Ongelofelijk maar waar. Alleen al onder de Verenigde Staten, die slechts een paar procent van de wereldoppervlakte uit maken, is er meer energie aanwezig dan dit land in 130 000 jaar gebruikt. Kunnen we deze immense energiebron aanboren om ons energietekort iets van het verleden te maken? En tegelijkertijd nog een natuurramp voorkomen ook? Het antwoord: ja.
Nederland heeft een vrij hoog potentieel om aardwarmte op te wekken, laat deze 'heat map' zien.
Enorme energievoorraad onder de aardkorst
Het goede nieuws is dat deze energiebron niet vervuilend is, overal ter wereld in grote hoeveelheden aanwezig is en overal letterlijk aan is te boren. Geregeld worden we er door bijvoorbeeld vulkanen of aardbevingen aan herinnerd dat er zich onder de aarde enorm energierijke processen afspelen. Al op enkele kilometers diepte zijn de temperaturen in de aarde honderden graden hoger dan aan de aardoppervlakte. Er is dus behoorlijk veel energie te winnen uit de aarde, bijvoorbeeld door het temperatuursverschil af te tappen.
De natuur een handje helpen
Er zijn enkele landen, vooral IJsland, waar de geothermische energie zo overvloedig is dat deze kan voorzien in de gehele energiebehoefte van het land. Niet ieder land heeft echter een rokende vulkaan of slapende supervulkaan (denk aan de Vulkaaneifel of de Yellowstone caldera) in de buurt. Ook zijn er nog meer voorwaarden: een grondwatervoorraad die aan de kook wordt gebracht in permeabele rots, waarboven een dikke isolerende laag gesteente ligt.
Gelukkig is er goed nieuws. Er bestaat een aantal geavanceerde technieken waarmee ook een land als bijvoorbeeld Nederland kan profiteren van aardwarmte. Voluit heet deze verzameling van technieken Enhanced Geothermal System. Deze technieken komen er op neer dat er water diep in de rots wordt gepompt en de rots wordt gekraakt, te vergelijken met het controversiële fracking proces dat wordt gebruikt om extra aardgas te winnen.
Vervanging voor aardgas
In Nederland wordt ongeveer 40% van alle energie gebruikt om huizen en overige gebouwen te verwarmen[2]. Deze energie wordt op dit moment vooral opgewekt met behulp van aardgas. Niet erg handig. Deze kan veel beter worden gebruikt om elektriciteit mee op te wekken. Vooral in het noorden van het land is er een groot potentieel voor aardwarmtewinning aanwezig. Wat aardwarmte vooral interessant maakt is dat het een continue energiebron is. Dat is bij zonne- en vooral windenergie heel anders. Nederland zou waarschijnlijk geen energiedragers meer hoeven te importeren als dit aardwarmtepotentieel maximaal wordt benut en auto’s elektrisch gaan rijden. Deze elektriciteit kan dan op worden gewekt met zon, wind en aardgas, terwijl de aardwarmte de rol van aardgas overneemt en ook stroom op kan wekken. Ook kunnen vaak oude, uitgeputte olie- en gasbronnen worden gebruikt voor de winning van aardwarmte.
In de gehele Europese Unie, vooral in Italië en Griekenland, is er voldoende aardwarmte aanwezig om in tientallen procenten van de totale energiebehoefte te voorzien. Geothermische installaties in de buurt van de vulkanen Vesuvius en de Etna kunnen wellicht een groot deel van de hitte afvoeren en zo de kans op een uitbarsting veel kleiner maken. Kortom: laten we liever investeren in geothermische installaties dan een volkomen failliet bankensysteem proberen overeind te houden.
Wat zouden de gevolgen zijn als Nederland eenzijdig uit de euro zou stappen? Volgens velen zou dit enorme rampspoed met zich meebrengen. Volgens anderen zou Nederland hiermee juist aan heel veel financiële ellende ontkomen. Een verkenning van de voor- en nadelen van de herinvoering van de gulden.
Waarom hebben landen graag hun eigen munt?
We zouden het vaak vergeten, maar een belangrijk teken van onafhankelijkheid is van oudsher een eigen munt. De Romeinse keizers toonden hun macht door munten met hun beeldenaar er op in omloop te brengen. Grote, machtige landen hebben vaak een economische zone om zich heen waarin hun munt veel gebruikt wordt. Zo is er de dollarzone in Amerika en kende Europa vroeger de D-mark zone die nu is opgegaan in de eurozone.
Concurrentie tussen munten houdt politici zuinig
Een geldpers is een machtig mooi ding, vooral voor een politicus die een hele waslijst aan verkiezingsbeloften na moet zien te komen vlak voor de verkiezingen. Fiat currencies, munten die niet worden gedekt door bijvoorbeeld goud maar door ‘vertrouwen’, zoals dat zo mooi heet, houden het meestal niet erg lang vol. Het prettige van veel verschillende nationale muntsoorten is dat politici gedwongen worden zich netjes te gedragen. Drukken ze teveel geld, dan daalt de waarde van hun munt. Wordt hun munt waardeloos, dan worden de kiezers erg boos. Als alle politici ongeremd geld kunnen laten bijdrukken, zoals nu in de eurozone dreigt te gaan gebeuren, dan is het voor de kiezers niet meer mogelijk om te vergelijken met buurlanden. Zowel de euro als de dollar zakken nu in hoog tempo. Munten die niet zakken, zoals de Zwitserse frank, lijken daarom sterk te stijgen, maar in feite behouden ze eenvoudigweg hun waarde.
Lastige omwisseloperatie
Zo ziet echt geld er uit.
Dit zou een grote operatie met zich meebrengen, minstens zo omvangrijk als de invoering van de euro. Alle muntautomaten en bankbiljettenlezers zullen omgebouwd moeten worden. De techniek is een stuk verder dan toen, dus dit zal makkelijker gaan. Als de waarde van de nieuwe gulden, die we florijn zullen noemen, gelijk wordt gesteld aan die van een euro, zal ook het omrekenen niet zo moeilijk zijn.
Grote geldstromen
Een groter probleem is de enorme geldstromen die op gang zullen komen. Verwachten rijkaards en kapitaalbeheerders dat de florijn meer waard gaat worden, dan zullen ze graag deposito’s in Nederland parkeren. Omgekeerd: verwachten ze dat Nederland een Griekenland aan de Noordzee zal worden, dan zullen rekeninghouders massaal hun tegoeden op een buitenlandse bank onderbrengen. Zolang dit geld op zijn plaats blijft na de invoering van de florijn, is er weinig aan de hand. Besluiten beleggers echter na de invoering van de florijn, massaal hun geld in of uit Nederland te verplaatsen, dan gaat de waarde van de florijn wild schommelen, zoals nu in Zwitserland met de frank gebeurt.
