Komt er dan toch leven na de dood? Microsoft heeft patent aangevraagd op het idee van een leven na de dood als chatbot.
De twee hoofdrolspelers. Kan een leven na de dood als chatbot ethisch gezien wel door de beugel? Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/File:Be_Right_Back.jpg (Fair Use)
In de episode Be Right Back van de dystopische Netflix-serie Black Mirror komt precies dit idee naar voren. De dode vriend van een vrouw komt weer digitaal “tot leven”. En wel door met behulp van haar herinneringen aan hem, en de achtergebleven foto’s en gesprekken, een realistische look-alike robot van haar ex te fabriceren. Uiteraard, in Black Mirror-stijl, loopt ook dit weer slecht af.
Weer tot leven gewekt aan de hand van een algoritme
Microsoft concentreert zich in haar patent [1] op een in eerste instantie, bescheidener doel. Een chatbot, gevoed met alle kennis en herinneringen van de overledene. Het idee is niet nieuw. Twee jaar na de uitzending van de eerste episode van Black Mirror werkte een aantal Russen aan de ontwikkeling van een chatbot om hun door een aanrijding omgekomen vriend weer tot leven te wekken. [2]
Is een leven na de dood als chatbot ethisch?
Zoals wel vaker met kunstmatige intelligentie, komen er ook hier ethische kwesties om de hoek kijken. Is het om te beginnen ethisch om privé-conversaties van een overleden persoon te gebruiken als rouwverwerking? Doe je die persoon daarmee geen geweld aan? En in de iets verdere toekomst, als kunstmatige intelligentie steeds beter wordt, bestaat er dan nog onderscheid tussen een chatbot en een echt persoon? Is het dan moord, om de chatbot te wissen? En hoe ethisch is het, om een nabestaande valse hoop te geven? Om haar of hem te laten houden van iets dat niet meer is dan een computerprogramma? Of zijn we zelf niet meer dan een computerprogramma?
En de vraag die ons allemaal op de lippen brandt: krijgt het beruchte Blue Screen of Death van Microsoft Windows een tweede betekenis? Want Microsoft staat bekend om haar overvloedige productie van vaporware. Vragen en nog meer vragen.
De laatste jaren duikt er steeds meer beeldmateriaal op, alsmede rapporten van ooggetuigenverslagen, van ontmoetingen tussen Usaanse piloten en onbekende vliegende entiteiten (UFO’s), die sneller accelereren en van richting veranderen dan vliegtuigen met menselijke piloten zouden kunnen overleven.
Waarheidsgehalte omstreden
Deze beelden zijn afkomstig van de USAF en het Usaanse leger. Deze instellingen vallen onder de Usaanse FOIA (Freedom of Information Act, te vergelijken met de Nederlandse WOB). Hoewel het niet denkbeeldig is dat UFO’s een bewuste desinformatiecampagne zijn van het Pentagon om ongestoord prototypes van experimentele luchtvaartuigen te kunnen testen, zijn deze aanwijzingen te serieus om niet te onderzoeken. Een gepensioneerde Israëlische topofficial, prof. dr. Haim Eshed, schreef een boek waarin hij onthult dat er uitgebreide contacten bestaan tussen een technisch geavanceerde niet-menselijke soort en de Usaanse overheid, en daarmee de Israëlische overheid. Het is niet gezegd dat het verhaal van Eshed klopt – mogelijk spelen er commerciële belangen (Eshed is sf- en fantasyschrijver), is Eshed “gek” [4] of wordt ergens de aandacht van afgeleid – maar we nemen het in dit wat-als scenario voor juist aan. Wat zijn dan de consequenties?
De geruchten over samenwerking tussen overheden en buitenaardse wezens blijven hardnekkig. Wat als ze waar zijn? No copyright / afbeelding afkomstig van https://pixabay.com/users/comfreak-51581/
Geheimzinnige Galactische Federatie
De uitgelekte informatie uit het boek, afkomstig van een interview in de Hebreeuwse krant Jediot Aharonot[1], is summier. De rest van het Y.A. artikel is weggestopt achter een paywall, maar het googlen van de Hebreeuwse titel leverde een uitvoeriger bron op. [3] Volgens Eshed zijn de aliens afkomstig van een galactische federatie van buitenaardse beschavingen, ruwweg te vergelijken met de Federation of Planets in de beroemde Usaanse SF-franchise Star Trek. Deze aliens zouden in het geheim op aarde rondlopen en met de Usaanse regering samenwerken, waarvan elke Usaanse president op de hoogte is. Beide zouden samenwerken op een basis op Mars, de hoofdvestiging van de aliens in het zonnestelsel. De aliens zouden onder meer het uitbreken van een kernoorlog hebben voorkomen (wat ook door andere bronnen is gemeld)[2]. De aliens zouden tot doel hebben om het wezen van het universum te doorgronden in samenwerking met de mensheid.
Welk nut kunnen de aarde en mensen hebben voor aliens?
Zowel de aarde met haar abnormaal grote maan als de zon zijn, fysisch gezien, ongewoon maar niet uniek in het bekende heelal. Aardachtige exoplaneten blijken veel voor te komen, NASA schat alleen al in de Melkweg meer dan tien miljard. Er zijn nu al zelfs 24 “superbewoonbare” exoplaneten bekend die zelfs geschikter zijn voor leven dan de aarde. We weten dat het technisch gezien haalbaar is om bijvoorbeeld helium-3 te winnen uit gasreuzen als Jupiter of desnoods uit sterren. Echt vergevorderde beschavingen kunnen zelfs zwarte gaten of -mogelijk- donkere materie benutten om energie mee op te wekken.
Het voornaamste bijzondere element van de aarde is haar diverse ecosysteem en vooral de aanwezigheid van minimaal één intelligente, althans: handige soort. We zijn een weelderige oase, omringd door saaie, dode werelden. Als woongebied ligt de aarde niet echt voor de hand. Een ruimtecilinder bouwen is veel gemakkelijker dan om naar een verre ster te reizen. Om maar niet te spreken over de vele bacteriesoorten hier die voortdurend op zoek zijn naar voedingsbronnen. Wel interessant is om DNA van miljoenen soorten te verzamelen en de menselijke cultuur te snuiven.
En wie weet is er meer aan de hand. Mogelijk vormt de aarde een belangrijk knooppunt in een voor ons onzichtbaar transportnetwerk. Of is hier een belangrijke grondstof aanwezig die we nog niet kennen, of waarvan we tot nu toe nog geen nuttige toepassing hebben ontdekt.
Waarom de geheimhouding?
Het bestaan van leven buiten de aarde is een idee dat al honderden jaren bestaat. Giordano Bruno, een tijdgenoot van Galilei, werd er nog voor op de brandstapel gegooid. Een invasie door buitenaardsen is de uitgekauwde plotline van honderden razendpopulaire science fiction boeken en series, variërend van War of the Worlds tot V en Independence Day. Waarschijnlijk zal het grootste deel van de mensheid een zucht van verlichting slaken als blijkt dat “minds infinitely superior to us” voorkomen dat het beste kabinet sinds de Tweede Wereldoorlog en hun al even verlichte collega’s in de rest van de wereld, hun onovertroffen talenten tot het creëren van rampspoed nog verder uitleven. De meeste mensen geloven al in een onpeilbaar wijze en almachtige alien, God genaamd. Kortom: als er geheimhouding moet zijn, heeft dat waarschijnlijk een andere reden. Want waar komen deze aliens vandaan? En: waarom hebben ze met hun onvoorstelbaar overvloedige hulpbronnen de mensheid nodig om onderzoek te doen?
Mogelijkheid 1: de aliens waren hier al veel eerder en onze voorouders vereerden ze als goden.
God kwam al eerder ter sprake als een almachtig buitenaards wezen. Voldoende geavanceerde technologie is niet van magie te onderscheiden. Zou een buitenaards wezen duizenden jaren geleden op aarde landen, dan zouden mensen hen vermoedelijk zien als goden. In feite is dit precies wat er gebeurde in enkele gevallen waarbij westerlingen met paarden en vuurwapens in aanraking kwamen met op wapengebied iets minder ver ontwikkelde beschavingen, zoals de Azteken en de Inca’s. Beschrijvingen in zowel de Tenach (Ezechiël) als in de vedische literatuur uit India hebben veel weg van twintigste- en eenentwintigste technologie, bij Ezechiël. een vliegend tuig, in de veda’s een nucleaire oorlog en een raketafweersysteem. Zou dit inderdaad kloppen, en zouden de goden inderdaad kosmonauten zijn zoals kroegbaas Erich von Däniken beweerde, dan zouden letterlijk miljarden mensen van hun geloof afvallen. De maatschappelijke impact zou aanzienlijk zijn.
Mogelijkheid 2: we leven in een simulatie.
Volgens de simulatiehypothese is onze wereld een soort zeer realistisch computerspel, een soort Second Life. God is, vanaf atheïstisch oogpunt bekeken, dan de sysadmin van de simulatie die het heelal is en die op een onvoorstelbare krachtige supercomputer ergens draait. Wij zijn dan niets dan een computerprogramma.
