Fans noemen computertje CHIP, de nieuwste hit op Kickstarter, met $9 al de Raspberry Pi-killer. Maar wat kan je precies met CHIP, een volwaardig computertje, dat zo klein is dat je het om je pols kan dragen?
Een computertje voor nog geen tientje? Kickstarterproject CHIP wil dat voor elkaar krijgen.
Computers zijn er in allerlei formaten, variërend van een supercomputer zo groot als een huis, tot de chip in een SIM-card van een mobiele telefoon, die in wezen een zeer kleine volwaardige computer is, of nog kleiner. Nu is een zeer klein computertje, CHIP, ontwikkeld, die zo klein is dat je deze als horloge om je pols kan dragen. Anders dan bij een smartwatch, kan op deze computer een beeldscherm en toetsenbord aangesloten worden, wat het een volwaardige computer maakt. De specs wat betreft geheugen en processorsnelheid lijken op die van een goedkopere smartphone. De minicomputer is uitgerust met wifi en Bluetooth, waardoor deze in staat is om gebruik te maken van Bluetooth-enabled randapparatuur en draadloos internet via wifi.
Omdat het computertje erg klein is en ook niet veel stroom verbruikt – met een standaard batterij is het apparaat zes uur te gebruiken – is het erg geschikt voor hobbyisten. In gevallen waarin energiezuinigheid, gewicht en afmeting belangrijk zijn, zoals bij drones en wearables, wie weet zelfs een virtual reality bril, lijkt dit het ideale apparaat te zijn om de computertaken op zich te nemen. Er is voor een totaalprijs van $50 een soort uitbreidingsset te krijgen, PocketCHIP, waarmee beeldschermpje en toetsenbord worden toegevoegd en het ding verandert in een soort smartphone zonder belfunctie. Wel moet deze gadget niet te zware berekeningen vereisen. Het apparaat wordt uitgeleverd aan de Kickstarter-sponsors in de eerste maanden van 2016.
De hardwarespecs zijn beter dan die van het laatste model van de Raspberry Pi, maar het is niet mogelijk zelf geheugen bij te plaatsen. Ook ontbreken de pinnetjes, die bij de Raspberry gebruikt kunnen worden om meer dan twintig apparaten aan te sturen of uit te lezen.
Als we het toetsenbord bestaande uit een laserprojectie niet meerekenen, is dit toetsenbord het dunste ooit ontwikkeld: 0,5 mm. Niet alleen computers, ook andere electronica wordt steeds dunner en lichter. Wie wel eens op een klein toetsenbordje van een laptop heeft gewerkt, of het scherm van een tablet, laat staan een smartphone, weet dat kleine toetsenborden verre van prettig werken.
Het grappige is dat dat ook voor beeldschermen geldt en ook voor computers zelf. Een groot oppervlak heeft de nodige voordelen. Zo kan een processor steeds makkelijker zijn afvalwarmte krijt, waar een desktop pc bijvoorbeeld een ventilator voor nodig heeft. Hopelijk is dit geen vaporware, maar komt het werkelijk van de grond. Je zou dan je computer in een aanwijsstok cq wandelstok met je mee kunnen dragen.
Stel, je bedient je computer niet met een muis, maar met je hertshoornvaren of schijfcactus. Onzin? Niet meer. Maak kennis met Botanicus Interacticus, een opmerkelijke uitvinding.
Het metalen plaatje stuurt signalen met verschillende frequenties door de plant, waardoor de plant als het ware af wordt getast. Als je de plant aanraakt, verandert het trillingspatroon, want door de software wordt vertaald in een signaal. Behalve met een plant, zou dit principe ook gebruikt kunnen worden met een ander geleidend object.
Hiermee zou je ook een echt sprookjesbos kunnen bouwen. Zodra bijvoorbeeld een bepaalde boom wordt aangeraakt, zou een computerprogramma hier bijvoorbeeld een dryade (boomnimf; zie plaatje) kunnen simuleren. Of, meer prozaïsch, de boer laten weten dat de plant nu toch echt behoefte heeft aan wat fosfaat en stikstof.
Voor iedereen die wil leren programmeren is er nu The Code Academy, een website waar mensen gratis verschillende programmeertalen kunnen leren op een handige en stap-voor-stap manier. De website is te vinden op codecademy.com en je kunt er onder meer talen als Python, Javascript en CSS leren.
