Hypotheekrenteaftrek heet een ondersteuning te zijn voor werkende armen. Het netto effect van hypotheekrenteaftrek is een subsidie aan banken en huizenbouwers. De woonlasten blijven gelijk, want huizenkopers bieden tegen elkaar op. Is er niet een slimmer systeem te bedenken?
Het beoogde doel van hypotheekrenteaftrek
Bron: piqsels.com
Huizen zijn duur. Dat is ook logisch: een huis is een enorm object, groot genoeg om een familie in te huisvesten. In het grootste deel van de wereld kost het vier tot vijf bruto jaarinkomens om een gemiddeld huis te kopen. In enkele landen, zoals Nederland, zijn de huizenprijzen nog veel hoger. De reden is dat huizenkopers tegen elkaar opbieden en nu steeds meer vrouwen werken, betekent dat dat het beschikbare budget bijna verdubbelt. De werkgelegenheid concentreert zich in de Randstad. In gewilde gebieden, zoals de Randstad, leidt dat tot torenhoge huizenprijzen, terwijl op het leeglopende platteland in randprovincies de huizenprijzen juist sterk dalen. Hypotheekrenteaftrek moest huizen betaalbaarder maken voor de middeninkomens. Het idee was dat jonge gezinnen en andere groepen die krap bij kas zitten, door de belastingteruggaaf toch een forse uitgave als een eigen huis kunnen bekostigen.
Effecten zijn tegenovergesteld en rampzalig
In de praktijk is de maatregel vooral gunstig voor de hoogste inkomens (die de meeste belasting betalen). Zij kunnen het meeste aftrekken. Ook betekent een hogere koopkracht bij een gelijkblijvend aanbod dat de prijzen stijgen. De strenge ruimtelijke-ordening bepalingen in Nederland belemmeren dat gebieden als het Groene Hart benut worden voor huizenbouw, waardoor het aanbod gelijk blijft. Het gevolg is dat steeds meer huizenbezitters zich tot de nek in de schulden steken om toch een huis te kunnen kopen en dat de onroerend-goed prijzen 20-30% hoger liggen dan normaal. Ook wordt de verwerpelijke gewoonte van het maken van schulden beloond. De overheid creëert een gouden kooi waarin huizen bezitters zich opsluiten. Dit heeft bij huizenbezitters zonder een nationale hypotheekgarantie tot grote persoonlijke drama’s geleid. En ja, wij hebben ook een paar jaar hypotheekrenteaftrek gehad. We wisten niet hoe snel we van dit cadeautje aan de banken konden afkomen.
Vervang de hypotheekrenteaftrek door kinderaftrek
Vooral werkende ouders kunnen nu nauwelijks rondkomen. Werkende armen is een gevleugelde uitdrukking geworden: werkende mensen met een minimumloon zijn slechter af dan een uitkeringstrekker die de gulle sociale voorzieningen maximaal benut. Mensen zijn verstandig genoeg om hun eigen problemen op te lossen. Dat hoeft de overheid niet voor ze te doen. In het geval van woonlasten en hypotheekrenteaftrek, zorgt de hypotheekrenteaftrek voor een onzinnige besteding van geld aan woningen in plaats van andere dingen. Het is zinniger ouders met kinderen een vaste kinderaftrek geven voor de eerste twee kinderen. Op die manier stimuleer je dat werkende ouders kinderen krijgen (wat helpt tegen de vergrijzing) en dat deze zwaarbelaste groep een stevige steun in de rug krijgt.
Benut leegstaande kantoren als woningen
Er is een grote leegstand aan kantoren in de Randstad. Een deel hiervan kan tot woning worden omgebouwd. Dat vermindert het woon-werk verkeer aanzienlijk. Hierdoor geven werkenden minder uit aan woon-werk verkeer en hebben werkende ouders meer vrije tijd. Er moet minder krampachtig dan nu worden omgesprongen met bestemmingsplannen, zolang dat geen grote hinder oplevert voor bestaande bedrijven. Zo kan je de veel te strenge regels tegen lawaai- en stankoverlast versoepelen in de gebieden waar kantoorpanden tot woonruimte worden omgebouwd.
De islam kent een aantal uitgesproken schadelijke ideeën, maar ook enkele interessante visies. Het verbod op rente bij voorbeeld. Kan islamitisch bankieren de huidige hypotheekproblemen oplossen?
De islam kent net als het christendom en het jodendom een renteverbod. Waar de joden en christenen het renteverbod negeren, of het interpreteren als een verbod op woekerrente, is het voor islamieten nog springlevend. Vandaar dat het “renteloos” islamitisch bankieren, onder islamieten steeds populairder wordt.
Bankieren met een renteverbod
Rente is geld, dat moet worden betaald voor het lenen van geld. Banken lenen geld uit dat door spaarders is ingelegd, of dat zij weer lenen van de centrale bank (het beruchte fractioneel reservebankieren). Het uitkeren en vooral in rekening brengen van rente is het levensbloed van een bank. Duidelijk is dus dat een renteloze bank heel anders te werk zal moeten gaan dan een standaardbank die rente rekent. Hoe werkt een islamitische hypotheek?
Verdienen aan een renteloze hypotheek
Er zijn verschillende oplossingen verzonnen voor het probleem van het ontwijken van rente. De populairste vorm, de halalhypotheek, maakt gebruik van de zogeheten murabaha-constructie. Hierin wordt het huis twee keer overgedragen. De eerste keer aan de bank, de tweede keer, doorgaans enkele dagen later, van de bank aan de koper. De bank brengt hiervoor een percentage in rekening. De koper betaalt de bank terug in vaste termijnen, waar de opslag in is verwerkt. Qua aflossingsregime komt een halalhypotheek daarmee neer op een annuïteitenhypotheek. Veel islamieten vinden dit geen nette constructie, omdat in feite de bank nog steeds geen risico loopt en nog steeds rente trekt, alleen dan onder een andere naam. Waarmee ze een punt hebben.
Volgens islamitische scherpslijpers is alleen een vorm, waarbij de bank echt onderneemt geoorloofd. De bank koopt het huis dan daadwerkelijk en verkoopt het met een opslag stukje bij beetje aan de koper, een vorm van huurkoop dus. Deze kan er dan tussentijds vanaf. Ook moet het geld niet besmet worden door “haram” (onreine) activiteiten. Denk bijvoorbeeld aan een seksshop of een gelegenheid waar drank wordt verkocht.
Voordelen van de renteloze bank
Vanzelfsprekend heeft het geen enkele zin voor iemand die het onaangename soennitische gedachtengoed niet aanhangt, om te staan op het naleven van de shariah (soennitische wet). Ook zijn veel islamitische banken betrokken bij het financieren van terreuroperaties, de reden dat bijvoorbeeld de overheid van Bangladesh deze banken stevig aanpakt. Een renteloze bank op zich, daarentegen, is wel een goed idee. Rente is een dwangbuis. Als er calamiteiten plaatsvinden, verdampt het eigen vermogen van de bank snel. Spaarders raken hierdoor hun spaargeld kwijt (tenzij de overheid inspringt, wat uiteindelijk weer door de belastingbetaler opgehoest moet worden). Als sparen in feite een vorm van beleggen wordt, is weliswaar het inkomen van spaarders variabel, maar wel gemiddeld hoger. Ook worden geen valse verwachtingen gewekt. Met dit geld kunnen infrastructurele investeringen worden gedaan die over een zeer lange tijdsspanne hun geld moeten opleveren. Denk bijvoorbeeld aan dijken, kernfusiecentrales, het stroomnetwerk en dergelijke.
Als een hypotheek het karakter van huurkoop heeft, betekent dat het niet erg is als een huurkoper een maand aflossing of huur mist. Deze maand wordt dan in mindering gebracht op het opgebouwde kapitaal. Gedwongen verkopen van huizen zijn dan niet snel meer aan de orde.