De diverse geloven, zoals christendom en boeddhisme zijn in feite varianten van de simulatietheorie. Dit zou inderdaad een enorme schok zijn, vooral voor atheïsten en agnosten. Afhankelijk van met welk geloof de werkelijke simulatie overeen komt, zou ook dit een schokeffect hebben op gelovigen met een sterk hiervan afwijkend wereldbeeld. De aliens zouden hier onze hulp niet nodig hebben. De programmeur van de simulatie is immers almachtig. De Marsbasis zou eveneens niet nodig zijn.
Mogelijkheid 3: de aliens komen van een parallel heelal.
Volgens de veel-wereldeninterpretatie van de kwantummechanica en enkele kosmologische modellen bestaan er veel parallelle heelallen naast ons eigen heelal. Hier zijn de natuurwetten iets anders. De schok hiervan zou beperkt zijn. De Kelten geloofden al in parallelle werelden. In de 1001 Nacht, gebaserd op oude Perzische legenden en filosofieën, worden onderaardse werelden beschreven. Ook hemel en hel, en de diverse werelden van het Zuivere Land boeddhisme waarin je incarneert als je het erg goed, of juist erg slecht, doet, kunnen worden gezien als parallelle werelden. Parallelle heelallen zijn een minder schokkend alternatief dan de eerder genoemde mogelijkheden. Het is al vrij algemeen bekend onder het grote publiek dat ons heelal waarschijnlijk niet het enige heelal is. De voorwaarden voor leven zijn namelijk wel erg gunstig in dit heelal. Waarschijnlijk bestaan er veel heelallen waar bijvoorbeeld sterren direct ontploffen of er geen atomen bestaan. Dit is dus zeker een mogelijkheid.
Mogelijkheid 4: de “experimenten” van de aliens zijn verre van onschuldig en onethisch naar huidige menselijke maatstaven.
Aardbewoners die door aliens ontvoerd zeggen te zijn, verklaren dat ze onvrijwillig deel uitmaakten van fokexperimenten. Een buitenaards fokprogramma zou inderdaad ethisch erg schokkend zijn en de buitenaardsen niet erg populair maken onder de gemiddelde aardbewoner. Een fokprogramma is voor een soort die biologisch totaal afwijkt van de mens, vanzelfsprekend niet haalbaar. Zo zijn er geen gevallen bekend waarin Japanse octopus-porno resulteerde in de geboorte van een nieuw zeemonster. Waarmee we op de volgende optie komen.
Mogelijkheid 5: de aliens zijn afstammelingen van de mens uit de verre toekomst en hebben ons DNA nodig.
Getuigenverslagen beschrijven doorgaans “greys”, mensachtige wezens met grote ogen en een groot hoofd op een spichtig lichaam. Vergeleken met onze aapachtige voorouders hebben wij een groter hoofd, grotere ogen en een zwakker lichaam. Toekomstige mensensoorten zouden veel op deze greys kunnen lijken, als deze ontwikkelingen zich doorzetten. Mogelijk ontstond er in de verre toekomst een calamiteit, bijvoorbeeld een ziekte, waardoor voortplanting niet meer mogelijk is of de mens op uitsterven staat. Indianenvolkeren met weinig genetische variatie die afstamden van het handjevol eerste kolonisten uit Siberië, stierven als vliegen aan voor ons alledaagse ziekten als griep of verkoudheid. Menselijke plantenkwekers zijn voortdurend op zoek naar materiaal van gewassen als tarwe, tomaten en olijven uit zogenoemde Vavilov-centra. Dit zijn plekken, waar de meeste genetische variatie is te vinden. De aarde van nu is het Vavilov-centrum van de mens. Toekomstige kolonisten zullen net als de voorouders van de indianen, uit vrij kleine groepen bestaan. Mogelijk zijn ze zo genetisch homogeen, dat hun voortbestaan wordt bedreigd. Genen oogsten op aarde ligt dan voor de hand. Medewerking van een grote aardse mogendheid, zoals de supermacht Usa, is dan nuttig om incidenten in de doofpot te stoppen.
Dit scenario veronderstelt tijdreizen. Omdat tijdreizen allerlei logische paradoxen oplevert, zouden deze wezens dan uit een parallelle tijdlijn afkomstig moeten zijn. Ook veronderstelt dit scenario een relatief gebrekkige kennis van de menselijke biologie. Hoewel er subscenario’s denkbaar zijn waarbij deze kennis verloren is geraakt, bijvoorbeeld omdat de mens een machineachtige soort is geworden en vervolgens door een ramp al deze biologische kennis is vernietigd – zo weten wij ook niet meer hoe Grieks vuur of (tot voor kort) Romeins zeewaterbestendig beton werden gemaakt – , zijn deze niet heel waarschijnlijk. Deze aliens zouden dan over moeten gaan op low-tech methodes als seks en implantatie in draagmoeders. Sterk punt van dit scenario is wel dat het buitenaardse ontvoeringen logisch verklaart.
Mogelijkheid 6. De aliens zijn gestrand in het zonnestelsel en hebben aardse hulp nodig om te ontsnappen.
De afstanden tussen sterren zijn enorm. De afstand tot het Alfa Centauristelsel, de dichtstbijzijnde zonachtige ster, is 4,2 lichtjaar, oftewel rond de 250.000 maal verder dan de afstand tussen de aarde en de zon. Zonder een warpachtige aandrijving zijn deze afstanden niet te overbruggen.
Stel, een astronaut zou stranden in de Romeinse tijd, of in het Chinese Tang-keizerrijk omstreeks het jaar nul, of bij de Maya’s, en niet ziek worden of gedood. Zelfs als hij of zij een complete bibliotheek met alle aardse technische kennis van nu tot zijn beschikking had, en redelijk Latijn of klassiek, Chinees of Kiche zou spreken, dan zou hij weinig hebben aan het primitieve smeedijzeren Romeinse, Chinese, laat staan stenen Maya-gereedschap om zijn ruimteschip te repareren. Om van de aarde te ontsnappen, zou hij minimaal een laat twintigste-eeuwse beschaving uit de grond moeten stampen om alle onderdelen van zijn ruimteschip te kunnen produceren. Dit zou zeker twee tot drie generaties kosten, als je veel risico neemt, zo ongeveer alle priesters tot vijand maakt en alle medewerking hebt van de machthebbers.
In dit geval is niet zozeer sprake van een schokeffect, maar van (gerechtvaardigde) angst van de aliens dat ze tot slaaf gemaakt en uitgebuit zullen kunnen worden. Dit scenario zou verklaren waarom aliens menselijke hulp nodig hebben.
Een variant is dat deze aliens de laatste overlevenden van een interstellaire oorlog zijn en onderdak zoeken op een barbaarse planeet. Ongeveer zoals rebellen die zich in een tropisch regenwoud verstoppen.
Of…
Deze lijst is verre van uitputtend. Wat denken jullie, als lezers?
Is een spotprent een mensenleven waard? Op het eerste gezicht zou je zeggen: nee. Schijn bedriegt hier echter: niet alleen onze vrijheid, maar ook het voortbestaan van de menselijke soort is gebaat bij integriteit in denken, en hierbij bij een absolute vrijheid van meningsuiting.
De mens en de mensheid als informatieverwerkers
Evolutie is in feite informatieverwerking. Evolutie is het product van de confrontatie van ons genotype (de DNA-blueprint in onze genen) en het hieruit ontstane fenotype (onze lichamen) met de natuurlijke omgeving (waaronder andere organismen). In miljarden jaren van evolutie is het genotype van onze soort uitgebreid en aangepast tot we van twee enkele strengen bacterie- en archaea-DNA, gehuisvest in een eenvoudige cel, zijn uitgegroeid tot een complex meercellig organisme, in staat om de mysteries van het leven, de ruimte en de tijd te ontraadselen.
Dit proces vond slechts plaatst door de eindeloze blootstelling van ons genoom aan steeds wisselende uitdagingen. Onze voorouders hebben wereldwijde rampen zoals een catastrofale asteroïde-inslag, een gammastralings-burst en iets wat waarschijnlijk een massale vulkaaneruptie is geweest, overleefd. Elke ramp heeft doorgaans de taaiste overlevers uitgeselecteerd. De catastrofale ramp aan het einde van het Perm 252 miljoen jaar geleden, waarbij meer dan negentig procent van de soorten op aarde het loodje legde, heeft de weg vrijgemaakt voor de voorouder van de dinosauriërs (en hiermee vogels), de Chicxulub-inslag voor groepen zoogdieren waaronder de primaten, onze groep.