ING een maatje te groot voor Nederland
Een tweede probleem is dat Nederland een compleet uit zijn krachten gegroeide financiële sector heeft. ING, bijvoorbeeld, heeft op zijn balans 1247 miljard euro. Dat is meer dan drie keer het Nederlandse BNP. Valt een moloch als ING om, dan zit Nederland in ongeveer hetzelfde onaangename schuitje als IJsland na de problemen met Icesave-moederbank Landsbanki. In principe zou ook dit opgelost kunnen worden door alleen rekeningen in florijnen te garanderen en banken een maximumbedrag aan ingelegde spaartegoeden te garanderen. In de praktijk betekent dat, dat ING een bepaalde maximumgrootte krijgt.
Valutakosten
Verder zouden de kosten voor het omwisselen van geld toenemen. Bij elke invoer- en uitvoertransactie zou het afdekken van valutarisico’s een tot twee procent van de kostprijs uitmaken. Dit hoeft echter geen groot probleem te zijn. De economie in niet-eurolanden, denk aan Noorwegen, Zweden, Zwitserland en Denemarken doet het opvallend goed, ondanks dit nadeel. Omdat Nederland economisch sterk verknoopt is met Duitsland, ligt het voor de hand met de Duitsers (die ook steeds meer heimwee naar de D-mark koesteren) een spilkoers tussen de twee munten af te spreken.
Staat leent goedkoper
De staat kan voortaan lenen in de eigen munt, de florijn, in plaats van in de euro. De staat is de meest kredietwaardige lener in het guldengebied. Dit betekent dat staatsleningen een iets lagere rente opbrengen. Dat scheelt de nodige rentekosten.
Meer autonomie
Het grootste voordeel van een eigen munt is dat Nederland zelf kan bepalen hoe hoog we bijvoorbeeld de rente en inflatie willen hebben. Een al te lage rente is schadelijk voor de relatief grote Nederlandse pensioenfondsen. Ook de inflatie is idealiter laag, maar niet zo laag dat de gulden te duur wordt. Nu is het rente- en inflatiebeleid van de Europese Centrale Bank een gemiddelde van de behoeften van de eurozone (in het beste geval). In de praktijk hebben grote landen als Duitsland en Frankrijk een disproportioneel grote invloed op het beleid. Als klein landje hoeven we ons niet al te veel illusies te maken, maar met een eigen munt heeft Nederland wel aanmerkelijk meer manoeuvreerruimte.
Conclusie: de gulden terug is per saldo geen gek idee
Alleen de financiële en transportsector heeft veel baat bij de euro. Voor de rest van de maatschappij zijn de gevolgen neutraal of zelfs negatief. Zeker als de schade als gevolg van de Griekse schuldencrisis in aanmerking wordt genomen. Nederlandse politici kunnen iets minder slecht met geld omgaan dan hun collega’s uit Griekenland. Een gescheiden portemonnee een huishoudbudget is dan heel verstandig.
Veel mensen kunnen er -begrijpelijk- met hun verstand niet bij dat iemand in koelen bloede zeventig tot tachtig mensen afslacht. Ook psychiaters tasten in het duister over de beweegredenen van de man. Wat als wat hij zegt waar is en hij inderdaad uit politieke overtuiging deze moorden gepleegd heeft?
Wie is Anders Breivik?
Over het leven van Anders Behring Breivik zijn enkele details naar boven gekomen. Bekend is dat hij op school een intelligente leerling was die het geregeld opnam voor klasgenoten die werden gemolesteerd. Later belandde hij in de tegencultuur en bracht hij zijn avonden door met het spuiten van graffiti in Oslo. Later begon hij voor zichzelf en boekte hierbij voldoende succes voor het bijeengaren van een redelijk kapitaal.
Hij woonde tot zijn dertigste bij zijn moeder. Hij was hier klaarblijkelijk niet erg gelukkig mee, getuige de vele denigrerende opmerkingen in zijn manifest over feminisme.
Hij slaagde er in met diverse betrekkingen en eigen bedrijven enkele honderdduizenden euro’s bij elkaar te krijgen die hij in zijn geheel aanwendde om zijn aanslagen voor te bereiden en uit te voeren.
Is Breivik krankzinnig?
Door veel commentatoren is Breivik een psychopaat genoemd. Dit is begrijpelijk; dit maakt deze schokkende gebeurtenissen het gemakkelijkst om te verwerken. Hiervoor pleit dat hij klaarblijkelijk geen remmingen had om willekeurig een grote hoeveelheid mensen af te slachten en zijn vermogen om maandenlang alleen te zijn. Ook heeft hij een zeer hoog ontwikkeld gevoel van eigenwaarde, op het narcistische af.
Breivik noemt zichzelf een ridder, maar deed dingen die volledig in strijd zijn met de riddereed.
Hiertegen pleiten echter doorslaggevend de jarenlange, haast dwangmatig goed geplande voorbereidingen die de man pleegde om zijn daad te volvoeren. Psychopaten zijn hier te ongeordend voor. Hij slaagde er in gedurende vele jaren de Noorse politie, buren en geheime dienst om de tuin te leiden, de ingrediënten voor de ammoniumnitraatbommen en zware wapens ongemerkt in handen te krijgen en zonder scheikundige opleiding hier explosieven uit te bereiden.
Bij de voorbereiding van zijn gruweldaden legde hij persoonlijke kwaliteiten aan de dag die doorgaans als bewonderenswaardig worden gezien. En weinig bij psychopaten voorkomen.
Moordenaars zijn niet per definitie krankzinnig
Dat iemand in staat is mensen te vermoorden maakt iemand niet per definitie tot krankzinnige. Weliswaar heeft de mens (gelukkig) een sterke aangeboren remming om andere mensen te vermoorden, maar deze remming is door conditionering te doorbreken.
Er worden door koningin Beatrix en andere hotemetoten geregeld allerlei lintjes opgeprikt bij mensen die zijn opgeleid om te doden en hier succes mee boekten. De menselijke geschiedenis is bezaaid met gevallen waarin georganiseerde moordpartijen, ook wel bekend als oorlogen, plaatsvinden en de grootste moordenaars als grootste helden worden vereerd. Dat wil zeggen: als ze winnen. Breivik ziet zichzelf als soldaat, als een eenmansleger dat het opneemt tegen de ‘multiculturele, marxistische elite’.
Klassiek-psychologische verklaringsmodellen, waarin de tempeliersorde als substituutvader en vrouwenhaat door een overheersende moeder een belangrijke rol spelen, zijn, kortom, kansrijker dan de aanname dat Breivik een psychopaat is. Vermoedelijk (we kunnen alleen speculeren) heeft hij de rampzalige situatie van zijn gezin (moeder en zuster door geslachtsziekten gehandicapt) gezien als symptomatisch voor het verval van de Noorse en westerse samenleving. Zijn vader was bepaald geen inspirerend rolmodel, waardoor hij zijn toevlucht zocht tot een ideaalbeeld: de moderne incarnatie van de ridder. De voornaamste reden waarom Breivik tot zijn gruweldaden kwam, is echter niet emotioneel of psychologisch. Hij was (en vermoedelijk: is) er intellectueel van overtuigd dat de problemen zo ernstig zijn dat alleen door deze beestachtige slachtpartij aan te richten, er een kans bestaat dat ze opgelost kunnen worden.