Naar aanleiding van ons diepteonderzoek over het mondiale schuldencomplex kunnen we nu met wiskundige en boekhoudkundige zekerheid bevestigen dat het niet ontbreekt aan informatie of oplossingen, in het verlengde hiervan kunnen we ons de vraag stellen wat er nu dient te gebeuren met de factor ‘rente’. Om deze vraag te beantwoorden schetsen we (1) het ruimere perspectief waarna (2) middels een eenvoudige oefening rente in vraag gesteld wordt. In het kader van het continue onderzoek zien we uw reacties met bijzondere belangstelling tegemoet.
Intro (ruimer perspectief)
Inmiddels hebben we heel wat nuttige informatie en mijlpalen in kaart gebracht waarop we kunnen terugvallen, in relatie tot het schuldencomplex hebben we nu drie potentiële oplossingen (of afgeleiden hiervan). In elk van de gevallen is mondiale samenwerking een voorwaarde om enig succes te kunnen boeken en dat is in de eerste plaats een kwestie van menselijke (politieke) daadkracht, bewustwording en verantwoordelijkheidszin. Anders gezegd, het ontbreekt niet aan oplossingen of informatie, het is daarentegen afhankelijk van een politiek die haar bevolking dient of ook niet, een kwestie van ethiek en mensenrechten, net zoals evolutionaire tendensen in de richting wijzen van meer mondiale samenwerking. De verschillende opties die nu opgenomen kunnen worden in het besluitvormingsproces zijn:
De laatste optie vloeit vrijwel automatisch voort uit het diepteonderzoek dat ons steeds meer inzichten opleverde, deze optie is het best aangepast aan de tand des tijds. Het doorzien van een aantal platitudes was hierbij cruciaal, deze werken quasi letterlijk als een gesloten deur om alternatieve visies toe te laten in het menselijke denken en overeenkomstig handelen. Deze optie betekent ook dat er in de toekomst geen fysiek geld meer nodig is binnen het economische circuit, dit is vooralsnog visionair maar niet irreëel als we maatschappelijke trends beschouwen. Ondanks veel turbulentie omtrent wilde speculaties die traditionele markten ernstig verstoren, biedt het mondiale kapitalisme ons tegelijkertijd een heel efficiënt monetair systeem om het herstel in te luiden. Een terugkeer naar een ver verleden (cfr goudstandaard) is derhalve niet raadzaam, integendeel.
Aandacht & zelfreflectie
Als primaire voorwaarde werd ‘ontvankelijkheid’ vooropgesteld, dit is vooral een kwestie van gerichte aandacht en zelfreflectie. Zonder de bereidheid hiertoe blijkt snel dat een aantal economische misvattingen blijven sluimeren, hierdoor wordt het integratieproces gestagneerd waardoor impasse en zelfs regressie kan vastgesteld worden (cfr ‘vast in de eigen logica’). Wanneer de bereidheid tot zelfonderzoek wel aanwezig is, ontstaat het tegengestelde effect. Wat bedoelen we? Onder het motto ‘niets nieuws onder de zon’ heeft gerichte aandacht tot gevolg dat we op het spoor komen van tal van bekrachtigende citaten en onderzoeken, dit gebeurde vrijwel automatisch naarmate het onderzoek vorderde. Het onderzoek – dat over een aantal jaren loopt – wordt nu ook bevestigd door het IMF, ter getuigenis delen we dan ook graag het Chicago Plan Revisited, hierin treft u nog veel meer informatie. Dit rapport is iets technischer maar desalniettemin bijzonder hoopgevend voor onze gezamenlijke toekomst.
Exploot
At the height of the Great Depression a number of leading U.S. economists advanced a proposal for monetary reform that became known as the Chicago Plan. It envisaged the separation of the monetary and credit functions of the banking system, by requiring 100% reserve backing for deposits. Irving Fisher (1936) claimed the following advantages for this plan: (1) Much better control of a major source of business cycle fluctuations, sudden increases and contractions of bank credit and of the supply of bank-created money. (2) Complete elimination of bank runs. (3) Dramatic reduction of the (net) public debt. (4) Dramatic reduction of private debt, as money creation no longer requires simultaneous debt creation. We study these claims by embedding a comprehensive and carefully calibrated model of the banking system in a DSGE model of the U.S. economy. We find support for all four of Fisher’s claims. Furthermore, output gains approach 10 percent, and steady state inflation can drop to zero without posing problems for the conduct of monetary policy.
Paradigma’s
Binnen deze context onderscheiden we drie verschillende perceptiesferen, ook hier zullen we merken hoe een paradigmaverschuiving zich uit in praktische zin. Naargelang het denkkader zal de overeenkomstige dialoog quasi onvergelijkbaar zijn, in sommige gevallen zelfs volledig tegengesteld waardoor vaak chaos, verwarring, onbegrip en/of meningsconflicten ontstaan. In theorie is dit uiteraard logisch, spreken over een mentaliteitsverandering zonder daadwerkelijke wijziging in het denken zou betekenen dat er niets wijzigt en dat alsof we absoluut interessant willen overkomen maar uiteindelijk toch niets willen zeggen of doen. In het kader van onze doelstelling (sustainocratie) is het in de eerste plaats cruciaal om dit alles goed te doordenken opdat gerichte bewustzijnscampagnes en transformationele acties kunnen opgezet worden. Het mag denkelijk voor zich spreken dat overheden hierin een leidende en beslissende rol spelen, in het andere geval zouden drukkingsgroepen minder sociale acties kunnen overwegen.
Wat nu met rente?
Rente, interest of intrest, is de vergoeding die iemand ontvangt voor het uitlenen van zijn of haar geld en die betaald wordt door degene die het geld leent. De rente bestaat principieel uit drie elementen, de (1) inflatievergoeding is bedoeld om de ontwaarding van het uitgeleende geld te compenseren, de (2) risicopremie is een bedrag dat ter dekking dient van het risico dat de lener het geleende geld niet kan terugbetalen (debiteurenrisico) en de (3) dienst der lening is een vergoeding voor de huur van het geld (cfr to rent). Voor de goede orde herinneren we nog even aan wat Bernard Lietaer over rente opmerkte, hij stelde dat rente ervoor zorgt dat er mensen MOETEN failliet gaan omdat het bedrag van de rente zelf niet in omloop wordt gebracht.
Praktijkvoorbeeld
In praktijk bestaan er verschillende manieren om een lening af te lossen, een voorbeeld vinden we met een eenvoudige zoekopdracht op internet. In onderstaand schema treft u hiervan 3 voorbeelden, telkens met een andere aflossingstabel. Van links naar rechts zien we (1) vast maandelijks bedrag, (2) geen kapitaalsaflossing en (3) vaste kapitaalsaflossing, dit is een kwestie van keuze die subjectief van aard is. In deze voorbeelden werd telkens 100 € geleend tegen een rente van 10% en af te lossen over een periode van 12 maanden.
Om onze oefening transparant te houden nemen we aan dat de risicopremie geen deel uitmaakt van de rente, de rente van 10% is derhalve een combinatie van de inflatievergoeding (IV) plus de dienst der lening (DDL). De twee uiterste tabellen geven ons een mix van bedragen, u kan overwegen om dit in detail na te rekenen. Het middelste blok biedt ons het meest transparante overzicht, hierin zien we mooi de 10% weerspiegeld en het kapitaal wordt pas op het einde integraal terugbetaald. Dit schema gebruiken we in de rest van deze analyse en koppelen dit aan de omgekeerde logica (optie 1), gemakshalve nemen we 5% voor elke component van de rente (IV+DDL). In onderstaande tabellen maken we een analoge berekening en splitsen de rente, links zien we inflatie en rechts deflatie (negatieve inflatie).