Enkele subtielere cartoons van Charlie Hebdo waarin de veronderstelde uitvinder van de islam, de koopman Muhammad ibn Abdullah, geestig wordt afgebeeld. Bron/copyright: Charlie Hebdo Magazine
Technische en culturele evolutie
Economische, sociale en culturele wedijver is onderworpen aan soortgelijke evolutionaire druk. Het “DNA” van bijvoorbeeld een fiets zijn de CAD-bouwtekeningen, specificaties en montagehandleidingen van de verschillende onderdelen en de hele constructie, en de mentale blueprint in de hersens van fietsenmakers, waar het fenotype de fiets zelf is. Een mooie, sterke en prettig rijdende fiets wordt vaker verkocht, waardoor de fabrikant de fiets kan doorontwikkelen en andere fietsfabrikanten elementen gaan overnemen. Ditzelfde mechanisme treedt ook op bij culturele elementen als taal, ideologieën en religie. Een religie die er beter in slaagt om mensen te bekeren en het geloof in stand te houden,heeft een voorsprong op religies die het ontmoedigen of verbieden om te bekeren, of een te zwakke greep hebben op het brein van hun aanhangers.De qua aantallen grootste religies, christendom, islam en hindoeïsme, slagen hier het beste in.
Waarom bestaan er religies?
Religies komen voort uit dezelfde drang die ook leidde tot het ontstaan van de wetenschap: de behoefte om de wereld om ons heen en de zin van ons bestaan te begrijpen. Een religie komt voort uit de fysische en metafysische ideeën uit de tijd waarin de religie ontstond. Deze ideeën worden afgekaderd, doorgaans door een stichter (christendom, islam, boeddhisme) of groep stichters (jodendom, sikhisme, hindoeïsme) en in de jaren daarna, als gevolg van confrontaties met andere religies en filosofieën, geïnstitutionaliseerd. De canon (verzameling van heilige geschriften) wordt vastgesteld en er ontstaan klassen van geïnstitutionaliseerde kennisdragers van de religie, zoals monniken, goeroe’s, priesters, theologen en ulema. Hiermee krijgen religies een extra evolutionair voordeel: full-time professionals waarvan hun bestaan afhangt van de aanwezigheid van grote aantallen gelovigen, die hun tienden afstaan. Deze professionals verzinnen voortdurend nieuwe methodes om gelovigen binnen te halen, hun geloof in stand te houden en afvalligheid te verhinderen. Dit verklaart het kastensysteem bij hindoes, de nadruk op bekering als enige manier om mensen te redden van de hel bij christenen en de draconische straffen op het verlaten van de islam bij moslims.
Hebben religies waarde?
Religies kaderen ideeën af en belemmeren het wetenschappelijke en metafysische denken. In principes hebben religies daarmee een negatieve invloed op de menselijke overleving. Elementen van religies kunnen bij wijze van uitzondering nuttig zijn. Denk aan de bescherming van het gezin, interpersoonlijke ethiek, het stimuleren van abstract denken en het bieden van een metafysische werkelijkheid die afstand van de waarneembare werkelijkheid creëert en zo de denkwereld opspant.
De oververtegenwoordiging van joden en in mindere mate christenen bij wetenschappelijke grensverleggers doen vermoeden dat deze religies elementen bevatten die de ontwikkeling van theorievorming, inductie en kritisch wetenschappelijk denken bevorderen. Waar het primitieve jodendom erg veel weg heeft van de huidige islam, heeft het latere rabbinale jodendom een speelsere, meer gelijkwaardige relatie met de oppergod. Ook is “lernen”, de nadruk op leren, erg belangrijk binnen het hedendaagse jodendom. Dit is, voorzover het natuurwetenschappelijke kennis betreft, vanzelfsprekend erg nuttig bij de wetenschapsbeoefening. Dit geldt ook voor het christendom, dat meer op het esoterische domein gericht is en hiermee (na de vernietigende nederlagen die de katholieke kerk leed tegen Galileï en de aanhangers van Copernicus, en de protestantse ketters) de natuurwetenschap veel minder tegenwerkte en in enkele gevallen zelfs bevorderde. Kortom: religies kunnen toch per saldo een positieve waarde hebben, afhankelijk van de ideeën die ze inhouden. Dit is echter meer de uitzondering dan de regel. Dit verklaart ook waarom in uitgesproken atheïstische landen als de beide China’s, Tsjechië en Japan, de beoefening van wetenschap en techniek op een hoger peil staat.
Vrijheid van meningsuiting staat hoger dan religieuze dogma’s
De essentie van evolutie is informatieverwerking. Onze technische en culturele evolutie is in feite een verlengstuk en logisch vervolg van de biologische evolutie. Vrijheid van meningsuiting opgeven omdat een mythisch opperwezen, of een legendarische oprichter, van een religie zou kunnen worden beledigd is: de evolutie van het menselijke denken en cultuur stilzetten. Als een religie niet in staat is om spot of kritiek te weerleggen, dan delft deze religie het onderspit in de oorlog der ideeën. Net zomin als het in Nederland of België toegestaan is om consumenten af te persen, mag het ook niet toegestaan zijn om met oneigenlijke methoden godsdienstkritiek onmogelijk te maken. Als een religie als de islam niet in staat is om te overleven zonder haar critici te intimideren met moord en doodslag, dan moet deze religie maar voorgoed van de aardbodem verdwijnen. Wie oproept om critici te doden om ze zo het zwijgen op te leggen, is een sta-in-de-weg van de evolutie van de mensheid. Zij zijn opdrachtgevers voor moord en hiermee schuldig aan moord. Zij moeten worden behandeld als terroristen. De mensheid is beter af zonder hen.
In de main stream media worden we onophoudelijk gebombardeerd met verzekeringen dat diversiteit goed is. Vooral de zinsnede “diversity is strength” wordt tot vervelens toe herhaald. Wat is diversiteit en wat zijn de voor- en nadelen van diversiteit? Een overzicht.
Wat is diversiteit?
Diversiteit betekent letterlijk verscheidenheid. Culturele diversiteit, dit bedoelen we voortaan als we het over diversiteit hebben in dit artikel, is de verscheidenheid aan culturen binnen een specifieke regio, of in de wereld in zijn geheel. De mate van culturele diversiteit binnen een regio of samenleving, of bijvoorbeeld in een bedrijf, kan worden afgeleid van de mate van aanwezigheid van mensen met verschillende etnisch-culturele achtergronden.
VN Human Development index, 2016. Groene landen zijn het hoogst ontwikkeld, rode het minste. Er lijkt een negatieve correlatie met diversiteit te zijn. Bron: Wikipedia
Wat zijn de gevolgen van diversiteit?
Diversiteit betekent een grotere variatie in de groep. Dit maakt de groep onvoorspelbaarder. Dat heeft uiteraard zowel voor- als nadelen. Als de volledige werkploeg van het bedrijf bijvoorbeeld uit katholieke Polen bestaat, is er weinig meningsverschil over het al dan niet vieren van kerstmis of het ideale bedrijfsuitje. Er zijn binnen de groep weinig communicatiemisverstanden. Het vertrouwen binnen de groep is doorgaans hoog. De groep werkt soepel samen en komt snel in flow. Aan de andere kant zullen deze groepen zich moeilijk kunnen inleven in andere groepen.
Kaartje met de meest en minst diverse landen. De minst diverse landen zijn blauw, de meest diverse landen rood. Bron: Wikipedia
Bij een erg divers personeelsbestand, kost het meer moeite om het over zaken eens te worden. Er zijn dan ook meer conflicten in een zogeheten divers bedrijf, dan in een etnisch homogeen bedrijf. Als we op de juiste manier met conflicten wordt omgegaan, volgens het Hegeliaans-dialectische model, dus met these, antithese en synthese, kan dit in theorie leiden tot een betere, universele oplossing. Sterker nog: diverse bedrijven zijn er min of meer genoopt om een universele oplossing te kiezen. Andere oplossingen zijn niet werkbaar bij een diverse staf. Hiervoor is een goede manager onmisbaar. Een tweede voordeel van diversiteit is dat er geput kan worden uit een veel groter cultureel reservoir. Daardoor wordt het in theorie makkelijker om problemen op te lossen. In de praktijk is het vaak moeilijk om dit potentieel te benutten. Er moet namelijk op een gegeven moment een besluit worden genomen en dat vereist consensus. Als een potentieel betere oplossing geen draagvlak heeft binnen de groep, zal deze oplossing toch niet door worden gevoerd. Daarom moeten diverse groepen autoritair worden geleid en zie je in landen met hoge diversiteit, dat er doorgaans een dictatoriaal regime heerst. Dit weer met opmerkelijke uitzondering van Israël. Omdat bedrijven doorgaans dictatoriaal worden geleid, is diversiteit in het bedrijf een minder groot probleem dan in een democratie.
Japan: succesvol zonder diversiteit
Dat diversiteit niet nodig is om economische en culturele successen te boeken, bewijst Japan. Japan heeft een van de etnisch meest homogene bevolkingen ter wereld, maar kent ook een unieke cultuur en hoogontwikkelde economie. In Japan zijn er nauwelijks etnische minderheden. De belangrijkste zijn de Koreaanse en Ainu minderheid. Ondanks geregelde demonstraties van Japanse neonazi’s, en een uitgesproken xenofobe bevolking, lijkt het land toch redelijk goed te functioneren. De situatie in Korea en China lijkt hier sterk op.