Op welke punten heeft Breivik gelijk?
Wie het omvangrijke geschrift van Anders Breivik doorleest, komt tot de conclusie dat de man over enkele zaken inderdaad de spijker op zijn kop slaat, maar op andere punten faliekant de mist in gaat.
Volgens het kunstwereldje is deze pindakaasvloer erg kunstzinnig. Dit terwijl er miljoenen mensen met de hongerdood worden bedreigd
Europa is haar wortels kwijt
Breivik heeft zonder meer gelijk in de constatering dat er in de laatste decennia een culturele oorlog heeft gewoed van een ‘progressieve’ elite tegen de eigen geschiedenis en cultuur. Deze oorlog is alleen te vergelijken met die in het moderne China tijdens de Culturele Revolutie heeft plaatsgevonden. Het resultaat is dat de Europese bevolking cultureel gezien verweesd is. Vooral het cultuurrelativisme heeft er toe geleid dat de maatschappij haar richting is kwijtgeraakt. Door haar geschiedenis te ontkennen en te vergeten is Europa haar toekomst kwijtgeraakt.
Islamisering
Verder ziet hij de islamisering en het snel toenemende aantal islamieten als een grote bedreiging voor Europa. Inderdaad is het vooruitzicht dat de akelige politieke en religieuze ideeën van de omstreden uitvinder van de islam, Mohammed, een grote invloed krijgen in Europa bijzonder onaangenaam.
We moeten echter wel constateren dat de islam intellectueel gezien weinig voorstelt en vooral de beschrijving van het paradijs op de lachspieren werkt. De inspirator van het christendom, de visionaire Jezus van Nazareth, en de grondlegger van het boeddhisme, prins Siddharta Gautama, of wat dat betreft de edele hoofdpersonen in het magistrale hindoeïstische epos Mahabharata, waren oneindig veel verhevener en stralender persoonlijkheden dan de wrede, manipulatieve, door jaloezie en machtshonger geplaagde koopman Mohammed en diens handlangers.
De islam heeft zich slechts kunnen handhaven en uitbreiden door de ijzeren discipline die dit geloof zijn aanhangers oplegt. Het kan alleen gedijen in een klimaat van angst en intimidatie, in een maatschappij waarin mensen hun gevoel voor rechtvaardigheid en spirituele eigenwaarde kwijt zijn geraakt. Niet voor niets gaf Mohammed zijn volgelingen de opdracht om de gevreesde Arabische spotdichter Ka’b ibn al-Ashraf die hem op de hak nam, alsmede andere spotdichters, te vermoorden.
In een vrije maatschappij wordt religieuze zotteklap niet zonder meer door politici en media in bescherming genomen. Godsdienstig geïnspireerde terreur en intimidatie door islamieten, de reden dat veel ex-islamieten voor hun leven moeten vrezen, worden beantwoord door kordaat politieoptreden. Hiermee verdwijnt het beschermende schild voor de islam; zal de bekrompen islamitische denkwijze zo veel externe en interne spot opwekken, dat islamieten hun geloof zullen opgeven of op een hoger plan brengen (e.g. Ahmadiyya, ibadisme of soefisme).
Monoculturalisme versus multiculturalisme.
Waar door de culturele elite het zogeheten multiculturalisme wordt opgehemeld, constateert Breivik terecht dat dit een intellectueel monstrum is. Multiculturalisme betekent namelijk: het hanteren van meerdere, met elkaar strijdige ethische stelsels tegelijkertijd. Een voorbeeld van een multiculturele staat was het Zuid-Afrikaanse apartheidsbewind (waarbij de zwarte culturen een ondergeschikte rol speelden). Monoculturele landen als Japan, Zuid-Korea en China doen het economisch erg goed. Klaarblijkelijk is een multiculturele samenleving dus niet nodig om een welvarende en succesvolle samenleving te scheppen, als deze samenleving maar open staat voor externe ideeën en de bruikbare elementen hierin overneemt en doorontwikkelt.
Waar Breivik er naast zat
Ondanks dat hij op meerdere punten een juiste analyse maakte van de Europese ziekte, bracht zijn logica hem er toch toe om een beestachtige slachtpartij aan te richten die alles geweld aandeed waar de Europese normen en waarden voor staan. De reden: hij ging op enkele essentiële punten totaal de mist in, waardoor hij onnoemelijk menselijk leed heeft aangericht en de Europese cultuur te schande heeft gemaakt. Hiermee maakte Breivik zichzelf net als Adolf Hitler voor hem, onderdeel van het Europese probleem, niet van de oplossing.
Breivik was even moordzuchtig als ayatollah Khomeini, die kleine kinderen met een plastic sleuteltje om de nek voor tanks liet uitlopen als levende mijnenvegers.
Breivik kent geen moraliteit. Net als de marxisten en islamieten waarop Breivik zo afgeeft, ziet hij mensen als vee, als klei die kan worden gemanipuleerd om historische processen te verwezenlijken. Elke daad is geoorloofd om een doel te bereiken: het doel heiligt de middelen. Het ontgaat hem totaal dat de oorlog tussen de christelijke idee en de islamitische, voor een groot deel om deze moraliteit draait.
Breivik richtte zijn wraak niet op misdadigers, bijvoorbeeld verkrachters of pooiers als Saban Baran, maar op een groep kinderen en jonge volwassenen. Hiermee stelt hij zich op hetzelfde morele vlak als veel islamieten en marxisten, denk aan Stalin, Khomeini en Pol Pot.
Breivik stelt geen alternatief voor.
Breivik kent geen moraal, geen spirituele inspiratie, dus kon hij niets anders dan verderf zaaien. Zoals de Leidse professor Afshin Ellian, die als Iraanse vluchteling de islam uit bittere ondervinding kent, al zeer terecht stelde: Breivik dacht bij het voorbereiden en uitvoeren van zijn aanslagen als een islamist, niet als een verdediger van waar Europa voor staat.
Hij gaf met zijn daden aan dat hij net als de omstreden uitvinder van de islam, Mohammed, gelooft dat het doel de middelen heiligt. Hiermee onderwierp hij zich aan het kwaad. Zelfs een derderangs geloof als de islam zal de culturele oorlog winnen als er geen alternatief, een modern metafysisch en ethisch systeem, tegenover staat.
Staatskerk
Breivik verwijst in zijn manifest vaag naar een ‘Europese Kerk’ die deze culturele oorlog moet gaan leiden. Hiermee verdwijnt het onderscheid tussen kerk en staat, een andere unieke christelijke en Europese kernwaarde.
Kortom: als Breiviks plannetjes uit worden gevoerd, zal zijn glorieuze Europa veel weg hebben van een islamitisch kalifaat onder een andere naam.
Het vermoorden van kinderen is één van de ergste zonden in het christendom.
Wat is dan wel een oplossing?