Deze voorstelling laat ons toe een verschillenanalyse te maken, een aantal bijzonderheden valt ons onmiddellijk op. Onder deze voorwaarden dienen we bij inflatie op een of andere manier 10 € extra te vinden in het economische circuit, bij deflatie is finaal het bedrag hetzelfde als het geleende bedrag. Door de rente te splitsen wordt duidelijker dat de inflatievergoeding (IV) en het kapitaal (K) gebundeld gezien moet worden, lonen en prijzen volgen dezelfde trend waardoor (IV+K) principieel een relatieve 0-operatie betreft. Deze vergoeding compenseert immers de levensduurte, zowel in plus als min. Op deze manier betalen we 105 € bij inflatie en 95 € bij deflatie, hierbovenop komt de dienst voor lening (DDL) die in beide gevallen hetzelfde is, zijnde 5% of 5 €. Oppervlakkig bekeken is er niet zoveel verschil, de kostprijs voor de lening is immers hetzelfde.
Bij deflatie weten we dat er spontaan geld vrijkomt in het economische circuit, dit wil zeggen dat de rente van 5% kan gecompenseerd worden en finaal de kostprijs komt te vervallen. In tegenstelling tot inflatie betekent dit een wereld van verschil, quasi letterlijk. Anders gezegd, bij inflatie (cfr Bernard Lietaer) dienen we op zoek te gaan naar extra geld met alle neveneffecten die daarbij komen kijken, bij deflatie is een dergelijke zoektocht niet nodig. In traditionele zin zal de bank op z’n minst haar kosten willen dekken, hierbovenop wil ze ook winst boeken. Als deze doelstelling van toepassing is, is het voor de bank voordeliger om de deflatie zo hoog mogelijk te maken. Immers, hoe hoger de deflatie (IV), hoe hoger de dienst der lening (DDL) kan worden zonder enige kostprijs voor de klant zelf. Ter overdenking van deze stelling treft u onder twee analoge schema’s met aangepaste waarden.
Meer dan waarschijnlijk zullen zich nu een aantal vragen stellen, net om deze reden is ontvankelijkheid, aandacht en de bereidheid tot diepgaander zelfreflectie van primordiaal belang. Naarmate dit proces aangevat wordt, wordt het ook duidelijk dat inflatie en deflatie perfecte instrumenten zijn om het (mondiale) economische herstel in te leiden, in lijn met wat ook de studie van het IMF ons wil zeggen.
Bewustwording (oproep verantwoordelijkheidszin)
We kunnen ons nu de vraag stellen wat deze schijnbaar eenvoudige oefening betekent voor onze samenleving, dit is vooral een kwestie van bewustwording. Finaal kunnen we dit betoog opdelen in twee vragen;
Leren we van de geschiedenis?
Herhaalt de geschiedenis zich?
Het waarom voor deze indringende vragen kan makkelijk afgeleid worden wanneer we onze geschiedenis beschouwen, dit gaat niet over enkele eeuwen geleden dan wel net voor WOII. Wat betreft het Chicago Plan zien we dat deze informatie destijds genegeerd werd waarna WOII is losgebarsten. Als we willen dat de geschiedenis zich herhaalt dan hoeven we niets te doen, als we leren van de geschiedenis dan verdient dit onze ongebreidelde aandacht, niet in het minst om ons te vrijwaren van een volgende (wereldwijde) catastrofe. Of het Chicago Plan nu wel tot een doorbraak zal leiden, is nog niet geheel duidelijk maar dat er ‘iets’ moet gebeuren mag na enkele jaren ‘economisch’ debat wel duidelijk zijn. De vraag stelt zich of we ons wel degelijk bewust zijn van de noodzaak hiertoe, het ontbreekt niet aan informatie of oplossingen, dat kunnen we met zekerheid stellen. Het correlaat met WOII moge treffend genoemd worden, ter getuigenis twee citaten.
1934
Dit is een onthutsende gedachte. We zijn compleet afhankelijk van de commerciële banken. Elke dollar die we in circulatie hebben moet geleend worden, zowel cash als krediet. Als de banken volop kunstmatig geld creëren leven we in voorspoed, zoniet dan is het bittere armoe. We zijn absoluut zonder permanent geldsysteem. Als men het complete plaatje doorziet, is de tragische absurditeit van onze hopeloze positie haast ongelooflijk, maar toch waar. Het is een hoogst belangrijk onderwerp waar intelligente mensen onderzoek naar zouden moeten doen en over na zouden moeten denken. Het is zelfs zo belangrijk dat onze huidige beschaving in elkaar kan storten, tenzij dit alom bekend raakt en begrepen wordt, en we er snel iets aan doen. (Robert H Hemphill)
2013
Volgens top researcher Gerald Celente is de wereld op weg naar een nieuwe wereldoorlog. We zitten in het midden van het grootste experiment aller tijden. Banken dwingen overheden om meer geld in het systeem te laten pompen om zo te overleven. Maar al dit uit het niets gecreëerde geld leidt uiteindelijk tot niets. De wereld verkeert momenteel in een depressie. Celente vergelijkt de huidige toestand met de depressie van de jaren ‘30, alleen merkt hij op dat de huidige geldhoeveelheid amper gedekt is door goud. Het huidige patroon is gelijkaardig als die in de aanloop naar de tweede wereldoorlog: crash – depressie – valutaoorlog – handelsoorlog – wereldoorlog. Momenteel zitten we in de late jaren ‘ 30. (Gerald Celente)
Op het staartje van 2012 is de Ons Geld beweging opgericht. Deze stichting is er op gericht om mensen in Nederland te informeren over de valkuilen van ons huidige monetaire systeem, daarbij willen ze ook actief de politici benaderen en deze verantwoordelijk gaan houden voor hun beleid en ze dragen verschillende alternatieven en oplossingen voor.
De Ons Geld beweging tracht monetaire hervorming teweeg te brengen in Nederland om de toekomst van alle Nederlanders te verbeteren. Dit doel moet worden bereikt door fractioneel reserve bankieren te verbieden en een complementaire munt in te voeren die als belasting geaccepteerd wordt. Hierbij worden we weer economisch onafhankelijk door middel van een financieel systeem waarbij geld wordt gemaakt door het volk, en niet door private instellingen. In het guldentijdperk konden banken óók al geld creëren; we gaan dus niet terug naar het zelfde systeem van toen.
Achtergrond
Sinds het begin van de afgelopen kredietcrisis in 2007 hoorde je veel in de media dat er geld was ‘verdampt’. Je hoorde veel over schulden, slechte leningen en dat we te lang ‘op de pof hebben geleefd’. We snapten niet hoe geld zomaar kon verdwijnen en wat het eigenlijk betekende dat ‘banken elkaar niet meer vertrouwden’ en waarom het erg zou zijn dat we een ‘negatieve groei’ zouden hebben van de economie. We zijn toen langzaam gaan uitzoeken wat geld nou eigenlijk is en waar het vandaan komt.
Ondertussen verzonnen de centrale banken van Amerika en Europa er miljarden euro’s bij om de geldvoorraden van banken mee aan te vullen, moesten wij wat banken redden met een ‘bailout’ van ons belastinggeld en vertelden politici ons dat de crisis wel weer bijna voorbij was.
Er werd en er wordt inmiddels erg veel gesproken en geschreven over de crisis. Er werden analyses aangedragen en mensen zijn boos dat politici de echte oorzaken niet inzien of willen erkennen. Wij wachtten ook tot iemand er iets aan zou doen. Tot we wakker werden geschud door het volgende filmpje van Mike Maloney, een guru in het investeren in goud en zilver:
Het was na dit filmpje dat we organisaties zijn gaan zoeken waar men zich bij kon aansluiten om een anti-bank lobby te vormen, en de politiek tot échte hervormingen te bewegen. Zulke instanties leken echter niet te bestaan, en toen hebben we besloten zélf maar het front op te richten waar men zich bij kan aansluiten.
Voor mensen die ook al een tijdje problemen hebben met ons huidige geldsysteem is dit wellicht een mooi kanaal om hervormingen teweeg te kunnen brengen.
Nog een mooie documentaire over het banksysteem. The Positive Money beweging uit de UK kwam hier eerder al voorbij met hun film 97% owned en de presentatie die ze gaven bij de occupy London beweging. Ook deze documentaire is weer een pareltje en het lijkt dat het systeem nog idioter werkt dan eerder hier al geschets werd. Op positivemoney.org.uk/videos is een verzameling van hun interessante video`s te vinden.