Israël: succesvol met diversiteit
Een voorbeeld van een land met een hogere diversiteit, dat juist succesvol is, is Israël. Hoewel de bevolking van Israël etnisch zeer heterogeen is, delen de meeste Israëli’s toch enkele kernwaarden. Zo vinden bijna alle Israëli’s dat Israël recht van bestaan heeft. Logisch, anders zouden ze er niet hebben gewoond. Omdat het land vijandige buren heeft, die het land het liefst zouden uitmoorden, worden alle onderlinge meningsverschillen opzij gezet om ervoor te zorgen dat Israël blijft voortbestaan. De sterke externe dreiging gecombineerd met de joodse identiteit maken dat Israël goed functioneert met diversiteit.
Verenigde Arabische Emiraten: succesvol met diversiteit
Een goed voorbeeld van een opmerkelijk divers en succesvol land zijn Verenigde Arabische Emiraten. De meerderheid van de bevolking bestaat uit niet-Emirati’s. Deze diversiteit is echter maar schijn. Er is een koninklijke familie, die op autocratische wijze de scepter zwaait. Expats in de Verenigde Arabische Emiraten hebben weinig in te brengen. Vooral niet moslim gastarbeiders uit landen als Nepal en de Filippijnen zijn rechteloos. Omdat de koninklijke familie bepaalt wat er gebeurt in het land, en de inheemse bewoners een bevoorrechte positie innemen, zijn er weinig etnische conflicten in de Verenigde Arabische Emiraten.
Is diversiteit nou goed of slecht?
Het antwoord hierop ligt genuanceerd. Diversiteit werkt goed, als de leden van de groep één enkel gedeeld ideaal en doel delen. Zij zijn dan bereid, om onderlinge meningsverschillen opzij te zetten en streven naar het beste voor de groep. Daarom is bijvoorbeeld Israël een goed functionerende diverse samenleving. Is die bereidheid er niet, dan is burgeroorlog, of een door ruzies uit elkaar vallend bedrijf, onvermijdelijk. In dat geval is diversiteit juist een nadeel. Uit voorgaande statistische analyse blijkt dat politiek gezien diversiteit over het algemeen nadelig werkt. Alleen als er krachtig gedeeld ideaal is dat een land bijeen houdt, of door een politiestaat, zal het land bijeen blijven.
Op het eerste gezicht lijkt alleen al de gedachte krankzinnig. De zon is een geelgloeiende gasbol met alleen al zonnevlekken groter dan de aarde. Ter geruststelling voor onze lezers: voorlopig is dit technisch ook niet mogelijk. Toch maakte een aantal natuurkundigen een verontrustende berekening. Het blijkt volgens hen in theorie namelijk wel degelijk mogelijk, met een in verhouding met de afmeting van de zon zelf, relatief kleine waterstofbom de zon op te blazen…
De zon: een langzaam ontploffende waterstofbom
In de kern van de zon vindt kernfusie plaats. Erg snel gaat dit niet: per kilogram massa wordt slechts enkele milliwatt vermogen geproduceerd. Het menselijk lichaam, bijvoorbeeld, produceert per kilogram bijna duizend maal meer.
De proton-proton kernfusiereactie in de zon.
Dit komt omdat – gelukkig voor ons – in de zon een evenwicht heerst tussen zwaartekracht, dichtheid en energieproductie. De zon produceert helium uit waterstof via drie belangrijke wegen en een vierde, marginale weg. De bottleneck bij deze reacties is de proton-protonreactie. Omdat protonen, gestripte waterstofkernen, positief geladen zijn stoten ze elkaar sterk af. Protonen moeten met precies de juiste energie met elkaar botsen – is deze energie te hoog, dan kaatsen de protonen van elkaar weg voor ze samen hebben kunnen smelten tot deuterium en een positron (elektron van antimaterie) uit hebben kunnen stoten. En zonder deuterium kunnen de volgende fusiestappen tot helium niet plaatsvinden.
De temperatuur in de zon is aan de lage kant voor kernfusie – rond de 14 miljoen graden. Dit komt, omdat bij hogere temperaturen de kernfusiereactie snel uit de hand zou lopen (waardoor het plasma uitzet, de dichtheid daalt, er veel minder deuterium wordt gevormd en de kernfusie weer stilvalt). Dit houdt de zon in evenwicht. Zou dat evenwicht om welke reden dan ook duurzaam verbroken worden, dan zou de zon exploderen als supernova.
Di is ook de reden waarom kernfusie wel lukt in waterstofbommen. De schil van uranium of plutonium explodeert naar buiten en naar binnen. De fusiebrandstof (deuterium, tritium ed.) wordt door de kernexplosie samengedrukt, waardoor zeer hoge temperatuur en hiermee fusie ontstaat en de neutronflux (er komen veel neutronen vrij bij de fusie) een veel groter percentage van het uranium en plutonium laat ontploffen.
De zon aansteken met een lont
De zon blijft vrij constant miljarden jaren kernfusie ondersteunen door het hiervoor beschreven evenwichtsmechanisme. Uit de berekeningen van Alexander Bolonkin en Joseph Friedlander, twee natuurkundigen, blijkt echter, dat door op een vrij kleine, lokale plaats een extreem hete kernfusiereactie plaats te laten vinden, er geen tijd meer is om het evenwicht zich door voorgaand proces te laten herstellen. De verstoring is dan domweg te snel en te groot – denk aan vrijwel de lichtsnelheid. Er ontstaat dan een detonatie, waarbij op de plek van de schokgolf het waterstof massaal gaat fuseren tot helium. Je praat dan niet over milliwatts per kg, maar megawatts. Kortom: de zon verandert in een enorme waterstofbom. Met een yield waar Ulam en Teller erg jaloers op zouden zijn.
De gevolgen – als de berekeningen kloppen
De hoeveelheid energie die vrijkomt – te vergelijken met een waterstofbom zo groot als de zon – is zo overweldigend groot, dat de zon en de rest van het zonnestelsel weg zal worden gevaagd door een explosie die in lichtkracht overeen komt met een supernova. Deze zou zo krachtig zijn dat zelfs aliens die zich in planetenstelsels op enkele lichtjaren bevinden, er ernstig onder te lijden zouden hebben.
Het gaat hier om een wetenschappelijk journaal, SCIRP, dat in wetenschappelijke kringen de status heeft van een tabloid. Artikelen zijn peer reviewed, ook bevinden zich er enkele goede artikelen tussen, maar de meeste zijn volgens critici van erbarmelijke kwaliteit. De hoofdauteur, Alexander Bolonkin, is een vooraanstaande Russische emeritus hoogleraar en een van de drijvende krachten achter het Sovjet-ruimtevaartprogramma. Hij zal niet snel zijn goede reputatie te grabbel gooien met een uit de lucht gegrepen artikel.
Niettemin is het punt van beide natuurkundigen duidelijk. Het materiaal in de kern van de zon bevindt zich in de buurt van het detonatiepunt. Het is niet uit te sluiten dat een kernwapen uit de verdere toekomst dat de reis door de fotosfeer van de zon overleeft en de kern induikt, dit aan kan richten en een kettingreactie in gang gaat zetten, zoals een lucifer in een droog bos. Op dit moment bestaat deze techniek gelukkig niet, maar in theorie is het mogelijk met behulp van bijvoorbeeld een extreem sterk magnetisch veld en lasers, door het hete plasma van de fotosfeer heen te boren, zodat dit niet in aanraking komt met het ruimtewapen. Het goede nieuws: dit ligt ver buiten het bereik van de techniek nu of in de eerstkomende tientallen jaren.
Toch is dit natrekken geen overbodige luxe, want dit zou een einde betekenen aan het voortbestaan van de mensheid en de andere levensvormen op onze planeet en de rest van het zonnestelsel. Een kunstmatige intelligentie die die van de mens overtreft zou voornoemde technische moeilijkheden op kunnen lossen, met uitermate nare gevolgen. Eventueel in opdracht van een gewetenloze dictator, denk aan het geval-Hitler, met de rug tegen de muur, of om voor eens en voor altijd van de lastige aardbewoners af te komen. Ook zou een geavanceerde buitenaardse “beschaving” deze genocide kunnen uitvoeren.
We gaan in een hoog tempo af op een toekomst waarin machines beter en goedkoper zullen zijn in vrijwel alle vormen van werk. Dit punt wordt bereikt als computers evenveel informatie kunnen verwerken als mensen, vermoedelijk rond 2030. We kunnen in principe mensen uitfaseren uit het productieproces. Kunnen we alleen omgaan met de sociologische gevolgen?
De functies die werk op dit moment vervult
Werk dienst primair om dingen te produceren waaraan de rest van de mensheid behoefte heeft. Althans, nauwkeuriger uitgedrukt: waarvoor iemand wil betalen, want wie kan uitleggen wat het nut voor de mensheid is van spindoctor, patenthaai of .
Werk heeft ook een aantal andere belangrijke functies. Om te beginnen zorgt werk voor herverdeling. Salarissen vormen doorgaans de grootste uitgaven voor bedrijven. Dankzij werk wordt een grote hoeveelheid kapitaal versnipperd over miljarden mensen. Dit is qua produceren van sociale gelijkheid effectiever dan zelfs de meest nivellerende verzorgingsstaat.
Ook is werk heilzaam als tijdsbesteding. Het biedt structuur, socialisatie, ontwikkeling van competenties en sociale contacten. Werk verschaft macht. Werk biedt zingeving.