Het internet gaat niet weer weg en de mogelijkheden van computers en de netwerken die hiermee tussen mensen en hun kennis en bekwaamheden kunnen worden gevormd zijn enorm. Daarom is het wellicht voor iedereen nuttig om zich eens wat verder te verdiepen in dit soort programmeertalen. En vanaf nu heb je geen dure opleidingen meer nodig en hoef je ook geen dikke boeken meer door te spitten, stukje voor stukje wordt het je via de Code Academy uitgelegd.
Eerder kwamen er in het artikel: “Veranderingen in de maatschappij” ook al andere mogelijkheden voorbij om jezelf te leren programmeren. Hieronder een korte herhaling van die links als aanvulling.
De Khan Academie heeft een aantal video`s over leren programeren en verder op het internet zijn er ook bronnen te vinden hoe je gratis de programmeertalen, Python, C, Ruby, SQL, Regex, kunt leren.
Is met de komst van website als The Khan Academy en nu ook The Code Academy een trend gezet om onderwijs volledig gratis en via het internet beschikbaar te maken? En wat gaat dit doen met onze inrichting van het huidige onderwijs systeem en zaken als het verstrekken van diploma`s? De onderwijs revolutie lijkt inmiddels al in volle gang te zijn met dank aan dit soort handige en gratis onderwijswebsites.
Aangezien geld tegenwoordig meer digitaal wordt uitgewisseld dan analoog (flappen en munten) lijkt het mij niet eens zo ingewikkeld om een beeldscherm met cijfertjes te vullen, die staan voor een (nieuwe) valuta. Gewoon een rijtje links en een rijtje rechts, debet en credit. Als de centrale banken dit kunnen, dan moet een beetje programmeur dit ook kunnen.
Programmeurs kunnen nieuwe digitale currency starten
Wat hebben we dus nodig om een nieuwe valuta en – als we toch bezig zijn – een nieuwe bank te beginnen: een stel programmeurs die dit kunnen laten verrijzen op een beeldscherm. Een bank is trouwens gewoon een plek waar je je geld stalt, om het te kunnen verplaatsen. In feite is een bank dus een gelddrager.
Het vereiste heel veel werk om deze rai-steen naar het steenloze eiland Yap te vervoeren. Rai-stenen zijn hiermee de zwaarste munten ter wereld.
Dit is natuurlijk een heel simplistische weergave van een ruw idee om het begin van een nieuw monetair systeem in te luiden; maar in de basis hoeft het niet heel ingewikkeld te zijn. Het verschil met een paar honderd jaar geleden is dat we nu een nieuwe start kunnen maken zonder met papier, inkt, drukmachines, zilver en goud heen en weer te slepen. Als zoiets als Facebook op een studentenkamer kan worden opgestart, dan moet dat met een nieuwe bank en valuta ook kunnen.
Hoe wordt een nieuwe valuta kansrijk?
Voordat je dit gaat doen moet je heel goed nadenken over de eisen waaraan een nieuwe valuta en bank moet voldoen. Want: we hebben een heel goed voorbeeld van hoe het niet moet; en dat is het geldcreatieproces op basis van een schuldovereenkomst. Dus wat je ook op je beeldscherm creëert: zet het niet weg als schuld. Maar dan komt de vraag: hoe ga je het dan verspreiden?
We kunnen mensen uitbetalen voor het vrijwilligerswerk wat ze doen, of dat nu voor een overheidsorganisatie (gemeente) of een bedrijf is. Het gaat er namelijk om dat je ergens de waarde van moet inzien, die is vast te stellen (door een jury), is te meten en is om te zetten in een x bedrag. Momenteel is het probleem dat er niet voldoende geld is om iedereen volledig te betalen. Werk is er genoeg, ook denkwerk. Dus wat doe je dan: je betaalt mensen uit in een andere valuta dan de euro (of gulden), die ze eerst kunnen opsparen tot het moment dat er mee geruild kan worden.
Marketing en veiligheid
In principe is het creëren van een nieuwe valuta op zich nog wel te doen, als je het digitaal (giraal) doet tenminste. Maar dan komt het ruilproces: mensen moeten de waarde inzien van de nieuwe valuta en deze gaan uitwisselen. In principe heb je hier alleen een softwarepakket voor nodig, de getallen (0 t/m 9) blijven gewoon hetzelfde.