Deze documentaire in 5 delen duurt 52 minuten en gaat heel concreet in op hoe het geldsysteem vandaag de dag werkt en dat er eigenlijk nog niets is gedaan om de problemen van ons geldsysteem op te lossen. Na het zien van deze documentaire is het moeilijk voor te stellen dat er nog mensen zijn die niet van mening zijn dat ons huidige geldsysteem keihard aangepakt moet worden en volledig en grondig hervormd zal moeten worden.
(Op het internet hebben de lezers de macht! Zij bepalen welke informatie de wereld rond gaat! U bent zich er misschien niet van bewust, maar als elke lezer een link stuurt naar 3 geïnteresseerde personen, dan zijn er maar 20 stappen nodig om 3,486,784,401 mensen te bereiken! Wil je dat zien gebeuren? Gebruik je macht! Dit stuk mag dan ook vrij door iedereen overgenomen worden op websites, blogs, of om door te sturen aan familie, vrienden, kennisen, collega`s, politici, bankiers, economen, professoren, politie agenten, etc. graag zelfs hoe meer mensen dit weten en erover meediscussiëren hoe beter. Zet a.u.b. wel de bron erbij zodat mensen mee kunnen doen in de discussie hieronder als ze dat willen.)
Ondanks dat de mainstream media dit onderwerp volledig doodzwijgen, worden over de hele wereld telkens meer mensen zich bewust van de systeemmechanismen van het huidige economische systeem en hoe oneerlijk de lusten en lasten van dit systeem verdeeld worden. Hier een overzicht.
Nederland – in ons eigen land worden telkens meer mensen zich bewust van de werking van het huidige geldsysteem. Onderstaande aflevering van transitiecultuur geeft het verhaal prima weer. Voor meer gedetailleerde informatie over hoe ons bankensysteem werkt zijn de volgende Nederlandstalige websites zeer leerzaam: courtfool.info, adbroere.nl en pieterstuurman.blogspot.com en dan zijn er vast nog meer goede sites. (tips welkom in de reacties)
Engeland – The Positive Money beweging legt in onderstaand filmpje (5 min) kort uit hoe het bankensysteem van vandaag de dag werkt en wil een einde maken aan deze praktijken. Eerder kwam deze beweging al uitgebreider voorbij in het artikel: Problemen met ons geldsysteem.
Canada – Een 12 jarig meisje legt kort uit (5 min) hoe private bankiers via rente op staatsschulden de arbeid van hele volken kunnen afromen. Omdat zij zichzelf slim het recht op geldcreatie in de vorm van schuld hebben toegespeeld. Daarbij geeft ze ook de oplossing voor dit bizarre en in haar ogen corrupte systeem.
Zuid-Afrika – na jarenlang uitgebreid onderzoek te hebben gedaan heeft een burger in Zuid-Afrika besloten de centrale bank (reserve bank), de grootste “gewone” bank samen met het ministerie van financiën aan te klagen. Hij zegt dat een kleine hoeveelheid families zoals De Rothschilds, de Warburgs en de Rockefellers een enorme controle hebben op het wereldwijde geldsysteem. Hier moet een einde aan komen volgens hem zodat er een einde kan komen aan het exploiteren van het hele Zuid-Afrikaanse volk via dit systeem. Filmpje duurt rond de 7 min.
De VS – voormalig presidentskandidaat Ron Paul ageert al tijden tegen het huidige banksysteem en wil een einde maken aan de FED in de VS. In The Money Masters wordt uitgelegd hoe de FED net als verschillende Europese centrale banken tot stand zijn gekomen en het wordt hiermee ook duidelijk waarom Ron Paul een einde aan de FED wil maken.
Dit is slechts een greep uit landen waar mensen zich telkens bewuster worden en acties aan het ondernemen zijn tegen het het huidige bankensysteem. Een verandering van het economische systeem en de eigenaars daarvan is ook de kern van de occupybeweging wereldwijd. Het is dus niet raar om aan te nemen dat overal waar occupyprotesten zijn, deze discussie over het bankensysteem ook aan de gang is. Ook in Nederland is het belangrijk dat mensen dit systeem begrijpen en als ze het er niet mee eens zijn van zich laten horen, zodat we met zijn allen kunnen gaan nadenken over een beter en eerlijker economisch systeem.
“We are told to remember the idea, not the man, because a man can fail. He can be caught, he can be killed and forgotten, but 400 years later,
an idea can still change the world.” ~ V for Vendetta
(Op het internet hebben de lezers de macht! Zij bepalen welke informatie de wereld rond gaat! U bent zich er misschien niet van bewust, maar als elke lezer een link stuurt naar 3 geïnteresseerde personen, dan zijn er maar 20 stappen nodig om 3,486,784,401 mensen te bereiken! Wil je dat zien gebeuren? Gebruik je macht! Dit stuk mag dan ook vrij door iedereen overgenomen worden op websites, blogs, of om door te sturen aan familie, vrienden, kennisen, collega`s, politici, bankiers, economen, professoren, politie agenten, etc. graag zelfs hoe meer mensen dit weten en erover meediscussiëren hoe beter. Zet a.u.b. wel de bron erbij zodat mensen mee kunnen doen in de discussie hieronder als ze dat willen.)
2001 Professor Joseph Stiglitz, former Chief Economist of the World Bank, and former Chairman of President Clinton’s Council of Economic Advisers, goes public over the World Bank’s, “Four Step Strategy,†which is designed to enslave nations to the bankers. I summarize this below,
Step One: Privatization.
This is actually where national leaders are offered 10% commissions to their secret Swiss bank accounts in exchange for them trimming a few billion dollars off the sale price of national assets. Bribery and corruption, pure and simple.
Step Two: Capital Market Liberalization.
This is the repealing of any laws that tax money going over its borders. Stiglitz calls this the, “hot money,†cycle. Initially cash comes in from abroad to speculate in real estate and currency, then when the economy in that country starts to look promising, this outside wealth is pulled straight out again, causing the economy to collapse.The nation then requires IMF help and the IMF provides it under the pretext that they raise interest rates anywhere from 30% to 80%. This happened in Indonesia and Brazil, also in other Asian and Latin American nations. These higher interest rates consequently impoverish a country, demolishing property values, savaging industrial production and draining national treasuries.
Step Three: Market Based Pricing.
This is where the prices of food, water and domestic gas are raised which predictably leads to social unrest in the respective nation, now more commonly referred to as, “IMF Riots.†These riots cause the flight of capital and government bankruptcies. This benefits the foreign corporations as the nations remaining assets can be purchased at rock bottom prices.
Step Four: Free Trade.
This is where international corporations burst into Asia, Latin America and Africa, whilst at the same time Europe and America barricade their own markets against third world agriculture. They also impose extortionate tariffs which these countries have to pay for branded pharmaceuticals, causing soaring rates in death and disease
There are a lot of losers in this system, but a few winners – bankers. In fact the IMF and World Bank have made the sale of electricity, water, telephone and gas systems a condition of loans to every developing nation. This is estimated at 4 trillion dollars of publicly owned assets.
Het lijkt mij pijnlijk duidelijk dat Nederland hier al heel erg diep in zit mede door hun verbond en hun afspraken om te voldoen aan de eisen van Europa. Lees daarnaast dit onluisterende verhaal van insiders in Griekenland: Peter Mertens: In Griekenland botsen twee werelden met elkaar. Hier een zeer kort fragment uit het lange artikel:
Op 21 oktober 2011 schrijft The Guardian: “Griekenland is in twee gespleten. Aan de ene kant staan de politici, bankiers, belastingontduikers en mediabaronnen, die steun verlenen aan de hardste sociale en culturele herstructurering in West-Europa ooit. Het ‘andere’ Griekenland omvat de overweldigende meerderheid van de bevolking. Dat sprong gisteren in het oog, toen meer dan 500.000 mensen de straat opgingen, de grootste demonstratie sinds mensenheugenis. De protestactie eindigde tragisch met de dood van een vakbondsman. De laatste restjes legitimiteit van deze regering zijn verdwenen, en de regering zelf zal binnenkort ook wel verdwijnen. Het democratische tekort waar politieke systemen overal ter wereld aan lijden is in Griekenland onomkeerbaar geworden.