Willen we werk afschaffen, het ideaal van veel Silicon Valley ideologen, dan moeten we vervangers vinden voor de aanvullende functies die werk vervult. In enkele gevallen zal dit automatisch gebeuren. In veel andere gevallen niet.
Basisinkomen
Het basisinkomen zorgt voor een inkomen van iedereen. Maar geeft het ons leven ook zin? Bron: http://ionutgrecu.com/
Er zijn goede redenen – ook in een maatschappij waarin er voldoende werk is – om een basisinkomen in te voeren. We hebben hier op Visionair diverse artikelen aan gewijd. Inderdaad lost een basisinkomen het voornaamste probleem op: herverdeling van inkomen. Hiermee creëren we in feite de situatie, zoals die nu in oliestaten zoals Qatar heerst. Oliesjeikdommen zijn zonder uitzondering dictatoriaal geregeerde staten. Dit ligt voor een groot deel aan de islam, maar ook aan het feit dat de heerser de bevolking in feite niet nodig heeft voor inkomstengeneratie. Door het basisinkomen in te voeren zonder verdere maatregelen, veranderen we cultureel gezien in een oliestaat waarin maar een klein deel van de bevolking er werkelijk toe doet. De verleiding wordt dan voor de heersende klasse te groot, om iets te verzinnen waardoor het nutteloze deel van de bevolking kan worden geruimd, bijvoorbeeld een oorlog of een euthanasieprogramma. De vraag is of we dat willen.
Massa-gamification
Een interessante oplossing is om de maatschappij te gamificeren en net als in een dierentuin waar ze voedsel verstoppen om dieren wat te doen te geven, de mensen die niet bij de werkende core horen, zo bezig te laten houden met kunstjes om credits te verdienen. Gezien het fanatisme bij veel spelers is dit op zich een effectieve benadering. Games kunnen ook het sociale probleem oplossen. Nadeel is dat je hiermee het centrale probleem niet oplost. Nog steds is sprake van een grote, nutteloze mensenmassa en het is een kwestie van tijd voor een psychopaat in de top deze probeert te ruimen.
Oplossing: de mens upgraden
Een oplossing die Elon Musk voorstaat, en ik ook persoonlijk voorsta, is de mens mee laten groeien met de techniek, in plaats van zoals nu, mensen laten vervangen door techniek. De productiviteit van werknemers van de toekomst kan vele malen hoger liggen dan nu – wat ook hun voortbestaan zal verzekeren – als ze worden uitgebreid met exoskeletten, geheugenprotheses, wetware en augmented senses. Elektronmicroscoopogen, nog liefhebbers?
Economie vertoont een aantal totalitaire trekjes die we met religies als de islam associëren. Enkele rampzalige economische dogma’s opgesomd.
De hoogste waarde voor de mens – zoals voor elke levensvorm – is voortbestaan. Is het al niet van jezelf, dan van je nakomelingen en je soort. Geïnspireerd door economische genieën, zijn we nu hard op weg om te verzekeren dat we het einde van de 21e eeuw niet meer gaan halen zonder massale sterfte. De voornaamste misconcepties van de economische “wetenschap” volgen hieronder.
Fabel: mensen zijn rationeel.
Economen gaan er van uit dat mensen rationele actoren zijn. Een eenvoudig wandelingetje door de stad, of een gesprek met een marketingbureau, maakt duidelijk dat dit onzin is. Jengelende kinderen pressen een moeder om snoep, waarvan zij weet dat het vol zit met giftige rommel. In winkels zijn peperdure merkartikelen te koop, en vliegen ook de deur uit, waarvan dezelfde kwaliteit van een onbekend merk maar de helft kost. In een etalage prijkt een retro-vinylspeler, die een slechtere geluidskwaliteit geeft dan een cd of digitale downloads. Toch gaan ook deze als warme broodjes over de toonbank.
In werkelijkheid spelen voor mensen zaken als status, peer pressure en ‘goed gevoel’ een veel belangrijker rol dan prijs of kwaliteit.
Fabel: marktwerking in de gezondheidszorg levert geld op
Onder invloed van liberale partijen is de marktwerking in de Nederlandse gezondheidszorg tot ongekende hoogte doorgevoerd. Tegelijkertijd stijgen ook de kosten van de gezondheidszorg steeds meer, dat terwijl burgers steeds meer eigen bijdragen moeten betalen. Zoals alle blinde gelovigen, proberen economen door nog hogere eigen bijdragen en nog meer bureaucratie het probleem op te lossen, met een averechts gevolg.
Ze snappen niet, dat een vrije markt alleen problemen oplost, als je de juiste probleemstelling geeft. In de Nederlandse gezondheidszorg verdien je geen geld door ziekten te voorkomen om te genezen, maar door zo veel en zo winstgevend mogelijke medische handelingen te verrichten. Dus dat gebeurt nu ook. Een meer visionaire oplossing zou zijn, een beloning uit te loven voor de netto gezondheidsverbetering bij patiënten, waarbij de diagnosticerende arts een andere arts is dan de behandelend arts. Of door de vrije marktwerking af te schaffen en maar één doel centraal stellen: zoveel mogelijk genezen patiënten tegen niet exorbitant hoge kosten.
De meeste chronische ziekten, zoals diabetes (suikerziekte), zijn in een beginstadium te voorkomen. Het is dus het slimst om deze ziekten te voorkomen en in een vroeg stadium op te sporen.
De ‘Charging Bull’ werd ooit als guerilla art bij Wall Street geplaatst, maar is nu een bekende land mark geworden. En hiermee een krachtig symbool voor de aanbidding van geld, en de economie als de nieuwe religie. Bron: Flickr
Fabel: hoe rijker het bedrijfsleven, hoe rijker de bevolking ook wordt.
Volgens de economische theorie betekent meer kapitaal, dat bedrijven meer kunnen investeren en het belang van de productiefactor arbeid groter wordt (lees: werknemers worden schaarser, dus kunnen meer loon eisen). In werkelijkheid betekent meer kapitaal, dat bedrijven in arbeidsbesparende technologie kunnen investeren. Er vliegen daardoor steeds meer werknemers uit, wat juist een drukkend effect op de lonen heeft.
Ook hangt het af van de bedrijfstak in kwestie wat de effecten zijn. Er zijn parasitaire bedrijfstakken, zoals de advocatuur, patentbureaus(vooral patenttrollen) en het bankwezen, die een netto negatieve bijdrage leveren aan de collectieve rijkdom. Deze bedrijfstakken versterken, betekent minder welvaart elders. Alleen bedrijfstakken die veel enabling technologie ontwikkelen (dat wil zeggen: technologie die mogelijkheden geeft die er eerst niet waren, denk aan elektriciteit, internet, kernfusie en antibiotica), leveren bij een grotere rijkdom zeker een netto positieve bijdrage.
Fabel: mensen zijn het meest geïnteresseerd in geld en rijkdom.
Bijna twee eeuwen economische theorie gaat er van uit dat mensen uitsluitend worden bewogen door het streven om winsten, en hun inkomen, zo hoog mogelijk te maken. In werkelijkheid zien de meeste mensen geld meer als een middel dan als een doel. In feite zijn mensen die precies zo denken als economen van ze verwachten, gewetenloze psychopaten die gelukkig maar 1% van de bevolking uitmaken. Helaas heeft de voortdurende brainwash door economen er toe geleid dat steeds meer mensen geld als doel op zich zijn gaan zien, met ontwrichte gezinnen als gevolg. Mensen zijn geen geldmachines. Mensen willen status, liefde, waardering en materieel welzijn. Geld kan alleen voor materieel welzijn en tot op zekere hoogte status zorgen. Voor de overige zaken schiet het hopeloos tekort.
Fabel: economische groei lost alle problemen op
Om te beginnen is onze maatstaf van economische groei eendimensionaal en gebrekkig. Het winnen van delfstoffen en omkappen van regenwoud is bijvoorbeeld volgens de huidige maatstaven iets dat economische groei oplevert, terwijl in feite natuurlijk kapitaal wordt vernietigd.
Dit geldt ook voor sociale roofbouw. Een bedrijf dat volgens economische principes wordt gerund, zal zoveel mogelijk winst persen uit de werknemers. Bij postbedrijven worden bijvoorbeeld pakketten gesorteerd die vaak de ergonomisch aanvaardbare grens overschrijden bij werknemers, zonder dat deze werknemers hulpmiddelen of training voor ergonomisch tillen krijgen. Het is goedkoper om voor in verhouding weinig geld ergonomische hulpstukken in te zetten, dan om jarenlange ziektekostenuitkeringen van werknemers met versleten ruggen uit te betalen. Echter, niet de werkgever, maar de sociale zekerheid draait hiervoor op. Dus zal het managers een zorg zijn.