Natuurlijk moet je ook niet te maken krijgen met gehack en dat soort zaken, zoals bijvoorbeeld bij ING en KPN gebeurt. Ik denk dat er juist de nodige hackers te vinden zijn die graag een nieuw systeem van valuta, betaalsoftware etc. willen testen en het resistent maken tegen destructieve invloeden van buitenaf.
Voorzichtig begin
De nieuwe valuta die ik hier heb besproken zal niet zomaar de hele Euro of Dollar vervangen. Daar gaat het ook niet om. Het is juist de bedoeling dat je een start maakt met een manier van betalen, sparen en lenen die eerlijker en duurzamer in elkaar steekt dan nu het geval is. Maar dat is slechts een start. Er zal nog een heel proces volgen om de valuta te laten groeien, zonder dat deze al snel op hol slaat en er alsnog hyperinflatie ontstaat. Ook hier moeten we goed naar kijken.
Alternatief opzetten
Waar het in de essentie om gaat is simpelweg het op een andere manier aangaan van het gevecht met het monetaire stelsel zoals we dat nu kennen en de Euro en Dollar die daar bij horen. Als de kans vrij klein is dat er op korte termijn iets verandert aan de manier van bankieren en de manier van geld creëren, dan zul je toch eens moeten gaat werken aan een alternatief. En dat kan dus letterlijk op een zolderkamer beginnen als het gaat om het programmeerwerk. Het hele denkwerk over de voorwaarden en een stappenplan voor de zogenaamde implementatie, dat is weer een heel ander verhaal.
Mijn bedoeling met dit artikel is om wat nuchterheid te brengen in de grote vraag hoe we een ander systeem kunnen ontwikkelen, waarin ik dus verwijs naar wat al eerder is gedaan met revolutionaire initiatieven als Facebook en de iPhone: beginnen met knutselen, maar des te meer realiseren dat ook de uitkomst van zo’n proces goed moet gebeuren, waterdicht moet zijn, omdat het de komende 100 tot 150 jaar kan tekenen. Misschien toch maar weer terug naar de stenen reuzenmunten van Yap?
Over het algemeen is het geen goed idee om elektronica nat te laten worden. Niet bij een nieuw type extreem krachtige chip, dat vloeistof gebruikt als koelmiddel en brandstof. Dit zou wel eens het kloppend hart van de computers, tablets en servers van de toekomst kunnen worden.
IBM werkt aan een chip die de prestaties van de supercomputer Watson in je broekzak kan evenaren.
Kleiner en energiezuiniger Bruno Michel en zijn mede-ontwikkelaars bij het Zürich Research Laboratory van IBM beloven veel. De chip kan volgens hen uiteindelijk het rekenvermogen van een complete supercomputer – een apparaat dat een kamer in beslag neemt, zoals IBM-computer Watson, een computer die de mens versloeg bij een trivia-quiz – in een apparaatje zo klein als een mobiele telefoon proppen. Uiteraard is ook het energieverbruik dan veel minder – om een supercomputer als Watson te laten draaien is 85 kilowatt nodig, evenveel vermogen als 425 menselijke lichamen of een zware personenauto verbruiken. De nieuwe chip kan met een fractie hiervan toe.
Vloeistof als koelmiddel en brandstof
Het concept is volgens Michel geïnspireerd op het menselijk brein. Ook daarin worden voedingsstoffen door het bloed aangevoerd, dat tegelijkertijd het brein koelt. Geen overbodige luxe, want ons brein verbruikt tien tot twintig procent van alle energie in het lichaam. Het menselijk brein is tienduizend maal zo compact en rekenintensief als een computer vandaag de dag. Chipontwerpers lopen nu steeds meer tegen de beperkingen van de materie aan. Op nanometerschaal worden kwantumeffecten steeds belangrijker. Volgens Michel is dit dan ook dé oplossing om de rekencapaciteit nog verder op te kunnen voeren.