Wat Europa nodig heeft is een heropstanding van de spiritualiteit, van de moraliteit, geen slachtpartijen op misleide kinderen die in strijd zijn met alles waar de Europese normen en waarden in het algemeen en het christendom in het bijzonder voor staan. Breivik noemde zichzelf een ridder. Ridders zweren de zwakken en de onschuldigen te beschermen en zich aan de geboden van het christelijk geloof te houden.
De beste kandidaat is een versie van het christendom die in harmonie is met de moderne wetenschap (en wetenschap in het algemeen). Hierbij past een geloofspraxis die de nadruk legt op ethiek. Ook andere spirituele tradities, zoals het hindoeïsme of andere spirituele religies (boeddhisme, baha’i, sikhisme, zoroastrisme) bevatten veel waardevolle elementen die als inspiratiebron kunnen dienen.
Slagen we erin een spirituele renaissance van Europa te bereiken, dan zal niet alleen Europa gered worden, maar zal Europa weer opnieuw een licht worden dat de rest van de wereld inspireert.
De weg naar de redding van Europa, en zelfs de wereld, ligt niet in wapengeweld en moorden, zoal Breivik denkt, maar binnen ons, in ons hart. Falen we, weigeren we te kiezen voor het Licht, dan zal een ongekende periode van duisternis aanbreken.
Er is door Europese overheden weer 109 miljard euro toegezegd om een land, dat de afgelopen jaren de kluit stelselmatig heeft bedonderd, weer de volgende noodlening te geven[0]. Dit om zelfverrijkende bankiers, incompetente pensioenfondsbeheerders en andere financial war profiteers te redden van een noodzakelijke harde afstraffing door de markt. Een zoveelste gevalletje peak fantasie dus. Een overzicht van echt leuke dingen die we met deze 109 miljard euro zouden kunnen doen.
Europese elektriciteit duurzaam opwekken
Met 109 miljard euro is ongeveer 10-15% van de Europese elektriciteit extra uit duurzame energiebronnen op te wekken. [1]
Dertiende provincie in de Noordzee.
Een nieuw stuk Nederland in de Noordzee. Naar schatting kan met 109 miljard euro minimaal ongeveer tweeduizend vierkante kilometer, dat is meer dan de oppervlakte van de provincie Zeeland, ingepolderd worden.
Een Europese ruimtestad op Mars
Met Europese Arianeraketten zou voor 109 miljard euro een complete ruimtekolonie op Mars, of mijnbouwoperatie in de planetoïdengordel ingericht kunnen worden.
Voor rond een miljard euro is een enkele reis Mars voor vier astronauten haalbaar. Voor honderdnegen miljard euro kan er een complete ruimtekolonie neergezet worden, waarbij voornamelijk gebruik wordt gemaakt van lokale grondstoffen. Een kolonie op de maan in de buurt van de waterrijke Shackleton krater op de zuidpool is vermoedelijk voor een fractie van dit bedrag te realiseren.[2]
Nog lucratiever is een complete metaalasteroïde op sleeptouw te nemen. Dit zou Europa in één klap voorzien van de rijkste ertsvoorraden in het zonnestelsel.
Wereldwijde controle van malaria gedurende 40 jaar.
Malaria kan wereldwijd onder controle gebracht worden voor ongeveer drie miljard dollar (plm. 2,2 miljard euro) per jaar. Malaria kost nu ongeveer twee miljoen levens per jaar. [3]
Europees kennisinstituut
Het Massachusetts Institute of Technology (MIT) biedt met een onderzoeksbudget van een half miljard euro per jaar en acht miljard aan bezittingen zeer vooruitstrevend onderzoek. Als in enkele Europese landen met dit geld vergelijkbare kennisinstituten worden ingericht en de innovatieve economische infrastructuur van MIT wordt overgenomen, zou Europa in één klap weer tot de wereldtop behoren. Ook kunnen overal in Europa Fab Labs en andere publieke werkplaatsen worden ingericht waar uitvinders hun dromen werkelijkheid kunnen maken.
Publiek medicijnonderzoek
Door de farmaceutische industrie wordt alleen onderzoek gedaan naar medicijnen die het meeste winst opleveren en te patenteren zijn, niet naar medicijnen die het nuttigste zijn w.o. antibiotica. Met een Europees onderzoeksfonds voor medicijnonderzoek aan universiteiten, zouden eenvoudige, doch veelbelovende alternatieve medicijnen ontwikkeld kunnen worden. Visionair beschreef reeds enkele voorbeelden van effectieve werkzame medicijnen die voor de medische industrie niet interessant zijn. Met deze 109 miljard zou Europees publiek medicijnonderzoek gestart kunnen worden.
Uiteraard zijn er nog veel meer ideeën. Graag jullie reacties.
Steeds meer grote olievelden hebben de geest gegeven. Nu is, zoals het er nu naar uitziet, de productie van het grootste olieveld ter wereld, Ghawar in Saoedi-Arabië, aan het dalen. Dat is vervelend nieuws. Uiterst vervelend nieuws. Want er is geen alternatief voor Ghawar…
Twilight in the desert
Olie wordt schaars. Zullen we op tijd zijn om de klap af te wenden?
Saoedi-Arabië is de grootste olieproducent ter wereld. Minder bekend is dat zestig procent van deze olie uit maar één gigantisch veld afkomstig is: het Ghawar olieveld in het oosten van het land dat al meer dan een halve eeuw geleden is ontdekt. Op dit moment produceert het Ghawar veld zes miljoen vaten per dag. Dat is zes procent van de wereldproductie, meer dan de productie van bijvoorbeeld Iran en Irak bij elkaar.
Kortom: als het Ghawar olieveld uitvalt, hebben we een enorm probleem. De vraag naar olie neemt nog steeds toe terwijl de productie de vraag niet meer bij kan houden. De werkelijke toestand van de olievelden in het land is één van de bestbewaarde geheimen in het koninkrijk. Er zijn echter een aantal verontrustende tekenen dat Ghawar aan het haperen is[1]. Zo worden er steeds meer boorputten geboord om zeewater in de rots te pompen. Dit water verdringt de olie, zodat deze opgepompt kan worden. Deze techniek wordt doorgaans gebruikt bij verouderende olievelden om daar het laatste restje olie nog uit te kunnen persen. Naar schatting is tweederde van de winbare hoeveelheid olie al uit het veld gepompt – een verbijsterende tien kubieke kilometer olie, dat is twee keer het IJsselmeer vol olie.
Globaal handelssysteem is zeer kwetsbaar
Op zich is het uiteraard een goede zaak als er eindelijk een einde komt aan het gebruik van olie. Dat wil zeggen: als we de gelegenheid krijgen onze economie daar op tijd op aan te passen. Het nachtmerriescenario is dat de olieprijs heel snel gaat stijgen. Zo snel, dat het zeer complexe handels- en productiesysteem dat onze moderne economie uitmaakt, als geheel uit elkaar valt. Zo zijn we gedwongen terug te vallen op technieken uit een eerder tijdperk. Door het verdwijnen van heel veel industrie uit Europa (en Nederland in het bijzonder) hebben we onszelf bijzonder kwetsbaar gemaakt. Vooral bedrijven die laagtechnologische dingen of dingen uit lokale grondstoffen en halffabrikaten maken, zijn robuuster.