Ook patenten zijn een uitstekend voorbeeld. In principe betekent het aan banden leggen van een technologie, dat minder mensen deze kunnen gebruiken en er hierdoor verliezen ontstaan. Deze verliezen, bijvoorbeeld door minder nieuwe uitvindingen, of door slechtere machines en zieke patiënten, zijn alleen onzichtbaar. Wat wel telt voor het BNP zijn de zichtbare royalties die worden geheven. En belastingvrij worden opgestreken via bijvoorbeeld een double Irish constructie. Kortom: de overheid wordt gebruikt als instrument om anderen af te persen met patenten en de patentbezitters betalen niet eens belasting over het geroofde geld. Je moet denk ik een economisch gelovige zijn om de zin hiervan te snappen.
Fabel: we worden rijker van immigranten.
Een snelle, effectieve manier om het BNP te laten stijgen is meer mensen binnenhalen. Hoe meer mensen, hoe meer de prijzen stijgen en hoe meer problemen er ontstaan die met geld worden opgelost. Een rovende Roma-bende zorgt bijvoorbeeld voor extra uitgaven aan sloten en alarminstallaties, en Arabische migranten die het mooie inlandse gebruik at-taharrush praktiseren op loslopende vrouwen, voor extra omzet voor adviseurs multiculturele betrekkingen. In werkelijkheid betekent het, dat er meer problemen worden gecreëerd en kostbare energie verloren gaat aan het oplossen hiervan. Energie die we ook hadden kunnen steken in het ontwikkelen van betere energiebronnen, medicijnen en materialen.
Fabel: alles van waarde is in geld uit te drukken.
Economen gaan er van uit dat alle relevante zaken een kostprijs hebben en dat deze kostprijs wordt gereflecteerd in de prijzen. De meeste mensen willen graag gelukkig zijn. Helaas is aan gelukkige mensen weinig te verdienen. Die hebben namelijk geen zin om de buurman de ogen uit te steken met een splinternieuwe cabriolet, of om een intensieve rebirthing-sessie met partnercounseling te ondergaan om hun gestrande relatie te redden.
Kortom: het is de economie, die aan de wortel ligt van het steeds verder ontwrichte maatschappelijke systeem anno nu. Het is de economische pseudowetenschap die we moeten vervangen door een beter, meer de mens en de aarde dienend systeem.
Uit historische gegevens blijkt, dat de samenloop van vijf dodelijke processen leidt tot collaps van de beschaving. Hoe dicht zitten Europa en het globale systeem bij de ineenstorting? Wat kunnen weer aan doen?
De val van een rijk en de val van een beschaving
Het is al vele malen in de geschiedenis voorgekomen dat een groot rijk uit elkaar viel. In de meeste gevallen heeft dat geen drastische gevolgen. De middeleeuwse beschaving bleef voortbestaan nadat het keizerrijk van Karel de Grote in brokstukken uit elkaar viel. Dat gold ook voor de Hindoe-beschaving na de val van het Maurya-rijk, dat bijna heel India omvatte. Soms bleek de instorting zo diep, dat de bijbehorende cultuur totaal verdween. Denk aan de instorting van de raadselachtige Harappa-beschaving rond de nu drooggevallen Sarasvati-rivier. Of van de ‘stad der wijzen’ Teotihuacán, of de Maya-steden in Yucatán. Dit betekende de totale ineenstorting van de bijbehorende cultuur. Wat er voor in de plaats kwam, was niet meer te herkennen als de voorgaande cultuur – we kunnen nog steeds niet het Harappaanse schrift ontcijferen, bijvoorbeeld.
Donkere Eeuwen
Na deze ineenstortingen duurde het gemiddeld 500 tot 1000 jaar tot de beschaving weer het voorgaande peil had bereikt. Deze perioden worden in het Engels Dark Ages genoemd, vrij vertaald donkere eeuwen, omdat er weinig vondsten uit deze perioden zijn en de leefomstandigheden erbarmelijk waren.
De Vier Ruiters van de Apocalyps, zoals geschreven door Vasnetsov. – Public domain
De Vijf Ruiters van de Apocalyps
Bij al deze catastrofale ineenstortingen, die tot de ondergang van een complete beschaving leidden, bleken er vijf factoren tegelijkertijd op te treden. Vanwege het fatale effect dat ze in combinatie hebben, worden deze factoren door historicus Ian Morris aangeduid als de Vijf Ruiters van de Apocalyps (naar de [vier] gelijknamige ruiters uit het laatste bijbelboek Openbaringen die volgens christenen in de laatste dagen dood en verderf zullen zaaien). Deze zijn: massa-immigratie (altijd), zware epidemieën (ontstaan omdat de immigranten nieuwe ziektekiemen met zich meebrengen), instorting van de staat, instorting van de handel (of in andere bronnen: hongersnood) en klimaatverandering.
Hoe dicht staan we bij een ineenstorting?
Op dit moment maken we onderdeel uit van een wereldomspannende beschaving, die wordt beheerst door de machtige militaire paraplu van de Verenigde Staten. Dit systeem,dat ontstond door de val van de Sovjet-Unie in 1989, loopt nu op zijn laatste benen. De instandhouding van een enorm militair apparaat brengt de Verenigde Staten ernstig in de problemen, omdat er onvoldoende geldstroom is van de perifere gebieden naar de Verenigde Staten (het tekort op de handelsbalans).
Presidentskandidaat Trump wil dit oplossen door een vorm van neo-imperialisme, waarbij onderworpen gebieden schatting gaan betalen, of neo-feodalisme, waarbij ze zelf hun eigen militaire broekriem ophouden.
De problemen zijn groter in Europa als onderdeel van de Amerikaanse periferie. Als we de EU als staat zien, begint deze te desintegreren. Er is ook sprake van een enorme instroom van hoofdzakelijk islamitische immigranten, die in Zweden en Duitsland al tot ernstige problemen leidde. Epidemieën als zika, vogelgriep en dergelijke grijpen steeds vaker om zich heen, al kunnen de uitbraken tot nu toe binnen de perken worden gehouden.
De EU rafelt uiteen. Daardoor dreigt ook het handelsverkeer af te nemen. De klimaatsverandering grijpt steeds meer om zich heen. Hierdoor worden oogsten onzekerder. Kortom: alle vijf factoren voor het ontstaan van een totale ineenstorting zijn aanwezig.
Is de ineenstorting onvermijdelijk?
Uit de geschiedenis blijkt dat in bepaalde perioden sterke, effectieve leiders het verschil kunnen maken tussen de ineenstorting en het voortleven van de beschaving. Ian Morris noemt het voorbeeld van de eerste twee keizers van de Chinese Tang-dynastie, die na de instorting van de Sui-dynastie er in slaagden de invasies van Turkse volkeren af te wenden en het Chinese keizerrijk tot nieuwe bloei te brengen.
Op dit moment worden enkele Europese landen geleid door leiders met dit soort kaliber: Hongarije, Polen, Slowakije en Tsjechië. Bij liberalen staan Orbán en Duda in een slechte reuk – de beschuldiging van populisme en nazisme wordt vaak gehoord – maar ze lijken uitstekend te begrijpen wat er op dit moment dreigt. Als de massa-immigratie van doorgaans anti-westerse en vijandige migranten wordt gestopt, kan de belangrijkste “ruiter” ten val worden gebracht. De EU is hier duidelijk niet toe in staat. Orbán slaagde hier vrijwel in zijn eentje en ondanks het getier van eurocraten als Timmermans wel in, door in eerste instantie een hek rond Hongarije te plaatsen en daarna Macedonië te assisteren met het plaatsen van goede hekken. Zeer effectieve internationale samenwerking buiten de EU om.
Wat kunnen wij doen als burgers?
De ineenstorting van de EU kunnen wij niet voorkomen en de vraag is ook, of we dat moeten willen. Wat we wel kunnen voorkomen is dat onze lokale gemeenschappen en in mindere mate onze landen desintegreren. Het vaak verketterde “maatschappelijk middenveld” zou onze redding kunnen zijn. Verder moeten we zoveel mogelijk zelfvoorzienend worden. Hongersnoden zijn de effectiefste manier om een samenleving te ontwrichten, dus zelfvoorzienend worden in voedsel en energie moet absoluut de eerste prioriteit krijgen.
De import van migranten – hoe zielig ook en hoe fascistisch, neonazistisch en racistisch stoppen met opvang ook is – moet stoppen. Nu. Voel je je sociaal bewogen, help dan de vluchtelingen in Libanon en Jordanië, niet de migranten hier. Partijen die deze import niet willen stoppen, bedreigen rechtstreeks ons voortbestaan. Dat geldt ook voor partijen, die het conflict met Rusland op de spits drijven. Poetin heeft maar één middel om de veel sterkere NAVO van zich af te slaan, en hij heeft hier ook herhaaldelijk mee gedreigd: de inzet van kernwapens. Vooral het toepassen van EMP – een elektromagnetische puls door middel van de explosie van een kernwapen boven Centraal-Europa – zou het grootste deel van de elektronica laten doorbranden. Dit zou de directe instorting van Europa betekenen. Organiseer dus actiegroepen die protesteren tegen de massa-immigratie en de escalatie tegen Rusland. Er moet verder een buffer van welvarende landen rond Europa komen en het zinloze conflict in Syrië moet stoppen. Hier zijn tips om een EMP te overleven.