Menselijk brein in je achterzak
Het idee van de groep-Michel is om honderden siliciumwafels op elkaar te stapelen om zo driedimensionale processors te creëren. Tussen elke laag ligt een netwerk van “bloedvaten” die de energiedragende vloeistof aan- en weer afvoeren. Op deze manier ontstaat een soort microscopische flow battery. De vloeistof die ze gebruiken bevat verschillende typen vanadiumionen. Dit wil zeggen dat de lading per vanadiumion verschilt. Door de verandering in lading gaan elektronen stromen, die de batterij (en dus de chip) energie leveren. 3D chips bestaan al langer. Intel, IMEC en Tezzaron werken aan prototypes omdat zo veel hogere dichtheden zijn te bereiken. Bij 3D-chips zijn veel minder verbindingsdraden nodig, waardoor veel minder energie nodig is en het design veel compacter kan worden. Michel en zijn team willen een werkend prototype chip gereed hebben rond 2014[2]. Lukt ze dat, dan zouden we elk wel eens over, zeg, vijf tot tien jaar een supercomputer in onze achterzak hebben steken die het rekenvermogen van het menselijk brein benadert.
Het zal softwareontwikkelaars waarschijnlijk heel wat moeite kosten om deze computers even sterk af te remmen als computers nu. Alhoewel…
Kan een computer op een dag zichzelf ombouwen tot een heel nieuw apparaat? Een nieuw nanomateriaal is in staat elektrische stromen in drie dimensies te sturen.
Kwantumprocessen hinderen verdere miniaturisering
Dan maar de hoogte in. Dat denken steeds meer chipontwerpers, nu de componentjes van computers nog maar honderd atomen of minder breed zijn en ze nog kleiner maken betekent, dat kwantumeffecten informatie gaan verminken.
De nanodeeltjes gaan stroom geleiden als ze aan elkaar gaan klitten.
Materiaal bouwt zichzelf om
Het team van Northwestern University pakt het heel anders aan. Ze hebben elektronische materialen ontwikkeld die zichzelf kunnen herconfigureren, zodat ze verschillende rekenbehoeften kunnen vervullen bij verschillende gelegenheden. Zo zijn er bepaalde taken waarbij het heel handig is als je heel veel parallelle rekenkracht hebt (bij grafische toepassingen bijvoorbeeld), terwijl intensieve rekenklussen of taken waarbij juist heel veel geheugen nodig is, weer heel andere eisen aan een computer stellen. Eigenlijk wil je een computer die in staat is zichzelf hieraan aan te passen.
Het materiaal dat door onderzoeksleider prof. Bartosz A. Grzybowski en zijn team is ontwikkeld, laat toe dat elektrische stromen in diverse richtingen worden gestuurd, soms zelfs in een tegenovergestelde richting ten opzichte van een andere stroom.
Gouddeeltjes met positieve mantel
Het materiaal bestaat uit nanodeeltjes silicium en organische polymeren (i.e. op koolstofverbindingen gebaseerde lange molecuulketens) die naar keuze kunnen werken als een transistor, een gelijkrichter, een diode of een weerstandje.
Voor wie nu een glazige blik in de ogen krijgt: dit zijn de componentjes waaruit een computer bestaat. Wat deze ontdekking pas echt spectaculair maakt is dat deze naar believen in elkaar zijn om te zetten met elektrische pulsjes. Zo kan je de hardware van een computer compleet omprogrammeren en hoef je ookgeen dure chipsbakmachines te gebruiken: je programmeert ‘gewoon’ een klontje van dit materiaal op de gewenste manier. Denkende klei, als het ware dus.
Hoe werkt het materiaal?
Het hybride materiaal bestaat uit (elektrisch geleidende) gouddeeltjes, elk vijf nanometer in doorsnede (i.e. vijftig tot zeventig atomen), die op hun beurt zijn bedekt met een laagje positief geladen moleculen. De deeltjes worden omringd door negatief geladen atomen die de positieve ladingen op de deeltjes opheffen. Door stroom op het materiaal te zetten kunnen de negatief geladen atomen bewegen, maar de veel grotere positieve deeltjes niet.
Door deze zee van negatief geladen atomen te manipuleren, kunnen gebiedjes met een lage of juist hoge geleidbaarheid worden geschapen. Het gevolg is een geleidend pad dat elektronen in staat stelt door het materiaal te vloeien. Oude paden kunnen worden uitgewist en nieuwe gecreëerd door te duwen en te trekken aan de negatieve atomen. Door de deeltjes op een andere manier te rangschikken, kunnen ook complexere elektrische componenten zoals diodes en transistors worden geconstrueerd.