Europa, rijp voor de slacht
Helaas zijn juist deze bedrijven nu massaal weggevaagd door de concurrentie uit lage-lonen landen. Veel bedrijven konden alleen overleven door hun activiteiten te verplaatsen naar China. Zeer vervelend. Het zijn nu net de middelgrote en kleine bedrijven, vooral uit de industriële sector, die de bron zijn voor de meeste innovaties. De gevolgen zijn duidelijk. Die innovaties zullen niet gedaan worden door meneer Müller uit Keulen of mevrouw Torres uit Barcelona, maar door de heer Zheng uit Sjanghai of mevrouw Li uit Kanton. Als de rookwolken van de financiële crisis zijn opgetrokken, zal het machtscentrum in de wereld verschoven zijn naar Oost-Azië. Europa zal dan totaal irrelevant zijn geworden.
Maar we zullen de banken gered hebben hoor. Dat wel. Al zullen ze dan hun hoofdkantoor verplaatst hebben naar Hong Kong of Singapore. Met dank aan de visionaire politieke leiding.
Zelfs na meer dan een maand bombarderen, het totaal uit zijn verband rukken van het VN-mandaat en het verspreiden van de nodige doorzichtige leugens, zit Gadaffi nog steeds vast in het zadel. Deze les is Midden Oosten potentaatjes niet ontgaan.
Gadaffi, een dictator in zijn nadagen
Muammar Gadaffi is, net zoals zijn collega-dictators in de Arabische wereld, een weinig aangenaam heerschap. De man bood zijn volk een redelijk hoge levensstandaard, waardoor Libië het rijkste land van Afrika werd. Rechten van vrouwen en religieuze minderheden zijn naar islamitische maatstaven in Libië vrij goed geregeld (zij het niet zo goed als in buurland Tunesië). Hij bedacht zijn eigen politieke filosofie. Minder plezierig liep het af met Gadaffi’s vele politieke vijanden, zoals mensenrechtenactivisten en de fundamentalistische Afghanistan-veteranen in Benghazi. Gadaffi bleek ook niet vies van het sponsoren van terroristische groepen. Ook is de fervente islamist Gadaffi de grondlegger van de moordzuchtige Janjaweed, die in Darfur miljoenen mensen over de kling heeft gejaagd en heeft hij actief het islamiseren van Afrika bevorderd.
Met rust laten was beter geweest
Het regime van Gadaffi liep al op zijn nadagen. De man is nu ruim voorbij zijn pensioengerechtigde leeftijd, is volgens sommige bronnen behoorlijk aan het dementeren en zou binnen een paar jaar opgevolgd worden door een van zijn zoons. Zoals gebruikelijk in de islamitische wereld (in feite is Libië net als Syrië een de facto koninkrijk met erfopvolging, de enige stabiele regeervorm in islamitische landen).
Kortom: wijsheid is hier de man te laten zitten en subtiel druk uit te oefenen om wat meer respect voor mensenrechten te tonen, voor zover haalbaar in een feodaal islamitisch land als Libië. Al te humanitair bewogen leiders worden in de autoritair georganiseerde, collectivistische islamitische wereld al snel als zwak gezien.
De afgang van de NAVO in Libië is zo langzamerhand compleet.
NAVO steeds meer een papieren tijger
Nu een groot deel van het land in puin is geschoten, wordt het tijd de balans op te maken. Vele weken van NAVO-bombardementen hebben de greep van Gadaffi op zijn land niet verzwakt. De frontlijn ligt in grote lijnen nog steeds zo als weken geleden. In strategische termen is dit een enorme blamage. De luchtmacht van de op Duitsland na, drie machtigste Europese landen (met substantiële Amerikaanse steun) is niet in staat om een dictator van een landje met misschien zes miljoen inwoners te wippen. Maandenlange training door de beste militaire instructeurs heeft slechts een rebellenleger opgeleverd dat niet in staat is een deuk in een pakje boter te slaan, laat staan om Gadaffi’s bij elkaar geraapte leger te verslaan. Kortom: het militair afschrikwekkende vermogen van de NAVO, althans het Europese deel daarvan, is in diskrediet gebracht.
NAVO steeds ongeloofwaardiger
Ook de oorlogspropaganda van de NAVO wordt steeds meer onderuit gehaald. De theorie als zou Gadaffi een eenzame gek zijn die door het volk massaal wordt gehaat, blijkt niet te kloppen. Grote delen van de bevolking staan, zo blijkt, nog steeds achter hem. Zelfs internationale sancties bleken niet te werken. Ook beweringen over massaverkrachtingen door Libische troepen kunnen volgens Amnesty niet hard gemaakt worden. Vermoedelijk is dit de reden dat de rebellen nu in het geheim worden voorzien van een grote hoeveelheid wapens en nieuwe uniformen.
Als Gadaffi’s regime het overleeft en de Amerikanen door geldgebrek hun militaire paraplu over Europa terugtrekken, is de kans niet denkbeeldig dat de volgende militaire actie op Europees grondgebied plaatsvindt. Het zal niet de eerste keer in de geschiedenis zijn…
Etnische zuivering, waar de nu gearresteerde Bosnisch-Servische leiders Karadzic en Mladic zich schuldig aan maakten, is moreel verwerpelijk, wreed en roept veel internationale afkeuring op. Waarom grijpen strijdende partijen dan toch vaak naar etnische zuivering als oorlogswapen? Klaarblijkelijk zijn er grote voordelen.
Etnische zuivering is de oeroude regel
De eerste etnische zuiveringen werden al in de torah beschreven. Om plaats te maken voor de Israëlieten werd de inheemse bevolking bloedig afgeslacht, althans als we op dit punt de torah en het bijbelboek Jozua voor historisch juist beschouwen. Vrouwen en kinderen eindigden als ze geluk hadden als slaven. Ook later in de geschiedenis werd etnische zuivering als effectief strategisch wapen ingezet. Zo werden onderworpen volken door de Perzen en de Grieken gedwongen geassimileerd. De inheemse bevolking van Amerika en Australië werd voor het grootste deel uitgemoord, waardoor dit etnisch homogene gebieden werden. In islamitische rijken werden niet-islamieten gediscrimineerd en moesten ze een hoge belasting betalen. Massale bekeringen tot de islam en arabisatie volgden daarom snel. Hoe doeltreffend dit islamiseringsproces werkt, kan je onder meer zien in Marokko waar de lokale bevolking weliswaar vrijwel geheel van Berberafkomst is, maar zich toch Arabier voelt.
De voordelen van etnische zuivering voor machthebbers
Het islamistische regime in Noord-Sudan is verantwoordelijk voor zeker drie miljoen doden bij diverse etnische zuiverings-campagnes.