Inmiddels hebben de Grieken hierover ook een documentaire gemaakt die dit proces ook pijnlijk in de realiteit laat zien. De documenataire heeft de passende naam Catastroïka. Het laat zien hoe dankzij de crisis de europese corporatocracy en private bankenkartels spotgoedkoop overheidsbedrijven overnemen met vaak essentiële taken voor het voortbestaan van een volk.
The creators of Debtocracy analyze the shifting of state assets to private hands. They travel round the world gathering data on privatization in developed countries and search for clues on the day after Greece’s massive privatization program.
The documentary uncovers the forthcoming results of the current sell-off of the Greek public assets, demanded in order to face the country’s enormous sovereign debt.
Turning to the examples of London, Paris, Berlin, Moscow and Rome, Catastroika predicts what will happen, if the model imposed in these areas is imported in a country under international financial tutelage.
Slavoj Zizek, Naomi Klein, Luis Sepulveda, Ken Loach and Greg Palast talk about the austerity measures, the Greek government as well as the attack against Democracy on Europe, after the general spreading of the financial crisis.
Academics and specialists like Dani Rodrik, Alex Callinicos, Ben Fine, Costas Douzinas, Dean Baker and Aditya Chakrabortty present unknown aspects of the privatization programs in Greece and abroad.
Ik kon er niets aan doen maar ik moest toch echt concluderen dat in Nederland de zorg, de telefonie, het gas en elektra, de post en de spoorwegen inmiddels ook allemaal al vrolijk zijn geprivatiseerd en waar inmiddels leuke bonussen worden uitgekeerd aan de topbestuurders en Mexicaanse miljardairs straks verdienen over elk belletje wat gedaan wordt via de KPN door buitenlands aandeelhouderschap. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit nog in een postief daglicht kan zien. Tips hiervoor zijn van harte welkom. :)
“I believe that banking institutions are more dangerous
to our liberties than standing armies…“ -Thomas Jefferson
Na wat discussie en tips van bezoekers van visionair.nl hierbij een artikel wat uitgebreid ingaat op de ESM (Europees Stabiliteits Mechanisme, hoe ironisch kan een naam zijn) en ook nog eens duidelijk laat zien dat de burgers of overheden van Europa geen controle hebben over de Europese Centrale Bank. Onderstaande artikel is overgenomen van Courtfool.info waar Rudo de Ruijter vele interessante artikelen heeft geschreven over de werking van ons financiële systeem en ook meerdere zeer diepgaande artikelen over het ESM.
Op http://www.courtfool.info/nl_ESM_Ratificatie_besluit_parlement.htm is een artikel te vinden waar actief actie wordt gevoerd tegen het ESM. Ook zeker de moeite waard en ga hier kijken en meedoen als je iets tegen dit verdag wilt doen waar op 22 mei over gestemd wordt in de tweede kamer.
Zoals reeds vermeld in het artikel “ESM, de nieuwe Europese dictator“ hebben de Ministers van Financiën van de 17 euro-landen op 11 juli 2011 een verdrag ondertekend voor de oprichting van het Europese Stabiliteits Mechanisme. Doel is de burgers op te laten draaien voor de honderden miljarden euro’s voor de “reddingsacties” om de euro overeind te houden en de nationale parlementen in een wurggreep te nemen.
De ondertekening werd door de internationale pers totaal niet opgemerkt. Veel journalisten verwarren dit nieuwe ESM-verdrag trouwens nog steeds met zijn (illegale) voorlopers, het European Financial Stabilisation Mechanism (EFSM) en de European Financial Stability Facility (EFSF). De EFSF beschikt over een uitleencapaciteit van 440 miljard. (1.000 miljard sinds 27 okt 2011.) De ESM is zonder limiet.
Op het moment van schrijven moet het verdrag nog door de nationale parlementen in alle 17 landen geratificeerd worden, tenzij dit ook al her en der met stille trom gebeurd is.
Voor een korte kennismaking met het ESM-verdrag zie de video van drie en een halve minuut op YouTube:
Wanneer we onder staatsgreep verstaan, het overnemen van de feitelijke macht en de inperking van de macht van het democratisch gekozen parlement, dan is dit ESM-verdrag een staatsgreep in 17 landen tegelijk.
Dat is geheel in lijn met het gedachtegoed van de Europese Commissie, dat volgens haar President Barroso “de economische regering van de Unie†moet zijn, die “de acties vast moet stellen die de regeringen uit moeten voeren“. (28.09.11) [1]
Het Europees Stabiliteits Mechanisme (ESM), is niet zozeer een mechanisme, als wel een nieuw bestuursorgaan van de Europese Unie (EU). Opgegeven doelstelling is het verstrekken van leningen (onder strikte voorwaarden) aan eurolanden die niet aan hun financiële verplichtingen kunnen voldoen. Het gaat de taken overnemen van de eerder genoemde EFSF en EFSM. Het wordt geleid door een Raad van Gouverneurs. Dat zijn de 17 Ministers van Financiën van de eurolanden binnen de EU.
Het ESM-verdag stelt in artikel 8, dat dit orgaan een maatschappelijk kapitaal krijgt van 700 miljard euro. Vervolgens staat in artikel 10, dat de Raad van Gouverneurs mag besluiten dit bedrag te wijzigen en dienovereenkomstig artikel 8 aan te passen. In artikel 9 staat, dat de Raad van Gouverneurs nog niet betaald maatschappelijk kapitaal te allen tijde van de deelnemende landen te vorderen (te betalen binnen 7 dagen.) In feite staat er dus, dat de ESM ongelimiteerd geld van de aangesloten landen kan eisen. Het verdrag voorziet geen vetorecht van nationale parlementen.
Unaniem
Volgens artikel 5.6 moet de Raad van Gouverneurs bovenvermelde besluiten in onderlinge overeenstemming nemen. De hele Raad van Gouverneurs moet dus vóór stemmen.
Op het eerste gezicht is het uiterst vreemd, dat het hele verdrag staat of valt met de eensgezindheid van de 17 Ministers van Financiën van de eurolanden. Als je ziet hoeveel moeite het hen momenteel al kost tot overeenstemming te komen over het al dan niet vrijgeven van toegezegde leningen aan Griekenland, dan zou je niet verwachten dat de EU een Europees verdrag in elkaar timmert, dat er juist vanuit gaat, dat die eensgezindheid er wel is, of op z’n minst bereikt kan worden.
De eurozone bestaat uit een bonte afspiegeling van de diversiteit van Europa: Nederland, België, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk en verder Ierland, Portugal, Spanje, Italië, Malta, Griekenland, Oostenrijk, Slowakije, Slovenië en tenslotte nog Estland en Finland. De 17 Ministers vormen feitelijk eveneens een bont gezelschap. Elk van hen vertegenwoordigt een land met andere belangen. Van hen wordt eensgezindheid verwacht? Hoe is dat mogelijk?
Om dat te begrijpen moeten we iets verder kijken. In het ESM zijn het weliswaar de 17 Ministers van Financiën, die stemmen over alle belangrijke besluiten, maar er zijn nog andere mensen bij hun vergaderingen aanwezig, officieel als“waarnemers”. Waarom hebben die ministers waarnemers nodig? Om te checken of ze wel doen wat van hen verwacht wordt?
Die waarnemers zijn er drie in het totaal:
het lid van de Europese Commissie dat over économie en monetaire aangelegenheden gaat,
de President van de Euro Group (de informele club van de 17 Ministers van Financiën)
en de President van de Europese Centrale Bank! [2]
Dus, als van de 17 Ministers van Financiën niet spontaan verwacht mag worden dat ze eensgezind zijn, dan moet het dus wel de invloed van deze waarnemers zijn, die dat bewerkstelligt. Om te begrijpen welke invloed de Europese Commissie en de ECB op onze ministers uit kan oefenen, laten we de zaken eens wat nader bekijken.