Hongersnoden veroorzaken direct totale ontwrichting. De landbouw moet daarom bestendig worden tegen klimaatsveranderingen. Dit betekent: overstappen op landbouwgewassen met een wijde ecologische range, zoals gerst, en ontwikkelen van intensieve teeltsystemen onder glas en op zee.
Nu de kruitdampen zijn opgetrokken en de Britten zich in een kleine meerderheid hebben uitgesproken tegen het lidmaatschap van de Europese Unie, is het tijd op de balans op te maken. Was dit een verstandig besluit van de Britten, of het domste wat ze hadden kunnen doen?
De bevolkingsdichtheid in Europa. Let op de dichtbevolkte Noord-Europese laagvlakte en Zuid- en Midden-Engeland. Klik voor een vergroting.
Geopolitiek van Groot-Brittannië
Groot Brittannië beslaat het grootste deel van de Britse Eilanden, waaronder het gehele eiland Brittannië en het noordoosten van Ierland. Het dichtstbevolkte en rijkste deel, en hiermee het hart van Groot-Brittannië wordt gevormd door de laaggelegen, vruchtbare Theemsvlakte in Zuid Oost Engeland met de hoofdstad Londen. Het Verenigd Koninkrijk is een eilandstaat, waarvan het voortbestaan afhankelijk is van controle over de omringende zeeën. Dat betekent: voorkomen dat er een machtige concurrent opstaat die een sterkere vloot kan bouwen dan de Britse. Vandaar dat de Britten er in de loop van hun geschiedenis altijd naar hebben gestreefd om de Europese machten elkaar in evenwicht te laten houden.
De Europese Unie als exportmachine van Duitsland
De dichtbevolkte Noord-Europese laagvlakte wordt beheerst door één staat: Duitsland. Duitsland bevond zich eeuwenlang in de hoek waar de klappen vallen, omdat het land geen veilige, natuurlijke grenzen heeft. Dit dwong de Duitsers tot de spreekwoordelijke efficiëntie. De vruchtbare laagvlakte met de brede, diepe rivieren maakte hoge bevolkingsdichtheden en zware industrie mogelijk. Mede omdat er de nodige delfstoffen, voornamelijk steen- en bruinkool, onder Duitsland liggen. Het gevolg: industrie vormt de backbone van Duitsland, zowel economisch als mentaal. Duitsland produceert twee maal zoveel goederen als het zelf consumeert. Het gevolg is dat Duitsland een structureel productieoverschot heeft, en dus een enorme exportmarkt nodig heeft.
Duitsland ontwikkelt zich, economisch gezien, steeds meer als de manufacturing hub van Noord-Europa. Fabrieken en toeleveranciers raken steeds meer met elkaar vervlochten.
Zuid-Europese schulden en Britse diensten
Deze exportmarkt vormt de rest van de EU, vooral Zuid-Europa maar ook de Britse Eilanden. De Zuid-Europeanen betaalden deze exporten met geleend geld, want na de invoering van de euro konden ze niet meer devalueren en geld bijdrukken. Vandaar dat ze nu diep in de schulden zitten. De Engelsen kunnen toch nog een positieve betalingsbalans vasthouden, omdat ze veel verdienen met financiële dienstverlening aan de rest van het continent. Enter de Londense City. Kortom: de Europese economie is in ernstige mate ontwricht.
De gevolgen van een brexit: de voordelen
Een brexit belemmert de stroom van producten, diensten en mensen van en naar de Britse Eilanden. Dat is voor sommige groepen, voornamelijk laaggeschoolde werknemers en ondernemers die voor de lokale markt produceren, erg gunstig. Vandaar dat deze massaal voor een brexit stemden. Ook ondernemers die gehinderd werden door de EU-bureaucratie slaken nu een zucht van verlichting. Creatieve Britse uitvinders, zoals Dyson, kunnen nu weer vol enthousiasme aan de slag, om niet gehinderd door EU-regels nieuwe producten te ontwikkelen.
Nadelen
Voor mensen die populair zijn op de arbeidsmarkt, zoals hooggeschoolden en jongeren, is de Brexit een uitermate vervelende ontwikkeling. Zij kunnen nu een stuk moeilijker in de rest van Europa aan de slag. Ook de Londense City kreunt en steunt. Er is straks geen verschil meer tussen de UK en bijvoorbeeld Dubai of Singapore, waardoor veel banken en financiële dienstverleners zullen verhuizen naar Amsterdam of Frankfurt. Ook migranten uit Oost-Europa zullen naar alle waarschijnlijkheid op termijn uit het Verenigd Koninkrijk moeten vertrekken. Hun banen komen weer tot beschikking van de Britse laaggeschoolden, en niet-EU immigranten. Deze kosten meer, en leveren over het algemeen een lagere kwaliteit werk af dan de Oost-Europeanen.
Gibraltar
Op de Britse exclave Gibraltar (hierboven in zijn geheel te zien) heerst nu een mineurstemming. Grote buur Spanje probeert al eeuwen gretig de steile rots, op vijftien kilometer afstand van Marokko, in te lijven. De 30.000 Gibraltarezen,die bijna allemaal tegen de Brexit stemden, maken zich ernstig zorgen voor de gevolgen. De afgelopen jaren hebben ze al hun inventiviteit gebruikt om te overleven en met succes. De economie van het schiereilandje groeide met maar liefst 6% per jaar in de crisisjaren, mede door goedkope sigaretten en casino’s, waar die in Spanje kelderde. De Spanjaarden ruiken nu hun kans om het in hun ogen door de Britten afgetroggelde rots weer terug onder Spaanse heerschappij te brengen en stellen voor, een gemeenschappelijk beheer over Gibraltar in te stellen. Uiteraard voelen de Gibraltarezen daar niets voor. De EU zal de Gibraltarezen niet meer beschermen en als Spanje, net als dictator Franco eerder deed, de grens bij La Linea afgrendelt, wordt het zonder Spaanse sigarettenkopers en gokkers weer armoede op Gibraltar.
Schotland en Noord-Ierland stemden geheel in meerderheid voor Remain, blauw.
Schotse onafhankelijkheid en Ierland
De Schotten stemden in meerderheid tegen de brexit, omdat de EU regio’s actief steunt, het zogenoemde ‘Europa van de regio’s’. Meer EU betekent meer autonomie voor Schotland. De brexit is voor de Schotten dan ook reden een nieuw onafhankelijkheidsreferendum te gaan organiseren. Ook in Noord-Ierland, waar de bevolking in meerderheid tegen een brexit stemde, is men not amused over deze uitslag. Er komt waarschijnlijk weer een grens met slagbomen tussen Noord-Ierland en de rest van het eiland en met de gulle EU-subsidies is het dan ook afgelopen. De kans is dan ook groot, dat de Noord-Ieren bij Ierland willen gaan horen.
Eigen immigratiebeleid De Britten hebben nu wel hun vrijheid terug. Dat betekent, dat ze een meritocratisch immigratiebeleid kunnen voeren. Dus alleen immigranten met gewilde vaardigheden gaan toelaten.
Ook hoeven de Britten geen bijdrage meer te betalen aan de EU, al zal de EU waarschijnlijk de Britten afpersen om extra betalingen te gaan doen.
Met de grootste dwarsligger uit de Europese Unie zullen Europese toppolitici waarschijnlijk stilletjes een zucht van verlichting slaken. Wel zullen ze nu maatregelen moeten nemen om te voorkomen dat de Europese Unie verder uiteenrafelt. Een Groot-Brittannië dat wankelt onder een zware recessie, en/of wordt geteisterd door separatisme, zou Brussel daarom erg goed uitkomen. Vermoedelijk zullen de EU-politici daarom niet al te toeschietelijk zijn jegens de Britten.
Ontkennen heeft weinig zin. De man in de westerse wereld bevindt zich in een crisis. Hoe kunnen mannen weer een nieuwe, waardige rol vervullen?
Biologie
Er zijn maar enkele mannetjes nodig om veel vrouwtjes te bevruchten. Dat betekent dat in principe de meeste mannetjes in de weg lopen. Bij door de mens gehouden diersoorten zie je dat meestal de mannelijke dieren (stierkalfjes, haantjes) als jong dier worden gedood of worden gecastreerd (ossen, ruinen, beren). Landbouwhuisdieren zijn overweldigend vrouwelijk. Kortom: biologisch gezien kunnen mannen makkelijk gemist worden. Vijf tot tien potente mannen op honderd vrouwen kunnen in principe het menselijk ras voortzetten. Waarom dan deze enorme biologische verspilling, gegeven het feit dat mannen veel meer hulpbronnen gebruiken dan vrouwen? En hoe komt het dat het lichaam van vrouwen veel meer seksuele kenmerken vertoont dan dat van mannen, wat zeer uitzonderlijk is in het dierenrijk?
De man als kostwinner en strijder
Toch werd tot voor kort een man als waardevoller gezien dan een vrouw. De reden: mannen deden het lichamelijk zwaarste werk, zetten hun leven op het spel in oorlogen (en verloren het vaak). Met als extreem voorbeeld Paraguay, waar in een vernietigende oorlog in de negentiende eeuw tweederde van alle mannen afgeslacht werd, en nauwelijks vrouwen. Mannen zijn beter dan vrouwen in staat om georganiseerd hulpbronnen aan de natuur te onttrekken en tot iets min of meer nuttigs om te bouwen. Of om georganiseerd geweld toe te passen.