Machthebbers hebben zoals de meeste mensen van nature een hekel aan mensen die weinig op hen lijken: de grondoorzaak van racisme en discriminatie. Ze kunnen doorgaans minder op de loyaliteit van minderheden rekenen dan op hun eigen groep. Een homogene bevolking is minder onrustig. Een voedingsbodem voor burgeroorlog verdwijnt. De uitzondering is als machthebbers zelf tot een etnische minderheid behoren. Andere etnische minderheden zullen dan bescherming zoeken tegen de etnische meerderheid. Dit is wat er nu in Syrië gebeurt: alle mensen die niet-Arabisch zijn of geen soenniet zijn (25% van de bevolking) steunen dictator Bashar al-Assad onvoorwaardelijk, omdat ze in buurland Irak zien (en van christelijke vluchtelingen uit Irak horen) wat er met minderheden gebeurt als bijvoorbeeld islamitische extremisten de vrije hand krijgen. Onder dictaturen van een minderheid zijn etnische minderheden dan ook vaak beter af dan in een vroege democratie. Ook als een etnische minderheid veel meer kinderen krijgt dan de eigen bevolkingsgroep is de verleiding vaak groot, deze groep het land uit te zetten of uit te moorden.
Weinig mensen hadden medelijden met de Sudetenduitsers, die in de oorlogsjaren tot de meest fanatieke nazi's hadden behoord.
Minderheden zijn voor machthebbers vooral gevaarlijk als ze in een buurland de heersende groep vormen. Dan kan die minderheid namelijk ijveren voor aansluiting bij het buurland. Dat merkten de Tsjechoslowaken in 1938, toen de etnische minderheid van de Sudetenduitsers een excuus voor Adolf Hitler vormde om Tsjechoslowakije onder de voet te lopen. Om die reden ging het einde van de Tweede Wereldoorlog met massale etnische zuiveringen gepaard. De Tsjechen joegen de Sudetenduitsers de grens over (en vermoordden er 300 000). Polen verschoof naar het westen, waarna de Polen uit het oostelijk deel van het land door Stalin op transport werden gezet. Hetzelfde gebeurde met de Duitsers in het Duitse gebied dat aan Polen werd toebedeeld.
Weliswaar mopperden organisaties van Sudetenduitsers als de Bund der Vertriebenen, maar vanuit Tsjechisch oogpunt bevinden deze zich aan de goede kant van de grens. De internationale sympathie voor Duitsers in die tijd was gezien de verschrikkelijke misdaden van de nazi’s, waar de Sudetenduitsers driftig aan meewerkten, niet overweldigend hoog.
Weerstand tegen etnische zuiveringen van recente datum
Het is eigenlijk pas sinds enkele decennia, om precies te zijn na 1989 met de ineenstorting van het Sovjetimperium, dat er grote internationale bezwaren zijn tegen etnische zuiveringen. Met het verdwijnen van de Koude Oorlog maakte realpolitik plaats voor een meer op de mensenrechten gerichte politiek. Een groep mensen alleen vanwege hun afkomst, cultuur of geloof uit hun huis jagen is uiteraard niet erg menslievend, dus ook het geduld met etnische zuiveraars raakte op. Vandaar de weinig verstandige politiek in Kosovo, waar Kosovo perse één geheel moest blijven en de islamitisch-Albanese meerderheid nu de Serviërs en zigeuners wegpest.
Etnische zuivering of burgeroorlog?
Als Kosovo in twee stukken was gesplitst, het Russische voorstel, had dit veel bloedvergieten en ellende voorkomen. Ook de wrede etnische reallocaties in Europa hebben in feite de basis gelegd voor de naoorlogse vrede. In alle gebieden waar burgeroorlogen hebben gewoed, zijn etnische conflicten de oorzaak. Als twee bevolkingsgroepen een hartgrondige hekel aan elkaar hebben, is vaak een snelle effectieve oplossing, ze uit elkaar te halen.
De diepere grondoorzaak van etnische conflicten is het groepsdenken van veel mensen. Daarom zijn in rijke landen met een hoogopgeleide bevolking, etnische conflicten minder ingrijpend. Mensen halen hun eigenwaarde niet meer uit de groep waar ze bij horen, maar uit hun idealen, werk, hobbies of gezin. Eén ding is wel duidelijk. De wereld zou beter af zijn als mensen zich vooral mens zouden voelen en niet behorend tot een bepaalde etnische groep of religie. Zou het ooit zover komen? Laten we het hopen…
Er is een enorme verscheidenheid aan talen op de wereld. Elke taal heeft haar eigen waarde, haar eigen cultuur en elk persoon voelt, beleeft en droomt in zijn of haar eigen taal. Voor communicatie buiten je eigen groep is het echter nodig een andere taal naast je eigen taal te leren. Wereldwijd zijn er 6.912 officieel erkende talen, Europa kent binnen haar grenzen 239 verschillende talen.Internationale communicatie wordt met zoveel verschillende talen snel ingewikkeld.Binnen de Europese unie worden sinds 1 januari 2007, 23 talen gebruikt. Met 23 officiële talen zijn 506 talencombinaties mogelijk, aangezien elke taal vertaald kan worden in de 22 andere. Om deze uitdaging aan te kunnen beschikt het Europees Parlement over diensten voor vertolking, vertaling en controle van juridische teksten. Deze tolken kosten niet alleen geld, al dat vertaalwerk zorgt er ook voor dat de communicatie langzamer verloopt omdat overal een stap tussen zit. Met deze 23 talen vergt de Europese samenwerking al een monsterinspanning, en dit terwijl er in de EU nog maar 1/10 van de talen die er in totaal in Europa zijn wordt gebruikt. Op het moment dat we alle 239 talen die Europa rijk is zouden gebruiken, zijn er maar liefst 56.882 talencombinaties mogelijk. Het is helder dat dit een een zeer complexe operatie gaat worden en wellicht een onbegonnen taak is.Is er een oplossing voor dit Europese taalprobleem? Zou er niet een oplossing bedacht kunnen worden die ervoor zorgt dat we binnen Europa met 1 taal in de internationale gemeenschap communiceren terwijl we de diversiteit van alle 239 talen die we hebben binnen Europa kunnen waarborgen? Wat zouden de kenmerken van zo een gezamenlijke taal moeten zijn?
Als eerste zou het handig zijn dat de taal relatief gemakkelijk te leren is. Op die manier is de taal zo toegankelijk mogelijk en vergt het een minimale inspanning van de mensen om maximale communicatie mogelijk te maken. Daarnaast zou het praktisch zijn als de taal politiek neutraal is en niet toebehoort aan een bepaald land, natie of politiek systeem. Een taal die nationale belangen overstijgt en daarmee onderlinge nationalistische spelletjes buitenspel zet. Het zou een taal zijn die ervoor zorgt dat alle mensen die deze taal spreken op gelijke voet staan met elkaar. Nu leren grote landen vaak geen enkele buitenlandse taal terwijl kleinere landen er vaak meerdere leren. Als er vervolgens communicatie plaatsvindt tussen de partijen dan zijn de mensen die de taal vanaf de geboorte spreken ook nog eens in het voordeel. Het zou dus een taal moeten zijn die ervoor zorgt dat alle huidige bestaande talen binnen Europa met evenveel respect behandeld worden en dat hun waarde gewaarborgd blijft.
