas zijn dictators of andere politici dat niet en zijn zij degenen die uiteindelijk beslissen wat er met een wapen gebeurt. Kortom: je zal een systeem moeten bedenken dat zo goed is dat deze kennis alleen door een vreedzame beschaving wordt ontdekt en toepasbaar is.
Mogelijk kan je gebruik maken van een zeer ingewikkelde versleuteling, die alleen door een computer die krachtig genoeg is verbroken kan worden. Een andere oplossing is de versleuteling te laten bestaan uit een probleem, dat alleen door middel van inzicht is op te lossen. Een inzicht dat garandeert dat de toepasser ervan niet meer de behoefte heeft de kennis op destructieve wijze toe te passen. Zouden buitenaardse wezens er op wachten tot wij dat inzicht opdoen en dan pas contact met ons zoeken? Hindoes geloven dit, waarbij goden de rol spelen van buitenaardse wezens. Alleen een wijze met voldoende inzicht kan de ketenen van maya, versluiering, doorbreken waardoor hij in staat is de ultieme realiteit – met de goddelijke krachten die daarbij horen – te doorzien.
Of staan we er toch helemaal alleen voor, de eerste bewuste kinderen van ons melkwegstelsel, en is aan ons te taak heen te gaan, ons te vermenigvuldigen en de Melkweg eigenhandig te laten bloeien van intelligent leven? Vragen waarop bij mijn weten nog niemand een antwoord heeft.
Dolfijnen hebben zwaardere hersens dan mensen. We weten al dat dolfijnen zeer intelligent zijn. Zullen wetenschappers er nu in slagen de dolfijnentaal te ontraadselen?
Communiceren met dolfijnen
Uit eerdere onderzoeken is al bekend dat dolfijnen zelfbewust zijn en behoorlijk intelligent. Er zijn talrijke verhalen bekend van dolfijnen die menselijke schipbreukelingen hebben gered en de dieren vormen vaak affectieve banden met mensen. Van de veel grotere potvissen is al bekend dat ze individuele namen hebben en elkaar identificeren. Veel onderzoekers vermoeden dat dolfijnen een taal hebben die mogelijk net zo ingewikkeld is als die van mensen.
Hopelijk zal het misbruik dat de Amerikaanse marine nu maakt van dolfijnen om mijnen op te sporen, stoppen als ondubbelzinnig is aangetoond dat de dieren een hoogontwikkeld bewustzijn hebben.Dolfijnentaal
Het is in de zestiger jaren al gelukt om via symbolen met dolfijnen te communiceren. In de jaren negentig en later ontdekten Denise Herzing, oprichtster van het Wild Dolphin Project in Jupiter, Florida en haar collega’s dat dolfijnen over de honderd “woorden” (pictogrammen) kunnen begrijpen en hier eenvoudige zinnen mee kunnen maken. Dolfijnen konden in de experimenten ook dingen van mensen gedaan krijgen. Dit leidde tot veel meer successen. Het probleem: symbolen (of de geluiden die het indrukken van toetscombinaties opwekken) zijn niet de natuurlijke taal van dolfijnen. Onderzoekers vermoeden dat deze uit geluiden, zoals die ze voor echolocatie gebruiken, bestaat.
Patroonherkenning
Op dit moment wordt door Herzing geëxperimenteerd met een patroonanalyser, ontwikkeld door de kunstmatige-intelligentie onderzoeker Thad Starner van het Georgia Institute of Technology in Atlanta. Het toepasselijk genaamde CHAT-project (Cetacean Hearing And Telemetry) heeft tot doel patronen op te merken in dolfijnengeluiden en met behulp hiervan het dolfijn-idioom te reconstrueren.
Dolfijnen zijn een niet-menselijke soort. We kunnen dus niet afgaan op de linguïstische variatie in de menselijke taal. Zo kan het zijn dat betekenissen niet chronologisch, maar synchroon (holistisch) worden overgedragen. Spreken in beelden dus als het ware. Dit gebeurt in geen enkele menselijke taal, maar het is wel de manier waarop JPEG-compressie werkt. Patroonanalyse moet verborgen verbanden kunnen aantonen, hopen de onderzoekers en kan hiermee helpen de dolfijnentaal te ontraadselen.
Het project probeert proefondervindelijk in samenwerking met de dolfijnen, een soort “pidgin-Dolfijns” te creëren door klankelementen te gebruiken die dolfijnen ook onderling gebruiken in de natuur om met elkaar te communiceren. Als dit eenmaal is gelukt, zal het hopen de onderzoekers, lukken om ook de inheemse dolfijnentaal te ontcijferen.
Buitenaards leven
Dolfijnen zijn weliswaar een niet-menselijke soort, maar hun hersenen lijken in veel opzichten op die van de mens. Als het ons lukt met dolfijnen te communiceren, kunnen we deze methoden wellicht ook gebruiken om buitenaardse signalen te ontcijferen. Maar afgezien daarvan is de gedachte dat we niet de enige intelligente soort op aarde zijn, fascinerend. Hoe zou de wereld er uit zien vanuit de denkwereld van een dolfijn? Zouden dolfijnen als we ze aan gereedschap helpen, net als wij een technische beschaving kunnen vormen?