Wie zijn Ministers van Financiën?
Wel, in z’n algemeenheid zijn dat mensen die komen en gaan. Ze worden meestal benoemd na de nationale parlementsverkiezingen, die eerst uitmonden in de koehandel van coalitiebesprekingen en vervolgens in het getouwtrek over de invulling van belangrijke portefeuilles, zoals bijv. Binnenlandse Zaken, Economie en Financiën.
Meestal zijn het personen die een politieke carrière ambiëren, die door partijen naar voren zijn geschoven. In het gunstige geval beschikken zij over de capaciteiten om leiding te geven aan een ministerie. Zo’n persoon kan de ene keer de leiding hebben over Defensie en een andere keer benoemd worden tot Minister van Onderwijs of van Sociale Zaken. Kennis van zaken wordt in de regel minder relevant geacht dan leidinggevende vaardigheden.
Economie is geen financiën
Zo hebben we momenteel in Nederland een Minister van Financiën, Jan Kees de Jager, die boordevol diploma’s economie zit, maar aanvankelijk weinig blijk gaf ook maar iets te snappen van financiën. Één van zijn eerste ideeën was een wet voor te stellen, die moest verbieden dat mensen een oproep deden je geld van de bank te halen. Jan Kees, banken hebben geen geld! Voor elke euro die mensen bij de ING op hun rekening hebben staan, heeft de ING nog geen 3 cent ter beschikking. Daar gaat toch niemand voor in de rij staan? En verder is het ook nog zo, dat zolang de centrale bank niet wil dat een bank omvalt, die bank een “run on the bank” met geleend geld eenvoudig kan doorstaan.
Versgebakken Ministers van Financiën zijn in de regel dolgelukkig, dat ze het in hun carrière zo ver geschopt hebben, maar komen wel in een wereld die ze niet of nauwelijks kennen. Dat is het gewichtige wereldje van internationale financiële instellingen en van getallen met eindeloos veel nullen. Als je even niet goed op let, vergis je je zo tientallen miljarden euro’s. [3] Deze nieuwbakken ministers zijn een makkelijke prooi voor de voorlichters van de ECB en het IMF, die uit komen leggen hoe alles in elkaar zit en wat een goed Minister van Financiën betaamt.
Voor zover deze Ministers van Financiën een basiskennis economie hebben, zouden ze kunnen weten, dat het hele euro-experiment gedoemd is te mislukken. Dat was in 1970 bij de start al bekend, maar bankiers en eigenwijze politici drukten de gezamenlijke munt er toch door. Het punt is, dat een gezamenlijke munt alleen kan werken in een economisch homogeen gebied. [4] [5] [6] Hier is waarom.
Het harnas van de vaste wisselkoers
Wanneer consumenten, in landen met minder mogelijkheden voor productiviteit, de voorkeur geven aan goedkopere en betere importproducten, dan zal de buitenlandse schuld stijgen. Tegelijkertijd verslechtert de eigen productiviteit van het land. Een land met een eigen munt, kan deze munt dan devalueren. Dat maakt import-produkten duurder voor de eigen bevolking en exportproducten goedkoper voor buitenlandse kopers. De schuld zal afnemen en de productiviteit weer toenemen. Devaluaties waren heel gewoon voordat de euro begon. De euro werkt als een vaste wisselkoers. Minder productieve landen zitten als ratten in de val. Ze zullen nooit uit de schulden kunnen raken. Daarom is de weg die bewandeld wordt om deze landen met nog hogere schulden op te zadelen een vreemde en kwalijke zaak.
Leve de vrije kapitaalmarkt
We moeten niet vergeten, dat deze landen geen grote, onoverkomelijke problemen hadden toen ze de eurozone binnen kwamen. Anders waren ze niet toegelaten. De problemen ontstonden, doordat met de toetreding tot de euro ook het vrije verkeer van kapitaal een feit werd. Banken uit bestaande eurolanden stroomden massaal toe om de nieuwe euroburgers van goedkope leningen te voorzien. En omdat de banken met eenzelfde kapitaal twee keer zoveel leningen mogen verstrekken voor hypotheken als voor andere doeleinden, werden er vooral woningen gefinancierd. De bankiers vergaten echter, dat mensen niet alleen woonruimte nodig hebben, maar ook inkomen om hun leningen terug te betalen. Ze hadden dus ook voldoende bedrijvigheid moeten financieren. Dat gebeurde niet. Zo kwam een eerste golf nieuwe euroburgers met schulden te zitten, die ze niet meer af kunnen betalen. De woningmarkt stortte in. De aannemers en toeleveranciers gingen failliet, een desolaat landschap van niet-afgebouwde woonwijken achterlatend.
De problematische euroregels
Verder is het zo, dat de “probleemlanden” uitsluitend zo benoemd werden, omdat ze niet meer aan de kunstmatig gestelde eisen van de eurozone voldeden, dat wil zeggen een begrotingstekort van maximaal 3 % van het BBP en een staatsschuld van maximaal 60 % van het BBP. [7] Normaal gesproken is het voor een land geen probleem wanneer de staatsschuld twee keer zo hoog is, als daar bijv. eigendommen tegenover staan, zoals in Griekenland. En een begrotingstekort van meer dan 3 % hoeft voor een land ook geen probleem te zijn. Eigenlijk was het enige probleem, dat de eisen voor de eurozone niet haalbaar bleken en bijna geen enkel aangesloten land zich daaraan hield. Je kunt dus ook stellen, dat degenen die de onhaalbare eisen opgesteld hebben, domkoppen waren en de ministers die beloofden zich er aan te houden eveneens. Het is in ieder geval een simpele manier om een crisis uit te lokken.
Zwarte schaap
Omdat bijna alle landen de gestelde grenzen overschreden hadden, was het zaak de aandacht af te leiden en heel opzichtig naar het stoutste jongetje van de klas te wijzen. Voor Griekenland werd zelfs een hele lastercampagne opgezet, waar ook liegende Nederlandse politici vrolijk aan mee deden. Griekenland zou zijn schuld verborgen hebben gehouden [8], Grieken waren lui, gingen vroeg met pensioen etc. [9] Al snel kwam Griekenland onder vuur te liggen en moest het steeds hogere rente voor zijn leningen betalen. Maar gelukkig wilden de euro-klasgenoten wel helpen. Jan Kees beloofde zelfs, dat we er aan gingen verdienen.
Geld is macht
Wanneer je je slachtoffer eenmaal in de problemen hebt gemanoeuvreerd – nogmaals, Griekenland had geen onoverkomelijke problemen toen het in 2001 lid werd van de eurozone – dan kun je de politiek van de wortel en de stok toepassen. Wij verstrekken je leningen, maar onder voorwaarde dat… Het IMF heeft een halve eeuw ervaring met dit soort machtsmisbruik, en heeft deze politiek moedwillig toegepast in vele ontwikkelingslanden. Eerst wordt het land bedolven onder de leningen, zodat het niet eens de rente kan betalen. Die leningen worden verstrekt voor specifieke projecten. Die worden meestal uitgevoerd door buitenlandse bedrijven. Zij ontvangen het geld van de leningen. Het land blijft met de schulden zitten. Verder wordt alles wat het land aan waarde heeft aan buitenlandse investeerders verkocht. En natuurlijk moet de regering tot het bot bezuinigen en de bevolking bloeden, zodat ze weten dat het IMF de baas is.
Machtsgreep van de Europese Commissie
Hoewel volgens artikel 122.2 van het TFEU [10] de Europese Raad financiële hulp aan landen in nood kan verlenen (op voorstel van de Europese Commissie), konden de wolven van de Europese Commissie de verleiding niet weerstaan een eigen IMF op te richten, of beter gezegd, een Europese broer, die nauw met het IMF samen zou werken.
Die stampten ze in mei en juni 2010 uit de grond, de EFSM en de TFSF. Die hebben een tijdelijk karakter en juridische gebreken. De uitleencapaciteit van de TFSF is recentelijk opgehoogd naar 1.000 miljard euro. (Dat is 3.300 euro per euroburger.)