Kortom een taal die eenvoudig te leren is, die politiek neutraal is, die gelijkheid onder de sprekers voorstaat en die de huidige diversiteit van talen binnen Europa respecteert. Dat zou ideaal zijn.
Gelukkig hoeven we niet ver te zoeken want deze taal bestaat al. Een taal die aan al deze vereisten voldoet is Esperanto. Esperanto zou ideaal zijn als gezamenlijke internationale taal in Europa. Als ieder land in Europa Esperanto als gezamenlijke Europese taal invoert naast de eigen regionale en nationale taal dan zijn er voor Europese samenwerking geen 56.882 talencombinaties maar slechts 239 nodig, terwijl alle talen in Europa dan gelijkmatig gerespecteerd worden. Dit zorgt voor een veel simpelere en efficiëntere manier van communicatie. Dit bespaart niet alleen heel veel kosten, het maakt de communicatie tussen landen binnen Europa aanzienlijk sneller en efficiënter.
Esperanto kan er daarnaast voor zorgen dat Hongaren op gelijke voet kunnen communiceren met Engelsen en dat de Finnen en de Italianen gezellig bij elkaar op vakantie kunnen zonder grote communicatiebarrières.
Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje hoeven niet langer te ruziën over wie precies wiens taal juist wel of niet zou moeten leren, en kleine landen zoals Nederland hoeven niet langer 3 tot 4 talen te onderwijzen maar kunnen met 1 of 2 talen terecht zodat er meer tijd vrij komt voor andere belangrijke vakken zoals de natuurwetenschappen.
Esperanto als gezamenlijke Europese taal naast ieders regionale en nationale taal geeft tevens een eigen identiteit aan Europa. Noord-Amerika heeft het Engels, China het Mandarijn, Rusland het Russisch en India het Hindi-Urdu, hoe mooi zou het zijn als Europa dan haar eigen taal heeft. Esperanto is gemakkelijker te leren dan welke nationale taal ook en daarmee is het tevens een gebaar naar de gebieden buiten Europa. Zij hoeven slechts Esperanto te leren om met alle landen van Europa te kunnen communiceren. Het invoeren van Esperanto binnen Europa kent daarom alleen maar voordelen, omdat internationale communicatie er een stuk simpeler en toegankelijker op wordt.
Esperanto kan Europa een gezamenlijke identiteit geven met behoud van alle diversiteit. De communicatie tussen de verschillende Europese landen zou dusdanig verbeteren dat Europa veel sterker op haar eigen benen staat. Europa zou een plek worden waar we niet alleen overal met hetzelfde geld terecht kunnen, maar waar we elkaar ook allemaal kunnen verstaan in onze gezamenlijke taal.
Nu het weer rommelt in IJsland, dreigt opnieuw de komst van een aswolk die het vliegverkeer net als vorig jaar stil zal leggen.afgezien van die aswolken ligt IJsland op veilige afstand van Europa. Enkele slapende vulkanen liggen dat echter niet. Europa, zelfs Nederland, is minder veilig dan het lijkt. Een overzicht.
Eiffelvulkaan
De Vulkaaneifel is gevormd door een hot spot die zich al tientallen miljoenen jaren lang, elke tien- tot twintigduizend jaar door de Europese aardschol naar boven wurmt. De laatste keer dat er een uitbarsting in het gebied plaatsvond was meer dan tienduizend jaar geleden. De Laacher See is hier een overblijfsel van. Het is geen kwestie of, maar wanneer er weer een nieuwe uitbarsting in het Eifelgebied zal plaatsvinden. Verwacht dan aswolken over heel Noord-West Europa en duizenden doden in het Ruhrgebied, want de Eifelvulkaan wordt tot de supervulkanen gerekend. De kans is een paar procent dat er tijdens ons leven een uitbarsting plaats zal vinden.
Etna
De Etna is een van de actiefste vulkanen ter wereld. De uitbarstingen zijn spectaculair.
De Etna is op de Elbroes (in Georgië, op de Kaukasus) na de grootste vulkaan van Europa en bevindt zich aan de oostkant van Sicilië. Het onderste deel is een schildvulkaan (waaruit de lava gemakkelijk kan ontsnappen, dus weinig explosief), de top een explosieve stratovulkaan. De Etna is een zeer actieve vulkaan die geregeld uitbarst.
De grootste uitbarsting van de laatste honderd jaar was in 2001, dus de druk lijkt nu weer even van de ketel. In 1669 bereikte de lava de stad Catania en vielen er in totaal 25.000 doden.
Katla en Laki
De Katla is de grootste en actiefste vulkaan van IJsland. Eerder in de geschiedenis was een uitbarsting van de Eyjafjällajökull, zoals in 2010 plaatsvond, vaak een voorbode van een uitbarsting van de Katla. Uitbarstingen vinden ongeveer elke tachtig jaar plaats, meestal in de herfst. De laatste uitbarsting dateert van 1918, dus de Katla is over tijd. De vernietigende uitbarsting van de Laki, een andere IJslandse vulkaan, in 1783 veroorzaakte op IJsland en in een groot deel van Europa (zelfs tot in Egypte) een hongersnood. Bijna de helft van de IJslandse bevolking kwam toen om.
Stromboli Het Italiaanse vulkanische eilandje Stromboli ligt in de Tyrrheense Zee iets ten noorden van Sicilië. Op de vulkaan wonen enkele honderden mensen. De vulkaan is de laatste twintigduizend jaar permanent actief waardoor er zich geen druk ophoopt. De kans op zware, explosieve uitbarstingen is daarom weliswaar klein, maar niet uitgesloten
El Teide El Teide is de grootste vulkaan van de Canarische Eilanden en de hoogste berg van Spanje. Ook dit is een explosieve stratovulkaan. De vulkaan barst ongeveer elke honderd jaar uit. De laatste eruptie dateert van 1909. Barst El Teide uit, dan zullen zeer snelle pyroclastische stromen de bewoners van de kust verschroeien en verstikken.
Vesuvius
De uitbarsting van de Vesuvius in 1768, geschilderd door Francesco Fidanza.
Letterlijk een klassieker, al levendig beschreven door de Romeinse schrijver Plinius de Jongere. Zijn oom, Plinius de Oudere, kwam om bij de vernietigende uitbarsting van 79 na Christus die hijzelf ternauwernood overleefde. Waar in de Romeinse tijd alleen enkele kleine stadjes in de nabijheid van deze actieve stratovulkaan lagen, wonen nu in Groot-Napels alleen al drie miljoen mensen. Uitbarstingen vinden elke halve eeuw plaats.