Uiteraard zal dit materiaal minder efficiënt zijn dan dedicated circuits, maar de enorme flexibiliteit maakt het goedje waarschijnlijk zeer interessant voor locaties waar je zelf niet makkelijk bij kunt. Denk aan het inwendige van kerncentrales, de diepzee of de ruimte.
Na een aantal valse starts komt het er nu toch eindelijk van. De Indiërs ontwikkelden de tablet Aakash om wat te doen aan het enorme tekort aan hoogopgeleiden. Dit voor een bedrag dat voor de meeste Indiërs nog op te brengen is.
India slaat terug. Sibal presenteert India's antwoord op de iPad.
De Akash (hemel in het Hindi en Sanskriet) is met een kostprijs die maar een fractie is van de iPad, bedoeld voor studenten. De Aakash ondersteunt webbrowsen en skypen met video, werkt drie uur op zijn batterij en heeft twee USB poorten. Critici vragen zich echter af of de tablet inderdaad voldoende prestaties kan leveren. De Indiase overheid hoopt dat dit computertje digitale toegang zal geven aan studenten in kleine stadjes en dorpjes over heel India. India loopt nog steeds sterk achter op concurrerende landen wat betreft internetverbindingen.
Een Indiase studente toont het kleine computertje.
Bij de lancering van de tablet in Delhi,overhandigde minister Human Resource Development Kapil Sibal 500 Aakash tablets aan studenten die ze zullen testen. De overheid wil honderdduizend tabletten kopen voor vijftig dollar per stuk en gaat in de komende jaren tien miljoen van deze apparaatjes aan studenten uitreiken.
Het apparaat is ontwikkeld door het Britse bedrijf DataWind in samenwerking met het IIT (Indian Institute of Technology) in de woestijnachtige deelstaat Rajasthan. De Akash zal in India worden geproduceerd, in een fabriek van DataWind in de Zuid-Indiase stad Hyderabad. “Ons doel was, de prijsbarrière voor computers en internettoegang te breken”, aldus DataWind CEO Suneet Singh Tuli. Hij verwacht met de Akash computers en internet eindelijk naar de Indiase massa’s te kunnen brengen.
DataWind brengt ook een commerciële versie van de tablet uit, de UbiSlate. Deze zal einde 2011 in de schappen liggen voor zestig dollar (plm. 45 euro).
Volgens experts zal deze tabletcomputer een groot verschil maken in het onderwijssysteem van het land. Het complete boekenpakket kan bijvoorbeeld als e-book op de harde schijf van de tablet worden gezet. In feite is het ook een pocket-eReader.
Wel zijn er twijfels of de tablet wel snel genoeg zal zijn. Critici wijzen op het kleine werkgeheugen van 250 MB. Ter vergelijking: een pc anno 2011 heeft 8 GB geheugen. Aan de andere kant zit hier ook een positieve kant aan. Als straks bijna een miljard mensen met deze kleine computertjes gaat werken, zal de prikkel erg groot zijn om compacte, efficiënte software te schrijven in plaats van de monsterlijk zware, logge programma’s die nu onze pc’s en laptops teisteren. Al staan Indiërs er om bekend, dol te zijn op bureaucratie en ingewikkelde constructies.
Reken dus op een enorme explosie van Indiase webshops en andere cyber-activiteiten de komende jaren. Zelfs in een krottenwijk kan een Indiase programmeur of webdesigner kleine wonderen verrichten.
Visionair Ray Kurzweil heeft een aantal voorspellingen gedaan die keer op keer uitkwamen. Zo voorspelde hij correct dat een computer de beste menselijke schaakspeler zou verslaan. Deep Blue II maakte inderdaad Gary Kasparov in. Ook het menselijk genoom is nu bekend, zoals hij voorspelde. Hiermee deed hij het aanmerkelijk beter dan zogeheten deskundigen die in talkshows optreden en de overheid adviseren.
Ray Kurzweil is de bedenker van de term Technologische Singulariteit: de exponentiële versnelling van wetenschap en techniek. Maar zal onsterfelijkheid snel genoeg komen om hem (en ons) eeuwig te laten leven?