Het voorlopige dieptepunt van de degeneratie: mannen die demonstreren tegen de aanrandingen in onder meer Keulen door rokken te dragen. In Rusland worden dit soort aanranders stevig afgeranseld. Bron: NOS.nl
Functie voor de man gezocht
Hierin is tegenwoordig een omslag gekomen. Mannen en vrouwen verdienen ongeveer hetzelfde. Er zijn geen exclusief mannelijke beroepen meer. De dingen waarin een man uitblinkt, zoals spierkracht, rechtlijnig denken en agressiviteit, zijn niet meer nodig (tenzij in vaak slechtbetaalde beroepen als programmeur of technicus) en werken in de maatschappij van nu zelfs vaak tegen hem. Vrouwen hebben mannen economisch gezien niet meer nodig. Een man zal vooral een goede entertainer moeten zijn om bij vrouwen in de smaak te vallen.
Er zijn in principe twee strategieën die mannen kunnen volgen om te overleven in een dergelijke wereld, onze wereld. Die van de pick up artist en van de MGTOW-beweging. Niet voor niets groeien beide bewegingen onder mannen enorm in populariteit. Zijn deze bewegingen het enige antwoord op de crisis in het man-zijn of zijn er nog andere oplossingen?
De pick up artist
Enkele nerdy types, die het beu waren om keer op keer een blauwtje te lopen bij het schone geslacht, besloten hun wetenschappelijke skills los te laten op het kraken van de vrouwelijke psyche. Hun doel: zo mooi mogelijke vrouwen zo snel mogelijk in bed krijgen. De door hen ontwikkelde technieken duiden ze aan als game, en zichzelf als PUA (pick up artists), of ook wel alpha males. Dit is een biologische term voor de succesvolste mannetjes in de groep, zij die met de meeste vrouwtjes paren.
Anders dan de in hun ogen sullige average frustrated chums, of beta males, verafschuwen pick up artists dure dineetjes of andere gebruikelijke hofmakerij. Het doel is niet een langdurige relatie, maar een wip. Alles is geoorloofd, tot liegen aan toe. Een geoefende, lichamelijk redelijk aantrekkelijke pick up artist slaagt er soms in om binnen enkele uren, soms zelfs minder, na kennismaking met een vrouw, in haar te zijn. Een prestatie die in de lair van mede-pick up artists wordt bejubeld. Soms gaan er vrienden mee als wing man om te helpen bij een lastige verovering.
De pick up artists moeten veel tijd, energie en geld besteden aan hun hobby, waardoor ze voortdurend zonder geld zitten. Ook slopen ze door het grote aantal kortstondige relaties effectief hun vermogen om lief te hebben.
Een tweede nadeel is dat deze strategieën niet meer werken als elke man ze gaat toepassen. Wat uiteraard het geval is: niemand wil een blauwtje lopen. Ook gedraagt de man zich hier als artiest die buigt voor de vrouwelijke grillen, in plaats van te leven zoals hij dat zelf wil. Dit alles voor een kortstondig genoegen van enkele minuten.
Dan maar het klooster in?
De Men Going Their Own Way-beweging
Een tweede oplossing is om als man vaarwel te zeggen tegen de psychologische en culturele eisen die aan mannen worden gesteld. Een extreem voorbeeld is het klooster in te gaan, zonder seks te leven (denk aan de Japanse ‘graseters’) of homo te worden. Hiermee bevrijdt een man zich van het juk om vrouwen te moeten behagen. Deze benadering wordt MGTOW (Men Going Their Own Way) genoemd (de afkorting wordt in de Anglosfeer uitgesproken als ‘migtouw’). Iedere constructie waarin vrouwen mannen uitbuiten, zoals een huwelijk, opdraaien voor een kind of belasting betalen, of de ideologie van feminisme, is uit den boze.
De verzameling aan websites, meetings en dergelijke waar MGTOW-aanhangers bijeenkomen is de man-o-sphere. Er bestaat een overlap tussen de PUA-beweging en de MGTOW’ers. In feite zien veel MGTOW’ers PUA-game als een valide MGTOW-strategie. PUA’s zien MGTOW’ers dan weer als klagende beta’s of nog erger: omega-mannen (outcasts, die wat ze ook doen, nooit aan een vrouw komen)
Gecombineerde strategie
De Amerikaanse datinggoeroe Caleb Jones, een veertiger die op internet actief is onder de naam Blackdragon, heeft zijn hele leven ingericht rond het bereiken van zakelijk en seksueel succes. De man is naar eigen zeggen een INTJ, de Myers-Briggs classificatie voor planmatig-strategische, gedisciplineerde en introverte mensen.
Het ultieme levensgeluk is volgens Jones te bereiken door een overvloedige beschikbaarheid van seks met bereidwillige jonge, mooie vrouwen en het nastreven van een ‘mission’, een ultiem levensdoel dat je aanzet tot grootheid. Hiervoor onderhoudt hij een groep van langduriger seksuele relaties met enkele vrouwen en min of meer losse scharrels, ‘fuckbuddies’ of ‘friends with benefits’, waaronder meisjes die half zo oud zijn als hij. Dit alles om gegarandeerd drie keer per week seks te kunnen hebben met een aantrekkelijke vrouw. De meest voor de hand liggende optie, monogamie, wijst hij af. Dit kweekt namelijk emotionele afhankelijkheid, het uitdoven van de lust en relatiedrama. Vrouwen die vervelend doen, degradeert hij tot fuckbuddy of zet hij voor een paar maanden in de wacht. Door zijn dynamische harem komt hij naar eigen zeggen nooit seks te kort.
De droom van menige man: veel vrouwen.
Interessant aan Jones is dat hij een weliswaar ethisch nogal omstreden, maar wel consequente en goed doordachte levensfilosofie heeft. Ethisch omstreden, omdat zijn sekspartners, doorgaans emotioneel weinig stabiele kindvrouwtjes van 18-23 jaar oud, aan de ‘receiving end’ van de relatie zitten en emotioneel afhankelijk van hem worden. Hij heeft modern-westerse waarden als individualisme en levensgenieten tot de uiterste consequentie doorgevoerd. Elk onderdeel van het proces om aan jong vrouwenvlees te komen, houdt hij nauwgezet bij in spreadsheets. Wie Jones weerzinwekkend vindt, lees bijvoorbeeld dit verslag van een dag uit zijn leven, vindt de gebruikersmentaliteit van de hedendaagse westerse samenleving weerzinwekkend. Ik ben een van die mensen. We hebben beter verdiend dan dat. Jones deed nuttig werk door de foute filosofische uitgangspunten van de moderne westerse maatschappij tot de uiterste consequentie door te voeren.
Common sense
De beschreven strategieën kunnen gunstig uitpakken voor een individuele man, als je de gedachte aan het slapen met honderden vrouwen en mensen manipuleren het einde vindt dan, maar zijn slecht nieuws voor het voortbestaan van de westerse samenleving. Wat er dan ontstaat is iets dat lijkt op de Caraïbische samenlevingen: alleenstaande vrouwen, die de backbone van de maatschappij vormen en vaak alcoholistische of drugsgebruikende mannen die zich alleen druk maken om eer, machogedrag en versieren (waarbij alleen rijke, succesvolle mannen aan veel vrouwen komen). Kortom: leven als losers en snel sterven. De beste oplossing is als mannen weer een eerlijke plaats wordt gegund, waarin er ook weer waardering komt voor typisch mannelijke eigenschappen, zoals trouw, standvastigheid, durf, moed en doorzettingsvermogen.
Liefhebbend stel Amerikanen.
Niet dat we weer een nieuwe oorlog moeten starten (denk aan Paraguay), maar meer excentrieke activiteiten in plaats van eenheidsworst (daar zijn mannen doorgaans dan weer beter in), ontdekkingsreizen, halsbrekende toeren en meer waardering voor het vaderschap zal zeker helpen. Monogamie wordt vaak door mannen vervloekt, maar voor de meeste mannen, en ook vrouwen, is het per saldo een goede samenlevingsvorm. Alleen moet het hardnekkige probleem van verveling en uitdoven van de lust geadresseerd worden.
Dit probleem zit voornamelijk bij vrouwen en de manier waarop mannen met vrouwen omgaan. Vrouwen snappen denk ik vaak onvoldoende dat seks voor mannen erg belangrijk is, een eerste levensbehoefte, en dat ze hun mannelijke partner het beste kunnen plezieren door veel met hem te vrijen, van hem te houden en waardering voor hem te uiten. Uiteraard is er dan voor meneer dan ook een pittig boodschappenlijstje: zijn geliefde nooit als vanzelfsprekend zien, haar beschermen en steunen, van haar houden boven alles, altijd zijn beste beentje voorzetten voor haar, zijn wederhelft, die hem boven alle andere mannen uitkoos en haar lichaam met hem deelt.
Wat denken jullie? Moeten we de man op een paar procent dekhengsten na, afschaffen? Of is de man toch mede de backbone van de samenleving?