De laatste uitbarsting dateert van 1944, bijna zeventig jaar geleden. Hierbij werd de kraterpijp afgesloten, waardoor nu de druk enorm oploopt. Vulkanologen achten daarom de kans groot dat de vulkaan tussen nu en 2050 vernietigend uitbarst. De gevolgen: lavastromen en verstikkend hete pyroclastische aswolken die met 200 km/uur op de Baai van Napels af komen rollen. Kortom: Napels zien en sterven.
De geografische verschillen tussen het vlakke Vlaanderen en het heuvelachtige Wallonië dreigen het land uit elkaar te trekken. Toch is het uiteenvallen van België niet in het belang van de buurlanden.
Het ongelukkige huwelijk van laagvlakte en heuvelland
België maakt geografisch deel uit van de Noord-Europese laagvlakte en verbindt het dichtbevolkte Noord-Frankrijk met het Rijngebied. Dat betekent dat België zowel een handelsknooppunt is als een geliefd doelwit voor invasielegers op mars. Het land bestaat uit drie taalgebieden: het vlakke Nederlandstalige Vlaanderen, het heuvelachtige Wallonië en het kleine Duitstalige grensgebied rond Eupen. Deze taalgebieden komen ruwweg overeen met de geografie. Er bestaan felle spanningen tussen de Vlamingen, zestig procent van de bevolking, en Walloniërs, die voor een groot deel terug te voeren zijn op economische verschillen en daaruit voortvloeiende machtsverschillen.
In grote lijnen valt de taalgrens samen met een geografische grens: het vlakke, vruchtbare Vlaanderen contra het heuvelachtige Wallonië.
Vlaamse handelaren versus Waalse keuterboertjes
België valt samen met wat na de Nederlandse opstand tegen de Spanjaarden de zuidelijke Nederlanden heette. Vlaanderen was altijd al een welvarend landbouw- en handelsgebied, geholpen door de vele waterwegen en vlakke geografie, terwijl het armoedige Wallonië werd gehinderd door het ontbreken van goede wegen en aaneengesloten dichtbevolkte gebieden. De Zuidelijke Nederlanden maakten na enkele roerige eeuwen Habsburgs en Oostenrijks bestuur enkele jaren deel uit van Nederland, waarna een door Frankrijk gesteunde volksopstand leidde tot de onafhankelijkheid van België. De door Franstaligen overheerste regering investeerde veel geld in de industrialisatie van het erts- en steenkoolrijke Wallonië. Wallonië veranderde daardoor in het welvarendste gebied van België, wat de overheersende positie van de Franstaligen versterkte. Dit wekte, met de taalwetten, uiteraard de nodige wrevel onder de Vlamingen.
Vlamingen profiteren van hun talenkennis en de geografie
Toen net als in de rest van Europa de Waalse industrie in de jaren zeventig in elkaar zakte en in België de dienstensector het belangrijkst werd, bleek de strategische ligging en gunstige geografie van Vlaanderen weer zoals vanouds een voordeel. De enige grote haven van België, die van Antwerpen, ligt in Vlaanderen. Ook spreken Vlamingen over het algemeen goed Engels en Frans, terwijl Walen er weinig voor voelen om Nederlands, Duits of Engels te leren: een paradoxaal gevolg van de discriminatie van Nederlandstaligen in het verdere verleden. Dit gaf de Vlamingen een grote voorsprong om optimaal gebruik te maken van de nieuwe diensteneconomie. De welvaart in Vlaanderen nam daarom snel toe terwijl die in Wallonië stagneerde. De economische macht verschoof steeds meer naar Vlaanderen. In Nederland waren de industriële gebieden veel homogener verdeeld over het land (Limburg, Twente, Rotterdam), waardoor de sociale onrust veel minder samenviel met geografie.
In Wallonië heerst daarom nu een gevoel van rancune en malaise (ook omdat zestig procent van België Nederlandstalig is), terwijl de Vlamingen zich economisch uitgebuit voelen (per jaar gaat er plm. 5,5 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië, dat is bijna duizend euro per Vlaming per jaar).
Groot-Nederland betekent boze Fransen.
Splitsing van België: de gevolgen
Als België zou worden gesplitst in een Nederlandstalig en een Franstalig deel, zou dit enkele conflicten beëindigen, maar nieuwe conflicten veroorzaken. Zo is er de tweetalige stad Brussel (nu in de praktijk een Franstalige stad), als vestigingsplaats van de EU een gewilde trofee voor zowel Walen als Vlamingen. Als de zes miljoen Vlamingen met de zeventien miljoen Nederlanders in één land zouden wonen, zou dit Nederland aanmerkelijk sterker maken dan nu. Wel zou de mededinging tussen de Antwerpse en de Rotterdamse haven wat binnenlandse spanningen opleveren.
Groot-Nederland zou hiermee definitief geostrategisch veranderen in een middelgroot land en een serieuze mededinger voor de macht op de Noord-Europese laagvlakte (met alle geostrategische gevolgen van dien; zo werkt het klassieke Nederlandse spel niet meer). Ook zou Nederland dan direct aan het dichtstbevolkte deel van Frankrijk grenzen dat nu nog op voor Nederlanders comfortabele afstand ligt. In veel opzichten zou de efficiënte, goed geoliede diensteneconomie van Groot-Nederland, dat veel weg heeft van een enorme stad en ook economisch een formidabele macht vormt, hiermee sterker worden dan het gebied rond Parijs en het door stakingen geteisterde Frankrijk stevig in de marge drukken. Vermoedelijk zal Frankrijk hier niet erg blij mee zijn en heel wat minder coöperatief worden dan nu.
Voor Frankrijk zou de absorptie van drie miljoen armlastige Walloniërs weinig problemen opleveren, maar de krachtsverhouding met Duitsland zou geografisch gezien verstoord worden. Er ontstaat een tweede grens met Duitsland, vlak bij het Ruhrgebied, deze keer zonder een beschermende rivier er tussen als buffer. Geen prettig vooruitzicht voor de Duitsers, die er vermoedelijk dan ook alles aan zullen doen dat te voorkomen.
Een betere oplossing
De Belgen zullen moeten leren leven met de realiteit dat ze rond een taalgrens wonen. Onderwijs in de talen Frans, Duits en Nederlands moet op alle scholen, dus ook in Wallonië, verplicht worden gesteld. Ook moet het merkwaardige onderscheid tussen Franstalige en Nederlandstalige partijen en de vele bizarre taalregels verdwijnen. Overal in België moeten burgers terecht kunnen in het Nederlands, Frans en Duits. Politieke ideologie heft immers weinig te maken met taal. Ook moet er een einde komen aan de transfers, deze zuigen Vlaanderen leeg en werken verwoestend en ontwrichtend in Wallonië. Dit geld kan beter worden besteed aan goed taalonderwijs, bijvoorbeeld aan Waalse werklozen die zo in Vlaanderen kunnen werken. Ook kunnen de Belgen zo maximaal profiteren van de lucratieve Europese overheidsbureaucratie rond Brussel.