Toch loopt ook Kurzweil aan tegen de beperkingen die een ouder wordend lichaam met zich meebrengt. Zijn leven is een race tegen de klok. Zal de ontwikkeling van de techniek voor hem snel genoeg gaan om onsterfelijkheid op te leveren? Hij slikt op dit moment heel veel preparaten en ondergaat andere (volgens hem) levensverlengende behandelingen om het tot 2045 uit te houden. Toch is het de vraag of dit voor hem op tijd zal komen. Hij onderging al een open hartoperatie. Ook voor verreweg de meeste Nederlanders zal dit te laat komen, maar er is een goede kans dat in ieder geval enkele van de mensen die nu leven, nooit meer zullen sterven. De paus vindt dat niet leuk.
Transcendent Man beschrijft de indrukwekkende strijd van een visionair tegen het noodlot. Hieronder de trailer.
Een hersen-computer interface is wellicht de intiemst denkbare verbinding met techniek. Brein-machine interfaces (BMI’s) zullen zeker onze opvattingen over identiteit en de grenzen van het oprekken van de menselijke vermogens ter discussie stellen.
Hersen-computer interface
Op dit moment bestaan er al hersen-computer interfaces. Deze werken door hersengolven te registreren of, ingrijpender, elektroden in bepaalde hersengebieden of onder de schedel. Tot nu toe zijn deze getest in een handvol verlamde mensen. Verschillende groepen onderzoekers werken aan het ontwikkelen van rolstoelen, robots en computers die alleen door hersensignalen bestuurd kunnen worden. Krishna Shenoy van Stanford University ontwikkelt algoritmen om implantaten te verbeteren om daarmee een cursor op een scherm te besturen. Volgens hem zal BMI in de nabije toekomst traditionele manieren om computers te besturen evenaren of overtreffen. Goed nieuws dus voor mensen met RSI.
Hersenimplantaten kunnen ons veel slimmer maken. Maar of veel mensen het aandurven...
Hersengolven worden steeds meer gebruikt
Technieken die geen hersenoperatie vereisen (uiteraard een duidelijk marketingvoordeel) reageren op elektrische hersensignalen (die ook in een EEG worden vastgelegd). Deze hersengolven zijn al gebruikt om spelletjes mee te spelen, auto’s mee te besturen en zelfs soldaten in staat te stellen “telepatisch” te communiceren.
Ethische dilemma’s
Dit zal de nodige ethische vragen oproepen. Medisch ethicus Jens Clausen van de universiteit van Tübingen stelt dat mensen trainen om voor computers leesbare hersensignalen te produceren, ook effecten kan hebben op humeur en gedrag, alsmede geheugen en de spraak. Dan is er ook de vraag van aansprakelijkheid. Kan een toekomstige crimineel de schuld geven aan een implantaat?
Gelukkig zijn vergelijkbare vragen gesteld in het verleden, zegt Clausen. Bijwerkingen op stemming en gedrag zijn bekend uit de farmacie. En we hebben al technologieën waarbij het niet altijd duidelijk wie of wat precies verantwoordelijk is. Een auto-ongeluk kan veroorzaakt zijn door de bestuurder, de fabrikant of de autoreparateur.
In principe kunnen BMI’s uiteindelijk zelfs mentale functies verbeteren, het geheugen bijvoorbeeld. Hierbij kan de BMI verbinding zoeken met een webserver of andere externe informatieverwerker. Dit is ethisch veel problematischer (spieken is veel makkelijker geworden, om maar iets te noemen). Zulke veranderingen kunnen leiden tot veranderingen in iemands voorkeuren en uiteindelijk iemands persoonlijkheid.
Elite en onderklasse
Eén van de voornaamste vragen die de BMI oproept is hoe wijdverbreid de techniek moet worden gebruikt. Mogen gezonde mensen hun hersencapaciteit vergroten en tot welke mate? Zullen de meeste mensen dat wel willen? Veel dove mensen hebben al cochleaire implantaten geweigerd omdat ze doofheid niet als handicap zien. Hersenimplantaten die mensen bovenmenselijke mentale gaven geven, zouden ook elites en onderklassen kunnen creëren. Zo zal een permanente rijke en arme klasse ontstaan. Aan de andere kant: dit is vermoedelijk een tijdelijk effect. Naarmate de kosten van technologie dalen (en bij kennisintensieve producten is dat haast per definitie zo) komt de techniek ook voor minder geprivilegieerden binnen bereik.