De opvolger is het ESM. Het is 11 juli 2011 ondertekend en wacht op ratificatie door de nationale parlementen. Het ESM krijgt een permanent karakter en de macht om op kosten en voor risico van de Europese burgersongelimiteerd geld uit de staatskassen te vorderen en uit te lenen. Ze beginnen met 700 miljard (2100 euro per euroburger), maar spreken nu al over 1500 Ã 2000 miljard die ze nodig denken te hebben…
Amendement artikel 136
De ESM stoelt op een amendement van artikel 136 van het TFEU van 23 maart 2011 [11], welke feitelijk een uitbreiding van de bevoegdheden van de EU inhoudt , omdat dit amendement de oprichting mogelijk maakt van organen die de bevoegdheden van de nationale parlementen inperken. En omdat dit amendement gebaseerd is op artikel 48.6 van het Verdrag van Europa is dit illegaal. [12] Daar malen ze in Brussel niet om en ook de nationale parlementen vinden democratische regels niet belangrijk genoeg. De consequentie zou namelijk zijn, dat het volk zich eerst over de uitbreiding van de macht van Brussel uit zou moeten spreken. En dat domme volk zou vast en zeker tegen stemmen.
Het ESM krijgt de macht de nationale staatskassen te legen zonder dat de parlementen hier iets aan kunnen doen. Verder maakt het amendement – strikt volgens de tekst van het besloten amendement – allerlei nieuwe anti-democratische organen mogelijk, die onder voorwendsel van het bestrijden van de instabiliteit in de eurozone de werking van nationale wetgevingen en de burgerrechten kunnen inperken.
Shock and awe
Creëer een crisis en grijp de macht. Op het moment dat het land totaal ontwricht is, kun je de zaken naar je hand zetten. Het is een gewelddadig scenario dat door de voorvechters van de vrijemarkteconomie sinds decennia in vele landen toegepast is, zoals in Engeland, Polen, China, Zuid-Afrika, Rusland en in de VS. Ik verwijs naar één van de meest verhelderende boeken van deze tijd: The Shock Doctrine van Naomie Klein. (Ook in het Nederlands. Een must read.)
Nu is Griekenland dus de klos. De zwartmakerij heeft zijn werk gedaan. De burgers in de andere Eurolanden protesteren nauwelijks, hooguit om het mogelijke verlies van hun geld, dat pensioenfondsen daar belegd hebben. Maar als ze even verder denken, zouden ze zien dat ook zij door de noodfondsen in de schulden gemanoeuvreerd worden en makkelijk morgen het volgende slachtoffer kunnen zijn. Dat kan van de ene op de andere dag gebeuren, ingeleid door een krantenkop als: “ING dreigt om te vallen..”
Vicieuze cirkel
In de paniek van de gecreëerde crisis aanvaarden parlementen intussen noodmaatregelen, die ze de dag ervoor nog niet aan zagen komen. Met het geld van het noodfonds moeten nu ook banken gered worden. Daar hebben de fracties van de Tweede Kamer vandaag (6 okt 2011) mee ingestemd. (De SP stemde tegen.) We hebben nu dus een vicieuze cirkel: de banken veroorzaken de problemen, ze mogen direct en indirect verdienen aan de leningen van de nood-maatregelen, en ze mogen nu nog roekelozer uitlenen, want eventuele verliezen worden door de euroburgers betaalt.
Weg met de unanieme besluitvorming
Terug naar het ESM. Dat verdrag staat of valt met de eensgezindheid van 17 Ministers van Financiën. De Europese Commissie en de ECB vertrouwen dus op hun invloed om de 17 neuzen dezelfde kant op te krijgen.
Nou ja, 17 hoeft niet per se. Een besluit is ook geldig als niet alle ministers aanwezig zijn. Elke minister vertegenwoordigt een aantal stemmen, dat gerelateerd is aan de grootte van zijn land. (Zie annex onder dit artikel.) Als 2/3 van de ministers met 2/3 van het totale aantal stemmen aanwezig is, dan kan er geldig gestemd worden. En zich onthouden van stemmen verhindert een unanieme beslissing niet. Zolang maar niemand tegen stemt.
In theorie, zou een eigenwijze minister van een klein landje dus roet in het eten kunnen gooien. Moet hij wel lef hebben, maar dat terzijde. Daar wil Barroso vanaf. Hij wil dat alle Europese verdragen aangepast worden en dat besluiten niet meer unaniem genomen hoeven te worden. Voor het ESM zou dat betekenen, dat als Duitsland, Frankrijk, Italië en Nederland op één lijn zitten, de andere 13 niets meer in te brengen hebben. Leve de dictatuur in Brussel! Leve de EU!
Onschendbaarheid
We zijn er al aan gewend, dat bestuurders en volksvertegenwoordigers niet verantwoordelijk gehouden willen worden voor hun woorden en daden. Maar bij het ESM maken ze het wel heel erg bont. De regels zijn zo opgesteld, dat degenen die er werken alles kunnen doen en laten wat ze willen, zonder dat ze daar door parlementen, bestuursorganen of rechters op aangesproken kunnen worden. Hooguit, kan een Minister van Financiën vervangen worden door een andere, die dan ook meteen weer van dezelfde buitensporige privileges geniet. Een crimineel zou zich geen beter boevenhol kunnen wensen.
Nawoord
De Europese Unie heeft de vrije markt economie als vastgelegd uitgangspunt. Bijna iedereen heeft inmiddels begrepen, dat deregulering van banken, privatisering van de infrastructuren en opheffen van overheidstaken tot een harde en door crises geteisterde samenleving leidt. Die uitgangspunten zijn achterhaald. De aanhangers van deze principes zullen deze er alleen met geweld door kunnen drukken. Griekenland zal niet het laatste slachtoffer zijn.
Annexe
Verdeling van de stemmen onder de Gouverneurs van het ESM in verhouding van de aandelen.
[2] De Europese Centrale Bank is officieel geen orgaan van de Europese Unie.* Het ECB is eigendom van de centrale banken van de euro-landen. Die zijn op hun beurt onafhankelijk van de nationale regeringen in die zin, dat ze daar geen opdrachten van aannemen. Ze worden bestuurd door een raad van privé personen. De euro is dus niet van de EU, ook niet van nationale overheden, maar van een kartel van privé-bankiers, de ECB in Frankfurt, de stad van de Rothschilds. De EU kan de ECB niets opdragen, maar omgekeerd heeft de ECB wel macht binnen de EU. Hij bestuurt het European System of Central Banks, dat wel een EU-orgaan is. Daar zijn de ECB, samen met de centrale banken van de eurozone, de leden van. Hoe ingewikkeld moet je het maken om een privé-onderneming toch de macht van een officieel orgaan te geven?
De Nederlandse overheid en de Europese Commissie spreken elkaar tegen over de omvang van het nieuwe steunpakket voor Griekenland. Volgens het Ministerie van Financiën gaat het om een bedrag van 109 miljard euro, waarvan 50 miljard euro afkomstig is van banken en andere financiële instellingen. Volgens de Europese Commissie dragen de overheden 109 miljard euro bij en komt daar nog eens 50 miljard bij van de private instellingen. De Nederlandsche Bank weet het niet: “Wij zijn ook benieuwd hoe het nu zitâ€, zegt een woordvoerder van DNB. De Europese Centrale Bank verwijst naar de Europese Commissie
[4] In de wetenschappelijke studies over de “optimum currency areas†kunnen we de studies onderscheiden die focussen op de noodzakelijke condities en die van na 1970 (toen politici besloten hadden dat ze een gezamenlijke munt wilden) die meer focussen op kosten en baten.
Roman Horvath and Lubos Komarek in “OPTIMUM CURRENCY AREA THEORY: AN APPROACH FOR THINKING ABOUT MONETARY INTEGRATION†(2002)
“It is possible to distinguish two major streams of the optimum currency area literature. The first stream tries to find the crucial economic characteristics to determine where the (illusionary) borders for exchange rates should be drawn (1960s-1970s). The second stream (1970s-till now) assumes that any single country fulfills completely the requirements to make it an optimal member of a monetary union. As a result, the second approach does not continue in the search for characteristics, identified as important for choosing the participants in an optimum currency area. This literature focuses on studying the costs and the benefits to a country intending to participate in a currency area.â€
Friedman put forward the advantages of flexible exchange rates between countries as follows: As it is commonly observed, the country’s prices and wages are relatively rigid and factors are immobile among the countries. As a result, under the negative demand or supply shock the only instrument to avoid higher inflation or unemployment is the change in the flexible exchange rate (that means appreciation or depreciation of the currency). This brings the economy back to the initial external and internal equilibrium. (…) Under the fixed exchange rate regime there would always be the unpleasant impact on unemployment or inflation.
[5] Yrd. Doç. Dr. Hüseyin Mualla YÃœCEOL, Mersin Ãœniversitesi Ä°ktisadi ve Ä°dari Bilimler Fakültesi, Maliye Bölümü, in “WHY THE EUROPEAN UNION IS NOT AN OPTIMAL CURRENCY AREA: THE LIMITS OF INTEGRATIONâ€
Europe is not an optimal currency area. Although, On January 1, 1999, 11 EU countries initiated an EMU by adopting common currency, the euro, the EU does not appear to satisfy all of the criteria for an optimum currency area. Then, joining the EU is not identical with joining the euro for both old members and new members.
“With up to twenty-seven members instead of the present twelve, the challenge for ensuring a smooth functioning of the enlarged Eurozone will be daunting. The reason is that in such a large group the probability of what economists call ‘asymmetric shocks’ will increase significantly. This means that some countries may experience a boom and inflationary pressures while others experience deflationary forces. If too many asymmetric shocks occur, the ECB will be paralyzed, not knowing whether to increase or to reduce the interest rates. As a result, member countries will often feel frustrated with the ECB policies that do not (and cannot) take into account the different economic conditions of the individual member countries. This leads us to the question whether the enlarged EMU will, in fact, be an optimal currency area.†(…)
“If a country is hit by negative shocks brought about by agglomeration effects, the wage cuts necessary to deal with these shocks will inevitably be very large. To give an example: If Ford Motor were to close down a plant in Belgium and to invest in Poland instead, the wage cut of Belgian workers that would convince Ford Motor not to make this move would have to be 50% or more given that the wage not feasible, then flexibility dictates that the Belgian workers be willing to move.â€
[10] Article 122.2 of the Treaty on the Functioning odf the European Union:
“Where a Member State is in difficulties or is seriously threatened with severe difficulties caused
by natural disasters or exceptional occurrences beyond its control, the Council, on a proposal from the
Commission, may grant, under certain conditions, Union financial assistance to the Member State
concerned. (…)”
[11] European Parliament resolution of 23 March 2011 on the draft European Council
decision amending Article 136 of the Treaty on the Functioning of the European Union
As was the case for the first version of the ESM-treaty of 11 July 2011, the press has apparently decided that the public should not be informed about the new version of this treaty signed 2 February 2012.
Treaty on the Establishment of the European Stability Mechanism (ESM)
A big difference with the first version is that the signatories oblige themselves to pay, but in order to get a loan when they ask for it, they must also sign another treaty, that is not ready yet, the TREATY ON STABILITY, COORDINATION AND GOVERNANCE IN THE ECONOMIC AND MONETARY UNION.
This associated treaty will transfer many more powers to Brussels.
The ESM treaty must still be ratified by the national parliaments before taking effect on 1 July 2012, if the countries representing at least 90% of the shares have ratified it by then. As the press keeps silent on this treaty, it will be difficult to have public debates on the usefulness and consequences of the ESM, like the transfer of parliamentarian and ministerial powers to the ESM.
Als u wenst, kunt u dit artikel kopiëren, doorsturen of publiceren in kranten of op het internet.
Zouden meer mensen dit artikel moeten lezen?
Op het internet hebben de lezers de macht! Zij bepalen welke informatie de wereld rond gaat! U bent zich er misschien niet van bewust, maar als elke lezer een link stuurt naar 3 geïnteresseerde personen, dan zijn er maar 20 stappen nodig om 3,486,784,401 mensen te bereiken! Wil je dat zien gebeuren? Gebruik je macht!
3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 x 3 = 3,486,784,401
Als u de volgende publikatie niet wilt missen, klik dan hier:
NB: SPAMFIGHTER ziet mijn berichten vaak als SPAM. SPAMFIGHTER als politiek wapen? Nee, het is slechts het gevolg van niet goed doordachte uitgangspunten van het programma. Als u zich inschrijft om op de hoogte te blijven, check dan regelmatig uw spamfolder. En als u daarin berichten van mij vindt, klik dan s.v.p. op UNBLOCK. Bij voorbaat dank. – Rudo de Ruijter
Op http://www.transitiecultuur.nl/ is een aantal interessante afleveringen te vinden over de transitie waarin onze maatschappij zich momenteel bevind op verschillende vlakken. Hieronder aflevering 4 over de economie met een Nederlandstalig en zeer helder verhaal over de problemen van ons huidige economische systeem.
John Perkins kwam hier al eerder aan bod vanwege zijn boek over zijn tijd als Economic Hitman. Hij heeft echter nog een ander belangrijk en interessant boek geschreven met de titel Hoodwinked. (Ook via torrentz verkrijgbaar.) Hij zegt dat wat er momenteel in Europa en de VS gebeurt een volledig gecreeerde instorting van het economische systeem is waarbij een kleine corporatocracy grof geld verdient aan al deze ellende. Een mechanisme wat veelvuldig eerder is ingezet in derde wereldgebieden en wat hij herkent uit zijn tijd tijd als Economic Hitman. Een mechanisme wat overigens ook door Joseph Stiglitz al eens duidelijk in haar verschillende stappen is omschreven. Helaas(?) lijkt het nu te worden toegepast op de VS en Europa.
John Perkins has seen the signs of today’s economic meltdown before. The subprime mortgage fiascos, the banking industry collapse, the rising tide of unemployment, the shuttering of small businesses across the landscape are all too familiar symptoms of a far greater disease. In his former life as an economic hit man, he was on the front lines both as an observer and a perpetrator of events, once confined only to the third world, that have now sent the United States—and in fact the entire planet—spiraling toward disaster.
Here, Perkins pulls back the curtain on the real cause of the current global financial meltdown. He shows how we’ve been hoodwinked by the CEOs who run the corporatocracy—those few corporations that control the vast amounts of capital, land, and resources around the globe—and the politicians they manipulate. These corporate fat cats, Perkins explains, have sold us all on what he calls predatory capitalism, a misguided form of geopolitics and capitalism that encourages a widespread exploitation of the many to benefit a small number of the already very wealthy. Their arrogance, gluttony, and mismanagement have brought us to this perilous edge. The solution is not a “return to normal.”But there is a way out. As Perkins makes clear, we can create a healthy economy that will encourage businesses to act responsibly, not only in the interests of their shareholders and corporate partners (and the lobbyists they have in their pockets), but in the interests of their employees, their customers, the environment, and society at large.
We can create a society that fosters a just, sustainable, and safe world for us and our children. Each one of us makes these choices every day, in ways that are clearly spelled out in this book.
“We hold the power,” he says, “if only we recognize it.” Hoodwinked is a powerful polemic that shows not only how we arrived at this precarious point in our history but also what we must do to stop the global tailspin.
Hieronder een interview met hem over dit boek. Deel 1:
Creëer een crisis en grijp de macht. Op het moment dat het land totaal ontwricht is, kun je de zaken naar je hand zetten. Het is een gewelddadig scenario dat door de voorvechters van de vrijemarkteconomie sinds decennia in vele landen toegepast is, zoals in Engeland, Polen, China, Zuid-Afrika, Rusland en in de VS. Ik verwijs naar één van de meest verhelderende boeken van deze tijd: The Shock Doctrine van Naomie Klein. (Ook in het Nederlands. Een must read.)
